Υποκρισία

Νάμαστε πάλι σε μέρες εορταστικές! Τρεις φορές το χρόνο οι Ρωμιοί εορτάζουμε κάργα.

Τις ημέρες που φτάνουμε τις πιστωτικές κάρτες στο απροχώρητο ψωνίζοντας.  Ανταλλάσσουμε δώρα, παίζουμε χαρτιά, ξενυχτάμε σε ρεβεγιόν που δεν είναι πραγματικό ρεβεγιόν αν δεν το πεις με Γαλλική προφορά, και τρώμε και την παραδοσιακή γαλοπούλα η οποία μας ήρθε από την Αμερικανική ήπειρο μετά την ανακάλυψή της (όπως μας ήρθαν από κειθε και οι ντομάτες, οι πατάτες, το τομπάκο και η σοκολάτα μεταξύ άλλων), την οποία, γαλοπούλα, γεμίζουμε με συνταγές Γαλλικές ή Κωνσταντινουπολίτικες, ποτέ όμως Αμερικανικές.

Τις μέρες που έχουμε διακοπές από Πέμπτη έως Τρίτη και την Κυριακή σουβλίζουμε ένα αρνί για όλη την οικογένεια συγγενείς και φίλους.

Και τις μέρες που πάμε διακοπές κατακαλόκαιρο σε νησιά που είναι έτοιμα να βουλιάξουν από τον κόσμο.

Το μόνο ενοχλητικό με αυτές τις όμορφες μέρες είναι το όνομά τους και η δικαιολογία για την οποία υπάρχουν. Και ενώ Δεκέμβριο και Αύγουστο μπορεί να την σκαπουλάρει κανείς, τον Απρίλιο αυτό είναι λίγο δύσκολο και αναγκάζονται οι περισσότεροι να πεταχτούν μέχρι μια εκκλησία να τους δει και κανένα μάτι πέντε λεπτά, και μετά σπίτι να την ντερλικώσουνε.

Βέβαια, μέσα στην ντροπή του να πρέπει να ανέχεται κανείς θρησκευτικούς επισήμως λόγους για αυτές τις γιορτές, λίγοι αναρωτιούνται γιατί δεν λέγονται Ιησούγεννα αλλά Χριστούγεννα, γιατί εορτάζουμε ένα γεγονός που είναι αδύνατον να έχει γίνει, όπως την Aνάσταση, και γιατί γιορτάζουμε με τόση χαρά τον θάνατο μιας μαμάς.

Αν το έψαχνε κανείς θα έπεφτε σε πράγματα ακαταλαβίστικα, οπως φερ' ειπείν ότι δεν γιορτάζουμε την γέννηση ενός ανθρώπου αλλά την απαρχή ενός καινούργιου τρόπου να βλέπουμε την ζωή. Δεν γιορτάζουμε κάποια ανάσταση ενός πεθαμένου με σπεσιαλ εφέ του Χόλυγουντ και μουσική Τζών Γουίλιαμς, αλλά την νίκη επί του φόβου του θανάτου δια μέσου της διανόησης, και, δεν γιορτάζουμε τον θάνατο μιας μαμάς αλλά την επιβεβαίωση ότι η αγάπη και η οικογένεια μπορεί να υπερνίκηση την μοναξιά και την θλίψη.

Αυτά όμως είναι δευτερευούσης σημασίας, ερχόμενα δεύτερα και καταϊδρωμένα πίσω από την πράγματι ελκυστική ευκαιρία να ξεδώσουμε, να ξεφαντώσουμε, να σταματήσουμε την δουλειά, και, για να είμαστε και αν βογκ και υπεράνω των άλλων λαών, να εξηγούμε ο ένας στον άλλο πόσο πασέ είναι να ακολουθούμε Εβραίικους μύθους, πως δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο το χάος και πως οι παπάδες είναι όλοι κλέφτες, απατεώνες και εκμεταλλευτές.

Τι να τα λέμε λοιπόν και να χαλάμε και Kilobytes! Καλό Δεκαπενταύγουστο και καλό φαγοπότι.

Συνεχίζεται στο επόμενο...