Πέρασα τον
χειμώνα του 1980-1981 στην Αθήνα και η πρώτη μου δουλειά ήταν Φωτογράφος σε ένα
στούντιο δίπλα στο Σύνταγμα, τότε πολύ γνωστό στους επαγγελματικούς και διαφημιστικούς
κύκλους, που δεν υπάρχει πια. Φρέσκος από το Λονδίνο ήμουνα ο ένας από τους δύο
φωτογράφους.
Τον πρώτο κιόλας
μήνα, μου δώσανε μια μηχανή 6x6 που λεγόταν Hasselblad,
καμιά εικοσαριά φιλμ μαυρόασπρα Kodak Tri-X 400 ASA, μεγέθους "120", δυό τρεις φακούς, και
με αδειάσανε βράδυ μπροστά σε ένα παλιό ερειπωμένο κτήριο στην Κωνσταντίνου
κάτω από την Ομόνοια. Μου είπανε να μπω μέσα, να πάρω φωτογραφίες και να τις
φέρω το άλλο πρωί για εμφάνιση και εκτύπωση.
Με το που μπήκα
δειλά-δειλά μέσα κατάλαβα ότι βρισκόμουνα στο Εθνικό Θέατρο. Και μόλις ήταν
έτοιμοι να αρχίσουν την μεγάλη πρόβα με κουστούμια. Μπήκα στην μεγάλη αίθουσα.
Σκοτάδι. Φωτισμός παράστασης στη σκηνή. Στη μέση της πλατείας μια τάβλα πάνω
από δυό σειρές καθίσματα που εκτελούσε χρέη γραφείου με μια λαμπίτσα επάνω,
στην άκρη μιας πολύ μακριάς μπαλαντέζας, και πίσω από το γραφείο ο σκηνοθέτης.
Πάνω στη σκηνή οι ηθοποιοί που τους είχα πόστερ στην κρεβατοκάμαρά μου μόλις
πριν 4 χρόνια πριν φύγω για την Αγγλία. Μια παράσταση του Εθνικού Θεάτρου μόνο
για μένα. Και μπορούσα να πάω όπου ήθελα, ακόμα και πάνω στη σκηνή κατά τη
διάρκεια της παράστασης.
Καμιά φορά
διέκοπτε την παράσταση ο σκηνοθέτης για οδηγίες στους ηθοποιούς, ή ο φωτιστής
για να καλυτερέψει τον φωτισμό, ή εγώ για να ξαναπάρω κάποια πόζα. Και
πλανιόμουνα παντού παίρνοντας μέσα στο σκοτάδι φωτογραφίες στο χέρι χωρίς φλας
και αλλάζοντας φιλμ κάθε 12 στάσεις στο γόνατο με την αφή. Το σανίδι μύριζε θέατρο
και έτριζε. Οι ηθοποιοί, οι μεγαλύτεροι της Ελλάδας μπροστά μου να κλέβουν με
το μάτι τους μια συγκατάβαση ότι μου άρεσε η φωτογραφία που πήρα.
Από τότε
ερωτεύτηκα. Την Σκηνή. Έκανα όλη τη χειμερινή σαιζόν 80-81 για το Εθνικό και
για τη Λυρική Σκηνή. Όταν γύρισα στην Αγγλία τον Μάιο του 81, χώθηκα και έκανα
φωτογραφήσεις παραστάσεων της Royal Shakespeare Company και του Royal Festival Hall, με δικιά μου πλέον Hasselblad και Canon, μέχρι το τέλος του
83 που έφυγα από την Αγγλία. Αργότερα, το '87, για τον τουρισμό, έκανα και μια Επίδαυρο. Από τότε δεν έχω πληρώσει για να δω θέατρο. Εκτός από ένα Τσέχωφ στο Καίμπριτζ -αλλά εκείνο το εισητήριο μου το κάνανε δώρο γεννεθλίων.
Έχω φωτογραφήσει διαφημιστικά
και μόδα, καταλόγους και πορτραίτα μεγάλους και όχι τόσο μεγάλους, τουριστικά και φύση και πόλεις σε δύο
ηπείρους. Αλλά στην καρδιά μου, όταν σκέφτομαι φωτογραφία, βρίσκεται το ονειρικό
φως της σκηνής, το σκοτάδι της αίθουσας, η μυρωδιά του σανιδιού. Ο μελωδικός ήχος του κλικ και του γυρίσματος του φιλμ της Hasselblad. Οι ηθοποιοί και η ηθοποιία. Το έργο.
