Ίλιγγος

Αυτός ο εγγονός ενός οραματιστή και γιός ενός λαοπλάνου, πρέπει σίγουρα να αισθάνεται αποτυχημένος, και ως εγγονός και ως γιός.

Αν τον Σεπτέμβριο του 2009 είχε εκλεγεί λέγοντας ότι τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά θα κάνει ότι μπορεί, ίσως σήμερα να τον βλέπαμε απλά σαν μια τραγική φιγούρα. Εκλέχτηκε όμως λέγοντας ότι λεφτά υπάρχουν, πράγμα που ναι μεν αντανακλά σε όσους το χάψανε αλλά επίσης αντανακλά και στον ίδιο μεταμορφώνοντας τον σήμερα ή σε ψεύτη (που ούτε καλός λαοπλάνος δεν μπορούσε να γίνει), ή σε ηλίθιο (που ούτε ένα όραμα δεν μπορούσε να προσπαθήσει καν να υλοποιήσει). Ή και τα δύο.

Όμως κάτι περίεργο συμβαίνει τις τελευταίες μέρες. Ο άνθρωπος που ονειρευόταν ότι θα γινόταν βασιλιάς, ο άνθρωπος που ως Λουδοβίκος XIV φαινότανε να λέει "Το κράτος είμαι Εγώ", ο άνθρωπος που άκουγε τους γύρω του κοντά και μακριά να τον αποκαλούν προδότη, δικτάτορα, ηλίθιο και μαριονέτα, στην τελευταία του σπασμωδική κίνηση, κατάφερε κάτι που ακόμα δεν έχει ξεκάθαρα εικονογραφηθεί.

Ο επιλεγόμενος "απ' τους τρεις ο μακρύτερος" αιφνιδίασε τους πάντες, εντελώς, ακόμα και τον αντιπρόεδρό του. Και ο αιφνιδιασμός είναι το ισχυρότερο όπλο σε οποιαδήποτε μάχη.

Ερώτηση: Τι είδους σφαίρες έχει αυτό το όπλο;
Ερώτηση: Τι είδους μάχη εξελίσσεται τώρα;

Με έκπληξη, το μέγεθος της οποίας ισούται με το μέγεθος του αιφνιδιασμού που επέτυχε, βλέπουμε σε διεθνές επίπεδο, ότι οι πολιτικοί, οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι έχουν αρχίσει να ξανασκέφτονται και να επανεκτιμούν τις πρώτες τους αντιδράσεις.

Τί ακριβώς έγινε; Επί 18 μήνες ο Παπανδρέου διαπραγματεύτηκε την ολοσχερή υποτέλεια της Ελλάδας, λέγοντας "Ναι" σε όλα όσα οι δανειστές απαιτούσαν, καταρρακώνοντας τον Έλληνα πολίτη και καταδικάζοντάς τον σε φυλάκιση για δεκαετίες.

Αν είχε πει ένα "Όχι", στις διαπραγματεύσεις, μπορεί να είχε επιτύχει κάτι, μάλλον όμως δεν θα είχε επιτύχει τίποτα και θα μας είχανε χρεοκοπήσει. Με τα "Ναι κύριε, ότι πείτε κύριε, πόσο ψηλά θέλετε να πηδήξω κύριε;" τους έφερε σε θέση ισχύος. Και όταν όλα ήταν στο τραπέζι και όλοι στην Ευρώπη θριαμβολογούσαν ότι σώθηκε το Ευρώ, ησυχάσανε, και ούτε σκέψη έδιναν στην μιζέρια ενός λαού που επί δεκαετίες στο μέλλον δεν θα είχε να φάει. Ο "Ναι κύριε" τους βγήκε ξαφνικά από έξω αριστερά.

