Η δομή της έκφρασης ενός ανθρώπινου όντος καθορίζεται από την κουλτούρα και κοινωνία που γέννησε το ανθρώπινο όν αυτό (ω, τι συντακτική δυσκολία στα Ελληνικά όταν δεν θέλεις ο άνρθωπος να είναι μόνο γένους αρσενικού). Για να μας αρέσει, να αισθανόμαστε αρμονία και συμμετοχή με την έκφραση κάποιου άλλου πρέπει όχι μόνο να την κατανοούμε αλλά να ταιριάζει με την δική μας δομή έκφρασης. Αν έχουμε την παιδεία ή και την επαγγελματικότητα να αξιολογούμε ένα αποτέλεσμα έκφρασης, μπορεί να το θεωρήσουμε καλό ή και σημαντικό χωρίς απαραίτητα να μας πλησιάζει σε προσωπικό επίπεδο, ή να μας ψυχαγωγεί, εφ' όσον μας διδάσκει.
Ο κινηματογράφος είναι μια τρομερά πολύπλοκη μέθοδος έκφρασης. Πρώτα-πρώτα είναι η μάλλον μόνη έκφραση η οποία χρειάζεται δεκάδες και εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπους να εργαστούν μαζί για να δημιουργήσουν ένα αποτέλεσμα. Έπειτα υπάρχει και η αναπάντητη ερώτηση του τι ακριβώς είναι ο στόχος του κινηματογράφου.
Χωρίς αυτή να είναι με κανέναν τρόπο η μοναδική εκδοχή, πρέπει, κοιτώντας την ιστορία και κοινωνιολογική αξία του κινηματογράφου, να παραδεχτούμε ότι η πρώτιστη αξία του είναι το να ψυχαγωγήσει τους θεατές, και, αν είμαστε τυχεροί, να τους διδάξει, ή τουλάχιστον να προκαλέσει σκέψεις και συζήτηση. Πρώτιστα όμως, να ψυχαγωγήσει. Η ταινία Τρελός, Παλαβός και Βέγγος (1967), του αείμνηστου Τσάπλιν της Ελλάδας Θανάση Βέγγου, είχε οπωσδήποτε περισσότερη κοινωνιολογική αξία στην Ελλάδα από όσο η Έβδομη Σφραγίδα του Μπέργκμαν (Ingmar Bergman, Det sjunde inseglet [1957]). Και όσο και να αξίζει μεγίστης και τεράστιας εκτίμησης ο Αγγελόπουλος, πως να το κάνουμε, χρειάζεται να σε δέσουν στην καρέκλα και να σου δώσουν βάλιουμ ή πρόζακ για να τον δεις μέχρι το τέλος ενώ το ίδιο δεν συμβαίνει με ταινίες της Φίνος Φιλμ. Κατά την γνώμη μου ο κύριος Φίνος εξυπηρέτησε την Ελληνική κοινωνία των καθημερινών ανθρώπων πολύ περισσότερο από τον κύριο Αγγελόπουλο, κι' ας αξίζουν 10 λεπτά Αγγελόπουλου περισσότερο από δέκα ταινίες του Φίνου.
Μια ταινία του Μπέργκμαν μπορεί να είναι αναμφισβήτητα έργο τέχνης, και ίσως να ψυχαγωγήσει έναν Σουηδό. Ψυχαγωγεί όμως άραγε άλλους λαούς, έστω και αν εκείνοι εκτιμούν την ταινία σαν έργο τέχνης; Όχι απαραίτητα. Ένα έργο τέχνης μπορεί να ψυχαγωγήσει, ίσως, αλλά αυτή δεν είναι η προτεραιότητά του. Η προτεραιότητά της τέχνης είναι να στέκεται μόνη της σαν έκφραση. Αλλά, η πλειοψηφία του λαού, των ανθρώπων της καθημερινότητας, έχει ανάγκη από ψυχαγωγία πολύ περισσότερο από όσο έχει ανάγκη να παρακολουθήσει την ταινία Η Θλίψη και ο Οίκτος του Μαρσέλ Οφούλς (Marcel Ophüls, Le chagrin et la pitié [1969]).
Ο κινηματογράφος είναι μια βιομηχανία. Δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο γιατί χρειάζονται εκατομμύρια σε χρήματα και εκατοντάδες επαγγελματίες να εργάζονται μήνες και χρόνια για να δημιουργήσουν μια ταινία. Οι ταινίες πρέπει να ιδωθούν, πράγμα που σημαίνει διανομή και πληρωμή από τους θεατές. Δεν είναι δυνατόν να παραχθεί κινηματογραφικό έργο χωρίς περισσότερα χρήματα από όσα χρειάζονται για να αγοράσεις ένα σπίτι και δεν μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει σωστά όλες τις λειτουργίες/εργασίες που εμπλέκονται στο να δημιουργηθεί μια ταινία. Εκτός αν έχεις μια ερασιτεχνική μηχανούλα, είσαι 13 χρονών και σε λένε Στήβεν Σπήλμπεργκ (Steven Spielberg, The Last Gun [1959]).
Πάντα αναρωτιόμουνα ποιά ήταν η λογική με την οποία ο Κλωντ Λελούς (τον οποίον έχω συναντήσει στο Βρετανικό Ινστιτούτο Φιλμ, και το συζήτησα μαζί του) θεωρείται κατώτερος και ξεχωριστός από το Νέο Κύμα της Γαλλίας που συμπεριλαμβάνει Τρυφώ, Γκοντάρ, Ριβέτ, Ρομέρ, Σαμπρόλ και άλλους αλλά όχι Λελούς. Η κατηγορία που απένειμαν στον Λελούς (Ένας άνδρας και μια Γυναίκα, Μιά Ολόκληρη Ζωή, Μπολερό) ήταν ότι η δουλειά του Λελούς είναι "εμπορική". Αν δεν κάνω λάθος, "εμπορική" είναι η ταινία που αρέσει και βγάζει λεφτά --επειδή αρέσει σε πολύ κόσμο ψυχαγωγώντας τον και βγάζοντας τον θεατή από τον κινηματογράφο με ευεξία στην ψυχή. Αυτό είναι που ρίχνει τον Λελούς κάτω;
Από την δική μου μεριά, βλέπω κινηματογράφο επειδή είναι στο μεδούλι μου. Βλέπω για να ψυχαγωγηθώ και να διασκεδάσω και δεν μπορεί να γίνει αυτό αν μια ταινία δεν είναι φτιαγμένη σωστά --επειδή ξέρω πως φτιάχνεται μια ταινία --και να ήθελα, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου σε αυτά που γνωρίζω για την τεχνική. Δεν μπορώ να απολαύσω μια ταινία που δεν είναι απλά σωστά, ή ιδιαίτερα άξια φτιαγμένη και από την τεχνική της πλευρά.
Και, θέλω-δε-θέλω, εγώ ταυτίζομαι με ταινίες δυτικού στυλ γιατί αυτή είναι η δομή της ψυχής/διάθεσης/πνεύματός μου. Βλέπουμε περίπου τέσσερεις με οχτώ ταινίες την εβδομάδα στον καναπέ με το βραδινό που μαγειρέψαμε γιατί μας αρέσει το ίδιο και στους δύο ο κινηματογράφος και γι' αυτό έχουμε οθόνη 50 ιντσών και καλό, δυνατό στέρεο. Εκτός από Γαλλικές ταινίες που έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, τις ταινίες που έχω δει και με ικανοποιούν που δεν είναι Αμερικανικές ή Βρετανικές τις μετράς στα δάχτυλα των χεριών, ίσως και των ποδιών, συμπεριλαμβανομένης της Λα Στράντα του Φελίνι και της Η Ζωή Είναι Ωραία του Μπενίνι. Δεν αμφισβητώ την αξία του Κουρασάουα, αλλά δεν θα διαλέξω να τον δω μέχρι να με εξαναγκάσετε.
Και γράφω αυτήν την ανάρτηση για να καταλήξω να σας πω ότι η Μαργαρίτα με εισήγαγε σε έναν Filmmaker/Auteur (δεν βρίσκω άξιες Ελληνικές μεταφράσεις των δύο αυτών λέξεων για τον κινηματογράφο) ο οποίος, έχοντας δει τρεις από τις πέντε ταινίες που έχει δημιουργήσει, έγινε αμέσως και προς έκπληξή μου ένας από τους περισσότερο αγαπημένους μου κινηματογραφικούς αφηγητές. Ένας άνθρωπος την δουλειά του οποίου, και την μέθοδο έκφρασης του οποίου, και την τεχνική του οποίου θαυμάζω και σέβομαι χωρίς ενδοιασμό!
