Ταξίδια

Κάθε φωτεινό σημείο που βλέπετε σε αυτή την φωτογραφία βαθύ πεδίου του Χαμπλ είναι ένας Γαλαξίας.
Κάθε Γαλαξίας έχει περίπου 200.000.000 άστρα.

Η φαντασία μας, όσον αφορά τα ταξίδια, δεν μπορεί να φτάσει σε μέρη πιο εξωτικά από τους προορισμούς όπου θα μας πήγαινε ένα ταξίδι στα αστέρια.

Ποιούς πραγματικούς λόγους θα μπορούσαμε να φανταστούμε για να κάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι, εκτός του οφθαλμοφανούς, της δίψας μας για εξερεύνηση και την περιέργεια; Ένας και μόνο: Επιβίωση του είδους μας. Είτε λόγω υπερπληθυσμού στην Γη, είτε λόγω του ότι η Γη μια μέρα δεν θα είναι πλέον κατοικήσιμη. Εκτός του ότι μπορεί να την καταστρέψουμε οι ίδιοι, μπορεί να την χτυπήσει ένας μεγάλος μετεωρίτης, όπως πριν 65.000.000 χρόνια, ή, να σταματήσει η Γη να μπορεί να συντηρεί το ανθρώπινο είδος λόγω αλλαγής σύστασης της ατμόσφαιρας, ή/και αλλαγής θερμοκρασίας. Ούτως ή άλλως, ξέρουμε ότι όταν ο ήλιος εξαντλήσει τα καύσιμά του και αρχίσει να σβήνει, θα γίνει πρώτα ένα Κόκκινος Γίγας και θα καταπιεί την Γη --μια που η τροχιά της θα βρεθεί μέσα στην σφαίρα του ήλιου που θα μεγαλώνει καθώς θα σβήνει. Αυτό βέβαια δεν πρόκειται να συμβεί για άλλα περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Έχουμε καιρό.

Πόσο εφικτό είναι όμως ένα ταξίδι στα άστρα? Κατ' αρχάς ο όρος δεν είναι ακριβής. Το να ταξιδέψουμε στα άστρα θα ήταν άνευ νοήματος μια που τα άστρα είναι ήλιοι και μάλλον δεν θα ενδιαφερόταν κανείς να ...προσεδαφιστεί, άρα γιατί να πάει.

Μάλλον εννοούμε "ταξίδι σε πλανήτες γύρω από άλλα άστρα". Για να ακριβολογούμε, δηλαδή.

Στην άμεση "γειτονιά" μας, πολύ κοντά στο ηλιακό μας σύστημα, έχουν ήδη ανακαλυφθεί πάνω από 786 πλανήτες. Ο Γαλαξίας μας έχει κάπου 200.000.000.000 αστέρια. Υπάρχουν κάπου 300.000.000.000 Γαλαξίες στο γνωστό σύμπαν.

Το πρόβλημα δεν είναι να βρούμε που να πάμε, μια που υπάρχουν περισσότεροι πλανήτες από κόκκους άμμου σε μια παραλία. Το πρόβλημα είναι πως να φτάσουμε εκεί. Και τι θα βρούμε, πως θα επιζήσουμε, αφού φτάσουμε εκεί.

Η άμεση "γειτονιά" μας έχει διάμετρο κάπου 50 έτη φωτός.
Το γρηγορότερο σκάφος που έφτιαξε ποτέ ο άνθρωπος είναι το σκάφος Ήλιος2 το οποίο ταξιδεύει με ταχύτητα 241.400 χιλιόμετρα την ώρα.
Με μια τέτοια ταχύτητα, το διαστημόπλοιο με ανθρώπους θα έφτανε στον πρόσφατα ανακαλυφθέντα πλανήτη ενός κοντινού μας άστρου, σε απόσταση 11,9 ετών φωτός, σε περίπου 4.474 χρόνια.

Αν δηλαδή στέλναμε αύριο, στο έτος 2013, μια αποστολή εκεί, και όταν φτάσουνε μας στείλουνε σήμα ότι φτάσανε (το σήμα τους θα ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός), θα λάβουμε νέα της αποστολής το έτος 6499. Το μήνυμα δεν θα μας το έστελναν οι αστροναύτες που στείλαμε αλλά οι απόγονοί τους, μετά από 180 γενεές οι οποίες θα έχουν γεννηθεί στο διαστημόπλοιο καθ' οδόν.

Όπως αντιλαμβάνεστε, τέτοιου είδους ταξίδι δεν έχει σταγόνα ρεαλισμού. Ταξίδια πέρα από το ηλιακό μας σύστημα δεν είναι εφικτά, εκτός αν το διαστημόπλοιο ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός.

Βάση των νόμων της φυσικής δεν είναι δυνατό για κάτι το οποίο έχει μάζα να ταξιδεύει στην ταχύτητα του φωτός, μπορεί όμως να φτάσει κάπου 98% της ταχύτητας του φωτός.

Πρώτα θα έπρεπε λοιπόν να έχουμε χτίσει τεχνολογία που να επιτρέπει ταχύτητα 98% της ταχύτητας του φωτός.

Τότε, το διαστημόπλοιο που θα χτίσουμε, θα φτάσει σε εκείνον τον συγκεκριμένο πλανήτη σε 13 περίπου χρόνια. Συν 11,9 χρόνια να επιστρέψει το σήμα που θα μας στείλουν, θα έχουμε νέα τους το έτος 2038 (αν είχαμε την τεχνολογία σήμερα και έφευγαν οι αστροναύτες αύριο, πρωί-πρωί [ώρα Φλώριδας]).

Το έξτρα μπόνους θα είναι ότι μια και ο χρόνος τρέχει πιο σιγά όσο πλησιάζουμε την ταχύτητα του φωτός, ενώ στην Γη θα έχουν περάσει 13 χρόνια, στο διαστημόπλοιο θα έχουν περάσει μόνο μερικοί μήνες. Θα πρέπει όμως αφού φτάσουν και στείλουν το μήνυμα να περιμένουν εκείνοι 24 χρόνια για να λάβουν την απάντησή μας: "μήνυμα ελήφθει-συγχαρητήρια για κατόρθωμα".

Και μιλάμε για τον κοντινότερο ανακαλυφθέντα πλανήτη σε απόσταση 11,9 ετών φωτός.

Πραγματική μετοικεσία στα άστρα θα χρειαζόταν πολλές δεκαετίες στα 98% της ταχύτητας του φωτός. Κάθε σκάφος θα χρειαζόταν αποθέματα ενεργείας για το ταξίδι, και νερό και φαγητό για πολλούς ανθρώπους, ίσως γενεές, για πολλά χρόνια. Μόνο για να φτάσουν. Όσο φτιάχναμε το σκάφος μεγαλύτερο, για αποθήκευση ενέργειας για τις μηχανές και νερό και φαγητό για τους ταξιδιώτες, τόσο, λόγω μεγέθους, θα χρειαζόταν περισσότερη ενέργεια. Και, στο τέλος του ταξιδιού, τι θα φάνε στον πλανήτη όπου αφιχθούνε, τι θα πιούνε και τι θα αναπνεύσουνε αφού τελειώσουν τα αποθέματα του σκάφους; Και τι και πότε θα μάθουμε εμείς σχετικά με το ταξίδι;

Το ταξίδι στ' αστέρια, αγαπητοί μου, δεν είναι εφικτό, ούτε θα έφερνε το παραμικρό ευεργέτημα για εκείνους που θα έμεναν στην γη. Ούτε θα είχε αίσιο τέλος για τους ταξιδιώτες οι οποίοι θα έφταναν ίσως σε έναν πλανήτη, ο οποίος όμως θα είχε βιολογία, θερμοκρασία και ατμόσφαιρα που δεν θα υποστήριζε την εύθραυστη και συγκεκριμένη ανθρώπινη ύπαρξη.

Η φαντασία πάντως έχει λύσεις:

- Μηχανές Warp οι οποίες δημιουργούν μια φούσκα χώρου γύρω από το σκάφος, και η φούσκα κινείται "εκτός" σύμπαντος σαν σκουληκότρυπα σε μήλο. Βάση των νόμων της φυσικής τους οποίους γνωρίζουμε δεν ξέρουμε αν ζων οργανισμός ή οργανωμένο σύνολο μάζας μπορεί να επιζήσει τέτοια κατάσταση.

