Και έφτασα αισίως
στην τρίτη από τις τρείς αναρτήσεις περί του ανθρωπίνου νου και τις διάφορες
ανάγκες του, υλιστικές και μη.
Στην πρώτη ανάρτηση μίλησα για το τι πιστεύουν αυτοί που σκέφτονται ότι δεν υπάρχει θεός-οντότητα, και διάλεξα αυτά που με αντιπροσωπεύουν.
Στην δεύτερη έκανα μια ανασκόπηση της ιστορίας, και της έλλειψης ιστορικότητας, του Χριστιανισμού, αλλά πρότεινα και το ότι ένα απλό μήνυμα αγάπης και μοιρασιάς αγαθών ίσως να μην είναι τόσο κακή ιδέα για τον κόσμο, υπήρξε-δεν-υπήρξε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, και υπάρχει-δεν-υπάρχει θεός-οντότητα.
Επίσης πρότεινα ότι είναι ίσως καλό να μην μπλεκόμαστε στις λέξεις και να κοιτάμε την ουσία. Και ότι είναι ίσως επίσης φρόνιμο, πριν πιάσει κανείς συζήτηση με κάποιον άλλο σχετικά με τον Θεό, να σιγουρευτεί ότι και οι δύο (ή περισσότεροι) συνομιλητές εννοούν το ίδιο πράγμα όταν λένε "Θεός". Εγώ φερ' ειπείν με τη λέξη Θεός, εννοώ, με ποιητική άδεια, όλα όσα δεν έχει ανακαλύψει η επιστήμη στο υλιστικό σύμπαν, ενώ άλλοι πάλι εννοούν ένα Θεό-οντότητα.
Χωρίς να ξεχνάμε αυτό που επίσης άφησα να εννοηθεί, ότι ,πιστεύω πως όταν λεχθεί κάτι, χρειάζεται να αντιμετωπισθεί με τον ίδιο σεβασμό είτε το είπε ένας Νομπελίστας είτε το είπε η κυρά Μαριγώ, γιατί μεταξύ των δύο, εκτός του ότι και οι δύο έχουν βιολογικά το ίδιο μυαλό, η κυρά Μαριγώ δεν έχει λόγο να καλοπιάσει το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου. Ή το Κόμμα. Με άλλα λόγια, μην ξεχνάμε ότι όλοι που πάμε Πανεπιστήμια και για δοκτορά και δε συμμαζεύεται, σπουδάζουμε πράγματα που ως επί το πλείστον, ανά τους αιώνες, ανακαλύφθηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν πάει καν σχολείο. Νομίζω ότι ούτε ο Πυθαγόρας πήγε στην Οξφόρδη, ούτε ο Ερατοσθένης στο Καίμπριτζ.
Τέλος, μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω ότι και ο Αθεϊσμός Δόγμα είναι (δοκείν), πράγμα το οποίο προκάλεσε πορεία από τα Εξάρχεια ίσαμε την Αμερικανική Πρεσβεία. Εντάξει, εντάξει, όποιος επιμένει ότι αυτοί που πιστεύουν σε ένα δόγμα είναι απλοϊκοί και η αλήθεια είναι άλλη, αυτός δεν είναι δογματικός.
Όμως θέλω επίσης να πω ότι ξέρω καλά πως αν υπήρχε οτιδήποτε το ενδιαφέρον στις δύο πρώτες αναρτήσεις, αυτό ήταν τα σχόλια με τα οποία τις τιμήσατε και για αυτά σας τα σχόλια σας ευχαριστώ. Για το κάθε ένα.
Πάμε τώρα στην κατάληξη.
Η οποία έχει να κάνει με την Εθνικότητα και παραδόσεις του εκάστοτε σκεπτομένου, και την φύση μιας θρησκείας.
Κατ' αρχάς, πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή στο έτος 325 της Κοινής Εποχής. Ο Χριστιανισμός που ξέρουμε σήμερα, μια θρησκεία Εθνική, όχι Ιουδαϊκή, ξεκίνησε το 325, όχι παλαιότερα.
Τι ακριβώς έγινε παλαιότερα; και συγκεκριμένα μεταξύ του περίπου 28-33 και του 325 της Κοινής εποχής;
Κατά περίπου το 28 της Κοινής Εποχής υπήρχε κοινωνικός και πνευματικός αναβρασμός στην Ιουδαία και Ιερουσαλήμ, με διάφορα ρεύματα το επικρατέστερο του οποίου στηρίχτηκε σε πολιτιστικοθρησκευτικές καινοτομίες τις οποίες τις απέδιδαν σε ένα συγκεκριμένο δάσκαλο ο οποίος θανατώθηκε με σταύρωση. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου προσώπου δεν είναι ιστορικά αποδεδειγμένη, αλλά οπωσδήποτε ένας πυρήνας ατόμων που ακολούθησε αυτές τις ιδέες, οδηγούμενο από κάποιον που θα γινόταν γνωστός ως Πέτρος, άρχισε να δημιουργεί ένα κύμα ακολούθων, ίσως κάτι που σήμερα θα λέγαμε κίνημα.
Αυτό το κίνημα ήταν κατ' εξοχήν Ιουδαϊκό και σύντομα προξένησε το ενδιαφέρον και εκείνων που το ακολουθούσαν και εκείνων που ήθελαν να το σταματήσουν πριν γίνει επικίνδυνο.
Ένας από αυτούς ήταν ένας Ρωμαίος πολίτης Ιουδαϊκής καταγωγής από την Ταρσό, με το όνομα Σαούλ. Ενώ επί τέσσερα περίπου χρόνια κατεδίωκε τα μέλη αυτού του καινούργιου κινήματος, κάποια στιγμή άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να μπει και αυτός μέσα στο κίνημα, και μάλιστα να πάει κατ' ευθείαν στην κορυφή και να βρει τον Πέτρο και τους άλλους.
Τα επόμενα 5-6 χρόνια εργάστηκε μαζί τους για την διάδοση των ιδεών τους αλλά αμέσως διαφώνησαν σε κάτι θεμελιώδες. Ο Σαούλ, που είχε αλλάξει το όνομά του σε Παύλος, υποστήριζε ότι οι ιδέες αυτές πρέπει να κηρυχτούν και σε Εθνικούς, σε μη Εβραίους. Ο Πέτρος και οι άλλοι διαφωνούσαν πιστεύοντας ότι έπρεπε να κινούνται μόνο μέσα στον Ιουδαϊσμό.
Ο Παύλος άρχισε να διαδίδει τις καινούργιες ιδέες στους Ελληνόφωνες Εθνικούς της Αντιόχειας. Οι ιδέες παρουσιάζονταν σαν τις διδαχές ενός προικισμένου ανθρώπου από την Γαληλέα με το όνομα Ιησούς, του οποίου η ιστορικότητα όπως είπαμε παραπάνω δεν έχει αποδεδειχθεί επιστημονικά.
Από αυτή τη στιγμή και μετά, κάπου στην τρίτη δεκαετία της Κοινής Εποχής, από τον Παύλο, παίρνει σάρκα και οστά η ιστορία του Ιησού ο οποίος σταυρώθηκε, και σε τρεις μέρες αναστήθηκε. Την εποχή εκείνη, ο Ιησούς δεν θεωρείτο Θεός, αλλά ο Μεσσίας των γραφών του Ιουδαϊσμού.
Μιλώντας Ελληνικά στην Αντιόχεια ο Παύλος μετέφρασε το Εβραϊκό "Μεσσίας", στο Ελληνικό "Χριστός". Έτσι γεννήθηκε το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Ο Παύλος κάλεσε τον Πέτρο στην Αντιόχεια να δει την πρώτη συναγωγή Εθνικών και ο Πέτρος πήγε στη Αντιόχεια. Μετά από κάμποσο καιρό έφυγε, επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, και απαγόρευσε στον Παύλο να συνεχίσει να κηρύττει σε Εθνικούς που δεν δέχονταν τον πλήρη Μωυσαϊκό νόμο συμπεριλαμβανομένης της περιτομής.
Ο Παύλος όμως συνέχισε.
Δέκα χρόνια μετά από την σταύρωση του Ιησού, που θεωρείτο πλέον γεγονός, οι λεγόμενοι μαθητές του έκαναν μια συνάντηση στην Ιερουσαλήμ για να συζητήσουν την πορεία τους. Ο Παύλος εμφανίστηκε στην συνάντηση αυτή και έγινε μια μνημειώδης διαφωνία μεταξύ Πέτρου και Παύλου, πάντα σχετικά με το κήρυγμα σε Εθνικούς. Ο Παύλος έφυγε εκδιωγμένος.
