Από τα διάφορα βιβλία που έγραψα --το μεγαλύτερο είχε φτάσει είκοσι έξι σελίδες (χειρόγραφες) πριν η συγγραφή σταματήσει επ' αόριστον, το αγαπημένο μου είναι ακόμα στο μυαλό μου, σαν ένα χαμόγελο που αλλάζει νόημα καθώς τα γεγονότα της ιστορίας τρέχουν σε μια οθόνη γρήγορης κίνησης.
Η πλοκή είναι σήμερα όσο ενδιαφέρουσα όσο όταν ξεκίνησα να το γράφω. Μια αποστολή της NASA κάνει το μακρύ ταξίδι από την Γη στον Πλούτωνα. Οι αστροναύτες κατεβαίνουν από το όχημά τους στην επιφάνεια και αρχίζουν να συλλέγουν δείγματα. Και κάνουν μια ανακάλυψη. Δεν είναι οι πρώτοι επισκέπτες. Οι προηγούμενοι, πριν εκατομμύρια χρόνια είχαν έρθει επίσης από την Γη. Η ανθρωπότητα δεν ήταν το πρώτο είδος που εξελίχτηκε στον πλανήτη μας, και οι προηγούμενοι είχαν ήδη φτάσει στον Πλούτωνα και είχαν αργότερα φύγει όλοι προς το διάστημα αφήνοντας την Γη πίσω τους.
Το βιβλίο το είχα ονομάσει "Πλούτων: Ο Βασιλεύς του σκότους" και το είχα ξεκινήσει το 1971 όταν ήμουν 12 χρονών και η NASA μόλις είχε αποφασίσει να σταματήσει λίαν προσεχώς τις αποστολές στην Σελήνη. Όταν πήγα τα πρώτα χειρόγραφα στο σχολείο, και τα έδειξα στους φίλους μου στο διάλλειμα, με πήραν αμέσως στο ψιλό λόγω του στομφώδους τίτλου του αριστουργήματός μου. Μέσα στην τάξη την ώρα του μαθήματος άκουγα ψίθυρους από πίσω: "Πλοοοούτωωωωων...". "Ο Βασιλεύς το σκόοοοτους" (Το δεύτερο με τρεμάμενη φωνή για εφέ). Έτσι μου είσαστε, σκέφτηκα. Τώρα θα σας δείξω! Δεν γράφω άλλο!
Αργότερα άρχισα άλλα. Το μεγαλύτερο, με εικοσιπέντε σελίδες έως την μέση του δεύτερου κεφαλαίου, περιέγραφε την απαγωγή από ένα διαστημόπλοιο ενός Έλληνα φοιτητή στο Λονδίνο. Το πιο καλογραμμένο ήταν η αυτοβιογραφία μου την οποία ξεκίνησα μόλις διάβασα την Αναφορά στον Γκρέκο. Δεκαέξι σελίδες. Μετά έμεινα από υλικό για την βιογραφία και είπα να σταματήσω μέχρι να έχω περισσότερο βίο για τον οποίο να γράψω.
Αλλά μέχρι και σήμερα είναι φρέσκια στην ψυχή μου η ιδέα πως μια μέρα ανακαλύπτουνε αποδείξεις ότι άλλοι, σαν κι εμάς, πιθηκοειδή, εξελίχτηκαν στην Γη, ανάμεσα στους δεινόσαυρους και εμάς, ανακάλυψαν επιστήμη, τέχνη, κατάφεραν πτήση, στην ατμόσφαιρα πρώτα, μετά στο διάστημα και τέλος στ' αστέρια, μεταναστεύοντας οριστικά από την γενέτειρα --αφήνοντάς την σε εμάς, που θα ερχόμασταν εκατομμύρια χρόνια αργότερα. Και εμείς, αν επιζήσουμε θα την αφήσουμε μετά την Γη για τους επόμενους.