- Ύπνος (νάρκη) που να διαρκεί χρόνια για τους ταξιδιώτες. Εφικτό, αλλά κάποτε, όταν ξυπνήσουν, πρέπει να φάνε, να πιούνε, και να αναπνεύσουνε για χρόνια. Το πρόβλημα επιστρέφει.

Το να μεταναστεύσουν μερικά δείγματα ανθρώπων για να επιζήσει το είδος, σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, όπου η γενέτειρα Γη μάλλον ποτέ δεν θα μάθει τι απέγινε με την αποστολή, είναι θεωρητικά εφικτό. Το μεικτό πλήρωμα όμως πρέπει να είναι εκατοντάδες άνθρωποι και το σκάφος πρέπει να υποστηρίζει τον αυξανόμενο με τις γενεές αριθμό, ή ο αριθμός να συντονίζεται. Και πρέπει να φτάσουν τελικά σε έναν πλανήτη κατοικήσιμο από ανθρώπινα όντα όσον αφορά την θερμοκρασία, ατμόσφαιρα και βιολογία.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν από την οπτική κάθε είδους ζωής σε κάθε πλανήτη στο σύμπαν: Η πραγματικότητα είναι ότι πλανήτες σαν την Γη, και Ζωή σαν της Γης, δεν είναι κάποια εξαίρεση: είναι ο κανόνας στο σύμπαν. Όμως, ζωή σαν την δική μας δεν μπορεί να ταξιδέψει από αστρικό σύστημα σε αστρικό σύστημα ως καθημερινή πρακτική.

Οπότε, από την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, μην περιμένετε να δείτε ποτέ αρμάδες εξωγήινων να φτάνουν στην Γη. Όσο και ανεπτυγμένη τεχνολογία να υπάρχει, το διαστρικό ταξίδι απλά δεν είναι εφικτό, συμφέρον ή λογικό, για απλούς, και πολλούς, λόγους.

Για να γίνει ταξίδι στ' αστέρια χρειάζεται:

1. Το σκεπτικό και η δυνατότητα οι ταξιδιώτες και οι απόγονοί τους να ζήσουν επ' άπειρον μέσα στο σκάφος (περισσότερο Διαστημικός Σταθμός Επιβίωσης του είδους παρά "Διαστημόπλοιο"), και, η ανακάλυψη πλανήτη που να υποστηρίζει ανθρώπινη ζωή να είναι δευτερευούσης σημασίας --όχι σκοπός του ταξιδιού.

2. Να υπάρχουν κανονισμοί και νόμοι ως προς το ποιοί, πόσοι και πότε θα γεννιούνται, καθώς παλαιότεροι πεθαίνουν, για να παραμένει ο αριθμός επιβατών συντηρήσιμος από το σκάφος. Ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστούν ποτέ νόμοι και κανονισμοί για το ποιοί και πότε πρέπει να ...πεθαίνουν. Και, ελπίζοντας ότι η σύλληψη, κυοφορία, γέννηση και μεγάλωμα σε συνθήκες διαστήματος μέσα στο σκάφος θα είναι εφικτές και δεν θα αλλάξουν την βιολογία του είδους των ανθρώπων απότομα ή ανεξέλεγκτα.

3. Να είναι εφικτή, ως προς νόμους φυσικής, και να έχει εφευρεθεί η μηχανή Warp, με ανανεώσιμα "καύσιμα", και, να είναι δυνατή και προβλέψιμη η πλοήγηση στον χώρο/χρόνο.

4. Να έχει εφευρεθεί μηχανισμός που από σκόρπια άτομα (άτομα υδρογόνου υπάρχουν σκόρπια στο διάστημα) να δημιουργεί ύλη φαγώσιμη, και πόσιμη. Ή/και, να υπάρχει δυνατότητα ανακύκλωσης αποβλήτων, επανα-οργανώνοντας την μοριακή ή και ατομική σύνθεση σε ύλη που να μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί ως τροφή.

5. Το σκάφος να είναι αρκετά μεγάλο για εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες, με σχολεία, χώρους αναψυχής, ιδιαίτερα διαμερίσματα, θερμοκήπια, και  να είναι σαν ένα μεγάλο δαχτυλίδι που να περιστρέφεται ώστε να υπάρχει τεχνητή βαρύτητα στις άκρες λόγω φυγόκεντρου δύναμης, ώστε τα κόκκαλα των ανθρώπων να μην γίνουν πούδρα και οι μυς τους κιμάς, με τα χρόνια και τις γενεές.

Η παραπάνω τεχνολογία χρειάζεται 200 με 1.000 χρόνια ή και παραπάνω για να ανακαλυφθεί. Αλλά, η ύπαρξη και επιβίωση της ανθρωπότητας στην Γη πέρα των επόμενων εκατό χρόνων είναι προβληματική και αμφίβολη. Επίσης δεν υπάρχουν χρηματικά κινητήρα κέρδους για τα παραπάνω, οπότε, ξεχάστε τα.
:-)

Η δημιουργία ενός τέτοιου σκάφους χρειάζεται δεκαετίες, αν όχι αιώνες, από την στιγμή που θα υπάρχουν οι διαφορετικές απαραίτητες τεχνολογίες. Το κόστος κατασκευής θα είναι μεγαλύτερο από όσο μπορούν να επωμισθούν ακόμα και ολόκληρα κράτη. Ίσως μεγαλύτερο κόστος από όσο μπορεί να επωμισθεί η παγκόσμια οικονομία με την σημερινή της μορφή. Η έλλειψη οποιασδήποτε πιθανότητας οικονομικού ή κρατικού, ή εταιρικού, ή προσωπικού κέρδους αφαιρεί την δυνατότητα να αναληφθεί η κατασκευή στο πλαίσιο του παρόντος οικονομικού συστήματος των ανθρώπων. Άρα, και όταν ακόμα υπάρξουν οι τεχνολογίες, πριν ξεκινήσουμε την προετοιμασία για το ταξίδι, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε την φύση της παγκόσμιας οικονομίας και των ατομικών/προσωπικών προσδοκιών/κοσμοθεωρίας. Πριν σκεφτούμε καν να επιζήσουμε σαν είδος πέρα από την Γη πρέπει να αλλάξουμε την ανθρώπινη φύση.

Βέβαια, αν άλλαζε ποτέ τόσο ριζικά η ανθρώπινη φύση, όσον αφορά το σκεπτικό και την συλλογική συνεργασία, ίσως η αλλαγή αυτή να δημιουργούσε συνθήκες στην Γη των ανθρώπων βάση των οποίων συνθηκών να μπορούσαμε να επιβιώσουμε στον πλανήτη μας χωρίς να χρειαστεί να φύγουμε. Το "σκάφος" με τις απαραίτητες συνθήκες, τότε, θα ήταν η ίδια η Γη.

Πράγμα που σημαίνει ότι το πραγματικό Ταξίδι στ' Αστέρια πρέπει να γίνει
μέσα σε εμάς,
στον καθένα μας και στην κοινωνία μας
Το σκάφος, το αστρόπλοιο, υπάρχει ήδη. Λέγεται Γη.

Οκτώβριος

Αν κοιτάξτε πολύ προσεκτικά τον έναστρο ουρανό στην παραπάνω φωτογραφία θα δείτε ότι ένα από τα άστρα κινείται.

Δεν είναι άστρο. Είναι μια μηχανή κατασκευασμένη από εμάς τους ανθρώπους -ίσως ο δορυφόρος μέσω του οποίου παραδίδω το παρόν γραπτό στο διαδίκτυο. Ίσως ο Διαστημικός Σταθμός. Ίσως το Διαστημικό Λεωφορείο, ή ένα απομεινάρι φάσης πυραύλου από κάποια εκτόξευση του προγράμματος Απόλλων το οποίο πήγε το 99% του ανθρωπίνου είδους στον δορυφόρο μας την σελήνη. Μόνο 99%, γιατί κάποιο 1% της ανθρωπότητας αποτελείται από δυστυχισμένα πλάσματα που δεν έχουν την δύναμη να πιστέψουν ότι πήγαμε.

