Παλαιστίνη

Παλαιστίνιος στην Ιερουσαλήμ, © Αποθήκη Σκέψης, 1987

Δικαίωμα

Τα δεινά και βάσανα ενός λαού πάντα θα έπρεπε να προκαλούν αντίδραση από συνανθρώπους που να προσπαθούν να βοηθήσουν όχι μόνο υλικά αλλά και ηθικά, και, εν τέλει, να βοηθούν στην επίλυση και εξαφάνιση των συνθηκών που προκαλούν τον πόνο. Δεν ξέρω να υπάρχει πιο πολύπλοκο παράδειγμα αυτής της σκέψης από το μεσανατολικό πρόβλημα και τις ταλαιπωρίες, αδικίες και θάνατο που υποφέρουν οι Παλαιστίνιοι, κάθε φορά που οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες επιτίθενται στο Ισραήλ και το Ισραήλ απαντά, επιτυχώς αμυνόμενο με επίθεση.

Άσχετα με το τι, υποκειμενικά και αυθαίρετα, θεωρείται καλό ή κακό, σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο, νόμιμο ή όχι, η προσέγγιση στο οποιοδήποτε πρόβλημα χωρίς την καθαρή κατανόηση των γεγονότων και της ιστορίας μόνο λύση δεν μπορεί να επιφέρει -αλλά διαιωνίζει το πρόβλημα, και τον πόνο.

© 2012. Η έρευνα αυτή έγινε από την Αποθήκη Σκέψης από πηγές στο ίντερνετ. Το κείμενο αντιπροσωπεύει μόνο και αποκλειστικά την γνώμη του συγγραφέα, όπως εκφράζεται από τα αναμφισβήτητα γεγονότα τα οποία την υποστηρίζουν.

Συχνά γίνεται το λάθος να πιστεύει κανείς ότι η ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών στις 29 Νοεμβρίου του 1947 έγινε για την δημιουργία ή όχι του κράτους του Ισραήλ. Η ψηφοφορία έγινε για την διχοτόμηση των εδαφών που ονομαζόντουσαν "Παλαιστίνη" (και συμπεριλάμβαναν όλα τα σημερινά εδάφη του Ισραήλ, τα κατεχώμενα, την Γκάζα, και μέρη της Ιορδανίας η οποία [Ιορδανία] τότε δεν υπήρχε), για να κατανεμηθούν μεταξύ των διαμενόντων στην περιοχή "Παλαιστινίων" (Αράβων/Μουσουλμάνων) και των Εβραϊκής καταγωγής (Ιουδαϊκής θρησκείας) κατοίκων. Ένα θετικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας εννοούσε την διαφύλαξη των δικαιωμάτων και των δύο πλευρών.

Η μία πλευρά, των Παλαιστινίων, και των ομοθρήσκων Μουσουλμανικών εθνών της περιοχής, ουδέποτε δέχτηκε ότι έπρεπε καν να γίνει ψηφοφορία και ως επί το πλείστον μέχρι σήμερα δεν δέχτηκαν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Αυτό γιατί εξ' ορισμού η θετική έκβαση της ψηφοφορίας θα αφαιρούσε εδάφη στα οποία ζούσαν μέχρι τότε, και θα επέτρεπαν την νομιμοποίηση των Εβραϊκής καταγωγής κατοίκων (Εκείνα τα χρόνια, οι Εβραϊκής καταγωγής κάτοικοι ήταν στην θέση στην οποία είναι σήμερα οι Παλαιστίνιοι Άραβες).

Η άλλη πλευρά, αποτελούταν από πληθυσμούς που είχαν ζήσει ως επί το πλείστον σε αρμονία με τους Μουσουλμάνους επί αιώνες, σημαντικά προσαυξημένοι μεταξύ 1900 έως 1939, και ιδιαίτερα 1945 με 1947 από Εβραϊκής καταγωγής πρόσφυγες από την Ευρώπη, και πριν αλλά και περισσότερο μετά το ολοκαύτωμα. Δέχτηκαν αμέσως το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, 33 Υπέρ, 13 Κατά, 10 Αποχές και 1 Απών, και προχώρησαν στην δημιουργία του κράτους του Ισραήλ μέσα σε σύνορα καθορισμένα από το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών.

Η έκφραση της καρδιάς του Μεσανατολικού Προβλήματος, μέχρι και σήμερα, είναι το αν αναγνωρίζεται στο Ισραήλ "το δικαίωμα να υπάρχει", ή όχι.

Οι Παλαιστίνιοι και τα γειτονικά Μουσουλμανικά κράτη, επί τούτου και συγκεκριμένα, έχουν αρνηθεί το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει και διατηρούν μια μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση εναντίων του Ισραήλ, γεγονός το οποίο θέτει το Ισραήλ επί μονίμου βάσεως κάτω από την απειλή του αφανισμού του, αφανισμό τον οποίο έχουν προσυπογράψει και υποσχεθεί όλοι οι γείτονες του, και οι Παλαιστίνιοι, με εξαίρεση την Αίγυπτο. Αυτό δίνει στο Ισραήλ το δικαίωμα και την υποχρέωση να βρίσκεται σε συνεχή στάση άμυνας, την οποία εκφράζει ενεργά και αποτελεσματικά.

Μετά από πολλές αποτυχημένες ένοπλες επιθέσεις κατά του Ισραήλ, ξεκινώντας με συνδυασμένη επίθεση από τους γείτονές του την επόμενη μέρα της ίδρυσής του, επιθέσεις τις οποίες το Ισραήλ πάντα αναχαίτισε και κατέληξε κερδισμένο μετά από την κάθε μία, το ισχυρότερο όπλο στο οπλοστάσιο των Παλαιστινίων εναντίων του Ισραήλ είναι ο οίκτος της διεθνούς κοινότητας. Ένα όπλο που, σε συνδυασμό με τον ντεφάκτο αντισημιτισμό και ανιστόρητη προχειρότητα των λαών, το χρησιμοποιούν αποτελεσματικά.