Καλέργης
Τσακίρογλου
Λουτσία ντι Λαμερμούρ
Σολζενίτσιν (RSC) The Love Girl and the Innocent
Ukrainian Dance Company
Royal Festival Hall
Όλες οι φωτογραφίες © 1980-1983 του υπογράφοντος, και Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας,
Εθνική Λυρική Σκηνή, Royal Shakespeare Company, Royal Festival Hall
και εικονιζομένων καλλιτεχνών.
Απαγορεύεται η αντιγραφή και χρήση.
Εθνική Λυρική Σκηνή, Royal Shakespeare Company, Royal Festival Hall
και εικονιζομένων καλλιτεχνών.
Απαγορεύεται η αντιγραφή και χρήση.
Καμία έγχρωμη φωτογραφία δεν κατάφερε να ξεπεράσει την γοητεία της ασπρόμαυρης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντυπωσιακό υλικό, αποτύπωση σημαντικής ιστορίας και δημιουργική δουλειά. Φωτογραφία. Ένα από τα αγαπημένα μου hobby. Δίνει διαφορετική προοπτική στο πώς βλέπεις τον κόσμο όταν χρειάζεται να χωρέσεις το βλέμα σου μέσα από ένα κάδρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤεχνικό σχόλιο στη φώτο με τίτλο "Ukranian Dance Company". Είναι φώτο στούντιο με φόντο κάποια φώτο ή κάποιο άλλου είδους επεξεργασία φωτισμού; Διακρίνω κάποιου είδους halo στη φιγούρα του Big Ben στο περίγραμά του με τον ουρανό.
Τι ωραίο πόστ! Εχεις και εσύ την ιστορία σου φίλε μου. Εδώ, εκεί, μαζεύοντας εμπειρικά τον κόσμο. Πολύ μου άρεσε αυτή η αφήγηση. Οταν ήμουν νεότερος, ονειρευόμουνα και εγώ μια Hasselblad με μεγάλο 6x6 αρνητικό. Δεν την απόκτησα ποτέ μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι υπέροχη ανάρτηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι καταπληκτικές φωτογραφίες...
Δυστυχώς, τις βλέπω φευγαλέα γιατί έχω δουλειά και πρέπει να φύγω. Θα επανέρθω αργότερα.
Μπράβο, μπράβο, μπράβο...
Φοβερές φωτογραφίες. Αναδεικνύουν τη δράση και την κίνηση των προσώπων με τέτοια φυσικότητα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ μου Αθεόφοβε, τίποτα δεν αντικαθιστά την μαυρόασπρη! Τον καιρό του φιλμ η περισσότερη δουλειά για μια φωτογραφία γινότανε στο εμφανιστήριο με το κόκκινο φως, ή το φως από την καύτρα του τσιγάρου όπως με έμαθε ο φωτογράφος της γειτονιάς όταν ήμουνα 15, και ειδικά στην εκτύπωση του χαρτιού και την γλυπτική φωτός που γινότανε με τα χέρια να χορεύουν στην δέσμη της προβολής μεταξύ εκτυπωτή και χαρτιού για να γράψουν ορισμένα μέρη της φωτογραφίας από το αρνητικό στο θετικό, άλλα πιο πολύ άλλα λιγότερο (δες και την απάντηση στον ManBlogg).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως το μαυρόασπρο ακόμα ζει και βασιλεύει αν το θέλει κανείς. Σου ανέβασα δύο φωτογραφίες να σου δείξω.
Αυτή η πρώτη είναι παρμένη με μια ψηφιακή μηχανούλα των 200 Ευρώ και έχει αφαιρεθεί το χρώμα.
Τούτη η δεύτερη είναι παρμένη με ψηφιακή Nikon 3.000 Ευρώ, και είναι 100% έγχρωμη (πρόσεξε την λεπτομέρεια στις αποχρώσεις και σκιά), αλλά αυτή αντιπροσωπεύει την τεχνική του να φτιάχνεις ένα κάδρο από το περιβάλλον και το αντικείμενο που να είναι εντελώς μονόχρωμο από φυσικού του!