Αν κοιτάξτε πολύ προσεκτικά την παραπάνω φωτογραφία θα δείτε ότι ένα άστρο κινείται. Αν δεν το βλέπετε, αυτό δεν είναι επειδή η φωτογραφία είναι στατική. Είναι γιατί δεν κλείσατε τα μάτια σας για να το δείτε με τα μάτια της ελπίδας που ελπίζω να υπάρχει στην ψυχή όλων μας: την ελπίδα που καίει μόνο με την φωτιά του ονείρου.

Εκείνη η φωτιά που έκαιγε στα σωθικά όλων εκείνων που έχτισαν την Αναγέννηση και έφτασαν στο φεγγάρι, και που ξέρω ότι μια μέρα θα καίει ξανά μέσα στους απογόνους μας, αιώνες από τώρα όταν ο καινούργιος Μεσαίωνας, η καινούργια Εποχή Σκοταδισμού, που ξεκίνησε πριν λίγες δεκαετίες, εκτελέσει το έργο της, την τροχιά της, και επιστρέψει το φως που κλέβει τώρα από την Γη μας.

Είμαστε μια πολύ τυχερή γενιά, με τον τρόπο μας, γιατί έτυχε να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες στην αλλαγή κατεύθυνσης της ασταμάτητης παλίρροιας της εξέλιξης της ανθρωπότητας. Έχουμε ακόμη πάνω επό 163.000.000 χρόνια μπροστά μας αν ειναι να επιζήσουμε περισσότερο από τους δεινοσαύρους.

Ήταν Οκτώβριος του 1957 όταν όλοι κοίταξαν ψηλά στα άστρα και είδαν ένα από αυτά να κινείται, για πρώτη φορά. Το έλεγαν Σπούτνικ.

Διαζύγιο

Οι σύμμαχοι πήραν διαζύγιο την ημέρα που κέρδισαν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μέχρι τότε είχαν συμμαχήσει με τον σατανά για να νικήσουν μαζί το Γερμανικό τρίτο Ράιχ. Ποιός ήταν ο σατανάς εξαρτάτο από το αν ήσουν Σοβιετικός που συμμάχησες με τους Αμερικανούς, ή Αμερικανός που συμμάχησε με τους Σοβιετικούς.

Και, από την ημέρα του διαζυγίου ο πόλεμος συνεχίστηκε άλλα σαράντα πέντε χρόνια (μόνο που αντί για ζεστός ήτανε κρύος). Το σημείο μηδέν του πολέμου, επί σαράντα πέντε χρόνια βρισκόταν στο κουφάρι της πρώην Γερμανίας, στο Βερολίνο, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Οι γραμμές τραβήχτηκαν γρήγορα το 1945, με τις ΗΠΑ από την μία και την ΕΣΣΔ από την άλλη, τους παραδοσιακούς συμμάχους να πηγαίνουν ή προς το ΝΑΤΟ ή προς το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, και τις υπόλοιπες χώρες να ξεδιαλύνουν σύντομα, θέλανε-δε-θέλανε προς τα που θα πήγαιναν. Η Ελλάδα "αποφάσισε" μετά από τον Εμφύλιο --ο οποίος αν και έληξε επισήμως το 1949, θα κάνει ακόμα καμιά γενιά ώσπου να ηρεμήσει.

Τα είκοσι-τριάντα χρόνια που ακολούθησαν, είδαν πολλούς Έλληνες να πηγαίνουν να βρούνε δουλειά και ψωμί στην πρώην Γερμανία, κυρίως την Δυτική. Επίσης, τα χρόνια εκείνα, είδαν πολλά αξιοπερίεργα που δεν περίμενε κανείς ότι θα γίνουν, ή ότι δεν θα γίνουν, καθώς τελείωνε ο πόλεμος.

Πηδώντας 68 χρόνια μπροστά, βλέπουμε ότι η Ελλάδα θυμήθηκε πως δεν είχε πάρει την νόμιμη αποζημίωση από τους Γερμανούς μετά τον πόλεμο.

Όλοι ρωτάνε πως θα την πάρουν τώρα, και ποιός είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος να την απαιτήσουν. Δεν έχω ακούσει όμως πολλούς να ρωτάνε γιατί δεν την είχε πάρει η Ελλάδα τότε. Και πως επηρεάζει την σημερινή πραγματικότητα και απαίτηση το γεγονός ότι δεν την είχε ζητήσει πριν; Και, πως και την θυμήθηκε ξαφνικά σήμερα;

Το πως την θυμήθηκε ξαφνικά σήμερα είναι απλό. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει, χρειάζεται χρήμα, και το ψάχνει παντού. Το γιατί δεν την είχε πάρει, την αποζημίωση, μέχρι σήμερα και γιατί δεν την είχε ζητήσει είναι επίσης απλό: Στην αρχή δεν της επετράπη, υποτραπεζίως, λόγω της ανάγκης της Δύσης να χτίσει γρήγορα την Δυτική Γερμανία ενάντια της Ανατολικής, και της ΕΣΣΔ, και, αργότερα, η Ελλάδα δεν είχε τόσο ανάγκη ώστε να την ενδιαφέρει. Άλλωστε, η Δυτική Γερμανία είχε γίνει και ο τόπος προτίμησης των μεταναστών εργασίας.

Τώρα όμως τα πράγματα αλλάξανε, από τότε που η Γερμανία ξαναενώθηκε, η ΕΣΣΔ διαλύθηκε, το διαζύγιο του 1945 και οι ανάγκες του ξεχάστηκαν, η Ελλάδα χρεοκόπησε, και η Γερμανία επιστρέφει στην προ του 1939 στάση της με μέσα πολύ πιο έξυπνα από εκείνα που είχε χρησιμοποιήσει ο Χίτλερ, πρωτοστατώντας και οδηγώντας τις διεθνής οικονομικές απαιτήσεις για την Ελλάδα.

Πως να αμυνθεί η Ελλάδα; μα, φυσικά με τον πατροπαράδοτο Ελληνικό τρόπο, κατά τον οποίον αρνούμαστε τις υποχρεώσεις μας παραπέμποντας σε άλλα θέματα. Του στυλ "μου ζητάς λεφτά σήμερα, αλλά εσύ δεν πλήρωσες στον παππού μου τα λεφτά που δεν σου είχε ζητήσει".

Νομίζω ότι το θέμα δεν είναι αν πρέπει να πληρώσει αυτά τα χρήματα η Γερμανία. Κατά την γνώμη μου, το ζητούμενο είναι γιατί δεν τα είχαμε απαιτήσει πριν, και το τι ηθική (και νομική) αξία έχει η απαίτησή μας σήμερα.

Η έκβαση, στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν θα έχει τίποτα να κάνει με την ηθική, ή την νομική, αλλά με το ποιός είναι ο ισχυρότερος. Η ανοικοδομούμενη Ελλάδα, την δεκαετία του '50, σαν μέλος και μέρος της Δύσης, με το Αιγαίο να στέκεται ανάμεσα στην Μαύρη Θάλασσα και την Μεσόγειο, ήταν σίγουρα "ισχυρότερη" τότε, στην διεθνή αντίληψη από ότι είναι σήμερα αφού τα έκανε θάλασσα και χρεοκόπησε με κάθε έννοια πλην επισήμως. Περισσότερες πιθανότητες είχε να τα πάρει τότε παρά τώρα. Και, για οποιονδήποτε λόγο, δεν τα πήρε ούτε τότε.

Δεν μας απομένει βέβαια παρά να προσπαθήσουμε. Ελπίζω για μια φορά στην Ιστορία μας να προσπαθήσουμε σωστά, έξυπνα, από τα σωστά κανάλια, "μιλώντας" ξένες γλώσσες για να μας καταλάβουνε, και όχι δια μέσου του συνήθους Ελληνικού τσαμπουκά και ασχετοσύνης που μόνο χασμουρητό προκαλεί στους δέκτες.

Άκρα

Εσείς κι εγώ έχουμε συζητήσει συχνά περί των άκρων. Των ανθρωπίνων άκρων. Και δεν εννοώ χέρια και πόδια. Εννοώ τα άκρα της ανθρώπινης σκέψης, είτε αυτά είναι θεωρητικά ή πρακτικά, είτε αφορούν φιλοσοφία, θρησκεία, επιστήμη, πολιτική ή οικονομικά.

