Αν-Ευθύνη

Δεν νομίζω να αμφιβάλει κανείς ότι ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας.

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι εφ' όσον είναι τόσο οφθαλμοφανές και αναμενόμενο, ίσως τελικά να μην συμβεί -μια που η ζωή είναι πάντα πιο ευρηματική από την φαντασία. Αλλά, εδώ είναι κουκιά μετρημένα. Ο Τσίπρας θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός αν μη τι άλλο γιατί δεν υπάρχει άλλος. Το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πια, και ότι κόμματα και να ξεπηδήσουν από το κουφάρι του δεν έχουν τον χρόνο να γίνουν πρώτα. Η ΔημΑρ δεν έχει το μέγεθος ή την λαϊκή συνοχή να βγει πρώτο κόμμα, το ΚΚΕ έχει δηλώσει ότι δεν θέλει να είναι κυβέρνηση, και η ΝΔ δεν θα είναι πρώτο κόμμα γιατί οι επόμενες εκλογές θα γίνουν λόγω του ότι θα θεωρηθεί αποτυχημένη ως κυβέρνηση και θα παραιτηθεί ή θα διαλυθεί: κανείς δεν περιμένει ότι θα αντέξει η κυβέρνηση άλλους 3 μήνες, όχι τριάμισι χρόνια!

Οπότε, η μόνη ερώτηση που μένει είναι για τις συνθήκες υπό τις οποίες θα γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας.

- Θα είναι το ΣΥΡΙΖΑ αυτοδύναμο ή πρώτο σε μια συνεργασία;
- Θα έρθει στην εξουσία πριν ή μετά από την επιστροφή στην δραχμή;
- Η μεταφορά εξουσίας θα γίνει εν μέσω πολιτικής καταιγίδας, ή κοινωνικής εξέγερσης;
- Η Χρυσή Αυγή θα είναι δεύτερο ή τρίτο κόμμα;

Η λογική λέει ότι αν και το ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα, δεν θα έχει ακόμα φτάσει την αυτοδυναμία -δεν βγαίνουν τα νούμερα. Η λογική επίσης λέει ότι το δεύτερο κόμμα θα είναι κεντροδεξιό, ή ακροδεξιό, άρα η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έρθει από το τρίτο ή το τέταρτο κόμμα (εφ' όσον η ΧΑ θα είναι δεύτερο ή τρίτο, και η κεντροδεξιά τρίτο ή δεύτερο).

Θα έρθει όμως στην εξουσία ο Τσίπρας πριν ή μετά την επιστροφή στην δραχμή;

Και πάλι η λογική λέει, νομίζω, τα εξής: Η Ευρωζώνη δεν μπορεί να διώξει μέλος: το μέλος πρέπει να αποχωρήσει από μόνο του λόγω εξαναγκαστικών εσωτερικών συνθηκών. Και, η Ευρώπη δεν πρόκειται ποτέ να κάνει βήματα τα οποία να μειώσουν τον αριθμό που αντιπροσωπεύει τα αναμενόμενα έσοδά της από το Ελληνικό χρέος: τα βήματα της διαγραφής του χρέους θα γίνουν αυτόματα λόγω της πραγματικότητας της οικονομικής κατάστασης (την οποία ούτε η Ευρώπη θα μπορεί πλέον να ελέγξει ή να καλύψει), ή/και ως αποτέλεσμα βημάτων της Ελληνικής κυβέρνησης. Άρα, μέχρι την τελευταία ημέρα της σημερινής κυβέρνησης δεν θα έχουμε επιστρέψει στην δραχμή -κι αν ακόμα έχουμε χρεοκοπήσει επισήμως. Αυτό το βήμα, της επιστροφής στην δραχμή θα είναι το πρώτο βήμα που αναγκαστικά θα δεχτεί η κυβέρνηση του Τσίπρα.

Κάθε λογική ανάλυση προτείνει ότι μέσα στον επόμενο χρόνο την Ελλάδα θα την κυβερνά το κόμμα του Τσίπρα σαν πρώτο κόμμα κυβέρνησης συνεργασίας, και ότι από τα πρώτα που θα συμβούν θα είναι η επιστροφή στην δραχμή. Και ότι η ισχυρότερη αντιπολίτευση στην Βουλή, αξιωματική ή όχι, αλλά, κυριότερα στους δρόμους, θα έρχεται από την Χρυσή Αυγή.

