Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Μουλάρωμα










"Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών (Βούλφγκανγκ Σόιμπλε) είχε επισημάνει στον πρόεδρο του Eurogroup (Ντάισελμπλουμ, πριν έρθει στην Αθήνα να συναντηθεί με τον Βαρουφάκη, και τον Τσίπρα) ότι δεν έχει την εξουσιοδότηση του Eurogroup για την επίσκεψη και του είχε αντιπροτείνει να στείλει πρώτα στην Αθήνα ένα τεχνικό κλιμάκιο για συναντήσεις."

Άλλη μία απόδειξη του που βρίσκεται ο κόμπος. Αντί για συνομιλίες σε επίπεδο υπουργών οικονομικών και αρχηγών κυβερνήσεων, ο Σόιμπλε, και η Μέρκελ, θέλουν να στέλνουν στην Ελλάδα "τεχνικά κλιμάκια" (βλ. υπαλλήλους της Τρόικας).

Τα αποτελέσματα θα ήταν τα ίδια. Γιατί λοιπόν υπάρχει επιμονή στα φαινόμενα; Τα τεχνικά κλιμάκια εξευτελίζουν την θέση της Ελλάδας, ενώ ανώτερα επίπεδα θα την μεταχειριζόντουσαν ως "ίση".

Τελικά πρόκειται για μία καθαρά Γερμανική απειλή. Δεν θέλω να μιλήσω (τώρα) για στολές, μπότες, τρίτο ή τέταρτο ράιχ και λοιπά, γιατί το θέμα δεν είναι να υβρίσουμε. Άλλωστε και αυτά τα σύμβολα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν γεννήματα της βαθύτερης Γερμανικής νοοτροπίας και κουλτούρας ορθολογισμού ρομπότ. Το να μιλούσαμε για τους Γερμανούς αποκαλώντας τους όπως τους αξίζει θα ήταν αντίστροφος ρατσισμός (ουπς! νομίζω πως το έκανα ήδη κατά λάθος σε αυτήν την πρόταση).

Και εδώ ίσως να βρίσκεται το ατού νομιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ:

Το να μας μιλάνε μόνο αφού πατήσουν στο Χώμα μας οι μπότες του τεχνικού κλιμακίου δεν είναι απαραίτητα "νόμιμο". Ίσως να ήταν καλύτερο και σωστότερο να συνομιλεί το τεχνικό κλιμάκιο με ομόλογούς τους την ίδια χρονική στιγμή και κατά την ίδια επίσκεψη καθώς θα συνομιλούσαν οι υπουργοί οικονομικών, ή και οι αρχηγοί κυβερνήσεων και κρατών.

Φυσικά δεν θα μπορούσε αυτό να γίνει στην Ελλάδα μόνο με τον υπουργό της Γερμανίας εφ' όσον η ΕΕ είναι πολλά κράτη και όχι μόνο η Γερμανία (στα χαρτιά τουλάχιστον).

Άρα, οι συναντήσεις σε επίπεδο υπουργών, ή και αρχηγών, έστω και καθώς τα τεχνικά κλιμάκια θα συναντιόντουσαν από κάτω, στο δικό τους επίπεδο, θα έπρεπε γεωγραφικά να γίνεται στις Βρυξέλες ή το Στρασβούργο (με την Ελλάδα να ορίζει δικό της τεχνικό κλιμάκιο αντίστοιχο του επιπέδου του κλιμακίου της Τρόικας). Θα ήταν οργανωτικά και λογικά αδύνατο να γίνονται συνέχεια στην Αθήνα.

Αυτό είναι η δικαιολογία αλλά και το λάθος του Σόιμπλε και της Μέρκελ.
Το ισχυρό και συνάμα αδύνατο σημείο τους.

Ο Σουλτς και ο Ντάισελμπλουμ με δηλώσεις, βγάζουν την ουρά τους εν αναμονή εξελίξεων, χωρίς όμως να αποκλείουν τίποτα επί της ουσίας. Τώρα είναι η σειρά της Γαλλίας και της Βρετανίας, με χορωδία Ισπανίας, Πορτογαλίας και Κύπρου. Θα είναι σημαντική η αντίδραση/τοποθέτηση της Ολλανδίας και της Φινλανδίας την επόμενη εβδομάδα (χωρίς να ξεχνάμε ότι δώσαμε την τέλεια δικαιολογία στην Γερμανική αντιπολίτευση να ψήνει την Μέρκελ και τον Σόιμπλε στα κάρβουνα).

Το γεγονός είναι ότι οι προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν στο υπάρχον κλίμα και με την υπάρχουσα οργάνωση και υποδομή, αλλά, ξαφνικά, οι μετεκλογικοί χειρισμοί, χωρίς να εγγυώνται οποιοδήποτε θετικό αποτέλεσμα, είναι ιδιοφυείς! Τα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν μάθημα, σε μερικούς-μερικούς, πως τα δέντρα πεθαίνουν όρθια, ή και πως μπορούν να επιζούν. Θα δείξει σύντομα. Και πάλι, Μπράβο τους!





















"Τρόικα..."








Τα "έξυπνα" δίνουν και παίρνουν.
Δεν είχαμε ακούσει ποτέ τέτοια φρασεολογία από Ελληνική κυβέρνηση:
Είπε ο Βαρουφάκης: «Η τρόικα, στην οποία αναφέρεστε, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Από τη μία είναι η τρόικα των θεσμών, με τους οποίους φυσικά και θα συζητήσουμε, αλλά από την άλλη είναι οι εκπρόσωποί τους που έρχονται για να επιβάλλουν και να επιβλέψουν την εφαρμογή ενός προγράμματος που έχει αποτύχει».
Δηλαδής... Θα μιλήσουμε με την Τρόικα, αλλά όχι με τρεις υπαλλήλους που έρχονται στο σπίτι μας σαν συμβολική εικόνα υποδούλωσης και υπακοής.
Το ότι δεν θέλουμε τους τρεις της Τρόικας το ξέραμε. Το ότι η Τρόικα είναι και "η τρόικα των θεσμών" (δηλαδή οι τρεις δανειστές) είναι καινούργια φρασεολογία. Ανοίγει την πόρτα στην Τρόικα κλείνοντας την πόρτα στην... Τρόικα. Πολύ έξυπνο: δεν το είχα δει να έρχεται.
Είναι πλέον πεντακάθαρη και ευθεία επίθεση κατά του Βούλφγκανγκ Σόιμπλε.
Κοιτάξτε τώρα αυτό: "ο υπουργός Οικονομικών είπε ότι είναι υπέρ της ιδιωτικοποίησης του λιμένα Πειραιά, αλλά τόνισε πως οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνο έμοιαζαν με ξεπούλημα και τα χρήματα που ήρθαν έπεσαν στη μαύρη τρύπα ενός μη βιώσιμου χρέους "
"Έμοιαζαν" (με ξεπούλημα)! Δηλαδή, περί εντυπώσεων όλη η υπόθεση, με το σε τι "έμοιαζαν". Σ' αυτό, και στον προσδιορισμό της Τρόικας και της "Τρόικας", βρίσκεται η κωλοτούμπα. Αλλά είναι ευφυέστατη κωλοτούμα, τόσο ώστε να μην είναι πλέον κωλοτούμπα αλλά ιδιοφυής ελιγμός! Κι αν ακόμα χάσουμε το παιγνίδι, θα το έχουμε κερδίσει ηθικά. Ηθική νίκη, διεθνώς, είχε αποκλειστεί από τότε που η εικόνα του Έλληνα είχε ζωγραφιστεί από την ταινία του Κακογιάννη "Zorba the Greek"! Και αντί για τον χορό του Ζορμπά και τα Παιδιά του Πειραιά παίζουμε επιτέλους (ή, επί τέλους) τον Εθνικό Ύμνο! Μπράβο παιδιά! 












