Αυτάρκεια

Καθώς ο Κώστας περπατούσε στο γρασίδι του αεροδρομίου (βλ., προηγούμενη ανάρτηση), επιστρέφοντας από το περίπτερο της Cessna στο δικό τους του Πανεπιστημίου, τρείς άνθρωποι στεκόντουσαν και τον κοιτάζανε. Πριν τους περάσει, ο ένας από αυτούς τον πλησίασε δειλά και ρώτησε: 

"Με συγχωρείς... ήσουνα στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας USA Today πέρσι;"
"Ναι;" απαντάει ο γιός μου,
"...είσαι ο ...Κώστας!"
"Ναι, είμαι", χαμογέλασε ο Κώστας.
"Ξέρεις", λέει ο νεαρός, που έδειχνε γύρω στα 28-30, "θέλω να σε ευχαριστήσω γιατί με βοήθησες να φτάσω το όνειρό μου".
Και συνέχισε: "Διάβασα το άρθρο με την φωτογραφία σου πολλές φορές και έκανα την ευχή να μπορέσω να γίνω σαν εσένα. Καδράρισα την εφημερίδα και την έβαλα στον τοίχο στο υπνοδωμάτιο μου να την βλέπω κάθε πρωί για να θυμάμαι τον προορισμό μου. Ένα χρόνο αργότερα, τις προάλλες η Southwest Airlines με προσέλαβε συγκυβερνήτη σε 737. Αυτό ήταν το όνειρό μου, και με βοήθησες να το φτάσω. Σ΄ ευχαριστώ."

Και μετά παρακάλεσε να τον πάρουν μια φωτογραφία να στέκεται δίπλα στον Κώστα, είπανε να βρεθούνε να φάνε μαζί όταν θα είναι ο Κώστας στο Νέο Μεξικό και πήγε ο καθένας τον δρόμο του.

Ένας άλλος αργότερα του ζήτησε αυτόγραφο επειδή τον είχε δει στα νέα στην τηλεόραση.

Θυμάμαι μια σκηνή που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ο Κώστας κι εγώ ήμασταν μόνοι μας στο λίβινγκ ρουμ του διαμερίσματος, κοντά στην Βοστώνη. Είχε ένα αγαπημένο πρόσωπο λιονταριού, πάνω σε μία κορδέλα, που του το φορούσα σαν ρολόι στο αριστερό του χέρι και το κοίταζε και του "μιλούσε" με τις ώρες. Ήταν η εποχή πριν αρχίσει να προσπαθεί να μπουσουλάει και να κάνει κινήσεις με κάποιο σκοπό.

Κάποια στιγμή τον ακούμπησα στο ειδικό μωρουδίστικο τραπεζάκι όπου του άλλαζα τις πάνες, για να του βάλω την καινούργια του πάνα. Καθώς ήταν ανάσκελα και κοιτούσε δεξιά κι αριστερά με τα φρύδια σηκωμένα, ακούμπησα το λιονταράκι στο ξύλο του τραπεζιού κοντά στο κεφάλι του Κώστα να το κοιτάζει να περνάει την ώρα του καθώς τον άλλαζα. Το έπιασα απαλά με το βέλκρο του γύρω από το γαλάζιο ξύλο και το λιονταράκι τον κοίταζε και ο Κώστας κοίταζε το λιονταράκι και του έκανε "αγκού!"

Μόλις τέλειωσα το άλλαγμα, πριν κάνω τίποτα άλλο πρόσεξα μια κίνηση του Κώστα. Δεν θα σήμαινε τίποτα στους περισσότερους αλλά εμένα μου μπήκε η ιδέα ότι είχε προσπαθήσει, χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιήσει ο ίδιος, να πιάσει το λιονταράκι με το χέρι του.

Η πρώτη μου αυθόρμητη σκέψη ήταν να το βγάλω από το ξύλινο καγκελάκι και να του το δώσω. Αλλά αμέσως σταμάτησα. Για να μην του κινήσω την προσοχή και χαθεί η στιγμή, γονάτισα σιγά-σιγά δίπλα στο τραπέζι να μην με βλέπει, και προσεκτικά ξέδεσα το βέλκρο για να μην έχει αντίσταση αλλά να συνεχίσει να βρίσκεται στην θέση του. Η μικρή κίνηση έκανε το λιονταράκι να πάει ελάχιστα από αριστερά-δεξιά, και ο Κώστας έκανε "αγκού!" ενθουσιασμένος.