Το κλειδί της κατάστασης είναι η ερώτηση του πως θα φερόταν το Ισραήλ στους Παλαιστινίους, και στους εχθρούς του, αν αναγνωριζόταν από αυτούς το δικαίωμά του Ισραήλ να υπάρχει. Αναγνωρίζοντας οι Παλαιστίνιοι και οι Μουσουλμάνοι γείτονες το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει, και παύοντας τις επιθέσεις εναντίων του, θα εξανάγκαζαν το Ισραήλ να παύσει οποιαδήποτε σκληρή στάση και να εργαστεί προς τον καθορισμό συνόρων και προς την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους -το οποίο και έχει επανειλημμένα πει. Όμως η αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει δεν αποφασίζεται από τους εχθρούς του. Γιατί;

Οι Παλαιστίνιοι και οι σύμμαχοί τους στην περιοχή:
1. Δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει,
2. Επικαλούνται το δικαίωμα να αμυνθούν.
Έτσι, επιτίθενται στο Ισραήλ επειδή "δεν έχει δικαίωμα να υπάρχει", και δικαιολογούν τις επιθέσεις εναντίων του σαν δικαίωμα άμυνας: μια άμυνα που δικαιολογείται στο σκεπτικό τους από την ντεφάκτο ύπαρξη του Ισραήλ.
3. Το Ισραήλ αμύνεται και συνεχώς υπερισχύει των αντιπάλων του.

Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι ποτέ δεν δόθηκε στο Ισραήλ η ευκαιρία να δείξει πως θα φερόταν αν δεν τελούσε υπό συνεχή απειλή και επιθέσεις. Το να αμύνεται κανείς αποτελεσματικά και νικηφόρα δεν είναι ένδειξη κακίας, αλλά αξίας.

Το δικαίωμα του να υπάρχεις...

Το "δικαίωμα να υπάρχει" λέγεται ότι είναι ένα χαρακτηριστικό των εθνών. Σύμφωνα με ένα δοκίμιο από τον δέκατο ένατο αιώνα του Γάλλου φιλόσοφου Ernest Renan, ένα κράτος έχει το δικαίωμα να υπάρχει όταν οι πολίτες είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τα συμφέροντά τους για την κοινότητα που το κράτος τους εκπροσωπεί. Σε αντίθεση με την αυτοδιάθεση, το "δικαίωμα να υπάρχει" είναι ένα χαρακτηριστικό των κρατών και όχι των λαών. Δεν είναι ένα δικαίωμα που αναγνωρίζεται από το διεθνές δίκαιο. Η φράση έχει εξέχουσα θέση στην αραβο-ισραηλινή σύγκρουση από το 1948.

Το δικαίωμα ύπαρξης ενός de facto κράτους μπορεί να αντισταθμίζεται με το δικαίωμα άλλου κράτους για την εδαφική του ακεραιότητα. Οι υποστηρικτές του "δικαιώματος ύπαρξης" συνδέουν τον χαρακτηρισμό με το θεμελιώδες δικαίωμα των κρατών που αναγνωρίζονται από συγγραφείς του διεθνούς δικαίου για εκατοντάδες χρόνια.

Το νομικό και εδαφικό καθεστώς του Ισραήλ εξακολουθεί να αμφισβητείται έντονα στην περιοχή και εντός της διεθνούς κοινότητας. Το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών του 1948 για διχοτόμηση της Παλαιστίνης στην οποία το Ισραήλ στηρίζει «το δικαίωμα ύπαρξης» του έχει περιγραφεί από τον καθηγητή Joseph Massad ως "μια μη δεσμευτική πρόταση που δεν επικυρώθηκε ποτέ και που δεν εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας, και ως εκ τούτου ποτέ δεν απέκτησε νομική υπόσταση , όπως απαιτούν κανόνες των Ηνωμένων Εθνών ». Σε αυτή τη βάση άραβες ηγέτες στη δεκαετία του 1950 και του 1960 δεν αναγνώρισαν ότι το Ισραήλ είχε δικαίωμα να υπάρχουν σε παλαιστινιακά εδάφη.

Μετά τον πόλεμο του Ιουνίου 1967, ο Αιγύπτιος εκπρόσωπος Mohammed Η. el-Zayyat, στο Κάιρο, δήλωσε ότι η Αίγυπτος είχε δεχτεί το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει "εντός συνόρων συμφωνημένων από κοινού", από την υπογραφή της ανακωχής του 1949 μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ. Πρόσθεσε ότι αυτό δεν συνεπάγεται αναγνώριση του Ισραήλ. Τον Σεπτέμβριο του 1967, οι Άραβες ηγέτες συμφώνησαν "τα κατεχόμενα εδάφη είναι αραβικά εδάφη και ότι το βάρος του να ανακτήσουν τα εδάφη πέφτει σε όλα τα αραβικά κράτη» και ενέκρινε μια σκληροπυρηνική θέση των "Τριών Όχι" στο ψήφισμα του Χαρτούμ: Δεν υπάρχει ειρήνη με το Ισραήλ, Δεν υπάρχει αναγνώριση του Ισραήλ, και Δεν γίνονται διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ. Ωστόσο, το Νοέμβριο, η Αίγυπτος αποδέχθηκε το ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο προϋπέθετε την αποδοχή του δικαιώματος ύπαρξης του Ισραήλ.. Ο βασιλιάς Χουσεΐν της Ιορδανίας, επίσης, αναγνώρισε ότι το Ισραήλ είχε το δικαίωμα να υπάρχει αυτή τη στιγμή. Εν τω μεταξύ, η Συρία απέρριψε το ψήφισμα 242, λέγοντας ότι, "αναφέρεται στο δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει και αγνοεί το δικαίωμα των [Παλαιστινίων] προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους ».