Κότσια;










Που βρισκόμαστε: Σε έναν συμβολισμό χωρίς ουσία αλλά με καθοριστικό νόημα:

Το ότι οι Ευρωπαίοι θα καθίσουν (ή τουλάχιστον δέχονται να καθίσουν) να ακούσουν και να συζητήσουν τις καινούργιες θέσεις και προτάσεις της Ελλάδας, είναι δεδομένο (βλ. «Υπάρχει μια ανάγκη διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα τις προθέσεις της ελληνικής κυβέρνησης» [Γαλλία]). Το ότι αυτό θα συμβεί σαν αλλαγή πορείας από τα συμφωνημένα και υπογεγραμμένα κατά την διάρκεια της ισχύς τους, δεν έχει και πολύ σημασία αναλόγως με το πως θα φρασεολογηθούν (βλ. «έχουν συμφωνήσει ότι είναι σημαντικό (από τη μία) να γίνουν σεβαστές οι επιλογές των Ελλήνων πολιτών και (από την άλλη) η Ελλάδα να τηρήσει τις δεσμεύσεις της» [Μέρκελ-Ολλάντ]).

Το αγκάθι και πιθανό αδιέξοδο είναι στο αν αυτά τα ωραία θα γίνουν μετά από τυπική επίσκεψη της Τρόικας στην Αθήνα, ή χωρίς να έχει γίνει τέτοια επίσκεψη. Αν και εντελώς άνευ ουσίας, αυτός ο συμβολισμός, του να δεχτούν την Τρόικα επίσκεψη οι Τσίπρας και Βαρουφάκης, είναι τραγικά σημαντικός γιατί εξευτελίζει, ή όχι, προσωπικά, την Μέρκελ, τον Σόιμπλε και την Γερμανία.

Υπάρχει ένα σταυροδρόμι, προς δραχμή ο ένας δρόμος, στο Ευρώ ο άλλος. Και ο συμβολισμός αυτός φέρεται ως καθοριστικός της επιλογής δρόμου. Είναι τρομερά δύσκολο να υποθέσουμε την πιθανότητα να δεχτεί τον συμβολικό εξευτελισμό η Γερμανία.

Και μην ξεχνάμε την πιθανότητα να συμφωνήσει όλη η Ευρώπη μαζί μας, και να μας ...βοηθήσει πολύ-πολύ, με αλληλεγγύη, αφού επιστρέψουμε στην δραχμή.

Μην γελιόμαστε, το Ευρώ και η δραχμή είναι απλά, κι αυτά τα ίδια, άλλος ένας συμβολισμός. Ευρωπαίοι με το Ευρώ, τριτοκοσμικά Βαλκάνια με δραχμή (και Βουλγαρία, "Μακεδονία" και Αλβανία σύντομα όλοι στην ΕΕ).

Ποιοί θα είναι οι "φίλοι" μας τότε, σαν τριτοκοσμικά Βαλκάνια; οι ΗΠΑ, η Ρωσία, και η Τουρκία. Μέχρι "χτες" είχαμε έστω και εικονική εθνική κυριαρχία. Τότε, θα επιστρέψουμε στις εποχές που παρκάριζε ο 6ος στόλος των ΗΠΑ στο Φάληρο, και θα προστεθεί ο Ρωσικός στόλος μπροστά στην Γλυφάδα; Ο στόλος άλλωστε, με πυρηνικό αεροπλανοφόρο, είχε έρθει και στις 4/3/2014. Τότε ήταν μόνο το αεροπλανοφόρο με ένα πλοίο συνοδείας αντί όλο τον στολίσκο συνοδείας. Ίσως τώρα να τους βλέπουμε πιο συχνά και πιο πολλούς; Η Τουρκία εν τω μεταξύ πάντα μας έριχνε γιατί έχει πολύ σημαντικότερη γεωγραφικά στρατηγική θέση από εμάς. Ιδίως τώρα.

Για να αποφευχθεί αυτό πρέπει να το ανεμίσουμε σαν πιθανή σημαία στην ΕΕ. Αν μας απειλούνε εκείνοι με δραχμή, μπορούμε να τους απειλήσουμε κι' εμείς με αυτόν τον καινούργιο ρόλο ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία (αποδυναμώνοντας και σαμποτάροντας την συνομιλία ΕΕ-Ρωσίας).

Βασικά αυτό κάναμε τώρα, με την ένσταση στην ψήφο κατά Ρωσίας, και με το να δεχόμαστε τηλεφωνήματα χωρίς γραβάτα από τις ΗΠΑ (μην νομίζετε ότι το πουκάμισο του ντε Μπλάζιο ήταν αυθόρμητο -τίποτα δεν είναι αυθόρμητο στην διεθνή πολιτική, και το ότι έγινε έτσι χωρίς γραβάτα από σημαντικότατο Δήμαρχο αντί ομοσπονδιακό αξιωματούχο ήταν κι' αυτό έξυπνο [το πρωτόκολλο των δημάρχων των ΗΠΑ, κανονικά δεν  περιλαμβάνει τηλεφωνήματα στην σφαίρα της διεθνούς πολιτικής]).


Παίζονται ενδιαφέροντα παιγνίδια, και δεν είναι όλα οφθαλμοφανή. Τα πιο αποτελεσματικά παιγνίδια είναι αυτά που δεν παίζονται δημοσίως. Μέχρι στιγμής ο ΣΥΡΙΖΑ τα πάει πολύ, πολύ καλά, αλλά επικινδύνως ριψοκίνδυνα. Δεν με ενδιαφέρει ο "φόβος" (άλλωστε, "δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα παρά τον ίδιο τον φόβο"): τίποτα ποτέ δεν επιτεύχθηκε χωρίς ρίσκο και σπονδυλική στήλη, πράγματα που έλειπαν εμφανώς από την προηγούμενη, διεφθαρμένη και γλοιώδη, φρουρά.


















Έξοδος





"Πρωτοβουλίες αποκλιμάκωσης της έντασης μετά τη θύελλα της Παρασκευής"
Ο Βαρουφάκης στο Παρίσι, ο Τσίπρας Ρώμη και Παρίσι
Οι Έλληνες παραμένουν στην Αθήνα, για την ώρα







Μία από τις πιθανές εκβάσεις θα είναι μία ένδοξη έξοδος. Όσοι θυμάστε την ταινία Butch Cassidy and the Sundance Kid από την οποία ο Πωλ Νιούμαν και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ δάνεισαν την τελευταία σκηνή για τους κυρίους Βαρουφάκη και Τσίπρα, θα θυμούνται ότι η τελευταία σκηνή ήταν ένδοξη και έχτισε τον θρύλο αυτών των Ντεσπεράντος... Αν δεν την έχετε δει την ταινία δε θα σας πω πως τελειώνει αυτή η σκηνή. Το αφήνω για έκπληξη.

Ο φίλος Βούλφγκανγκ προσπαθεί να ακούσει το κλασσικό τραγούδι της ταινίας, Σταγόνες Βροχής Πέφτουν στο Κεφάλι μου, αλλά αν καταφέρει να ακούσει τους στοίχους σίγουρα θα σηκώσει τους ώμους του. Για τον Γερμανό, ελευθερία δεν είναι να μην ανησυχείς όταν βρέχει: είναι να είσαι ελεύθερος να λες στους άλλους τι να κάνουν. Νατούρλιχ.





Εν τω μεταξύ, ο Δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Μπιλ ντε Μπλάζιο έβγαλε την γραβάτα του για να συγχαρεί τον Τσίπρα. Ίσως να βρούμε καινούργια δουλειά σαν ταχυδρόμοι ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσσία από τους πίσω δρόμους. Τα γραμματόσημα ίσως να αγοράζονται σε δραχμές, ποιός ξέρει.










Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Πραγματικότητες










Και όμως, είχε βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση με 151 έδρες.
Αν δηλαδή το θέλουμε δημοκρατικά το πράμα με το να συμμετέχουν όλοι οι Έλληνες.
Η Ελπίδα, τελικά μάλλον 23,21% έπιασε. Πάλι καλά. 

