Τεχνολογία;

Λογισμός ~ Παραλογισμός

Λόγος μπορεί να σημαίνει ομιλία, ή αιτία, ή θεώρηση.

Πως χρησιμοποιείται; Με πολλούς νοηματικούς τρόπους, ένα από τα γνωστότερα παραδείγματα των οποίων είναι το Θεολογικό Ευαγγέλιο του Ιωάννη στο οποίο ο συγγραφέας (ή, οι συγγραφείς) ξεκινάν προσδιορίζοντας ότι στην αρχή υπήρχε ο Λόγος, και μετά εξομοιώνει τον Λόγο με τον Θεό, δεν παύει όμως να αναφέρει τον Λόγο ΠΡΙΝ από τον Θεό, και να το βρίσκει απαραίτητο να δημιουργήσει μια «ομοούσια» σχέση μεταξύ Λόγου και Θεού. Αυτό είναι κάτι που ενοχλεί την εκκλησία σε τόσο θεμελιώδη βαθμό που για να αφοπλίσουν την «βόμβα» που κρύβεται εκεί αποφάνθηκαν ότι το Δόγμα επιτάσσει πως ο Λόγος είναι ο Υιός του Θεού (ο Ιησούς Χριστός) –χωρίς όμως να προβαίνουν στο επόμενο βήμα όπου η τρισυπόστατη φύση του Θεού μπορεί και να σημαίνει Πατήρ-Σύμπαν, Υιός-Ζωή και Άγιο Πνεύμα-Νόμοι της Φυσικής και Εξέλιξης, έννοια στην οποία πιθανώς να δείχνει η αξιοπρόσεκτη τακτική του «Ιωάννη» του να προσπαθεί με τόσο σθένος να εννοήσει την ταυτοποίηση μεταξύ του Θεού και του Λογου, αναφέροντας πρώτα τον Λόγο.

Λογική είναι η θεώρηση συμπεράσματος εκφρασμένη με σειρά αιτιολογικών επιχειρημάτων.

Εφ’ όσον τα επιχειρήματα και η θεώρηση της σημασίας τους είναι υποκειμενική, τότε, η λογική είναι υποκειμενική.

Όμως η λογική μιας κοινωνικής ενότητας καθιστά την θέση της εκάστοτε κοινωνίας που την ασπάζεται υποκειμενική σε σύγκριση με άλλες κοινωνίες οι οποίες πιθανόν φτάνουν σε διαφορετικά λογικά συμπεράσματα.

Διαφορετικές γλώσσες αποδίδουν διαφορετικά νοήματα στις λέξεις που χρησιμοποιούν, όπου ορισμένα νοήματα αποδίδονται σε μία γλώσσα διαφορετικά από όπως αποδίδονται σε άλλη. Και οι γλώσσες παίρνουν λέξεις η μία από την άλλη, όμως αλλάζουν το νόημα με την εξέλιξη της καθομιλουμένης.

Λογική = Logic

Δεν υπάρχει η λέξη «παραλογική» στα Ελληνικά, αλλά υπάρχει η λέξη «παράλογο».

Ενώ το αντίθετο της λέξης «παράλογο» αποδίδεται από την λέξη «λογικό», δεν υπάρχει απ’ ευθείας αντίθετο την λέξης «λογική». Ίσως επειδή η «λογική» δεν εννοεί κάτι το «σωστό» αλλά κάτι το αποδεκτό βάση της συνέχειας επιχειρημάτων που το αποδεικνύουν. Και εφ’ όσον υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί συνειρμοί επιλογής επιχειρημάτων η «λογική» μπορεί να οδηγεί διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικά συμπεράσματα, άρα δεν χρειάζεται αντίθετη λέξη της λέξης «λογική». Χρειάζεται όμως λέξη που να εννοεί ένα συμπέρασμα το οποίο δεν βασίζεται σε συνειρμό επιχειρημάτων, και η λέξη αυτή είναι το «παράλογο».

Λογισμός και παραλογισμός: Λογισμός είναι το συμπέρασμα υπολογισμών και παραλογισμός το αποτέλεσμα έλλειψης υπολογισμού, όπου «υπολογισμός» είναι ο συνειρμός σκέψεων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε ένα μόνο πιθανό συμπέρασμα. 

Αυτά, στα Ελληνικά.

Σε άλλες γλώσσες, άλλες λέξεις επιτρέπουν διαφορετικά νοήματα.

Ενώ στα Αγγλικά παραδείγματος χάριν logic σημαίνει, ακριβώς, λογική, το παράλογο είναι το illogical, ή το irrational. Το illogical είναι το αντίθετο του logical, και το irrational είναι το αντίθετο του rational όπου rational σημαίνει ορθολογιστικό.

Στα Αγγλικά υπάρχει διαφορά μεταξύ του λογικού και του ορθολογιστικού, στα Ελληνικά όμως και το «illogical» και το «irrational» μεταφράζονται πρόχειρα ως «παράλογο».

Στα Αγγλικά υπάρχει (από τα Λατινικά) η λέξη «absurd» την οποία λανθασμένα αποδίδουμε σαν «παράλογο» ενώ η έννοιά της είναι κοντύτερα στην έννοια του «αφηρημένου» και του συνδυασμού των νοημάτων άτοπο/ασυνάρτητο/μη-πιθανόν.

Η ανθρώπινη σκέψη είναι κλειδωμένη στην φυλακή των λέξεων και η ανικανότητα να βρει ο κάθε άνθρωπος την δική του δύναμη σκέψης καλεί στο να κρύβεται κανείς πίσω από ρητά άλλων, των οποίων η αντιληπτή θέση («καθηγητές», «φιλόσοφοι», θρησκειοποιοί, κλπ.) προτείνει το ότι πρέπει να τους θεωρούμε ιθύνοντες.

Μπορεί κανείς να ακολουθεί την λογική του λογικού ή του λογισμού, ή μπορεί να ακολουθεί την λογική του αφηρημένου ή του παραλογισμού, ή του παράλογου. Εφ’ όσον όμως ο οποιοσδήποτε φτάνει να προτείνει το οτιδήποτε, έστω και την παράδοση των όπλων επαφιέμενος στα ρήσεις άλλων, λογική ακολουθεί. Την δική του λογική.

Όμως, η εξέταση πιθανής εγκυρότητας οποιασδήποτε λογικής, έστω και παράλογης λογικής, εστιάζει στο κατά πόσον ο σκεπτόμενος συνεχίζει να προτείνει δικές του σκέψεις και επιχειρήματα, αντί να παραδίδει τα όπλα ζητώντας ασφάλεια και επικύρωση πίσω από τις ρήσεις άλλων χωρίς να δύναται να τις εξηγήσει είτε χρησιμοποιώντας λογισμό είτε παραλογισμό. Εκεί που σταματά η σκέψη κάθε μυαλού, ξεκινά η θρησκεία… όπως και να συγκαλύπτεται. 

Μία συνέχεια συνειρμών σκέψης δεν μπορεί να φτάσει ποτέ σε τελική μορφή όσο ορθολογιστική και να είναι. Παράδειγμα η Ευκλείδειος Γεωμετρία η οποία μετά την γένεσή της τον τέταρτο αιώνα Προ Κοινής Εποχής, συμπληρώθηκε περεταίρω από τον Ομάρ Καγιάμ τον ενδέκατο αιώνα της Κοινής εποχής στο Ισφαχάν. Αργότερα, τον εικοστό αιώνα, η πρόταση πρόσθεσης υπερβολικών και ελλειπτικών υπολογισμών ανέπτυξαν τα μέρη της γεωμετρίας που ξεπερνά με αφηρημένες έννοιες την Ευκλείδειο γεωμετρία αναπτύσσοντας τις υποθέσεις και υπολογισμούς που από την φύση τους την καθιστούν μη-Ευκλείδειο. 

~

Υποθέτουμε ότι η τεχνολογία είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της νοημοσύνης. Τεχνολογία είναι ακόμα και το να ανάψεις φωτιά, ή να εφεύρεις τον τροχό. Ή, να σπάσεις μια πέτρα ώστε να έχει μια πλευρά αιχμηρή με την οποία να μπορέσεις να σπάσεις τον σκληρό φλοιό ενός φρούτου για να το φας, ή να σκοτώσεις ένα ζώο, για να το φας. Τεχνολογία είναι επίσης εκείνη που σου επιτρέπει να χτίζεις σπίτια, να τα ηλεκτροδοτείς, να ταξιδεύεις στο σύμπαν με σκάφη, και να κατασκευάζεις πυρηνικές βόμβες.

Όμως, γιατί πρέπει η τεχνολογία να είναι η αναπόφευκτη οδός της εξέλιξης της νοημοσύνης. Η τεχνολογία ξεκινά από την ανάγκη να φάμε. Αν δεν χρειάζεται τεχνολογία για να βρίσκουμε άπλετη τροφή του κορμιού, δεν θα χρειαστεί να την εφεύρουμε, αλλά θα μπορούμε να οξύνουμε και να αναπτύσσουμε την νοημοσύνη μας ανεξάρτητα από την τεχνολογία για άλλους σκοπούς. Τα δελφίνια φερ’ ειπείν, δεν χρειάζονται τεχνολογία, αλλά εφ’ όσον δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό αυτοσυνείδησης έχουν φτάσει και σε ποιον βαθμό κατανόησης του περιβάλλοντός τους.

Από την άλλη πλευρά, η δική μας ανθρώπινη τεχνολογία αναπτύχθηκε μόνο για να τρώμε, για να κάνουμε την ζωή μας πιο εύκολη, και για να εφεύρουμε όπλα με τα οποία να σκοτώνουμε άλλους ανθρώπους όταν τους θεωρούμε εχθρούς μας, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι θέτουν σε κίνδυνο την διαθεσιμότητα τροφής, την επιβίωσή μας και την ακεραιότητα του χώρου μας.

Όταν ένα είδος ζωής σαν το δελφίνι, ή τα γουρούνια, μπορούν να υπάρχουν για εκατομμύρια χρόνια χωρίς την ανάγκη τεχνολογίας, αυτό σημαίνει ότι σαν είδη ζωής είναι πολύ περισσότερο προσαρμόσιμα στην φύση από όσο είναι ένα είδος που χρειάζεται τεχνολογία, όπως ο άνθρωπος για να επιζήσει. Θα μπορούσε δηλαδή να πει κανείς ότι ο άνθρωπος είναι λιγότερο επιτυχημένος οργανισμός από έναν άλλον που δεν χρειάζεται να εφεύρει τεχνολογία αλλά αναπτύσσει νοημοσύνη.