Και το πρώτο πρωί που θα ξυπνήσει  πρωθυπουργός ο Τσίπρας (και με πάνω από 12% η ΧΑ) θα αναγκαστεί να απαντήσει, θέλει δε θέλει, στην μια ερώτηση που κανείς δεν έχει απαντήσει μέχρι και σήμερα: Που θα βρεθούν τα λεφτά; ακριβώς; λεπτομερώς; Για τους μισθούς και τις συντάξεις αύριο, για τις εισαγωγές αύριο και μεθαύριο, για την αύξηση παραγωγής εγχώρια προς λιγότερες εισαγωγές αντιμεθαύριο;

Αυτό το οποίο παίζεται αυτή την στιγμή, προσβλέποντας στην ημέρα των εκλογών, και όχι στην επομένη ημέρα,  είναι το θέμα του χρόνου. Ο Τσίπρας χρειάζεται χρόνο για να μεταμορφώσει το ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα και προσωπικό του όχημα, για να βγει (Andreas reboot). Αυτή ήταν η ουσία της φράσης που ξέφυγε από τον Λαφαζάνο ότι "δεν είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν". Χρειάζονται χρόνο για να τοποθετηθούν, ξέροντας ότι ως συνασπισμός συνιστωσών ποτέ δεν πρόκειται να επιζήσουν.

Το θέμα της δραχμής δεν εξαρτάται από τον Τσίπρα αλλά από τα νούμερα της πραγματικότητας. Οπότε, η τελική ερώτηση είναι αν ο Τσίπρας, ή οποιοσδήποτε σε αυτή την φάση, θα είναι αρκετός για να κρατήσει την Ελληνική κοινωνία από το να κάνει το τελευταίο βήμα της αυτοκτονίας και του αιματοκυλίσματος (ή, το λιγότερο, της ολικής εξαθλίωσης).

Ένα πράγμα που θα μπορούσε να αποτρέψει την πορεία αυτή θα ήταν, αύριο κιόλας, να κάνει το Ελληνικό κράτος αυτά που αρνείται να κάνει από τον Ιούνιο του 2010: Να απολύσει άμεσα 100.000 κηφήνες του Δημοσίου, να μηχανογραφηθεί για να πατάξει την φοροδιαφυγή των ολίγων ημετέρων, και να οργανωθεί αξιοκρατικά. Τα μόνα που είχε ζητήσει η Ευρώπη το 2010. Αν όμως αυτά γίνουν αύριο, πάλι την ίδια πιθανότητα αιματοκυλίσματος έχουμε μπροστά μας (ως αντίδραση του κυρίαρχου λαού-πελατών) -γι αυτό και δεν έγιναν αυτά μέχρι τώρα.

Στην τελική, ο υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο λαός, και ίσως ιδιαίτερα εκείνοι που ποτέ δεν συμμετείχαν στο σύνολο εφ' όσον ενδιαφερόντουσαν μόνο για την στέγη τους (αυθαίρετη όπως ήταν -500.000 αυθαίρετα!). Ένας λαός που ουδέποτε και για τίποτα παραδέχεται υπευθυνότητα, συλλογικά, ή ατομικά, και πάντα φταίνε οι προδότες αλλά ποτέ εκείνοι που γέννησαν τους προδότες από ανάμεσά τους.

Αυτό που καταλογίζω στον Τσίπρα είναι ο λαϊκισμός με τον οποίο προσπαθεί να αποσπάσει τις ψήφους των αλαφροΐσκιωτων, και τις ψήφους εκείνων των "αριστερών" με ψυχές ακροδεξιές, και εκείνων που βρίσκονται σε μόνιμη άρνηση και θάλασσα δικαιολογιών. Όπως, και το ότι δεν εξηγεί που θα βρει τα λεφτά για να πραγματοποιήσει αυτά που υπόσχεται. Όμως, και ο Τσίπρας, όπως έκανε και ο λαοπλάνος Αντρέας, απλά ...βρίσκουν και τα κάνουν. Σταματήστε επί τέλους να τα χάβετε, εσείς όσοι τα χάβετε... και αποκτήσετε κάποια συλλογική αίσθηση ευθύνης και αλληλεγγύης. Και ρεαλισμού. Τα ροζ γυαλιά πράσινου ηλίου για μπλε καγιέν μας τελείωσαν.

Πίνακας: Jacques Louis David, La Mort de Marat ou Marat Assassiné