Εγγεγραμμένοι
9.911.495






Κόμμα
Ψήφοι
       Ποσοστό
   Έδρες

Δεν ψηφίζω
Δεν μ' ενδιαφέρει
Δεν ξέρω
Είμαι στο εξωτερικό
Είμαι νεκρός
Άκυρο, Λευκό
    3.581.023
37,00%
151




ΣΥΡΙΖΑ
2.246.064
23,21%
55
ΝΔ
1.718.815
17,76%
41
Άλλοι
448.293
4,63%
10
ΧΑ
388.447
4,01%
9
Το Ποτάμι
373.916
3,86%
9
ΚΚΕ
338.138
3,49%
8
ΑΝΕΛ
293.406
3,04%
7
ΠΑΣΟΚ
    289.482
    3,00%
    7

9.911.495
100,00%
300



Πιστεύω ρε παιδιά (και συγγνώμη για την ψυχρολουσία), ότι επί τέλους πρέπει να δούμε και την πραγματική εικόνα, όχι μόνο την πλασματική. Τώρα που βγάλαμε το άχτι μας, για να δούμε και τι τρώμε... Ένα 37% των συμπολιτών μας, (3.581.023 άνθρωποι) δεν συμμετέχει, αλλά, βρίσκεται στους δρόμους μας, τα πεζοδρόμια, τα εστιατόρια/καφενεία, τα μαγαζιά, τα γραφεία, τα νεκροταφεία και το εξωτερικό.

Το αποτέλεσμα των εκλογών αφορά τα 63% της Ελληνικής κοινωνίας, εκ των οποίων μόνο το 23,21% συμφωνεί με το αποτέλεσμα.

Έχοντας πει αυτό, θα συμφωνήσω πρώτος ότι έπρεπε να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο για να δώσει την ελπίδα και την εμπειρία του να μιλάει και να πράττει έτσι μία κυβέρνηση, αλλά, σχεδόν εξ' ίσου σημαντικό, για να βγουν από την κυβέρνηση τα λαμόγια, καθάρματα και λοιπά που την είχαν --με κόστος να φέρουμε τους ναζί-φασίστες-ρατσιστές-ηλίθιους τρίτο κόμμα. Αυτό είναι μεγάλο κόστος, μην το υποτιμάτε.

Τώρα πρέπει να πείσουμε τον Σόιμπλε να κοιτάξει τις προτάσεις μας χωρίς να στείλει Τρόικα, ενώ εκείνος θέλει να κοιτάξει τις προτάσεις μας αφού δει τον Τσίπρα να υποδέχεται και να μιλάει με την Τρόικα. Ποιός λέτε να κερδίσει, για να δούμε τι θα δούμε. Αυτή την στιγμή φαίνεται ότι αν δεχτούμε να δούμε έστω και μία φορά την Τρόικα χάνουμε όλα όσα υποσχέθηκε ο Αλέξης, και αν δεν την δούμε την Τρόικα γυρνάμε στην Δραχμή. Δεν θα γίνει απαραίτητα έτσι, και ακριβώς αυτή την τρίτη εκδοχή περιμένω να δω...

Διώξαμε την Τρόικα. Εντάξει. Το παιγνίδι τώρα είναι αν θα δεχτεί το Γιούρογκρουπ και η Γερμανία να εξευτελιστούν. Ποιό κόστος είναι μεγαλύτερο; να μας αφήσουνε στην τύχη μας, ή να χάσουνε και την Ισπανία και την Ιταλία; Εν τω μεταξύ, οι μόνοι μας σύμμαχοι στην ΕΕ είναι η Βρετανία που είναι εκτός Ευρωζώνης χωρίς Ευρώ, η αντιπολίτευση της Ισπανίας, και ο τζουτζές της Γερμανίας, η Γαλλία. α! και η Ρωσία του Πούτιν. Καλή ψυχή σύντροφοι, τουλάχιστον με αξιοπρέπεια και ελπίδα.











Πυροτέχνημα










Κακά τα ψέματα, αλλά, έστω και με ευγένεια, ευρηματικότητα, κοινωνική επιδοκιμασία και θέσεις που φαίνονται να προσπίπτουν στην ηθική, ο τσαμπουκάς παραμένει τσαμπουκάς.

Καθώς περνάνε οι μέρες, η πιθανότητα να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα, η πιθανότητα να μην επιστρέψουμε στην δραχμή, η πιθανότητα να μην έρθουν για τον λαό χειρότερες, πολύ χειρότερες μέρες... οι πιθανότητες αυτές απομακρύνονται με την ταχύτητα με την οποία σβήνει ένα πυροτέχνημα αφού εκραγεί.

Αυτά που γίνονται, αυτά που είναι σε εξέλιξη, αρχίζουν να μοιάζουν περισσότερο με προετοιμασία για απομόνωση με αξιοπρέπεια, αλλά καλπάζοντα πληθωρισμό και απύθμενη κατρακύλα έναντι στο Ευρώ και το δολάριο (βλ. εισαγωγές/εξαγωγές), παρά σαν οβερτούρες προς θαυματουργή λύση των προβλημάτων μας όσον αφορά την θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Στο τέλος, η αλήθεια αποδεικνύεται πάντα διαφορετική των αρχικών φαινομένων και ευχολογίων. Παραδείγματος χάριν, τα κάγκελα μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν τα έβγαλε η καινούργια κυβέρνηση δια του αρμόδιου αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Γιάννη Πανούση, αλλά, την απομάκρυνσή των κάγκελων απο το Σύνταγνα αποφάσισε ο Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Αττικής Υποστράτηγος Κωνσταντίνος Μιχαιρίνας, ο οποίος μετά την ορκωμοσία των υπουργών έδωσε την σχετική εντολή από μόνος του χωρίς συνεννόηση με την κυβέρνηση. Ο Πανούσης δεν είχε ιδέα και ρωτούσε ποιός το αποφάσισε.

Τα 7 δις της επόμενης δόσης, τώρα τα ξεχνάμε. θα τα βρούμε λέει αλλού. Ο Σόιμπλε μουλαρώνει και θέλει να στείλει Τρόικα για αξιολόγηση, μία συμβολική κίνηση (Τρόικα στον ΣΥΡΙΖΑ) πάνω στην οποία παίζεται όλο το παιγνίδι των εντυπώσεων, και η μετέπειτα πραγματικότητα.

Δυστυχώς, με καμία λογική πλέον δεν επιτυγχάνεται ούτε μία από τις υποσχέσεις του Αλέξη Τσίπρα: μόνο με πραγματικό θαύμα και με την συνεργεία Αγγλίας και Γαλλίας. Όμως, τελικά, η Αγγλία απλά θα μας χρησιμοποιήσει για τους δικούς της σκοπούς εναντίων της ΕΕ και του Ευρώ, και η Γαλλία δύσκολα θα ξεφύγει από τον ρόλο της σαν τζουτζές της Γερμανίας. Τα "όνειρά μας" θα καταλήξουν υποχείρια άλλων εναντίων του Ευρώ και ης ΕΕ, και εις όφελος της Ρωσίας και του Πούτιν. Ετοιμαστείτε να τρώτε Ρωσικό ...χαβιάρι με κινέζικα ξυλάκια, με τις θερμές ευχαριστίες της Αγγλίας, την θλίψη της Γαλλίας και την ηθική υποστήριξη της Ισπανικής αντιπολίτευσης.











Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Πόλεμος











Το θέμα σήμερα, στην Ευρώπη, είναι προσωπικό.
It's not business: it's personal 
(το κλισέ είναι το αντίθετο: Μάικλ Κορλεόνε [Ο Νονός]: "It's not personal: It's business".)



Απλά και λιανά, μη μπερδευόμαστε.

Πρόκειται για δύο μέτωπα:
- Το μέτωπο εσωτερικού, για να καθαρίσει λίγο ο κόπρος του Αυγείου της Ελληνικής κοινωνίας, να δοθεί μία αίσθηση αξιοπρέπειας στους ανθρώπους και ένας αέρας ελπίδας, παράλληλα με ένα κράτος που να λειτουργεί.
- Το μέτωπο εξωτερικού, για να ανασάνουμε οικονομικά με διαφορετικό τρόπο από τον ασφυκτικό και εξεφτελιστικό της Μέρκελ, και να αναδιοργανώσουμε αυτά που χρωστάμε με τρόπο κατά τον οποίον στα μαθηματικά τουλάχιστον θα βγαίνει ότι είναι εφικτό να καταφέρουμε κάτι κάποτε, με κάποια ανάπτυξη στο μεταξύ.

Για το μέτωπο του εσωτερικού, τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε, έχουν πολλές πιθανότητες να επιτύχουν τους στόχους, εκτός αν αντί να αντιγράφουν τον Ανδρέα, γίνουν Ανδρέας. Το μέτωπο του εσωτερικού είναι το σημαντικότερο από τα δύο.