Το κλειδί είναι να σκεφτούμε το αν η τεχνολογία είναι απαραίτητη για κάθε είδος ζωής ή μόνο για συγκεκριμένα είδη ζωής όπως εμείς.

Η νοημοσύνη υπάρχει στον εγκέφαλο ενός οργανισμού.

Ο εγκέφαλος χρειάζεται το κορμί για να υπάρχει.

Το πρώτο βήμα νοημοσύνης είναι η αυτοσυνείδηση, ότι «είμαι» μια ενότητα, και ότι ως εκ τούτου «Υπάρχω».

Η γένεση της νοημοσύνης δημιουργείται και δημιουργεί, σαν κότα και αυγό, την ενότητα σκέψης: «Τι είμαι,-Που είμαι-Γιατί είμαι».

Τα επόμενα βήματα εξαρτώνται από τις αντιληπτές ανάγκες. Αν η πρώτη αντιληπτή ανάγκη είναι η επιβίωση του κορμιού, πιθανότατα η νόηση θα οδηγήσει σε τεχνολογία. Αν η επιβίωση είναι εύκολη και φυσική, όπως για τα δελφίνια και τις φάλαινες, τότε η νόηση θα οδηγήσει σε περισσότερο και περισσότερο πολύπλοκη σκέψη χωρίς την ανάγκη τεχνολογίας.

Η τεχνολογία δεν χρησιμεύει μόνο για επιβίωση και την συναρτώμενη καλυτέρευση των όρων ζωής και επιβίωσης. Μπορεί επίσης να χρησιμεύσει και για να αποδειχθούν θεωρητικές σκέψεις. Παραδείγματος χάριν, η θεωρία ότι το μικρότερο κομμάτι ύλης είναι το Άτομο (η απαρχή της πυρηνικής φυσικής) ξεκίνησε από ανθρώπινη σκέψη γύρω στο 470 Πριν την Κοινή Εποχή, αλλά αποδείχθηκε 100 γενεές αργότερα με την τεχνολογία του Εικοστού Αιώνα. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ένα είδος ζωής του οποίου ο εγκέφαλος-συνείδηση-σκέψη να μπορούσε να αποδείξει την θεωρία χωρίς ανάγκη τεχνολογίας. Η φαντασιακή υπόθεση ενός τέτοιου είδους ζωής θα ήταν για μας αναπόδεικτη επιστημονική, ή λογοτεχνική, ή ρομαντική φαντασία –όμως, δεν κατανοούμε ούτε στο ελάχιστο τι είδους σκέψεις, αν είναι σκέψεις, δημιουργούνται στην αυτοσυνείδηση μιας φάλαινας με τα τραγούδια των φαλαινών που μπορούν να γίνουν αντιληπτά μεταξύ οργανισμών χιλιάδες χιλιόμετρα η μία φάλαινα από την άλλη.

Φανταστείτε, ας πούμε, όντα κάπου, οπουδήποτε στο απέραντο σύμπαν, τα οποία να έχουν πνευματικές δυνατότητες πολύ περισσότερο ανεπτυγμένες από τις ανθρώπινες (ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνο γύρω στο 2% του εγκεφάλου του), επίσης ηλεκτρομαγνητικές ικανότητες επικοινωνίας και ανάλυσης του περιβάλλοντος, που να μη χρειάζονται τεχνολογία περισσότερο από όσο την χρειάζονται τα δελφίνια. Και ευαισθησία με ερεθισμό σε κβαντικό επίπεδο... Όπως υπάρχουν στην Γη όντα που ακούν υπερήχους ή βλέπουν στο υπεριώδες ή το υπέρυθρο, φανταστείτε όντα με τέτοιες ικανότητες και ηλεκτρομαγνητική επικοινωνία που να μην δεσμεύονται από πλανητικά όρια, όπως οι φάλαινες δεν δεσμεύονται από αποστάσεις στον ωκεανό… Όλα αυτά εντελώς πιθανά, και ίσως διαδεδομένα στο σύμπαν ανάμεσα σε όντα θετικά προσαρμοσμένα στην φύση του σύμπαντος αντί, σαν εμάς, κοινωνικά αποτυχημένοι καταστροφείς.

Στην περίπτωση του ανθρώπου, η νοημοσύνη οδήγησε στην εφεύρεση όπλων και στην εφεύρεση της έννοιας του χρήματος.

Τα όπλα εφευρέθηκαν πριν εκατομμύρια χρόνια. Ήταν τα πρώτα εργαλεία.

Το χρήμα εφευρέθηκε με την απαρχή του πολιτισμού πριν 6.000 χρόνια περίπου.

Αυτό που εννοούμε «πολιτισμός», τελικά, είναι η ικανότητα του να έχει ένας άνθρωπος κυριότητα πάνω από άλλο άνθρωπο, και να μπορεί να σκοτώσει άλλον άνθρωπο, καθώς κάνει την δική του ζωή όσο πιο εύκολη όσο επιτρέπει η τεχνολογία, αδιαφορώντας για το περιβάλλον του. Η δε ένοια της ιδιοκτησίας, σκεφτείτε το, είναι απλά το δικαίωμα καταστροφής.

Ο πολιτισμός μας βασίζεται στο να εργαζόμαστε για έναν άλλον άνθρωπο που έχει κυριαρχία πάνω στην εργασία μας, ώστε να μας αποδώσει έναν αριθμό μονάδων, τις οποίες μονάδες θα χρησιμοποιήσουμε για να μας παρέχουν άλλοι άνθρωποι τροφή και τεχνολογία, την οποία τροφή και την οποία τεχνολογία την παρήγαγαν άλλοι άνθρωποι σαν κι εμάς για να αποδοθούν και σε εκείνους μονάδες που να αντιπροσωπεύουν την αυθαίρετη αξία της εργασίας τους, βασισμένη στο πόσες μονάδες πόσοι από εμάς μπορούμε να δώσουμε για να αποκτήσουμε. Και όσο περισσότερο υποανάπτικτη είναι μια κοινωνία σε σχέση με άλλες, τόσο περισσότερο είναι πεπεισμένοι ότι τα ξέρουν όλα καλύτερα απ' όλους τους άλλους. Η δε επιβίωση του πολιτισμού μας, εξαρτάται από το να πολεμάμε και να σκοτώνουμε όσους θα διατάρασσαν το κατεστημένο μας.

Οι σκέψεις μας κατευθύνονται από τις πληροφορίες και παιδεία που λαμβάνουμε από άλλους οι οποίοι αποφασίζουν τι πληροφορίες και παιδεία θα μας δώσουν, τις οποίες για να λάβουμε χρειάζεται να έχουμε μονάδες που αντιπροσωπεύουν την εργασία που κάναμε για κάποιον άλλον –και οι αξίες των πληροφοριών και συναρτόμενων σκέψεων αξιολογούνται από άλλους σκεπτόμενους τους οποίους ονομάζουμε «φιλόσοφους».

Ο φιλόσοφος, δε, ο οποίος θεωρείται ανώτερος όλων των φιλοσόφων στην Ιστορία, για να τηρήσει σταθερές τις αρχές των πιστεύω του, αποφάσισε ότι πρέπει να αυτοκτονήσει –και αυτοκτόνησε.

Αναρωτιέται κανείς, αν τροφή, αγαθά και σκέψεις, στην κτήση του καθενός, προέρχονται από τον κάθε ένα τον ίδιο.

Οι εξι αναρτήσεις αυτής της ενότητας:

Υπάρχειν

 Ζωή

Παν

> Τεχνολογία; <

Γνώση;

Γιατί;

Έκλειψη

Η Πρόοδος (πρόοδος και ίση ευκαιρία για αυτήν, για όλους) έχει δύο κυρίως εχθρούς: την Αμάθεια, και το Καπιταλιστικό Μοντέλο.

Τι όμως εννοώ, όταν αναφέρομαι σε πρόοδο; Εννοώ τα εργαλεία μέσω των οποίων επιτελείται πρόοδος σε οποιονδήποτε κλάδο. Επειδή, τα εργαλεία είναι αναπόσπαστα και οργανικά μέρη της ίδιας της προόδου. Κατ' επέκταση, η πρόοδος συνεπάγεται την διαθεσιμότητα των εργαλείων και την κατανόηση, την κτήση της τέχνης/τεχνικής, του πως να χρησιμοποιηθούν.

Εδώ ξεκινάν τα προβλήματα:
- Τα εργαλεία μπορεί να μην είναι διαθέσιμα σε όλους, είτε λόγω γεωγραφίας, είτε λόγω κοινωνίας, είτε λόγω κόστους. Κυρίως λόγω κόστους.
- Η γνώση, και ικανότητα του χρήστη να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία, εξαρτάται από την δυνατότητα και ευκαιρία που έχει κανείς για να εκπαιδευτεί, αλλά κυρίως από το να έχει την διανοητική ικανότητα να κατανοήσει και να κάνει κτήση του την εκπαίδευση και την εφαρμογή αυτής.

Τα εργαλεία σήμερα είναι ψηφιακά. Για να τα χρησιμοποιήσει κανείς πρέπει να έχει τα λεφτά να τα αγοράσει και την διανοητική ικανότητα να τα χρησιμοποιήσει.

Η πρόοδος σήμερα, δηλαδή, είναι περισσότερο Ελιτιστική, και Δαρβινική από όσο ήταν ποτέ.

Όσοι δεν μπορούν αγοράσουν, και να εξοικειωθούν με το να χρησιμοποιούν κομπιούτερ (υπολογιστές) και με προγράμματα (εφαρμογές) αποκλείονται από την πρόοδο και παίρνουν τον δρόμο των δεινοσαύρων.

Από την άλλη μεριά, για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, εταιρείες που κατασκευάζουν κομπιούτερ και γράφουν προγράμματα, τα κάνουν όσο το δυνατόν προσιτά γίνεται στο μέγιστο δυνατόν αγοραστικό κοινό. Με αυτόν τον τρόπο κερδίζουν περισσότερα χρήματα στην αγορά, όμως, μόνο επειδή πολλοί αγοραστές επιλέγουν να αγοράσουν εργαλεία τα οποία δεν τα γνωρίζουν, ή/και δεν έχουν την διανοητική ικανότητα να μάθουν πως να τα χρησιμοποιούν. Και, η ψευδαίσθηση ευκολίας που χτίζουν οι κατασκευαστές για να αγοραστούν τα προϊόντα τους, μαζεύει ορδές ανθρώπων που χρησιμοποιούν κομπιούτερ και προγράμματα χωρίς να έχουν ιδέα τι κάνουν και γιατί το κάνουν.

Ο Ελιτισμός προς τον οποίον εξελίχθηκαν τα προϊόντα και η αγορά έχει φτάσει πλέον σε επίπεδα που λίγοι έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν.