Όλο αυτό ήταν καλά εικονογραφημένο στο μυαλό μου κι ας ήμουνα δώδεκα χρονών τότε. Είχα σκεφτεί ότι για να φτάσει ένα εξελισσόμενο είδος το πεπρωμένο του και να εκτιναχτεί προς τα άστρα, και να τα φτάσει, θα έπρεπε να είναι διαφορετικοί από εμάς. Θα έπρεπε, είχα σκεφτεί, να συνεργάζονται όλοι πάρα πολύ καλά μαζί, με απόλυτη ειλικρίνεια όπου το ψέμα θα ήταν άγνωρο όπως θα ήταν και το να πιστεύει κάποιος ότι είναι ανώτερος οποιουδήποτε άλλου. Είχα σκεφτεί ότι για να εργάζονται όλοι εκείνοι μαζί μέσα στην κοινωνία τους θα έπρεπε να μην υπάρχουν χρήματα. Οι αμοιβή να ήταν η χαρά της δημιουργίας των ονείρων όπως και των υλικών και των τροφίμων. Η οργάνωση να επιτρέπει σε όλους να συνεισφέρουν ο καθένας και η καθεμία αυτά που μπορούν, και να παίρνουν εκείνα που χρειάζονται...
Το γράφω το βιβλίο αυτό καθημερινά με τον τρόπο που ζω την ζωή μου σε ένα σύμπαν πιο υπέροχο και μαγευτικό από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ όταν το είχα πρωτοαντικρίσει.
Καμία πραγματική κοινωνία δεν μπορεί να είναι ουτοπική. Κάποιες κοινωνίες τελματώνονται, άλλες φτάνουν ένα πεπρωμένο υπέροχο και φωτεινό, και άλλες προσπαθούν αλλά τα μπαγκάζια είναι πολύ βαριά. Στον δικό μας τον πλανήτη, στην δική μας την εποχή και με το είδος μας, το πείραμα έχει αποτύχει. Η αόριστη και τυχαία αρχιτεκτονική η οποία είμαστε έχει πολύ περισσότερο από το πρέπον ανεπτυγμένη την ατομικότητα και αυτό έχει γεννήσει τα χρήματα και το οικονομικό σύστημα δουλείας. Για μας, οι πύλες του κόσμου πέρα από τον πλανήτη μας είναι κλειστές.
Πόσες φορές είχα ονειρευτεί ότι θα εύρισκα τρόπο να τους ακολουθήσω, εκείνους που είχαν φτάσει πρώτοι στον Πλούτωνα. Τους έψαξα στην Ελλάδα, στην Αγγλία, στην Αμερική. Και μια μέρα κοίταξα στα μάτια της Μαργαρίτας και ξέραμε και οι δύο ότι ήδη είχαμε αφήσει την φθίνουσα Γη πίσω μας, σε ένα ταξίδι στο οποίο θα είμαστε πάντα μαζί, να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο στον νου, την καρδιά, τα κορμιά, τα όνειρα και τις φαντασίες. Ένα. Και επί τέλους βρισκόμασταν και οι δύο καθ' οδόν στο υπέροχο ταξίδι μας στο σύμπαν. Για πάντα. Αφήνοντας τα πάντα πίσω.
Να και ένα βιβλίο που με τον δικό του περίεργο τρόπο βγήκε αληθινό.
Η πλοκή είναι σήμερα όσο ενδιαφέρουσα όσο όταν ξεκίνησα να το γράφω. Μια αποστολή της NASA κάνει το μακρύ ταξίδι από την Γη στον Πλούτωνα. Οι αστροναύτες κατεβαίνουν από το όχημά τους στην επιφάνεια και αρχίζουν να συλλέγουν δείγματα. Και κάνουν μια ανακάλυψη. Δεν είναι οι πρώτοι επισκέπτες. Οι προηγούμενοι, πριν εκατομμύρια χρόνια είχαν έρθει επίσης από την Γη. Η ανθρωπότητα δεν ήταν το πρώτο είδος που εξελίχτηκε στον πλανήτη μας, και οι προηγούμενοι είχαν ήδη φτάσει στον Πλούτωνα και είχαν αργότερα φύγει όλοι προς το διάστημα αφήνοντας την Γη πίσω τους.