Αν γδύσεις την έκπληξη από όλα τα κοινότυπα κομματικά, ιδεολογικά, κλπ., κλπ., τι μένει; Χωρίς δημοψήφισμα οι Έλληνες θα υποφέρουν για 20 χρόνια. Με "Ναι" από το δημοψήφισμα οι Έλληνες θα υποφέρουν για 20 χρόνια. Με "Όχι" από το δημοψήφισμα οι Έλληνες θα υποφέρουν για 20 χρόνια.

Όμως, με "Όχι" από το δημοψήφισμα θα υποφέρουν και οι Ευρωπαίοι πολύ περισσότερο από ότι θα περίμεναν.

Και το μπαλάκι, ξαφνικά βρίσκεται στα χέρια των Γερμανών. Διότι, αιφνιδιαστικά, οι Γερμανοί συμμετέχουν στο ρίσκο του Έλληνα.

Αν ήταν κινηματογραφική ταινία, τώρα θα μαθαίναμε ότι τον Σεπτέμβριο του 2009 του είχαν υποσχεθεί άλλα, το 2010 του είπανε άλλα, και στο τέλος του 2011 τους είπε "έτσι μού 'σαστε; καθίστε εδώ τώρα!"

Δεν είναι βέβαια κινηματογραφική ταινία, και τα άσπρα καπέλα δεν τα φοράμε ούτε εμείς ούτε εκείνοι.

Φέρεται λοιπόν η Ελλάδα απερίσκεπτα, ή τολμηρά;

Ριψοκίνδυνα, ή με θράσος;

Λέει το CNN: "Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, η Ελλάδα είναι κολλημένη στον τοίχο χάρη του Παπανδρέου. Η κατάσταση έχει αλλάξει ξαφνικά, από μια οικονομική καταστροφή με μέτρα λιτότητας, σε ερώτηση σχετικά με την πολιτική της ταυτότητα: Ανήκουν οι Έλληνες στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή όχι;"

Την απάντηση υποτίθεται ότι θα την δώσουν οι Έλληνες, μα θα την δώσουν βάση του τι θα προτείνει τώρα η Γερμανία. Και αυτό, πιστεύω, ήταν μέσα στις σφαίρες του αιφνιδιασμού που εξαπέλυσε ο Παπανδρέου: να εκβιάσει την Γερμανία να κάνει οτιδήποτε θα κάνει τώρα, ή δεν θα κάνει, όχι από θέση καθοδηγητική, αλλά από θέση ευθύνης απέναντι στους πολίτες, έστω και αν αυτοί οι πολίτες αντιπροσωπεύουν μόνο το 1,8% της δύναμης της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης (του Τέταρτου Ράιχ).

Κρύφτηκε ο Παπανδρέου πίσω από τον Ελληνικό λαό για να προσπαθήσει να κρατηθεί στην εξουσία, ή ανάγκασε την Γερμανία να βρεθεί στην θέση του να παραδεχτεί ότι οι οδηγίες της , στο τέλος, πλήττουν τους απλούς ανθρώπους της Ελλάδας και δεν μπορεί πλέον να φέρεται σαν να έχουν μονο οι τράπεζες σημασία; Ή και τα δύο;

Στο τέλος, πενήντα, εκατό χρόνια από τώρα, η αιφνιδιαστική κίνηση του Παπανδρέου θα συζητείται ή σαν μια ανεύθυνη και εγωιστική πράξη ενός που ήταν πολύ λίγος, ή σαν μια αριστοτεχνική τρεχάλα με την μπάλα από έξω αριστερά, που ξεπέρασε όλους τους παίκτες και έφτασε στο απέναντι τέρμα, είτε έβαλε τελικά το γκολ είτε όχι.

Ποιόν από τους δύο χαρακτηρισμούς θα κρατήσει η Ιστορία δεν το ξέρουμε ακόμα. Ξέρουμε όμως ότι αυτή τη στιγμή, καθώς η Μέρκελ και ο Σαρκοζί περιμένουν τον Παπανδρέου να λογοδοτήσει στις Κάννες, στις 6 μμ, 2 Νοεμβρίου 2011, και οι δύο χαρακτηρισμοί παραμένουν ανοικτοί.