Πρόκειται για τον Ραντού Μιχαηλενού (Radu Mihăileanu), Ρουμανικής καταγωγής που ζει και εργάζεται στην Γαλλία. Ποτέ δεν θα πίστευα ότι θα με συνέπαιρνε τόσο πολύ ένας Ρουμάνος εκφραστής μέσω των κινηματογραφικών του ταινιών. Αλλά είναι πραγματικά αριστουργήματα!
Οι κινήσεις της μηχανής, το μοντάρισμα, η μουσική, τα θέματα, η διεύθυνση των ηθοποιών, τα πλάνα, ο ρους της πλοκής και της αφήγησης... οι ταινίες, είναι από τις καλύτερες, στην κάθε ξεχωριστή τεχνική και στο συνολικό τους αποτέλεσμα, που έχω δει ποτέ. Έχω κλάψει, έχω γελάσει, έχω κάτσει στην άκρη του καναπέ και όρθιος, έχω αντιδράσει με το κορμί μου στις ταινίες του Ραντού --έχω ψυχαγωγηθεί, έχω διασκεδάσει και έχω σκεφτεί.
Η πρώτη ταινία του που είδα ήταν Το Τραίνο της Ζωής (Train de Vie), του 1998, 1 ώρα 51 λεπτά.
Η δεύτερη ήταν η ταινία Πήγανε, Ζήσε και Γίνε (Va, Vis, et Deviens), του 2005, 2 ώρες 23 λεπτά.
Η τρίτη ήταν Το Κοντσέρτο (Le Concert), του 2009, 1 ώρα 57 λεπτά.
Η τέταρτη την οποία θα δούμε σήμερα το βράδυ, είναι Η Πηγή των Γυναικών (La Source des Femmes), του 2011, 2 ώρες.
Στις διάρκειες συμπεριλαμβάνω και τα 5-6 λεπτά των τίτλων του τέλους. Βλέπουμε κάθε ταινία μέχρι το τέλος και αυτό συμπεριλαμβάνει τους τελικούς τίτλους. Δεν μπορούμε, ούτε η Μαργαρίτα ούτε εγώ, να κοιτάξουμε έναν ζωγραφικό πίνακα χωρίς να μελετήσουμε την υπογραφή του δημιουργού του (στην περίπτωση του κινηματογράφου θυμάμαι πως, ως επί το πλείστον και σαν κανόνα, τα Ελληνικά κανάλια κόβουν τους τίτλους του τέλους και κάθε φορά που βλέπω κινηματογραφική ταινία στην Ελληνική τηλεόραση η ακρόαση τελειώνει με δυό μούντζες προς το κανάλι να μην τους τα χρωστάω)
Το Τραίνο της Ζωής είναι μια αναπάντεχη και βαθιά κωμωδία.
Το Πήγαινε, Ζήσε και Γίνε είναι ένα αριστούργημα που δίνει ζωή στην ψυχή.
Το Κοντσέρτο είναι ένας θρίαμβος!
Ο Ραντού θα έχει φαίνεται την ίδια τύχη με τον Λελούς. Κάνει το έγκλημα να δίνει χαρά και χαμόγελο στον ακροατή, και να στέλνει την ψυχή του ακροατή να πετάει πάνω από την καθημερινότητα, δίνοντας στην ζωή ένα βαθύτερο νόημα που έρχεται όχι από βαριές σκέψεις αλλά από την ίδια την ζωή.
Ο κινηματογράφος είναι μια τρομερά πολύπλοκη μέθοδος έκφρασης. Πρώτα-πρώτα είναι η μάλλον μόνη έκφραση η οποία χρειάζεται δεκάδες και εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπους να εργαστούν μαζί για να δημιουργήσουν ένα αποτέλεσμα. Έπειτα υπάρχει και η αναπάντητη ερώτηση του τι ακριβώς είναι ο στόχος του κινηματογράφου.
Χωρίς αυτή να είναι με κανέναν τρόπο η μοναδική εκδοχή, πρέπει, κοιτώντας την ιστορία και κοινωνιολογική αξία του κινηματογράφου, να παραδεχτούμε ότι η πρώτιστη αξία του είναι το να ψυχαγωγήσει τους θεατές, και, αν είμαστε τυχεροί, να τους διδάξει, ή τουλάχιστον να προκαλέσει σκέψεις και συζήτηση. Πρώτιστα όμως, να ψυχαγωγήσει. Η ταινία Τρελός, Παλαβός και Βέγγος (1967), του αείμνηστου Τσάπλιν της Ελλάδας Θανάση Βέγγου, είχε οπωσδήποτε περισσότερη κοινωνιολογική αξία στην Ελλάδα από όσο η Έβδομη Σφραγίδα του Μπέργκμαν (Ingmar Bergman, Det sjunde inseglet [1957]). Και όσο και να αξίζει μεγίστης και τεράστιας εκτίμησης ο Αγγελόπουλος, πως να το κάνουμε, χρειάζεται να σε δέσουν στην καρέκλα και να σου δώσουν βάλιουμ ή πρόζακ για να τον δεις μέχρι το τέλος ενώ το ίδιο δεν συμβαίνει με ταινίες της Φίνος Φιλμ. Κατά την γνώμη μου ο κύριος Φίνος εξυπηρέτησε την Ελληνική κοινωνία των καθημερινών ανθρώπων πολύ περισσότερο από τον κύριο Αγγελόπουλο, κι' ας αξίζουν 10 λεπτά Αγγελόπουλου περισσότερο από δέκα ταινίες του Φίνου.
Μια ταινία του Μπέργκμαν μπορεί να είναι αναμφισβήτητα έργο τέχνης, και ίσως να ψυχαγωγήσει έναν Σουηδό. Ψυχαγωγεί όμως άραγε άλλους λαούς, έστω και αν εκείνοι εκτιμούν την ταινία σαν έργο τέχνης; Όχι απαραίτητα. Ένα έργο τέχνης μπορεί να ψυχαγωγήσει, ίσως, αλλά αυτή δεν είναι η προτεραιότητά του. Η προτεραιότητά της τέχνης είναι να στέκεται μόνη της σαν έκφραση. Αλλά, η πλειοψηφία του λαού, των ανθρώπων της καθημερινότητας, έχει ανάγκη από ψυχαγωγία πολύ περισσότερο από όσο έχει ανάγκη να παρακολουθήσει την ταινία Η Θλίψη και ο Οίκτος του Μαρσέλ Οφούλς (Marcel Ophüls, Le chagrin et la pitié [1969]).
Ο κινηματογράφος είναι μια βιομηχανία. Δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο γιατί χρειάζονται εκατομμύρια σε χρήματα και εκατοντάδες επαγγελματίες να εργάζονται μήνες και χρόνια για να δημιουργήσουν μια ταινία. Οι ταινίες πρέπει να ιδωθούν, πράγμα που σημαίνει διανομή και πληρωμή από τους θεατές. Δεν είναι δυνατόν να παραχθεί κινηματογραφικό έργο χωρίς περισσότερα χρήματα από όσα χρειάζονται για να αγοράσεις ένα σπίτι και δεν μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει σωστά όλες τις λειτουργίες/εργασίες που εμπλέκονται στο να δημιουργηθεί μια ταινία. Εκτός αν έχεις μια ερασιτεχνική μηχανούλα, είσαι 13 χρονών και σε λένε Στήβεν Σπήλμπεργκ (Steven Spielberg, The Last Gun [1959]).
