Επενδύσεις
Όλοι μας ξεκινάμε την ζωή μας αισθανόμενοι το τι θα θέλαμε από την ζωή. Με τα χρόνια, σιγά-σιγά, το τι θα ήθελε κανείς εξελίσσεται στο τι θέλει και τι δεν θέλει. Αλλά η ζωή προσθέτει και το τι δεν μπορεί να επιτύχει, κι ας το θέλει. Ομολογουμένως, η ζωή στην μεσόγειο προσθέτει πολύ ποιο ισχυρή δόση του τι δεν μπορεί να επιτύχει κάποιος.
Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι από αυτά που θα ήθελε σχεδόν τίποτα δεν έγινε και ότι από αυτά που θέλει, η ζωή του αρνείται τα περισσότερα, μπορεί να λυγίσει χωρίς να δέχεται όμως να παραιτηθεί.
Τότε, για να προστατέψουν αυτά που θα ήθελαν, έστω και σαν όνειρα, κάμποσοι επενδύουν την ζωή τους, το πρόσωπό τους, σε μία ιδεοληψία που λανθασμένα την πιστεύουν ως ιδεολογία. Ή απλά την παρουσιάζουν σαν ιδεολογία.
Πόσο λυπηρό είναι να ακούς ανθρώπους να παρουσιάζουν για ιδεολογία τις ιδεοληψίες τους καθώς, ενάντια σε κάθε αποδεικτικό στοιχείο μπροστά τους, προσπαθούν να υπερασπίσουν την επένδυσή τους.
Καλημέρα Δημήτρη... και θερμά συγχαρητήρια γιατί τολμάς να κολυμπήσεις στη βαθιά θάλασσα του ανθρώπινου ψυχισμού για να προσπαθήσεις να καταλάβεις, πέρα από τα καθημερινα και προφανή. Και θα σε συνοδεέψω στον προβληματισμό σου, κρατώντας και εγώ το νήμα των συλλογισμών σου, γιατί εδώ βρίσκεται ίσως η "ρίζα του κακού".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς γίνεται καμμιά φορά ο δολοφόνος να μοιάζει αγγελούδι; Να μην μπορείς να διαβάσεις σημάδια φόβου, ψέμματος, πανικού στη ματιά του; Πώς γίνεται να μην μπορείς να καταλάβεις σε μια πρώτη ανάγνωση τον λόγο για τον οποίο έκανε ό,τι έκανε. Γιατί ενώ σκοτώνει είναι συμπαθής στα πλήθη;
Επειδή είναι ΙΔΕΟΛΗΠΤΙΚΟΣ! Που σημαίνει ότι το άτομο νιώθει όργανο μιας μεγαλύτερης οντότητας που τον καθοδηγεί
και αυτός υπηρετεί αυτή την Ιδέα (Σταυροφόροι-Ταλιμπάν-Τζιχαντιστές-Ναζιστές-Κομμουνιστές-Ιεροεξεταστές και μεμονωμένοι εκδικητές που νιώθουν φερέφωνα του Θεού, του Λαού κλπ). Το ιδεοληπτικό άτομο που αποφασίζει να προχωρήσει σε πράξη επιβολής επί της κοινωνίας της "αλήθειας" της ιδεολογίας του, ξεχωρίζει από την μεγάλη μάζα ιδεολόγων, που την συντηρεί σε ένα περιορισμένο δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο ελεγχόμενα. Η τεράστια -από την άποψη της επικινδυνότητας- διαφορά του Ιεροεξεταστή από τον απλό πιστό, του ISIS από τους Μουσουλμάνους, του Κασιδιάρη από κάποιον ψωνισμένο με την αρχαία Ελλάδα, του Τσίπρα από έναν κοινωνικά ευαίσθητο.
Ο ιδεοληπτικός λοιπόν από τη στιγμή που ανεβαίνει στη σκηνή εκχωρεί τον εαυτό του στη Θεά Ιδέα και για ό,τι κάνει δεν αισθάνεται ενοχή ποτέ, όσο μεγάλο και να είναι το έγκλημα, αλλά ούτε και το απολαμβάνει σαδιστικά. Είναι κάποιο άλλο χέρι που κρατάει το σπαθί, κάποια φωνή που τον προστάζει. Έτσι το έγκλημα καθαγιάζεται.
