Φλάγκλερ

Η θέα από την πίσω βεράντα του σπιτιού που νοικιάζει ο Κώστας.
(Όλες οι φωτογραφίες μεγαλώνουν με κλικ)

Ο Κώστας τον Μάιο του 2013 νοίκιασε αυτό το σπίτι με δύο καλούς του φίλους που ήταν συμμαθητές στο πανεπιστήμιο από το 2009. Ο Κώστας πήρε το πτυχίο του ένα χρόνο νωρίτερα από τους άλλους, το 2012, και όταν αποφοίτησαν και οι φίλοι του το 2013 νοίκιασαν αυτό το σπίτι τριών υπνοδωματίων για περίπου 1.700 δολάρια τον μήνα όπου ο καθένας πληρώνει κάπου λιγότερα από 600. Ο Κώστας μένει εδώ μόνο τρεις με οχτώ μέρες τον μήνα, καθώς η βάση του εργασίας είναι στην πόλη Ντέητον της Πολιτείας του Οχάιο, δύο πτήσεις μακριά. Το σπίτι αυτό βρίσκεται στο Πορτ Όραντζ, νότια της Ντεητόνα Μπητς της Πολιτείας της Φλώριδας.

Η κοινότητα στην οποία βρίσκεται το σπίτι λέγεται Σπρους Κρηκ, και είναι μια ιδιωτική, περιφραγμένη κοινότητα περίπου χιλίων κατοίκων. Το πλήρες όνομα είναι "Fly-in Κοινότητα του Σπρους Κρηκ", όπου "Fly-in" σημαίνει ότι μπορείς να πετάξεις προς τα εκεί και να προσγειωθείς μέσα στην κοινότητα, και Σπρους Κρηκ σημαίνει ποταμάκι με δέντρα.

Στην μέση της κοινότητας έχουν δικό τους, ιδιωτικό αεροδρόμιο. Στην άκρη του αεροδρομίου έχει μαγαζιά και συνεργεία αεροπλάνων και το εστιατόριο Ντάουνγουίντ. Από το αεροδρόμιο ξεκινάν πολλοί δρόμοι για αεροπλάνα, και άλλοι για αυτοκίνητα, που οδηγούν στα γκαράζ σπιτιών, όπου τα γκαράζ χωράνε δύο-τρία αυτοκίνητα και ένα-δύο ιδιωτικά αεροπλάνα. Το σπίτι του Κώστα είναι από τα μικρά και το γκαράζ τους δεν χωράει αεροπλάνο.

Επίσης, η κοινότητα έχει εκτός από το αεροδρόμιο μία έκταση γκολφ όπου από την μία "τρύπα" στην άλλη περπατάς κυκλικά όλη την κοινότητα. Οι περίπατοι γίνονται συνήθως με ιδιωτικά ηλεκτροκίνητα αυτοκινητάκια του γκολφ.

Στην επάνω φωτογραφία, ο Κώστας μπροστά από το σπίτι τους με το Τζηπ Τσεροκή που είχε από 18 χρονών και με το οποίο ήρθε στο πανεπιστήμιο από την Μασαχουσέτη το 2009. Στην κάτω φωτογραφία, ένα γκαράζ σπιτιού με διθέσια ξεσκέπαστη Μερσεντές, δικινητήριο αεροπλάνο, αυτοκινητάκι του γκολφ και άλλο ένα μπροστά από το αεροπλάνο. Στις παρακάτω, σκηνές από την καθημερινή ζωή. Μ' αρέσει η φωτογραφία με το ιδιωτικό αεροπλάνο που περιμένει να περάσει ο παππούς με το ποδήλατο. Παρακάτω, το δικό "μας" αυτοκινητάκι του γκολφ που το έδωσε δώρο ο μπαμπάς ενός των φίλων που συγκατοικούν, και είναι παρμένες έξω από το εστιατόριο Ντάουνγουίντ και άλλες στην άκρη του διαδρόμου του αεροδρόμιου.

Αυτό που μ' αρέσει με την φαλάκρα μου είναι ότι την βλέπω μόνο όταν κάποιος με φωτογραφίζει από πίσω!