ManBlogg σ' ευχαριστώ, και έπιασες αυτό για το οποίο άρχισα να μιλάω στον Αθεόφοβο στην παραπάνω απάντηση: Στο εκτυπωτήριο "καις" λίγο στο χαρτί τα πολύ "καμένα" μέρη του αρνητικού για να γράψουνε παραπάνω. Θα δεις την τεχνική στη φωτογραφία του βιολαντσελίστα.
Σου ανέβασα αυτή τη διαφορετική έκδοση της ίδιας φωτογραφίας με λιγότερη επέμβαση. Σ' αυτήν θα δείς ελάχιστη διαφορά φωτεινότητας κάτω από το ρολόι του Μπιγκ Μπεν, στο οικοδόμημα του.
Η φωτογραφία είναι 100% ζωντανή. Η επίδειξη γίνεται στην ταράτσα πάνω από το National Film Theater και το Royal Festival Hall είναι αριστερά μας (το Royal Festival Hall δένεται στην επόμενη φωτογραφία του τύπου που πηδάει στον αέρα). Έβρεχε και ήταν μια τυπική σκοτεινή μέρα του Λονδίνου. Η φωτογραφία με το Μπιγκ Μπεν πάρθηκε με 1/1000 του δευτερολέπτου και f2,8 με φακό 50 mm. Εστίαση έγινε στους πολλούς χορευτές και μια που το 2,8 δεν έδωσε βάθος πεδίου, το Μπιγκ Μπεν πίσω τους αλλά και ο χορευτής στον αέρα μπροστά τους είναι εκτός πεδίου εστίασης και λίγο θολά.
Χμμμ... μου φαίνεται ότι στο επόμενο πρέπει να εξηγήσω πως από Ιστορία, Κοινωνιολογία, Οικονομικά και Νομικά, κατέληξα να παίρνω φωτογραφίες που δεν το σπούδασα ποτέ :-) Αυτή είναι η δική μου ιστορία: αυτές οι φωτογραφίες και όλες οι φωτογραφίες που έχω πάρει. Και η ιστορία στην οποία έζησα...
Φίλε Locus ,πράγματι έτσι βλέπω τον εαυτό μου... σαν magpie που συνέλεξε τα καλύτερα που βρήκε από παντού, και τώρα ταιριάζει παντού και πουθενά. Ράγισε η καρδιά μου όταν πούλησα την Hasseldlad και τους φακούς της μετά από 22 χρόνια. Ίσως να είναι ακόμα σε εκείνο το μαγαζί στο New Bedford. Ο Μπους φταίει και η οικονομία του 2003! Αλλά ήταν πια ώρα της. Μόνο για ενθύμιο μουσειακό θα μπορούσα να την είχα κρατήσει, μια που και η ίδια η Hasselblad τώρα πια βγάζει ψηφιακές 6x4, όχι 6x6 και απλά δεν νοιώθεις το ίδιο πράγμα όταν την κρατάς.
Τελευταίε σ' ευχαριστώ! το να παίρνω φωτογραφίες είναι ένα μέρος της ζωής μου ξεχωριστό και ιδιαίτερο!
Σ' ευχαριστώ Δήμο, το "γράψιμο με φώς" είναι σαν μια δισδιάστατη γλυπτική που χρησιμοποιεί φως και σκιά για να δώση την τρίτη, και την τέταρτη διάσταση στην ψυχή αυτού που την βλέπει, και, όπως λέει και ο Αθεόφοβος, το μαυρόασπρο, ενώ αφαιρεί χρώματα, προσθέτει την έμφαση στο να γίνεται αυτό που περιέγραψα. Για μένα είναι μαγεία...
Πολύ ενδιαφέρον αγαπητέ Δημήτρη. Μας εξηγείς λίγο δηλαδή το πώς γινόταν το post processing στο εμφανιστήριο την εποχή του φίλμ για να φωτίσεις το underexposed κομμάτι και να ρίξεις το overexposed. Σήμερα είναι τόσο πολύ πιο εύκολο στον υπολογιστή δουλεύοντας με το Raw. Μου αρέσει πολύ και η λιγότερο επεξεργασμένη .
ΑπάντησηΔιαγραφήεκπληκτικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τι εκφραστικές φωτογραφίες...
πάντα γοητευτικες οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
με εντυπωσιασες.