Με την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 1977, Μεναχέμ Μπεγκίν είπε τα εξής: Το δικαίωμά μας να υπάρχουμε -έχετε ακούσει ποτέ ένα τέτοιο πράγμα; Θαέμπαινε ποτέ η σκέψη στον νου κάθε Βρετανού ή Γάλλου, Βέλγου ή Ολλανδού, της Ουγγαρίας ή της Βουλγαρίας, Ρώσικου ή Αμερικανού, να ζητήσει από τους ανθρώπους την αναγνώριση του δικαιώματός του να υπάρχει; Από την Κνεσέτ του Ισραήλ, θα ήθελα να πω στον κόσμο, η ίδια η ύπαρξή μας αυτή καθαυτή συνιστά το δικαίωμά μας να υπάρχουμε!

Όπως αναφέρεται από τους New York Times, το 1988 ο Γιάσερ Αραφάτ δήλωσε ότι οι Παλαιστίνιοι αποδέχονται τις ψηφοφορίες 242 και 338 των Ηνωμένων Εθνών ψηφίσματα τα οποία θα εγγυώνται στο Ισραήλ "το δικαίωμα να υπάρχει εν ειρήνη και μεασφάλεια για όλους». Το 1993, υπήρξε μια επίσημη ανταλλαγή επιστολών μεταξύ του ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν και του Πρόεδρου Αραφάτ, στον οποίο ο Αραφάτ δήλωσε ότι "η ΟΑΠ επιβεβαιώνει ότι τα εν λόγω άρθρα του Παλαιστινιακού Συμφώνου που αρνούνται το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, καθώς και τις διατάξεις του Συμφώνου που δεν συνάδουν με τις δεσμεύσεις της επιστολή ς αυτής είναι τώρα εκτός λειτουργίας και δεν ισχύει πλέον ».

Το 2009 ο πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ απαίτησε αποδοχή της Παλαιστινιακής Αρχής του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει ως εβραϊκό κράτος, το οποίο η Παλαιστινιακή Αρχή απέρριψε. Η ολομέλεια της Κνεσέτ έδωσε την αρχική έγκριση τον Μάιο του 2009 σε νομοσχέδιο που ποινικοποιεί την δημόσια άρνηση του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει ως εβραϊκό κράτος, με μια ποινή μέχρι ενός έτους φυλάκισης.

Σύμφωνα με τον Εβραϊκής καταγωγής Νόαμ Τσόμσκι, ο όρος "δικαίωμα να υπάρχει" είναι μοναδικός στην ύπαρξή του αποκλειστικά για την ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη: "Κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να υπάρχει, και κανείς δεν απαιτεί τέτοιο δικαίωμα (..) Σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν τις διαπραγματεύσεις και μια διπλωματική διευθέτηση, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ επιμένουν να προβάλουν το εμπόδιο αυτό, απαιτώντας κάτι που κανείς δεν πρόκειται να δεχθεί (...) [οι Παλαιστίνιοι] δεν πρόκειται να δεχτούν (...) την νομιμοποίηση της στέρησης των δικαιωμάτων τους». Ο John V. Whitbeck υποστήριξε ότι η επιμονή του Ισραήλ σχετικά με το δικαίωμα να υπάρχει, εξαναγκάζει τους Παλαιστινίους να το προβάλλουν ως ηθική δικαιολογία για τα δεινά τους.

(Σημείωση του συγγραφέα: Ο Τσόμσκι παραλείπει να επισημάνει ότι η απαίτηση του Ισραήλ να αναγνωρίσουν οι εχθροί του το δικαίωμα του να υπάρχει είναι θεμελιωμένη στην φρασεολογία και πράξεις των εχθρών του οι οποίοι δεν το αναγνωρίζουν και δεν δέχονται την ψηφοφορία των ηνωμένων Εθνών με την ισχύ της οποίας δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ. Το θέμα του δικαιώματος να υπάρχει ετέθει πρώτα από τους Άραβες και τους Παλαιστινίους)

Ιστορικό έως το 1987

Όλη αυτή η κατάσταση στήθηκε αριστοτεχνικά από την θνήσκουσα Βρετανική Αυτοκρατορία μεταξύ του 1917 (Λώρενς της Αραβίας) και 1948 (κράτος του Ισραήλ). 

(Η ανάρτηση συνεχίζεται κάτω από αυτή τη μακρά λίστα γεγονότων. Η λίστα των γεγονότων μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τον συγγραφέα. Η έμφαση με κίτρινο χρώμα έχει μπει από τον συγγραφέα)

 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ, ΠΟΛΕΜΟΙ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ


1517:
- Η περιοχή της Παλαιστίνης απορροφήθηκε από την Οθωμανική αυτοκρατορία.

1918-1947:
- Με την ήτα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Παλαιστίνη πέρασε υπό τον έλεγχο της Βρετανίας ως British Mandate of Palestine.
- Ο αραβικός πληθυσμός που ζούσε τότε στην Παλαιστίνη την θεώρησαν "δική" τους βασισμένοι σε υποσχέσεις που είχαν δώσει οι Βρετανοί ζητώντας την βοήθεια των αράβων ενάντιων των Οθωμανών κατά την διάρκεια του πολέμου. Οι Βρετανοί αρνήθηκαν ότι είχαν δώσει τέτοιες υποσχέσεις.
- Ο Εβραϊκός πληθυσμός της περιοχής επικαλέσθηκε ανάλογες Βρετανικές υποσχέσεις της συμφωνίας Μπάλφουρ τι οποίες η Βρετανία επίσης αρνήθηκε ότι έδωσε.
-Κατά την εικοσαετία αυτή, και η πλευρά των Παλαιστινίων και η Εβραϊκή πλευρά επικαλούνταν αντιφατικές Βρετανικές υποσχέσεις τις οποίες οι Βρετανοί αρνούνταν ότι έδωσαν ή ότι είχαν εννοήσει όπως τις είχαν εκλάβει οι πλευρές.
- Κατά την δεκαετία των '30, και αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, η Βρετανία κράτησε μια στρατηγική ενεργό πολιτική η οποία διεχώριζε, βάση θρησκείας, τους  πληθυσμούς των εδαφών στα οποία βρισκόταν: Την Παλαιστίνη, όπου έβαλε τα θεμέλεια του μεσανατολικού προβλήματος, και την Ινδία, την οποία χώρησε σε Ινδία και Πακιστάν.
- Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα στην Μέση Ανατολή, και την ανοιχτή εχθρότητα και τωρινή εμπόλεμη κατάσταση των Μουσουλμάνων εναντίων των Ισραηλινών, τα έχτισε η Βρετανία και η Ευρώπη. Ούτε οι Παλαιστινιοι, ούτε οι Ισραηλινοί.