Πάντα αναρωτιόμουνα ποιά ήταν η λογική με την οποία ο Κλωντ Λελούς (τον οποίον έχω συναντήσει στο Βρετανικό Ινστιτούτο Φιλμ, και το συζήτησα μαζί του) θεωρείται κατώτερος και ξεχωριστός από το Νέο Κύμα της Γαλλίας που συμπεριλαμβάνει Τρυφώ, Γκοντάρ, Ριβέτ, Ρομέρ, Σαμπρόλ και άλλους αλλά όχι Λελούς. Η κατηγορία που απένειμαν στον Λελούς (Ένας άνδρας και μια Γυναίκα, Μιά Ολόκληρη Ζωή, Μπολερό) ήταν ότι η δουλειά του Λελούς είναι "εμπορική". Αν δεν κάνω λάθος, "εμπορική" είναι η ταινία που αρέσει και βγάζει λεφτά --επειδή αρέσει σε πολύ κόσμο ψυχαγωγώντας τον και βγάζοντας τον θεατή από τον κινηματογράφο με ευεξία στην ψυχή. Αυτό είναι που ρίχνει τον Λελούς κάτω;
Από την δική μου μεριά, βλέπω κινηματογράφο επειδή είναι στο μεδούλι μου. Βλέπω για να ψυχαγωγηθώ και να διασκεδάσω και δεν μπορεί να γίνει αυτό αν μια ταινία δεν είναι φτιαγμένη σωστά --επειδή ξέρω πως φτιάχνεται μια ταινία --και να ήθελα, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου σε αυτά που γνωρίζω για την τεχνική. Δεν μπορώ να απολαύσω μια ταινία που δεν είναι απλά σωστά, ή ιδιαίτερα άξια φτιαγμένη και από την τεχνική της πλευρά.
Και, θέλω-δε-θέλω, εγώ ταυτίζομαι με ταινίες δυτικού στυλ γιατί αυτή είναι η δομή της ψυχής/διάθεσης/πνεύματός μου. Βλέπουμε περίπου τέσσερεις με οχτώ ταινίες την εβδομάδα στον καναπέ με το βραδινό που μαγειρέψαμε γιατί μας αρέσει το ίδιο και στους δύο ο κινηματογράφος και γι' αυτό έχουμε οθόνη 50 ιντσών και καλό, δυνατό στέρεο. Εκτός από Γαλλικές ταινίες που έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, τις ταινίες που έχω δει και με ικανοποιούν που δεν είναι Αμερικανικές ή Βρετανικές τις μετράς στα δάχτυλα των χεριών, ίσως και των ποδιών, συμπεριλαμβανομένης της Λα Στράντα του Φελίνι και της Η Ζωή Είναι Ωραία του Μπενίνι. Δεν αμφισβητώ την αξία του Κουρασάουα, αλλά δεν θα διαλέξω να τον δω μέχρι να με εξαναγκάσετε.
Και γράφω αυτήν την ανάρτηση για να καταλήξω να σας πω ότι η Μαργαρίτα με εισήγαγε σε έναν Filmmaker/Auteur (δεν βρίσκω άξιες Ελληνικές μεταφράσεις των δύο αυτών λέξεων για τον κινηματογράφο) ο οποίος, έχοντας δει τρεις από τις πέντε ταινίες που έχει δημιουργήσει, έγινε αμέσως και προς έκπληξή μου ένας από τους περισσότερο αγαπημένους μου κινηματογραφικούς αφηγητές. Ένας άνθρωπος την δουλειά του οποίου, και την μέθοδο έκφρασης του οποίου, και την τεχνική του οποίου θαυμάζω και σέβομαι χωρίς ενδοιασμό!
Πρόκειται για τον Ραντού Μιχαηλενού (Radu Mihăileanu), Ρουμανικής καταγωγής που ζει και εργάζεται στην Γαλλία. Ποτέ δεν θα πίστευα ότι θα με συνέπαιρνε τόσο πολύ ένας Ρουμάνος εκφραστής μέσω των κινηματογραφικών του ταινιών. Αλλά είναι πραγματικά αριστουργήματα!
Οι κινήσεις της μηχανής, το μοντάρισμα, η μουσική, τα θέματα, η διεύθυνση των ηθοποιών, τα πλάνα, ο ρους της πλοκής και της αφήγησης... οι ταινίες, είναι από τις καλύτερες, στην κάθε ξεχωριστή τεχνική και στο συνολικό τους αποτέλεσμα, που έχω δει ποτέ. Έχω κλάψει, έχω γελάσει, έχω κάτσει στην άκρη του καναπέ και όρθιος, έχω αντιδράσει με το κορμί μου στις ταινίες του Ραντού --έχω ψυχαγωγηθεί, έχω διασκεδάσει και έχω σκεφτεί.
Η πρώτη ταινία του που είδα ήταν Το Τραίνο της Ζωής (Train de Vie), του 1998, 1 ώρα 51 λεπτά.
Η δεύτερη ήταν η ταινία Πήγανε, Ζήσε και Γίνε (Va, Vis, et Deviens), του 2005, 2 ώρες 23 λεπτά.
Η τρίτη ήταν Το Κοντσέρτο (Le Concert), του 2009, 1 ώρα 57 λεπτά.
Η τέταρτη την οποία θα δούμε σήμερα το βράδυ, είναι Η Πηγή των Γυναικών (La Source des Femmes), του 2011, 2 ώρες.
Στις διάρκειες συμπεριλαμβάνω και τα 5-6 λεπτά των τίτλων του τέλους. Βλέπουμε κάθε ταινία μέχρι το τέλος και αυτό συμπεριλαμβάνει τους τελικούς τίτλους. Δεν μπορούμε, ούτε η Μαργαρίτα ούτε εγώ, να κοιτάξουμε έναν ζωγραφικό πίνακα χωρίς να μελετήσουμε την υπογραφή του δημιουργού του (στην περίπτωση του κινηματογράφου θυμάμαι πως, ως επί το πλείστον και σαν κανόνα, τα Ελληνικά κανάλια κόβουν τους τίτλους του τέλους και κάθε φορά που βλέπω κινηματογραφική ταινία στην Ελληνική τηλεόραση η ακρόαση τελειώνει με δυό μούντζες προς το κανάλι να μην τους τα χρωστάω)
Το Τραίνο της Ζωής είναι μια αναπάντεχη και βαθιά κωμωδία.
Το Πήγαινε, Ζήσε και Γίνε είναι ένα αριστούργημα που δίνει ζωή στην ψυχή.
Το Κοντσέρτο είναι ένας θρίαμβος!
Ο Ραντού θα έχει φαίνεται την ίδια τύχη με τον Λελούς. Κάνει το έγκλημα να δίνει χαρά και χαμόγελο στον ακροατή, και να στέλνει την ψυχή του ακροατή να πετάει πάνω από την καθημερινότητα, δίνοντας στην ζωή ένα βαθύτερο νόημα που έρχεται όχι από βαριές σκέψεις αλλά από την ίδια την ζωή.
Ποιά είναι, με μία λέξη, η διαφορά μεταξύ μιας ζωγραφιάς 12.000 ετών σε ένα σπήλαιο, και μιας κινηματογραφικής ταινίας του 2013;
- Τεχνολογία -
'Ισως η ελληνική λέξη "διασκέδαση" να μην αποδίδει σωστά αυτό που θες να πεις στο κείμενο σου, ας πούμε ότι η λέξη "ψυχαγωγία" είναι πιο ακριβής στη συγκεκριμένη περίπτωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψου τη διαφορά μεταξύ του amusement και του entertainment.
Κατά την γνώμη μου η τέχνη λειτουργεί βασικά ως ένα παράθυρο που αποκαλύπτει τους μοναχικούς συλλογισμούς του δημιουργού, αποκαλύπτει κατά βάση την ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία και ελεύθερη έκφραση, την ανάγκη να ελαφρύνει από τα βαριά καθημερινά του φορτία.
Πάντως, να τον έχουμε υποψη μας τον Ρουμάνο, αν και ταινία στο σπιτι δεν μπορώ εύκολα να δω, προτιμώ την μεγάλη οθόνη...άλλη μαγεία!
Βέβαια προσφατα έπαθα μια τρελή φρίκη με την τελευταία ταινία του Βούλγαρη και χρειάστηκα να ξαναδώ σε dvd το Kill Bill 1, 2, 3 για να συνέλθω!
Καλή παρατήρηση!!! Πράγματι, entertainment σκεφτόμουνα όταν έγραφα, και μάλιστα το έβαλα στο Google translator, όπως κάνω συχνά όταν γράφω στο μπλογκ, και μου το έβγαλε και "ψυχαγωγία" και "διασκέδαση" με πρώτη επιλογή την "ψυχαγωγία". Διάλεξα "διασκέδαση" γιατί η μόνο διαφορά που έβλεπα ήταν η "επισημότητα" της λέξεως αντί για νοηματική διαφορά, και ήθελα να γράψω απλά χωρίς "καθαρεύουσα" (ας πούμε) λέξη... Τόσα ξέρω γεννημένος στην Ελλάδα μέχρι τα 17 τρομάρα μου. Σ' ευχαριστώ. Οπωσδήποτε δεν εννοούσα "amusement". Τα διόρθωσα στο κείμενο :-)
ΔιαγραφήΣυμφωνούμε όσον αφορά τον ορισμό σου του πως λειτουργεί η τέχνη. Οπωσδήποτε πιστεύω ότι ο κινηματογράφος, ενώ μπορεί να είναι τέχνη, έχει ως υψηλότερο σκοπό την ...ψυχαγωγία.