Όπως είπα, έχουμε εστιατόριο μέσα στην κοινότητα δίπλα στο αεροδρόμιο. Οπότε θα έλεγε κανείς ότι για δείπνο-έξω μπορούμε να πάμε στο εστιατόριό μας. Αμ δε. Υπάρχουν κι άλλα αεροδρόμια με εστιατόρια, και συγκεκριμένα μας αρέσει πολύ το εστιατόριο "Του Αεροπειρατή" στο αεροδρόμιο του Φλάγκλερ, 70 χιλιόμετρα βόρεια ακολουθόντας την ακτή της Φλώριδας πετώντας 1000 μέτρα πάνω από τον Ατλαντικό.

Κι έτσι, το Σάββατο αποφασίσαμε να πάρουμε τρία τετραθέσια αεροπλάνα και να πάμε όλοι να φάμε στου Αεροπειρατή. Το δικό μας το νοικιάσαμε από το αεροδρόμιό μας για 60 Ευρώ την ώρα πτήσης.

Ήταν ένα ωραίο μοντέλο του 1970, Cessna 172, με παλιά όργανα, και φυσικά ο πιλότος ήμουν εγώ. Ο Κώστας, εκπαιδευτής για ένα ή περισσότερους κινητήρες, προπέλες και τζετ, έχει το χάρισμα να κάνει τον εκπαιδευόμενο να μην καταλαβαίνει καν ότι εκπαιδεύεται ή ότι το λέει κάποιος, που και που, τι να κάνει... Είχα ξαναπετάξει αεροπλάνο σαν μέρος της εκπαίδευσής μου πηγαίνοντας στου Αεροπειρατή τον Μάιο του 2012. Τα παιδιά θέλανε να το επαναλάβουμε!

Όταν πετάω αεροπλάνο μου αρέσει να αισθάνομαι τον έλεγχο και την τρισδιάστατη πραγματικότητα και συχνά κουνάω λίγο τα φτερά πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, ή να χάνω και να κερδίζω ύψος. Όταν ο Κώστας μου ζήτησε να πετάω ευθεία και ομαλά, ανακάλυψα ότι μπορούσα να το κάνω πολύ εύκολα όταν σταμάταγα να κοιτάω έξω και συγκεντρωνόμουνα στο να κοιτάω μόνο τα όργανα. Όταν κοιτάω έξω θέλω να παίζω! Γιούουουπίιιιι!!!

Ευτυχώς, ο εκπαιδευτής μου μου επέτρεψε να βγώ λίγο πιο έξω πάνω από τον οκεανό και να κάνω μερικούς ελιγμούς 50 μοιρων, δεξιά αριστερά, πάνω και κάτω. Μετά, πήρε το πηδάλιο εκείνος και έκανε μερικούς πραγματικούς ελιγμούς, που πότε με έκαναν για 2-3 δευτερόλεπτα να αισθάνομαι χωρίς βάρος και πότε να ζυγίζω 200 κιλά! ΓιούΓιούΓιούπιιιιιι!!!!

Το ωραίο είναι πόσο φυσική και ελεύθερη είναι η ζωή όταν δεν είσαι στην Ευρώπη η οποία γραφειοκρατείται με σφραγίδες, άδειες, λοφία, περικεφαλαίες και ηξουσία... Ο Κώστας περιέγραφε τον γραφειοκρατικό λαβύρινθο που πέρασε την μόνη φορά που έκανε ιδιωτική πτήση στην Ελλάδα το 2007, και δεν τον πιστεύανε. Έπεσε πολύ γέλιο καθώς ο Κώστας τα έλεγε με τον Μάικ που καθότανε στην πίσω θέση και εγώ πετούσα, νομιμότατα, με εκπαιδευτή, το αεροπλάνο πάνω από κατοικημένες περιοχές...

Ο μπαμπάς του Μπλέηκ, εγώ, ο Κώστας,
ο Μπλέηκ όρθιος πίσω από τον πατέρα του, η Μελίσσα η φιλενάδα του Μάικ και ο Μάικ, στου Αεροπειρατή.

Κι ένα βιντεάκι της απογείωσής μου. Την κάμερα την κρατάει ο Κώστας με το δεξί του χέρι. Ένα τρικ που του έμαθα όταν κάναμε σκι στα Βραχώδη Όρη...

Την επόμενη μέρα, Κυριακή, ο Κώστας με πήγε να δούμε το ποταμάκι που λέγεται Σπρους Κρηκ στην μέση της κοινότητας...