Οι νεότεροι ίσως να μην μπορούν να διανοηθούν ένα κόσμο όπου να μην έχουν τα πάντα σε απόσταση δαχτύλων που κινούνται πάνω σε μία γυάλινη επιφάνεια. Οι μέσης ηλικίας ίσως να θυμούνται την εποχή που έπρεπε να χρησιμοποιούμε "ποντίκια" για να αλληλοεπιδράσουν με μία οθόνη. Οι γηραιότεροι από εμάς θυμούνται μια εποχή που για να σχεδιάσεις χρειαζόσουνα σινική μελάνη και χάρακες πάνω σε ριζόχαρτο.

Κάποτε αναρωτιόμουνα πως θα ήταν η ζωή μου σε πέντε χρόνια από τότε. Τώρα πια συνειδητοποιώ ότι χρησιμοποιώ Φώτοσοπ είκοσι τρία χρόνια τώρα, 1-3 ώρες την ημέρα, σχεδόν. Είκοσι τρία χρόνια Φώτοσοπ (για να αναφέρω ένα παράδειγμα από τα διάφορα προγράμματα που χρησιμοποιώ επαγγελματικά, καθημερινά). Πως περάσανε είκοσι τρία χρόνια κιόλας, με εργαλεία ψηφιακής τεχνολογίας.

Και ήδη, αυτά είναι πια παρελθόν, και το επόμενο στάδιο με καλεί να το παρακολουθήσω, ή να γίνω κι εγώ δεινόσαυρος.

Αλλά ας κάνουμε ένα βήμα πίσω μια στιγμή. Όταν λέω Φώτοσοπ, εννοώ το Φώτοσοπ της Αντόπμι, το μοναδικό Φώτοσοπ που υπάρχει. Στον τρίτο κόσμο οι χρήστες-ξερόλες κολλάνε ένα όνομα γνωστής μάρκας σε όλα τα παρεμφερή προϊόντα, και για τα πανηγύρια νά 'ναι. Όπως φερ' ειπείν, για ένα πιο προσητό παράδειγμα, στην Ελλάδα και την Ιταλία τα λένε ολα "τζιπ" και αν ακόμα είναι τογιότα ή σουζούκι. Και για να είναι πιο κούλ, τα λένε "τζιπάκια" όλα. Ξέρετε για ποιόν τρίτο κόσμο μιλάω... για εκεί που τα παιδιά πάνε πανεπιστήμιο να μάθουν πληροφορική και τα μαθαίνουν τα πράματα πως ήταν το επάγγελμα πριν 15 ή και 20 χρόνια (και όταν τελειώσουν μπορούν να λειτουργήσουν μόνο σε ...μουσείο υπολογιστών).

Το ότι: "Η Άγνοια και η αμάθεια, και η ανικανότητα δεν είναι δικαιολογίες", είναι μία έννοια άγνωστη. Όταν βέβαια οι δάσκαλοι δεν προλαβαίνουν να μάθουν κάτι και εκείνο ήδη έχει αλλάξει όταν πάνε να το διδάξουνε, σημαίνει ότι κάτι στην παιδεία έχει μείνει πίσω.

Μπορεί ο καθένας να πει: "εγώ αυτό ξέρω, με αυτό θέλω να μείνω". Αλλά είτε το θέλει είτε όχι, αυτό που εννοεί είναι πως επιλέγει να εκλείψει (το καταλάβει-δεν-το-καταλάβει).

Εγώ πάντα αγόραζα τις άδειες για τα προγράμματα που χρησιμοποιούσα. Ήμουνα ο χαζός βέβαια, όταν πίσω στην γενέτειρα η καθημερινή πραγματικότητα θεωρεί το πειρατεμένο πρόγραμμα μέρος του πως να αποκτήσει κανείς αυτό που θέλει. Όταν το Φώτοσοπ κόστιζε 600, αργότερα 800 και αργότερα 1.400 δολάρια, δεν ήταν εύκολο να μην είσαι πειρατής. Ακόμα και το κυρίως πρόγραμμα που χρησιμοποιώ σαν βάση της εταιρίας μου 20 χρόνια κοστίζει 550 δολάρια για το πρόγραμμα και 2.000 δολάρια για το σέρβερ.

Η φυσική εξέλιξη προσπερνά τα πάντα.

Τώρα πια δεν μπορείς να αγοράσεις, ή να πειρατέψεις, ένα πρόγραμμα και να το έχεις στο κομπιούτερ σου. Δεν πουλιέται πια έτσι. Τώρα δεν μπορείς να αγοράσεις Φώτοσοπ πλέον. Μπορείς μόνο να το νοικιάσεις με πολύ μικρότερο ετήσιο κόστος. Και να παρακαλάς δεν μπορείς να το αγοράσεις και να το βάλεις στο κομπιούτερ σου. Είναι πλέον μόνο για ενοικίαση και βρίσκεται στο κλάουντ (το "σύννεφο", δηλαδή μία φάρμα σκληρών δίσκων συνδεδεμένων στο ίντερνετ όπου μπορείς να αποθηκεύεις τα πάντα και από όπου λειτουργούν τα προγράμματα που θέλεις να χρησιμοποιήσεις από οποιοδήποτε κομπιούτερ).

Για να λειτουργήσει στο κομπιούτερ σου το Φώτοσοπ, όπως και κάμποσα άλλα προγράμματα, πρέπει να έχεις πληρώσει τη δόση σου. Αλλιώς απλά δεν λειτουργεί. Άρα, τέλος η πειρατεία.

Όμως, επίσης, για να λειτουργήσει, χρειάζεσαι τελευταίας τεχνολογίας και ταχύτητας κομπιούτερ, και χρειάζεσαι συνεχή και πολύ γρήγορη σύνδεση με το ίντερνετ. Όσοι ζουν σε βουνά της Ιταλίας με δορυφόρο που πέφτει όταν βρέχει και αστράφτει, καλή τύχη!

Το 1994 είχα αποφανθεί: "Το ίντερνετ πρόκειται να αποδειχθεί κοινωνιολογικό γεγονός". Το 2014 μπορώ να πω ότι "Η τεχνολογία είναι πλέον παντελώς ελιτιστική, και εκείνοι που πρόκειται να εκλείψουν, ή να γίνουν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας στον τρίτο κόσμο, ο οποίος θα είναι όχι γεωγραφικός αλλά θα εξαρτάται από χρήμα και διανοητική ικανότητα, έχουν πλέον το μέλλον άμεσα μπροστά τους".

Ο πολιτισμός μας βαδίζει προς το κλάουντ και τις χρηματικές δόσεις, και την απαραίτητη μόνιμη, γρήγορη σύνδεση στο ίντερνετ. Ο διαχωρισμός μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ο διαχωρισμός εκείνων που μένουν σε τεχνολογικά κατάλληλες περιοχές και εκείνων που μένουν σε περιοχές ανασταλτικές για την τεχνολογία... ο διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που μπορούν να βρουν σωστή εκπαίδευση και εκείνων που δεν μπορούν... ο διαχωρισμός των διανοητικά ικανών από εκείνων που είναι πίσω... είναι διαχωρισμοί άμεσοι και προ των πυλών.

Οι πραγματικότητες αλλάζουν με επιταχυνόμενο ρυθμό, και ο Δαρβινισμός θα φέρει αλλαγές που θα επιβάλλουν σε ανθρώπους που ήδη έχουν γεννηθεί να ζουν σε ένα κόσμο που κανείς ακόμα δεν έχει ιδέα πως θα επιδράσει στην κοινωνία και τους ανθρώπους.

Διερμηνεία

Τέλος, να συμπληρώσω την γνώμη μου ως προς το που βρίσκεται στον ψηφιακό αιώνα η διαφορά μεταξύ της νοοτροπίας των ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσμου, θέμα το οποίο και ενέπνευσε την προ-προηγούμενη και την προηγούμενη ανάρτηση.

Η ψηφιακή εποχή δεν προσφέρει απλά μια πλατφόρμα επικοινωνίας. Για να υπάρξει, η πλατφόρμα αυτή χρειάζεται τεχνολογική βάση "μηχανών" και προγραμματισμού των μηχανών...

Η διαφορά στην νοοτροπία μεταξύ ΗΠΑ και υπόλοιπου κόσμου είναι, σε γενικές γραμμές ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν αναγνωρίζει ότι κάτι το σημαντικό υπάρχει ανάμεσα στην πλατφόρμα της επικοινωνίας και την τεχνολογική της βάση:

Υπάρχει η σημαντικότατη περιοχή όπου γίνεται η μετάφραση.

Μετάφραση από τεχνολογική βάση σε άνθρωπο, και από άνθρωπο στην τεχνολογική βάση. Η περιοχή, η ειδίκευση αυτή λέγεται Interface. Είμαι σίγουρος ότι κάποια καθαρεύουσα λέξη θα έχει σκαρφιστεί κάποιος για να μεταφραστεί η λέξη Interface στα ελληνικά (θεός φυλάξει να μην υπάρχει αρχαία ελληνική λέξη για τα πάντα), αλλά δεν την έχω υπ' όψιν μου. Ας την μεταφράσουμε/εκφράσουμε ως "διερμηνέα" μεταξύ χρήστη και προγραμματιστή.

Αν ο άνθρωπος και η τεχνολογία μιλάνε δύο διαφορετικές γλώσσες, η Interface είναι ο διερμηνέας. Ένας ανίκανος διερμηνέας στα Ηνωμένα Έθνη μπορεί να προκαλέσει πόλεμο. Κανένας όμως δεν κοιτά τον διερμηνέα: Κοιτάνε τους δύο συνομιλητές. Στην προκειμένη περίπτωση, τον άνθρωπο-χρήστη και την τεχνολογία προγραμματισμού και μηχανών.

Είναι πολύ περισσότερο από την διαφορά μεταξύ πολιτικού μηχανικού και αρχιτέκτονα. Ένας πολιτικός μηχανικός μπορεί να χτίσει ένα σπίτι, ένα τσιμεντένιο κουτί, χωρίς την βοήθεια αρχιτέκτονα και να ζήσουν άνθρωποι μέσα. Αλλά ο "πολιτικός μηχανικός"-προγραμματιστής δεν μπορεί να φτιάξει ένα πρόγραμμα για χρήστες χωρίς την καθοδήγηση και τελική απόφαση του "αρχιτέκτονα"-σχεδιαστή της interface. Στις ΗΠΑ δεν μπορεί. Σε πολλά μέρη του υπόλοιπου κόσμου το κάνουνε γιατί δεν έχουν ιδέα τι πραγματικά κρύβεται πίσω από την interface:

Είναι το οτιδήποτε βλέπετε στις οθόνες σας βάση του οποίου αποφασίζετε τι πρέπει να κάνετε με το ποντίκι σας και το πληκτρολόγιό σας για να λειτουργήσει οποιοδήποτε πρόγραμμα ή ιστοσελίδα έχετε μπροστά σας.

