Πριν φύγω για το Ντένβερ είχα υποσχεθεί φωτογραφίες της Μπριζόλας.
Δεν επρόκειτο για μιά οποιαδήποτε Μπριζόλα, αλλά για την Μπριζόλα της Πάντσο. Εναπόκειται σε εμένα να κρατήσω ζωντανή την παράδοση που σφυρηλάτισε η Πάντσο Μπαρνς, μιά πρωτοπόρος πιλότος της εποχής της Έαρχαρτ, η οποία, Πάντσο, στο εστιατόριό της δίπλα στην αεροπορική βάση Άντριους, ονομαζόμενο "Λέσχη Ιππασίας Ο Εύθυμος Πισινός", τα '40 και τα '50 έδινε δωρεάν μπριζόλα σε όποιον πιλότο δοκιμαστικών αεροπλάνων έκανε κάτι το αξιοσημείωτο. Όπως όταν ο Τσακ Γιέγκερ έσπασε το φράγμα του ήχου το '47, παραδείγματος χάριν.
Κι εγώ έπρεπε να φροντίσω για την Μπριζόλα ενός πιλότου που έσπασε το φράγμα της ηλικίας κατά τέσσερα χρόνια στην Γιουνάιτεντ (και εκτός από το να πετάει 757-200 και 767-400 από Νούαρκ προς Ευρώπη, θα βοηθά στην πρόσληψη και θα ηγείται προγραμμάτων μετεκπαίδευσης για πολύ μεγαλύτερούς του πιλότους για την Γιουνάιτεντ, παράληλα με την εργασία του σαν πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Παιδείας της Ένωσης Πιλότων Αερογραμμών).
Το Μπάκχορν Εξτσέηντζ άνοιξε σαν μπριζολάδικο το 1893. Το άνοιξε ένας πρώην ανιχνευτής της άγριας δύσης, με όνομα Χένρι Ζιτς. Όταν ήταν 10 χρονών, το 1875, ο Χένρι γνώρισε τον Συνταγματάρχη Γουίλιαμ Φ. Κόντι που ήταν επίσης γνωστός με το παρατσούκλι Μπάφαλο Μπιλ. Δώδεκα χρονών ο Χένρι ήδη ίππευε με τους ανιχνευτές του Μπιλ. Εκείνα τα νεανικά του χρόνια που ήταν με τον Μπάφαλο Μπιλ, ο αρχηγός Καθιστός Ταύρος έδωσε στον Χένρι το παρατσούκλι "Κοντούλης Ανιχνευτής", γιατί, ο Χένρι δεν ήταν πιο ψηλός σε μπόι από τον υπογράφοντα την ανάρτηση αυτή. Ο Κοντούλης Ανιχνευτής έγινε δια βίου αδελφός των Ινδιάνων, και, όταν πέθανε το καλοκαίρι του 1949, ο τελευταίος απομένων από τους ανιχνευτές του Μπάφαλο Μπιλ πήρε το μονοπάτι για την μακρινή κοιλάδα όπου το χορτάρι πάντα θα μεγαλώνει και ο άνεμος πάντα θα πνέει...
Στην οδό Όσατζ, δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές, όπου βρίσκεται το Μπακχορν εξτσέηντζ μιά περίεργη τελετή έγινε το 1938 όταν ο ανιψιός του Καθιστού Ταύρου, το Κόκκινο Σύννεφο, και 30 γενναίοι των Σου και των Μπλακφουτ κατέβηκαν καβάλα στα άλογά τους τον δρόμο προς το εστιατόριο του Κοντούλη Ανιχνευτή. Με πλήρη τελετουργική ενδυμασία, η αντιπροσωπία των φυλών έδωσε στον Χένρι το ξίφος που είχαν πάρει από τον ηττημένο και νεκρό Τζωρτζ Άρμστρονγκ Κάστερ στο Λιτλ Μπιγκ Χορν το 1876. Το ξίφος το έχει ακόμα η οικογένεια Ζιτς.
