Μονάδες

Είναι φυσικό να απλώσει κανείς το χέρι του για να πιάσει κάτι, να το φέρει στο στόμα του και να το φάει όταν πεινάει, ή και όταν απλά δει κάτι που ξέρει ότι είναι γευστικό και θέλει να το απολαύσει περισσότερο για ικανοποίηση παρά για πείνα.

Πρώτα πρέπει να κάνει κάποιου είδους εργασία, χειρωνακτική ή πνευματική, για κάποιον άλλον, εις όφελος κάποιου άλλου επί ένα χρονικό διάστημα. Μετά από το τέλος μιας χρονικής περιόδου εργασίας που να ωφελεί κάποιον άλλον, τότε, ο κάποιος άλλος θα παραχωρήσει έναν αριθμό μονάδων ο οποίος αριθμός αντιπροσωπεύει ένα πολύ, πολύ μικρό μέρος της αξιολόγησης της εργασίας που έγινε. Μετά πρέπει εκείνος που εργάστηκε να πάει σε ένα μέρος όπου υπάρχει φαγητό έτοιμο να φαγωθεί, ετοιμασμένο από άλλους που εργάστηκαν, και να παραχωρήσει έναν αριθμό μονάδων από αυτές που του δόθηκαν, ως συμβολικό αντίτιμο για το φαγητό που απλώνει το χέρι του να πάρει.

Για να αποκτήσει έναν αριθμό μονάδων, ο άνθρωπος πρέπει να εργαστεί κάνοντας την ίδια εργασία, επαναληπτικά, κάθε μέρα επί σαράντα χρόνια, πηγαίνοντας στον χώρο της εργασίας του κάθε μέρα την ίδια ώρα το πρωί, και εργαζόμενος επί οχτώ ώρες, ή και δέκα, ή και δώδεκα ή παραπάνω, κάνοντας το ίδιο πράγμα, τις ίδιες ώρες, πάντα.

Η ψυχική αμοιβή του ανθρώπου που εργάζεται δεν είναι μόνο το να του δίνουν μονάδες τις οποίες χρησιμοποιεί για να επιζεί. Η ψυχική ικανοποίηση έρχεται όταν ο εργοδότης, για να τον ανταμείψει όταν κάνει σωστά και καλά ότι του λένε να κάνει, του δίνει αυτό που λέγεται προαγωγή, ή ανώτερη θέση, το οποίο του δίνει το δικαίωμα, εκείνου που εργάζεται, να κατευθύνει άλλους ανθρώπους που εργάζονται, να εξασκεί δύναμη πάνω στην ζωή τους, σαν την δύναμη που έχουν οι δικοί του ανώτεροι επί του ίδιου.

Εκτός από την επιβράβευση και ψυχική ικανοποίηση του να έχει το δικαίωμα να εξασκεί εξουσία επί της ζωής άλλων, υπάρχει και η ηθική ικανοποίηση του να κάνει κανείς μια εργασία την οποία να θαυμάζουν και να σέβονται οι άλλοι, όπως το να είναι γιατρός ή δικηγόρος. Ή ακόμα και επιστήμονας, ώστε να εφευρίσκει καινούργιες μεθόδους και εργαλεία για να εργάζονται περισσότερο αποτελεσματικά οι άλλοι.

Μα με δουλεύεται ρε παιδιά; Τι σόι Ύπαρξη είναι μια τέτοια ύπαρξη; Τι είδους λογική έχει αυτή η δομή κοινωνικού οράματος;

Το όνειρο του γονιού είναι να γίνει το παιδί του γιατρός, δικηγόρος ή επιστήμονας και να του αφήσουν όσες περισσότερες μονάδες μπορούν για να την έχει καλύτερα από τους άλλους. Το όραμα του ανθρώπου είναι να έχει περισσότερα και να είναι πιο σεβαστός από τους άλλους, στην δομή της κοινωνίας. Όποιος πεθάνει με τις περισσότερες μονάδες και τους περισσότερους θαυμαστές κερδίζει.

Εν τω μεταξύ εργάστηκε, δούλεψε, επί σαράντα χρόνια κάθε μέρα, τις ίδιες ώρες κάθε μέρα, κάνοντας επαναληπτικά το ίδιο πράμα, έχοντας σαν γνώμονα αξίας όχι το τι ζήταγε η ψυχή του αλλά το τι του είχανε διδάξει ότι πρέπει να περιμένει η ψυχή του από την σφαίρα των αξιών της δομής εργασίας για εργοδότες (είτε ο εργοδότης είναι κάποιος πλούσιος, είτε το κόμμα των μη πλούσιων --εργοδότης είναι και τι να κάνεις σου λέει)...