Κατ' αρχήν είναι βέβαια δύσκολο να προσδιορίσει κανείς από ποιό σημείο και πέρα κάτι μπορεί να θεωρηθεί άκρο. Από το γόνατο ή τον αστράγαλο; Από τον αγκώνα, τον καρπό, ή τον ώμο;

Κατά τη δική μου γνώμη, μια ακραία θέση προσδιορίζεται από το εάν απορρίπτει λογικά επιχειρήματα τα οποία τείνουν προς ένα άλλο άκρο μόνο και μόνο για να τα απορρίψει, ή/και επειδή τείνουν προς ένα άκρο αντίθετο της υποστηριζόμενης θέσης. Επειδή, καμία θέση, όσο κεντρώα ή ακραία, δεν είναι απόλυτα σωστή -όλες οι θέσεις περιέχουν και σωστά και λανθασμένα μέρη. Δεν έχει σημασία να προσδιορίσουμε τι είναι το σωστό και τι το λάθος: υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται διαφορετικά από άλλους. Η διαφορετικότητα αυτή από μόνη της προσδιορίζει την αντικειμενική ύπαρξη πολλών θεωρουμένων "σωστών" ή "λανθασμένων" απόψεων με εξάρτηση το σημείο από το οποίο ξεκινά η οπτική.

Έχει περισσότερη αξία να αναλύουμε την ισχύ επιχειρημάτων που καταδικάζουν άλλα, παρά την ισχύ επιχειρημάτων που προσπαθούν να στηρίξουν άλλα.

Επίσης κατά την δική μου γνώμη, συχνά, ιδιαίτερα στην Ελληνική σκέψη, γίνεται το λάθος να θεωρούμε ότι υπάρχουν δύο άκρα, φερ' ειπείν Αριστερά και Δεξιά, Ύπαρξη Θεού ή Ανυπαρξία Θεού, κλπ. Μια αναπαράσταση γραμμική. Μια ευθεία με ένα κέντρο. Όμως υπάρχουν δύο άλλες εκδοχές-εικονογραφήσεις για να οροθετήσουμε ακριβέστερα τα άκρα: Το σχήμα καρό, ή διαμάντι, ένα τεράγωνο με τέσσερεις γωνίες Α, Β, Γ και Δ. Στην Πολιτική και Οικονομία αυτό θα είχε πλευρές την Αριστερά, την Ελευθεριακή Φιλοσοφία, την Δεξιά, και την Θεωρία που ζητά μέγιστο και ισχυρό κράτος. Τέσσερα άκρα αντί δύο.

Όμως, συνεχίζοντας να προτείνω τη γνώμη μου, η καλύτερη εικονογράφηση είναι μια σφαίρα, με βόρειο Πόλο, Νότιο Πόλο, τέσσερα ή και οκτώ σημεία στον Ισημερινό, και όλα τα πιθανά σημεία στις τρεις διαστάσεις του εσωτερικού της σφαίρας.

Με την εικονογράφηση της σφαίρας μπορούμε να ξεχωρίσουμε, όπως θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε, πχ., την ακροαριστερά από την αναρχία. Την ακροδεξιά από την Ελευθεριακή φιλοσοφία. Τους Κλασσικούς Φιλελεύθερους από τους Φιλελεύθερους, από τους Νεοφιλελεύθερους. Τους ρατσιστές απόχρωσης δέρματος από τους ρατσιστές-ξενόφοβους.

Στην τελική, και επιστρέφοντας στην απλουστευμένη αρχή αυτής της εισαγωγής που έγραψα παραπάνω, δεν έχει τόσο σημασία να αποφασίσουμε αν ένα άκρο ξεκινά από τον ώμο, τον αγκώνα, ή τον καρπό, τα γόνατα ή τον αστράγαλο. Σημασία έχει να αναγνωρίσουμε ότι ένα ανθρώπινο όν αποτελείται από ολόκληρο το σώμα του, των νυχιών συμπεριλαμβανομένων, και ότι ως εκ τούτου, οποιαδήποτε θεωρία δεν το δέχεται, ή πρεσβεύει ότι ο νους μπορεί να θεωρηθεί "άνθρωπος" χωρίς το υπόλοιπο σώμα (του πρωκτού συμπεριλαμβανομένου), απλά προδίδει τους σπόρους αυτοκαταστροφής που περιέχει.

Πηγαίνοντας παρακάτω, δεν πιστεύω, προσωπικά, στον διαχωρισμό του αν μιλάμε για θρησκεία, πολιτική, ή, φιλοσοφία κλπ, εφ' όσον πιστεύω ότι όλα αυτά είναι αλληλένδετα, αλληλοεπιδρώντα και ομοούσια μέρη της σφαίρας για την οποία μίλησα παραπάνω. Λυπάμαι έναν Άθεο όσο λυπάμαι έναν Θρησκευόμενο, όσο λυπάμαι έναν αριστερό ή έναν δεξιό γιατί ο καθένας από αυτούς, κατά την γνώμη μου χάνει εντελώς την φύση, υφή και νόημα του θέματος εστιάζοντας στην αντίθεσή του με άλλους αντί στην γενική εικόνα και υπόθεση της απαραίτητα ενοποιημένης ανθρωπότητας αποτελούμενης από τις σκέψεις, πιστεύω και ιδέες όλων, χωρίς κανείς να κατέχει την πλήρη αλήθεια.

Υπάρχει βέβαια η συνήθης και ιδιαίτερα Ελληνική δικαιολογία ότι "φέρομαι έτσι επειδή ο άλλος φέρεται χειρότερα", ή, "τι μου λες εμένα, κοίτα τι κάνει ο άλλος". Δικαιολογίες τόσο λυπηρές όσο το σκουπιδαριό μέσα στο οποίο ασφυκτιεί η Ελλάδα.

Εκ του ορισμού προκύπτει επίσης ότι δεν πιστεύω πως οποιαδήποτε θεωρία, ή συνδυασμός θεωριών, μπορεί να εξυπηρετήσει μια κοινωνία ανθρωπίνων όντων επ' άπειρον χωρίς αλλαγή και εξέλιξη (εκ του ορισμού αυτού μια θεωρία που παραμένει ανεξέλικτη από τον 19ο αιώνα, ή επί πολλούς αιώνες, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ίσως ως γνώμονας όχι όμως ως αρμόζουσα στο σήμερα. Και ως εκ τούτου, η δύναμις μιας θεωρίας μετριέται από την ανθεκτικότητά της στον χρόνο. Βέβαια, ο Χριστιανισμός, φερ' ειπείν, όταν τον δει κανείς σαν παρθενες και αναστημένους, κάτι χάνει στον 21ο αιώνα. Αν όμως δει κανείς την μεταφορικότητα της Αγίας Τριάδας σαν να εννοεί τον Πατέρα-Σύμπαν, τον Υιό-Ζωή, και το Άγιο Πνεύμα-Νόμους της Φυσικής και της Εξέλιξης, τότε η δύναμις μετατοπίζεται και αλλάζει. Αλλάζει επίσης η υφή της άρνησης όσων ακόμα νομίζουν πως Αγία Τριάδα σημαίνει έναν Θεό εκτός ανθρώπου).

Μια θεωρία είναι σαν ένα αυγό. Αν σπάσει το αυγό και γίνει ομελέτα, δεν πρόκειται ποτέ να χωρίσει από μόνο του τον κροκό από το ασπράδι και να ξαναγίνει αυγό. Αν δεν σπάσει και παραμείνει ανεξέλικτο θα γίνει κλούβιο. Κι αν εξελιχθεί φυσικά θα γίνει πουλάκι. Και το πουλάκι δεν είναι αυγό.

Ας επιστρέψω όμως στα άκρα.

Δεν βρίσκω στα Ελληνικά την έκφραση "selflessness" και δεν εκπλήσσομαι γι' αυτό. Selflessness απλά σημαίνει το να μην σκέπτεται κάποιος τον εαυτό του μόνο, ή το να μην σκέπτεται εγωκεντρικά (ίσως "ανιδιοτέλεια", αλλά όχι ακριβώς).  Ήθελα να πω ότι υπάρχουν φιλοσοφίες που βασίζονται στον εαυτό, στο άτομο, στην ελευθερία του ατόμου πρεσβεύοντας το self αντί για το selfless. Και άλλες που πρεσβεύουν την σκέψη για το σύνολο και όχι για το άτομο και απελευθερώνουν το σύνολο "φυλακίζοντας" το άτομο. Ούτε η μία ούτε η άλλη βέβαια αντεπεξέρχεται στην πραγματικότητα του ότι υπάρχει σύνολο μόνο επειδή υπάρχουν άτομα.