Βέβαια η αξιολόγηση μιας ταινίας, ας πούμε, ακόμη και στο πλαίσιο ενός ορισμού, βασίζεται στην υποκειμενική αντίληψη. Φερ' ειπείν, θεωρώ, προσωπικά, το Pulp Fiction τέχνη που ψυχαγωγεί, και, τα Kill Bill, όχι "τέχνη" (art). Αλλά, ακόμα παιδεύομαι να αποφασίσω αν είναι art το Inglorious Basterds. Ίσως να είναι, για το πως αλλάζει την ιστορία. Τώρα, με έκανες να φοβάμαι να αναλογιστώ τι είδους ταινία θα έκανε άνθρωπο να δει τα Kill Bill για να συνέλθει!
Για μένα δεν υπάρχει ωραιότερη εμπειρία από τους κόκκους του παλιού, πραγματικού φιλμ σε μία μεγάλη οθόνη σε ένα παλιό μεγάλο κινηματογράφο. Το Αττικόν ή το Παλλάς, ή το Empire στην Leicester Square... Αυτοί οι κινηματογράφοι, αυτές οι εμπειρίες, έφυγαν για πάντα τώρα με τα multiplex και τις μικρές οθόνες και τις ψηφιακές προβολές. Εδώ βέβαια δεν έχουμε κινηματογράφο σε απόσταση κοντινότερη από 40 χιλιόμετρα με κορδέλες... Στην Αμερική τον Νοέμβριο είδα με τα παιδιά το Captain Phillips και το Gravity 3D σε μεγάλα σινεμά, με extra large popcorn with movie theater butter and giant diet coke! Πριν από αυτά, η προηγούμενη φορά που ήμουνα σε κινηματογράφο ήταν όταν πήγαμε κάτω στην πόλη να δούμε το Inglorious Basterds σε ένα καλλιτεχνικό οίκο σινεμά που το πρόβαλε για ένα βράδυ στα Αγγλικά (εδώ ό Brad Pitt μιλάει πάντα Ιταλικά). Ήταν φίσκα. Σε 18 λεπτά η μηχανή προβολής σταμάτησε να λειτουργεί. Ο ιδιοκτήτης έλεγε συγγνώμη καθώς έφευγε ο κόσμος, αλλά ως αμερικανάκι που δεν ξέρει πως να δεχτεί αρνητική απάντηση πήγα στον θάλαμο και προσέφερα λίγη στοργή και αγάπη στην μηχανή την οποία είχαν ξεχάσει να λαδώσουν σωστά, και την διόρθωσα. Την ταινία την είδαμε ολόκληρη σε άδειο κινηματογράφο οι δυό μας με τον ιδιοκτήτη, αλλά κάθε 15-30 λεπτά έπρεπε να πηγαίνω στον θάλαμο να διορθώνω την μηχανή προβολής...
Τώρα, με έκανες να φοβάμαι να αναλογιστώ τι είδους ταινία θα έκανε άνθρωπο να δει τα Kill Bill για να συνέλθει!
ΔιαγραφήΤρέιλερ: http://www.youtube.com/watch?v=ofejpCEs7I4
Περιγραφή: http://www.oanagnostis.gr/%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AC-%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE/
Απ' όσα έχω διαβάσει, δε νομίζω, η ταινία να περιορίζεται μόνο στο συναισθηματικό δράμα -πρέπει να είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Για τα δεδομένα της κρίσης, έχει κάνει ρεκόρ εισιτηρίων και συνεχίζει να προβάλλεται στα σινεμά ενάμιση μήνα μετά την πρώτη προβολή. Ας δούμε τι θα πει ο Τζ. Μπ.
Σ' ευχαριστώ Emily, πρώτα διάβασα την κριτική όπου με πήγε το λινκ. Και θα ήθελα τώρα να κάνω λίγη κριτική κι εγώ πάνω στην κτιτική του. Διάβασα την κριτική. Με ανησύχησε το ότι "Πιθανόν κάποιοι να βρουν αργό τον ρυθμό" και η ανησυχία μου επιβεβαιώθηκε όταν διάβασα πως αν είμαι "υπομονετικός θεατής", τότε, θα "ανταμειφθώ". Μετά από 159 λεπτά ελπίζω να ανταμειφθώ γιατί αλλιώς θα μπορούσα να τους χρεώσω με την ώρα.
ΔιαγραφήΜετά, διάβασα στην κριτική κάτι περίεργο. Ο διευθυντής Φωτογραφίας, λέει επέλεξε να γυρίσει την ταινία με ψηφιακή μηχανή που έκανε "πιο εύκολη την επεξεργασία τόνων και χρωμάτων". Αυτό είναι πολύ καλό νέο και πρέπει να στείλω αμέσως email στο Λος Άντζελες στον Τζωρτζ και τον Στήβεν να τους πληροφορήσω ότι κάνουν λάθος όταν λένε πως οι ψηφιακή τεχνολογία δεν έχει φτάσει ακόμα να μπορεί να πλησιάσει το φάσμα τόνων που συλλαμβάνει το παραδοσιακό φιλμ (και ο μεν Τζωρτζ σχεδιάζει όλη την φωτογραφία γύρω από CGI και ο δε Στήβεν αρνείται να γυρίσει ψηφιακό). Η εταιρεία Παναβίζιον μπορεί άνετα πλέον να αποσύρει την μηχανή Πάναφλεξ εις όφελος της πειραματικής τους ψηφιακής Τζένεσις, και η εταιρεία Άριφλεξ μπορεί να αλλάξει τα δημοσιευμένα δεδομένα της νεογέννητης ψηφιακής Αρι-Αλέξα για να καυχιούνται εύρος καλύτερο του φιλμ... Αναρωτιέμαι βέβαια αν έχει ιδέα περί του τι γράφει ο συγγραφεύς της κριτικής της ταινίας του Βούλγαρη.
Επίσης αναρωτιέμαι αν οι μέγιστοι αυτοί δημιουργοί χρησιμοποίησαν super 35 αισθητήρες. Ο ψηφιακός αισθητήρας καθορίζει το μέγεθος του χώρου έκθεσης. Ακόμα δεν υπάρχει ακριβής αντιστοιχία εμβαδού με το καρέ του φιλμ 35 χιλιοστών και φυσικά ούτε κατά διάνοια με των 70 χιλιοστών. Το super 35 είναι το μεγαλύτερο εμβαδόν ψηφιακού αισθητήρα που υπάρχει και είναι λίγο μικρότερο του φιλμ. Η σημασία αυτής της λεπτομέρειας είναι ότι για την ίδια γωνία οπτικής χρειάζονται διαφορετικοί φακοί λήψης για κάθε διαφορετικό εμβαδόν στο οποίο καταγράφεται η εικόνα, και, όσο το εμβαδόν είναι μικρότερο τόσο η ίδια γωνία χρειάζεται φακούς μικρότερου διαμετρήματος το οποίο κοστίζει σε οπτική ποιότητα, σύνθεση κάδρου και βάθος πεδίου. Ο Ντέβηντ Λην δεν γύριζε μόνο με 70 χιλιοστά επειδή του άρεσε να κουβαλάει εκείνα τα τέρατα-μηχανές στις ερήμους της Αραβίας. Ο μόνος λόγος σήμερα να χρησιμοποιήσεις ψηφιακό για κινηματογράφο είναι οικονομικός. Όχι ...καλλιτεχνικός. Α! και υπάρχουν πολλοί περισσότεροι κόκκοι φιλμ στα 35 χιλιοστά από πίξελς σε ψηφιακό σήμα, ακόμα και στο στάνταρντ του 4Κ.
