Συνεχίζοντας τις σκέψεις της προηγούμενης ανάρτησης το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα σοφά λόγια που μου είπε ένας άνθρωπος ευτυχώς άσχετος με το συγκεκριμένο άμεσο περιβάλλον το οποίο τόσο εύκολα τυφλώνει άλλους. Μου είχε πει:
Το ίντερνετ δε είναι τζάμπα αγαπητοί μου. Και δεν εννοώ τις διαφημίσεις ή τις σελίδες όπου μπορούμε να αγοράζουμε πράγματα. Το ίντερνετ είναι πολύ ακριβό γιατί το πληρώνουμε με την πίστη μας στις δημοσιεύσεις οι οποίες κατευθύνουν την γνώμη μας με αληθοφάνεια σεμνότητα και ζαχαρίνη. Η καλύτερη διαφήμιση είναι εκείνη που δεν παρουσιάζεται σαν διαφήμιση αλλά σαν αλήθεια. Σαν "γνώμη". Σαν "νέο". Σαν άρθρο κάποιου συντάκτη.
Τις πρώτες μου μέρες στο Λονδίνο το 1975 πήγα στο Χάιντ Παρκ και είδα στην Βορειοανατολική Γωνία των Ομιλητών, μόνιμα, καμιά δεκαριά ανθρώπους πάνω σε κουτιά να διαλαλούνε την γνώμη τους, το άχτι τους, τις νουθεσίες τους... και καμιά εικοσαριά να ακούνε τον καθένα. Υπήρχαν και μερικοί που περπατούσαν τους δρόμους με πινακίδες μπρος και πίσω: "Μετανοείτε, το Τέλος πλησιάζει" και τέτοια διάφορα. Αυτό ήταν πριν την πληροφοριακή επανάσταση (ή, επανάσταση της πληροφορικής --ότι σας ταιριάζει).
"Μας πέταξαν τόνους καρότα, φάγαμε του σκασμού, βάλαμε στις τσέπες, εθιστήκαμε, αφήσαμε τις άλλες τροφές για να τρώμε μόνο καρότα, φτιάξαμε τη ζωή μας έτσι ώστε να ταιριάζει με τα καρότα, και τώρα μας ζητάνε να τα πληρώσουμε με χρήματα, που ξέρουν ότι δεν έχουμε - πανάκριβα"
Το ίντερνετ δε είναι τζάμπα αγαπητοί μου. Και δεν εννοώ τις διαφημίσεις ή τις σελίδες όπου μπορούμε να αγοράζουμε πράγματα. Το ίντερνετ είναι πολύ ακριβό γιατί το πληρώνουμε με την πίστη μας στις δημοσιεύσεις οι οποίες κατευθύνουν την γνώμη μας με αληθοφάνεια σεμνότητα και ζαχαρίνη. Η καλύτερη διαφήμιση είναι εκείνη που δεν παρουσιάζεται σαν διαφήμιση αλλά σαν αλήθεια. Σαν "γνώμη". Σαν "νέο". Σαν άρθρο κάποιου συντάκτη.
Και ποιό είναι το καρότο;
Η εντύπωση ότι το ίντερνετ υπάρχει για το ...κοινωνικό καλό, τον πλουραλισμό και την ...ανταλλαγή απόψεων. Αυτή η μπαρούφα είναι το καρότο. Και ο κόσμος δεν τρώει πλέον τίποτα άλλο.
Το ίντερνετ, τα έξυπνα τηλέφωνα, οι μυριάδες ανεξέλενγκτες πληροφορίες, παίρνουν το τραγούδι που τραγουδούσε κανείς στο ντους του ή στην μπανιέρα του και το αναμεταδίδουν σ' όλη τη Γη.
"Άσε με να έχω τζάμπα φωνή να γίνω 'κάποιος' και σε αντάλλαγμα θα πιστέψω ότι το βάθρο που μου δίνεις έχει αξία (ώστε να αντανακλάσει αξία στην φωνή μου)".
Έτσι μέσω πολυεθνικών εταιρειών, οι κυβερνήσεις έχουν τώρα ένα όλο-δικό τους λιβάδι.