Από τα παραπάνω ίσως να συμπεράνατε, λανθασμένα, ότι πρεσβεύω πως η καλύτερη θέση είναι το κέντρο. Ουχί. Ελπίζω ότι η παραπάνω παράγραφος περι αυγών έδωσε το στίγμα μου, ότι πιστεύω πως μια κοινωνία πρέπει να κινείται συνεχώς εξελίσσοντας τις θέσεις της μέσα στην προαναφερθείσα σφαίρα, πλησιάζοντας κατά καιρούς και οποιοδήποτε από τα άκρα και το κέντρο, χωρίς ποτέ να αποπέμπει αλλά να παραπέμπει, χωρίς σκεπτικό διαχωριστικό αλλά ενωτικό. Κάτι το οποίο, στην τελική, συμβαίνει συνεχώς, αν προσέξουμε την ιστορία -η οποία ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από την αφήγηση της εξέλιξης του ανθρώπου ως κοινωνικό όν.

Αυτού του είδους η εξέλιξη όμως είναι τρομερά δύσκολο να κατανοηθεί και να γίνει αποδεκτή γιατί απαιτεί ελαστικότητα από τα άτομα που αποτελούν την κοινωνία. Και τέτοια ελαστικότητα θα απαιτούσε από το κάθε άτομο να μην εστιάζει στην διαφορετικότητά του από άλλους, ή στην διαφορετικότητα άλλων από εαυτόν, αλλά να εστιάζει στην θέση εαυτού ως μια και μόνο στο γενικότερο σύνολο. Πράγμα το οποίο η μέγιστη πλειοψηφία των ανθρώπων το βρίσκει αδύνατο.

Δεν είναι σαν να λέμε ότι δεν μπορεί μια γκαμήλα να περάσει από το μάτι μιας βελόνας. Είναι το αντίθετο. Είναι σαν να λέμε ότι δεν μπορεί το μάτι μιας βελόνας, ένας πολύ μικρός χώρος, να βρει την θέση του σε ένα μεγαλύτερο, πολύ μεγαλύτερο χώρο.

Ιδέες

Πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ο κινηματογράφος, ή και ένας άνθρωπος, ένας σκηνοθέτης, στον ρου της ιστορίας των ανθρωπίνων πεπραγμένων;

Όταν ο σκηνοθέτης είναι ένας "μάγος", ένας Άνθρωπος σαν τον Στήβεν Σπίελμπεργκ, μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι μια ταινία μπορεί να αλλάξει, ή να συμπληρώσει την ιστορία.

Την τετάρτη Ιουλίου του 1776, πενήντα έξι άνθρωποι υπέγραψαν ένα έγγραφο το οποίο δήλωνε ότι "Πιστεύουμε τις αλήθειες αυτές ως αυτονόητες, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργημένοι ίσοι, ότι είναι προικισμένοι από τον Δημιουργό τους με ορισμένα απαράγραπτα Δικαιώματα, ότι ανάμεσα σε αυτά είναι Ζωή, Ελευθερία και η αναζήτηση της ευτυχίας".

Τα επόμενα χρόνια, και οι μάχες που πολέμησαν εκείνοι οι οποίοι πίστεψαν αυτά τα λόγια, οδήγησαν στην γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, το 1791, με την εγκαθίδρυση του Συντάγματος και το Καταστατικό των Δικαιωμάτων, όπως και τις πρώτες δέκα Τροποποιήσεις του Συντάγματος.

Όμως ο δρόμος προς την Ελευθερία δεν έφτασε στον προορισμό του το 1791. Είναι ο Εμφύλιος Πόλεμος του 1861-1865 ο οποίος θεωρείται σαν την "τελευταία μάχη του Πολέμου της Ανεξαρτησίας", όπως το προείδε ο πρώην Πρόεδρος Τζων Κουίνσυ Άνταμς όταν στις 24 Φεβρυαρίου 1841 υπερασπίστηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο τους Αφρικανούς απηχθέντες του Ισπανικού πλοίου Άμιστάντ.

Το 1862 ο Αβραάμ Λίνκολν εξέδωσε την Προκήρυξη Χειραφέτησης, μια Προεδρική διαταγή που κήρυττε όλους όσους ήταν σκλαβωμένοι στις Πολιτείες της Ομοσπονδίας του Νότου ελεύθερους. Όμως η προκήρυξη αυτή δεν ήταν νόμος. Μετά από το τέλος του πολέμου τίποτα δεν υποχρέωνε τις Νότιες Πολιτείες να υπακούσουν την Προεδρική διαταγή. Ήταν κεντρικής σημασίας να γίνει η κατάργηση της δουλείας νόμος πριν τελειώσει ο Εμφύλιος Πόλεμος --ειδάλως θα είχε γίνει, και θα είχαν χάσει τόσοι την ζωή τους, χωρίς αποτέλεσμα.

Και, στις 31 Ιανουαρίου του 1865, η Βουλή των Αντιπροσώπων, σχεδόν ένα χρόνο μετά από την γερουσία, ψήφισε, με δύο μόνο ψήφους πάνω από τον απαραίτητο αριθμό, την αποδοχή της Δεκάτης Τρίτης Τροποποίησης του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών:

Τμήμα 1. Ούτε δουλεία ούτε ακούσια υποτέλεια, με εξαίρεση στα ανωτέρω την τιμωρία για έγκλημα για το οποίο κάποιος πρέπει να έχει δεόντως καταδικαστεί, πρέπει να υπάρχουν στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, ή σε οποιοδήποτε χώρο που υπόκειται στη δικαιοδοσία τους.
Τμήμα 2. Το Κογκρέσο θα έχει την εξουσία να εφαρμόσει το άρθρο αυτό με κατάλληλη νομοθεσία.

Για να εφαρμοστή η τροποποίηση αυτή του Συντάγματος έπρεπε να επικυρωθεί από 27 από τις τότε 36 Πολιτείες.

Η Δεκάτη Τρίτη Τροποποίηση ανακηρύχθηκε ως υιοθετημένη στις 18 Δεκεμβρίου του 1865 όταν την επικύρωσε η Γεωργία φέρνοντας τον αριθμό των πολιτειών που την επικύρωσαν σε 27. Η Φλώριδα την επικύρωσε 28 Δεκεμβρίου του 1865. Το Νιού Τζέρση το 1866. Τέξας το 1870. Ντέλαγουέαρ 1901. Κεντάκυ το 1976.

Η Πολιτεία του Μισσισσίπι επικύρωσε την Δεκάτη Τρίτη Τροποποίηση το 1995 αλλά η Γραμματεία της Πολιτείας δεν επισημοποίησε την επικύρωση για 18 χρόνια αφού δεν έστειλε τα απαραίτητα έγραφα στα Εθνικά Αρχεία στην Ουάσιγκτον μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου 2013.

Επισήμως το έργο του Αβραάμ Λινκολν, και η υιοθέτηση της κατάργησης της δουλείας από όλες τις Πολιτείες της Ένωσης, τελείωσε στις 2 Φεβρουαρίου του 2013, 148 χρόνια μετά τον θάνατο του, 148 χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, τέσσερα χρόνια μετά την εκλογή του πρώτου Αφρικανικής καταγωγής Προέδρου των ΗΠΑ.

Ένας μεσήλικας μετανάστης στις ΗΠΑ από την Ινδία, ο Dr. Ρανζάν Μπάτρα, αφού είδε την ταινία του Σπίελμπεργκ "Λίνκολν", με τον Ντάνιελ Ντέη-Λούις στον ρόλο του Λίνκολν, ενδιαφέρθηκε να ερευνήσει το ιστορικό της Πολιτείας του στο θέμα και ανακάλυψε ότι αν και η πολιτεία του Μισσισσίπι, όπου ζούσε και εργαζόταν, είχε ψηφίσει την επικύρωση το 1995, δεν την είχε ποτέ στείλει στην Ουάσινγκτον, και έτσι παρέμενε επισήμως με το μέρος της δουλείας. Με έναν φίλο του, τον Κεν Σάλλιβαν, από το Ιατρικό Κέντρο του Πενεπιστημίου του Μισσισσίππι όπου εργαζόντουσαν μαζί, έκαναν τις απαραίτητες ενέργειες για να διορθώσει το λάθος αυτό η Γραμματεία της Πολιτείας.