Eκπληκτικό,φανταστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔουλεύεις ασταμάτητα για τους αναγνώστες σου.
@ria
Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες,τα τελευταία χρόνια που δεν τις βλέπουμε και συχνα περνούν πιο ωραία στο μάτι ανάμεσα σε τώσα χρώματα....
Οι πέντε πρώτες φωτογραφίες Δημήτρη έχουν φοβερά καλά μελετημένο φωτισμό που και σε συνάρτηση και με το άψογο καδράρισμα σε καθηλώνει. Η φωτογραφία με το Σολζενίτσιν θαρρείς και έχει τραβηχτεί από τη συνείδηση του θεατή. Ήθελα να χρησιμοποιήσω την έκφραση «τόσο αφηρημένα συγκεκριμένη», σαν ανάμνηση δηλαδή, αλλά φοβάμαι μη με χαρακτηρίσετε αλλοπαρμένο!!! Η φωτογραφία από το Royal Festival Hall αν η ζώνη του χορευτή ήταν λίγο μικρότερη και δεν έφτανε μέχρι την κάθετη γραμμή του τοίχου στο φόντο, θα ήταν λες και ήταν ζωγραφιά πάνω στον τοίχο!!! Τι φοβερό καδράρισμα έχεις κάνει, μιλάμε για συγχρονισμό, από αυτούς που δύσκολα, πολύ δύσκολα πετυχαίνει κάποιος. Οι φωτογραφίες σου είναι όχι απλώς επαγγελματικού επιπέδου, αλλά κάτι παραπάνω. Κρίμα που δεν μπορούν να μεγαλώσουν λίγο να μπορέσουμε να δούμε όλες τις λεπτομέρειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο ωραίες είναι και οι άλλες που αναφέρεις στα σχόλια.
Το πρωί τις είδα πολύ γρήγορα. Παρά το γεγονός ότι σήμερα είχα κάποιες συναντήσεις και πολύ τρέξιμο, δε μου έφευγαν από το μυαλό. Αυτό, για μένα τουλάχιστον, σημαίνει τέλεια εκτέλεση. Γιατί κάτι που έχει ψεγάδια φεύγει από τη μνήμη γρήγορα.
Συγχαρητήρια.
ManBlogg, τώρα μου έδωσες ιδέα για μελλοντική ανάρτηση με την ερώτησή σου, αλλά για να μην περιμένεις μέχρι τότε σου ανέβασα και αυτήν εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια Φωτογραφία συμπληρώνεται σε Πέντε Στάδια:
Ιδέα
Έκθεση
Εμφάνιση
Εκτύπωση
Παρουσίαση
όπου σε κάθε στάδιο παίρνονται καθοριστικά βήματα για το τελικό αποτέλεσμα της εμπειρίας του ανθρώπου που βλέπει την φωτογραφία μας.
Τα ξεχωριστά πράγματα που γινόντουσαν στην Εμφάνιση και μετά στην εκτύπωση, τώρα γίνονται παράλληλα γιατί τα δύο στάδια αυτά δουλεύονται, όπως μάλλον ξέρεις, σε ένα επαγγελματικό (industry-standard) πρόγραμμα που λέγεται Photoshop. Το Photoshop το δουλεύω επαγγελματικά 19 χρόνια, σχεδόν καθημερινά, από τότε που ήτανε version 2.0. Όταν το δουλεύω για τις φωτογραφίες μου (άλλαξα από φιλμ σε ψηφιακή πριν λίγα χρόνια) επιτρέπω στον εαυτό μου να το χρησιμοποιήσει ΜΟΝΟ για να κάνει αυτά που θα μπορούσα να είχα κάνει και σε ένα εμφανιστήριο με φιλμ και χαρτί (το Photoshop μπορεί να χρησιμοποιηθεί και με ένα εκατομμύριο διαφορετικούς τρόπους και μπορεί να είναι από μόνο του ένα δημιουργικό εργαλείο, αλλά για την φωτογραφία το χρησιμοποιώ αυστηρά σαν εμφανιστήριο).