Τα επόμενα χρόνια ο Παύλος θεμελίωσε Χριστιανικές εκκλησίες σε διάφορα μέρη της Μεσογείου. Πήρε μια συλλογή χρηματικών προσφορών από τις εκκλησίες του και τις πήγε στην Ιερουσαλήμ σαν προσφορά στην μητέρα εκκλησία. Οι μαθητές με επί κεφαλής τον Πέτρο δεν δέχτηκαν τα χρήματα και έδιωξαν τον Παύλο.
Εκείνα τα χρόνια, από περίπου το 40-45 και μετά, η Εβραϊκή εκκλησία στην Ιερουσαλήμ ήταν πλέον υπό διωγμό από τους επισήμους αντιπροσώπους του Ιουδαϊσμού, και από τους Ρωμαίους. Σε κάποια χρονική στιγμή περίπου 15 χρόνια ή περισσότερα μετά την σταύρωση οι μαθητές αναγκάστηκαν να αρχίσουν ένας-ένας να φεύγουν από την Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία και Γαληλέα και να σκορπιστούν. Αρκετοί από αυτούς βρήκαν άσυλο στις εκκλησίες του Παύλου στην Μικρά Ασία, Ελλάδα και Ρώμη. Ο Πετρος πήγε στη Ρώμη.
Μεταξύ του 45 και 72 της Κοινής Εποχής, με τη πτώση της Μασσάντα το 72, όχι μόνο οι Χριστιανικές εκκλησίες στην Ιουδαία και Γαληλέα έπαψαν να υπάρχουν, αλλά και το ίδιο το Ισραήλ έπαψε να υπάρχει μετά από πάνω από χίλια χρόνια ιστορίας. Οι Ρωμαίοι έκαψαν την Ιερουσαλήμ και κατέστρεψαν το Τέμπλο.
Από το 72 και μετά, οι Εβραίοι έφυγαν στη διασπορά και οι Χριστιανικές εκκλησίες ήταν πια υπόθεση των Εθνικών που είχαν ασπαστεί τα κηρύγματα πρώτα του Παύλου, και μετά των όσων έφυγαν από την Ιερουσαλήμ βρίσκοντας ένα καλωσόρισμα στις εκκλησίες του Παύλου.
Τους επόμενους δυόμιση αιώνες οι εκκλησίες γύρω από την Μεσόγειο θέριεψαν, αλλά η κάθε μια με διαφορετικές παραδόσεις και πίστη, και τρόπους ή και λόγους λατρείας. Ο Χριστιανισμός, με πολλά πρόσωπα, παρέμεινε ένα κίνημα, ίσως θρησκευτικό κίνημα, που έδινε ελπίδα και μήνυμα αγάπης σε εκείνους που το χρειαζόντουσαν περισσότερο: τους φτωχούς και τους σκλάβους. Κάτι σαν αυτό που έγινε το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα βασισμένο στις διδαχές του Καρλ Μαρξ.
Και έτσι μπήκε ο Τέταρτος Αιώνας της Κοινής Εποχής.
Είναι πολύ σημαντικό, νομίζω, να έχουμε υπ' όψιν μας ότι οι εκκλησίες που έγιναν στο όνομα του προσώπου του Ιησού από την Ναζαρέτ, που ο Παύλος είχε βαφτίσει Χριστό στα Ελληνικά, θεωρούνταν αιρετικές από τον Ιουδαϊσμό, και, από την άλλη μεριά, οι Εθνικοί, οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν αυτούς που σήμερα λέμε Χριστιανούς, όχι Χριστιανούς, αλλά, Εβραίους, επειδή και να μην ήταν Σημιτικής καταγωγής, είχαν ασπασθεί μια πίστη που στα μάτια της Ρώμης ήταν και αυτή Ιουδαϊσμός.
Οι ίδιοι οι πιστοί των παραδόσεων του Χριστού ήταν τόσο διαφοροποιημένοι όσο οι γεωγραφικές τοποθεσίες και οι παραδώσεις τους.
Ο Κωνσταντίνος τα άλλαξε όλα αυτά.
Ο Κωνσταντίνος βρισκόταν στην Υόρκη της Βρετανίας, μόλις μερικά χιλιόμετρα νότια της Καληδονίας και του τείχους του Αδριανού, και ονειρευότανε την δουλειά του αφεντικού του. Τότε, μετά από τον Διοκλιτιανό, η Ρώμη είχε Τετραρχία και ο Κωνσταντίνος ήταν ο βοηθός του Δυτικού αυτοκράτορα. Τα επόμενα χρόνια κατάφερε να ξεπαστρέψει τους άλλους τρείς και να μείνει ο ίδιος μοναδικός Αυτοκράτορας σε Ανατολή και Δύση. Επίσης κατάφερε να καταλάβει ότι η γηραιά Ρώμη ήταν πλέον τόσο κουρασμένη και τόσο διεφθαρμένη που για να βαστήξει την αυτοκρατορία του χρειαζόταν να πάει την πρωτεύουσα αλλού. Κάπου αρκετά μακριά από την Ρώμη και την ίδια στιγμή κάπου που να είχε στρατηγική σημασία. Διάλεξε το χωριό Βυζάντιο, μεταξύ του Εύξεινου Πόντου και της Μαύρης Θάλασσας, αποικία που είχε δημιουργήσει ο Βύζας από τα Μέγαρα, δορυφορικής πόλης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αιώνες πρωτύτερα. Ο Κωνσταντίνος ονόμασε την πόλη του Νέα Ρώμη.
Αυτοί που βοήθησαν τον Κωνσταντίνο στα σχέδιά του ήταν οι Χριστιανοί. Πριν επιτεθεί κατά της Ρώμης, έχοντας στήσει στρατόπεδο βόρεια της Μυλβιανής γέφυρας, κατάλαβε ότι πολλοί από τους στρατιώτες του ήταν Χριστιανοί και ότι θα πολεμούσαν πολύ πιο γενναία αν πολεμούσαν για τον Χριστό παρά για τον κάθε αυτοκράτορα. Έτσι τους ανακοίνωσε ότι ήταν και αυτός Χριστιανός και πολεμούσαν στο όνομα του Χριστού. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος δεν βαφτίστηκε Χριστιανός παρά πριν τον θάνατό του δεκαετίες αργότερα. Μετά από την νίκη κατά του αφεντικού του, μερικά χρόνια αργότερα, το 315 στα Μεδιόλανα (Μιλάνο) ο Κωνσταντίνος έβαλε την υπογραφή του για να αναγνωριστεί ο Χριστιανισμός και να πάψουν οι διωγμοί.
Καθώς η Νέα Ρώμη χτιζόταν με ρυθμό γρήγορο, το 325, ο Κωνσταντίνος κάλεσε 1.200 από τα μεγαλύτερα κεφάλια της εποχής. Ήρθαν 320. Σε αυτούς τους 320, στη Νίκαια της Βηθυνίας ο Κωνσταντίνος ανέθεσε να κατασκευάσουν μια καινούργια Θρησκεία για την αυτοκρατορία. Τα υλικά στη διάθεσή τους ήταν ότι είχε ανακαλύψει το ανθρώπινο πνεύμα μέχρι τις μέρες τους, από επιστήμη, φιλοσοφία, παλιές θρησκείες, και τον πολιτικά χρήσιμο, εξαπλωμένο, αλλά ακαταλαβίστικο και κομματιασμένο Χριστιανισμό.
Για τον κοσμάκη, η παρέα των Θεών του Ολύμπου μετάλλαξε σε μια οικογένεια ανθρώπινη, με μανούλα, γιό, ξάδελφο, φίλους. Οι 12 Θεοί κατέβηκαν από το βάθρο τους και έγιναν εικόνες ανθρώπινες, όπως οι άνθρωποι θα ήθελαν να βλέπουν τους εαυτούς τους.
Εδώ, οι 320 στη Νίκαια του 325 έπρεπε να προσθέσουν τον κρίκο του Θεού, και να κωδικοποιήσουν αυτά τα οποία οι επιστήμονες και οι φιλόσοφοι ήξεραν και μπορούσα να δεχτούν.