Και αυτός για τον οποίον εργαζότανε δεν του παραχώρησε αμέσως το αριθμό μονάδων που είχαν συμφωνήσει. Επί σαράντα χρόνια κράτησε έναν αριθμό μονάδων στην άκρη, στο όνομα του εργαζομένου, για να του τις δίνει σιγά-σιγά αργότερα όταν είναι τόσο ηλικιωμένος ο εργαζόμενος που να μην μπορεί να εργαστεί αν δεν έχει πεθάνει ήδη, και για όσο ζήσει ακόμα (όσο λιγότερο ζήσει, τόσο πιο καλά για την κοινωνία που τώρα πρέπει να του παραχωρεί μονάδες χωρίς να εργάζεται). Αυτά βέβαια μόνο αν δεν έχει χρεοκοπήσει το σύστημα που κρατούσε τις μονάδες, και αν οι μονάδες που κρατήθηκαν έχουν σήμερα σχεδόν την ίδια αξία στο κόστος ζωής όσο είχαν πριν σαράντα χρόνια. Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά.

Άλλα είδη ζωής στο σύμπαν με συνείδηση και σκέψη, πρέπει να βλέπουν τον άνθρωπο και να έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια, ή να κλαίνε. Ιδίως με την αντίληψη του ανθρώπου ότι έχουν διαφορά οι σκλάβοι της αρχαιότητας με τους δουλοπάροικους του μεσαίωνα και τους υπάλληλους του σήμερα. Όσο οι εργοδότες παρέχουν καινούργιες λέξεις, έννοιες και τίτλους σαν περιτύλιγμα και φιόγκο για τα ψίχουλα που δίνουν στους εργαζόμενους, οι εργαζόμενοι είναι περήφανοι να είναι οι σκλάβοι που εργάζονται στο μεγάλο σπίτι αντί στους αγρούς, στα επάνω πατώματα του ουρανοξύστη αντί στα χαμηλά.

Φυσικά δεν δέχομαι, και δεν δέχτηκα από 18 χρονών και από 35 χρονών, να είμαι μέρος ενός συστήματος και μιας ανθρωπότητας που μου φέρνει εμετό. Στα 18 διάλεξα να κατέχω μια τέχνη εργασίας που δεν εκτελείται απαραίτητα κάθε μέρα και με τον ίδιο τρόπο, και που έχει αποτέλεσμα εντελώς προσωπικό δικό μου -διαφορετική εργασία, διαφορετικά αποτελέσματα κάθε φορά. Μου ζητάνε εργασία όταν θέλουν το αποτέλεσμα στο οποίο φτάνω εγώ, αν τους αρέσει, και όχι όταν πουλάω τον εαυτό μου για να κατασκευάσω επαναληπτικά το αποτέλεσμα που θέλουν εκείνοι. Στα 35 διάλεξα να μην το κάνω αυτό σαν εργασία για κάποιον άλλον αλλά μόνο για εμένα, εργαζόμενος όποτε θέλω, όπως θέλω και για όποιον θέλω.

Δεν μπορώ να αλλάξω το γεγονός ότι χρειάζομαι μονάδες ως αντίτιμο για το τι απλώνω το χέρι μου να πάρω, αλλά, τουλάχιστον μπορώ να έχω πλήρη έλεγχο όσον αφορά το πως να αποκτώ μονάδες και αριθμούς, και πόσο να τους σέβομαι, και πόσες μονάδες χρειάζομαι πραγματικά για αυτά που χρειάζομαι για να ζήσω --όχι για αυτά που μου λένε ότι πρέπει να έχω.