Στην εικόνα που σου ανέβασα τώρα θα δεις μια μαυρόασπρη φωτογραφία ατόφια επάνω και επεξεργασμένη κάτω, όπως θα γινόταν σε ένα εμφανιστήριο, καίγοντας μερικά μέρη (burning-in) και αφήνοντας ανέκθετα άλλα (dodging) όπως το πρόσωπο. Μια φωτογραφία μέσα στην μηχανή είτε φιλμ είτε ψηφιακή είναι ατελής. Πρέπει μετά ο φωτογράφος να βοηθήσει το φως να γράψει όσο καλύτερα γίνεται για να ζωντανέψει η φωτογραφία! Είτε μαυρόασπρη είτε έγχρωμη.
Στο εμφανιστήριο αυτό γινόταν με το να βάλεις τα χέρια σου, ή ένα μικρό κομμάτι οβάλ χαρτονιού στην άκρη ενός σύρματος, ή μια χαρτονένια μάσκα, καλύπτοντας τα μέρη του φωτογραφικού χαρτιού που θέλεις ώστε να μην τα φτάσει η προβολή του αρνητικού από τον εκτυπωτή για τον ίδιο χρόνο έκθεσης όσο άλλα (το αρνητικό το προβάλλαμε πάνω στο χαρτί σαν σλάϊτ πάνω σε οθόνη). Τα μέρη του αρνητικού που ήταν πολύ σκούρα ή μαύρα είναι αυτά που θα άφηναν το χαρτί πιο άσπρο, και το αντίθετο, οπότε έτσι σήκωνες μερικές περιοχές της εικόνας και έριχνες άλλες.
Στο Photoshop υπάρχουν εργαλεία που κάνουν ακριβώς αυτό. Είναι τελείως διαφορετικό από Brightness/Contrast που στο εμφανιστήριο γινόντουσαν με διαφορετικούς βαθμούς χαρτιού μέχρι που ήρθε το Ilford Muligrade που χρησιμοποιούσε φίλτρα για κοντράστ.
ria μου, σ' ευχαριστώ! Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η ομορφιά και η ζωή γύρω μας... είμαι τυχερός αν μπορώ απλά να την μεταδώσω. Και ναι, οι μαυρόασπρες έχουν άλλη χάρη γιατί αφήνουν τον νου να ταξιδεύει πιο αυθαίρετα και με λιγότερους από τους περιορισμούς που επιβάλλει ο ρεαλισμός. Περαστικά σπυ και τα λέμε σύντομα!
Ύπνε, σ' ευχαριστώ! τώρα καταλαβαίνεις ότι καταλαβαίνω και το μεράκι σου και τον τρόπο έκφρασής σου όταν μπαίνω στο μπλογκ σου! Η αλληλεπίδραση μεταξύ αναγνωστών και μπλόγκερς στα μπλογκ μας είναι από τις πιο πλούσιες και ικανοποιητικές μεθόδους επικοινωνίας!
Αγαπητέ μου Τελευταίε, οι πρώτες πέντε είναι φωτισμένες από τον Διευθηντή Φωτισμού του θεάτρου, το οποίο κάνει τη ζωή του φωτογράφου πιο δύσκολη γιατί οι διαφορές μεταξύ απ' ευθείας φωτός, αντανακλώμενου φωτός και σκιάς έχουν σε στοπ, για το ανθρώπινο μάτι του θεατή του θεάτρου, πολύ ευρύτερες διαφορές από όσο μπορεί να γράψει επαρκώς το φιλμ. Και έτρεχα συνέχεια με ένα φωτόμετρο στο χέρι να ξέρω που βρίσκομαι για να αποφασίζω τις εκθέσεις και γωνίες της φωτογραφίας. Οι γωνίες στην προκειμένη περίπτωση είναι πολύ σημαντικές γιατί πρέπει να αποδώσουν την ατμόσφαιρα που θέλει ο φωτιστής για το κοινό χωρίς να κάψει το φιλμ ή να αφήσει σημεία μαύρα. Ο τέλειος φωτισμός του θεάτρου μπορεί να βγάλει φωτογραφική σούπα αν δεν προσέξει κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο έργο του Σολζενίτσιν, φωτισμός της Royal Shakespeare Company, κάπου 3 μέτρα πάνω από την σκηνή είχαν μια μπάρα φράχτη με μερικές σειρές συρματόπλεγμα, μια και εξελίσσετο σε κάποιο στρατόπεδο των Γκουλάγκ. Είδα το φωτισμένο φόντο και έβαλα τον εαυτό μου εκεί που έπρεπε ώστε το συρματόπλεγμα να βρεθεί ακριβώς μπροστά από το "φως της νύχτας".