Και τότε, στη Νίκαια της Βηθυνίας, δημιουργήθηκε μια καταπληκτικά εύστροφη ιδέα. Ένας Θεός με τρείς υποστάσεις, η μια εκ των οποίων ήταν ανθρώπινη. Το κλειδί, για οποίον το έβρισκε, ότι ο "Θεός" είναι ο άνθρωπος: η ζωή: το Σύμπαν.
Μάλλον θα το έχετε ξαναδιαβάσει ...κάμποσες φορές στις τελευταίες αναρτήσεις μου και στα σχόλια. Ναι!
Πατηρ/Υιός/Πνεύμα=Σύμπαν/Ζωή/Φυσική-Εξέλιξη.
Κάτι για όλους. Πιστό όμως στο απόσταγμα του τί είχε ανακαλύψει η ανθρωπότητα μέχρι τις μέρες τους.
Το "μυστικό" βρισκόταν στο ότι το "Πνεύμα" εκπορεύεται εκ του "Πατρός", αλλά όχι του Υιού (ενώ και οι τρεις υποτίθεται ότι είναι ο Ένας Θεός). Γιατί; Γιατί η Εξέλιξη δεν μπορεί να εκπορεύεται από την ζωή. Μάλλον το αντίθετο.
Αυτό δεν το έπιασαν οι ορθολογιστικοί Δυτικοί, και προσέθεσαν αργότερα ότι το "Πνεύμα" εκπορεύεται και εκ του "Υιού". Αυτό βραχυκύκλωσε το οικοδόμημα της Νίκαιας και επέστρεψε τον "άνθρωπο" κάτω από την εξουσία κάποιου θεού και του ...αντιπροσώπου του στην παλαιά Ρώμη.
Οι πρώτοι ακόλουθοι των ιδεών που αποδόθηκαν στο υπαρκτό ή όχι πρόσωπο του Ιησού, καμιά σχέση δεν έχουν με τον Χριστιανισμό του Κωνσταντίνου και της Νίκαιας.
Μια σημαντική αλλαγή έγινε τους δύο αιώνες που ακολούθησαν τις μέρες του Κωνσταντίνου και το χτίσιμο της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης: Τα Λατινικά και ο ορθολογισμός των Λατίνων παρέδωσαν την σκυτάλη στα Ελληνικά και τον Ελληνισμό. Η βασιλεία του Ιουστινιανού θεωρείται το ορόσημο όπου οι Ρωμαίοι (Romani) έγιναν Ρωμιοί (Έλληνες).
Και ο Ιουστινιανός άφησε στην ανθρωπότητα την κληρονομιά του αρχιτεκτονικού μεγαλείου του ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας, την Αγιασοφιά!
Όλα αυτά, τόση Ιστορία, για δύο απλές ιδέες.
- Το Σύμπαν υπάρχει και η Ζωή γεννήθηκε από το Σύμπαν και Εξελίχθηκε με τους νόμους της Φυσικής, ένα με το Σύμπαν, αποτελούμενη από τις πρώτες του ύλες.
- Αγαπάτε ο ένας τον άλλον και μοιράζεστε τα αγαθά σας.
Αυτή είναι η κληρονομιά του Ρωμιού.
Θέλει κανείς να την γκρεμίσει και να της βάλει φωτιά, να την πετάξει στον καμπινέ; Ελεύθερα! και μετά μπορεί να φέρει την σωστή κοινωνική κατάσταση που να την εγκρίνει και το κομιτάτο. Αλλά, θέλει δεν θέλει ο άνθρωπος, μα να χτυπηθεί κάτω και να ουρλιάζει, δεν θα μπορέσει να αλλάξει δύο απλά πράγματα:
...και αυτά τα απλά πράγματα, που πρέπει να αποτελούν τον πυρήνα οποιασδήποτε ανθρώπινης φιλοσοφίας ή θεωρίας που να μπορεί να επιβιώσει τους αιώνες, είναι, ότι:
- Το Σύμπαν υπάρχει και η Ζωή γεννήθηκε από το Σύμπαν και Εξελίχθηκε με τους νόμους της Φυσικής, ένα με το Σύμπαν, αποτελούμενη από τις πρώτες του ύλες.
- Αγαπάτε ο ένας τον άλλον και μοιράζεστε τα αγαθά σας.
Στην πρώτη ανάρτηση μίλησα για το τι πιστεύουν αυτοί που σκέφτονται ότι δεν υπάρχει θεός-οντότητα, και διάλεξα αυτά που με αντιπροσωπεύουν.
Στην δεύτερη έκανα μια ανασκόπηση της ιστορίας, και της έλλειψης ιστορικότητας, του Χριστιανισμού, αλλά πρότεινα και το ότι ένα απλό μήνυμα αγάπης και μοιρασιάς αγαθών ίσως να μην είναι τόσο κακή ιδέα για τον κόσμο, υπήρξε-δεν-υπήρξε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, και υπάρχει-δεν-υπάρχει θεός-οντότητα.
Επίσης πρότεινα ότι είναι ίσως καλό να μην μπλεκόμαστε στις λέξεις και να κοιτάμε την ουσία. Και ότι είναι ίσως επίσης φρόνιμο, πριν πιάσει κανείς συζήτηση με κάποιον άλλο σχετικά με τον Θεό, να σιγουρευτεί ότι και οι δύο (ή περισσότεροι) συνομιλητές εννοούν το ίδιο πράγμα όταν λένε "Θεός". Εγώ φερ' ειπείν με τη λέξη Θεός, εννοώ, με ποιητική άδεια, όλα όσα δεν έχει ανακαλύψει η επιστήμη στο υλιστικό σύμπαν, ενώ άλλοι πάλι εννοούν ένα Θεό-οντότητα.
Χωρίς να ξεχνάμε αυτό που επίσης άφησα να εννοηθεί, ότι ,πιστεύω πως όταν λεχθεί κάτι, χρειάζεται να αντιμετωπισθεί με τον ίδιο σεβασμό είτε το είπε ένας Νομπελίστας είτε το είπε η κυρά Μαριγώ, γιατί μεταξύ των δύο, εκτός του ότι και οι δύο έχουν βιολογικά το ίδιο μυαλό, η κυρά Μαριγώ δεν έχει λόγο να καλοπιάσει το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου. Ή το Κόμμα. Με άλλα λόγια, μην ξεχνάμε ότι όλοι που πάμε Πανεπιστήμια και για δοκτορά και δε συμμαζεύεται, σπουδάζουμε πράγματα που ως επί το πλείστον, ανά τους αιώνες, ανακαλύφθηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν πάει καν σχολείο. Νομίζω ότι ούτε ο Πυθαγόρας πήγε στην Οξφόρδη, ούτε ο Ερατοσθένης στο Καίμπριτζ.
Τέλος, μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω ότι και ο Αθεϊσμός Δόγμα είναι (δοκείν), πράγμα το οποίο προκάλεσε πορεία από τα Εξάρχεια ίσαμε την Αμερικανική Πρεσβεία. Εντάξει, εντάξει, όποιος επιμένει ότι αυτοί που πιστεύουν σε ένα δόγμα είναι απλοϊκοί και η αλήθεια είναι άλλη, αυτός δεν είναι δογματικός.
Όμως θέλω επίσης να πω ότι ξέρω καλά πως αν υπήρχε οτιδήποτε το ενδιαφέρον στις δύο πρώτες αναρτήσεις, αυτό ήταν τα σχόλια με τα οποία τις τιμήσατε και για αυτά σας τα σχόλια σας ευχαριστώ. Για το κάθε ένα.
Πάμε τώρα στην κατάληξη.
Η οποία έχει να κάνει με την Εθνικότητα και παραδόσεις του εκάστοτε σκεπτομένου, και την φύση μιας θρησκείας.
Κατ' αρχάς, πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή στο έτος 325 της Κοινής Εποχής. Ο Χριστιανισμός που ξέρουμε σήμερα, μια θρησκεία Εθνική, όχι Ιουδαϊκή, ξεκίνησε το 325, όχι παλαιότερα.