Στις ΗΠΑ υπάρχουν, με αυτή την προτεραιότητα:
1. Χρήστες,
2. σχεδιαστές interface, και,
3. προγραμματιστές.

Στον περισσότερο υπόλοιπο κόσμο, και στην Ελλάδα, υπάρχουν, με αυτή την προτεραιότητα:

1. Προγραμματιστές (κεφαλαίο το "Π"), και,
2. χρήστες.

- Στον περισσότερο υπόλοιπο κόσμο, και δη στην Ελλάδα, όταν ένας χρήστης δεν χειρίζεται ένα πρόγραμμα σωστά φταίει ο άνθρωπος-χρήστης.
- Στις ΗΠΑ όταν ένας χρήστης δεν χειρίζεται ένα πρόγραμμα σωστά φταίει ο σχεδιαστής της interface (δεν φτάνουμε καν στον προγραμματιστή).

- Στον περισσότερο κόσμο ο χρήστης αισθάνεται ανίκανος να χηριστεί κομπιούτερ και ο προγραμματιστής εξηγεί αφ' υψηλού το πόσα πρέπει να μάθει ο χρήστης για να προσκυνάει σωστά το πρόγραμμα του προγραμματιστή.
- Στις ΗΠΑ αν ο σχεδιαστής της interface δεν διαχειριστεί τον προγραμματιστή έτσι ώστε να εργάζεται σωστά ο χρήστης, ή ο σχεδιαστής της interface βγάζει από την ανάπτυξη του προγράμματος τον προγραμματιστή και βρίσκει άλλον, ή ο χρήστης απολύει τον σχεδιαστή. Όποιο από τα δύο συμβεί πρώτο.


Άλλες διαφορές είναι ότι στον υπόλοιπο κόσμο, και δη στην Ελλάδα, ένας ιδιοκτήτης εταιρίας, ο οποίος φυσικά (εφ' όσον είναι Έλληνας) γνωρίζει προγραμματισμό καλύτερα από τον προγραμματιστή, και δεν ενδιαφέρεται για την ύπαρξη της interface (γιατί δεν έχει ιδέα τι είναι ή πως χρησιμοποιείται και γιατί), θα υποσχεθεί 800 Ευρώ για μια ιστοσελίδα της συμφοράς, ή 1.000-2.000 Ευρώ για ένα προγραμματάκι και θα τα πληρώσει ...εν καιρώ.

Στις ΗΠΑ, μια εταιρία μικρή, ας πούμε τζίρου 20.000.000 δολαρίων τον χρόνο, θα πληρώσει συνολικά κάπου 85.000 δολάρια για μια μικρή ιστοσελίδα, και κάπου 160.000 δολάρια για ένα πρόγραμμα το οποίο να το χρησιμοποιούν οι περίπου 100-200 υπάλληλοι. Ξεκινώντας από προκαταβολές και μηνιαίες δόσεις κατά την ανάπτυξη, και περεταίρω ανάπτυξη μετά την αρχική παράδοση. Περεταίρω ανάπτυξη βάση του τι περισσότερο απαιτούν οι χρήστες εν καιρώ.

Ακούγονται πολλά 160.000 δολάρια για 200 υπαλλήλους με τζίρο 20.000.000; Όχι. Είναι το 0,8% του τζίρου και αντιστοιχεί έξοδο 800 δολαρίων ανά υπάλληλο. Δηλαδή, επένδυση 24 εργασιακών ωρών ανά υπάλληλο που γλυτώνουν τις 200 ώρες τον χρόνο που θα χρειαζόταν ο κάθε υπάλληλος να κάνει την δουλειά του χωρίς το πρόγραμμα των 160.000. Αυτά βέβαια για επιχειρηματία εκτός ΗΠΑ και δη Έλληνα είναι πυρηνική φυσική και κβαντική μηχανική... Στην Ελλάδα δεν ξοδεύουν τέτοια ποσά.

Στην Ελλάδα ξοδεύουν όμως εκατομμύρια για τους ηλίθιους προγραμματιστές του taxisnet (και μετά φταίνε οι χρήστες, ή/και, η μπαρούφα δεν διορθώνεται ποτέ --γιατί δεν κατανοεί καν κανείς ότι δεν λειτουργεί, και να το κατανοούσε δεν θα ήξερε πως να το διορθώσει)...

Με τα νούμερα αυτά να παίζουν εκατέρωθεν του φράχτη, του ιδιοκτήτη εταιρίας υπολοίπου κόσμου δεν του καίγεται καρφάκι, ενώ, η εταιρία στις ΗΠΑ απαιτεί από τους σχεδιαστές της interface να παραδίδουν προγράμματα τα οποία να μην χρειάζονται καν μάθηση ή εξάσκηση από τους χρήστες. Και όταν σε ένα "ζωντανό επί 24-ώρου βάσεως" πρόγραμμα γίνονται διορθώσεις, απαιτούν οι διορθώσεις να είναι σωστές την πρώτη φορά. Όχι την δεύτερη. Να είναι όλα οπτικά λειτουργικά και αυτονόητα, και να λειτουργούν. Η δε διεύθυνση/διαχείριση (management) των προγραμματιστών, στις ΗΠΑ, γίνεται από τους σχεδιαστές της interface.

Και, μια που μιλάμε για διεύθυνση/διαχείριση (management):
- Στον υπόλοιπο κόσμο και δη στην Ελλάδα, όταν ένας υπάλληλος δεν κάνει την δουλειά του σωστά φταίει ο υπάλληλος, ενώ...
- Στις ΗΠΑ όταν ένας υπάλληλος δεν κάνει την δουλειά του σωστά φταίει ο επιβλέπων/διαχειριστής του.


Τι κάνει στον υπόλοιπο κόσμο ο ιδιοκτήτης μιας εταιρίας όταν το πρόγραμμα βγει λαβύρινθος με 100 σελίδες βιβλιάριο χειρισμού; Δεν πληρώνει ποτέ τον προγραμματιστή, αλλά χρησιμοποιεί το πρόγραμμα απολύοντας όποιον υπάλληλο δεν μπορεί να το χειριστεί (φυσικά ούτε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης δεν μπορεί να το χειριστεί αλλά δεν απολύει τον εαυτό του).

Τι κάνει στις ΗΠΑ μια εταιρία για να αναπτυχθεί ένα πρόγραμμα για τους χρήστες της; Εξηγεί στον σχεδιαστή της interface τι χρειάζονται οι χρήστες (αφού πρώτα ρωτήσει τους χρήστες σε πολλές συναντήσεις να πούνε γραπτώς τι θέλουνε), μέχρι να σιγουρευτεί ότι ο σχεδιαστής της interface κατάλαβε το απαιτούμενο.

Από εδώ και πέρα, στις ΗΠΑ είναι ευθύνη του σχεδιαστή της interface και διαχειριστή της ανάπτυξης του προγράμματος να χτίσει μια λειτουργούσα βάση από εργαζόμενους προγραμματιστές οι οποίοι να καταλαβαίνουν το τελικό ζητούμενο και να το παραδίδουν στον σχεδιαστή της interface. Τελικά, στις ΗΠΑ, ο σχεδιαστής της interface είναι υπεύθυνος και προς τον πελάτη, στο ότι κατάλαβε τι του ζητήθηκε, και είναι επίσης υπεύθυνος για την δουλειά των προγραμματιστών, τους οποίους εκείνος διαχειρίζεται.

Όταν ένας προγραμματιστής δεν μπορέσει να εξελίξει την απόδοσή του ώστε 1) να κατανοεί την "μεγαλύτερη εικόνα", 2) να προγραμματίζει για το interface και τον χρήστη, και 3) να παραδίδει κομμάτια του προγράμματος που να λειτουργούν σωστά την πρώτη φορά και όχι μετά από δυό-τρεις δοκιμές και διορθώσεις, τι γίνεται;

- Στο υπόλοιπο κόσμο ο προγραμματιστής δεν πληρώνεται.
- Στις ΗΠΑ, πρώτα πληρώνεται άμεσα και σωστά ο προγραμματιστής. Μετά, υπάρχει μια περίοδος όπου ο διαχειριστής/manager του προγραμματιστή κάνει ότι μπορεί για να empower τον προγραμματιστή ώστε να αποδώσει σωστά (ούτε το empower ξέρω πως να το μεταφράσω σε αυτό το πλαίσιο -μάλλον δεν κάνουν τέτοιο πράγμα στα Ελληνικά για τους εργαζόμενους).

Στο τέλος, αν δεν υπάρξει βελτίωση στην απόδοση, δεν δίνεται περισσότερη εργασία στον προγραμματιστή. Προχωρώντας μπροστα, η όποια εργασία έκανε ο προγραμματιστής διαγράφεται από το πρόγραμμα γιατί δεν θα είναι πλέον εκεί να την εξυπηρετήσει, και ξαναγράφεται αλλιώς από άλλους.

Ο χρήστης, τότε, στις ΗΠΑ, δεν λέει ότι έχασε τα χρήματα που πλήρωσε στον προγραμματιστή, αλλά αισθάνεται ότι κέρδισε την αναμπουμπούλα που θα δημιουργούσε στους χρήστες ο προγραμματιστής, και τα χρήματα που θα έπαιρνε στο μέλλον ο προγραμματιστής αν δεν είχε δοθεί τέλος. Και η ευθύνη για όλα αυτά είναι με τον διαχειριστή του προγράμματος και σχεδιαστή της interface που εξυπηρετεί τον χρήστη. Ο οποίος διαχειριστής, με την νοοτροπία του οτι όταν δεν αποδίδει ο υπάλληλος φταίει ο επιβλέπων, μένει με την εντύπωση ότι δεν μπόρεσε, ο ίδιος, να βοηθήσει σωστά τον προγραμματιστή ο οποίος δεν ανέπτυξε την ικανότητα να αποδώσει.

Αυτή είναι η νοοτροπία στις ΗΠΑ. Και όσον αφορά εργασιακές σχέσεις αλλά και όσον αφορά το γεγονός ότι υπάρχει εκεί μια ειδικότητα και υπευθυνότητα ανάμεσα στον χρήστη και τον προγραμματιστή: Η ειδικότητα/διεύθυνση της δημιουργίας της interface.