Οι πρώτες φωτογραφίες είναι σκαν από μικρές εκτυπώσεις που μου είχαν δώσει από το στούντιο για το πορτφόλιό μου οπότε δεν έχουμε πιο πολύ λεπτομέρεια. Η φωτογραφία του τύπου που πετά μπροστά από το Royal Festival Hall είναι σκαν από μεγάλη εκτύπωση δική μου, κι έτσι σου έβαλα μια πολύ μεγάλη να δεις εδώ :-)
Ο τύπος έπαιρνε φόρα από αριστερά προς δεξιά και την τελευταία στιγμή πριν απογειωθεί γύρναγε το σώμα του και πέταγε με την όπισθεν, γι αυτό και το ζωνάρι του απομακρύνεται από αυτόν καθώς πετά προς τα δεξιά. Παρά τρίχα δεν πήγαινε πάνω από τον τοίχο της ταράτσας που απείχε 4 πατώματα από το πλακόστρωτο δίπλα στον Τάμεση! τό 'χω σκεφτεί κι εγώ ότι είναι σαν μεγάλη αφίσα στον τοίχο πίσω!
Σ' ευχαριστώ! Καλό απόγεμα και ελπίζω να τα πούμε σύντομα!
@thinks
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να διαφημίσεις έτσι (ξέρεις εσύ)το μπλόγκ σου είναι ο εύκολος τρόπος και πολλοί θα με περνούσαν για ηλίθιο.Τώρα τελευταία ξεκίνησα να γράφω και αλλού και είδα πώς αυξάνονται οι προβολές σελίδας μου.Τι συμένει;Ο κόσμος προτιμά να μπεί σε ένα μπλόγκ βλέποντας ένα καλό σχόλιο.Άμα βλέπει ένα «Μπειτε εδώ» σκεφτεται...«Άλλος ένας μ@λ@κ@ς είναι και ο Ύπνος...»
Σε ευχαριστώ πολύ για τη συμβουλή σου,και που με διαβάζεις,ακόμα και αν δεν ασχολείσαι με τον αθλητισμό ;)
Εδώ είμαστε Ύπνε, και σ' ευχαριστώ κι εγώ που με διαβάζεις :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι τυχερός να βιοπορίζεσαι απ το χόμπυ σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα μακαρίζω τους ανθρώπους που είτε το τόλμησαν είτε ήταν τόσο καλοί σε αυτό,ώστε μπόρεσαν να κερδίζουν την ζωή τους απ το χόμπυ τους.Η Φωτογραφία είναι ένα απ τα 'απωθημένα' μου,με την έννοια οτι λόγω δουλειάς και οικογένειας δεν μπορώ να πάω για αμιγώς φωτογραφικές εξορμήσεις ή δεν έχω βρει χρόνο να αφιερώσω στην εκμάθηση των νέων εργαλείων,Photoshop,Lightroom etc.Αλλά τελευταία το "μικρόβιο" επανήρθε,και άρχισα να διαβάζω κάποια σχετικά βιβλία...Το μάτι πάντα έβλεπε τα τοπία λίγο φωτογραφικά...
Αγαπητέ squarelogic, σ’ ευχαριστώ και πράγματι θυμάμαι κάθε μέρα να πω «ευχαριστώ» στη ζωή, γιατί ενώ εργάζομαι όταν δεν κοιμάμαι, δεν αισθάνομαι ότι δούλεψα μια μέρα στη ζωή μου. Φωτογραφία, Παραγωγή Καταλόγων, Προγράμματα κομπιούτερ, ιστοσελίδες: πλήρης κύκλος, και όλα Ένα: Επικοινωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γλόμπο πάνω από το κεφάλι όταν ήμουνα μικρός μου τον άναψαν οι γονείς μου όταν μου είπαν: «Τι καλά να έχεις ένα τέτοιο ωραίο χόμπυ να σε ξεκουράζει μετά από μια δύσκολη μέρα στο γραφείο» (με έμφαση στο «γραφείο» για να μην παίρνω και πολύ αέρα με τη φωτογραφική μηχανή). Και εγώ σκέφτηκα… γιατί να πρέπει να κουράζομαι πρώτα στο γραφείο;
«Αν το χτίσεις, ο κόσμος θα έρθει» λένε στην Αμερική…