Το εστιατόριο επέζησε την ποτοαπαγόρευση, και όταν έληξε πήρε την άδεια οινοπνευματωδών ποτών νούμερο 1 της πολιτείας του Κολοράντο. ΄Ολοι έχουν περάσει από το εστιατόριο για μιά Μπροζόλα. Αναρίθμητοι όπως ο Τέντυ Ρούζεβελτ, Φράνκλιν Ρούζεβελτ, Άιζενχάουερ, Κάρτερ, Ρέγκαν, Μπομπ Χόουπ, Τζίμυ Κάγκνη, αστροναύτες όπως ο Σκοτ Κάρπεντερ του προγράμματος Μερκουρη, η πριγκίπισσα Άννα της Βρετανίας, ο Κώστας... η λίστα είναι ατελείωτη...
Ο σολομός... |
...και οι πόρτερχάους. |
~
|
~
Η παράδοση: "Με τα κομπλιμάν της Πάντσο, Σκόττυ" Όπως απεικονίστηκε στην ταινία The Right Stuff, όταν ο Σκοτ Κρόσφιελντ ξεπέρασε το Μαχ 2. |
~
Και το επίσημο βίντεο της επίσκεψης... Contains highly emotional scenes. Viewer discretion is advised. High Definition, 17 λεπτά: |
~
Αυτό το…."από Newark προς Ευρώπη" κάτι μου λέει εμένα καθότι στις επισκέψεις μου στην Αμερική(και είναι πολλές) στο Newark προσγειώνομαι και από το Newark απογειώνομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε λες να ταξίδεψα με πιλότο τον γιο σου και να μην το έχω πάρει πρέφα;
Τώρα για την μπριζόλα τι να πω. Εξαιτίας της (όχι της συγκεκριμένης βεβαίως,βεβαίως,αλλά κάποιας που τις μοιάζει εκπληκτικά) κάνουμε κάθε χρόνο αυτό το ταξίδι γιατί η κολόνα του σπιτιού μου αν δεν φάει μία φορά το χρόνο αυτό το θηρίο δεν λέει να ησυχάσει η αλλιώς χρόνος χωρίς μοσχαρίσια από την δεύτερη πατρίδα του ίσον χρόνος χαμένος(κατά την κολόνα πάντα).
Για το video,δεν θα πω τίποτα γιατί η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο και αδυνατώ να συνεχίσω.Το μόνο που θα ρωτήσω είναι…..πως κατάφερες και έχεις αυτήν την εκπληκτική σχέση πατέρα-γιού αν και από τα κείμενα σου έχω καταλάβει πως προσέγγισες το συγκεκριμένο θέμα,και η ερώτηση είναι σίγουρα ρητορική!
Τις φιλούρες μου και να είστε καλά και εσύ και ο μονάκριβος σου γιος
Η Κολόνα έχει δίκιο! He knows his stuff (tip of the hat to him). Εγώ στα ετήσια αναγκαία θα πρόσθετα και σούσι αχινό... και New England clam chowder (ή, όπως προφέρεται στα μέρη μας: "chowdah").
ΔιαγραφήΔεν σε πέταξε ακόμα! Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές κάνει διακοπές στα Florida Keys περιμένοντας το τηλεφώνημα για την πρώτη του πτήση με την Γιουνάιτεντ από Νούαρκ (τα τελευταία χρόνια πετούσε domestic για Αμέρικαν Ήγκλ). Περιμένω κι εγώ επιφυλακή γιατί μόλις μάθουμε την πτήση θα τρέξω κι εγώ από δω να προλάβω να είμαι επιβάτης στην πρώτη υπερατλαντική του. Νά 'ναι καλά τα δωρεάν εισιτήρια του μπαμπά :-)))
Όσο για την ερώτησή σου, μάλλον παίρνω πρέφα ότι την απάντηση την ξέρεις από μόνη σου ούτως ή άλλως, άνευ συμβολής δικής μας, αλλά θα έλεγα ότι για να μπορέσει να είναι ανοιχτό στην δημιουργία τέτοιας σχέσης ένα παιδί, πρέπει πρώτα ο γονιός αφ' ενός να μην το βλέπει σαν "παιδί", και, αφ' εταίρου, και σημαντικότερο, να έχει ο γονιός την αυτοκυριαρχία να χαλιναγωγήσει τις φυσικές τάσεις των ενηλίκων να έχουν κάτι σώνει και καλά να αποδείξουνε --και ποτέ βέβαια στο παιδί τους. Ένας μικρός άνθρωπος μεγαλώνει όταν αποδεικνύει ο ίδιος, το ποιός ή ποιά είναι, όχι όταν του αποδεικνύουν οι μεγαλύτεροι (τ' απόθημένα τους) :-))) Όσο για το πως μαθαίνουν καθώς μεγαλώνουν... Κανείς ποτέ δεν έμαθε γρι από μάθημα. Μόνο από παράδειγμα.