Το βιβλίο το είχα ονομάσει "Πλούτων: Ο Βασιλεύς του σκότους" και το είχα ξεκινήσει το 1971 όταν ήμουν 12 χρονών και η NASA μόλις είχε αποφασίσει να σταματήσει λίαν προσεχώς τις αποστολές στην Σελήνη. Όταν πήγα τα πρώτα χειρόγραφα στο σχολείο, και τα έδειξα στους φίλους μου στο διάλλειμα, με πήραν αμέσως στο ψιλό λόγω του στομφώδους τίτλου του αριστουργήματός μου. Μέσα στην τάξη την ώρα του μαθήματος άκουγα ψίθυρους από πίσω: "Πλοοοούτωωωωων...". "Ο Βασιλεύς το σκόοοοτους" (Το δεύτερο με τρεμάμενη φωνή για εφέ). Έτσι μου είσαστε, σκέφτηκα. Τώρα θα σας δείξω! Δεν γράφω άλλο!
Αργότερα άρχισα άλλα. Το μεγαλύτερο, με εικοσιπέντε σελίδες έως την μέση του δεύτερου κεφαλαίου, περιέγραφε την απαγωγή από ένα διαστημόπλοιο ενός Έλληνα φοιτητή στο Λονδίνο. Το πιο καλογραμμένο ήταν η αυτοβιογραφία μου την οποία ξεκίνησα μόλις διάβασα την Αναφορά στον Γκρέκο. Δεκαέξι σελίδες. Μετά έμεινα από υλικό για την βιογραφία και είπα να σταματήσω μέχρι να έχω περισσότερο βίο για τον οποίο να γράψω.
Αλλά μέχρι και σήμερα είναι φρέσκια στην ψυχή μου η ιδέα πως μια μέρα ανακαλύπτουνε αποδείξεις ότι άλλοι, σαν κι εμάς, πιθηκοειδή, εξελίχτηκαν στην Γη, ανάμεσα στους δεινόσαυρους και εμάς, ανακάλυψαν επιστήμη, τέχνη, κατάφεραν πτήση, στην ατμόσφαιρα πρώτα, μετά στο διάστημα και τέλος στ' αστέρια, μεταναστεύοντας οριστικά από την γενέτειρα --αφήνοντάς την σε εμάς, που θα ερχόμασταν εκατομμύρια χρόνια αργότερα. Και εμείς, αν επιζήσουμε θα την αφήσουμε μετά την Γη για τους επόμενους.
Όλο αυτό ήταν καλά εικονογραφημένο στο μυαλό μου κι ας ήμουνα δώδεκα χρονών τότε. Είχα σκεφτεί ότι για να φτάσει ένα εξελισσόμενο είδος το πεπρωμένο του και να εκτιναχτεί προς τα άστρα, και να τα φτάσει, θα έπρεπε να είναι διαφορετικοί από εμάς. Θα έπρεπε, είχα σκεφτεί, να συνεργάζονται όλοι πάρα πολύ καλά μαζί, με απόλυτη ειλικρίνεια όπου το ψέμα θα ήταν άγνωρο όπως θα ήταν και το να πιστεύει κάποιος ότι είναι ανώτερος οποιουδήποτε άλλου. Είχα σκεφτεί ότι για να εργάζονται όλοι εκείνοι μαζί μέσα στην κοινωνία τους θα έπρεπε να μην υπάρχουν χρήματα. Οι αμοιβή να ήταν η χαρά της δημιουργίας των ονείρων όπως και των υλικών και των τροφίμων. Η οργάνωση να επιτρέπει σε όλους να συνεισφέρουν ο καθένας και η καθεμία αυτά που μπορούν, και να παίρνουν εκείνα που χρειάζονται...
Το γράφω το βιβλίο αυτό καθημερινά με τον τρόπο που ζω την ζωή μου σε ένα σύμπαν πιο υπέροχο και μαγευτικό από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ όταν το είχα πρωτοαντικρίσει.