Το μέτωπο του εξωτερικού όμως, είναι, από τα δύο, εκείνο που θα καθορίσει τα πάντα. Και πολύ σύντομα μάλιστα, σε λίγους μήνες.

Η Ευρώπη και η κρίση κατευθύνεται και "κυβερνάται" από την Μέρκελ προσωπικά. Ότι και να κάνουμε, στην τελική, είναι μιά μάχη μεταξύ Μέρκελ και υπολοίπων, με εμάς στην πρώτη γραμμή (και να κερδιθεί ο πόλεμος, η πρώτη γραμμή μπορεί και να πέσει στο πεδίο της τιμής).

Η μάχη μεταξύ της πλειοψηφίας της Ευρώπης και της Μέρκελ είναι όλο το στοίχημα, και, ως τώρα επικρατεί σιγή μεταξύ Ελλάδας και Βερολίνου διότι η νομιμότητα των θέσεων (όχι απαραίτητα η ηθική τους) βρίσκεται με το μέρος της Μέρκελ. Εμείς ποντάρουμε στο να επισημοποιήσουμε το ότι η ηθική, και συνεπώς(;) η λογική, βρίσκεται με το δικό μας μέρος. Και, όπως πριν από οποιαδήποτε μάχη, η Ελλάδα ψάχνει και προετοιμάζει συμμάχους.

Το ευχής έργον θα ήταν να βρεθούν τόσοι σύμμαχοι και να συμφωνούν με τέτοιο τρόπο, που να μην γίνει τελικά μάχη, και η Γερμανία, και η Μέρκελ, να αναγκαστούν να προσχωρήσουν στην πλειοψηφία που πιθανόν να χτίσει η Ελλάδα εναντίων της Μέρκελ... Αλλά αυτό για να επιτευχθεί χρειάζεται πολύ σαϊνιά. Και μέχρι τώρα, τέτοια σαϊνιά σε διεθνές επίπεδο δηλώσεων δεν την επιδεικνύουν. Σε τούτη την σύρραξη, αυτή τη στιγμή, η Γερμανία δεν βρίσκεται στο "1944-1945" αλλά στο "1936-1939". Θα πολεμήσει άγρια. Μάλλον.

Για να μην ξεχνάμε και τους προσδιορισμούς: περί τίνος αντικειμένου ο "πόλεμος"; 
Περί του ποία είναι η σωστή άποψη του πως καλύτερα να ανασάνουν οι πολίτες της Ευρώπης χωρίς να διαλυθεί το οικονομικό σύστημα. Μέχρι τώρα έχει επιβληθεί η άποψη της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Αυτό είναι όλο. Και εκεί παίζονται όλα, διότι οποιαδήποτε αλλαγή στο κατεστημένο του σκεπτικού ισοδυναμεί με προσωπική ήττα των Μέρκελ και Σόιμπλε.

Οι Έλληνες ψηφοφόροι, 36% εκείνων που ψήφισαν, αλλά μόνο 22% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, έβαλαν σε κίνηση την αμφισβήτηση της Μέρκελ, ξεκινώντας ανοιχτό πόλεμο εναντίων του προσώπου της Άγγελας Μέρκελ αλλά και του ορθολογισμού του έθνους της Γερμανίας. 


The Economist:
«ο κ. Τσίπρας έχει πιάσει δύο πράγματα σωστά και ένα εντελώς λάθος. Έχει δίκιο ότι η λιτότητα της Ευρώπης είναι υπερβολική...ο κ. Τσίπρας έχει επίσης δίκιο στο ότι το ελληνικό χρέος...δεν είναι δυνατόν να αποπληρωθεί. Η Ελλάδα θα έπρεπε να μπει σε ένα πρόγραμμα διαγραφής χρέους, όπως μια χρεοκοπημένη αφρικανική χώρα. Αλλά ο κ. Τσίπρας δεν πράττει σωστά εγκαταλείποντας τις μεταρρυθμίσεις»«Οι Έλληνες ψηφοφόροι αυταπατώνται εάν νομίζουν ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να κάνει αυτά που λέει, αλλά και οι Γερμανοί πρέπει να εξετάσουν τις συνέπειες της ισχυρογνωμοσύνης τους»«αν η κα Μέρκελ συνεχίσει να αντιτίθεται σε όλες τις προσπάθειες εκκίνησης της ανάπτυξης και παύσης του αποπληθωρισμού στην ευρωζώνη, θα καταδικάσει την Ευρώπη σε μια χαμένη δεκαετία, ακόμα πιο εξουθενωτική από αυτήν της Ιαπωνίας τη δεκαετία του 1990. Αυτό θα πυροδοτούσε σίγουρα μια μεγαλύτερη λαϊκιστική αντίδραση από αυτήν της Ελλάδας σε όλη την Ευρώπη. Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς πώς θα μπορούσε να επιβιώσει το κοινό νόμισμα υπό τέτοιες συνθήκες. Και ο μεγαλύτερος χαμένος θα ήταν η ίδια η Γερμανία»









Και λίγη ενδιαφέρουσα αριθμητική: Οι Πέρσες τους οποίους αντιμετώπισαν οι 300 Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες ήταν, κατά τις σημερινές εκτιμήσεις, εβδομήντα έως τρακόσιες χιλιάδες (Ο Ηρόδοτος αναφέρει δυόμιση εκατομμύρια). Αν πάρουμε τον λογικότερο αριθμό, 70.000 Πέρσες εναντίων 300 Ελλήνων, η αναλογία, 1:230 είναι ακριβώς η ίδια με την αναλογία του πληθυσμού της ΕΕ εναντίων των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Θερμοπύλες μείνανε στην Ιστορία, και έχτισαν την σημερινή Ευρώπη δίνοντας στους Αθηναίους τον χρόνο που χρειαζόντουσαν για να αμυνθούν στα στενά της Σαλαμίνας, αλλά, η μάχη δεν τέλειωσε καλά για τους 300 Σπαρτιάτες και τις οικογένειές τους...










Κουδουνάκια









Ακούω κουδουνάκια να χτυπάνε.

Δραγασάκης: «Το Μνημόνιο έχει λήξει - Θα προτείνουμε νέο πρόγραμμα»
Το μνημόνιο δεν το βάλαμε εμείς, το βάλανε άλλοι. Μόνο οι άλλοι μπορούν να αποφανθούν αν έληξε ή όχι. Διότι, αν το αποφανθούμε εμείς και δεν το αποφανθούνε εκείνοι, τότε, αυτός είναι ο προσδιορισμός της ρήξης, της μονομερούς ενέργειας και της στάσης πληρωμών --επειδή εκείνοι τις περιμένουνε και εμείς δεν τις δίνουμε, γιατί αποφασίσαμε εμείς ότι το δικό τους το μνημόνιο έχει λήξει.
Το να ανακοινώνεις ότι χωρίς να έχεις μιλήσει με κανέναν το μνημόνιο άλλων επί εσού έχει λήξει και πρόκειται να διαπραγματευτείς άλλο πρόγραμμα, ποντάροντας ότι θα διαπραγματευτούνε εκείνοι μαζί σου επειδή έτσι είπες, αυτό, είναι ο προσδιορισμός του τσαμπουκά.