Όλα το παραπάνω μπορούμε να τα παραλληλίσουμε με άλλες σφαίρες λειτουργηκότητας μιας κοινωνίας, πέρα από την υποδομή και ύπαρξη μιας πλατφόρμας παραγωγικότητας και επικοινωνίας:

Αν μπορέσουμε να δούμε τις επεκτάσεις των διαφορών αυτών, όχι μόνο στα εργασιακά αλλά στην γενικότερη αντίληψη του αντικειμένου, συνδυασμένες με το πως βλέπουν οι χρήστες, οι άνθρωποι, την πλατφόρμα αυτή, το οποίο προσπάθησα να συζητήσω στην προηγούμενη ανάρτηση, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε γιατί η Washington Post γράφει ότι η εγκατάλειψη του ομοσπονδιακού ελέγχου και διαχείρισης του internet από μέρους των ΗΠΑ δεν είναι επιθυμητή από επιχειρήσεις και από όσους βασίζονται στην ομαλή λειτουργία του internet.


Στον υπόλοιπο κόσμο, και κατά την εμπειρία μου στην Ελλάδα, οι σφαίρες του internet, του προγραμματισμού, της μετάφρασης μεταξύ χρηστών και προγραμματιστών, της φύσης γενικά του γενναίου και καινούργιου αυτού κόσμου και της συσχέτισης των ανθρώπων με αυτόν, βρίσκονται σε ένα κομφούζιο. Το κομφούζιο που περιμένει κανείς από πληθυσμούς και άτομα που καλούνται να λειτουργήσουν δια μέσου ενός καινούργιου αντικειμένου χωρίς πείρα η γνώση του αντικειμένου, αλλά με τη πεποίθηση ότι όλα τα γνωρίζουν επειδή δεν έχουν την πείρα ή μόρφωση να ξέρουν ούτε τον αριθμό ούτε την φύση, ούτε την ύπαρξη εκείνων που δεν γνωρίζουν...

Στο τέλος βέβαια η βάρκα θα ισορροπήσει και θα γαληνεύσει. Όχι όμως πριν από κάμποση τρικυμία και προμήθειες από σακούλες ναυτίας...

Υπάρχειν

Συνεχίζοντας τις σκέψεις της προηγούμενης ανάρτησης το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα σοφά λόγια που μου είπε ένας άνθρωπος ευτυχώς άσχετος με το συγκεκριμένο άμεσο περιβάλλον το οποίο τόσο εύκολα τυφλώνει άλλους. Μου είχε πει:

"Μας πέταξαν τόνους καρότα, φάγαμε του σκασμού, βάλαμε στις τσέπες, εθιστήκαμε, αφήσαμε τις άλλες τροφές για να τρώμε μόνο καρότα, φτιάξαμε τη ζωή μας έτσι ώστε να ταιριάζει με τα καρότα, και τώρα μας ζητάνε να τα πληρώσουμε με χρήματα, που ξέρουν ότι δεν έχουμε - πανάκριβα"

Το ίντερνετ δε είναι τζάμπα αγαπητοί μου. Και δεν εννοώ τις διαφημίσεις ή τις σελίδες όπου μπορούμε να αγοράζουμε πράγματα. Το ίντερνετ είναι πολύ ακριβό γιατί το πληρώνουμε με την πίστη μας στις δημοσιεύσεις οι οποίες κατευθύνουν την γνώμη μας με αληθοφάνεια σεμνότητα και ζαχαρίνη. Η καλύτερη διαφήμιση είναι εκείνη που δεν παρουσιάζεται σαν διαφήμιση αλλά σαν αλήθεια. Σαν "γνώμη". Σαν "νέο". Σαν άρθρο κάποιου συντάκτη.

Και ποιό είναι το καρότο;

Η εντύπωση ότι το ίντερνετ υπάρχει για το ...κοινωνικό καλό, τον πλουραλισμό και την ...ανταλλαγή απόψεων. Αυτή η μπαρούφα είναι το καρότο. Και ο κόσμος δεν τρώει πλέον τίποτα άλλο.

Το ίντερνετ, τα έξυπνα τηλέφωνα, οι μυριάδες ανεξέλενγκτες πληροφορίες, παίρνουν το τραγούδι που τραγουδούσε κανείς στο ντους του ή στην μπανιέρα του και το αναμεταδίδουν σ' όλη τη Γη.

"Άσε με να έχω τζάμπα φωνή να γίνω 'κάποιος' και σε αντάλλαγμα θα πιστέψω ότι το βάθρο που μου δίνεις έχει αξία (ώστε να αντανακλάσει αξία στην φωνή μου)".

Έτσι μέσω πολυεθνικών εταιρειών, οι κυβερνήσεις έχουν τώρα ένα όλο-δικό τους λιβάδι.

Τις πρώτες μου μέρες στο Λονδίνο το 1975 πήγα στο Χάιντ Παρκ και είδα στην Βορειοανατολική Γωνία των Ομιλητών, μόνιμα, καμιά δεκαριά ανθρώπους πάνω σε κουτιά να διαλαλούνε την γνώμη τους, το άχτι τους, τις νουθεσίες τους... και καμιά εικοσαριά να ακούνε τον καθένα. Υπήρχαν και μερικοί που περπατούσαν τους δρόμους με πινακίδες μπρος και πίσω: "Μετανοείτε, το Τέλος πλησιάζει" και τέτοια διάφορα. Αυτό ήταν πριν την πληροφοριακή επανάσταση (ή, επανάσταση της πληροφορικής --ότι σας ταιριάζει).

Σήμερα, το ίντερνετ παρέχει ένα κουτί για τον καθένα, να στέκεται πάνω και να διαλαλεί, να προσπαθεί να αποκτήσει ακροατήριο. Για οποιονδήποτε δικό του λόγο. Τότε είχαμε καμιά δεκαριά λαλώντες μια μέρα την εβδομάδα και από καμιά εικοσαριά ακούγοντες για τον καθένα. Σήμερα έχουμε κοντά στο δισεκατομμύριο λαλώντες επί 24-ώρου βάσεως και κανένας δεν ακούει.

Το ίντερνετ, αυτή η "Γωνία των Ομιλητών" του εικοστού πρώτου αιώνα είναι το καρότο. Αλλά, για να το φάμε, και να το τρώμε συνεχώς, το πληρώνουμε με την πίστη που δίνουμε στους επαγγελματίες διαλαλητές. Και πάλι: δεν μιλάω για τους εμφανέστατους διαφημιστές: μιλάω για τους ιδιοκτήτες του πάρκου μέσα στο οποίο βάζουμε τα κουτιά μας και ανεβαίνουμε επάνω να "επικοινωνήσουμε".

Όταν αγοράζεις μια μπριζόλα, αγοράζεις και το κόκαλο. Το ίντερνετ παρέχει το ψαχνό του ότι ξαφνικά ο οποιοσδήποτε δυστυχισμένος μπορεί να γίνει "κάποιος". Άλλο όμως το "αγαπητό ημερολόγιο" και άλλο το "αγαπητοί μου συμπολίτες". Και το κόκαλο έρχεται σαν δεδομένο --μάλιστα η ωραία γεύση καμιά φορά είναι στο κόκαλο! Το κόκαλο του να διαβάζει κανείς και να πιστεύει ότι έντεχνα στριμωχτεί ανάμεσα στα άλλα από τις επιτήδειες κυβερνήσεις, κυβερνώντες, και πωλητές κοινής αντίληψης και γνώμης.

Κάποτε, οποιοσδήποτε έπρεπε να πασχίσει για να ακουστεί. Έπρεπε να έχει αξία για να δημοσιευτεί. Τώρα, η αξία της δημοσίευσης δεν βρίσκεται στο κείμενο αλλά στην ύπαρξή του ως "δημοσιευμένο". Απαραίτητη προσπάθεια: καμία. Αυτόματη και άμεση δημοσίευση των πάντων.

Άμεσοι φίλοι ψηφιακοί --κάνε με φίλο να σε ταΐσω ζαχαρίνη, αλλιώς βγάζω αφρούς από το ότι τολμάς να με αμφισβητείς και με πιάνει υστερία.

Έτσι, για να επιστρέψουμε στα νέα της προηγούμενης ανάρτησης, καθώς ο κόσμος απέκτησε πλέον προσωπική αξία στο λιβάδι με τα καρότα, η μαμά είναι έτοιμη να αφήσει τα βλαστάρια της μόνα της μια και μεγαλώσανε κάμποσο και θα αρχίσουν επί τέλους να φέρνουν κέρδη. Οι ΗΠΑ παραδίδουν το ίντερνετ ως υποδομή σε όλους όσους το θέλουν. Τα κέρδη θα είναι όχι ευθέως χρηματικά, αλλά πολιτικά. Σκεφτείτε το. Δεν θα είναι πλέον ζωολογικός κήπος, αλλά ελεύθερη ζούγκλα. Δεν μπορείς να κυνηγήσεις ζώα στον ζωολογικό κήπο. Μπορείς όμως στην ζούγκλα.

Αντίο

Αντίο, Ίντερνετ, αντίο...

Σύμφωνα με την Washington Post, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν την Παρασκευή ότι υπάρχουν σχέδια να εγκαταλείψουν τον ομοσπονδιακό έλεγχο της διαχείρισης του ίντερνετ. Η κίνηση αυτή ίσως να ικανοποιήσει όσους είναι αγανακτησμένοι με την επικυριαρχία που έχουν οι ΗΠΑ στο δίκτυο ανθρώπινης επικοινωνίας, αλλά θα σημάνει κουδούνια κινδύνου για τις κερδοσκοπικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο και για εκείνους που βασίζονται στην ομαλή λειτουργία των συστημάτων.

Χονδρικά, αυτό σημαίνει ότι η τεχνολογία του ίντερνετ, οι σέρβερς, ράουτερς, η ποιότητα του ιστού, θα αρχίσει να ελέγχεται όχι από έναν ικανό σεφ αλλά πολλούς μαγείρους.

Οποιοσδήποτε με επαγγελματική εμπειρία του ίντερνετ στις ΗΠΑ και έξω από τις ΗΠΑ αμέσως βλέπει την θεμελιώδη διαφορά σε άλλες χώρες, εκτός ΗΠΑ. Η γνώση, εκπαίδευση, νοοτροπία και αντίληψη στον υπόλοιπο κόσμο όσον αφορά την τεχνολογία που αναπτύχθηκε από και για την κοινωνία της Αμερικής είναι σε επίπεδα αρτηριοσκληρωτικά και λαβυρινθώδη. Η τεχνολογική ποιότητα είναι να τραβάς τα μαλλιά σου. Πράγματα που ο καθημερινός χρήστης δεν αναγνωρίζει, αφ' ενός γιατί δεν έχει την εμπειρία της διαφοράς, και αφ' εταίρου γιατί δεν έχει την γνώση και εκπαίδευση.