Είναι ίσως πρέπον, και αρμόζει στην ιστορία των ΗΠΑ, ότι η τελευταία αυτή πράξη ξεκίνησε από έναν μετανάστη ο οποίος επέλεξε τις ΗΠΑ για πατρίδα του.



Έτσι, εκεί,  κάτω-κάτω, ίσως σαν υποσημείωση, στην ίδια σελίδα που αναφέρει η Ιστορία το όνομα του Αβραάμ Λίνκολν αναφέρει τώρα και τα ονόματα του σκηνοθέτη Στήβεν Σπίελμπεργκ, και των γιατρών Ρανζάν Μπάτρα και Κεν Σάλλιβαν οι οποίοι είδαν την ταινία του Σπίελμπεργκ: Λινκολν.

Στην μάχη του Γκέτισμπεργκ, 1-3 Ιουλίου 1863 η παλίρροια των τυχών του Εμφυλίου πολέμου άλλαξε τροπή προς την νίκη της Ένωσης του Βορά κατά της δουλείας. Την Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου του 1863, καθώς ο Εμφύλιος συνεχιζόταν ακόμα, και θα κρατούσε για άλλους 15 μήνες, ο Πρόεδρος Λίνκολν πήγε στο πεδίο μάχης του Γκέτισμπεργκ για την τελετή αφιέρωσης μέρους του πεδίου της μάχης ως ιερού εδάφους στην μνήμη των πεσόντων και των δύο πλευρών, και έκανε την παρακάτω σύντομη ομιλία η οποία έχει μείνει στην Ιστορία ως η Gettysburg Address:

Πριν από ογδόντα επτά χρόνια οι πατέρες μας εισήγαγαν σε αυτήν την ήπειρο ένα νέο έθνος, το οποίο συνελήφθη στην έννοια της ελευθερίας, και είναι αφιερωμένο στην άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργημένοι ίσοι.

Τώρα βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο εμφύλιο πόλεμο, εξετάζοντας κατά πόσον το εν λόγω έθνος, ή οποιοδήποτε έθνος το οποίο γεννήθηκε με αυτές τις αξίες και είναι έτσι αφιερωμένο, μπορεί να αντέξει τον καιρό. Συναντιόμαστε σε ένα μεγάλο πεδίο μάχης αυτού του πολέμου. Έχουμε έρθει για να αφιερώσουμε ένα τμήμα αυτού του πεδίου, ως τελευταία κατοικία για εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους εδώ ώστε η χώρα να μπορέσει να ζήσει. Είναι εντελώς σωστό και κατάλληλο ότι πρέπει να το κάνουμε αυτό.

Όμως, σε μια ευρύτερη έννοια, δεν μπορούμε να αφιερώσουμε, δεν μπορούμε να καθαγιάσουμε, δεν μπορούμε να αγιάσουμε το έδαφος. Οι γενναίοι άνδρες, ζώντες και νεκροί, που αγωνίστηκαν εδώ, το έχουν ήδη αφιερώσει, πολύ περισσότερο από κάθε πιθανή δική μας ενέργεια να προσθέσουμε ή να υποβαθμίσουμε. Ο κόσμος ελάχιστα θα σημειώσει, ούτε με τον καιρό θα θυμηθεί τι λέμε εδώ, αλλά ποτέ δεν μπορεί να ξεχάσει ό, τι έκαναν εδώ. Απομένει σε εμάς, τους ζώντες, περισσότερο να αφιερώσουμε τον εαυτό μας στο έργο που δεν έχει ακόμη τελειώσει το οποίο όσοι πολέμησαν εδώ τόσο ευγενώς προώθησαν. Απομένει σε εμάς, περισσότερο, να βρεθούμε εδώ, αφιερωμένοι στο μεγάλο έργο που απομένει μπροστά μας --ότι από αυτούς τους τιμημένους νεκρούς παίρνουμε ενισχυμένη αφοσίωση προς τον σκοπό για τον οποίον εκείνοι έδωσαν το υπέρτατο μέτρο αφοσίωσης --ότι αποφασίζουμε πως οι νεκροί αυτοί δεν θα έχουν πεθάνει εις μάτην --ότι αυτό το έθνος, υπό σκέπη Θεού, θα γεννηθεί εκ νέου εν ελευθερία --και ότι η κυβέρνηση των ανθρώπων, από τους ανθρώπους, για τους ανθρώπους, δεν θα χαθεί από την Γη.

(Μετάφραση/απόδοση στα Ελληνικά από τον γράφοντα)

Ο πρόεδρος Λίνκολν στο Γκέτισμπεργκ

 

Ο πρόεδρος Λίνκολν και α στρατηγός Τζών ΜακΛέρμαντ
κατά την διάρκεια της μάχης του Αντιέταμ στην Μαίρηλαντ.

Η φημισμένη σκηνή από το Όσα Παίρνει ο Άνεμος
όπου η μηχανή απομακρύνεται προς τα πάνω από την Σκάρλετ Ο'Χάρα,
η οποία περπατά ανάμεσα στους τραυματίες στο έδαφος του σιδηροδρομικού σταθμού της Ατλάντα,
και έτσι η εικόνα αποκαλύπτει την έκταση της ήττας του Νότου.

υ.γ. Δεν ήθελα να το γράψω αυτό, το αυτονόητο, που θα γράψω τώρα γιατί δεν ήθελα να μαγαρίσω το θέμα της ανάρτησης, αλλά, δεν μπορώ, θα το γράψω: όσοι εκ των αναγνωστών αναρωτιούνται πως να ήταν άραγε ο Αμερικανικός Νότος σαν εμπειρία τον δέκατο ένατο αιώνα, και κατά την διάρκεια των γεγονότων σχετικά με τον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα τα χρόνια των 1950 και 1960, πηγαίνετε αύριο μια βόλτα μέχρι την Μανωλάδα.

Ευθύνη

Χρειάζονται δύο για να χορέψουν το ταγκό, και ο ίδιος χορευτής θα χορέψει διαφορετικά με διαφορετικούς παρτενέρ. Στη προκειμένη περίπτωση εξετάζω τον χορό στον οποίον επιδίδεται μια κοινωνία με ένα μέλος της.

Ας πάρουμε την περίπτωσή μου. Όταν άρχισα την υπέροχη ζωή μου στο San Benedetto in Alpe της Ιταλίας το 2008, κάτι μέσα μου θέλησε, για πρώτη φορά σε δεκαετίες να ξανανοίξει η σχέση μου με την κοινωνία μέσα στην οποία γεννήθηκα, και από την οποία είχα ήδη αποφασίσει να φύγω τρεις φορές στην ζωή μου: 17 χρονών, 22 χρονών και 31 χρονών. Και ξεκίνησα αυτό το μπλογκ το 2010, και άρχισα να επικοινωνώ στην Ελληνική γλώσσα.

Από το σημείο εκκίνησης εκείνο, μόνο δύο πιθανότητες υπήρχαν: Να πλησιάσω κοντύτερα, ή να απομακρυνθώ (ξανά) --μια που τίποτα δεν παραμένει στάσιμο, ποτέ: η θα πλησίαζα περισσότερο, ή θα απομακρυνόμουνα.