Δραγασάκης: «η κυβέρνηση θα ασκήσει τα μετοχικά δικαιώματα των τραπεζών, δίχως να επηρεαστούν τα δικαιώματα των ιδιωτών»
Δηλαδή θα βγάλεις μερικά χαρτιά από το οικοδόμημα της τράπουλας χωρίς να πέσουν άλλα. Μήπως είναι λιγότερο ρισκέ να χρησιμοποιήσουμε την τράπουλα για να παίξουμε παπά; ο παπατζής που είναι;


Όπως είπα και παραπάνω: Ακούω κουδουνάκια να χτυπάνε. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πένθιμες καμπάνες...
Και, όπως είπα και στην προηγούμενη, η Αριστερά είναι πάντα καλή στα λόγια, και τώρα χρειαζόμαστε λόγια και ανάλογα έργα για την ελπίδα μεριά. ΑΠΟ ΛΕΦΤΑ στο πορτοφόλι του κράτους ΠΩΣ ΠΑΜΕ ρε παλληκάρια;


Έτσι, μπας και υπάρχει αμφιβολία σε κανέναν, να το πούμε λίγο πιο καθαρά. Αυτή είναι μάχη μέχρι πολιτικού θανάτου: ή του δικού μας ομαδικά, ή της Μέρκελ μόνης της. Πριν παραδόσει το πολιτικό της πνεύμα η Μέρκελ, κάτι τέτοιες κοτσάνες περιμένει για να μας δώσει το Γερμανικό αντίστοιχο της μούντζας, γελώντας μάλιστα.
 Όλα πήγαιναν τόσο καλά... αυτό τώρα τι το θέλανε;












Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Πόρσε












Η Αριστερά ποτέ και πουθενά δεν επέδειξε ικανότητα ρεαλιστικής και βιώσιμης οικονομικής πολιτικής. Ποτέ και πουθενά δεν παρήγαγαν χρήμα στην αγορά: το τύπωσαν, το δανείστηκαν, το υποτίμησαν, το φαντάστηκαν, αλλά, δεν το παρήγαγαν. Η Αριστερά υπήρξε "βιώσιμη" στην μακρά πνοή μόνο σε κατευθυνόμενη οικονομία, σε σοβιέτ και με Γκουλάγκ, και η μακρύτερη τέτοια πνοή κράτησε 70 χρόνια μέχρι που χάθηκαν τρεις γενεές στην μιζέρια (ώστε τώρα αντί μιζέρια με σοβιέτ έχουν μιζέρια με μαφίες).

Από την άλλη, η Αριστερά είναι η κοιτίδα των ιδεών και της κοινωνικής ζωτικότητας. Σε αυτό μάλιστα το πεδίο, είναι σχεδόν παραπλανητικός ο όρος "αριστερά" γιατί πολλές από τις ιδεολογικές της αξίες μπορούμε να τις βρούμε στο μεδούλι της ψυχής των ΗΠΑ όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο να διαβάσετε κάτι τέτοιο. Αν θα μπορούσα να το απλοποιήσω, οι ΗΠΑ είναι η κοινωνική φιλοσοφία της αριστεράς με έμφαση στο ότι ξεκινάει από το άτομο και όχι από τον όχλο, και η οικονομική πολιτική της δεξιάς. Τουλάχιστον για τους Δημοκρατικούς, αν όχι εντελώς για τους Ρεπουμπλικάνους.

Οι πρώτες μου εντυπώσεις και εκτιμήσεις είναι πως είτε για 8 μήνες είτε για 8 χρόνια... είτε και για 3 μήνες μόνο, αν μείνει σαν κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμβάλλει τεράστιο και θετικό έργο στην Ελληνική κοινωνία. Απλά, έχει μεγάλες πιθανότητες να μείνει με άδειες τσέπες όσον αφορά την Οικονομία.

Και εδώ είναι τα κουμπιά της Αλέξαινας: στο ότι ίσως μία χρεοκοπία με το κεφάλι ψηλά και με καινούργιες κοινωνικές δομές που να μπορούν να χτίσουν κάτι με σωστές κοινωνικές και κρατικές υποδομές (για πρώτη φορά) μετά, ίσως να μην είναι κακή ιδέα για την Ελλάδα.

Ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να μην αρχίσει κάποια ανάβαση ή να μην μπορέσει καν να σταματήσει την πτώση, αλλά έχει μεγάλη πιθανότητα να δώσει και να ανοίξει ένα αλεξίπτωτο, ώστε, όταν φτάσουμε στο μηδέν, να είμαστε ζωντανοί και καινούργιοι σαν κοινωνία και να αρχίσουμε τότε μιά πιο σταθερή ανάβαση, έχοντας πετάξει στα σκουπίδια την ανθρώπινη και ιδεατική σαβούρα του παρελθόντος.

Διότι, αγαπητοί μου, η υπερχρέωση, το 170% χρέος-ΑΕΠ, η οικονομική κρίση, δεν ήταν στην πραγματικότητα το πρόβλημα της Ελλάδας: αυτά όλα ήταν μόνο ένα από τα αποτελέσματα ενός άλλου πολύ βαθύτερου προβλήματος που πάει πίσω πολλές δεκαετίες αν όχι αιώνες. Το πρόβλημα της... πως να την πούμε, ορθολογικά και ακαδημαϊκά... Α! το πρόβλημα της βλαμμένης, μαλακισμένης, ξετσίπωτης, ανίερης, καρκινοβατούσας Ελληνικής νοοτροπίας και κοινωνίας (για την οποία φυσικά έφταιγε η Τουρκοκρατία, ε;).

Για να μην χάνουμε τα μυαλά μας: Το χρέος δεν είναι βιώσιμο και δεν είναι δυνατόν με τα μαθηματικά αυτού του σύμπαντος να συντηρηθεί.

Χρέος δεν διαγράφεται, ποτέ, μα ποτέ. Απλά αλλάζει όνομα και μεθόδους αποπληρωμής.

Ούτε το χρέος της Γερμανίας τα '50 διαγράφτηκε πραγματικά. Απλά ήταν φτηνότερο να "χαριστεί" το χρέος από το να γίνει ανοιχτότερος πόλεμος με την ΕΣΣΔ. Αλλά η Γερμανία στο τέλος "πλήρωσε" και με" τόκους"! Η μεν Δυτική με το να είναι ο προμαχώνας των ΗΠΑ και της Δύσης 40 χρόνια, η δε Ανατολική γαμήθηκε από την ΕΣΣΔ μέχρι που δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο, παρά μόνο ο τοίχος το 1990.

Το να μας χαρίσουνε το χρέος (ή μεγάλο μέρος αυτού) θα σημαίνει ότι θα μας γαμάνε για 100 χρόνια αλλιώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ το ξέρει αυτό. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς ξέρει πράγματα που δεν φαίνεται να τα ήξερε η παλιά διεστραμμένη, διεφθαρμένη φρουρά: ότι πιο σημαντικό από την οικονομία και τα λεφτά στην τσέπη είναι η υφή και η δομή της κοινωνίας και η λειτουργικότητα του κράτους.




Βαρουφάκης:
Είμαστε υπέρ του λιτού βίου, ανάπτυξη δεν σημαίνει να έχουμε πόρσε στους δρόμους.










Λες;









Άριστα. Πραγματικά, χωρίς πλάκα, συγκινητικά. Δεν περίμενα στην ζωή μου να δω Ελληνική κυβέρνηση να κάνει αυτά που η καινούργια κυβέρνηση έκανε, και είπε ότι θα κάνει άμεσα, τις τελευταίες 48 ώρες. Πράγματα που μου θυμίζουν στο σύνολό τους περισσότερο το πως αναπτύχθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρά κάποιο στερεότυπο "Αριστεράς".
Χωρίς να θέλω να είμαι Κασσάνδρα, φοβάμαι ότι ίσως υπάρχουν δύο προβληματάκια.
1. Όλα αυτά κοστίζουν χρήματα, και, ακόμα δεν έχει πει κανείς που ακριβώς θα βρεθούν.
2. Όλα αυτά είναι ακριβώς αυτά που έπρεπε να είχαν λεχθεί και να είχαν γίνει το 2010. Κάλιο αργά παρά ποτέ, αλλά, μήπως είναι τα σωστά πράγματα σε λάθος στιγμή ή σε λάθος σειρά;





Τι διάολο είν' αυτό;
Δώρο από τους Έλληνες!












Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Φλερτ...












Ποιανού κίνηση είναι; Κανονικά η οικοδέσποινα θα έπρεπε πρώτη να συγχαρεί τον μουσαφίρη της για το όμορφο κουστούμι, αλλά περιμένει πρώτος εκείνος να δείξει αν οι προθέσεις του είναι καθώς πρέπει --το κλειδί βέβαια είναι το τι θεωρείται καθώς πρέπει. Όπως σε κάθε επιχειρησιακό φλερτ, όποιος αναφέρει πρώτος χρήματα, χάνει.

Είναι σχεδόν αστείο το ότι η Μέρκελ, Δευτέρα βράδυ, δεν είχε ακόμα συγχαρεί τον Τσίπρα ενώ όλοι οι άλλοι όχι μόνο τον είχαν συγχαρεί προσωπικά αλλά τον προσκάλεσαν ήδη να τους επισκεφτεί, και κανασδυό του είχαν προσφέρει και τις κόρες τους σε γάμο, ή σε οτιδήποτε, πριν μάθουν ότι ο άνθρωπος έχει ήδη οικογένεια.