1947
18 Φεβρουαρίου: Η Βρετανία ανακείνωσε ότι θα παραδώσει το Mandate of Palestine στα Ηνωμένα Έθνη.
29 Νοεμβρίου: Τα Ηνωμένα Έθνη ψήφισαν το Σχέδιο για την Κατανομή της Παλαιστίνης μεταξύ Αράβων (Παλαιστινίων) και Εβραίων.
30 Νοεμβρίου: Παλαιστίνοι Άραβες αντίδρασαν βίαια στην ψήφο των Ηνωμένων Εθνών και ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος.

1948
14 Μαΐου: Η Βρετανία αποχώρησε με την λήξη του Mandate, και το Εβραϊκό συμβούλιο, στο Μουσείο του Τελ Αβίβ, διακήρυξε την εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ σύμφωνα με τις αποφάσεις και τα προκαθορισμένα σύνορα του από τα Ηνωμένα Έθνη.

15 Μαΐου: Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν την κυβέρνηση του νέου κράτους του Ισραήλ.
Γενική Επίθεση κατά του Ισραηλ: Την ίδια μέρα, οι στρατοί της Συρίας, Ιράκ, Τρανσιορδανία (όχι ακόμα Ιορδανία), ο Στρατός του Ιερού Πολέμου, και ο Αραβικός Απελευθερωτικός Στρατός εισέβαλλαν στο νεοσύστατο κράτος ώρες μετά την ανακήρυξη του, για να "επαναφέρουν την ειρήνη στην περιοχή και να αποτρέψουν τον πόλεμο από το να φτάσει στα δικά τους εδάφη."

22 Σεπτεμβρίου: Η Παν-Παλαιστινιακή Κυβέρνηση συνεδριάζει στην υπό Αιγυπτιακο Έλεγχο λωρίδα της Γκάζας και αναγνωρίζεται από όλα τα αραβικά κράτη εκτός της Τρανσιορδανίας.

1949
Φεβρουάριος-Ιούλιος: Έχοντας απωθήσει επιτυχώς τις επιθέσεις των Αράβων, το Ισραήλ φτάνει σε συμφωνία εκεχειρίας με τους γείτονές του. Τα εδάφη του παλιού Mandate Of Palestine διαιρούνται μεταξύ του κράτους του Ισραήλ, την Τρανσιορδανία (που μετά θα γίνει Ιορδανία) τα εδάφη της οποίας συμπεριλαμβάνουν την Δυτική Όχθη, και την Παλαιστινιακή κυβέρνηση στην Γκάζα υπό την επίβλεψη της Αιγύπτου.
Κατά την διάρκεια του πολέμου και αμέσως μετά, 711.000 Παλαιστίνιοι Άραβες γίνονται πρόσφυγες, και 800.000-1.000.000 Εβραίοι που ζούσαν σε Μουσουλμανικές χώρες εκδιώκονται από τις χώρες όπου ζούσαν και στέλνονται στο Ισραήλ.

1951
Παλαιστίνιοι επιδρομείς σκότωσαν 137 άμαχους Ισραηλινούς, περίπου 80 γυναικόπαιδα.

1952
Παλαιστίνιοι επιδρομείς σκότωσαν 162 άμαχους Ισραηλινούς.

1953
Παλαιστίνιοι επιδρομείς σκότωσαν 160 άμαχους Ισραηλινούς.
Ισραηλινή επιδρομή στο χωριό Κιμπούα όπου σκοτώθηκαν 60 Άραβες, περίπου 40 γυναικόπαιδα.

1956
Η Κρίση του Σουέζ: Η Αίγυπτος απαγόρευε Ισραηλινό εμπόριο και ναυτιλία στο κανάλι του Σουέζ, και μέσω των ομάδων φενταγίν παρενοχλούσε το Ισραήλ με επιθέσεις στο νόμιμο έδαφός του. Με την κρυφή συμφωνία της Γαλλίας και της Βρετανίας οι οποίες είχαν οικονομικά και εμπορικά συμφέροντα στο κανάλι το Ισραήλ εισέβαλε στην χερσόνησο του Σινά, και απεχώρησε έξι μήνες αργότερα όταν η Αίγυπτος υποσχέθηκε ελευθερία κινήσεως του εμπορίου στο κανάλι.
Η Αίγυπτος εξεδίωξε τους Εβραϊκής καταγωγής πολίτες της οι οποίοι στάλθηκαν στο Ισραήλ.

1959
Ο Γιασέρ Αραφάτ, γεννημένος στο Κάιρο της Αιγύπτου, συγκρότησε την Φατάχ με δηλωμένο σκοπό τον άτακτο κλεφτοπόλεμο εναντίων του Ισραήλ.

1964
3 Φεβρουαρίου - Η Οργάνωσης Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (PLO) ιδρύθηκε στο Κάιρο από τον Αραβικό Σύνδεσμο με τον Ahmad Shuqeiri ως ηγέτη της. Αν και ο Ahmad Shuqeiri είναι ο επίσημος ηγέτης, η οργάνωση ελέγχεται από την Αιγυπτιακή κυβέρνηση. Ο PLO δηλώνει ως στόχο τους την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ, δια μέσου ένοπλης πάλης, και την αντικατάστασή του Ισραήλ με ένα «ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος» ανάμεσα στον Ιορδάνη ποταμό και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Η δράση του PLO ανά τον κόσμο συμπεριλαμβάνει την πρώτη αεροπειρατεία στην ιστορία.