Έμαθα, με τον καιρό, ότι για να πλησιάσω κοντύτερα την ελληνική κοινωνία (σαν γενίκευση) θα έπρεπε να υιοθετήσω έναν οποιονδήποτε γενναίο συνδυασμό κάποιων από  τα παρακάτω σκεπτικά:

• Ο πολίτης και η Πολιτεία είναι δύο ξεχωριστές οντότητες,
• Ο έλεγχος των πράξεων των πολιτών πρέπει να γίνεται με συσσώρευση νόμων,
• Δημόσιοι Υπάλληλοι δεν απολύονται έστω και αν αριθμός από αυτούς περιττεύει ή δεν αποδίδει ικανοποιητικά,
• Χρέη μπορούν να διαγραφούν και "μνημόνια" να καταργηθούν, και καινούργια δανεικά να δοθούν,
• Ο πολίτης δεν φέρει ευθύνη για τα πεπραγμένα της Πολιτείας,
• Η ευθύνη για οτιδήποτε, βρίσκεται με τους "αντίθετους" και όχι με "εμάς", είτε ατομικά είτε συλλογικά,
• Η υφήλιος οφείλει χρέος ευγνωμοσύνης στους νεοέλληνες λόγω της Αρχαίας Ελλάδας,
• Όλες οι έννοιες λέξεων ξένων γλωσσών που προήλθαν από την Αρχαία Ελληνική πρέπει στην εκάστοτε γλώσσα να έχουν την έννοια που είχαν στην Αρχαία Ελληνική,
• Οι ξένοι επιβουλεύονται την Ελλάδα,
• Οι Εβραίοι βλάπτουν τους Έλληνες,
• Οι Εβραίοι επιβουλεύονται τους Άραβες,
• Οι Ρομά είναι βρώμικοι,
• Οι μετανάστες είναι υποδεέστερα όντα,
• Τους δίδυμους πύργους τους έριξε συνομωσία της κυβέρνησης,
• Αεροπλάνα μας ψεκάζουν μέσα στο πλαίσιο σκοτεινής συνομωσίας,
• Ακούμε τον συνομιλητή για να βρούμε που διαφωνούμε και να διορθώσουμε την πλάνη του,
• Διακόπτουμε τον συνομιλητή για να πούμε αυτά που ενδιαφέρουν εμάς,

Τα παραπάνω δειγματοληπτικά, και άλλα πολλά...

Και κανένα από αυτά δεν μου είναι δυνατόν να υιοθετήσω --άρα, θέλω-δε-θέλω, αναγκαστικά, και πάλι, απομακρύνομαι. Αυτή τη φορά, φοβάμαι, οριστικά.

Θα μου πείτε, πολλά από τα παραπάνω υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες. Ναι. Αλλά στην κοινωνία την οποία έχω επιλέξει υπάρχουν και άλλα τα οποία μπορώ να τα πλησιάσω, τα οποία τελικά στάθηκα προσωπικά άτυχος και δεν μπόρεσα να τα βρω, που βρίσκονται, στην Ελληνική σφαίρα. Επί 54 χρόνια.

Στην κοινωνία που διάλεξα, της οποίας είμαι υπερήφανος να ανήκω ως ενεργό μέλος, και μέσα στην οποία είμαι υπερήφανος να έχω μεγαλώσει το παιδί μου, η Πολιτεία είναι οι πολίτες και η ευθύνη για τα πεπραγμένα πέφτει στον κάθε ένα μας προσωπικά και σε όλους συλλογικά. Δεν μας φταίει κανένας άλλος εκτός του εαυτού μας. Και είμαστε, σαν κοινωνία, όπως είπε ο θείος των βομβιστών του Μαραθωνίου της Βοστώνης, "η μικρογραφία του συνόλου των κοινωνιών όλης της Γης όπου [όμως] ένας άνθρωπος θεωρείται ελεύθερο ανθρώπινο όν" και όχι "υπήκοος".

Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, η δική μου κοινωνία βασίστηκε και χτίστηκε στο να έχουν οι πολίτες συνεχώς τον τρόπο όχι μόνο να προστατεύουν την κοινωνία μας από ξένους εισβολείς, αλλά και να την προστατεύουν από την ίδια την κυβέρνησή μας, αν χρειαστεί. Να έχουν το είδος της πλήρους ελευθερίας που βασίζεται στο άτομο σαν μέλος της κοινωνίας --με όσους κινδύνους αυτό συνεπάγεται, γιατί η αντιμετώπιση των κινδύνων που προβάλει η ανθρώπινη φύση δεν έγκειται σε απαγόρευση πράξεων ή σκέψεων αλλά έγκειται στην επαγρύπνηση που γεννιέται, αν γεννηθεί, από την ατομική και συλλογική ευθύνη.

Ακρογωνιαίος λίθος του συντάγματός μας είναι η φράση:

"[Λόγω του ότι] Μια καλά ρυθμισμένη πολιτοφυλακή [που είναι] αναγκαία για την ασφάλεια ενός ελεύθερου κράτους, το δικαίωμα των [ανθρώπων/πολιτών] να κρατούν και να φέρουν όπλα δεν θα παραβιαστεί."
"A well regulated militia being necessary to the security of a free state, the right of the people to keep and bear arms shall not be infringed."

Άλλες κοινωνίες διαβάζουν αυτή την φράση και λόγω των συνθηκών στις οποίες οι ίδιοι διαβιώνουν, και λόγω των δικών τους οριζόντων, παρανοούν εντελώς το νόημα. Νομίζουν ότι πρόκειται για το δικαίωμα οπλοκατοχής.

Και όμως, όχι. Δεν είναι τόσο απλό ούτε τόσο δυσδιάστατο...

Ο ακρογωνιαίος αυτός λίθος στηρίζει το οικοδόμημα της πραγματικής ελευθερίας, όχι δίνοντας όπλα στους πολίτες, αλλά, εμπιστευόμενο τους πολίτες με την ευθύνη να φέρουν όπλα. Και τους διδάσκει, με αυτόν τον τρόπο, ότι η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση των πολιτών, από τους πολίτες, για τους πολίτες (και όχι κάποιος σουλτάνος, ή φεουδάρχης, ή μαφιόζος, ή άρχων). Οι άρχοντες να επιστρέψουν εκεί από όπου ήρθαν: το πουθενά.

Κυρίες και κύριοι, κριτικοί του ακρογωνιαίου αυτού λίθου της ελευθερίας, ποιός στις χώρες σας, του εαυτού σας συμπεριλαμβανομένου, σας δείχνει τέτοια εμπιστοσύνη παραδίδοντάς σας τέτοια ευθύνη; Φυσικά και τέτοια ευθύνη έχει αυξημένη την πιθανότητα αποτυχίας της κοινωνίας. Αυτό είναι όλο το θέμα: ότι η εμπιστοσύνη και η ευθύνη είναι χωρίς νόημα αν δεν συνεπάγονται κινδύνους --ακόμα και κινδύνους αποτυχίας.

Κανένας στην κοινωνία την οποία επέλεξα να είμαι μέλος της δεν ενδιαφέρεται να προστατευτεί από κινδύνους περιορίζοντας την ατομική ή και την συλλογική Ελευθερία. Όχι απλά "ελευθερία ή θάνατος", αλλά, "εμπιστοσύνη στο άτομο ή θάνατος της κοινωνίας".

Οι δικοί σας νόμοι, και οι τρόποι με τους οποίους λειτουργούν τα κράτη σας είναι βασισμένα στις σφραγίδες (υποκατάστατα γεννητικών οργάνων) από τους άρχοντες και είναι βασισμένα στην υπόθεση ότι οι πολίτες είναι ψεύτες και απατεώνες που προσπαθούν να ξεγελάσουν το κράτος, και η κότα γεννάει το αυγό. Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Μην ξεχνάμε ότι ο μόνος τρόπος να βοηθήσουμε ένα παιδί να γίνει υπεύθυνος άνθρωπος είναι να του δώσουμε [όχι να "δείξουμε": να "δώσουμε"] υπευθυνότητα και εμπιστοσύνη. Πραγματικά όμως. Όχι μόνο για δείγμα. Και, το παιδί που από το 1791 μεγάλωσε με αυτήν την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, στο σύνολό του, σήμερα, έγινε το καρποφόρο δέντρο που δέχεται τις πετριές για τα κρεμαστάρια τα οποία βλέπουν οι γύρω του, με τα δικά τους μάτια, να κουβαλά.

Ελπίζω να είμαι κατανοητός: Το σύνταγμα των ΗΠΑ δεν επιτρέπει την οπλοκατοχή: Αποδέχεται ότι ο κάθε πολίτης μπορεί να φέρει την ευθύνη του προσώπου του και την ευθύνη της κυβέρνησής του. Και να φέρει όπλα.

Το 1875, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέφρασε την άποψη ότι "το δικαίωμα να φέρουν οι πολίτες όπλα, δεν χορηγείται από το Σύνταγμα, ούτε εξαρτάται με οιονδήποτε τρόπο από το Σύνταγμα για την ύπαρξή του. Η δεύτερη τροπολογία του Συντάγματος δεν εννοεί τίποτα περισσότερο από το ότι το δικαίωμα της οπλοκατοχής δεν θα παραβιαστεί από το Κογκρέσο, και δεν έχει άλλο επιθυμητό αποτέλεσμα από το να περιορίσει τις δυνάμεις της Εθνικής Κυβέρνησης."