Το απόγευμα της Κυριακής αποφασίσαμε να πάμε οι τρεις μας, ο Κώστας, εγώ και ένας άλλος φίλος του, με το δικό του αεροπλάνο, ένα καινούργιο Cessna 182, να φάμε σε ένα εστιατόρια Μάρμπεκιου στο νησί Σαιντ Σίμονς στην Πολιτεία της Τζώρτζια, διακόσια χιλιόμετρα βόρεια, πετώντας στα 2.500 μέτρα με 125 κόμβους.

Ο Κώστας έχει πέντε πολύ δικούς του, μέσα στην καρδιά, φίλους από τον πρώτο χρόνο του πανεπιστημίου. Τότε, δύο από αυτούς μέναν στο διαμέρισμα 265 ενός φοιτητικού κτηρίου, και από τότε οι πέντε φίλοι ονομάζουν τους εαυτούς τους "Λέσχη 265".

Είναι υπέροχο για μένα το κατά πόσον τα παιδιά με έχουν δεχτεί στην παρέα. Συζητάμε, γελάμε, πίνουμε μπύρα, πάμε σε μέρη μαζί... ξεχνάω ότι όταν με φωτογραφίζει κανείς από πίσω έχω φαλάκρα. Και το Φλάγκλερ το Σάββατο, και το Σαιντ Σίμονς την Κυριακή, ήταν ιδέα των παιδιών που ήρθαν για το Σαββατοκύριακο από όπου ήταν (ένας από 250 χιλιόμετρα με αυτοκίνητο) για να μου κάνουν έκπληξη και να είμαστε μαζί.

Ο Τζάστιν είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, συναισθηματικός αλλά το κρύβει πίσω από ένα πολύ σωστό και σεβαστό πρόσωπο. Και είναι απλός, σαν κι εμάς, κι ας του έκαναν δώρο οι γονείς του το αεροπλάνο για τα γενέθλιά του. Ήταν δική του ιδέα, και δώρο του, να πάμε στην Τζώρτζια οι τρεις μας για Μπάρμπεκιου.

Στην τελική προσέγγιση στο αεροδρομιάκι του Σαιντ Σίμονς στην Τζώρτζια, στα 150 υψόμετρο και κατεβαίνοντας, ρωτάει ο Πύργος: "Θα μείνετε για βράδυ;" και λέμε "Όχι, ήρθαμε για Μπάρμπεκιου και φεύγουμε!"

"Το εστιατόριο είναι κλειστό Κυριακές..." απάντάει η κοπέλλα από τον Πύργο Ελέγχου.

Προσγειωθήκαμε και ανακαλύψαμε ότι όπως λέει η Μαργαρίτα, τα πάντα γίνονται για κάποιο λόγο καλό. Με το εστιατόριο του Μπάρμπεκιου κλειστό, ανακαλύψαμε στο Σαιντ Σίμονς το πιο καταπληκτικό οικογενειακό εστιατόριο Κέητζαν (Cajun) που δοκιμάσαμε ποτέ! Το φαγητό χωρίς καλαμπούρι! Καλύτερο Cajun δεν γινότανε!!!

Και δεν είχε καν και πολλές σημαίες της Συνομοσπονδίας του παλιού Νότου!

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω την υπέροχη, μοναδική αίσθηση ελευθέριας, ειρήνης και όνειρου του να πετάς με μικρό αεροπλάνο μέσα σε μιά κρυστάλινη νύχτα... Από την Ντεητόνα στην Τζώρτζια ο Τζάστιν είχε βάλει τον αυτόματο πιλότο και ακούγαμε τραγούδια του Τζίμι Μπάφετ στο στέρεο από δορυφορικό σταθμό... Δεν ξέρω καν αν οι φωτογραφίες μπορούν να μεταδώσουν την καταπληκτική αίσθηση που αποτυπώνεται στην ψυχή για πάντα...

Το αεροπλάνο του Τζάστιν έχει αριθμό που τελειώνει σε "JD" για τα αρχικά του ονόματός του, τα οποία γράμματα, στην γλώσσα επικοινωνιών για την αεροπορία/αεροπλοΐα λέγονται "Τζούλιετ-Ντέλτα".

