Ντουβάρι

Να και μια φωτογραφία τριτοκοσμικής υποβάθμισης του ατόμου, των ονείρων και των προσωπικών ικανοτήτων.

Η πρώτη αποτυχία και απογοήτευση στη ζωή έρχεται όταν είσαι 8, 10, 14 χρονών και συνειδητοποιείς ότι το αντικείμενο που σε γεμίζει χαρά και ενδιαφέρον δεν είναι σωστό, άρα δεν είσαι εσύ σωστός, γιατί το ποιός είσαι δεν συμπεριλαμβάνεται στην λίστα των σωστών επαγγελμάτων του μαμά, της μπαμπάς(1), του παππού, της γιαγιάς και της θείας Αφροξιλάνθης. Εσύ δεν παίρνεις τους βαθμούς στα μαθηματικά ή τα αρχαία που παίρνει ο μπόμπος από δίπλα. Ο στόχος σου, και η ψυχή σου, πρέπει να διορθωθεί προς το σωστό και να μπεις στην Νομική, στην Αθήνα, ή να γίνεις γιατρός, στην Αθήνα. Να πας Πολυτεχνείο και να γίνεις πολιτικός μηχανικός για να χτίζεις αντιπαροχές μέχρι να μην μείνει δέντρο για δέντρο ανάμεσα στα μπάζα και τα σκουπίδια.

Η δεύτερη αποτυχία στην ζωή έρχεται όταν αφού ξόδεψες χρόνια να μελετάς κάτι που δεν ενδιαφέρει την ψυχή σου, περιμένεις το κράτος που έχτισαν οι γονείς σου να καθορίσει το ποσοστό της αποτυχίας σου, να αποφασίσει σε πια γωνιά της Ελλάδας θα σε στείλει για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα των γονιών σου, και να αποφασίσει για σένα αν θα σπουδάσεις τελικά αυτό το οποίο έβαλαν σαν στόχο σου βιάζοντας την ψυχή σου, ή αν το κράτος θα αποφασίσει ότι θα σπουδάσεις κάτι άλλο γιατί ούτε αυτόν τον στόχο δεν πέτυχες.

Τελικά, οι περισσότεροι Έλληνες, με το που τελειώνουν την εκπαίδευσή τους έχουν ήδη αποτύχει δύο με τέσσερεις φορές στην ζωή τους. Κι αν ακόμα μπήκαν στη Νομική στην Αθήνα, πάλι μπορεί να αισθάνονται αποτυχημένοι μέσα τους, χωρίς να το συνειδητοποιούν καν, γιατί κατά πάσα πιθανότητα δεν κάνουν αυτό που ήθελε η ψυχή τους πριν υποστεί τον βιασμό που επιβάλει η Ελληνική κοινωνία και οικογένεια. 

Τι σόι κοινωνία περιμένει κανείς από ένα κράτος αποτυχημένων ψυχών, που από τα οχτώ-δεκα χρόνια τους έμαθαν ότι αυτό που είχαν στην καρδιά τους δεν μέτραγε τίποτα μπροστά στα λοφία και τις περικεφαλαίες που ήθελαν η μαμά και ο μπαμπάς...

Τα γράφω αυτά γιατί είδα το άρθρο για τις βάσεις στην εφημερίδα. Και αυτές οι μπαμπέσικες οι βάσεις δεν αποτελούν στόχο γιατί αλλάζουν οι παμπόνηρες κάθε χρόνο... Αυτό πού ήταν αρκετό πέρσι, δεν είναι φέτος, και εκείνος ή εκείνη που δεν πήγαν εκεί που ήθελαν πέρσι θα μπορούσαν φέτος... 

Και κοιτάω την φωτογραφία και βλέπω την μαμά με το μπλοκάκι, και τα παιδιά που ψάχνουν την επιβεβαίωση του κατά πόσον απέτυχαν στην ζωή πριν καν ξεκινήσουν... Τον μπαμπά με την καράφλα, και τον παππού με τα άσπρα μαλλιά, τους νέους και τους γέρους μιας κοινωνίας που ψάχνουν την αξία τους στα χαρτιά που είναι κολλημένα πάνω σε ένα ντουβάρι.

Αν ήμουνα ένα από αυτά τα παιδιά, ή αν το παιδί μου ήταν ένα από αυτά τα παιδιά, θα ήθελα μέσα από τα σωθικά μου να δώσω ξύλο αφού πρώτα αποφασίσω ποιός φταίει για την κατάντια μου. Θα ήθελα να έρθω στο σημείο να υπαγορεύσω στους άλλους αντί να υπαγορεύουν οι άλλοι σε μένα. Και θα έχτιζα μια κοινωνία σαν την Ελληνική δίνοντας ξύλο, ή πλασάροντας σοφιστεία και δικαιολογία -ή την τεχνητή και υπόγλυκη γλύκα της ζαχαρίνης.

Το πρόβλημα είναι τόσο απλό... μα δεν το βλέπει κανείς;

(1) Δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος

ΥΓ. Αυτές τις μέρες έχουμε μαζί μας τον "αδερφό" μου και την οικογένειά του, με τον οποίον γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα της ανώτερης εκπαίδευσης στο Λονδίνο πριν 36 χρόνια. Μόλις δημοσίευσα αυτό το άρθρο, του έδειξα την φωτογραφία και, μια που δεν ξέρει τίποτα από Ελληνικά πράγματα, τον ρώτησα να μου πει τι του δίνει η εικόνα αυτή σαν εντύπωση περί του τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.

Μου απήντησε:

"This photo shows people looking for the identity of missing persons after a natural disaster."