Τι ακριβώς έγινε παλαιότερα; και συγκεκριμένα μεταξύ του περίπου 28-33 και του 325 της Κοινής εποχής;
Κατά περίπου το 28 της Κοινής Εποχής υπήρχε κοινωνικός και πνευματικός αναβρασμός στην Ιουδαία και Ιερουσαλήμ, με διάφορα ρεύματα το επικρατέστερο του οποίου στηρίχτηκε σε πολιτιστικοθρησκευτικές καινοτομίες τις οποίες τις απέδιδαν σε ένα συγκεκριμένο δάσκαλο ο οποίος θανατώθηκε με σταύρωση. Η ύπαρξη του συγκεκριμένου προσώπου δεν είναι ιστορικά αποδεδειγμένη, αλλά οπωσδήποτε ένας πυρήνας ατόμων που ακολούθησε αυτές τις ιδέες, οδηγούμενο από κάποιον που θα γινόταν γνωστός ως Πέτρος, άρχισε να δημιουργεί ένα κύμα ακολούθων, ίσως κάτι που σήμερα θα λέγαμε κίνημα.
Αυτό το κίνημα ήταν κατ' εξοχήν Ιουδαϊκό και σύντομα προξένησε το ενδιαφέρον και εκείνων που το ακολουθούσαν και εκείνων που ήθελαν να το σταματήσουν πριν γίνει επικίνδυνο.
Ένας από αυτούς ήταν ένας Ρωμαίος πολίτης Ιουδαϊκής καταγωγής από την Ταρσό, με το όνομα Σαούλ. Ενώ επί τέσσερα περίπου χρόνια κατεδίωκε τα μέλη αυτού του καινούργιου κινήματος, κάποια στιγμή άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να μπει και αυτός μέσα στο κίνημα, και μάλιστα να πάει κατ' ευθείαν στην κορυφή και να βρει τον Πέτρο και τους άλλους.
Τα επόμενα 5-6 χρόνια εργάστηκε μαζί τους για την διάδοση των ιδεών τους αλλά αμέσως διαφώνησαν σε κάτι θεμελιώδες. Ο Σαούλ, που είχε αλλάξει το όνομά του σε Παύλος, υποστήριζε ότι οι ιδέες αυτές πρέπει να κηρυχτούν και σε Εθνικούς, σε μη Εβραίους. Ο Πέτρος και οι άλλοι διαφωνούσαν πιστεύοντας ότι έπρεπε να κινούνται μόνο μέσα στον Ιουδαϊσμό.
Ο Παύλος άρχισε να διαδίδει τις καινούργιες ιδέες στους Ελληνόφωνες Εθνικούς της Αντιόχειας. Οι ιδέες παρουσιάζονταν σαν τις διδαχές ενός προικισμένου ανθρώπου από την Γαληλέα με το όνομα Ιησούς, του οποίου η ιστορικότητα όπως είπαμε παραπάνω δεν έχει αποδεδειχθεί επιστημονικά.
Από αυτή τη στιγμή και μετά, κάπου στην τρίτη δεκαετία της Κοινής Εποχής, από τον Παύλο, παίρνει σάρκα και οστά η ιστορία του Ιησού ο οποίος σταυρώθηκε, και σε τρεις μέρες αναστήθηκε. Την εποχή εκείνη, ο Ιησούς δεν θεωρείτο Θεός, αλλά ο Μεσσίας των γραφών του Ιουδαϊσμού.
Μιλώντας Ελληνικά στην Αντιόχεια ο Παύλος μετέφρασε το Εβραϊκό "Μεσσίας", στο Ελληνικό "Χριστός". Έτσι γεννήθηκε το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Ο Παύλος κάλεσε τον Πέτρο στην Αντιόχεια να δει την πρώτη συναγωγή Εθνικών και ο Πέτρος πήγε στη Αντιόχεια. Μετά από κάμποσο καιρό έφυγε, επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, και απαγόρευσε στον Παύλο να συνεχίσει να κηρύττει σε Εθνικούς που δεν δέχονταν τον πλήρη Μωυσαϊκό νόμο συμπεριλαμβανομένης της περιτομής.
Ο Παύλος όμως συνέχισε.
Δέκα χρόνια μετά από την σταύρωση του Ιησού, που θεωρείτο πλέον γεγονός, οι λεγόμενοι μαθητές του έκαναν μια συνάντηση στην Ιερουσαλήμ για να συζητήσουν την πορεία τους. Ο Παύλος εμφανίστηκε στην συνάντηση αυτή και έγινε μια μνημειώδης διαφωνία μεταξύ Πέτρου και Παύλου, πάντα σχετικά με το κήρυγμα σε Εθνικούς. Ο Παύλος έφυγε εκδιωγμένος.
Τα επόμενα χρόνια ο Παύλος θεμελίωσε Χριστιανικές εκκλησίες σε διάφορα μέρη της Μεσογείου. Πήρε μια συλλογή χρηματικών προσφορών από τις εκκλησίες του και τις πήγε στην Ιερουσαλήμ σαν προσφορά στην μητέρα εκκλησία. Οι μαθητές με επί κεφαλής τον Πέτρο δεν δέχτηκαν τα χρήματα και έδιωξαν τον Παύλο.
Εκείνα τα χρόνια, από περίπου το 40-45 και μετά, η Εβραϊκή εκκλησία στην Ιερουσαλήμ ήταν πλέον υπό διωγμό από τους επισήμους αντιπροσώπους του Ιουδαϊσμού, και από τους Ρωμαίους. Σε κάποια χρονική στιγμή περίπου 15 χρόνια ή περισσότερα μετά την σταύρωση οι μαθητές αναγκάστηκαν να αρχίσουν ένας-ένας να φεύγουν από την Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία και Γαληλέα και να σκορπιστούν. Αρκετοί από αυτούς βρήκαν άσυλο στις εκκλησίες του Παύλου στην Μικρά Ασία, Ελλάδα και Ρώμη. Ο Πετρος πήγε στη Ρώμη.
Μεταξύ του 45 και 72 της Κοινής Εποχής, με τη πτώση της Μασσάντα το 72, όχι μόνο οι Χριστιανικές εκκλησίες στην Ιουδαία και Γαληλέα έπαψαν να υπάρχουν, αλλά και το ίδιο το Ισραήλ έπαψε να υπάρχει μετά από πάνω από χίλια χρόνια ιστορίας. Οι Ρωμαίοι έκαψαν την Ιερουσαλήμ και κατέστρεψαν το Τέμπλο.
Από το 72 και μετά, οι Εβραίοι έφυγαν στη διασπορά και οι Χριστιανικές εκκλησίες ήταν πια υπόθεση των Εθνικών που είχαν ασπαστεί τα κηρύγματα πρώτα του Παύλου, και μετά των όσων έφυγαν από την Ιερουσαλήμ βρίσκοντας ένα καλωσόρισμα στις εκκλησίες του Παύλου.
Τους επόμενους δυόμιση αιώνες οι εκκλησίες γύρω από την Μεσόγειο θέριεψαν, αλλά η κάθε μια με διαφορετικές παραδόσεις και πίστη, και τρόπους ή και λόγους λατρείας. Ο Χριστιανισμός, με πολλά πρόσωπα, παρέμεινε ένα κίνημα, ίσως θρησκευτικό κίνημα, που έδινε ελπίδα και μήνυμα αγάπης σε εκείνους που το χρειαζόντουσαν περισσότερο: τους φτωχούς και τους σκλάβους. Κάτι σαν αυτό που έγινε το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα βασισμένο στις διδαχές του Καρλ Μαρξ.
Και έτσι μπήκε ο Τέταρτος Αιώνας της Κοινής Εποχής.
Είναι πολύ σημαντικό, νομίζω, να έχουμε υπ' όψιν μας ότι οι εκκλησίες που έγιναν στο όνομα του προσώπου του Ιησού από την Ναζαρέτ, που ο Παύλος είχε βαφτίσει Χριστό στα Ελληνικά, θεωρούνταν αιρετικές από τον Ιουδαϊσμό, και, από την άλλη μεριά, οι Εθνικοί, οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν αυτούς που σήμερα λέμε Χριστιανούς, όχι Χριστιανούς, αλλά, Εβραίους, επειδή και να μην ήταν Σημιτικής καταγωγής, είχαν ασπασθεί μια πίστη που στα μάτια της Ρώμης ήταν και αυτή Ιουδαϊσμός.
Οι ίδιοι οι πιστοί των παραδόσεων του Χριστού ήταν τόσο διαφοροποιημένοι όσο οι γεωγραφικές τοποθεσίες και οι παραδώσεις τους.
Ο Κωνσταντίνος τα άλλαξε όλα αυτά.