Φαίνεται πλέον γυμνά, και όχι μόνο ξώπλατα, ότι η Μέρκελ θεωρεί Εαυτόν την βασίλισσα της Ευρώπης. 

Δεν έχω ιδέα αν ο Αλέξης παίζει σκάκι, ή τάβλι, αλλά τώρα είναι η ώρα να μάθει.

Τα άστρα είναι ευθυγραμμισμένα. Όλα φαίνονται με το μέρος του σε μία επική μάχη από την οποία μπορεί να βγει νικητής. Δεν μπορεί να τα κάνει θάλασσα και να θέλει (σχεδόν δεν μπορεί). Το σκηνικό στήθηκε για 'κείνον. 

Η γραβάτα του Τσίπρα είναι αυτό που στις σοόυμπίζνες το λέμε penny for the movies (από τον Τελευταίο Μεγιστάνα του Φιτστζέραλντ). Κάτι στο οποίο δίνεις μια συγκεκριμένη αξία ή νόημα και το ακροατήριο περιμένει να πέσει και το άλλο παπούτσι. Όταν ο Τσίπρας φορέσει γραβάτα, θα είναι κινηματογραφική στιγμή (μόνος του το σκέφτηκε;)

Η Ευρώπη ήξερε κάμποσα πράγματα: Ότι οι ιθαγενείς είναι ανήσυχοι και ότι Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν θά 'βγαζε ο Σαμαράς ούτε γύφτισες να τον ξεματιάζανε. Ότι η γραμμή των τελευταίων τεσσάρων χρόνων δεν ήταν δυνατόν να συντηρηθεί για πολύ περισσότερο.

Έπρεπε να αλλάξει το σκηνικό, ριζικά! Ακόμη, ίσως και ...ριζοσπαστικά. Το κυριότερο: έπρεπε να φαίνεται σαν ιδέα του λαού. Γιατί, στο τέλος, είχε έρθει πλέον η ώρα του μέηκ δε πηπολ φήηλ γκουντ. Οι σταατσμπούργκερ (πολίτες, όχι χαμπούργκερς) της  Γκρίχενλαντ θα πρέπει να αλλάξουν εντελώς  εντυπώσεις. Και ότι γίνει θα πρέπει να τους φανεί σαν δική τους ιδέα. Όπως έγραψα και χθες στον Τζων, κατά την γνώμη μου: Τα πάντα εξαρτώνται από την μόδα ντι ζουρ. Και την μόδα ντι ζουρ δεν την εφεύρουν οι σχεδιαστές αλλά τα εργοστάσια και η βιομηχανία. Το στόρυ είναι η μόδα και η μόδα το στόρυ για γενική κατανάλωση. Αν γίνει μόδα στην διεθνή κοινότητα ο Τσίπρας, τότε, ότι και να είναι, ο ίδιος, είναι καλό για την Ελλάδα. Και σήμερα έγινε μόδα. Όμως δεν την έφερε αυτός την μόδα: την ξεκίνησαν απ' έξω γιατί ήταν το λογικότερο που μπορούσαν να κάνουνε εδώ και δύο μήνες (τράβα με κι ας κλαίω. Εντάξει, τράβα με!). 


Χρέος ποτέ δεν διαγράφεται: αλλάζει όνομα. Όσο για τους τρεις στους οποίους χρωστάμε τα πακέτα, αν δεν έρχονται και οι τρεις μαζί αλλά μιλάμε κατ' ευθείαν με τα αφεντικά τους χωριστά, τότε δεν είναι πια Τρόικα, είναι;;;
Η Τρόικα είχε αρχίσει να μην ενδιαφέρεται να έρθει γεωγραφικά κατά τα μέρη μας από φθινόπωρο, και το ότι Πάπια της Δημοκρατίας δεν θα έβγαζε η Βουλή της ΝΔΣΟΚ η Ευρώπη τό 'ξερε κανα χρόνο. Ξέρουμε μπίζνεσμεν που να προετοιμάζουν ρήξη αντί για λύσεις; Την στιγμή που σέρβιραν κρεπ α-λα χιλοπίτ στο Παρίσι, ο Αλέξης ήταν ήδη ο επόμενος.

Τα παραπάνω δεν μειώνουν τον Αλέξη ή το τι μπορεί να επιτύχει. Το διεθνές σύστημα στο οποίο ζούμε, το μόνο σύστημα που έχουμε, είναι ένα παλάτι από χαρτιά τράπουλας χτισμένο πάνω σε ένα έδαφος από ντόμινο. Πρέπει να αλλάξει η όψη του οικοδομήματος χωρίς να καταρρεύσει η τράπουλα και χωρίς να πέσει ένα ντόμινο.

Για την ώρα, άριστα! Λιτή κυβέρνηση με λίγα υπουργεία και άμεση λειτουργικότητα α-λα Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό θα πει Αριστερά!





Και μία στιγμή "ζεν" για όλους:

«Ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει εξαιτίας των λαθών της πολιτικής ηγεσίας».
Τάδε έφη ...Σόιμπλε.












Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Like!











Δεν συνάντησε ο Σαμαράς τον Τσίπρα.
Μεταξύ διευθυντών των γραφείων τους η παράδοση στο Μέγαρο Μαξίμου
  
Αλέξης Τσίπρας: Ο πρώτος πρωθυπουργός που ορκίζεται με πολιτικό όρκο    
Τσίπρας σε Ιερώνυμο: «Προσευχηθείτε για μένα»  
Άδειο χρηματοκιβώτιο παρέδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο Μαξίμου
Υπουργός και όχι αντιπρόεδρος ο Πάνος Καμμένος. Μικρό σχήμα με 10 υπουργούς     
Σε υψηλά ποσοστά η αποχή.   
«Όχι» Κουτσούμπα στον Τσίπρα για συνάντηση και ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  
Συμφωνία Τσίπρα-Καμμένου για σχηματισμό Κυβέρνησης   
Ντράγκι: Από τα κράτη, όχι από την τρόικα η απόφαση για μέτρα  
Πιστοί ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής οι αστυνομικοί    
Εκτός Βουλής κορυφαία κομματικά στελέχη όλων των κομμάτων   





Κατά την γνώμη μου, ο τρόπος με τον οποίον ο Αντώνης Σαμαράς παρέδωσε την εξουσία ήταν ποταπός και ανάξιος οποιουδήποτε Έλληνα. Ντροπή σου Σαμαρά!

Πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, η πρώτη μέρα του Αλέξη Τσίπρα σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν εντιμότατη, με ώριμες κινήσεις, αριστοτεχνικές. Μπράβο Αλέξη. Και τίποτα άλλο να μην κάνεις, μόνο το ότι δεν ορκίστηκες στο παπαδαριό, και μετά πήγες στον Ιερώνυμο επίσκεψη, και μετά στην Καισαριανή, έδωσε στην Ελλάδα κάτι που είναι ανεκτίμητο.










Χαμένοι




Μερικοί 'Ελληνες ψηφοφόροι τα χαράματα της Κυριακής, 25 Ιανουαρίου 2015





Ο πραγματικός χαμένος των εκλογών ήταν η Ελλάδα, επειδή:

  1. Η αποχή έφτασε τα 36%. Τρία εκατομμύρια πεντακόσιες τριάντα χιλιάδες Έλληνες κάθισαν στα σπίτια τους. Πενήντα οχτώ τοις εκατό περισσότεροι από όσους έβγαλαν πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, κάθισαν στα σπίτια τους.

  2. Οι φασίστες και νεοναζί, έγιναν τρίτη δύναμη στην Ελλάδα για 14.585 ψήφους.


