Νυν

Η διαφορά μεταξύ επιστήμης και θρησκείας είναι ότι στην επιστήμη βρίσκεις ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις και στην θρησκεία βρίσκεις απαντήσεις χωρίς ερωτήσεις. Θεωρητικά, θα έλεγε κανείς ότι η επιστήμη και η θρησκεία είναι φτιαγμένες η μία για την άλλη. Η μία έχει τις ερωτήσεις, η άλλη τις απαντήσεις: ένας γάμος εορτασμένος στον παράδεισο. Όχι όμως. Οι δυό τους είναι άσπονδοι εχθροί --γιατί στους επιστήμονες δεν αρέσουν οι απαντήσεις της θρησκείας, και στους θρήσκους δεν αρέσουν οι ερωτήσεις της επιστήμης.

Το πρώτο σημάδι ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά είναι όταν επιστήμονες πιστεύουν ότι βρήκαν κάποια σωστή απάντηση, ή όταν θρήσκοι πιστεύουν πως η ερωτήσεις τους είναι δομημένες σωστά (για το σύμπαν).

Και όλο αυτόν τον καιρό, τα εκατομμύρια χρόνια που τα ανθρωποειδή απέκτησαν συνείδηση και άρχισαν να κάνουν ερωτήσεις και να φαντάζονται απαντήσεις, κανείς φαίνεται δεν κατάφερε να πλησιάσει τις ερωταπαντήσεις από μια οδό... απλή. Και είναι αυτό περίεργο, γιατί, όπως μας διδάσκει η ζωή, τα πάντα είναι στο τέλος πολύ απλά. Τί απλούστερο από το να ρωτήσουμε "τι είναι η ύπαρξη", και, τι απλούστερο από το να απαντήσουμε "δεν υπάρχει --είναι μιά οπτασία [ιδιαίτερη σε βιολογικά, οργανικά όντα τα οποία έχουν φυσική μάζα]".

Ας κάνουμε ένα τεστ διανόησης.

Το Παρελθόν είναι μία ηχώ, μία ανάμνηση, στον ιδιαίτερο για τον ανθρωπο βιολογικό, οργανικό εγκέφαλό μας, του τι έχει συμβεί. Το Παρελθόν δεν υπάρχει τώρα, αλλά, μόνο σαν μνήμη του ότι υπήρξε.
Το Μέλλον δεν υπάρχει γιατί δεν έχει συμβεί ακόμα.
Το μόνο που [Υπάρχει] είναι το Παρόν, το οποίο είναι μιά διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Παρελθόν και το Μέλλον.

Αλλά αυτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Παρελθόν και το Μέλλον, το Παρόν, δεν έχει το παραμικρό "πάχος" (ή μήκος, ύψος ή βάθος) --την στιγμή που συνειδητοποιεί κανείς ότι κάτι υπάρχει, [ότι κάτι έχει συμβεί], το συμβάν, η ύπαρξη, η σκέψη, ήδη βρίσκεται στο Παρελθόν. 
Δεν [υπάρχουμε] σε γραμμικό χρόνο, αγαπητοί μου.

Η Ύπαρξή μας δεν ταυτοποιείται παρά στην μνήμη του τι συνέβη ήδη, συν την υπόθεση/αξίωση του τι είναι πιθανόν να συμβεί (η οποία υπόθεση/αξίωση είναι ήδη παρελθόν όταν την συνειδητοποιύμε --και είναι αυθαίρετη/υποκειμενική).

Αλλά... το Σύμπαν, [το πραγματικό, πλήρες και ενιαίο σύμπαν], υπάρχει μόνο στην γραμμή-χωρίς-πάχος (ή μήκος, ύψος ή βάθος), στο Παρόν, του οποίου δεν έχουμε συνείδηση ή εμπειρία παρά αφού συμβεί. Το Παρόν είναι εκεί που ["ζουν"] το φωτόνιο και το νετρόνιο... η Ενέργεια --μία κατάσταση χωρίς γραμμικό χρόνο. Ένα Παρόν [χωρίς Παρελθόν ή Μέλλον]...

Τα ανθρώπινα όντα [τα οποία από την φύση τους και λόγω της φύσης τους] ζουν στο Παρελθόν ελπίζοντας σε κάποιο Μέλλον, έχουν την ανάγκη των Απαντήσεων της θρησκείας περισσότερο από όσο έχουν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν τις Ερωτήσεις που θα απεδείκνυαν ότι η Ύπαρξη, όπως την εννοεί ο άνθρωπος, δεν είναι παρά μιά οπτασία ριζωμένη στην Μνήμη. Δεν υπάρχει το κουράγιο να αναγνωριστεί η μη-ύπαρξη, η μη-σημαντικότητα --η υπέροχη ομορφιά ενός σύμπαντος το οποίο λέγεται "προαιώνιο" και "άπειρο" μόνο επειδή δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ένα Παρόν χωρίς Παρελθόν και Μέλλον, μία Ύπαρξη στο παρόν --ανίκανοι να Υπάρξουμε στο Παρόν (επειδή έχουμε μάζα --η οποία μάζα δημιουργείται στο Πεδίο Χιγκς και είναι το απόβλητο της Ενέργειας [το Παρελθόν και η ύπαρξή μας είναι το παράγωγο της μάζας η οποία είναι το απόβλητο της ενέργειας])

Είναι τόσο απλό.

Υπήρξαμε --αλλά δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε στο Παρόν γιατί βιολογικά δεν είναι δυνατόν να "Υπάρξουμε" στο Παρόν (και να το συνειδητοποιήσουμε).

Η Επιστήμη και η Θρησκεία, η Αναζήτηση και η Πίστη, προσφέρουν παρηγοριά για κάτι το οποίο, αν είχαμε την βιολογική ικανότητα να το εννοήσουμε, θα απεδείκνυε ότι δεν υπάρχουμε. Τουλάχιστον όχι όπως και εκεί όπου νομίζουμε.