Αν ένας Ναζί φαντάρος μπορεί και σηκώνει το περίστροφο σε ένα παιδί, είναι γιατί στη ζώνη του γράφει: "Gott mit uns". Είναι δυνατόν ένα παιδί να καταδώσει τους γονείς του και να μείνει ορφανό; Ναι, σου απαντώ, αν του φορέσεις ένα μαντήλι, μια στολή, του φυτέψεις μία ιδέα και και του δείξεις έναν εχθρό. Τα όρια είναι εν δυνάμει πολύ πιο διαφορετικά. Ο άνθρωπος των ιδεών που βαφτίζονται κίνητρα/αυτοσκοπός, τραβηγμένος σε ένα σύμπαν χωρίς ύλη, φθορά, κούραση, θάνατο, είναι απείρως επικινδυνότερος επειδή αν κάποτε ξεκινήσει, δεν κουράζεται ποτέ να σκοτώνει. Στα χρόνια του μεγάλου τρόμου στη Σοβιετική Ένωση οι συλλήψεις ήταν περίπου 10.000 την ημέρα, οι περισσότεροι εκτελούνταν αμέσως. Πώς είναι δυνατόν ένας εκτελεστής του Στάλιν, κανονικός εργαζόμενος, να γεμίζει ένα λάκκο με 200-300 πτώματα και να πηγαίνει σπίτι και να αγκαλιάζει τα παιδιά του; Γίνεται εφικτό επειδή γίνεται στο όνομα του Λαού! Μία αφηρημένη ιδέα... Και δεν πυροβολεί ανθρώπους, αλλά εχθρούς του Λαού.
Έτσι βλέπεις έναν τέτοιο, συνταξιούχο πια, να μιλάει στην τηλεόραση σαν καλλιτέχνης: "Είχα δικό μου τρόπο. Τους έβαζα να ανοίξουν το στόμα, τους πυροβολούσα βάζοντας το όπλο βαθειά κι ήταν αθόρυβο. Σε ραντίζει το αίμα, να, σαν κολώνια... αλλά βλέπετε γέρασα πια". Ένας συνηθισμένος άνθρωπος (βλέπε και την έκπληξη των γειτόνων όταν συλλαμβάνονται τρομοκράτες). Οι περισσότεροι μοιάζουν με Αγίους. Γιατί; Επειδή κι οι Αγιοι ιδεοληπτικοί είναι. Γι' αυτό και οι μισοί ήταν παπαδοπαίδια.
Δεν μου φαίνεται σωστό λοιπόν να τους ζητάμε συνείδηση. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να φροντίζουμε να μην αποκτούν πολιτική εξουσία (καλύτερα τα λαμόγια και οι ηλίθιοι), γιατί γοητεύουν. Επειδή εσύ ως άτομο δεν κατανοείς το κίνητρο της εξουσίας, γιατί εσύ αν το 'κανες θα το 'κανες για αμάξια και γκόμενες και λεφτά, αλλά αυτοί την εξουσία τη θέλουν για την εξουσία, για την πραγμάτωση και την κυριαρχία της ΙΔΕΑΣ.
Υπερβολές; Λογικά άλματα και ταυτίσεις (έστω και σε μικρότερη κλίμακα); Ίσως... Καλά πάντως θα ήταν να μην είχε γίνει Πρωθυπουργός. Τώρα πρέπει να προσπαθούμε να τον καταλάβουμε.
Φίλε spacefreak, καλησπέρα, και σε ευχαριστώ! Συμφωνώ φυσικά με όσα έγραψες, κατά λέξη, και νομίζω ότι αυτά που εξηγείς είναι πέρα από το να συμφωνεί κανείς. Εξυπακούονται από τα μαθήματα της Ιστορίας. Άργησα να απαντήσω γιατί προσπαθούσα να αποκρυσταλλώσω μιά θεμελιώδη πτυχή αυτής της συζήτησης: Το πως, αφ' ενός, ο ιδεοληπτικά φερόμενος άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να αντιστρέψει αυτά τα επιχειρήματα σαν καθρέφτη, και αφ' εταίρου, το πως ένας άνθρωπος που δεν είναι ο ίδιος ιδεοληπτικός, μπορεί να επιμείνει στην θέση του επειδή για οποιονδήποτε λόγο επένδυσε σε ιδεοληψίες και τώρα δεν έχει άλλη επιλογή, ή οπτική.