Ο Κωνσταντίνος βρισκόταν στην Υόρκη της Βρετανίας, μόλις μερικά χιλιόμετρα νότια της Καληδονίας και του τείχους του Αδριανού, και ονειρευότανε την δουλειά του αφεντικού του. Τότε, μετά από τον Διοκλιτιανό, η Ρώμη είχε Τετραρχία και ο Κωνσταντίνος ήταν ο βοηθός του Δυτικού αυτοκράτορα. Τα επόμενα χρόνια κατάφερε να ξεπαστρέψει τους άλλους τρείς και να μείνει ο ίδιος μοναδικός Αυτοκράτορας σε Ανατολή και Δύση. Επίσης κατάφερε να καταλάβει ότι η γηραιά Ρώμη ήταν πλέον τόσο κουρασμένη και τόσο διεφθαρμένη που για να βαστήξει την αυτοκρατορία του χρειαζόταν να πάει την πρωτεύουσα αλλού. Κάπου αρκετά μακριά από την Ρώμη και την ίδια στιγμή κάπου που να είχε στρατηγική σημασία. Διάλεξε το χωριό Βυζάντιο, μεταξύ του Εύξεινου Πόντου και της Μαύρης Θάλασσας, αποικία που είχε δημιουργήσει ο Βύζας από τα Μέγαρα, δορυφορικής πόλης της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αιώνες πρωτύτερα. Ο Κωνσταντίνος ονόμασε την πόλη του Νέα Ρώμη.
Αυτοί που βοήθησαν τον Κωνσταντίνο στα σχέδιά του ήταν οι Χριστιανοί. Πριν επιτεθεί κατά της Ρώμης, έχοντας στήσει στρατόπεδο βόρεια της Μυλβιανής γέφυρας, κατάλαβε ότι πολλοί από τους στρατιώτες του ήταν Χριστιανοί και ότι θα πολεμούσαν πολύ πιο γενναία αν πολεμούσαν για τον Χριστό παρά για τον κάθε αυτοκράτορα. Έτσι τους ανακοίνωσε ότι ήταν και αυτός Χριστιανός και πολεμούσαν στο όνομα του Χριστού. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος δεν βαφτίστηκε Χριστιανός παρά πριν τον θάνατό του δεκαετίες αργότερα. Μετά από την νίκη κατά του αφεντικού του, μερικά χρόνια αργότερα, το 315 στα Μεδιόλανα (Μιλάνο) ο Κωνσταντίνος έβαλε την υπογραφή του για να αναγνωριστεί ο Χριστιανισμός και να πάψουν οι διωγμοί.
Καθώς η Νέα Ρώμη χτιζόταν με ρυθμό γρήγορο, το 325, ο Κωνσταντίνος κάλεσε 1.200 από τα μεγαλύτερα κεφάλια της εποχής. Ήρθαν 320. Σε αυτούς τους 320, στη Νίκαια της Βηθυνίας ο Κωνσταντίνος ανέθεσε να κατασκευάσουν μια καινούργια Θρησκεία για την αυτοκρατορία. Τα υλικά στη διάθεσή τους ήταν ότι είχε ανακαλύψει το ανθρώπινο πνεύμα μέχρι τις μέρες τους, από επιστήμη, φιλοσοφία, παλιές θρησκείες, και τον πολιτικά χρήσιμο, εξαπλωμένο, αλλά ακαταλαβίστικο και κομματιασμένο Χριστιανισμό.
Για τον κοσμάκη, η παρέα των Θεών του Ολύμπου μετάλλαξε σε μια οικογένεια ανθρώπινη, με μανούλα, γιό, ξάδελφο, φίλους. Οι 12 Θεοί κατέβηκαν από το βάθρο τους και έγιναν εικόνες ανθρώπινες, όπως οι άνθρωποι θα ήθελαν να βλέπουν τους εαυτούς τους.
Εδώ, οι 320 στη Νίκαια του 325 έπρεπε να προσθέσουν τον κρίκο του Θεού, και να κωδικοποιήσουν αυτά τα οποία οι επιστήμονες και οι φιλόσοφοι ήξεραν και μπορούσα να δεχτούν.
Και τότε, στη Νίκαια της Βηθυνίας, δημιουργήθηκε μια καταπληκτικά εύστροφη ιδέα. Ένας Θεός με τρείς υποστάσεις, η μια εκ των οποίων ήταν ανθρώπινη. Το κλειδί, για οποίον το έβρισκε, ότι ο "Θεός" είναι ο άνθρωπος: η ζωή: το Σύμπαν.
Μάλλον θα το έχετε ξαναδιαβάσει ...κάμποσες φορές στις τελευταίες αναρτήσεις μου και στα σχόλια. Ναι!
Πατηρ/Υιός/Πνεύμα=Σύμπαν/Ζωή/Φυσική-Εξέλιξη.
Κάτι για όλους. Πιστό όμως στο απόσταγμα του τί είχε ανακαλύψει η ανθρωπότητα μέχρι τις μέρες τους.
Το "μυστικό" βρισκόταν στο ότι το "Πνεύμα" εκπορεύεται εκ του "Πατρός", αλλά όχι του Υιού (ενώ και οι τρεις υποτίθεται ότι είναι ο Ένας Θεός). Γιατί; Γιατί η Εξέλιξη δεν μπορεί να εκπορεύεται από την ζωή. Μάλλον το αντίθετο.
Αυτό δεν το έπιασαν οι ορθολογιστικοί Δυτικοί, και προσέθεσαν αργότερα ότι το "Πνεύμα" εκπορεύεται και εκ του "Υιού". Αυτό βραχυκύκλωσε το οικοδόμημα της Νίκαιας και επέστρεψε τον "άνθρωπο" κάτω από την εξουσία κάποιου θεού και του ...αντιπροσώπου του στην παλαιά Ρώμη.
Οι πρώτοι ακόλουθοι των ιδεών που αποδόθηκαν στο υπαρκτό ή όχι πρόσωπο του Ιησού, καμιά σχέση δεν έχουν με τον Χριστιανισμό του Κωνσταντίνου και της Νίκαιας.
Μια σημαντική αλλαγή έγινε τους δύο αιώνες που ακολούθησαν τις μέρες του Κωνσταντίνου και το χτίσιμο της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης: Τα Λατινικά και ο ορθολογισμός των Λατίνων παρέδωσαν την σκυτάλη στα Ελληνικά και τον Ελληνισμό. Η βασιλεία του Ιουστινιανού θεωρείται το ορόσημο όπου οι Ρωμαίοι (Romani) έγιναν Ρωμιοί (Έλληνες).
Και ο Ιουστινιανός άφησε στην ανθρωπότητα την κληρονομιά του αρχιτεκτονικού μεγαλείου του ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας, την Αγιασοφιά!
Όλα αυτά, τόση Ιστορία, για δύο απλές ιδέες.
- Το Σύμπαν υπάρχει και η Ζωή γεννήθηκε από το Σύμπαν και Εξελίχθηκε με τους νόμους της Φυσικής, ένα με το Σύμπαν, αποτελούμενη από τις πρώτες του ύλες.
- Αγαπάτε ο ένας τον άλλον και μοιράζεστε τα αγαθά σας.
Αυτή είναι η κληρονομιά του Ρωμιού.
Θέλει κανείς να την γκρεμίσει και να της βάλει φωτιά, να την πετάξει στον καμπινέ; Ελεύθερα! και μετά μπορεί να φέρει την σωστή κοινωνική κατάσταση που να την εγκρίνει και το κομιτάτο. Αλλά, θέλει δεν θέλει ο άνθρωπος, μα να χτυπηθεί κάτω και να ουρλιάζει, δεν θα μπορέσει να αλλάξει δύο απλά πράγματα:
...και αυτά τα απλά πράγματα, που πρέπει να αποτελούν τον πυρήνα οποιασδήποτε ανθρώπινης φιλοσοφίας ή θεωρίας που να μπορεί να επιβιώσει τους αιώνες, είναι, ότι:
- Το Σύμπαν υπάρχει και η Ζωή γεννήθηκε από το Σύμπαν και Εξελίχθηκε με τους νόμους της Φυσικής, ένα με το Σύμπαν, αποτελούμενη από τις πρώτες του ύλες.
- Αγαπάτε ο ένας τον άλλον και μοιράζεστε τα αγαθά σας.
...η ζωή, είναι η αυτοσυνείδηση του σύμπαντος που εξετάζει τον εαυτό του. Οργανωμένες ομάδες τρισεκατομμυρίων ατόμων που αναλογίζονται την εξέλιξη του ατόμου...
