
Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011
Περιμένοντας...



3 σχόλια:
Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:
Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.
Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.
Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.
πόσο επίκαιρος είσαι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι με τι χιούμορ.
Καλησπέρα Δημήτρη. Λατρεύω αυτές τις αναφορές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μπέκετ επιτέθηκε στον ορθολογισμό και στις συμβάσεις του, υπήρξε κύριος εκπρόσωπος του μεταπολεμικού θεάτρου, μέσα από τη δραματική φόρμα του θεάτρου του παραλόγου. Αυτού του είδους το θέατρο μοιράζεται την απόγνωση του ανθρώπου που βγήκε μέσα από τη δυστυχία του Β'Παγκοσμίου Πολέμου και την αδυναμία του να καταλάβει το σύγχρονο κόσμο.
Ο Μπέκετ γεννήθηκε στο Δουβλίνο αλλά εγκαταστάθηκε στη Γαλλία πριν από τον πόλεμο. Το "Περιμένοντας τον Γκοντό" εκδόθηκε το 1952 και ήταν γραμμένο στα γαλλικά. Αυτό το έργο εκτόξευσε τη φήμη του και έγινε ένα από τα πιο εμβληματικά κείμενα του θεάτρου του παραλόγου, της τάσης που θα μεταβάλλει το χώρο του θεάτρου τη δεκαετία του 1950 και θα θεωρηθεί το κρίσιμο σημείο για το πέρασμα στο μεταμοντέρνο.
Στο έργο παρακολουθούμε τα ατελείωτα και άσκοπα παιχνίδια δυο αλητών που θυμίζουν αρκετά κλόουν, καθώς περιγράφουν ανά πάσα στιγμή την άφιξη του Γκοντό. Το σκηνικό όπως φαίνεται στη φωτο του ποστ σου -ένας δρόμος με ένα δέντρο- τονίζει το απροσδιόριστο και αόριστο του τόπου, ενώ η δράση χαρακτηρίζεται από τη στασιμότητα και το αόριστο του δρόμου. Στο "Περιμένοντας τον Γκοντό" ο θεατής μπορεί να αναγνωρίσει στην αναμονή, τη ζωή που συνεχίζεται άσκοπα, το χαμένο μας χρόνο, τη μεταφυσική αγωνία του ανθρώπου, τον μετεωρισμό ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα της ύπαρξης, κυρίως την αβεβαιότητα.
Ρία μου, σ' ευχαριστώ, αλλά το τραγικό έρχεται από τον Παπανδρέου, το κωμικό από τον Σαμαρά (ή ίσως το κωμικό από τον Παπανδρέου και το τραγικό από τον Σαμαρά) και το χιούμορ από τον Ελληνικό λαό -ή μάλλον το χιούμορ είναι της Μέρκελ και του λαού το δάκρυ. Κάτι τέτοιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήRoadartist μου Καλησπέρα και σ' ευχαριστώ! Με εκφράζει πάρα πολύ αυτή η σχολή. Για πρώτη φορά είδα τον Γκοντό στο BBC όταν ήμουν 18, λίγες βδομάδες μόνο αφού είχα νοικιάσει την πρώτη μου έγχρωμη τηλεόραση στο Λονδίνο. Και μερικούς μήνες αργότερα είδα το Our Town, ερχόμενο από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Το BBC ήταν για μένα κεντρικό στην επανεκπαίδευση του Δημήτρη έχοντας φύγει λιγότερο από 2 χρόνια αφού επέστρεψε ο Καραμανλής -σκεφτόμενος ότι η Ελλάδα ήταν πλέον σε καλά χέρια είχα αποφασίσει ότι θα μπορούσαν να με συγχωρήσουν αν έφευγα, και έτσι μπόρεσα να ανακαλύψω τους θαυμαστούς κόσμους που υπάρχουν δυό βήματα έξω από την μικρή μας αυλή. Ο Μπέκετ μου είχε ανοίξει καινούργια μάτια, και πολύ είχα αγαπήσει και τον Αλαν Μπένετ. Στην Αγγλία και στην Αμερική έλεγα τι χάνουν που δεν μπορούν να κατανοήσουν και Ελληνική λογοτεχνία -προσπαθούσαν όμως, οι ξένοι, να κατανοήσουν άλλες κουλτούρες. Αργότερα άρχισα να λέω τι κρίμα που οι περισσότεροι Έλληνες δεν μπορούν να κατανοήσουν την ξένη λογοτεχνία και τρόπο του σκέπτεσθαι. Ελάχιστοι όμως Έλληνες ενδιαφέρονται να κατανοήσουν ξένη προς αυτούς κουλτούρα -οι περισσότεροι μόνο να την ειρωνεύονται βρίσκουν άξιο. Πολύ χαρά μου δίνεις με την απάντησή σου -δεν χρειάζεται πλέον να "περιμένουμε πληροφορίες πάνω σ' αυτό", γιατί έκλεισες την ανάρτηση (ή άνοιξες τις πιθανότητες συνέχειάς της) υπέροχα!