1967
Ιούνιος: Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών. Η Αίγυπτος απέκλεισε τα στενά του Τιράν και συσσώρευσε στρατεύματα στην χερσόνησο ου Σινά. Το Ισραήλ εξέλαβε τις κινήσεις της Αιγύπτου σαν πρελούδιο για επίθεση και πόλεμο, και χτύπησε πρώτο εναντίων της Αιγυπτιακής αεροπορίας. Το Ισραήλ, σε έξι μέρες, κατανίκησε τους στρατούς της Αιγύπτου, Συρίας, Ιορδανίας, Ιράκ και άλλες δυνάμεις που υποστήριζαν τους στρατούς των αραβικών κρατών. Σαν αποτέλεσμα της νίκης, το Ισραήλ κατέλαβε την χερσόνησο του Σινά, την λωρίδα της Γκάζας από την Αίγυπτο, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, και την Δυτική Όχθη από την Ιορδανία και τα υψώματα του Γκολάν από την Συρία. Οι νεκροί του πολέμου υπολογίζονται μεταξύ 15.000 και 25.000.
1 Σεπτεμβρίου: Το ψήφισμα που εκδόθηκε από την σύνοδο κορυφής του Χαρτούμ από ηγέτες οκτώ Αραβικών χωρών υιοθέτησε τα «Τρία Όχι»:
1. Όχι ειρήνη με το Ισραήλ,
2. Όχι αναγνώριση του Ισραήλ,
3. Όχι διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ.

1968
21 Μαρτίου: Το Ισραήλ πολέμησε στο Καραμέχ εναντίων της Φατάχ και της Ιορδανίας
1968-1970: Η Αίγυπτος έκανε πόλεμο φθοράς "War of Attrition" εναντίων του Ισραήλ.

1969
2 Φεβρουαρίου: Ο Γιασέρ Αραφάτ έγινε πρόεδρος του PLO

1970
8 Μαΐου: Παλαιστίνιοι που μπήκαν στο Ισραήλ από τον Λίβανο επιτέθηκαν σε Ισραηλινό σχολικό λεωφορείο σκοτώνοντας 12 παιδιά και 19 άλλους.
Σεπτέμβριος: Μετά από ήτα του PLO στον "Μαύρο Σεπτέμβρη στην Ιορδανία" ο PLO διώχτηκε και βρήκε καταφύγιο στον νότιο Λίβανο.PLO

1972
8 Μαΐου: Αεροπειρατεία από Παλαιστίνιους σε αεροπλάνο της Sabena το οποίο ανατίναξαν
30 Μαΐου: Εκ μέρους του PLO, μέλη του Ιαπωνικού Ερυθρού Στρατού άνοιξαν πυρ στις αίθουσες αναμονής του αεροδρομίου του Τελ Αβίβ σκοτώνοντας 26 και τραυματίζοντας 78 μέλη του κοινού.
6 Σεπτεμβρίου: Σφαγή του Μονάχου: Μέλη της ομάδας Παλαιστινίων του Μαύρου Σεπτέμβρη δολοφόνησαν 11 Ισραηλινούς αθλητές και ένα Γερμανό αστυνομικό κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

1973
9 Απριλίου: Ισραηλινοί κομάντος επιτέθηκαν εναντίων στόχων του PLO στην Βυρηττό, του Λίβανου.
Οκτώβριος: Ο Πόλεμος του Γιομ-Κιπούρ: Η Συρία και η Αίγυπτος πραγματοποίησαν αιφνιδιαστική επίθεση εναντίων Ισραηλινών δυνάμεων στα Υψώματα του Γκολάν και την χερσόνησο του Σινά κατά την πιο ιερή μέρα του Εβραϊκού ημερολογίου. Η Ιορδανία, το Ιράκ και άλλες αραβικές χώρες συμμετείχαν ή/και υποστήριξαν την αραβική πολεμική προσπάθεια. Πολλοί Ισραηλινοί αιχμάλωτοι πολέμου βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από την Αίγυπτο και τη Συρία, καθώς ήταν αιχμάλωτοι.

1974-1976
Παλαιστινιακή Στάση (Ανταρσία), Νότιος Λίβανος.
11 Απριλίου 1974: Σφαγή του Kiryat Shmona: Η Γενική Διοίκηση τοy Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης πέρασαν τα σύνορα του Ισραήλ από το Λίβανο. Μπήκαν σε μια πολυκατοικία και σκότωσαν όλους τους 18 κατοίκους, οι μισοί από τους οποίους ήταν παιδιά.
15 Μαΐου 1974: Σφαγή του Ma'alot. Το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης επιτέθηκε σε ένα λεωφορείο σκοτώνοντας δύο γυναίκες, πολίτες του Ισραήλ Αραβικής καταγωγής, μπήκαν σε ένα διαμέρισμα και σκότωσαν μια οικογένεια, κατέλαβε ένα τοπικό σχολείο και κράτησε 115 μαθητές και δασκάλους σαν ομήρους. 25 Ισραηλινοί έχασαν τη ζωή τους στο σχολείο, συμπεριλαμβανομένων 22 παιδιών, και 68 τραυματίστηκαν.
3 Οκτωβρίου 1974: Ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO ως μοναδική εκπρόσωπο των Παλαιστινίων.
13 Νοεμβρίου 1974: Ο Γιασέρ Αραφάτ μίλησε στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
4 Μαρτίου 1975: Επιχείρηση Savoy. Οκτώ Παλαιστίνιοι τρομοκράτες σε δύο ομάδες που κατέβηκαν από πλοίο στο Τελ Αβίβ. Πυροβολώντας με τα όπλα τους και ρίχνοντας χειροβομβίδες, κατέλαβαν το Ξενοδοχείο Savoy και πήραν του διαμένοντες εκεί ως ομήρους. Πέντε όμηροι αφέθηκαν ελεύθεροι και οκτώ σκοτώθηκαν. Τρεις Ισραηλινοί στρατιώτες σκοτώθηκαν επίσης.
4 Ιουλίου 1975: Η "βόμβα ψυγείο" στην Ιερουσαλήμ σκότωσε 15 Ισραηλινούς και τραυματισε 77.
10 Νοεμβρίου 1975: Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με το ψήφισμα 3379, που εγκρίθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1975 από μια ψηφοφορία 72-35 (με 32 αποχές), "καθόρισε ότι ο σιωνισμός είναι μια μορφή ρατσισμού και φυλετική διάκριση". Το ψήφισμα ανακλήθηκε με το ψήφισμα 46/86 στις 16 Δεκεμβρίου 1991.
13 Νοεμβρίου 1975: Μία βόμβα εξερράγη κοντά στο Cafe Naveh, κοντά στο εμπορικό κέντρο πεζών. Επτά Ισραηλινοί πολίτες σκοτώθηκαν και 45 τραυματίστηκαν.
3 Μαΐου 1976: Η Ben Yehuda Street στην Ιερουσαλήμ βομβαρδίστηκε από Παλαιστίνιους τρομοκράτες. Τραυματίστηκαν 33 πολίτες.
4 Ιουλίου 1976: Επιχείρηση Entebbe. Η πτήση Air France Flight 139, που προερχόταν από το Τελ Αβίβ, απογειώθηκε από την Αθήνα με προορισμό το Παρίσι. Καταλήφθηκε από τέσσερις τρομοκράτες (δύο από το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και δύο από την ριζοσπαστική γερμανική αγωνιστική ομάδα Επαναστατικοί Πυρήνες). Το Ισραήλ πραγματοποίησε αποστολή διάσωσης για να απελευθερώσει τους 248 επιβάτες και 12 μέλη του πληρώματος που κρατούνταν όμηροι στο αεροδρόμιο Entebbe στην Ουγκάντα.