ΔιαγραφήΠεριγράφεις μιά μικρή μειοψηφία που καταφέρνει πάντα να κουμαντάρει, προσωρινά, την πλειοψηφία, όπως έγινε με το ΣΥΡΙΖΑ.
Το πρόβλημα εστιάζεται στο πως και γιατί εκείνοι τους οποίους περιγράφεις μπορούν ανά καιρούς να χειραγωγούν την πλειοψηφία.
Υπάρχουν ανάμεσά μας σοβαροί άνθρωποι, πολλοί από αυτούς μεσαία τάξη, ίσως και υψηλότερα στρώματα μεσαίας τάξης, με δικά τους σπίτια, καλές δουλειές (ακόμα και σήμερα), και μισθούς, που υποστηρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ και πιστεύουν ειλικρινά ότι πρόκειται περί ιδεολογίας και δικαίου του λαού, και τα λοιπά. Οι περισσότεροι από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ αυτή την στιγμή δεν είναι οι πραγματικά φτωχοί, αλλά εκείνοι που χάνουν αυτά που είχαν, ή εκείνοι που, για κάποιο λόγο προσωπικό, ποτέ δεν ενηλικιώθηκαν πέρα των πόστερ του Τσε της εφηβείας τους τον περασμένο αιώνα.
Είναι αυτοί οι ίδιοι ιδεοληπτικοί; Δεν νομίζω. Περισσότερο τους βλέπω σαν θύματα των δημαγωγών, και στην ανάρτηση προβάλω την υπόθεση ότι η σκανδάλη η οποία τους επιτρέπει αυτή την συμπεριφορά είναι η υπεράσπιση της επένδυσης που έκαναν στην ζωή τους σε ιδέες, δικαιολογίες, παρορμήσεις, καταναγκασμούς και άρνηση.
Θα μου πεις, και αυτό ιδεοληπτική συμπεριφορά είναι. Ναι, αλλά, προτείνω, ιδεοληπτική συμπεριφορά σε δεύτερο χέρι. Και αυτό έχει σημασία. Τέτοια συμπεριφορά βρίσκουμε παντού, και πρώτα και καλύτερα στις ΗΠΑ. Η διαφορά εκεί όμως είναι οι αριθμοί και τα μεγέθη. Υπάρχουν αντίβαρα. Εδώ τα πάντα είναι λίγα, ελάχιστα... μικροί αριθμοί, ανύπαρκτη παιδεία, ανύπαρκτη εμπειρία στην πραγματική ζωή του πως μπορούν τα πράγματα να λειτουργούν διαφορετικά...
Τα γνωρίσματα της Ελλάδας και της Ιταλίας (όχι τόσο της Ισπανίας και σίγουρα όχι της Πορτογαλίας) είναι η προχειρότητα, ο ερασιτεχνισμός και η παρόρμηση. Και τα τρία αυτά γνωρίσματα επιτρέπουν την υπεράσπιση της "ιδεολογικής" επένδυσης που έκανε ένας άνθρωπος στην ζωή του με το να επιμένει ότι είναι ιδεολογία και όχι ιδεοληψία. Γιατί, μιλώντας για την πλειοψηφία και όχι μόνο για τους λίγους του σχολίου σου, το θέμα έχει γυρίσει στο τι δεν θέλουν (φεύγοντας από το τι θέλουν, το οποίο βλέπουν πιά ότι δεν γίνεται). Δεν θέλουν να επιτρέψουν στον εαυτό τους να παραδεχτεί (ακόμα) ότι επένδυσαν την ζωή τους σε κάτι που αποδεικνύεται λάθος. Και κάμποσοι θα φτάσουν να προτιμούν την λήθη παρά να παραδεχτούν ότι επένδυσαν λάθος. Αυτοί θα ψηφίσουν "Όχι" μόνο και μόνο για να επιμείνουν ότι είχαν δίκιο.
Ξάδερφε, το μόνο που δεν έχουμε δοκιμάσει ακόμα για να γλυτώσουμε από την ιδεοληψία της κυβέρνησης είναι ο εξορκισμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, ξάδελφε... μου θύμισες την Λίντα Μπλαιρ στον Εξορκιστή (1973) καθώς γύρναγε γύρω-γύρω το κεφάλι της και έκανε πράσινο εμετό... Και οι δύο εξορκιστές στην ταινία πέθαναν αλλά τουλάχιστον έφυγε ο δαίμονας :-) Μέχρι που βγήκαν τα sequel το 1977 και το 1990...
Διαγραφή