Κανείς δεν έχει χειριστεί ποτέ την Τζούλιετ Ντέλτα, άλλος από τον Τζάστιν. Και στο πήγανε και στο έλα καθόμουνα στην μπροστινή δεξιά θέση με τον Τζάστιν υπεύθυνο χειρισμού από την αριστερή θέση και τον Κώστα πίσω. Στην επιστροφή, κάποια στιγμή μέσα στην υπέροχη νύχτα, έξω από την Τζάκσονβιλ, άκουσα τον προειδοποιητικό ήχο της απενεργοποίησης του αυτόματου πιλότου. Μετά άκουσα τον Τζάστιν να μου λέει "δικό σου το αεροπλάνο..." Απάντησα, όπως έπρεπε: "Έχω το χειριστήριο της πτήσης". Πήρα το χειριστήριο που βρισκόταν μπροστά μου, ακούμπησα τα πεντάλια με τα πόδια μου και πέταξα την Τζούλιετ Ντέλτα μέχρι την Ντεητόνα οπότε και το πήρε ο Τζάστιν για την προσγείωση.

Είχα δακρύσει και ο Κώστας αργότερα μου είπε ότι ποτέ δεν έχει δώσει ο Τζάστιν την Τζούλιετ Ντέλτα σε κανέναν...

>

<

Απογειωθήκαμε από το Σπρους Κρηκ όπου ήρθε να μας πάρει αλλά προσγειωθήκαμε στο Διεθνές της Ντεητόνα όπου "ζει" η Τζούλιετ Ντέλτα.

Εδώ, ένα βιντεάκι της νυχτερινής προσγείωσης...

Αυτά, Σάββατο και Κυριακή. Είχα φτάσει Παρασκευή βράδυ, 9 η ώρα. Αντί να πάω Φιλαδέλφια-Σάρλοτ-Ντητόνα τελικά πήγα Φιλαδέλφια-Ορλάντο, 50 λεπτά με το αυτοκίνητο δυτικά της Ντεητόνα, και ήρθε ο Κώστας να με πάρει.

Μου είπε, "δεν πάμε σπίτι". Και με πήγε στα Universal Studios στο City Walk, όπου πήγαμε να φάμε στο εστιατόριο Margaritaville του αγαπημένου μας τραγουδιστή Τζίμι Μπάφετ.

...wasting again in Margaritaville...
...looking for my lost shaker of salt...

Τι βραδιά! Από το San Benedetto in Alpe στο City Walk της Universal και στην Margaritaville όπου ο Κώστας με κέρασε ένα Cheeseburger in Paradise και μια Margarita!

Την Δευτέρα ήταν η τελευταία μας μέρα μαζί. Ο Κώστας θα έφευγε για το Οχάιο στις 6 το απόγευμα και εγώ για την Βοστώνη την Τρίτη το μεσημέρι.

Τρίτη 10 η ώρα το πρωί μάθαμε ότι η πτήση Ντεητόνα-Σάρλοτ από όπου θα έπαιρνα την πτήση για Βοστώνη είχε γεμίσει και έκλεισα Ορλάντο-Ουάσιγκτον-Βοστώνη. Ο Μπλέηκ άφησε την δουλειά του και ήρθε να με πάρει να με πάει στο Ορλάντο με το αυτοκίνητό του... Λέσχη 265! Για πάντα!!!

Όσο ήταν ακόμα Δευτέρα όμως ειμασταν ακόμα μαζί, και ο Κώστας ήθελε να με πάει σε ένα εστιατόριο στο Πόνσε (όπως Πόνσε ντε Λεόν) και να μου δείξει την υπέροχη παραλία και τον φάρο...

Όταν ήρθε ο λογαριασμός έπιασα το μαύρο πλαστικό κάλυμμα μέσα στον οποίο τον βάζουν και το γράπωσε και ο Κώστας. Σκασμένοι στα γέλια τραβούσαμε και με τα τέσσερα χέρια τον λογαριασμό ποιός θα τον πληρώσει μέχρι που σχεδόν σκίσαμε την πλαστική θήκη. Κέρδισε ο Κώστας.

Στρείδια και τόνος σούσι...

 

Η κάτω, η μωβ σημαία, σημαίνει ότι υπάρχουν καρχαρίες κοντά στην παραλία.
Η μεσαία η κόκκινη σημαίνει ότι ο αέρας και τα κύματα είναι επικίνδυνα για κολύμπι,
η πάνω-πάνω σημαίνει ότι μπορείς να αναπνέεις σαν ελεύθερος άνθρωπος.

Στις 6, ο Κώστας έφυγε για την δουλειά του.

~~~