Επί μισή ώρα ήμουνα στα γόνατα και παρακολουθούσα μια καταπλητκική στιγμή, καθώς ο Κώστας, προσηλωμένος στο προσωπάκι του λιονταριού πέρναγε από τις νοητές διαδικασίες της συνειδητοποίησης ότι θέλει να το πιάσει, και τις όλο και βελτιωμένες συντονισμένες ηθελημένες κινήσεις και προσπάθειες του πως να τα καταφέρει.

Από το πάτωμα που ήμουνα, χωρίς να με βλέπει, το τράβηξα όλο σε βίντεο. Πού και πού, ανεπαίσθητα κουνούσα το λιονταράκι από πίσω κανένα εκατοστό χωρίς να βλέπει το δάχτυλό μου να το κουνάει. Κάπου στα 40 λεπτά οι κινήσεις του Κώστα έγιναν προσδιορισμένες και άρχισε να το ακουμπάει με τις άκρες των δαχτύλων. Κι άρχισα να ψιθυρίζω στον εαυτό μου, "έλα, αγόρι μου... πιάστο..."

Και σε μια απλή γρήγορη στιγμή, πριν τα 45 λεπτά, ο Κώστας το έπιασε, το τράβηξε και το έφερε στο πρόσωπό του έκπληκτος.

Ήταν η πρώτη φορά που  ο Κώστας απέκτισε αυτό που ήθελε χωρίς βοήθεια.

Τότε, τελείως φυσικά, του μιλούσα Ελληνικά... σε λίγους μήνες, αυθόρμητα και πάλι φυσικά άρχισα να του μιλάω Αγγλικά. Δεν έχουμε μιλήσει Ελληνικά από τότε... Ελληνικά έμαθε στο Ελληνικό σχολείο της εκκλησίας, τρείς νύχτες την εβδομάδα επί 7 χρόνια.

7 χρόνια μετά από αυτό το περιστατικό, ο Κώστας έκανε απεργία από το σχολείο. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://dimitristhinks.blogspot.it/2010/11/blog-post_23.html

Στα 5 άρχισε να ασχολείται με το Microsoft Flight Simulator, όταν δεν έβλεπε τα αεροπλάνα στα αεροδρόμια της Βοστώνης και, από την βεράντα του παππού και της γιαγιάς, του Ελληνικού.

Στα 12 έκανε την πρώτη του πτήση με πραγματικό Cessna 152 από το αεροδρομιάκι της πόλης μας, όπου συνέχισε με τον εκπαιδευτή του μέχρι τα 18.

Στα 12 άρχισε να βγάζει χρήματα περπατώντας σκυλιά της γειτονιάς.

Στα 15, αφού ήδη ήξεραν το όνομά του σαν παίκτη του μπέης μπωλ πολλοί από τους κατοίκους και γονείς της πόλης μας, άρχισε να βγάζει μισθό σαν διαιτητής.

Το πανεπιστήμιο του και την καριέρα του τα είχε αποφασίσει από τα 13. Στα 18 και μισό οδήγησε το αυτοκίνητό του από την Μασσαχουσέτη στην Ντεητόνα και τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία. Καθώς φοιτούσε στο πανεπιστήμιο άρχισε ήδη να εργάζεται με μισθό σαν εκπαιδευτής στην σχολή πτήσης του πανεπιστημίου. Πήρε υποτροφίες, και ανάμεσα σε αυτές, στον μισθό του, και σε αυτά που κατάφερε να βγάλει η εταιριούλα μου από το κομπιούτερ μου, αποφοίτησε σε 3 αντί 4 χρόνια χωρίς να χρωστάει δεκάρα σε δάνεια, σε αντίθεση με τους περισσότερους Αμερικανούς.

Χειρίζεται μόνος του τα οικονομικά του από χρόνια και ξέρει πως να απλώνει τα χέρια του να πιάσει τα όνειρά του, σε μια χώρα όπου σημασία έχει γιατί ψηφίζεις και όχι ποιόν ψηφίζεις, και είναι προσγειωμένος στην πραγματικότητα καθώς πετά κάθε μέρα στον ουρανό, αυτάρκης.