Μετά είδα το τρέιλερ. Καμία εικόνα, φιλμ ή ψηφιακή, δεν προβάλλεται ανεπεξέργαστη. Χρειάζεται να της δοθεί μία χροιά που καθορίζει την αίσθηση της ταινίας και συμπληρώνει το όραμα του κινηματογραφιστή. Είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που γίνονται σε μια ταινία, φιλμ ή ψηφιακή. Η χροιά που έχουν δώσει είναι πάρα πολύ "δυνατή", και σχεδόν σκοτεινιάζει την εικόνα.
Και έκανα υπομονή σαν υπομονετικός θεατής να ξεπεράσουμε τα ρετρό ταμπλό και τα σκεπτόμενα πορτραίτα. Ανταμείφθηκα με την ψυχοξεριζωτική κραυγή της μίας από τις δύο πρωταγωνίστριες --και πρέπει σε λίγο να κοιμηθώ και να μπορέσει να με πάρει ο ύπνος...
Όλοι οι Ευρωπαίοι filmmakers ψάχνουν κοινό για εισιτήρια σε περισσότερες από μια χώρες. Οι δικοί μας αρκούνται στους διαγωνισμούς για βραβεία τέχνης.
Πάντως όσον αφορά δύο αδελφές και έναν άντρα ο Τρυφώ είχε κάνει εξαιρετική δουλειά στο Les deux Anglaises et le continent (1971) με τον Ζαν Πιέρ Λεώ.
Ακόμα μία ψυχαγωγική ανάρτησή σου, από αυτές που τις τελειώνεις και νιώθεις ανάλαφρη. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι περίεργο. Αυτές τις μέρες δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα μία λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία νεοελληνικής λογοτεχνίας των τελευταίων 200 ετών (1813 - 2013). Ψήφισαν 120 συγγραφείς και από τα αποτελέσματα ξεκίνησε μία συζήτηση στα ελληνικά μπλογκ σχετικά με το αν ήταν σωστό να ψηφίσουν βιβλία σαφούς υψηλής λογοτεχνικής αξίας, που όμως ελάχιστοι (μπορεί να) έχουν διαβάσει {όπως έγινε}, ή αν έπρεπε {όπως ΔΕΝ έγινε} να συμπεριληφθούν βιβλία χαμηλότερης λογοτεχνικής αξίας, που όμως οι περισσότεροι έχουμε διαβάσει και σαφώς μας έχουν επηρεάσει. Συμπτωματικά έθεσες τα ίδα ερωτήματα με πολύ γλαφυρό τρόπο αλλά για ταινίες.
Η απάντησή μου είναι ότι εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Π.χ. έβλεπα πρόσφατα τον "Πληροφοριοδότη" (The Departed) μια εξαιρετικά εμπορική, χολιγουντιανή ταινία με υπέροχες ερμηνείες από τους ηθοποιούς, καλοδομημένο σενάριο - πολύπλοκο όπως η πραγματικότητα, με καταπληκτική σκηνοθεσία που δε σ' αφήνει να χαλαρώσεις λεπτό, μουσική, όλα τέλεια. Θυμάμαι μια σκηνή από την αρχή της ταινίας με τους μυστικούς αστυνομικούς να προσπαθούν να πείσουν τον ΝτιΚάπριο, που είχε συγγενική σχέση με αρχιμαφιόζο της Βοστώνης, να τους βοηθήσει με το επιχείρημα ότι δε μπορεί να μην είναι το καρφί του θείου του μέσα στην αστυνομία, δε μπορεί να μην είναι βαλτός. Σωστή σκέψη αφενός, αλλού έπρεπε να στρέψουν την καχυποψία τους αφετέρου (στο Ματ Ντέιμον). Κι εκεί δε μπορούσα να μην σκεφτώ τον ανθρώπινο αστάθμητο παράγοντα που δεν μπορεί να υπολογίσει ένα τεστ όσο καλοφτιαγμένο κι αν είναι. Τα συναισθήματα, οι εμπειρίες (αυτές που είχαμε κι αυτές που θέλουμε να έχουμε στο μέλλον), οι δεύτερες σκέψεις, η φιλοδοξία, η ηθική, τα όρια, οι αξίες που μπορεί να έχει ή να μην έχει ένας άνθρωπος δεν υπολογίζονται πάντα. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στην ταινία.
Όλα αυτά -που ok μπορεί κάποιος να πει "σιγά τη σκέψη"- τα σκέφτηκα με αφορμή μια εμπορική ταινία. Οπότε -για μένα- είναι λάθος το στερεότυπο "το Χόλιγουντ διασκεδάζει, δεν προβληματίζει". Παρόμοιους προβληματισμούς θέτουν οι ταινίες με σούπερ ήρωες, απλά δεν είναι σε πρώτο πλάνο.
Από την άλλη, βαρέθηκα αφάνταστα βλέποντας την ταινία "Οι 3 ταφές του Μελκιάδες Εστράδα" που έχει χαρακτηριστεί ως αριστούργημα από κοινό και κριτικούς. Τι να πω; Μπορεί να μην την κατάλαβα ή να μην ήμουνα έτοιμη για κάτι τέτοιο.
Όσα αντικειμενικά κριτήρια κι αν υπάρχουν για να κρίνει κανείς την τέχνη, όσο υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας γούστο οι γνώμες μας θα διαφέρουν. :)
Θα ψάξω τις ρουμανικές προτάσεις σου.
@Τζων Μπόη: Μα είναι τελικά τόσο καλή η "Μικρά Αγγλία" όσο λένε όλοι;
Αγαπητή μου Emily σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το μοντάζ που έκανες παραλληλίζοντας την γνώμη μου όπως εκφράστηκε στην ανάρτηση, με την φιλοφρόνησής σου του ότι οι αναρτήσεις μου ψυχαγωγούν! Το να ψυχαγωγώ τους αναγνώστες είναι ο στόχος μου. Το να ψυχαγωγεί ένας κινηματογραφιστής τους θεατές του πρέπει να είναι η φιλοδοξία του. Και το να ψυχαγωγήσω θεατές που ίσως μια μέρα να δούν σε ένα σινεμά δική μου ταινία είναι το όνειρό μου, μετά από 30 χρόνια απουσία από τον αγαπημένο μου κόσμο του κινηματογράφου, Ίσως κάποια μέρα να στέκομαι έξω από ένα σινεμά περιμένοντας να δω τις εκφράσεις εκείνων που βγαίνουν μετά τους τίτλους του τέλους. Έχω καιρό ακόμα... Και τα καλά σου λόγια βοηθάν.
ΔιαγραφήΑκριβώς στον στόχο η αναφορά σου για την δημοσίευση της Λίστας. Αναρωτιέμαι πόσες βαθμίδες κάτω από τον Καζαντζάκη βάλανε τον Καραγάτση... Δεν μπορώ να αφαιρέσω από οποιοδήποτε αριστούργημα ανθρώπινης έκφρασης την αξία του αλλά σίγουρα μπορώ να ρωτήσω γιατί το να είναι κάτι δημοφιλές (και να έχει επιρροή έτσι στην κοινωνία) σημαίνει ότι δεν έχει ποιότητα. Οπωσδήποτε, όπως κατάλαβες, πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένα ζύγι και με μήλα και με πορτοκάλια, γιατί, χωρίς να παραβλέπουμε την τέχνη που δεν ψυχαγωγεί, δεν μπορεί κανείς να λέει αφ' υψηλού πως ότι αρέσει στην πλέμπα είναι πολύ χαμηλότερο από την μύτη μας. Άλλωστε όπως πολύ σωστά λες, η ψυχαγωγία του κόσμου είναι εκείνη που καθορίζει και εξελίσσει μιά κοινωνία.
Ο Μάρτιν Σκορσέση γυρίζει ταινίες που κρατάν έναν καθρέφτη στην κοινωνία για να δει τον εαυτό της. Από τον Ταξιτζή μέχρι τον Λύκο της Γουώλ Στρητ μέσω Κασίνο και The Departed, το έχει κάνει αριστοτεχνικά, ψυχαγωγώντας καθώς την ίδια στιγμή ο καθρέπτης δείχνει το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέη --μιας κοινωνίας που κατευθύνεται από νεφελώδη ηθική και θυμωμένη βία, και στο παρασκήνιο των πάντων εκείνοι που κινούν τα νήματα το κάνουν με διαφθορά και απληστία στην παρανομία. Με αυτό το σκεπτικό δεν θα έλεγα ότι ο Σκορσέση είναι "του Χόλυγουντ". Έχει επιτύχει να γυρίζει εμπορικές ταινίες που κάνουν ακριβώς αυτό που επισημαίνεις: να σκεφτόμαστε. Χωρίς να υπάρχει ανάγκη να παρακολουθήσουμε μια αργή ψυχοπλακωτική ταινία για να πούμε ότι το κάναμε. Το Χόλυγουντ θέλει να βγάλει λεφτά --αλλά όταν ένας ανεξάρτητος γίνει δημοφιλής τον δέχονται στο Χόλυγουντ κι ας μην τους έχει δεχτεί εκείνος. Άλλο τέτοιο παράδειγμα οι αδελφοί Κόεν.