Το 2008, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέφρασε την άποψη ότι "το δικαίωμα [οπλοκατοχής] αυτό δεν είναι απεριόριστο. Δεν είναι σωστό να κρατουν και να φέρουν [οι πολίτες] οποιοδήποτε όπλο απολύτως, καθ 'οιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε σκοπό". Διευκρίνισε επίσης ότι πολλές μακροχρόνιες απαγορεύσεις και οι περιορισμοί για κατοχή πυροβόλου όπλου που αναφέρονται από το Ελεγκτικό Συνέδριο είναι συνεπής με τη δεύτερη τροπολογία.

Και αυτό μας οδηγεί στην αναγνώριση μιας μαύρης μέρας στην ζωή των Ηνωμένων Πολιτειών, που, με αριστοτεχνική ειρωνεία της ιστορίας, το κράτος, αποφασίζοντας να ψηφίσει εναντίων ορισμένων περιορισμών για την οπλοκατοχή, απέδειξε εαυτόν ως το είδος του κράτους από το οποίο η δεύτερη τροπολογία δίνει στους πολίτες το δικαίωμα να προστατευτούν!

Όταν 86% των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του 74% των μελών της NRA (Εθνικός Σύνδεσμος Όπλων), θέλουν να υπάρχουν έλεγχοι ιστορικού των αγοραστών όπλων, και να μην επιτρέπεται να κυκλοφορούν ελεύθερα ορισμένα στρατιωτικά όπλα, και η Γερουσία 100 Γερουσιαστών ψηφίζει 56% κατά της θέλησης των 86%, αυτό σημαίνει ότι το κράτος έφτασε στο σημείο στο οποίο πρέπει να ερωτηθούμε αν πρέπει να προστατεύσουμε την κοινωνία μας από αυτό.

CNN: Gun control fight just beginning

Υ.Γ. Να διευκρινίσω ότι προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν τα όπλα. Ποτέ δεν έπιασα ένα --ούτε τις δυό βδομάδες που κουρεμένος γουλί περίμενα στην Τρίπολη να μην κάνω θητεία και να επιστρέψω στο εξωτερικό. Ούτε είχα το ενδιαφέρον να πιάσω μια φορά και να δω το επαναληπτικό πιστόλι των 9 χιλιοστών που κουβαλάει στην ζώνη της η Μαργαρίτα 6 ώρες την ημέρα. Ούτε πιστεύω ότι οι πολίτες γηραιών σουλτανάτων και φέουδων είχαν ποτέ την εμπειρία του είδους της ελευθερίας που χτίζει η αναγνώριση του ατόμου και της ευθύνης του. Αλλά, χωρίς να κρατώ κανένα όπλο στο χέρι μου, εκτός ίσως από ένα μπατόν του μπέησμπωλ, θα αντισταθώ σε οποιαδήποτε κυβέρνηση προσπαθήσει να περάσει νόμους που να μειώνουν τον βαθμό ευθύνης και ελευθερίας που δικαιούνται ελεύθεροι άνθρωποι.

Ανθρωποκυνηγητό

Ανθρωποκυνηγητό στην Βοστώνη μου...

Με κλικ η εικόνα γίνεται 1600 πίξελς για περισσότερη λεπτομέρεια.

Παρακολουθώ το τι γίνεται στην Γουώτερτάουν κοντά στην Βοστώνη τις τελευταίες ώρες. Για μένα το τι συμβαίνει είναι πολύ προσωπικά άμεσο. Το πρώτο μου διαμέρισμα ήταν 200 μέτρα από εκεί που έσκασαν οι βόμβες. Ο γιός μου γεννήθηκε ενάμισι χιλιόμετρο νοτιοδυτικά από εκεί. Το πρώτο γραφείο της εταιρίας μου ήταν στην Γουώτερτάουν, όπου εξελίσσεται σήμερα η συνέχεια της ιστορίας αυτής... Ο πρώτος μου πελάτης που υπόγραψε συμβόλαιο με την εταιρία μου τέλη Δεκεμβρίου του 1995 ήταν και είναι στην Γουώτερτάουν. Ένα χρόνο αργότερα, όταν η εταιρία μου βγήκε από το υπόγειο του σπιτιού μου και μπήκε σε κανονικό γραφείο, το γραφείο αυτό παραχωρήθηκε σε μένα δωρεάν για όλο το 1997, ένα δωμάτιο μέσα στα γραφεία του πρώτου μου πελάτη στην Γουώτερτάουν. Μέχρι το 1998 οπότε και μετακινήθηκα σε άλλα νοικιασμένα γραφεία, ο πρώτος μου πελάτης ήταν πλέον ένας από εφτά. Πενήντα οχτώ πελάτες και δέκα χρόνια αργότερα ήταν ακόμα πελάτης μου και πηγαίναμε σε ένα Ελληνικό εστιατόριο για μεσημεριανό που και που για να του εξηγώ τι παραγγέλνει και πως διαφέρει αυτό που έτρωγε από την πραγματική έκδοση της συνταγής που θα έβρισκε σε εστιατόριο στην Ελλάδα.

Η Μητροπολιτική περιοχή χωρίζεται στα δύο από τον ποταμό Τσαρλς. Νότια του Τσαρλς είναι η Βοστώνη και η Βόρεια όχθη είναι το Καίμπριτζ της Μασαχουσέτης όπου βρίσκεται το ΜΙΤ πάνω στην όχθη, στο Καίμπριτζ, και πιο βορειοδυτικά, πάντα στο Κα΄ Καίμπριτζ, βρίσκεται το Χάρβαρντ. Δυτικά του Καίμπριτζ είναι η Γουώτερτάουν και Βορειοδυτικά το Άρλινγκτον.
Οι δύο ύποπτοι, ο ύποπτος #1 με το μαύρο καπέλο, και ο ύποπτος #2 με το άσπρο καπέλο, από τους οποίους ο πρώτος, ο #1 με το μαύρο καπέλο, σκοτώθηκε σε μάχη πυρών με τις αρχές τήρησης του νόμου, και από τους οποίους ο δεύτερος ακόμα διαφεύγει σύλληψη, είναι, κατά το Ασσόσιέντετ Πρες, νόμιμοι μετανάστες από την Τέτσνια. Περισσότερες λεπτομέρειες θα γίνουν γνωστές καθώς η κατάσταση εξελίσσεται.

Λίγες ώρες αργότερα η κατάσταση συνεχίζεται να εξελίσσεται. ο Θείος των παιδιών αυτών που δεν τους είχε δει επί χρόνια είπε στην τηλεόραση ότι θέλει να γονατίσει μπροστά στα θύματα των ανιψιών του και να ζητήσει συγγνώμη. Είπε ότι τα ανίψια του έφεραν ντροπή και στην οικογένειά του και στην εθνικότητα της Τσέτσνιας. Είπε ότι οι ΗΠΑ είναι η καλύτερη χώρα της Γης γιατί εκεί ένας άνθρωπος μπορεί να βιώσει την εμπειρία του να του φέρονται σαν να είναι άνθρωπος και ότι άνθρωποι που διαπράττου τις ακρότητες που διέπραξαν τα ανίψια του είναι losers ("χασούρηδες") που δεν μπόρεσαν να πετύχουν στην ζωή τους ή να αφομοιωθούν στην κοινωνία που διάλεξαν. Είπε ότι οι πράξεις τους δεν έχουν καμία σχέση ούτε πρέπει κανείς να τις σχετίσει με το Ισλάμ γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν απάτη/απατηλό/λάθος. Τον καταλαβαίνω και συμφωνώ μαζί του.

Αυτόφωρο;

Δηλώνω άγνοια του τι σημαίνει αυτόφωρο.

Αν δηλαδή οι τρεις επιστάτες που πυροβόλησαν τους σκλάβους τους επειδή απαίτησαν έξι μήνες δεδουλευμένα αποφύγουν την σύλληψη για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα, μετά την γλυτώνουνε;

Ξύπνημα 2

(συνέχεια από το προηγούμενο - με κλικ γίνονται 1600 πίξελς)

Η φύση συνεχίζει να ξυπνάει...