Τις πρώτες μου μέρες στο Λονδίνο το 1975 πήγα στο Χάιντ Παρκ και είδα στην Βορειοανατολική Γωνία των Ομιλητών, μόνιμα, καμιά δεκαριά ανθρώπους πάνω σε κουτιά να διαλαλούνε την γνώμη τους, το άχτι τους, τις νουθεσίες τους... και καμιά εικοσαριά να ακούνε τον καθένα. Υπήρχαν και μερικοί που περπατούσαν τους δρόμους με πινακίδες μπρος και πίσω: "Μετανοείτε, το Τέλος πλησιάζει" και τέτοια διάφορα. Αυτό ήταν πριν την πληροφοριακή επανάσταση (ή, επανάσταση της πληροφορικής --ότι σας ταιριάζει).
Σήμερα, το ίντερνετ παρέχει ένα κουτί για τον καθένα, να στέκεται πάνω και να διαλαλεί, να προσπαθεί να αποκτήσει ακροατήριο. Για οποιονδήποτε δικό του λόγο. Τότε είχαμε καμιά δεκαριά λαλώντες μια μέρα την εβδομάδα και από καμιά εικοσαριά ακούγοντες για τον καθένα. Σήμερα έχουμε κοντά στο δισεκατομμύριο λαλώντες επί 24-ώρου βάσεως και κανένας δεν ακούει.
Το ίντερνετ, αυτή η "Γωνία των Ομιλητών" του εικοστού πρώτου αιώνα είναι το καρότο. Αλλά, για να το φάμε, και να το τρώμε συνεχώς, το πληρώνουμε με την πίστη που δίνουμε στους επαγγελματίες διαλαλητές. Και πάλι: δεν μιλάω για τους εμφανέστατους διαφημιστές: μιλάω για τους ιδιοκτήτες του πάρκου μέσα στο οποίο βάζουμε τα κουτιά μας και ανεβαίνουμε επάνω να "επικοινωνήσουμε".
Όταν αγοράζεις μια μπριζόλα, αγοράζεις και το κόκαλο. Το ίντερνετ παρέχει το ψαχνό του ότι ξαφνικά ο οποιοσδήποτε δυστυχισμένος μπορεί να γίνει "κάποιος". Άλλο όμως το "αγαπητό ημερολόγιο" και άλλο το "αγαπητοί μου συμπολίτες". Και το κόκαλο έρχεται σαν δεδομένο --μάλιστα η ωραία γεύση καμιά φορά είναι στο κόκαλο! Το κόκαλο του να διαβάζει κανείς και να πιστεύει ότι έντεχνα στριμωχτεί ανάμεσα στα άλλα από τις επιτήδειες κυβερνήσεις, κυβερνώντες, και πωλητές κοινής αντίληψης και γνώμης.
Κάποτε, οποιοσδήποτε έπρεπε να πασχίσει για να ακουστεί. Έπρεπε να έχει αξία για να δημοσιευτεί. Τώρα, η αξία της δημοσίευσης δεν βρίσκεται στο κείμενο αλλά στην ύπαρξή του ως "δημοσιευμένο". Απαραίτητη προσπάθεια: καμία. Αυτόματη και άμεση δημοσίευση των πάντων.
Άμεσοι φίλοι ψηφιακοί --κάνε με φίλο να σε ταΐσω ζαχαρίνη, αλλιώς βγάζω αφρούς από το ότι τολμάς να με αμφισβητείς και με πιάνει υστερία.
Έτσι, για να επιστρέψουμε στα νέα της προηγούμενης ανάρτησης, καθώς ο κόσμος απέκτησε πλέον προσωπική αξία στο λιβάδι με τα καρότα, η μαμά είναι έτοιμη να αφήσει τα βλαστάρια της μόνα της μια και μεγαλώσανε κάμποσο και θα αρχίσουν επί τέλους να φέρνουν κέρδη. Οι ΗΠΑ παραδίδουν το ίντερνετ ως υποδομή σε όλους όσους το θέλουν. Τα κέρδη θα είναι όχι ευθέως χρηματικά, αλλά πολιτικά. Σκεφτείτε το. Δεν θα είναι πλέον ζωολογικός κήπος, αλλά ελεύθερη ζούγκλα. Δεν μπορείς να κυνηγήσεις ζώα στον ζωολογικό κήπο. Μπορείς όμως στην ζούγκλα.