Όπως λες, στερεότυπα του στυλ "Χόλυγουντ-κακό, Ψυχόβγαλμα-καλό" δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Νομίζω ότι στο τέλος, τα ποσοστά ανάξιων ταινιών είναι τα ίδια μεταξύ Χόλυγουντ και ανεξάρτητων, και η διαφορά είναι ότι υπάρχει πολύ-πολύ μεγαλύτερος προϋπολογισμός σε ταινίες του Χόλυγουντ έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να ψυχαγωγούν περισσότερους θεατές.
Δύο ανεξάρτητοι έζησαν ένα χρόνο στον Νότιο Πόλο με μια κινηματογραφική μηχανή, και, με κόστος απόλυτα μηδαμινό, ενός εκατομμυρίου δολαρίων, γύρισαν μια ταινία ντοκιμαντέρ που αποκάλεσαν "Η Πορεία του Αυτοκράτορα", με αφήγηση στα Γαλλικά σε τρεις φωνές: άνδρα, γυναίκα και παιδί. Όταν το Χόλυγουντ τους έδωσε το Όσκαρ, το Χόλυγουντ έριξε λεφτά, άλλαξε την αφήγηση στα Αγγλικά με τον Τζέημς Έρλ Τζόουνς σαν μοναδική φωνή και άλλαξε τον τίτλο σε "Η Πορεία των Πιγκουίνων". Η διανομή έγινε από το Χόλυγουντ, η ταινία έγινε εμπορική επιτυχία, και είναι ένα αριστούργημα.
Υπάρχει μια παροιμία στην Αμερική που λέει "Money talks and bullshit walks". Το Χόλυγουντ έχει τα λεφτά.
Την ταινία Οι 3 Ταφές δεν μου είναι γνωστή, αλλά μου είναι πολύ γνωστό το να αναρωτιέται κανείς γιατί δεν του αρέσει κάτι που άρεσε σε όλους τους κριτικούς. Από του κριτικούς, μου φαινεται ότι οι Κρητικοί να ξέρουν τα πράματα καλύτερα ;-)
Σ' ευχαριστώ Emily
Όταν μαθαίνεις μουσική, πιάνο ας πούμε, έχεις εκείνο το μαραφέτι που κάνει τικ-τακ-τικ-τακ για να μάθεις να κρατάς ρυθμό. Πρέπει να εφευρεθεί κάτι τέτοιο και για τους σκηνοθέτες και τους μοντέρ, για να πάψουν να πιστεύουν ότι όσο πιο αργή είναι η ταινία τόσο πιο πολύ θα μας εξαναγκάσουν να κοιτάξουμε και να σκεφτούμε και να αφουγκραστούμε. Θα σκεφτούμε άμα θέλουμε! Κι αν τους αρέσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ προτιμώ να βλέπω τον Ιντιάνα Τζόουνς! Τα-τα-τα-ταααα-Τα-τα-τα, Τα-τα-τα-ταααααα, τα-τα-τα, τα, τα!!! και να πηδάει πάνω από τα ακόντια δια μέσου της φωτιάς, να μπαίνει στον εσωτερικό θάλαμο της σπηλιάς όπου ο σταυροφόρος έχει αφήσει πολλά χρυσά και ασημένια κύπελα με πολύτιμους λίθους για να βρεις πιο από αυτά ήταν το δισκοπότηρο του Ιησού κι αν κάνεις λάθος πεθαίνεις επί τόπου. Και ο Ιντιάνα διαλέγει ένα μικρό απλό ξύλινο κύπελο και λέει: "αυτό είναι το κύπελο ενός ξυλουργού!"
Ο Ελληνικός κινηματογράφος, αφού φαίνεται ότι ξεπέρασε τα σύνδρομά του με τον εμφύλιο, βλ. ταινίες του Αγγελόπουλου, περνά πότε στη φάση της σαχλαμάρας, πότε στη φάση του σουρεάλ (βλ. Λάνθιμος), πότε στη φάση της δήθεν κουλτούρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ άποψή μου είναι καθαρά υποκειμενική.
Η Μικρά Αγγλία μου φάνηκε μια κακή ταινία, σε άλλους άρεσε…
Ερμηνείες, κλιμάκωση, ένταση, διάρκεια (!), υπόθεση, διάλογοι (ίδιως αυτοί!), όλα ήταν απελπιστικά για μένα, τι να την κάνω την κινηματογράφηση και την πολύ καλή φωτογραφία; Βλέπω και καρτ ποστάλ.
Βέβαια, η προβληματική ξεκινά ακόμα κι από το ίδιο το βιβλίο. Νέος άνθρωπος να πεθαίνει από έρωτα δεν νομίζω να υπάρχει, ακόμα κι ως κινηματογραφικό θέμα μου φαίνεται αδιάφορο. Να αυτοκτονήσεις επειδή έχασες τον έρωτά σου, το έχω ξαναδεί και έχει συμβεί...να πεθάνεις επίσης από καρκίνο, έμπολα, γεράματα, από πέσιμο, από...., αυτοκινητιστικό, δηλητηρίαση, aids, έστω από Μνημόνιο, επίσης να το δεχτώ, αλλά να πεθάνεις επειδή πέθανε ο παράνομος αγαπημένος σου, χωρίς ιδιαίτερα φυσικά αίτια; Από έρωτα δεν πεθαίνει άνθρωπος!
Πολύ δράμα για το τίποτα, πολύ δήθεν, είναι σαν να φωνάζω «εγώ τώρα κάνω Τέχνη, δεχτείτε το αβασάνιστα!».
To Inglorious Basterds είναι μεγαλειώδες, φτάνει οι ηθοποιοί να μιλούν την γλώσσα της ταινίας και το fuck να το λένε fuck κι όχι vaffanculo (με το συμπάθειο πάντα!)
Αγαπημένη ελληνική ταινία «Μια ζωή την έχουμε» του Τζαβέλλα με τον Χορν, από ξένες αγάπησα τις ταινίες του Κισλόφσκι, του Ταραντίνο και κάποιες του Αλμοδοβάρ.
...και εντάξει, με το Kill Bill το παράκανα, αλλά αν θέλω συγκίνηση βλέπω το "Up" στην κατηγορία Animation Adventure Drama, που είναι μια απο τις καλύτερες ταινίες που έχω δει!
Α, ναι: Ψυχή Βαθιά, το ομάζ στο αγαπημένο θέμα του Αγγελόπουλου και το μόνο με το οποίο θα μπορούσε να ασχολείται ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα όταν σέβεται τον εαυτό του, μέχρι την κρίση τουλάχιστον. Δεν έχω δει καμία ταινία του Βούλγαρη, αλλά είδα τον Ελ Γκρέκο του Σμαραγδή (κόστισε και 16 Ευρώ το DVD γαμώτο!). Λυπήθηκα τους ηθοποιούς του Σμαραγδή οι οποίοι εμφανέστατα χρησιμοποιήθηκαν σαν μαριονέτες/κούκλες ενός δικτάτορα σκηνοθέτη (σκηνοθέτη που έχει την λανθασμένη εντύπωση ότι η δουλειά του είναι να λέει στους ηθοποιούς τι να κάνουν, πως να αναπνεύσουν, πως να κουνηθούνε, πως να κάνουνε πιπί τους κλπ.) Αυτό, υποστηριζόμενο από ένα σενάριο με διαλόγους γραμμένους μάλλον από νουβελίστα. Η διαφορά του διάλογου για νουβέλα από διάλογο για ταινία είναι ότι η νουβέλα δεν έχει τις χίλιες λέξεις της εικόνας και πρέπει να εξηγήσει αίσθηση δια μέσου γραμμένων λέξεων. Η σημαντικότερη πτυχή της τεχνικής του σεναριογράφου είναι να γράψει διαλόγους όπως μιλάνε οι άνθρωποι αντί για το όπως γράφει ο νουβελίστας.