Δεν μιλάω για την ποιότητα ιστοσελίδων όπου οι Ελληνικές, εμπορικές και κυβερνητικές ιστοσελίδες είναι απαραίτητες γιατί χρειάζεται λίγο γέλιο στην ζωή. Δεν μιλάω για την ποιότητα ή την αλήθεια σε κοινωνίες όπου αν έχεις όνειρο να γίνεις συγγραφέας ή διανοούμενος φτιάχνεις μια "ανεξάρτητη από εσένα" ιστοσελίδα και γίνεσαι ότι ονειρεύεσαι (αλλά, πάντα, μόνο μέσα στο μυαλό σου)... Μιλάω για το ότι αν και όταν η λειτουργία της υποδομής του ίντερνετ αποκεντρωθεί και κομμάτια της αρχίζουν να εξαρτώνται από μερικές-μερικές χώρες, τότε, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Αντίο ίντερνετ. Χελόου σκοτάδι.

Σημειώστε τα λόγια μου. Αυτήν την ανάρτηση: http://dimitristhinks.blogspot.com/2012/02/blog-post.html την είχα γράψει δέκα έξι μήνες πριν τις αποκαλύψεις του Έτουαρντ Σνόουντεν.

Τι χάνουμε όταν παραδόσει σε όλους τα ινία η Αμερικανική κυβέρνηση; Κατ' αρχάς Ελευθερία του Λόγου. Είναι απλό. Στις ΗΠΑ υπάρχει πλήρης ελευθερία του λόγου εγγυημένη από το σύνταγμα και το Ανώτατο Δικαστήριο. Εσείς δεν έχετε Ελευθερία του Λόγου στις περισσότερες από τις άλλες χώρες. Όχι πραγματική και διαφυλαγμένη με ασφάλεια.

Φερ' ειπείν, κάποτε τα μπλογκ σας είχαν διεύθυνση που τελείωνε σε "blogspot.com". Τώρα το μπλογκ σας τελειώνει σε "blogspot.gr", ή έτσι νομίζετε. Το μπλόγκ σας έχει διαφορετική διεύθυνση ανάλογα με το από που το διαβάζει κάποιος. Τα μπλογκ σας για μένα τελιώνουν σε ".it", και αν τα διαβάσει κανείς από την Αμερική τελειώνουν ακόμα σε ".com" ενώ το δικό μου όταν το βλέπω τελειώνει πότε σε ".nl", ή ".sk", ή ξερωγώ, ανάλογα με το σε ποιά χώρα γίνεται το ράουτινγκ του δορυφόρου μου.

Έχει ήδη αρχίσει, και το άρχισε το Google. Σας δίνει διαφορετική διεύθυνση ανάλογα με το ποια χώρα σας διαβάζει. Τι σημαίνει αυτό; Αν ήταν πάντα ".com" για όποιον να το διάβαζε θα συμπεριλαμβανόσασταν στην Ελευθερία του Λόγου της χώρας που σας δημοσίευσε: των ΗΠΑ. Τώρα όμως, κανένα χρόνο και, μπαίνετε κάτω από την νομοθεσία όχι της χώρας που σας δημοσιεύει αλλά της κάθε χώρας που σας διαβάζει με τους σέρβερ-καθρέπτες της Google...

Ενδιαφέρον, ε;

Και αυτό, δεν ήταν τίιιιιιποταααα. Ας περιμένουμε τώρα η κάθε χώρα να έχει δικά της αρχεία διευθύνσεων, δικά τους σέρβερς, ράουτερς και ιστό, και αρχίζουνε να πέφτουν οι ντομάτες από τους πάγκους της λαϊκής αγοράς.

Αναζήτηση

Τι θα έκαναν ο Κολόμβος και η Ισαβέλλα της Ισπανίας αν την παραμονή του απόπλου της Νίνας, της Πίντας και της Σάντα Μαρίας τους έδειχνες μία υδρόγειο, λεπτομερείς αναλύσεις δορυφορικών φωτογραφιών, και τόμους πληροφοριών για την Γη, τον Ατλαντικό, τις Αμερικανικές ηπείρους και τον Ειρηνικό;

Το ταξίδι του Κολόμβου είναι το κλασσικό παράδειγμα εξερεύνησης αλλά η ανθρώπινη περιέργεια και η δόξα της εξερεύνησης ήταν τα τελευταία πράγματα στα μυαλά του τυχοδιώκτη και της βασίλισσας. Ο όρος του Κολόμβου ήταν ο τίτλος "Ναύαρχος του Ωκεανού", άλλοι τίτλοι ευγενείας και ακίνητη περιουσία που θα δινόντουσαν στην οικογένειά του κληρονομικά. Οι όροι του στέμματος ήταν αμύθητος πλούτος και  αποκλειστική πρόσβαση στην Κίνα του Μάρκο Πόλο και του Κουμπλάι Καν, τις Ινδίες και τα μπαχαρικά.

Ο Κολόμβος είχε δίκιο στην εκτίμησή του περί στρογγυλής Γης αλλά δεν είχε ποντάρει στην ύπαρξη των Αμερικανικών ηπείρων και ενός δεύτερου ωκεανού μεγαλύτερου από τον πρώτο. Η Γη ήταν μεν στρογγυλή αλλά λίγο μεγαλύτερη από όσο υπολόγιζε. Αυτό σήμαινε ότι τα πλούτη που υποσχέθηκε στην Ισαβέλλα δεν θα τα έδρεπε η ίδια η Ισαβέλλα αμέσως, αλλά θα χρειαζόντουσαν πολύ περισσότερος χρόνος και γενεές.

Ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για κάτι τα οφέλη του οποίου θα δρέπουν τα δισέγγονα και τρισέγγονά του. Το ψητό το θέλουμε τώρα, για μας. Αύριο, η Γαία πυρί μειχθήτω.

Κι έτσι, όταν το πραγματικό μέγεθος της Γης άρχισε να αποκαλύπτεται μετά το 1492, η Ισπανία προχώρησε στο Σχέδιο Β'.

Έκλεψε όσο περισσότερο χρυσάφι μπορούσε να βρει στην Μέση Αμερική και αφάνισε δύο πολιτισμούς. Για να βρει εργατικά χέρια για τον σκοπό αυτό επικαλέστηκε την Χάρι του Θεού και έστειλε τυχοδιώκτες διαφορετικού είδους αποδοχών (πνευματικών) να επιτελέσουν γενοκτονία και να μεταφέρουν στους ιθαγενείς τον θεό τον αληθινό, μεγάλη η χάρι του. Στήσανε μάλιστα και φούρνους να καίνε μέσα ζωντανούς σκύλους και γάτες για να δώσουν στους ιθαγενείς ένα γλαφυρό παράδειγμα του πως λειτουργεί η κόλαση του ενός και αληθινού θεού.

Ο Κολόμβος, και ο πολιτισμός στον οποίον ζούσε, δεν είχε δώσει βάση στο ότι η Αμερικανικές ήπειροι ήταν γνωστές στην Ευρώπη από αιώνες. Στο ότι ο Ερατοσθένης είχε μετρήσει με εκπληκτική ακρίβεια την πραγματική διάμετρο της σφαιρικής Γης. Μέχρι τόσο πρόσφατα όσο από τον ενδέκατο έως δέκατο τέταρτο αιώνα, Βίκινκγς, αρχικά υπό τον Λέηφ Έρικσον και τον πατέρα του Ερρίκο τον Κόκκινο, είχαν φτάσει και είχαν αποικήσει μέχρι την Ισλανδία, τις ακτές της Γροιλανδίας, του Λαμπραντόρ και της Νέας Γης (όπως θα ονομαζόντουσαν αργότερα). Υπάρχουν πολλές ενδείξεις, μια-δυό των οποίων φτάνουν να είναι ίσως αποδείξεις, ότι Ευρωπαίοι και Μεσογειακοί φτάναν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού από τα προ χριστού χρόνια. Πιθανόν να είχαν φτάσει και οι Φοίνικες και οι Έλληνες. Και οι Αιγύπτιοι. Αλλά εκείνοι δεν ήταν θεοφοβούμενοι Χριστιανοί και ότι έκαναν ή δεν έκαναν χάθηκε στο σκοτάδι του Χριστιανικού Μεσαίωνα --κατά την διάρκεια του οποίου η πίστη στον θεό ήταν εγγύηση υπακοής στους άρχοντες, και οποιαδήποτε σκέψη οδηγούσε στην Ιερά Εξέταση.

Η Γη έχει πια ανακαλυφτεί ολόκληρη και το επόμενο σύνορο, το Διάστημα, θέλει πολλά λεφτά και πολλές γενεές να εξερευνηθεί. Το Διάστημα το ξεχνάμε. Δεν έχει να αποφέρει λεφτά. Τουλάχιστον όχι για σήμερα.

Τα λεφτά βρίσκονται αλλού σήμερα. Στην τεχνητή νοημοσύνη. Στα κομπιούτερ που βοηθάνε τις νέες γενιές να μην χρειάζεται να σκέφτονται. Αφήνουν το επίπονο έργο του σκέπτεσθαι στα τηλέφωνά τους και τα λαπτοπ. Αυτό είναι το επόμενο σύνορο (μέχρι να κοπεί το ηλεκτρικό, να αδειάσουν οι μπαταρίες και να μην ξέρουν οι νέοι και οι απόγονοί τους πως να κάνουνε κακά τους).

Ο στόλος, η Νίνα, η Πίντα και η Σάντα Μαρία είναι τώρα το ίντερνετ (Ελληνιστί, "διαδίκτυο" --μην το λέμε με το ξενικό του όνομα και νομίζουν ότι δεν είχαν οι αρχαίοι Έλληνες λέξη και γι' αυτό).

Τι είναι το ίντερνετ; Απλά, είναι ένας υποτυπώδης εγκέφαλος, κατ' ομοίωση του ανθρωπίνου εγκεφάλου. Μόνο που αυτός ο τεχνητός εγκέφαλος περικλείει τον πλανήτη μας και οι ηλεκτρονικοί του νευρώνες θρέφονται από τα βιολογικά μυαλά των εφευρετών και των χρηστών.

Μάλιστα, το BBC γράφει ότι το ίντερνετ έχει ήδη αρχίσει να δίνει ενδείξεις του ότι ίσως να αποκτά νοημοσύνη και ίσως να αποκτήσει συνείδηση και αυτοσυνείδηση. Όταν και εάν γίνει αυτό, η μόνη χρησιμότητα που θα αποδίδει το ίντερνετ στους ανθρώπους θα είναι να του προμηθεύουν άφθονο ηλεκτρικό ρεύμα. Ο ηλεκτρισμός θα γίνει ο νέος χρυσός και οι άνθρωποι το εργατικό δυναμικό για την απόκτησή του.