Ο γιός μου από μένα άκουγε τα παραπάνω καθώς μεγάλωνε. Το επάγγελμα που διάλεξε η ψυχή του ίσως να μην έχει τα λοφία και τις περικεφαλαίες των γιατρών, δικηγόρων, επιστημόνων και λοιπών, αλλά έχει κάτι που οι περισσότεροι από δαύτους δεν έχουν: μπορεί να εργάζεται με ένα πρόγραμμα διαφορετικό κάθε μήνα, με το μισό μήνα ελεύθερο, με ώρες διαφορετικές κάθε μέρα εργασίας, και από το γραφείο του κάθε λεπτό βλέπει κάτι διαφορετικό και υπέροχο μπροστά του, δέκα χιλιάδες μέτρα πάνω από τα εργοστάσια. Και όταν θέλει να ταξιδέψει για αναψυχή δεν χρειάζεται να δώσει μονάδες αλλά ταξιδεύει όπου θέλει, όποτε θέλει δωρεάν, ακόμα και για να έρθει να δει εμάς και να κάτσει δίπλα στο τζάκι, δίπλα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, και να φάει ντόπια αυγά και ντόπιο μπέικον για πρωινό με το ψωμί που ζύμωσα και έψησα εγώ.

Η Μαργαρίτα κάνει αυτό που ονειρευόταν σαν κοριτσάκι, προφυλάσσοντας το βουνό και το δάσος, ζώντας στα μονοπάτια του, εργαζόμενη έξι ώρες την ημέρα, διαφορετικές ώρες κάθε μέρα, αρχίζοντας οποιαδήποτε ώρα βάλει στο πρόγραμμα για την επόμενη εβδομάδα.

Εγώ ξυπνάω όποτε θέλω και εργάζομαι από το καθιστικό μας για τους πελάτες που διαλέγω, όταν θέλω, όπως θέλω, και εκείνοι με διαλέγουν επειδή φτιάχνω πράγματα με τον τρόπο που θεωρούν καλύτερο, και επειδή δένουμε μεταξύ μας σαν άνθρωποι.

Τα ζώα δεν έχασαν τον "παράδεισο" μέσα στον οποίον συνεχίζουν να ζουν πάντα. Ούτε ο άνθρωπος "έχασε" ή "έφυγε", ή αποπέμφθηκε από τον "παράδεισο". Απλά ο άνθρωπος σταμάτησε να έχει την ικανότητα να βλέπει τον "παράδεισο" γύρω του. Βλέπει πια εξαναγκασμό αντί ελευθερία. Την ικανότητα του να βλέπει τον "παράδεισο" γύρω του την έχασε όταν η εξέλιξη του έδωσε αυτογνωσία την οποία χρησιμοποίησε για να καλυτερεύσει την προσωπική του θέση στο κλειστό άμεσο γεωγραφικό, υλικό, τεχνητό/φαντασιακό σύμπαν του, κυνηγώντας τις μονάδες και την ευκολία της σκλαβιάς αντί την ευτυχία του Είναι.

Οι δεξιοί προσπαθούν να έχουν σκλάβους και να είναι οι ίδιοι το δυνατόν λιγότερο σκλάβοι σε άλλους, να γίνουνε κατά το δυνατόν τζιτζίκια. Οι αριστεροί προσπαθούν να τους κάνουνε όλους σκλάβους-μερμήγκια για να μην υπάρχουνε φανερά τζιτζίκια (μόνο καλυμμένα μέσα στην κεντρική επιτροπή --άλλοι υποκριτές κι εκείνοι, αλλά, υπάρχουν και οι έξυπνοι ανάμεσά τους που γράφουνε κατεβατά για το πως δεν πρέπει να υπάρχουνε τζιτζίκια ώστε τα μερμήγκια να μην αισθάνονται σαν μερμήγκια συκγριτικά, και έτσι πουλάνε το προϊόν το οποίο κάνει τους αγοραστές να τους ανεβάζουν. Στο τέλος κι αυτό ένα προϊόν προς πώληση είναι. Όσο για το βραβείο υποκρισίας, οι "αριστεροί" το παίρνουν μάλλον σε κάθε διαγωνισμό). Και όλοι προσπαθούν να έχουν μονάδες για να απλώνουν το χέρι τους και να μπορούν να πάρουν ότι περισσότερο μπορούν, αξιολογημένο από τους δημιουργούς της έννοιας των μονάδων -αρκεί να οργανώσουν τις μονάδες με τρόπο που εκείνοι να παίρνουν περισσότερες, ή να μην παίρνουν οι άλλοι.

Δεν έχω το παραμικρό ενδιαφέρον να είμαι μέρος τέτοιας νοοτροπίας-ύπαρξης, και κατά μεγάλο έμπρακτο τρόπο δεν είμαι... Αυτό μόνο μπορούσα να δώσω στον γιό μου.