"Αγαπάτε αλλήλους"
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ο έχων δύο χιτώνες, να δίνει τον έναν"
Υπάρχουν μεγαλύτερες φράσεις ανθρώπινης αρετής;
Έχει ποτέ σκεφτεί κάποιος πόσο, μα πόσο δύσκολο είναι "να αγαπάς αλλήλους";
Πόσο δύσκολα προσφέρεις αναδιοτελώς;
Τελικά, ίσως η εξέλιξη να μην συμβάδισε με τις ανακαλύψεις σε πνευματικό επίπεδο.
Πιστεύω ότι η επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξή μας, έχει προσπεράσει προ πολλού την πνευματική.
Εξ΄ου και η φθίνουσα πορεία της μιας και η αλματώδης της άλλης.
Εκεί κάπου έχει χαθεί και το παιχνίδι, για μένα, της ανθρωπότητας.
Καλές οι εξηγήσεις και οι πειραματικές τεκμηριώσεις, αλλά, ο άνθρωπος, που δεν είναι μόνο ύλη, αλλά και πνεύμα, έχει μεγάλη ανάγκη να τρέφεται και πνευματικά. Με λόγο φιλοσοφικό, λογοτεχνικό, ποιητικό, μουσικό και, και.
Πιστεύω ότι κάπου στην πορεία μας, πετάμε σιγά σιγά την ανθρώπινη συναισθηματική μας υπόσταση και γινόμαστε φορείς πράξης-πειράματος-αποτελέσματος κι όχι θεωρία-συζήτηση-πράξη- αποτέλεσμα.
Αυτή η είναι η άποψή μου, και εκτός θέματος μάλλον.
:-)
Καλησπέρα
Βάσσια μου, στο σχόλιό σου γράφεις ότι είσαι μάλλον εκτός θέματος... αλλά θέλω να σου πω ότι οι 2.094 λέξεις που έγραψα στην ανάρτηση αυτή προσπαθούν να πουν μόνο αυτό, και τίποτ' άλλο, από αυτό που εσύ εξέφρασες στο σχόλιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς αυτό.
Και απόλυτα συμφωνώ με αυτά τα σημεία, και τα φωνάζω κι εγώ:
- "Τελικά, ίσως η εξέλιξη να μην συμβάδισε με τις ανακαλύψεις σε πνευματικό επίπεδο"
- "η επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξή μας, έχει προσπεράσει προ πολλού την πνευματική"
- "ο άνθρωπος, που δεν είναι μόνο ύλη, αλλά και πνεύμα, έχει μεγάλη ανάγκη να τρέφεται και πνευματικά. Με λόγο φιλοσοφικό, λογοτεχνικό, ποιητικό, μουσικό και, και."
Και πόσο μα πόσο δύσκολο είναι να αγαπάει κανείς αλλήλους;
Όσο δύσκολο είναι να περάσει μια γκαμήλα από το μάτι μιας βελόνας...
Καλησπέρα Βάσσια μου, καλό Σαββατοκύριακο!
Πάρα πολύ ωραία ανάλυση της ιστορικής εξέλιξης του Χριστιανισμού που μας εξηγεί με ενάργεια το πως δημιουργήθηκε το δόγμα επάνω στο οποίο βασίστηκε το ιερατείο και έκανε όλα αυτά τα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ιερατείο βέβαια δεν βασίστηκε στις πανανθρώπινες και γενικώτερης αποδοχής ιδέες που αναφέρεις:
Το Σύμπαν υπάρχει και η Ζωή γεννήθηκε από το Σύμπαν και Εξελίχθηκε με τους νόμους της Φυσικής, ένα με το Σύμπαν, αποτελούμενη από τις πρώτες του ύλες.
Αγαπάτε ο ένας τον άλλον και μοιράζεστε τα αγαθά σας.
Έχει φάει κάπου τους Εσσαίους/Ζηλωτές. Από τα χειρόγραφα του Κουμράν και τα τόσα κοινά σημεία με τα Ευαγγέλια έχει αναφανεί πια ότι ο Χριστιανισμός ως θρησκευτικό κίνημα πηγάζει από τη φιλοσοφία των Εσσαίων πλην εξαιρέσεων (το φανατισμό για το Σάββατο, την επαφή με άλλους λαούς κλπ). Εξάλλου, μόνο στα Εσσαϊκά κείμενα "έθνη" σημαίνει αλλόπιστοι/άπιστοι/ειδωλολάτρες (όροι που αργότερα προστέθηκαν στον προπαγανδιστικό/προσηλυτισμό κι αμυντικό λόγο των Χριστιανών Αποστολικών Πατέρων).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης αποδέχεσαι τις ανεπιβεβαίωτες ιστορικά ευαγγελικές πληροφορίες για τη δράση του Παύλου/Σαούλ. Η αλήθεια είναι ότι για τον Παύλο δε γνωρίζουμε τίποτα. Ουσιαστικά -πέρα από τα προσωπολατρικά στοιχεία- η ιστορία του Σαούλ αντικατοπτρίζει την είσοδο στο νέο κίνημα Εβραίων που ζούσαν εκτός Ιουδαίας και Ρωμαίων πολιτών (θυμήσου και τις σχετικές αναφορές από τη ζωή του Ιησού -που μάλλον σχετίζονται με τη δράση που αποδίδεται στον Παύλο και προστέθηκαν αργότερα)
Εννοείται ότι με όλα τα ιστορικά -όσα δεν αναφέρομαι στο ανωτέρω σχόλιό μου- συμφωνώ απολύτως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθεόφοβε, στο σχόλιό σου να συμπληρώσω, ή να επεκτείνω απλά, ότι για τα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, και την καταδυνάστευση λαών, είναι υπεύθυνος οι συνήθεις "ένοχοι" (the usual suspects, που λένε), οι άρχοντες, η άρχουσα τάξη, το κεφάλαιο στις διάφορες εκδόσεις του ανά τους αιώνες. Και τι πιο βολικό όχημα από μια θρησκεία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως θέλω να διαχωρίσω ορισμένα πράγματα, το οποίο είναι και η προσπάθεια αυτών των αναρτήσεων.
Πρώτον, ότι υπήρξαν και ιερωμένοι άξιοι, φερ' ειπείν ο Φραγκίσκος της Ασίζης ή η μητέρα Τερέζα, όπως υπήρξαν και ανάμεσα στους "εγκληματίες" μη κληρικοί, στις ανώτερες και στις βασιλικές τάξεις. Υπάρχουν μέλη του ιερατείου που, προς έκπληξή μου, συμφωνούν με τα παραπάνω που λέω.
Και σημαντικότερο, όπως το λες "το πως δημιουργήθηκε το δόγμα", καλό είναι να ξέρουμε την αλήθεια της παρατήρησής σου, αλλά να την αποδώσουμε στον ανθρώπινο παράγοντα, και όχι στην φιλοσοφία, την οποία παραποίησαν, και η οποία είναι, σαν Ρωμιοσύνη μας, η μόνη κληρονομιά που έχουμε.
Δηλαδή... να κατηγορήσουμε τον δολοφόνο που χρησιμοποίησε ένα μαχαίρι, αλλά να μην πετάξουμε όλα τα μαχαίρια μια που μπορούμε με αυτά να κόψουμε και ψωμί...
Δημήτρη περιγράφεις μιαν άποψη η οποία, όπως έχω ήδη παραδεχτεί, δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ποτέ. Το συνταίριασμα και ο παραλληλισμός που κάνεις Πατηρ/Υιός/Πνεύμα=Σύμπαν/Ζωή/Φυσική-Εξέλιξη μοιάζει τόσο οφθαλμοφανές που σχεδόν είναι αδύνατο κάποιος να το δει! Πραγματικά, η συλλογιστική σου είναι άξια συγχαρητηρίων και θα σε παρακαλούσα να δεχτείς ένα μεγάλο ευχαριστώ, τουλάχιστον από μέρους μου, διότι άνοιξες διάπλατα μπροστά μου μια πόρτα και με έκανες να σκεφτώ ορισμένα πράγματα από την αρχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λογική λέει ότι τα πράγματα έτσι πρέπει να έγιναν πάνω – κάτω, όπως πολύ όμορφα τα έχεις δώσει στο κείμενό σου «Από τους τρείς, ο δυσκολότερος». Αν όντως, όπως λες, οι σοφοί της εποχής έκρυψαν τόσο έντεχνα ένα μήνυμα αυτού του μεγέθους μέσα στη φύση και την τριαδικότητα του Θεού, κι όλοι εμείς ανά τους αιώνες ενώ ήταν μπροστά στα μάτια μας δεν το βλέπαμε, τότε μπορώ να συνάγω το συμπέρασμα ότι το πνευματικό μας επίπεδο είναι κατά πολύ υποδεέστερο εκείνων των ανθρώπων. Ευτυχώς που υπάρχουν εξαιρέσεις όπως εσύ και μας παραδίδεις απλόχερα τις σκέψεις σου. Μήπως κάποια στιγμή ξυπνήσουμε από το λήθαργο στον οποίο βρισκόμαστε. Τουλάχιστον εγώ.