Πως θα διαμορφωθεί ο κόσμος των ανθρώπων όταν συμβεί αυτό;

Τι θα έκαναν οι σημερινοί Κολόμβοι και οι σημερινές Ισαβέλλες της Γης αν την παραμονή του απόπλου του ίντερνετ τους έδειχνε κάποιος την εικόνα του που πρόκειται να καταλήξουν;

Ταξίδια

Κάθε φωτεινό σημείο που βλέπετε σε αυτή την φωτογραφία βαθύ πεδίου του Χαμπλ είναι ένας Γαλαξίας.
Κάθε Γαλαξίας έχει περίπου 200.000.000 άστρα.

Η φαντασία μας, όσον αφορά τα ταξίδια, δεν μπορεί να φτάσει σε μέρη πιο εξωτικά από τους προορισμούς όπου θα μας πήγαινε ένα ταξίδι στα αστέρια.

Ποιούς πραγματικούς λόγους θα μπορούσαμε να φανταστούμε για να κάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι, εκτός του οφθαλμοφανούς, της δίψας μας για εξερεύνηση και την περιέργεια; Ένας και μόνο: Επιβίωση του είδους μας. Είτε λόγω υπερπληθυσμού στην Γη, είτε λόγω του ότι η Γη μια μέρα δεν θα είναι πλέον κατοικήσιμη. Εκτός του ότι μπορεί να την καταστρέψουμε οι ίδιοι, μπορεί να την χτυπήσει ένας μεγάλος μετεωρίτης, όπως πριν 65.000.000 χρόνια, ή, να σταματήσει η Γη να μπορεί να συντηρεί το ανθρώπινο είδος λόγω αλλαγής σύστασης της ατμόσφαιρας, ή/και αλλαγής θερμοκρασίας. Ούτως ή άλλως, ξέρουμε ότι όταν ο ήλιος εξαντλήσει τα καύσιμά του και αρχίσει να σβήνει, θα γίνει πρώτα ένα Κόκκινος Γίγας και θα καταπιεί την Γη --μια που η τροχιά της θα βρεθεί μέσα στην σφαίρα του ήλιου που θα μεγαλώνει καθώς θα σβήνει. Αυτό βέβαια δεν πρόκειται να συμβεί για άλλα περίπου πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Έχουμε καιρό.

Πόσο εφικτό είναι όμως ένα ταξίδι στα άστρα? Κατ' αρχάς ο όρος δεν είναι ακριβής. Το να ταξιδέψουμε στα άστρα θα ήταν άνευ νοήματος μια που τα άστρα είναι ήλιοι και μάλλον δεν θα ενδιαφερόταν κανείς να ...προσεδαφιστεί, άρα γιατί να πάει.

Μάλλον εννοούμε "ταξίδι σε πλανήτες γύρω από άλλα άστρα". Για να ακριβολογούμε, δηλαδή.

Στην άμεση "γειτονιά" μας, πολύ κοντά στο ηλιακό μας σύστημα, έχουν ήδη ανακαλυφθεί πάνω από 786 πλανήτες. Ο Γαλαξίας μας έχει κάπου 200.000.000.000 αστέρια. Υπάρχουν κάπου 300.000.000.000 Γαλαξίες στο γνωστό σύμπαν.

Το πρόβλημα δεν είναι να βρούμε που να πάμε, μια που υπάρχουν περισσότεροι πλανήτες από κόκκους άμμου σε μια παραλία. Το πρόβλημα είναι πως να φτάσουμε εκεί. Και τι θα βρούμε, πως θα επιζήσουμε, αφού φτάσουμε εκεί.

Η άμεση "γειτονιά" μας έχει διάμετρο κάπου 50 έτη φωτός.
Το γρηγορότερο σκάφος που έφτιαξε ποτέ ο άνθρωπος είναι το σκάφος Ήλιος2 το οποίο ταξιδεύει με ταχύτητα 241.400 χιλιόμετρα την ώρα.
Με μια τέτοια ταχύτητα, το διαστημόπλοιο με ανθρώπους θα έφτανε στον πρόσφατα ανακαλυφθέντα πλανήτη ενός κοντινού μας άστρου, σε απόσταση 11,9 ετών φωτός, σε περίπου 4.474 χρόνια.

Αν δηλαδή στέλναμε αύριο, στο έτος 2013, μια αποστολή εκεί, και όταν φτάσουνε μας στείλουνε σήμα ότι φτάσανε (το σήμα τους θα ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός), θα λάβουμε νέα της αποστολής το έτος 6499. Το μήνυμα δεν θα μας το έστελναν οι αστροναύτες που στείλαμε αλλά οι απόγονοί τους, μετά από 180 γενεές οι οποίες θα έχουν γεννηθεί στο διαστημόπλοιο καθ' οδόν.

Όπως αντιλαμβάνεστε, τέτοιου είδους ταξίδι δεν έχει σταγόνα ρεαλισμού. Ταξίδια πέρα από το ηλιακό μας σύστημα δεν είναι εφικτά, εκτός αν το διαστημόπλοιο ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός.

Βάση των νόμων της φυσικής δεν είναι δυνατό για κάτι το οποίο έχει μάζα να ταξιδεύει στην ταχύτητα του φωτός, μπορεί όμως να φτάσει κάπου 98% της ταχύτητας του φωτός.

Πρώτα θα έπρεπε λοιπόν να έχουμε χτίσει τεχνολογία που να επιτρέπει ταχύτητα 98% της ταχύτητας του φωτός.

Τότε, το διαστημόπλοιο που θα χτίσουμε, θα φτάσει σε εκείνον τον συγκεκριμένο πλανήτη σε 13 περίπου χρόνια. Συν 11,9 χρόνια να επιστρέψει το σήμα που θα μας στείλουν, θα έχουμε νέα τους το έτος 2038 (αν είχαμε την τεχνολογία σήμερα και έφευγαν οι αστροναύτες αύριο, πρωί-πρωί [ώρα Φλώριδας]).

Το έξτρα μπόνους θα είναι ότι μια και ο χρόνος τρέχει πιο σιγά όσο πλησιάζουμε την ταχύτητα του φωτός, ενώ στην Γη θα έχουν περάσει 13 χρόνια, στο διαστημόπλοιο θα έχουν περάσει μόνο μερικοί μήνες. Θα πρέπει όμως αφού φτάσουν και στείλουν το μήνυμα να περιμένουν εκείνοι 24 χρόνια για να λάβουν την απάντησή μας: "μήνυμα ελήφθει-συγχαρητήρια για κατόρθωμα".

Και μιλάμε για τον κοντινότερο ανακαλυφθέντα πλανήτη σε απόσταση 11,9 ετών φωτός.

Πραγματική μετοικεσία στα άστρα θα χρειαζόταν πολλές δεκαετίες στα 98% της ταχύτητας του φωτός. Κάθε σκάφος θα χρειαζόταν αποθέματα ενεργείας για το ταξίδι, και νερό και φαγητό για πολλούς ανθρώπους, ίσως γενεές, για πολλά χρόνια. Μόνο για να φτάσουν. Όσο φτιάχναμε το σκάφος μεγαλύτερο, για αποθήκευση ενέργειας για τις μηχανές και νερό και φαγητό για τους ταξιδιώτες, τόσο, λόγω μεγέθους, θα χρειαζόταν περισσότερη ενέργεια. Και, στο τέλος του ταξιδιού, τι θα φάνε στον πλανήτη όπου αφιχθούνε, τι θα πιούνε και τι θα αναπνεύσουνε αφού τελειώσουν τα αποθέματα του σκάφους; Και τι και πότε θα μάθουμε εμείς σχετικά με το ταξίδι;

Το ταξίδι στ' αστέρια, αγαπητοί μου, δεν είναι εφικτό, ούτε θα έφερνε το παραμικρό ευεργέτημα για εκείνους που θα έμεναν στην γη. Ούτε θα είχε αίσιο τέλος για τους ταξιδιώτες οι οποίοι θα έφταναν ίσως σε έναν πλανήτη, ο οποίος όμως θα είχε βιολογία, θερμοκρασία και ατμόσφαιρα που δεν θα υποστήριζε την εύθραυστη και συγκεκριμένη ανθρώπινη ύπαρξη.

Η φαντασία πάντως έχει λύσεις:

- Μηχανές Warp οι οποίες δημιουργούν μια φούσκα χώρου γύρω από το σκάφος, και η φούσκα κινείται "εκτός" σύμπαντος σαν σκουληκότρυπα σε μήλο. Βάση των νόμων της φυσικής τους οποίους γνωρίζουμε δεν ξέρουμε αν ζων οργανισμός ή οργανωμένο σύνολο μάζας μπορεί να επιζήσει τέτοια κατάσταση.

- Ύπνος (νάρκη) που να διαρκεί χρόνια για τους ταξιδιώτες. Εφικτό, αλλά κάποτε, όταν ξυπνήσουν, πρέπει να φάνε, να πιούνε, και να αναπνεύσουνε για χρόνια. Το πρόβλημα επιστρέφει.

Το να μεταναστεύσουν μερικά δείγματα ανθρώπων για να επιζήσει το είδος, σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, όπου η γενέτειρα Γη μάλλον ποτέ δεν θα μάθει τι απέγινε με την αποστολή, είναι θεωρητικά εφικτό. Το μεικτό πλήρωμα όμως πρέπει να είναι εκατοντάδες άνθρωποι και το σκάφος πρέπει να υποστηρίζει τον αυξανόμενο με τις γενεές αριθμό, ή ο αριθμός να συντονίζεται. Και πρέπει να φτάσουν τελικά σε έναν πλανήτη κατοικήσιμο από ανθρώπινα όντα όσον αφορά την θερμοκρασία, ατμόσφαιρα και βιολογία.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν από την οπτική κάθε είδους ζωής σε κάθε πλανήτη στο σύμπαν: Η πραγματικότητα είναι ότι πλανήτες σαν την Γη, και Ζωή σαν της Γης, δεν είναι κάποια εξαίρεση: είναι ο κανόνας στο σύμπαν. Όμως, ζωή σαν την δική μας δεν μπορεί να ταξιδέψει από αστρικό σύστημα σε αστρικό σύστημα ως καθημερινή πρακτική.

Οπότε, από την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, μην περιμένετε να δείτε ποτέ αρμάδες εξωγήινων να φτάνουν στην Γη. Όσο και ανεπτυγμένη τεχνολογία να υπάρχει, το διαστρικό ταξίδι απλά δεν είναι εφικτό, συμφέρον ή λογικό, για απλούς, και πολλούς, λόγους.