Καμία πραγματική κοινωνία δεν μπορεί να είναι ουτοπική. Κάποιες κοινωνίες τελματώνονται, άλλες φτάνουν ένα πεπρωμένο υπέροχο και φωτεινό, και άλλες προσπαθούν αλλά τα μπαγκάζια είναι πολύ βαριά. Στον δικό μας τον πλανήτη, στην δική μας την εποχή και με το είδος μας, το πείραμα έχει αποτύχει. Η αόριστη και τυχαία αρχιτεκτονική η οποία είμαστε έχει πολύ περισσότερο από το πρέπον ανεπτυγμένη την ατομικότητα και αυτό έχει γεννήσει τα χρήματα και το οικονομικό σύστημα δουλείας. Για μας, οι πύλες του κόσμου πέρα από τον πλανήτη μας είναι κλειστές.
Πόσες φορές είχα ονειρευτεί ότι θα εύρισκα τρόπο να τους ακολουθήσω, εκείνους που είχαν φτάσει πρώτοι στον Πλούτωνα. Τους έψαξα στην Ελλάδα, στην Αγγλία, στην Αμερική. Και μια μέρα κοίταξα στα μάτια της Μαργαρίτας και ξέραμε και οι δύο ότι ήδη είχαμε αφήσει την φθίνουσα Γη πίσω μας, σε ένα ταξίδι στο οποίο θα είμαστε πάντα μαζί, να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο στον νου, την καρδιά, τα κορμιά, τα όνειρα και τις φαντασίες. Ένα. Και επί τέλους βρισκόμασταν και οι δύο καθ' οδόν στο υπέροχο ταξίδι μας στο σύμπαν. Για πάντα. Αφήνοντας τα πάντα πίσω.
Να και ένα βιβλίο που με τον δικό του περίεργο τρόπο βγήκε αληθινό.
Καλημέρα στις όμορφες εξοχες της Ιταλίας! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα σε 26 σελιδες να θελεις να τελειωσεις ολοκληρη αποστολη της NASA στον Πλουτωνα ;
Σκιαγράφησες με λεπτομερειες τους πρωταγωνιστες ; Τον χαρακτηρα, τα πάθη, την φανταστικη βιογραφία τους;
Δημιουργησες αρκετες συγκρουσεις εσωτερικες και μη για να κρατησεις τον αναγνωστη σε αγωνία ;
Κλιμάκωσες την ιστορία ως την καταληκτικη συγκρουση για να επέλθει η καθαρση ;
Φροντισες η αφηγηση σου να ειναι δυναμικη για να διατηρησεις αμειωτο το ενδιαφερον ;
;)
Και για να μιλησουμε σοβαρα.
Το πιο ομορφο το πιο ουσιαστικο βιβλίο ειναι αυτο που γραφουμε καθε μερα ζωντας. Απλα ζωντας. Αρκει να θυμομαστε οτι ειμαστε οι πρωταγωνιστες του. Κι ας μη το διαβασει κανεις.
Ο τρόπος που νιωθεις ολοκληρωμενος διπλα στον εναν και μοναδικο άνθρωπο που εψαχνες σε όλη σου τη ζωή, ειναι το πιο ομορφο βιβλίο.
Τωρα βεβαια αν γραψεις και κανενα άλλο (ηλεκτρονικο ή χαρτινο) μπορει με τον τροπο του να συμβαλλει σε μια μορφη ευχαριστησης και ευτυχιας, αλλα θα αποτελει πάντα μόνο ένα συμπληρωμα του πρωτου και ουσιαστικου.
Η καρδια φτιαχνει πατριδα (η φραση αφιερωμενη)
"Στον δικό μας τον πλανήτη, στην δική μας την εποχή και με το είδος μας, το πείραμα έχει αποτύχει. Η αόριστη και τυχαία αρχιτεκτονική η οποία είμαστε έχει πολύ περισσότερο από το πρέπον ανεπτυγμένη την ατομικότητα και αυτό έχει γεννήσει τα χρήματα και το οικονομικό σύστημα δουλείας. Για μας, οι πύλες του κόσμου πέρα από τον πλανήτη μας είναι κλειστές."
ΑπάντησηΔιαγραφήΟτι πιο φιλοσοφημένο έχω διαβάσει τελευταία Δημήτρη...