1978
Μάρτιος: Σφαγή Coastal Road. Παλαιστίνιοι της Φατάχ σκότωσαν έναν Αμερικανό φωτογράφο, κατέλαβαν ένα γεμάτο λεωφορείο και σκότωσαν 38 Ισραηλινούς, συμπεριλαμβανομένων 13 παιδιών, και οι τραυμάτισαν 76.
Μάρτιος: Επιχείρηση Λιτάνι. Το Ισραήλ, σε συμμαχία με τον ως επί το πλείστον χριστιανικό στρατό του Νοτίου Λιβάνου, εγκαινιάζει σε περιορισμένο πεδίο εφαρμογής-εισβολή στον Λίβανο, και προσπάθησε να ωθήσει παλαιστινιακές ένοπλες ομάδες μακριά από τα σύνορα του Ισραήλ. Οι 7-ήμερη επίθεση δημιούργησε περίπου 285.000 πρόσφυγες και μεταξύ 300 και 1200 νεκρούς πολίτες του Λιβάνου και Παλαιστινίων μαχητών και αμάχων.
17 Σεπτεμβρίου : Ο Μεναχέμ Μπεγκίν και ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ υπέγραψαν τη συμφωνία Καμπ Ντέιβιντ όπου το Ισραήλ συμνφώνησε να αποχωρήσει από τη Χερσόνησο του Σινά, σε αντάλλαγμα για την ειρήνη και το πλαίσιο για τη μελλοντική διαπραγμάτευση πάνω στο θέμα της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας.

1979
14 Μαρτίου: Μια ισραηλινή σκοτώθηκε και 13 άτομα τραυματίστηκαν όταν ένας κάδος απορριμμάτων εξεράγει στην πλατεία Σιών.
26 Μαρτίου: Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου. Η Αίγυπτος έγινε η πρώτη αραβική χώρα που αναγνώρισε επίσημα το Ισραήλ.
22 Απριλίου: Ο Samir Kuntar από το Μέτωπο Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης σκότωσε 4 Ισραηλινούς συμπεριλαμβανομένων ενός τεσσάρων ετών κοριτσιού και ενός δύο ετών κοριτσιού στην Ισραηλινή πόλη Ναχαρίγια.

1981
17 Ιουλίου: Το Ισραήλ βομβάρδισε την έδρα του PLO, η οποία βρισκόταν σε έναν κατοικήσιμο χώρο της Βηρυτού και προκάλεσε περισσότερους από 300 θανάτους αμάχων. Αυτό οδήγησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να μεσολαβήσει σε κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και του PLO.
29 Αυγούστου: Επίθεση στην συναγωγή Stadttempel της Βιέννης, στην Αυστρία από Παλαιστίνιους τρομοκράτες της οργάνωσης Αμπού Νιντάλ.
20 Οκτωβρίου: Βομβιστική επίθεση στην Αμβέρσα, όταν ένα φορτηγο-βόμβα εξερράγη έξω από την πορτογαλική εβραϊκή συναγωγή στο κέντρο της Αμβέρσας, στο Βέλγιο.

1982
15 Μαΐου: Το Ισραήλ ξεκίνησε την επιχείρηση Ειρήνη για τη Γαλιλαία στο νότιο Λίβανο. Το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι η εισβολή ήταν, προκειμένου να φύγουν οι δυνάμεις του PLO από τον Λίβανο μετά από αρκετές παραβιάσεις της κατάπαυσης του πυρός από μέρους του PLO, και μιας απόπειρας δολοφονίας κατά του πρέσβη του Ισραήλ στο Ηνωμένο Βασίλειο, Shlomo Argov, από τον Οργανισμό Abu Nidal. Το Ισραήλ είχε συμμαχήσει με τον χριστιανικό στρατό του Λιβάνου εναντίων του PLO, της Συρίας, του Λιβάνου και μουσουλμάνων Λιβανέζων. Ως αποτέλεσμα του πολέμου, η ηγεσία του PLO διώχτηκε από το Λίβανο και μεταφέρθηκε στην Τύνιδα.
Σεπτέμβριος: Σφαγή της Σάμπρα και Σατίλα. Φαλαγγίτες του Λιβάνου σκότωσαν μεταξύ 700-3.500 Παλαιστινίους στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και Σατίλα, σχεδόν όλα τα θύματα άμαχοι. Ενώ Ισραηλινοί στρατιώτες δεν ήταν παρόντες, ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, Αριέλ Σαρόν, βρέθηκε να είναι έμμεσα υπεύθυνος από αμέλεια για τη σφαγή από την Επιτροπή Kahan, και ζητήθηκε να παραιτηθεί. Τα συμπεράσματα της επιτροπής είναι αμφιλεγόμενα και παραμένουν θέμα συζήτησης.