Το ίντερνετ, αυτή η "Γωνία των Ομιλητών" του εικοστού πρώτου αιώνα είναι το καρότο. Αλλά, για να το φάμε, και να το τρώμε συνεχώς, το πληρώνουμε με την πίστη που δίνουμε στους επαγγελματίες διαλαλητές. Και πάλι: δεν μιλάω για τους εμφανέστατους διαφημιστές: μιλάω για τους ιδιοκτήτες του πάρκου μέσα στο οποίο βάζουμε τα κουτιά μας και ανεβαίνουμε επάνω να "επικοινωνήσουμε".
Όταν αγοράζεις μια μπριζόλα, αγοράζεις και το κόκαλο. Το ίντερνετ παρέχει το ψαχνό του ότι ξαφνικά ο οποιοσδήποτε δυστυχισμένος μπορεί να γίνει "κάποιος". Άλλο όμως το "αγαπητό ημερολόγιο" και άλλο το "αγαπητοί μου συμπολίτες". Και το κόκαλο έρχεται σαν δεδομένο --μάλιστα η ωραία γεύση καμιά φορά είναι στο κόκαλο! Το κόκαλο του να διαβάζει κανείς και να πιστεύει ότι έντεχνα στριμωχτεί ανάμεσα στα άλλα από τις επιτήδειες κυβερνήσεις, κυβερνώντες, και πωλητές κοινής αντίληψης και γνώμης.
Κάποτε, οποιοσδήποτε έπρεπε να πασχίσει για να ακουστεί. Έπρεπε να έχει αξία για να δημοσιευτεί. Τώρα, η αξία της δημοσίευσης δεν βρίσκεται στο κείμενο αλλά στην ύπαρξή του ως "δημοσιευμένο". Απαραίτητη προσπάθεια: καμία. Αυτόματη και άμεση δημοσίευση των πάντων.
Άμεσοι φίλοι ψηφιακοί --κάνε με φίλο να σε ταΐσω ζαχαρίνη, αλλιώς βγάζω αφρούς από το ότι τολμάς να με αμφισβητείς και με πιάνει υστερία.
Έτσι, για να επιστρέψουμε στα νέα της προηγούμενης ανάρτησης, καθώς ο κόσμος απέκτησε πλέον προσωπική αξία στο λιβάδι με τα καρότα, η μαμά είναι έτοιμη να αφήσει τα βλαστάρια της μόνα της μια και μεγαλώσανε κάμποσο και θα αρχίσουν επί τέλους να φέρνουν κέρδη. Οι ΗΠΑ παραδίδουν το ίντερνετ ως υποδομή σε όλους όσους το θέλουν. Τα κέρδη θα είναι όχι ευθέως χρηματικά, αλλά πολιτικά. Σκεφτείτε το. Δεν θα είναι πλέον ζωολογικός κήπος, αλλά ελεύθερη ζούγκλα. Δεν μπορείς να κυνηγήσεις ζώα στον ζωολογικό κήπο. Μπορείς όμως στην ζούγκλα.
Kαλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πεις με αυτή την ανάρτηση. Γι' αυτό κρατάω 3 πράγματα χωρίς κανένα σχόλιο:
-"Άσε με να έχω τζάμπα φωνή να γίνω 'κάποιος' και σε αντάλλαγμα θα πιστέψω ότι το βάθρο που μου δίνεις έχει αξία (ώστε να αντανακλάσει αξία στην φωνή μου)".
-Σήμερα έχουμε κοντά στο δισεκατομμύριο λαλώντες επί 24-ώρου βάσεως ***και κανένας δεν ακούει***.
-Τώρα, η αξία της δημοσίευσης δεν βρίσκεται στο κείμενο αλλά στην ύπαρξή του ως "δημοσιευμένο".