Νά 'σαι καλά...
Κις-κις! :-)
Συγκινητικότατο το βίντεο με εσένα και τον Κώστα. Και πόσο τιμητικό για έναν πατέρα να αφήνει ο γιος πίσω φίλους, σχέση, συγκάτοικους για να ξαναφτιάξει όμορφες αναμνήσεις με τον μπαμπά - buddy του. Πρέπει να είσαι τρομερά περήφανος και ευτυχισμένος! Ειδικά η εναλλαγή των εικόνων από την παιδική ηλικία του Κώστα στο σήμερα και τούμπαλιν ήταν εξαιρετικό. Εύχομαι να είστε καλά, να ανταμώνετε και να ξεφαντώνετε για πολλές δεκαετίες ακόμα και φτιαχτούν πολλά πολλά παρόμοια βίντεο με αυτό με ανάλογο υλικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈγραψα αυτό το σχόλιο δύο φορές. Όχι σήμερα, πριν μέρες. Δύο φορές εξαφανίστηκε. Δεν γράφω άλλα. Εξάλλου, το πιο σημαντικό να έχετε την υγειά σας και να ξημερώνεστε πότε στην Ευρώπη και πότε Αμερική, το ευχήθηκα ήδη. :) :)
Δύο τραγούδια ως σάουντρακ στις βόλτες σας.
https://www.youtube.com/watch?v=_VKouBHarIo
https://www.youtube.com/watch?v=lBoep3523GU
Εδώ οι στίχοι του ελληνικού τραγουδιού.
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=829
Αγαπητή μου Emily, κι' εγώ δεν ξεχνάω να θυμηθώ ότι ο Κώστας διαλέγει να είναι μαζί μας, ή μαζί μου, όταν θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει την ζωή του με την φιλενάδα του και τους φίλους του, και μου φέρνει ένα χαμόγελο ικανοποίησης και περηφάνιας. Αλλά τον θαυμάζω για τον τρόπο με τον οποίον μοιράζει την ζωή του ανάμεσα στις οικογένειές του, τους φίλους του, τους γνωστούς του, την φιλενάδα του... κάνοντάς τα όλα, ισάξια, δίκαια, και μη παραλείποντας τίποτα και κανέναν. Είναι γεμάτος ζωή. Και το ωραιότερο, περιστοιχίζει τον εαυτό του με ανθρώπους που είναι πραγματικά άξιοι και άνευ προβλημάτων. Κάτι που ίσως να το είδε και παραδειγματικά από εμάς και εμένα μεγαλώνοντας. Φερ' ειπείν, όταν είμασταν μαζί, του τηλεφώνησαν ότι άλλαξε το πρόγραμμά του στον εξομοιωτή και ότι την επόμενη βδομάδα έπρεπε να είναι στο Ντένβερ αντί να πάει στην Τάμπα της Φλώριδας να δει την φιλενάδα του μετά από μήνες που είχε πάει μόνο μιά-δυό μέρες εδώ και δυό-τρεις μέρες εκεί. Και εκείνη του απήντησε να μην ανησυχεί γιατί τώρα το πιο σημαντικό είναι να τελειώσει την εκπαίδευση που ήταν όνειρο ζωής. Δεν είναι μόνο σπάνιος άνθρωπος αλλά ξέρει να βρίσκεται και με σπάνιους ανθρώπους... Τελικά πήγε και έμεινε μαζί της δυό μέρες αργότερα και μόνο για 32 ώρες.