1983
Αύγουστος: Ο ισραηλινός στρατός αποσύρθηκε από τις περισσότερες θέσεις του στον Λίβανο, διατηρώντας μια αυτοαποκαλούμενη «Ζώνη ασφαλείας» στα νότια.

1985
9 Απριλίου: Η Σαναά Mouhadlyof του Συριακού Κοινωνικού Εθνικιστικού Κόμματος τίναξε στον αέρα με εκρηκτικά το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε και έγινε η πρώτη γυναίκα που πέθανε σε επίθεση αυτοκτονίας, σκοτώνοντας δύο Ισραηλινούς στρατιώτες και τραυματίζοντας δύο ακόμη.
1 Οκτωβρίου: Μετά από την δολοφονία τριών Ισραηλινών πάνω στο γιότ τους ανοικτά της Κύπρου, η Ισραηλινή αεροπορία χτύπησε τα αρχηγία του PLO στην Τύνιδα σκοτώνοντας 60 μέλη του PLO.
7 Οκτωβρίου: To PLO κατέλαβε το κρουαζιερόπλοιο Achille Lauro, το πλοήγησε στη Συρία και κράτησε τους επιβάτες και το πλήρωμα ομήρους απαιτώντας την απελευθέρωση 50 Παλαιστινίων από τις ισραηλινές φυλακές. Ένας τρομοκράτης δολοφόνησε τον 69χρονο εβραϊκής καταγωγής αμερικανό Leon Klinghoffer, πάνω στο αναπηρικό του καροτσάκι με μια σφαίρα στο κεφάλι και μία στο στήθος.
27 Δεκεμβρίου: Τρομοκράτες της Φατάχ προσπάθησαν να καταλάβουν αεροπλάνα και να τα ανατινάξουν πάνω απο το Τελ Αβίβ.Ένοπλοι άνοιξαν πυρ στα αεροδρομια της Ρώμης και της Βιέννης σκοτώνοντας 18 αμάχους και τραυματίζοντας 138. Έξι από τους 7 τρομοκράτες είτε σκοτώθηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν.

1987 Πρώτη Ιντιφάντα (Intifada: Ξεσηκωμός/Αποτίναξη)

Η ιστορική αναφορά σε αυτήν την ανάρτηση σταματά με την Πρώτη Ιντιφάντα γιατί ενώ τα πιο πρόσφατα ιστορικά γεγονότα, και η πιο πρόσφατη επιθετική άμυνα του Ισραήλ είναι γνωστά, συχνά ξεχνάμε τα αίτια και εστιάζουμε στα αποτελέσματα και την διαιώνιση. Μετά από τα γεγονότα του 1982, προς το τέλος της παραπάνω ιστορικής αναφοράς, η ζυγαριά άρχισε να αλλάζει κλίση. Αλλά δεν μπορεί να δοθεί λύση, όπως δεν μπορούσε και τότε, αν δεν γίνει κατανοητό το ιστορικό 1918-1988.

Ψήφος για διακαίωμα

Είναι ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς:

1. Τι έκανε από το 1948 το Ισραήλ χωρίς να έχει πρώτα δεχτεί επίθεση, απειλή, ή κλεφτοπόλεμο φθοράς, ή τρομοκρατία; και ποιές ήταν οι επιλογές του ως προς το πως να αμυνθεί πριν δεακετίες και ποιές είναι οι επιλογές του από την πρώτη Ιντιφάντα μέχρι σήμερα;

2. Όταν μια χώρα δέχεται επίθεση και την αποκρούει, και μετά προχωράει, καθώς αποκρούει την επίθεση, μέσα στα εδάφη εκείνων που της επιτέθηκαν, με ποιά λογική αυτό δεν γίνεται δεκτό όσο υφίσταται ακόμα η απειλή; Ο Ελληνικός στρατός δεν είχε πρόβλημα να κυνηγήσει τον Μουσολίνι μέσα στην Αλβανία, και η Ιστορία μάλιστα έγραψε ότι ο Ελληνικός στρατός ήταν ο πρώτος που ανέκτησε εδάφη από τις δυνάμεις του άξονα.

3. Τα εδάφη στα οποία το Ισραήλ προέλασε είναι τώρα τα "κατεχόμενα εδάφη" τα οποία τα χρησιμοποιεί σαν μια ζώνη ασφαλείας μεταξύ των εδαφών του και των εχθρών του. Τι θα έκανε το Ισραήλ με την δικαιολογία αυτή αν δεν είχε πλέον εχθρούς; Εχθρούς οι οποίοι βασίζουν το δικό τους σκεπτικό στο ότι δεν δέχονται μια ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών η οποία είχε σαν σκεπτικό και την δική τους διαφύλαξη και εξασφάλιση.

Ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών για το σχέδιο κατανομής της Παλαιστίνης 29 Νοεμβρίου 1947

	Υπέρ: 33	Κατά: 13	Αποχή: 10	Απών: 1
.
	Αϊτή Αυστραλία Βέλγιο Βενεζουέλα Βολιβία Βραζιλία Γαλλία Γουατεμάλα Δανία Δομινικανή Δημοκρατία Εκουαδόρ Ηνωμένες Πολιτείες Ισλανδία Καναδάς Κόστα Ρίκα Λευκορωσία Λιβερία Λουξεμβούργο Νέα Ζηλανδία Νικαράγουα Νορβηγία Νότια Αφρική Ολλανδία Ουκρανία Ουρουγουάη Παναμάς Παραγουάη Περού Πολωνία Σοβιετική Ένωση Σουηδία Τσεχοσλοβακία Φιλιππίνες	Αίγυπτος (1) (3) (4) Αφγανιστάν (3) Ελλάδα Ινδία Ιράκ (2) (3) Ιράν (2) (3) Κούβα Λίβανος (1) (4) Πακιστάν (3) Σαουδική Αραβία (2) (3) Συρία (1) (3) (4) Τουρκία (2) (3) Υεμένη (2) (3) * (5) (1) (3) (4)	Αιθιοπία Αργεντινή Γιουγκοσλαβία Ελ Σαλβαδόρ Ηνωμένο Βασίλειο Κίνα Κολομβία Μεξικό Ονδούρα Χιλή	Ταϊλάνδη