Καλησπέρα Emily,
ΔιαγραφήΗ ανάρτηση συγκρίνει την γνωστή και παμπάλαια Χάιντ Παρκ Κόρνερ με το σημερινό ίντερνετ όπου βρίσκεις τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων ανάμεσά μας που θα ήθελαν, και τώρα το βρίσκουν ευκολότατο, να πουν ότι θέλουν να πουν, όχι σε καμιά εικοσαριά άτομα, ή μετά από προσπάθειες τυπογραφικής δημοσίευσης, αλλά άμεσα σε όλη την Γη.
Χρησιμοποιώ αυτό το παράδειγμα για να δώσω μία άποψη του πως και γιατί πολύς κόσμος δίνει συνειδητά ή υποσυνείδητα, βάση εγκυρότητας στο ίντερνετ, έτσι ώστε εκ παραδρομής να έχουν "αξία" και τα λεγόμενά τους, στο ίντερνετ.
Με αυτή την διαδικασία δίνεται, κατά την γνώμη μου, η ευκαιρία να αποκτήσει το ίντερνετ "αξία", και από αυτό το βάθρο, να χρησιμοποιηθεί και από κυβερνήσεις και πολυεθνικές επιχειρήσεις για σκοπούς φάσματος από οικονομικά κέρδη ως παραπληροφόρηση και από χειραγώγηση της κοινής γνώμης ως κατασκοπεία ή παρακολούθηση του καθενός. Αυτό γίνεται εύκολο να το πετύχουν εκείνες οι "δυνάμεις" όταν ο κόσμος βλέπει το ίντερνετ σαν λιβάδι με καρότα αντί σαν κλειστό, και ίσως επικίνδυνο, κουτί.
Οι φράσεις μου που δημοσίευσες, ανεπιτυχείς όπως μάλλον είναι, αναφέρονται στις πρώτες δύο παραγράφους αυτής μου της απάντησης.
Φυσικά το ενδιαφέρον είναι ότι η ανάρτηση αυτή, και το μπλογκ αυτό, συμπεριλαμβάνονται αυτόματα σαν πιθανά μέρη του ίντερνετ που εξετάζει η ίδια η ανάρτηση :-) Κάτι σαν την επιγραφή που κρατάει ο κύριος στην κάτω-μεσαία φωτογραφία από τις φωτογραφίες στην Χάιντ Παρκ Κόρνερ: "Μην πιστεύετε κανέναν συμπεριλαμβανομένου εμού".
Παρεμπιπτόντως, πάντα θεώρησα ενδιαφέρον το ότι η Αγγλική κοινωνία είχε δημιουργήσει μια ιδιαίτερη περιοχή, την Γωνία των Ομιλητών στο Χάιντ Παρκ, όπου ο λόγος ήταν απόλυτα ελεύθερος και ο καθένας μπορούσε να στηθεί εκεί και να βγάλει λόγο. Θα σκεφτόμουνα ότι αυτό θα έπρεπε να μπορούσε να το κάνει κανείς παντού --όχι μόνο σε μία μικρή, ιδιαίτερη περιοχή. Στο ίντερνετ φερ' ειπείν :-)
Καλησπέρα Δημήτρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ δεν καταλαβαίνω πως συνδέεται με την προηγούμενη αναρτηση αυτή εδώ. Την προηγούμενη τη διάβασα και θορυβήθηκα και όταν προτοέγινε αυτό με την κατάληξη πριν 2 χρόνια νομίζω, γιατί υπάρχουν χώρες όπου η παρρησια διώκεται και φυσικά η Αμερική ήταν μια ασφάλεια όπως λες, ειδικά για όσους εγραφαν στην αγγλική γλώσσα και με την καταληξη, .com. Απευθυνοντα και σε μαγαλύτερο κοινό άλλωστε αυτοί. Εμεις που γραφουμε στα ελληνικά δε νομιζω πως χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω για να δώσουμε το στίγμα μας.Η κατάληξη καθόλου δεν μας επηρρεάζει επομένως και το κοινό είναι μικρό και άρα και η επιρροή που θα μπορούσαμε να έχουμε πολλή συγκεκριμένη. Αλλά τι σχεση εχει αυτό με το τι λέει ο καθένας και σε πόσους απευθύνεται? Εννοείς μάλλον πως είναι μάταιο να μιλούμε αφού κανείς δεν είναι πρόθυμος να ακούσει τον άλλο? Μπερδευτηκα κι εγώ. Δεν κατάλαβα ακριβώς.