ΔιαγραφήΠερίεργα, διάλογος που είναι σωστός για ταινία πετυχαίνει επίσης και σε βιβλίο (βλ. Χέμινγουαίη), ενώ σωστός διάλογος βιβλίου εφαρμοσμένος σε ταινία προκαλεί γέλιο καθώς χασμουριέσαι.
Η αλήθεια είναι πως από το τρέιλερ πήρα την πλήρη αίσθηση της κριτικής που τώρα έγραψες, αλλά χωρίς να έχω δει την ταινία δεν ήθελα να τα γράψω --θα είχα γράψει όπως έγραψες και 'συ.
Από έρωτα δεν πεθαίνει άνθρωπος! Στα ίνγκλις λένε, για έναν άνθρωπο που ερωτεύεται (ή έχει εμμονές τις οποίες αντιλαμβάνεται σαν έρωτα), και το αντικείμενό του δεν ανταποδίδει, ότι έχει "crush", όχι ότι είναι "in love". Μου φαίνεται από ότι διαβάζω ότι η δεσποινίς είχε crush. Πως το λένε Ελληνικά;;; Από crush μπορεί να σου στρίψει (για άλλους λόγους) αλλά για φυσικό ανεξήγητο θάνατο δεν το βλέπω.
Το Inglorious Basterds είναι πράγματι μεγαλειώδες! Και την επόμενη φορά που θα πει ο Μπραντ Πιτ "φανκούλο" θα απαντήσω "γιου φιρστ!" Πληροφοριακά, η ηθοποιός που έπαιξε την Σοσόνα στους Μπάστερντς παίζει και τον ρόλο του σόλο βιολί στο Κοντσέρτο του Ραντού (Έμιλι Λωράν).
http://www.imdb.com/title/tt1049413/reference
Θα το βάλουμε στο πρόγραμμα! Μας αρέσει η animation!! Κλάμα πάντα στο Μπάμπι, και γέλιο στο Chicken Run!
Τώρα φεύγουμε για την πόλη όπου εν τη σοφία της η Ιταλία θα ανακηρύξει το εικοσαετές μου Τζιπ Τσεροκή ώς αυτοκίνητο Ιστορικής Αξίας για να γλυτώσει από τον Στουρνάρα, αλλά αυτό είναι άλλη ταινία!
Καλό απόγευμα!
Το Ελ Γκρέκο ήταν χάρμα μπροστά στη Μικρά Αγγλία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάσου τώρα 20χρονα παιδιά, έστω και στη δεκαετία του '30 σε κάποια ελληνική επαρχία, έστω και στην "αστική" Άνδρο, να μιλούν για τον έρωτά τους, σαν λοβοτομημένοι 50άρηδες που απαγγέλουν ποίηση σε φιλολογική βραδιά!
Νομίζω και οι δύο περιπτώσεις αφορούν σκηνοθετικό ναρκισσισμό.
Αφού σου αρέσει το animation, δες και το Ratatouille (αν δεν το έχεις ήδη δει).
Πάντως στις προσεχείς εκλογές λέω να ψηφίσω Shrek & Fiona!
υ.γ.: To τζιπ σου δεν νομίζω ότι είναι ταινία, πιο πολύ σε λατινοαμερικάνικη τηλενουβέλα μου κάνει! :)
"Το Ελ Γκρέκο ήταν χάρμα μπροστά στη Μικρά Αγγλία."
Διαγραφή...κατάλαβα!!!
"σαν λοβοτομημένοι 50άρηδες που απαγγέλουν ποίηση σε φιλολογική βραδιά!"
...η "τεχνη" σε όλο της το μεγαλείο. Άριστη περιγραφή :-))))
Δεν έχουμε δει ούτε Ratatouille ούτε Shrek (*ντροπή*). Η Μαργαρίτα λέει ότι θα τα δούμε. Επίσης λέει ότι έχουμε αργήσει :-(
Εγώ πάλι αντί για λατινοαμερικάνικη τηλενουβέλα το βλέπω σαν ταινία του Τζων Φορντ! Απλά δεν έχω αποφασίσει αν είμαι Τζων Γουαίην, ...Τζέημς Στούαρτ...
Αν το δούμε με κινηματογραφικούς όρους, κάποτε στην Ελλάδα το τζιπ σου ήταν το: "A Streetcar Named Desire!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν τώρα το δούμε με σημερινούς όρους, μάλλον η ιστορία σου παραπέμπει στο "Όσα παίρνει ο ...Στουρνάρας" (ωωωω λάθος, ο άνεμος!)
Σκέψου τη φράση της Σκαρλετ Ο΄ Χάρα για να πάρεις κουράγιο : Tomorrow is another day!
Ναι!
ΔιαγραφήΟ Δημήτρης ως Blanche DuBois: "I have always relied on the kindness of the Registry of Motor Vehicles..."
Ως Scarlett: "As God is my witness I will never pay a cent to Stournaras again!"
Ως Rhett Buttler (προς τον Στουρνάρα): "Frankly my dear, I don't give a damn!"
Μετά από 10 μήνες αναμονή χαρτιών και σφραγίδων, τώρα χρειαζόμαστε άλλους 4-5 μήνες και πρέπει να βγάλω τα αυτοκόλλητα των χωρών στις οποίες έχω οδηγήσει, και το αυτοκόλλητο των Red Sox της Βοστώνης. Μην με ρωτήσεις γιατί. Νομίζετε ότι μόνο στην Ελλάδα την έχετε άσχημα;;;
Δημήτρη, τα τεχνικά περί κινηματογράφησης, που αναφέρεις στο δεύτερο δικό σου σχόλιο στην ανάρτηση, δεν τα ξέρω ούτε τα καταλαβαίνω. Δεν τα πρόσεξα καν μέσα στο κείμενο. Έστειλα το λινκ για να δεις τη περιγραφή της ταινίας. Η "Μικρά Αγγλία" συζητήθηκε πάρα πάρα πολύ τους προηγούμενους δύο μήνες εδώ. Δεν την έχω δει όμως, ούτε το βιβλίο έχω διαβάσει οπότε δεν έχω γνώμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "μοντάζ" στο οποίο αναφέρεσαι στην πρώτη γραμμή του επόμενου σχολίου σου δεν κατάλαβα τι είναι. Δεν πειράζει κιόλας. :)
Γέλασα με τον παραλληλισμό σου για τους κρητικούς και τους κριτικούς. Οι κριτικοί λένε ότι οι "3 ταφές" είναι ύμνος στη φιλία. Οι κρητικές, που σχολιάζουν σε κάποια μπλογκ, λένε πως είδαν έναν άνδρα να θάβει το νεκρό φίλο του, να τον ξεθάβει και να προχωράει και φτου κι απ' την αρχή.
Σε ότι έχει να κάνει με τον Σκορτσέζε περιέγραψες άριστα τις σκέψεις μου. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Συμφωνώ απόλυτα.
Και επειδή το ανέφερα, ορίστε και η λίστα με τα υποτιθέμενα 100 καλύτερα βιβλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. http://www.bookpress.gr/multipress/teleutaia-nea/100-kalitera-vivlia-apotelesmata
Λοιπόν, ποτέ δεν έχω βρει Ελληνική λέξη, για την λέξη "μονταζ". Μοντάζ ή μοντάρισμα το λένε νομίζω και στην Ελλάδα. Η λέξη είναι "montage", γαλλική, και, αν και στα Αγγλικά η τεχνική λέγεται "editing", χρησιμοποιούμε την Γαλλική λέξη "montage" όταν θέλουμε να εννοήσουμε ότι δεν είναι απλά "editing" (τεχνική) αλλά, φτάνει το επίπεδο τέχνης.
ΔιαγραφήΌπως και η λέξη "filmmaker" στα Αγγλικά αναφέρεται σε κάποιον που δημιουργεί ταινίες κινηματογράφου, αλλά χρησιμοποιείται η Γαλλική λέξη "auteur", και στα Αγγλικά, για να εννοήσει έναν filmmaker που κάνει δουλειά τόσο προσωπική, σε επίπεδο τέχνης, που είναι πλέον ο δημιουργός/συγγραφεύς του συνόλου του έργου.