		(1) Γείτονας (2) Γενικότερη Περιοχή (3) Ισλαμικό Έθνος (4) Άμεση διαμάχη με Ισραήλ (5) Ιορδανία δεν υφίστατο ως έθνος το 1947

Καμία από τις χώρες που ψήφισαν "Υπέρ", "Αποχή", ή "Απών" δεν ήταν Γείτονας του Ισραήλ, ή στην Γενικότερη περιοχή, ή επίσημα Ισλαμικό Έθνος, ή είχε αργότερα διαμάχη με το Ισραήλ. Από τις χώρες που ψήφισαν "Κατά", οι μόνες χώρες που δεν ήταν Γείτονας, ή στην Γενικότερη Περιοχή, ή Ισλαμικό Έθνος, ήταν η Ελλάδα, η Ινδία, και η Κούβα. Η Ιορδανία δεν υφίστατο ως έθνος το 1947, αλλά, στα σπάργανα της γέννησής της το 1948 προσήρτησε τα εδάφη που ονομάστηκαν Δυτική Όχθη και επιτέθηκε στο Ισραήλ. Σαν ενδιαφέρουσα σημείωση, ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πάρει θέση κατά της δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ, αλλά, επίσης, το 1939 είχε πει ότι ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήταν κακός άνθρωπος και είχε παροτρύνει τους Βρετανούς να επιτρέψουν στο Τρίτο Ράιχ να καταλάβει την Βρετανία. Αυτές οι θέσεις δεν ρίχνουν "κακό" φως στον Μαχάτμα, αλλά προτείνουν τις ρίζες της γενικότερης αντίληψής του εναντίων καταστάσεων που οδηγούν στην βία. Είχε επίσης αντιτεθεί στον διαχωρισμό της Ινδίας, από τους Βρετανούς, σε Ινδία και Πακιστάν.

Οι χώρες που εμπλέκονται σήμερα ευθέως στο μεσανατολικό πρόβλημα παραμένουν οι ίδιες χώρες που είχαν ψηφήσει "Κατά" στην ψηφοφορία των Ηνωμένων Εθνών το 1947, εκτός από τις Ελλάδα, Ινδία και Κούβα, που δεν αναμιγνύονται στην διαμάχη

Το Ισραήλ υπάρχει και ο μόνος τρόπος να σταματήσει να υπάρχει θα είναι πυρηνικός πόλεμος στην περιοχή. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει το πρόβλημα και η δυστυχία των Παλαιστινίων είναι να αναγνωριστεί το γεγονός ότι το Ισραήλ υπάρχει και δεν πρόκειται να φύγει. Καλώς ή κακώς, δίκαια ή άδικα, έτσι έχει η κατάσταση. Ή θα το αναγνωρίσουν οι γείτονές του ώστε να δημιουργηθεί Παλαιστινιακό κράτος εν ειρήνη, ή το πρόβλημα θα συνεχιστεί ως έχει, ή, θα γίνει πυρηνικός πόλεμος.

Λέγεται ότι ένας Εβραίος μια φορά είχε πει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, να γυρίζουμε το άλλο μάγουλο στους εχθρούς μας και να αποδίδουμε στον Καίσαρα αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα. Σήμερα κανείς δεν τα κάνει αυτά, ούτε το Ισραήλ, ούτε οι γείτονές του, ούτε εμείς, ούτε εκείνοι που στέλνουν ρουκέτες μέσα στο Ισραήλ και μετά από την απάντηση του Ισραήλ μας δείχνουν φωτογραφίες των παιδιών τους, ούτε όσοι "ορκίζονται" στο όνομα εκείνου του Εβραίου. Σε όλους όμως αρέσει να λένε ότι τα είπε αυτά. Μερικοί μάλιστα πιστεύουν ότι ήταν ξανθός και γαλανομάτης, και έτσι τον απεικονίζουν στα βιβλία τους του δημοτικού...

Ο Δαυίδ και ο Γολιάθ πάντα τραβούν την προσοχή και ο Δαυίδ πάντα έχει την υποστήριξη του κόσμου. Το Ισραήλ ήταν ο Δαυίδ. Τώρα το Ισραήλ έγινε ο Γολιάθ και στέκεται μπροστά στον Δαυίδ των Παλαιστινίων. Πολλοί λένε ότι ο Γολιάθ του Ισραήλ αντιδρά πλέον υπέρμετρα βίαια όταν του επιτίθεται ο Δαυίδ των Παλαιστινίων. Και ενώ ο Δαυίδ απλώς αφήνει μια-δυό γρατζουνιές στα πόδια του Γολιάθ, ο Γολιάθ του σπάει τα κόκκαλα. Κανείς όμως δεν αναρωτιέται γιατί επιμένει να επιτίθεται ο Δαυίδ, και ποιός τον παροτρύνει. Ίσως δεν αναρωτιέται κανείς επειδή, στην ψυχοσύνθεση και στον ρομαντισμό των θεατών, ο Δαυίδ πάντα πρέπει να πολεμά τον Γολιάθ, όποιοι και να είναι οι δύο αυτοί αντίπαλοι στην πραγματικότητα, χωρίς να δίνουμε πολύ σημασία στην Ιστορία...

~~~

Συζήτηση στην Ιερουσαλήμ, © Αποθήκη Σκέψης, 1987

Ιερουσαλήμ, © Αποθήκη Σκέψης, 1987

Πρόποδες του Σινά, © Αποθήκη Σκέψης, 1987