"Και μια μέρα κοίταξα στα μάτια της Μαργαρίτας και ξέραμε και οι δύο ότι ήδη είχαμε αφήσει την φθίνουσα Γη πίσω μας, σε ένα ταξίδι στο οποίο θα είμαστε πάντα μαζί, να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο στον νου, την καρδιά, τα κορμιά, τα όνειρα και τις φαντασίες. Ένα. Και επί τέλους βρισκόμασταν και οι δύο καθ' οδόν στο υπέροχο ταξίδι μας στο σύμπαν."
Σας θαυμάζουμε και σας αγαπαμε 'εστω κι ανδεν έχουμε ακόμα γνωριστεί!Είναι τόσο ελπιδοφόρο και ωραίο το μήνυμα που εκπέμπεις...
Την καλημέρα μου!
Από τα ομορφότερα και πιο αισιόδοξα κείμενα που διάβασα τελευταία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου Δημήτρη, πάντα φρέσκος!
Καλή σου μέρα αγαπητή μου Scarlett και η φράση βρίσκεται ήδη στην ιδιαίτερη θέση της στην ψυχή. Σ' ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα φυσικά και είχα ξεκινήσει την ανάπτυξη χαρακτήρων. Είχα δει πρόσφατα σε Αμερικανικό περιοδικό μια διαφήμιση για φυστικοβούτυρο Skippy, καθώς το απολάμβανε μια τέλεια οικογένεια με μαμά, μπαμπά, δυόμιση παιδιά, σκύλο, γάτα και λευκό φράχτη στην αυλή, και είχα γράψει ότι όταν ο αρχηγός της αποστολής γύρισε σπίτι και είπε στην γυναίκα του ότι έφευγε για τον Πλούτωνα, εκείνη του ετοίμασε μερικά σάντουιτς φυστικοβούτυρου Skippy για το ταξίδι! Από τότε βέβαια δεν ήμουν ποτέ σίγουρος αν ο σκοπός του ταξιδιού ήταν να φτάσει κανείς στ' αστέρια ή σε αυτήν την οικογένεια...
Μου φαίνεται τελικά ότι τα μπλογκ μας, ανάμεσα σε βιβλίο και προσωπικό ημερολόγιο, ρίχνουν τα ψίχουλα πίσω μας καθώς περιπατούμε εις το δάσος -αυτά τα ψίχουλα όμως δεν είναι για να βρούμε δρόμο επιστροφής, αλλά για να θυμόμαστε από που ήρθαμε...
Φίλε μου Squarelogic σ' ευχαριστώ γιατί η ταύτιση των ανθρώπων μέσα από τις ιδέες τους είναι το μόνο μας γεφύρι πάνω από την ατομικότητα που δυναστεύει την ζωή -χαρά μου δίνεις, και επίσης σ' ευχαριστούμε μια που διαβάζω τις αναρτήσεις και τα σχόλια και στην Μαργαρίτα. Ότι μήνυμα εκπέμπουν αυτές οι σελίδες το μεταφέρω απλά από την ζωή που το γράφει και το μοιραζόμαστε όσοι γνωρίζουμε την γλώσσα στην οποία είναι γραμμένο. Μακάρι πάντα, όλοι να βρίσκουμε αυτό το χαμόγελο που μας ενώνει.
Αγαπητέ μου Τζων Μπόη σ' ευχαριστώ που το μοιράζεσαι αυτό -γιατί είναι η αισιοδοξία της κάθε καινούργιας μέρας που γεμίζει τον δρόμο με φως, και η φρεσκάδα του κάθε πρωινού στις αισθήσεις που διώχνει τα μαρασμό που θά 'φερνε η ερημιά. Καλή σου μέρα!
εγώ που σας γνώρισα, μπορώ να το πω. ναι το έχετε κάνει το ταξίδι σας. βέβαια δε φτάσατε ακόμα, αλλά οπου νάναι, με το καλό εύχομαι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήτην καλημέρα μου στη μαργαρίτα.