Με την παράκληση να συνεχίσεις να μοιράζεσαι μαζί μας τους λογισμούς σου και να μας δίνεις τέτοια διαμάντια, σε καληνυχτίζω. Πάω να το φιλοσοφήσω λίγο, το τσίπουρο με περιμένει δίπλα στο αναμμένο τζάκι…
Δήμο, τους Εσσαίους/Ζηλωτές τους έφαγα και καταλήξανε στο πάτωμα της αίθουσας μονταρίσματος γιατί δεν είχαν σημασία στην πλοκή του τι έγραφα, άλλωστε θα ήταν παγίδα να τους μπλέξω στο κείμενό μου μια που αυτοί, και όλα όσα βρέθηκαν στις σπηλιές του Κουμράν, είναι το κατά προτίμηση εργαλείο όποιου θέλει να ξεσκίσει τις σάρκες της φιλοσοφίας της Νίκαιας και δεν βρίσκει καλύτερο τρόπο. Μπερδεύεις λέξεις Ελληνικές (Έθνη) και διαφορετικές ημερομηνίες. Όπως λέω καθαρά πιο πάνω, οι εν Ιουδαία ακόλουθοι του κινήματος δεν δεχόντουσαν Εθνικούς, και η "Τριάδα" εμφανίζεται πολύ αργότερα, και σφυρηλατείται στη Νίκαια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Αμερική λέμε ότι "Αν περπατάει σαν πάπια, κάνει κουάκ σαν πάπια, και μοιάζει με πάπια, τότε, είναι πάπια". Κάποιο πρόσωπο ή πρόσωπα ξεκίνησαν τις διδαχές και το κίνημα του "Ιησού". Κάποιο πρόσωπο ή πρόσωπα πήγαν τις διδαχές στους Εθνικούς και έγραψαν τις επιστολές του "Παύλου". Το να χαλάμε τη ζαχαρένια μας για το αν υπήρξε ο Ιησούς ή ο Παύλος ή το γιουσουφάκι του Παύλου, χαλάει φαιά ουσία άδικα και μας απομακρύνει (ΕΝΤΕΧΝΑ) από την πραγματική ερώτηση η οποία ξεκινά με την ιστορική ύπαρξη και εξέλιξη των ιδεών και των πιστεύω. Όποιος και να τα δημιούργησε, αυτά είναι ιστορικές αήθειες. Αυτά υπήρξαν.
Οι ιδέες και τα πιστεύω ήταν μια χαρά, όποιος και να τα ξεκίνησε. Και ο "Χριστιανισμός" της Νίκαιας λίγα είχε να κάνει και με τους Ιουδαίους και με τους Εσσαίους.
Όπως είπε και ο Αθεόφοβος, τη θρησκεία την χρησιμοποίησαν πολλοί για πολλούς λόγους, όπως και τώρα την χρησιμοποιούν εκείνοι που κατασπαράζοντάς την θέλουν να πάρουν κοσμάκη με το δικό του μέρος.
Αυτό που πρεσβεύω Δήμο είναι ότι έχουμε μια παράδοση και μια φιλοσοφία πέρα από το τι κατέληξε να είναι η επιφάνεια των δυναστών που θα υπήρχαν ούτως ή άλλως...
Τελευταίε, φίλε μου, είναι βάλσαμο τα λόγια σου για κάποιον που το βλέπει σαν σημαντικό στη ζωή να βρίσκονται οι άνθρωποι δίπλα ο ένας στον άλλο, στο δρόμο της ανακάλυψης και όχι εναντιωμένοι στον δρόμο των προσωπικών φιλοδοξιών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην ζωή μου πάντα τραβήχτηκα σαν μαγνήτης από ανθρώπους θετικούς, είτε ήταν καθηγητές, επιστήμονες, εργάτες, παππάδες, ραβίνοι ή ιμάμηδες. Πρόσωπο με πρόσωπο ή με τα γραφόμενά τους. Βρήκα ότι υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι παντού, όπως και παντού υπάρχουν άνθρωποι που τους πλήγωσαν τόσο όταν ήταν παιδιά που στην ενηλικίωσή τους προτιμούν να καταστρέφουν παρά να χτίζουν. Και βέβαια παντού υπάρχουν εκείνοι που θα εκμεταλλευτούν τους πάντας για την τσέπη τους.
Κοίταξε το έργο του Μιχαήλ Άγγελου. Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος αυτός να μην ήξερε μέσα του αυτά τα οποία συζητάμε εμείς σε αυτή την ανάρτηση... Όπως πολύ σωστά παρατηρείς: "μοιάζει τόσο οφθαλμοφανές που σχεδόν είναι αδύνατο κάποιος να το δει!"
Μα άνθρωποι το είδαν, το έβλεπαν πάντα, και βοηθούσαν άλλοι να το δουν επίσης, ώστε να το δώσουν σε άλλους και αυτοί. Και μένα μου το έδωσαν, σιγά-σιγά, κομμάτι-κομμάτι ανά τις δεκαετίες μου. Κι εγώ το δίνω μονοκόμματο σε όποιον έχει την καρδιά να το δει. Αλλά δεν το δίνω σαν την μοναδική αλήθεια. Αλήθειες, και Θεοί, υπάρχουν τόσοι όσοι άνθρωποι που έζησαν, η θα ζήσουν.
Πράγματι πιστεύω ακράδαντα ότι πριν την δολοφονία της Υπατίας και το κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας οι άνθρωποι ήξεραν πολύ περισσότερα από αυτά που μείνανε σε εμάς σήμερα, με όσα μας πήρε ο Μεσαίωνας και όσα μας ξανάδωσε η Αναγέννηση. Άλλωστε και η Αναγέννηση τι είναι; Είναι η ανακάλυψη, μετά από 1000 χρόνια του Ελληνιστικού πνεύματος. Το οποίο το είχαν διατηρήσει μοναχοί στα μοναστήρια της Ευρώπης. Έχεις δει την ταινία The Name of the Rose με τον Σων Κόννερυ;
Ας ξεχωρίσουμε επιτέλους την πνευματική μας κληρονομιά από τους παραδόπιστους που την εκμεταλλεύονται. Μην την χάσουμε μόνο επειδή μερικοί-μερικοί ανά τους αιώνες και σήμερα μας καπηλεύονται δια μέσου αυτής.
Αν ο "Χριστός, ο Υιός του Θεού" είναι πράγματι ο κρίκος που συνδέει τον συνειδητό άνθρωπο με το σύμπαν από το οποίο αποτελείται, τότε το ψωμί που θρέφει το σώμα μας και το κρασί που σβήνει την δίψα μας, οι καρποί της γής, πράγματι αντιπροσωπεύει μεταφορικά το σώμα και το αίμα της άυλης φιλοσοφίας που ζει μέσα στα κορμιά μας. Στο τέλος μιας λειτουργίας, στην Ορθόδοξη εκκλησία στη μέση της Φλωρεντίας των Μεδίκων, αφού έχω πάει μέχρι το ψαλτήρι να απαγγείλω το Πιστεύω της Νίκαιας, με μια σιγή μετά το "εκ του Πατρός", δεν γεύομαι παρά την Γεύση της Ρωμιοσύνης μας. Αυτό άλλωστε είναι το μυστήριο: και όπως κάθε "μυστήριο" μπορεί ο καθένας να το εξιχνιάσει. Και τότε υπάρχει μόνο φως.