Για να γίνει ταξίδι στ' αστέρια χρειάζεται:

1. Το σκεπτικό και η δυνατότητα οι ταξιδιώτες και οι απόγονοί τους να ζήσουν επ' άπειρον μέσα στο σκάφος (περισσότερο Διαστημικός Σταθμός Επιβίωσης του είδους παρά "Διαστημόπλοιο"), και, η ανακάλυψη πλανήτη που να υποστηρίζει ανθρώπινη ζωή να είναι δευτερευούσης σημασίας --όχι σκοπός του ταξιδιού.

2. Να υπάρχουν κανονισμοί και νόμοι ως προς το ποιοί, πόσοι και πότε θα γεννιούνται, καθώς παλαιότεροι πεθαίνουν, για να παραμένει ο αριθμός επιβατών συντηρήσιμος από το σκάφος. Ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστούν ποτέ νόμοι και κανονισμοί για το ποιοί και πότε πρέπει να ...πεθαίνουν. Και, ελπίζοντας ότι η σύλληψη, κυοφορία, γέννηση και μεγάλωμα σε συνθήκες διαστήματος μέσα στο σκάφος θα είναι εφικτές και δεν θα αλλάξουν την βιολογία του είδους των ανθρώπων απότομα ή ανεξέλεγκτα.

3. Να είναι εφικτή, ως προς νόμους φυσικής, και να έχει εφευρεθεί η μηχανή Warp, με ανανεώσιμα "καύσιμα", και, να είναι δυνατή και προβλέψιμη η πλοήγηση στον χώρο/χρόνο.

4. Να έχει εφευρεθεί μηχανισμός που από σκόρπια άτομα (άτομα υδρογόνου υπάρχουν σκόρπια στο διάστημα) να δημιουργεί ύλη φαγώσιμη, και πόσιμη. Ή/και, να υπάρχει δυνατότητα ανακύκλωσης αποβλήτων, επανα-οργανώνοντας την μοριακή ή και ατομική σύνθεση σε ύλη που να μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί ως τροφή.

5. Το σκάφος να είναι αρκετά μεγάλο για εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες, με σχολεία, χώρους αναψυχής, ιδιαίτερα διαμερίσματα, θερμοκήπια, και  να είναι σαν ένα μεγάλο δαχτυλίδι που να περιστρέφεται ώστε να υπάρχει τεχνητή βαρύτητα στις άκρες λόγω φυγόκεντρου δύναμης, ώστε τα κόκκαλα των ανθρώπων να μην γίνουν πούδρα και οι μυς τους κιμάς, με τα χρόνια και τις γενεές.

Η παραπάνω τεχνολογία χρειάζεται 200 με 1.000 χρόνια ή και παραπάνω για να ανακαλυφθεί. Αλλά, η ύπαρξη και επιβίωση της ανθρωπότητας στην Γη πέρα των επόμενων εκατό χρόνων είναι προβληματική και αμφίβολη. Επίσης δεν υπάρχουν χρηματικά κινητήρα κέρδους για τα παραπάνω, οπότε, ξεχάστε τα.
:-)

Η δημιουργία ενός τέτοιου σκάφους χρειάζεται δεκαετίες, αν όχι αιώνες, από την στιγμή που θα υπάρχουν οι διαφορετικές απαραίτητες τεχνολογίες. Το κόστος κατασκευής θα είναι μεγαλύτερο από όσο μπορούν να επωμισθούν ακόμα και ολόκληρα κράτη. Ίσως μεγαλύτερο κόστος από όσο μπορεί να επωμισθεί η παγκόσμια οικονομία με την σημερινή της μορφή. Η έλλειψη οποιασδήποτε πιθανότητας οικονομικού ή κρατικού, ή εταιρικού, ή προσωπικού κέρδους αφαιρεί την δυνατότητα να αναληφθεί η κατασκευή στο πλαίσιο του παρόντος οικονομικού συστήματος των ανθρώπων. Άρα, και όταν ακόμα υπάρξουν οι τεχνολογίες, πριν ξεκινήσουμε την προετοιμασία για το ταξίδι, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε την φύση της παγκόσμιας οικονομίας και των ατομικών/προσωπικών προσδοκιών/κοσμοθεωρίας. Πριν σκεφτούμε καν να επιζήσουμε σαν είδος πέρα από την Γη πρέπει να αλλάξουμε την ανθρώπινη φύση.

Βέβαια, αν άλλαζε ποτέ τόσο ριζικά η ανθρώπινη φύση, όσον αφορά το σκεπτικό και την συλλογική συνεργασία, ίσως η αλλαγή αυτή να δημιουργούσε συνθήκες στην Γη των ανθρώπων βάση των οποίων συνθηκών να μπορούσαμε να επιβιώσουμε στον πλανήτη μας χωρίς να χρειαστεί να φύγουμε. Το "σκάφος" με τις απαραίτητες συνθήκες, τότε, θα ήταν η ίδια η Γη.

Πράγμα που σημαίνει ότι το πραγματικό Ταξίδι στ' Αστέρια πρέπει να γίνει
μέσα σε εμάς,
στον καθένα μας και στην κοινωνία μας
Το σκάφος, το αστρόπλοιο, υπάρχει ήδη. Λέγεται Γη.

Ταχύτητες

Από είκοσι πέντε χρόνια τώρα μιλούσαμε για Ευρώπη δύο ταχυτήτων, εννοώντας τον βιομηχανικό βορά και τον ...όχι-τόσο-βιομηχανικό νότο, με προεκτάσεις στις διαφορετικές κουλτούρες και κοινωνικές λειτουργικές πραγματικότητες.

Η τεχνολογία και ο υπερπληθυσμός έχουν προ πολλού ξεπεράσει την σημασία των πραγματικοτήτων αυτών αλλά το σκεπτικό του κόσμου δεν έχει ακόμα προλάβει να βρει τη θέση του στον καινούργιο κόσμο της ψηφιακής τεχνολογίας και επικοινωνίας.

Οι πόλεις του μέλλοντος που ξεπετάγονται σαν σμαραγδένιες πολιτείες στην Μέση και Άπω Ανατολή, οι αναδυόμενες αγορές της Ινδονησίας, Ινδίας, Κίνας, του συνόλου των σχεδόν 46% του πληθυσμού της Γης, και η τεχνολογία που επιτρέπει στους Αμερικανούς να πληρώνουν για τις αγορές τους από το καινούργιο iPhone 5, και η στιγμιαία έκθεση σε περισσότερες πληροφορίες από όσες μπορεί να επεξεργαστεί ο ανθρώπινος νους -και οι βάσεις στοιχείων που σε κλάσματα του δευτερολέπτου μπορούν να κάνουν ισολογισμούς που έπαιρναν δύο μήνες στους λογιστές του παρελθόντος, και συνδυασμούς ατομικών στοιχείων που ποτέ στο παρελθόν δεν ήταν δυνατοί, έχουν αλλάξει το τοπίο.

Οι δύο ταχύτητες δεν αναφέρονται πλέον στις διαφορές της βιομηχανίας και κουλτούρας μεταξύ δύο γεωγραφικών περιοχών.

Οι δύο ταχύτητες σήμερα αναφέρονται σε εκείνους που μπορούν να χρησιμοποιούν κομπιούτερ και το ίντερνετ και σε εκείνους που δεν μπορούν να τα χρησιμοποιούν είτε γιατί δεν ξέρουν πως, είτε γιατί δεν υπάρχει η υποδομή -είτε γιατί δεν μπορούν, οικονομικά, να τα αποκτήσουν.

Σε προσωπικό επίπεδο αυτό εξαρτάται από την πνευματική προδιάθεση και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, ο οποίος μπορεί/θέλει, ή όχι, να χειρίζεται κομπιούτερ, αλλά επίσης εξαρτάται και από το κατά πόσον υπάρχει, ή όχι, γρήγορη πρόσβαση στο ίντερνετ σε κάθε δεδομένη περιοχή και χωριό. Η Φινλανδία έγραψε ήδη μέσα στο Σύνταγμά της το δικαίωμα του κάθε πολίτη να έχει γρήγορο ίντερνετ σε κάθε γεωγραφική γωνιά του κράτους, και η Βρετανία υπόσχεται πλήρη κάλυψη με υπερ-γρήγορη ταχύτητα μέχρι το 2015.

Εξ ίσου σημαντικό και περισσότερο καθοριστικό από την προσωπική προδιάθεση και την ύπαρξη υποδομής είναι η οικονομική ικανότητα του κάθε ατόμου να αγοράσει την τεχνολογία, και την μόνιμη σύνδεση.

Σε επίπεδο κρατικό η οργάνωση των υπουργείων και της εφορίας μέσω τελευταίας τεχνολογίας πληροφορικής, άμεσης σύνδεσης μεταξύ τους και με το κοινό είναι ο μόνος τρόπος να λειτουργήσει μια οικονομία σήμερα.

Τα χάρτινα χρήματα και τα νομίσματα είναι δεινόσαυροι του παρελθόντος. Τα "λεφτά" είναι πλέον αριθμοί σε μια βάση στοιχείων, από τον εργοδότη στον υπάλληλο και την εφορία, τις πληρωμές αγαθών και υπηρεσιών, τα πάντα λειτουργούν με κωδικούς που ανταλλάσσονται μέσα από το ίντερνετ από μια βάση στοιχείων σε άλλη -και οι κύκλοι είναι ετήσιοι.

Από την άλλη μεριά, η αποτελεσματική χρήση της τεχνολογίας εξαρτάται από τους προγραμματιστές που χτίζουν και σχεδιάζουν την οπτική μετάφραση από την οθόνη του κομπιούτερ στον νου του χρήστη. Και πιστέψτε με, τα 80% των προγραμματιστών σήμερα δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι σχεδιάζουν όσον αφορά την Graphical User Interface και το κατά πόσον είναι προσιτά και εύχρηστα -ή και αποτελεσματικά, τα προγράμματά τους.

Η προτεραιότητα ώθησης θα έπρεπε να βρίσκεται:

- Στην ανάπτυξη τεχνολογίας και υποδομής, 

- Στην δημιουργία εύχρηστων και αποτελεσματικών προγραμμάτων,

- Στην διαθεσιμότητα για όλους, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, της τεχνολογίας και της υποδομής,

- Στην εκπαίδευση όλων να χρησιμοποιούν την τεχνολογία.

Ναι, υπάρχει κόσμος δύο ταχυτήτων. Αλλά η μηχανή του "αυτοκινήτου" και το ίδιο το "αυτοκίνητο" έχει αλλάξει ριζικά, και ακόμα πολλοί άνθρωποι και πολλά κράτη έχουν μείνει στο περασμένο ανέκδοτο...