Σ' ευχαριστούμε Ρία μου, κι οι δύο :-) που μας βλέπεις έτσι, και η επικοινωνία πάντα συνεχίζεται κι ας χρειάζεται το σήμα κάμποσο καιρό να διασχίσει τις αποστάσεις :-) Η θέα από εδώ πάντως είναι μαγευτική και σ' ευχαριστούμε που θυμάσαι τι βλέπουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η γραφή ήταν η κύρια διαφυγή μου. Ξεκίνησα με ποιήματα, εσωτερική ανάγκη που ποτέ δεν έπαψε έως σήμερα να με ξεκουράζει, απόπειρες σε διάφορα είδη, τελευταία σε θεατρικό, δίχως να τολμώ να ισχυριστώ πως αξίζουν. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά ίσως το μεγαλύτερο ταξίδι και η ομορφότερη ανακάλυψη είναι το να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να αγαπάς, να ταξιδεύεις με/σε έναν άλλο άνθρωπο. Φαντάζομαι ότι έχεις ήδη μεταφράσει αυτό το ποστ στην Μαργαρίτα. :) Καλό βράδυ!
!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ταξίδι συνεχίζεται
Αγαπητή μου Roadartist, η αξία όλων όσων δημιουργούμε βγαίνει από την αγάπη που τα γέννησε, και ότι δημιουργούμε, επιστρέφοντας το στην ζωή που μας γέμισε με την ανάγκη να το δημιουργήσουμε είναι για να το μοιραζόμαστε... εύχομαι να διαβάσουν πολλοί ότι έχεις γράψει και να σε δουν μέσα στα έργα σου για το θάρρος που τα έφερε ανάμεσά μας. Το θάρρος του να γνωρίζουμε σιγά-*σιγά όλο και περισσότερο από τον εαυτό μας είναι αυτό που είναι ακατανίκητο για τους γύρω μας και που ανοίγει τις καρδιές για ένα ταξίδι χέρι-χέρι! Καλή βδομάδα νά 'χεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλω ήθρθες Habilis και σ' ευχαριστώ. Το ταξίδι ποτέ δεν σταματά.
Δημήτρη μου διάβασα το υπέροχο κείμενό σου και ξεκίνησα να γράφω ένα πρώτο σχόλιο. Αλλά σταμάτησα και το έσβησα. Μου ήρθε στο μυαλό η Ιθάκη του Καβάφη:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Νομίζω ότι κάθε τι άλλο περιττεύει να γράψω. Ένα μονάχα θα ήθελα να συμπληρώσω: Ότι χαίρομαι που στο διαστρικό σας ταξίδι αυτό έτυχε οι τροχιές μας κάπου να συναντηθούν...
Να ΄σαι καλά για τούτη την ανάρτηση! Κάθε καλό να ΄χετε πάντα εσύ και η όμορφη οικογένειά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου φάινεται ότι ο "Πλούτων" ήταν αποτέλεσμα του 1969 (Απόλλων 11 και 13) και του πολέμου των άστρων. Εκεί κοντά δεν ήταν η πρώτη ταινία; Βέβαια, είναι μια εποχή γεμάτη από επιστημονική φαντασία, μια και είχε μο΄λις ανοίξει ένας νέος δρόμος (λίγο αργότερα εμφανίζονται τα Star Trek, Galactika κλπ)... Άντε πότε θα το τελειώσεις το περιμένω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε μου Κώστα, σ' ευχαριστώ, και συγγνώμη για την καθυστέρηση στην απάντηση! Ήμασταν στην πόλη μέχρι αργά χτες. Οι τροχιές μας πράγματι συναντήθηκαν και δεν πρόκειται να παρεκκλίνουν -κρίμα μόνο γι αυτήν την απόσταση! Ευτυχώς κάπου-κάπου, όταν υπάρχουν φτηνά εισιτήρια φέρυ μπωτ, η κατάσταση θα διορθώνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σ' ευχαριστώ για την αναφορά στην Ιθάκη, ένα ποίημα που περιγράφει καλύτερα όσα λέω σ' αυτήν την ανάρτηση. Άλλωστε, η δεύτερη γραμμή βρίσκεται πάντα και δίπλα στην φωτογραφία μου, πάνω αριστερά! Καλή σου μέρα και κουράγιο να κάνουμε όλοι, και να μην ξεχνάμε ότι η ζωή χρωματίζεται από τα εφήμερα προβλήματα της κοινωνίας μας μόνο όσο την αφήνουνε...