Άστα! Η επίσημη Ελληνική Εκκλησία θα με αφορίσει, το κόμμα θα με διαγράψει... Όχι! δεν μπορεί να με διαγράψει! δεν γράφτηκα ποτέ! αλλά όλοι θα με κυνηγήσουνε... για αυτά που λέω... καλά κάνω και κάθομαι στο χωριουδάκι μας... :-)
και τώρα δημήτρη, πιστεύεις ότι οι ''πατερες'' είδαν το συσχετισμό Πατηρ/Υιός/Πνεύμα=Σύμπαν/Ζωή/Φυσική-Εξέλιξη και πάνω σε αυτό στήριξαν το χριστιανισμό;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί προσωπικά εγώ, τόσο ψαγμένους δεν τους έχω!
ria μου, κοιτώντας τους δρόμους γύρω από τις εκκλησίες της Αθήνας του 21ου αιώνα, σίγουρα βλέπω το βάρος της ερώτησής σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά δεν μιλάμε για το σημερινό παπαδαριό, ούτε για τον νεο-Έλληνα. Μιλάμε για τα μεγάλα κεφάλια του 4ου Αιώνα, όταν ο Ελληνιστικός Πολιτισμός υπήρχε ακόμα ατόφιος στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Δεν μπορούμε βέβαια να αποδείξουμε τι είναι μέσα στο νιονιό του γείτονα μας σήμερα, άσε στων ανθρώπων που έζησαν πριν 1685 χρόνια, αλλά, μπορούμε να βασιστούμε σε ενδείξεις και στην κοινή λογική:
- Όλες οι γνώσεις που χρειαζόντουσαν για αυτή τη σκέψη υπήρχαν ήδη από τον Πυθαγόρα και τον Ερατοσθένη, τον Ευκλείδη και τον Αρχιμήδη, τον Δημόκριτο και τόσους άλλους και από τον Ελληνιστικό πολιτισμό, και τον Ρωμαϊκό και τον Αιγυπτιακό. Και η θρησκευτική πλευρά υπήρχε είδη στον Ιουδαϊσμό και την Ιουδαϊκή αίρεση των Χριστιανών.
- Το δόγμα της Νίκαιας γράφτηκε μεν ως επί το πλείστον από Χριστιανούς, αλλά και Εθνικούς, όλοι στην υπηρεσία του αυτοκράτορα. Λογικό είναι πως ότι και να σκαρφιζόντουσαν θα ήθελαν να είναι απόρθητο από αντιγνωμούντες σοφολογιότατους.
- Αμ την σύνδεση αυτή μπορούμε να την σκεφτόμαστε εμείς, εσύ, εγώ, ο οποιοσδήποτε, είναι δυνατόν να μην μπορούσαν να την σκεφτούν και εκείνοι, που στο κάτω κάτω, στον τέταρτο αιώνα, πριν τον μεσαίωνα, ήξεραν περισσότερα από εμάς;
- Όπως είπε και ο "Τελευταίος" στο παραπάνω του σχόλιο: " Το συνταίριασμα και ο παραλληλισμός του Πατηρ/Υιός/Πνεύμα=Σύμπαν/Ζωή/Φυσική-Εξέλιξη μοιάζει τόσο οφθαλμοφανές που σχεδόν είναι αδύνατο κάποιος να το δει!" Είναι δυνατόν αυτό να είναι μόνο μια σύμπτωση ή λογοπαίγνιο;
Και πολλά άλλα μπορούμε να σκεφτούμε, πάντως, η σύντομη προσωπική απάντησή μου στην ερώτησή σου είναι: Ναι!
Οι δικοί μας μέσα στην Ελλάδα (εκτός Πατριαρχείων) δεν είναι ψαγμένοι (ως επί το πλείστον). Εκείνοι, πριν 1685 χρόνια, ήταν, κατά τη γνώμη μου, πολύ ψαγμένοι, και μας άφησαν μια κληρονομιά, μέσα στην Γεύση της Ρωμιοσύνης μας.
dimitristhinks ωραίο το κείμενο σου. Θα μπορούσες σε παρακαλώ να με παραπέμψεις στις πηγές σου;
ΑπάντησηΔιαγραφήCheers
Αγαπητέ epanevhnikov, όπως έγραψα στο τέλος της πρώτης από τις τρείς αναρτήσεις, στο τέλος με την επικεφαλίδα "Γιατί δεν υπάρχει βιβλιογραφία και αναφορές στο ποιός/ποιοί υποστηρίζουν το κάθε τι που αναφέρω;" έχω λόγους για τους οποίους θέλω αυτές οι τρεις αναρτήσεις να υπάρχουν σε επίπεδο προσωπικής σκέψης, χωρίς υπεράσπιση από οποιαδήποτε πηγή. Αυτό είναι μέρος του τι προσπαθώ να επιτύχω σε αυτό τον διάλογο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλεις ευχαρίστως να σου απαντήσω προσωπικά στην ερώτησή σου, ιδιαίτερα, αν θέλεις να μου στείλης email. Καλό βράδυ!
Αγαπητέ thinks μόλις ξαναδιάβασα τους λόγους για τους οποίους δεν επιθυμείς τη παράθεση βιβλιογραφίας. Προσωπικά δεν θεωρώ πως η παράθεση πηγών - ειδικά ιστορικών- συνιστά επίκληση στην αυθεντία. Αυτό χωρίς να αμφισβητώ την έλλειψη της ανάγκης αναφοράς σε πηγές όταν παραθέτουμε τους προσωπικούς μας συλλογισμούς (που βασίζονται στη χρήση της λογικής και τη προσωπική μας εμπειρία).
ΑπάντησηΔιαγραφήυ.γ. Μόλις ανάρτησα μια απάντηση σε μήνυμα που παρέθεσες στο blog μου. Όπως πάντα, με ενδιαφέρει η άποψη σου.
E
φίλε epanechnikov ο λόγος που δεν αναφέρω πηγές κλπ δεν έχει να κάνει με εμένα, αλλά με το ότι θέλω να αποθαρρύνω άλλους να το κάνουν, στα σχόλια. Η πείρα μου είναι ότι, μια που δεν γράφουμε πανεπιστημιακό χαρτί και μιλάμε όλοι μαζί από πολύ διαφοροποιημένα επίπεδα αλλά με πρέποντα τον ίδιο σεβασμό σε όλους, η βιβλιογραφία θα αποκλείσει από τη συζήτηση εκείνους που έχουν γερό μυαλό αλλά δεν έχουν πανεπιστημιακή κατάρτιση για να χρησιμοποιήσουν και να κ-ρ-ί-ν-ο-υ-ν την βιβλιογραφία. Άλλος πάλι θα αναφέρει κάποια πηγή περιθωριακή και θα καταλήξουμε στο πιανού η πηγή είναι η μακρύτερη. Και η συζήτηση επί του κειμένου θα χαθεί αμέσως. Πραγματικά πιστεύω ότι σε αυτό το μέσον, του μπλογκ, η επικοινωνία πρέπει να είναι ίσης δύναμης/στάθμης για όλα τα επίπεδα, όπου αυτό που έχει σημασία είναι η προσωπική, υποκειμενική σκέψη και όχι το τι στίκερ της κολλάς επάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρα από αυτό, θα έχεις προσέξει ότι μιλάω πρώτο πρόσωπο πεζοδρομιακή, ως επί το πλείστον, και καμιά φορά καλαμπουρίζω και λίγο, γιατί διαλέγω αυτό να είναι το άνευ-στρες επίπεδο της ανταλλαγής ιδεών.
Φυσικά δεν γράφω ποτέ χωρίς να έχω διασταυρώσει τι λέω. Από Horizon (BBC2) σε λεξικά, από Wikipedia στη βιβλιοθήκη που μου άφησαν οι γονείς μου, από πανεπιστημιακές ιστοσελίδες σε NOVA, και το Cosmos ή το brief History of Time, και ντοκυμαντέρ, και φυσικά τα γραπτά τα αρχικά του Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού, που τα παλεύω μόνος μου -ποτέ μεταφράσεις και αποδόσεις. Αλλά από όλες τις πηγές, τα συμπεράσματα είναι προσωπικά δικά μου. Σε αυτά τα τελευταία τέσσερα κομμάτια επιχειρώ να παρουσιάσω μια γνώμη για την οποία είμαι αποκλειστικά υπεύθυνος.
Διάβασα ήδη την άλλη σου απάντηση, σ' ευχαριστώ! και έχω και δική μου! αύριο όμως, γιατί τώρα είναι ώρα για νάνι-νάνι.