Ευχές!
Καλησπέρα Τζωρτζίνα!
ΔιαγραφήΗ σύνδεση με την προηγούμενη ανάρτηση είναι το πως επεκτείνεται και εδραιώνεται το ίντερνετ, από τα γεννοφάσκια του ως κοινωνική σύνδεση στην Αμερική καθώς εδραιώνεται σε όλον τον κόσμο --και τώρα, το επόμενο βήμα είναι να αποκεντροποιηθεί ο ποιοτικός έλεγχός του από τις ΗΠΑ και να δοθεί ελεύθερα παντού. Η σύνδεση είναι το τι είναι το ίντερνετ σε σύγκριση με το πως το βλέπουνε οι χρήστες του --και τι ικανότητες έχουν και να το συντηρήσουν, και να το χρησιμοποιήσουν. Ένα εργαλείο, ένας καινούργιος κόσμος που δίνει δυνατότης, αλλά και κινδύνους πρωτόγνωρης φύσης και διαστάσεων σε παλιές μεθόδους επικοινωνίας που υπάρχουν πάνω από 4.500 χρόνια. Ξαφνικά η παντοτινή ανάγκη να μιλήσει κανείς, και να ακούσει, και να ανακαλύψει, απέκτησε ένα μέσον που πολλαπλασίασε ιλιγγιωδώς τις δυνατότητες και εμβέλεια.
Το πιο σημαντικό σε αυτή την διαδικασία πάντα ήτανε, και τώρα περισσότερο από ποτέ είναι τα φίλτρα που χρησιμοποιούμε για να αξιολογούμε. Τα φίλτρα αυτά εξαρτώνται λιγότερο από τον χαρακτήρα αυτό καθ' αυτό του καθενός μας και πολύ περισσότερο από το περιβάλλον, κοινωνία, νοοτροπία, παιδεία δια μέσου της οποίας εξελίχθηκαν τα φίλτρα...
Με αυτό το σκεπτικό, συμφωνώ ότι το να μιλήσει κανείς αν δεν έχει τα φίλτρα με τα οποία να αξιολογήσει το πως να ακούσει είναι άμεσα μάταιο αλλά τουλάχιστον στην μακρά πνοή μπορεί να διδάξει μέσω των λαθών που έγιναν. Τα λάθη είναι φίλοι μας. Όταν δεν κάνει κανείς λάθη πρέπει να ανησυχεί γιατί σημαίνει απλά ότι δεν τα βλέπει.
Από την άλλη μεριά, το να μην μιλάει ή να μην επικοινωνεί κανείς θα ήταν καταστροφικό για την κοινωνία. Όπως πάντα τίποτα δεν είναι απλό ή εύκολο. Η ενσυνείδητη ύπαρξη πάντα περπατά σε ένα τεντωμένο σχοινί, θαρραλέα ή δειλά, ειλικρινά ή όχι, με καλή ισορροπία ή όχι. Αυτό δεν έχει αλλάξει χιλιετηρίδες. Τώρα έγινε πολύ πιο πολύπλοκο όμως...
Όσο για τα .com, απλά σημαίνει ότι αν είχε γράψει κάτι οποιοσδήποτε από οπουδήποτε στον κόσμο που δεν άρεσε σε κάποιον, ας πούμε στην Ελλάδα (.gr) αν είχε στην Ελλάδα διαβαστεί σε ".com" η μήνυση θα έπρεπε να γίνει στις ΗΠΑ, ενώ τώρα θα μπορεί να γίνει στην Ελλάδα. Από την άλλη μεριά του καθρέπτη, όσοι θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το ίντερνετ για συλλογή πληροφοριών κλπ., εκτός ΗΠΑ, θα μπορούν τώρα να το κάνουν πολύ πιο εύκολα από τις δικές τους υποδομές... και αυτό χρειάζεται περισσότερη εγρήγορση.