Αγαπητή Λευκή, καλώς ήρθες πάλι, και σ' ευχαριστώ! Και 'σύ και οι δικοί σου πάντα κάθε υγεία και καλό, εκεί στην πόλη των ανέμων :-) Εκεί μπορεί το νερό στην παραλία να μην είναι αλμυρό, αλλά είσαστε κοντύτερα από εμάς, μόνο δυό μέρες με τ' αυτοκίνητο ή καμιάμιση ώρα με τ' αεροπλάνο, στα υπέροχα βουνά που ο γιός μου κι εγώ τα λέμε "home", και μια μέρα θα τα δείξω στην Μαργαρίτα...
ο δείμος του πολίτη: Το Star Trek εμφανίστηκε το 1965, ο Πόλεμος των Άστρων το 1975, (Το Battlestar Gallactica το 1978 αλλά δεν ήταν στο ίδιο "σύμπαν" ψυχικής ανάτασης και κοινωνικής εξερεύνησης όπως τα πρώτα δύο και δεν το θυμούνται και πολλοί). Ο Απόλλων 11 το 1969, 20 Ιουλίου, και μέχρι την τελευταία αποστολή προσσελήνωσης, 7 Δεκεμβρίου 1972, περπάτησαν στην σελήνη πληρώματα από τους Απόλλωνα 11, 12, 14, 15, 16 και 17. Ο Απόλλων 13 λόγω της έκρηξης μιας φιάλης οξυγόνου μετά την αναχώρηση , δεν μπόρεσε να επιτύχει προσσελήνωση.
Από ότι θυμάμαι, το 1971, τον Πλούτωνα, που τότε θεωρείτο ο ένατος και απώτερος πλανήτης (έχασε την υπόσταση "πλανήτη" με ανακοίνωση ερευνητών σε συνέδριο στο Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory, στις 16 Αυγούστου 2008, και μείναμε με 8 πλανήτες [η σελήνη του "Χάρων" ανακαλύφηθκε το 1978 και από τότε ανακαλύφθηκαν άλλες τρεις, σύνολο τέσσερεις]) τον διάλεξα για το "βιβλίο" μου για τον λόγο του ότι στο μυαλό μου βρισκόταν στα πλανητικά όρια του ηλιακού μας συστήματος και τον είχα χρησιμοποιήσει ως σημείο εξερεύνησης που ήταν σταθμός μεταξύ του ηλιακού μας συστήματος και του σύμπαντος πέρα από την μικρή μας, ασήμαντη γειτονιά.
Αυτό που ήθελα να γράψω στο "βιβλίο" ήταν η απογοήτευσή μου, στα 12 χρόνια μου, για τις κοινωνίες που μπόρεσε να δημιουργήσει το είδος μας, και την ελπίδα μου ότι υπό συνθήκες συμβίωσης διαφορετικές από τις ανθρώπινες, μπορεί ένα είδος να γίνει μέρος της υπέροχης ύπαρξης που προσφέρει το σύμπαν, και πως άλλοι, πολλοί άλλοι, σίγουρα το έχουν καταφέρει. Αυτά όμως τα λέω και τα γράφω συνέχεια από τότε, με διάφορους τρόπους, οπότε δεν χρειάζεται να συνεχίσω το συγκεκριμένο "βιβλίο".
Δημήτρη πολύ όμορφη ανάρτηση, στο σύνολό της. Η περιγραφή του πρώτου σου βιβλίου μου κέντρισε το ενδιαφέρον.Μα το κλείσιμο της ανάρτησης είναι η πεμπτουσία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές ευχές και καλημέρες!
Καλή σου μέρα αγαπητέ Mastermeeple και ευχαριστώ! άρεσε πολύ και στην Μαργαρίτα, Ένα ταξίδι στ΄ άστρα κάνουμε όλοι. Το θέμα είναι να σηκώσουμε τα μάτια μας να δούμε ότι και ο ήλιος μας ένα άστρο είναι κι εκείνος! Ευχές κι από μένα αγαπητέ.
ΑπάντησηΔιαγραφή