Τους φασίστες/νεοναζί τους βάζω δεύτερους, σαν λόγο για τον οποίον η Ελλάδα έχασε τις εκλογές, μόνο γιατί το ότι ήρθανε τρίτοι είναι σίγουρα αποτέλεσμα της αισχρών διαστάσεων αποχής. Η αποχή, για μένα ήταν το πιο σημαντικό μήνυμα της ημέρας. Και ήταν +/-1% η ίδια αποχή με τον Μάιο-Ιούνιο του 2012. Το 2012 να το καταλάβω. Είμασταν σε κώμα. Αλλά, τώρα;

Οι εκλογές μίλησαν και είπαν: Τριάμισι εκατομμύρια Έλληνες δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή (ίσως επειδή δεν έχουν δεκάρα τσακιστή, αλλά θέλουνε να τους την δώσουνε άλλοι, όχι να την φτιάξουν οι ίδιοι), και άλλες σχεδόν τετρακόσιες χιλιάδες είναι φασίστες και νεοναζί. Με τέτοιους συμπολίτες τι χρειαζόμαστε ISIS και Ebola;

Είναι αλήθεια ότι από 426.025 ψήφους το 2012, η ψήφος του καρκινώματος μειώθηκε κατά 37.642, ή 8,5%. Ο Κορυδαλός μόνο 8,5% τους κόστισε. Τι σημαίνει αυτό, το αναλογίζεστε; Σε αριθμό, το καρκίνωμα αυτό της ανθρώπινης φύσης ελαττώθηκε, έστω και ελάχιστα, στην Ελλάδα. Όμως, από πέμπτο κόμμα ανέβηκε στην τρίτη θέση. Αυτό είναι ένα αίσχος για το οποίο με έναν ή άλλο τρόπο, η Ελλάδα θα κληθεί κάποια στιγμή να απολογηθεί.

Είναι επίσης αλήθεια ότι δεν είναι και οι 388.383 ψηφοφόροι αγνοί ναζί. Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του καρκινώματος αυτού απλά ζουν την θλιβερή ζωή τους στην άγνοια του ότι η νοσηρή προσήλωσή τους στο μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας είναι, κατά Μουσολίνι, ο προσδιορισμός του φασισμού. Και ότι ρατσιστές δεν τους "έκαναν οι μετανάστες": ήταν από μόνοι τους και βρήκανε στους μετανάστες δικαιολογία για τον δυστυχισμένο εαυτό τους. Ο μόνος άλλος λόγος για τον οποίον κάποιος ή κάποια θα ψηφίσει αυτό το καρκίνωμα χωρίς να είναι ναζί, φασίστας ή ρατσιστής, είναι να είναι ηλίθιος.



Άμεσα πρέπει να βρούμε λεφτά να επιζήσουμε. Αλλά στην μακρά πνοή το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το 36% + 6% = 42% της κοινωνίας μας που δεν ψηφίζουν ή που είναι φασίστες. Υπάρχουν και τα 2,36% άκυρα/λευκά, πράγμα που σημαίνει ότι στις εκλογές λαβαίνουν μέρος (χωρίς να ψηφίσουν νεοναζί) συνολικά τα 56%του εκλογικού σώματος.

Τα 56% των Ελλήνων, τα οποία αντιπροσωπεύουν τα δημοκρατικά αποτελέσματα, έδωσαν στο πρώτο κόμμα 36,34% και 27,81 στο δεύτερο. Η ψήφος όμως του πρώτου κόμματος, που θα κυβερνήσει, αντιπροσωπεύει μόνο ένα 22% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων!

Γι αυτό πιστεύω ότι η αποχή ήταν αυτό το οποίο έκανε την Ελλάδα να χάσει τις εκλογές. Μακάρι ο Τσίπρας να μπορέσει να εκμεταλλευτεί σωστά την αδράνεια της Ελπίδας που επέτρεψε να βρει ο κόσμος.



Κατά τα άλλα, από το 2012...

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 581.000 παραπάνω ψήφους και μεγάλωσε κατά 35%

Η Νέα Δημοκρατία έχασε 107.000 ψήφους και μειώθηκε κατά 6%

Το ΠΑΣΟΚ έχασε 467.000 ψήφους και μειώθηκε κατά 62% Περίπου 130.000 από αυτές τις 467.600 ψήφους τις έκλεψε ο Γιωργάκης για να εκδικηθεί τον Βαγγέλη. Τις υπόλοιπες 337.600 ψήφους το ΠΑΣΟΚ τις έχασε με το σπαθί του (σε χαρακίρι).

Το Καρκίνωμα που από πέμπτο κόμμα έγινε τρίτο, έχασε 37.642 ψήφους και μειώθηκε κατά 8,5%.

Το καινούργιο κόμμα, Το Ποτάμι, πήρε 371.860 ψήφους, αλλά εφ' όσον η ΝΔ έχασε μόνο 114.500, τότε, οι περισσότεροι από τους μισούς ψήφους του Ποταμιού, κάπου 250.000 ήρθαν από αλλού. Μάλλον από το ΠΑΣΟΚ; 

Δηλαδή, χωρίς Ποτάμι και χωρίς Γιωργάκη το ΠΑΣΟΚ θα ήταν κάπου στο 12%. Θα είχε κρατήσει το επίπεδο του 2012. Το Ποτάμι και το ΚΙΔΗΣΟ έδωσαν στα 62% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ την δικαιολογία και διέξοδο που ήθελαν. Ελάχιστοι πρέπει να είναι οι Πασοκτζήδες που πήγαν στον Αλέξη μετά το 2012, και τα νούμερα του Ποταμιού και του ΚΙΔΗΣΟ και της ΝΔ συνηγορούν με αυτό το σκεπτικό. Ο Βαγγέλης κατηγορεί τον Γιωργάκη ότι του έκλεψε πελατεία. Δεν θα με εξέπληττε όμως αν στην πραγματικότητα την πελατεία ο Γιωργάκης την έκλεψε από Το Ποτάμι όπου το ΠΑΣΟΚ την είχε ήδη χάσει πριν καν τού 'ρθει φαεινή ιδέα του Γιωργάκη... Όπως και να έχει το πράγμα, από όποιον και να έκλεψε πελάτες ο Γιωργάκης, ο Βενιζέλος έχει δίκιο σε ένα θέμα σημαντικό: ο Γιώργος Παπανδρέου είναι σχεδόν εξ' ολοκλήρου και προσωπικά υπέυθυνος που το καρκίνωμα των φασιστών και των νεοναζί και των ρατσιστών και των ηλίθιων ήρθε τρίτο. Το Ποτάμι χρειαζότανε 15.000 ψήφους ακόμα για να έρθει τρίτο (το ΠΑΣΟΚ χρειαζότανε 98.000).

Το ΚΚΕ είναι περίεργη περίπτωση. Δεν μπορούμε να πούμε απλά ότι κέρδισε 59.500 ψήφους παραπάνω από το 2012, γιατί το 2012 είχε ήδη μειωθεί κατά περίπου 50% από το 2009. Αυτοί οι 59.500 μπορεί να είναι ψήφος διαμαρτυρίας, ή και ψήφος που επέστρεψε. Έχω την εντύπωση ότι μάλλον είναι ψήφος που επέστρεψε, φέρνοντάς το στα προ-2007 παραδοσιακά επίπεδά του.




Αξίζει να κλείσω με μία πολύ απλή σκέψη, η οποία δεν είναι δικιά μου αλλά του πρώην πρωθυπουργού της Σουηδίας, Καρλ Μπιλντ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος (στους Έλληνες) ότι (είτε με κούρεμα, είτε με δραχμή) οι φορολογούμενοι άλλων Ευρωπαϊκών χωρών θα πληρώσουν ακόμα περισσότερα (για την Ελλάδα). "Πολύ τολμηρό".

Δηλαδή, όπως και να το ζυγίσεις, οι Βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2015 έπαιζαν στο αν και κατά πόσο θα επιβαρυνθεί ο Ευρωπαίος φορολογούμενος... και πόσο, και αν θα ελαφρυνθεί το βάρος του Έλληνα φορολογούμενου. Την επομενη φορά που θα σερβίρετε γύρο-πίτα σε τουρίστες, πείτε τους και ένα "συγγνώμη" και ένα "ευχαριστώ". Όμως, ομολογουμένως, όπως και να το δεις, δεν φταίνε, ευθέως, ούτε οι μεν ούτε οι δε ψηφοφόροι για αυτό. Το σύστημα δημιούργησε τις συνθήκες και τους κανόνες του παιγνιδιού. Ένα σύστημα που αναπόφευκτα θα εξελιχθεί προς τα εκεί που το αναγκάζει η πραγματικότητα.










Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Αποτελέσματα






Έλαβον:      
         
     Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς 281.713   4,56%
     Απομεινάρια Ηλία Ηλιού 15.000   0,24%
     Απομεινάρια Λεωνίδα Κύρκου 95.000   1,54%
     Ανδρέας Παπανδρέου 410.000   6,64%
     Τώρα θα γαμάμε και θα δέρνουμε 220.000   3,56%
     Διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, σύμφωνα συμβίωσης LGBT, βοήθεια για πρόσφυγες    175.000   2,83%
     Πρώην ιντελεκτουέλ που μείνανε στο παλιό ανέκδοτο 375.000   6,07%
     Κερδίσαμε τον εμφύλιο, ρέεεε! 146.500   2,37%
     Να πάει στο διάολο ο Σαμαράς 185.000   3,03%
     Να τον δοκιμάσουμε κι' αυτόν 340.000   5,50%
    
     
     ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ - ΣΥΝΟΛΟ: 2.243.213   36,34%
Τα νούμερα δεν είναι ακριβή, αλλά, τι σημασία έχει;



Είχαμε ετοιμάσει αυτό... αλλά μάλλον πρέπει να τυπώσουμε το άλλο.



Ψηφίσαμε ότι υπάρχουνε λεφτα!

Θεέ μου! Βγαίνουμε από τα μνημόνια!!
και κάθε φορά που χτυπάει ένα κουδουνάκι,
ένας καινούργιος άγγελος αποκτά τα φτερά του...




Λέγεται στην Αμερική, "όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φτιάξε λεμονάδα". Όπου "λεμόνια" εννοείται κάποια κακοτυχία ή αναποδιά, και "λεμονάδα" σημαίνει ότι δεν κάθεσαι να μοιρολογείς αλλά σηκώνεσαι όρθιος αμέσως, προχωράς μπροστά, εφευρετικά και δημιουργικά, με τα διαθέσιμα εργαλεία.

Η Ελλάδα δεν έφτιαξε λεμονάδα το 2009, ούτε το 2010, και, το 2012 όχι λεμονάδα δεν έφτιαξε αλλά επέλεξε κλύσμα.

Το 2015 άλλαξε νοσοκομείο από ιδιωτική κλινική σε εφημερέυον του ΕΣΥ, 
με γιατρό που έχει ξεχάσει σε πιο συρτάρι βρίσκονται τα πτυχία του, υποθέτουμε ότι τα έχει για να φοράει ρούχα γιατρού, και, μπορεί να είναι γιατρός, ή μπορεί να είναι ο μάγος της φυλής των Μάο-Μάο.


Αυτό το μπλογκ τέσσερα χρόνια το μόνο που υποστήριξε ήταν η επιστροφή στην δραχμή όπου ανήκουμε, και αν θέλανε να μας κρατήσουνε στην Ευρώπη δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μας. Να διαγράφανε το χρέος να μας κρατήσουνε --κίνηση που από μέρους μας χρειαζότανε αρχίδια τα οποία στην Βουλή κανείς δεν τά 'χε: δραχμή, υποτιμήσεις, πληθωρισμός, αλλά τουλάχιστον το κεφάλι ψηλά. Έστω και σαν μπλόφα που το 2009-2010 είχε αντίκρυσμα στο ότι ήταν απροετοίμαστοι στις Βρυξέλες. Τα περί συλλογικής ευθύνης και τα περί προσωπικής ευθύνης, και υπευθυνότητας, άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Αυτά ίσχυαν το 2009 και το 2010. Το 2012 ήταν αργά. Το 2015 φέξε μου και γλίστρησα.

Το περίφημο δημοψήφισμα του Γιωργάκη ήταν μέγιστη μαλακία γιατί, στο κάτω-κάτω αδελφέ Γιωργάκη, οι βουλευτικές εκλογές οι ίδιες ένα δημοψήφισμα είναι. Τι θες να πει ο λαός σε ειδικό "δημοψήφισμα"; σταθείτε να ψηφίσουμε αν μας αρέσουν το χρέος μας και οι ευθύνες μας ή όχι; Και το δύστυχο παιδάκι επέστρεψε τώρα κι άρχισε να επιμένει πάλι. Η ίδρυση του ΚΙΔΗΣΟ θα μπορούσε να ήταν ευφυέστατη κίνηση, αλλά δεν το είχε. Με το που άνοιξε το στόμα του πάλι μαλακίες άρχισε να λέει.

Καλώς ή κακώς, σωστά ή λάθος (κακώς και λάθος κατά με), φτάσαμε εκεί που φτάσαμε στο τέλος του 2014, και οι Μεγάλες Δυνάμεις λέγανε ότι είχαμε φάει τον γάιδαρο και σχεδόν όλη την ουρά, και μας είχε μείνει η φούντα της ουράς. Μπούρδες βέβαια, αλλά το λέγανε για πρώτη φορά επισήμως, και αυτό που ΄χει σημασία είναι τα φαινόμενα, τα λεγόμενα και όχι η πραγματικότητα. Κανέναν δεν ενδιαφέρει η πραγματικότητα στον Οικονομικό Κόσμο του κοπανιστού αέρα των αυθαίρετων αριθμών και της πολιτικής. Μας δίνανε το αυτοκόλλητο χρυσό αστεράκι να φορέσουμε. Αυτό τους είχαμε ζητήσει πέντε χρόνια, αυτό μας έδωσαν, στην ώρα του...

Ο Σαμαράς επρόκειτο να ξεκουμπιστεί μέσα στο 2015 είτε έτσι είτε αλλιώς. 

Επιλέξαμε όμως να αλλάξουμε τα πράγματα σκοντάφτοντας δύο με πέντε μήνες νωρίτερα από τότε που θα είχαν αλλάξει από μόνα τους. Εντάξει, κι αυτό λάθος κατά με, αλλά έγινε.

Το πιο σημαντικό τώρα είναι πως, ότι και να κάνουμε, πρέπει να σταματήσουμε να βαυκαλιζόμαστε στο παρελθόν και να κοιτάξουμε άμεσα το σήμερα και το αύριο. Εξ' ίσου σημαντικό, να υποστηρίξουμε όλοι την νόμιμη κυβέρνησή μας. Αν δεν υποστηρίξουμε όλοι εδώ και τώρα την μόνη κυβέρνηση που έχουμε, τότε είμαστε άξιοι ενός ολόκληρου περιβολιού με λεμονιές (ως συνήθως).

Από την δική μου πλευρά αυτό που θα κάνω αμέσως είναι να αρχίσω να γράφω με κεφαλαία, και όχι μικρά, τα πρώτα γράμματα του ονόματος και του επιθέτου του Αλέξη Τσίπρα. Δεν έκανε τίποτα για να αλλάξω γνώμη ως προς το τι είναι, ο Τσίπρας, ότι δηλαδή είναι ένα κωλόπαιδο του τσαμπουκά που εκμεταλλεύεται τον πόνο των άλλων ξεκινώντας από όποιο μπουλούκι του ήταν ευκολότερο να κουμαντάρειαλλά τώρα η πλειοψηφία, σε μία δημοκρατία, του έδωσε μία θέση η οποία πάντα πρέπει να τυγχάνει σεβασμού όποιος και να κάθεται εκεί. Ακόμα και ο Σαμαράς να είναι. Όποιος Έλληνας σέβεται την Δημοκρατία πρέπει τώρα να σεβαστεί τον Αλέξη Τσίπρα.

Έτσι λοιπόν ο Αλέξης παίρνει λευκό πίνακα και πρέπει τώρα να αποδεικνύει καθημερινά ότι αξίζει τον σεβασμό που απαιτεί η καρέκλα την οποία του έδωσε η δημοκρατία. Καρέκλα που ομολογουμένως έχει καρφιά αντί για μαξιλάρι στο κάθισμα.

Καλή σου επιτυχία Αλέξη, για το καλό των ανθρώπων της χώρας, κι αν βγει ότι είχα δίκιο να σου γράφω το όνομα με μικρά γράμματα, εδώ θά 'μαστε να τα ξαναπούμε. Ούτως ή άλλως, εγώ δεν ψηφίζω στην Ελλάδα πια, κι αν ψήφιζα, ΚΚΕ θά 'χα ψηφίσει σαν αβλαβή ψήφο διαμαρτυρίας. Μόνο φιλικές συμβουλές στα Ελληνικά :-) να λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.