Μοντάζ είναι η παράθεση δίπλα δίπλα δύο στοιχείων των οποίων το άθροισμα είναι περισσότερο και διαφορετικό από την έννοια του καθενός ξεχωριστά. Το πρώτο "μοντάζ" που έγινε στον κινηματογράφο θεωρείται πως έγινε από τον Ρώσσο Άιζενστάιν στην ταινία ντοκιμαντέρ-προπαγάνδα "Οκτώβρης" (Το Θωρηκτό Ποτέμπκιν) όπου ο Άιζενστάιν δείχνει την εικόνα ενός στρατηγού του τσάρου να κορδώνεται με τα παράσημά του πάνω σε μία επιβλητική σκάλα παλατιού, και μετά κόβει στην εικόνα ενός παγωνιού σε ένα κλουβί ζωολογικού κήπου (αυτονόητο το αντικείμενο που επεδίωκε το συγκεκριμένο μοντάζ).
Από τότε, το μοντάζ είναι πέρα από την απλή σύνδεση των κομματιών μιας ταινίας: Η κάθε σύνδεση εικόνων σημαίνει κάτι και χρησιμοποιείται σε κάθε κινηματογραφικό έργο για να επικοινωνήσει η ταινία έννοιες και αφήγηση προς το κοινό. Το Μοντάζ έχει εξελιχθεί πάρα πολύ. Δεν είναι πια μόνο εικόνα-μετά-από-εικόνα, αλλά μπορεί να είναι ήχος πάνω από εικόνα, ή δύο συνδυαζόμενες εικόνες σε διαφορετικά σημεία του φιλμ, κλπ., κλπ. Ο Φρανσουά Τρυφώ κατάφερε να κάνει μοντάζ μεταξύ διαφορετικών ταινιών!
Το μοντάζ που έκανες εσύ είναι το ότι σε ανάρτηση που ασχολείται με το ψυχαγωγικό ρόλο του κινηματογράφου, έγραψες στον συγγραφέα της ανάρτησης που έχει δίπλωμα και όνειρο κινηματογραφιστή, ότι οι αναρτήσεις του ψυχαγωγούν -κάνοντάς τον να κορδωθεί σαν παγώνι, και να ελπίσει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα μια μέρα θεατές να βγαίνουν από σινεμά αφού είδαν ταινία δική του :-)
Η μόνη μου ταινία μέχρι σήμερα είναι ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους του 1979 με την Σουηδική Τηλεόραση, Κανάλι 2. Αλλά έχουμε καιρό!!!
Χμμμ... 100 Βιβλία από 65 Συγγραφείς.
ΔιαγραφήΕκ των οποίων εγώ αναγνωρίζω 14 ονόματα συγγραφέων και έχω διαβάσει 2 (δύο) από τα βιβλία της λίστας.
Τώρα, να πάω κάπου να κρυφτώ :-)))))
Ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις:
- Δεν αναφέρεται το έργο του Καραγάτση: Σέργιος και Βάκχος,
- Δεν αναφέρεται η Πηνελόπη Δέλτα ως συγγραφέας,
- Για τον Παπαδιαμάντη αναφέρεται σαν ξεχωριστό βιβλίο Η Φόνισσα και, ξεχωριστά, Τα Άπαντα (Μάλλον δεν θα ξέρω τι σημαίνει η λέξη "άπαντα" --ναι καταλαβαίνω ότι εννοούν εκδομένα βιβλία, αλλά εδώ μπερδεύεται η υπόθεση λίγο... και δημιουργούνται ερωτηματικά που προκαλούν ελαφρό γέλιο).
Το να μην "πιάνουν" πολλοί τον Σέργιο και Βάκχο, το καταλαβαίνω. Αλλά να απουσιάζει η Δέλτα από τέτοια λίστα είναι απλά γελοίο... κατά την γνώμη μου.
Έχει μεταφραστεί η ταινία σου στα ελληνικά ή έστω στα αγγλικά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις αντίγραφο; Που μπορούμε να την δούμε;
Με πολλές απορίες ξεκίνησε σήμερα η μέρα. :)
πι.ες: Για τα βιβλία δε σχολιάζω γιατί είναι τόσο πολλές οι διαφωνίες μου (και οι δικές σου φαντάζομαι) που θα προκύψει νέα ανάρτηση.
Ήταν ένα ντοκιμαντέρ 25 λεπτών το 1979 σχετικά με κάτι που τότε ήταν πρωτάκουστο και πρωτόγνωρο: Την ψηφιακή δημιουργία κινουμένων σχεδίων με κομπιούτερ. Εγώ ήμουνα διευθυντής φωτογραφίας για την ταινία, και επίσης οπερατέρ στα γυρίσματα που έγιναν στην Στοκχόλμη ενώ είχα οπερατέρ για τα γυρίσματα στην Αγγλία. Και έπαιξα και κιθάρα με το γκρουπ στην ηχογράφηση της μουσικής επένδυσης. Η Ταινιούλα παίχτηκε νομίζω στην Σουηδική τηλεόραση τότε, μια φορά, και από τότε εξαφανίστηκε. Έχω μόνο ένα βίντεο VHS σ' ένα συρτάρι, πολύ κακής ποιότητας, και μία επαγγελματική βιντεοταινία Umax για την οποία δεν υπάρχουν πια μηχανήματα να παιχτεί μια που είναι αρχαίας τεχνολογίας. Ο εφευρέτης-προγραμματιστής, στου οποίου την δουλειά είχε εστιάσει το ντοκιμαντέρ, πέθανε 70 ετών πέρσι...
ΔιαγραφήΤην σκέφτομαι μια ανάρτηση για τα βιβλία, αλλά δεν ξέρω ακόμα που ν' αρχίσω και που να τελειώσω :-)))))
Δεν έχω δει ακόμη τη "Μικρά Αγγλία" είναι στ' υπόψιν, για να έχω και μια άποψη. Θα δείξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη ταινία που είδα το νέο έτος ήταν "Η τέλεια ομορφιά" του Πάολο Σορεντίνο, μου άρεσε πολύ...
Βρήκα την "Τέλεια Ομορφιά" αλλά δεν έχει υποτίτλους :-(
ΔιαγραφήΖω σε μια χώρα όπου δεν ξέρω αρκετά καλά την γλώσσα της για να παρακολουθήσω ταινία :-)
Αλλά εδώ ζούμε με την τέλεια ομορφιά οπότε κάπου τα πάντα έρχονατι σε ένα αρμονικό ζύγι !
Τώρα είδαμε την Χαμένη Πόλη του ΆντυΓκαρσία για την Κούβα του 1958-59. Πολύ όμορφο ποίημα αγάπης στην χαμένη του πατρίδα που τώρα ζει μόνο στις διηγήσεις των μεγαλύτερων που την θυμούνται.
Δεν έχω δει τη Χαμένη Πόλη, θα μπει στο πρόγραμμα. Εχτές το βράδυ είδαμε το Blue Jasmine, μια απλή αλλά ενδιαφέρουσα ταινία, κυρίως ως προς την ερμηνεία της Cate Blanchett. Επίσης σε βάζει κ σε σκέψεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Τέλεια Ομορφιά θυμίζει ταινίες του Φελίνι..., οπότε δες τη μόνο αν σου αρέσει το είδος... επίσης νομίζω σε παρακινεί σε σκέψεις... Ήταν σαν μια κριτική στην παρακμή της γηραιάς ηπείρου... Εδώ ελληνικοί υπότιτλοι: http://www.small-industry.com/movie-me07124616c.html
Το Blue Jasmin το είδα στο αεροπλάνο τον Νοέμβριο. Από τις καλύτερες του Γούντυ Άλλεν και η Μπλανσέτ για όλα τα βραβεία που δίνονται. Εκπληκτική ερμηνεία και μελετημένη ιστορία, δοσμένη άψογα μια που μόνο στο τέλος συνειδητοποιείς τί έκανε πριν φύγει από την Νέα Υόρκη. Η ψυχογραφία της "ηρωίδας" είναι μια κυκλική κατάβαση στο χάος και την άρνηση της πραγματικότητας, θεμελιωμένη στα πιο βασικά ανθρώπινα ένστικτα και το τι αποτέλεσμα φέρνουν όταν είναι εκτός ελέγχου...
ΔιαγραφήΟ Φελίνι μου αρέσει, άρα θα μου αρέσει και η Τέλεια Ομορφιά, όταν την βρω με υποτίτλους!
Καλή σου Κυριακή!