Ίσως να βγει περισσότερο νόημα ως προς το σύνολο το τι προτείνω όταν υπάρξουν και οι τρεις σχετικές, αλληλοσυνδεμένες αναρτήσεις. Η τρίτη και τελευταία θα είναι η επόμενη.
Καλή σου βδομάδα.
Θα περιμένω την τρίτη ανάρτησή σου με τις προτάσεις Δημήτρη, πάντα τις βρίσκω ενδιαφέρουσες εξάλλου. Καλή εβδομάδα και σε 'σενα!
ΔιαγραφήΑύριο! Καληνύχτα σου.
ΔιαγραφήΣκέψεις ανάλογες κάνω πολύ τελευταία. Ίσως φταίει που διαβάζοντας μερικά άρθρα σε ειδησεογραφικά blogs διαπίστωσα τρομερές ανακρίβειες ακόμη και φανταστικές ιστορίες που θέλουν να δείξουν ως αληθινές. Θέλω να πω, πως ενώ σταμάτησα να παρακολουθώ τηλεόραση γιατί θεώρησα πως παραπληροφορεί, διαπίστωσα πως στο ίντερνετ η παραπληροφόρηση δεν έχει όρια. Παραμένω όμως στο internet προσπαθώντας να ψυχανεμιστώ το πιο αληθινό ή αυτό που ταιριάζει περισσότερο στη δική μου εκτίμηση για τα πράγματα. Φυσικά εκμεταλλεύομαι το άνοιγμα στον κόσμο πάντα σε ότι με ενδιαφέρει, γνωρίζοντας πολύ καλά πως η πραγματική ζωή είναι ότι βλέπω έξω από το παράθυρό μου :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σημειώσω ακόμη πως καθόλου τυχαία δεν είναι η πτώση στα blogs τον τελευταίο χρόνο. Έχει αλλάξει κάτι κι ας μην έχουμε συνειδητοποιήσει ακριβώς τι.
Καλό βράδυ Δημήτρη!
Καλή σου μέρα Μαργκό! Σ' ευχαριστώ, αυτά ακριβώς σκέπτομαι κι εγώ. Πιστεύω ότι πολύς κόσμος δεν έχει αντιληφθεί την έκταση και το βάθος της παραπληροφόρησης που υπάρχει και τον βαθμό στον οποίον τα μέσα επικοινωνίας, από τηλεόραση ως ίντερνετ, χρησιμοποιούνται για να κατευθύνουν την κοινή γνώμη, καταναλωτικά ή/και πολιτικά. Αλλά, και ιδεολογικά.
ΔιαγραφήΠέρα από την ηθελημένη παραπληροφόρηση, νομίζω, η αθέμιτη, που είναι και πλειοψηφία μάλλον, οφείλεται στην συνήθη προχειρότητα, αμορφωσιά και έλλειψη κάποιου αισθήματος ευθύνης...
Φυσικά δεν μπορούμε να κλειστούμε σε ένα κουτί. Βέβαια θα βγούμε στο ίντερνετ, θα διαβάσουμε, θα μιλήσουμε... αλλά χωρίς "φίλτρα" είναι δύσκολο. Και τα φίλτρα είναι κι αυτά πολύπλοκα γιατί δεν είναι απαραίτητα σωστά αυτά με τα οποία μας εφοδίασε η κοινωνία η οποία δημιουργεί και την ανάγκη ύπαρξής των...
Πράγματι η αλλαγή, η πτώση των μπλογκ τον τελευταίο χρόνο και παραπάνω, κάτι σημαίνει. Οπωσδήποτε παίζει κάποιο ρόλο και το μούδιασμα που έχει πέσει σε μια κοινωνία που επί δεκαετίες είχε πιστέψει ότι τίποτα δεν αλλάζει και ότι δεν υπάρχουν συνέπειες. Και αν είναι αυτό μέρος της αιτίας, επίσης σημαίνει ότι τα μπλογκ θωρούντουσαν πολυτέλεια ευημερίας και ευεξίας --τώρα που η επικοινωνία είναι απαραίτητη, τώρα πέφτει η σιγή... σιγά-σιγά.