ΔιαγραφήΒέβαια κι εγώ δεν παραλείπω να έχω τις στιγμές που με ικανοποίηση και ευτυχία βγάζουν μοντάζ των ταινιών μας όπως αυτό εδώ... αλλά όπως και τότε, έτσι και τώρα τον αισθάνομαι αυθόρμητα περισσότερο σαν φίλο που μου αρέσει να είμαι μαζί του, παρά σαν μπαμπάς που μετράει και ζυγίζει τον "γιό" του. Η σχέσεις που έχει ο καθένας μας με οποιονδήποτε, ξεκινούν από το πως αισθάνεται για τον εαυτό του ο κάθε άνθρωπος... Η ευτυχία ξεκινάει, ή όχι, από μέσα μας --δεν μπορεί ποτέ να έρθει από τους άλλους αν δεν υπάρχει πρώτα μέσα μας. Κατά την εμπειρία μου αυτό προϋποθέτει πραγματική ειρήνη εσωτερική χωρίς την ανάγκη να αποδείξει κανείς τίποτα σε κανέναν... πράγμα που πιστεύω ότι του μετέδωσα στα σημαντικά χρόνια, και τώρα απολαμβάνουμε τους καρπούς :-)
Μου άρεσε πάρα πολύ το Φίσερμαν'ς Μπλουζ! Αυτό μπορεί να το χρησιμοποιήσω σε μελλοντική ταινία! Από 14 μέχρι 18 ετών φτιάξαμε πέντε ταινίες, από 1 ώρα και 45 λεπτά ως 2 ώρες και 50 λεπτά η μία, με πλήρη πλοκή, μοντάζ, μουσική επένδυση κλπ., που τότε τις έφτιαχνα σαν μηνύματα σε μπουκάλια στον ωκεανό της ζωής, να τα "διαβάσει" αργότερα, και ήδη το κάνει καμιά φορά και μου στέλνει μαίηλ λέγοντάς μου τι καινούργιες λεπτομέρειες βρίσκει καθώς μεγαλώνει (που τις είχα αφήσει μέσα στις τυαινίες για να τις βρει καθώς θα μεγάλωνε...
Και το Ελληνικό είναι ωραίο :-)
Λυπάμαι που υπάρχουν δυσκολίες με το μπλογκερ στα σχόλια, αλλά είμαι σίγουρος ότι έχουν να κάνουν με το Ελληνικό ίντερνετ. Αυτό που κάνω εγώ είναι να γράφω τα σχόλιά μου πάντα σαν μαίηλ στο άουτλουκ και να κάνω κόπυ-πέηστ στα σχόλια ώσπου να πιάσουνε, χωρίς να χάνω το σχόλιο που έγραψα μέχρι να δημοσιευτεί. μόνο από την Αθήνα το έχω δει αυτό το πρόβλημα...
Σ' ευχαριστώ Emily, να 'σαι καλά!
Μπράβο! Ένα από όσα είχα γράψει σε προηγούμενο σχόλιο και εξαφανίστηκαν είναι αυτό που ανέφερες για τον θαυμασμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα γράψει πόσο έκδηλος, πόσο ολοφάνερος είναι ο θαυμασμός και ο σεβασμός που έχετε ο ένας προς τον άλλον. Δεν χρειάζονται λόγια για να περιγραφεί. Φαίνεται σε κάθε σας βλέμμα και σε κάθε κίνηση μικρή ή μεγάλη και είναι και διαχρονικός. :)
Αυτό είναι από τα ωραιότερα πράγματα που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ ανθρώπων. Αμοιβαίος θαυμασμός που να παραμένει και να ανθίζει καθώς προχωρά η ζωή. Είναι πολύ σπάνιο πράγμα... και ευχαριστώ την Ζωή που μας έδωσε στον καθένα την ικανότητα να το αναγνωριζουμε και να το αισθανόμαστε :-)
ΔιαγραφήΕγώ πάντως, όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω σαν τον Κώστα!
Καλή συ μέρα Emily :-)))