Πρόσφυγες

Είμαστε ένα χωριό 180 ανθρώπων. Πέμπτη πρωί ο απερχόμενος Δήμαρχος του οποίου η θητεία τελειώνει τον Μάιο, και ο αντιδήμαρχος, χτύπησαν την πόρτα μας να μιλήσουν στην Μαργαρίτα και σ' εμένα. Η Ρώμη ζήτησε αν  μπορούμε να πάρουμε μερικούς από κάπου 4.000 πρόσφυγες του εμφυλίου πολέμου της Συρίας. Ο Δήμαρχος σκεφτόταν ότι ίσως να μπορούμε να δώσουμε στέγη σε 20 άτομα. Του θύμισα ότι λόγω της ανικανότητας του Δημαρχείου, ο Ξενώνας του χωριού είναι άδειος ένα χρόνο τώρα χωρίς κανένας να τον διαχειρίζεται, και ο Ξενώνας μόνο μπορεί να κοιμίσει 35-50 ανθρώπους. Η Μαργαρίτα πρότεινε να κάνουμε Παρασκευή βράδυ μια έκτακτη συνάντηση με τίτλο "Δημόσια Συνάντηση Σχετικά με την Ανθρωπιστική Κρίση στην Συρία", για να εισάγουμε το θέμα με τους συγχωριανούς μας πριν φτάσουν οι πρόσφυγες Σάββατο.

Η ανησυχία δεν ήταν για την ικανότητά μας να δώσουμε στέγη στους πρόσφυγες. Άλλωστε τα χρήματα για συντήρηση, τροφή και λοιπά θα έρχονται άμεσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ανησυχία ήταν το πως θα δουν οι χωριανοί τους ξένους. Ανησυχούσαμε για θέματα ξενοφοβίας, ρατσισμού, παρανόησης... φασισμού... φόβου... Υπάρχουν και στην Ιταλία τα ίδια παραδείγματα ντροπής και αίσχους που έχει επιδείξει και η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Αλλά δεν χρειαζόταν να ανησυχούμε. Στην συνάντηση Παρασκευή βράδυ, το χωριό έδειξε ότι μπορούμε να είμαστε περήφανοι. Σάββατο περιμένουμε τους επισκέπτες μας, κάπου 30 άνθρωποι, και θα έρθουν κάμποσοι χωριανοί να τους καλωσορίσουμε, να τους φέρουμε κάτι να φάνε μέχρι να οργανωθούμε. Ο Ξενώνας ετοιμάζεται στα γρήγορα, φτιάξαμε την  θέρμανση, και έρχεται η εταιρία του Ηλεκτρικού να το επανασυνδέσει. Μπορεί να βάλουμε καμιά προέκταση από το διπλανό σπίτι μέχρι να έχει πάλι δικό του ηλεκτρικό ο ξενώνας. Λόγω Αγγλικών και Γαλλικών εγώ θα είμαι ο διερμηνέας και σύνδεσμος όποτε χρειάζεται. Θα είμαι εκεί όταν φτάσουν.

Η Μαργαρίτα έχει τον ρόλο της διοικήτριας του σταθμού της δασοφυλακής του κράτους, που είναι και αστυνομική δύναμη. Οι Καραμπινιέρι του κυρίως χωριού του Δήμου 12 χιλιόμετρα πιο κάτω δεν θα αναμιχθούν. Εγώ θα χρησιμοποιηθώ σαν διερμηνέας και σύνδεσμος αλλά θα χρησιμοποιήσω και την ιστοσελίδα του χωριού, όπου δημοσιεύω νέα, για να παρουσιάσω και την ανθρώπινη πλευρά του πως, ακόμα και μια Μεσογειακή χώρα σε οικονομική κρίση, δεν χρειάζεται να επιτρέψει στον εαυτό της να πέσει και σε κοινωνική κρίση όπως οι γείτονες και ξαδέλφια στα νοτιοανατολικά, κάτω στα Βαλκάνια.

Από την πρώτη μέρα που έφτασα στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε τον Απρίλιο του 2008 ένοιωσα ότι κάτι διαφορετικό έχει ο αέρας εδώ, κάτι το ξεχωριστό και σπάνιο. Ίσως να έχουμε τώρα μια ευκαιρία να μοιραστούμε αυτό το κάτι το ξεχωριστό με τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουμε τους συνανθρώπους μας. Το μόνο που ζητάνε είναι η ευκαιρία να επιζήσουνε. Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι αυτό που είχε πει και ο Πητ Σήγκερ: να σκεφτόμαστε παγκόσμια και να πράττουμε τοπικά (think globally, act locally). Από εμάς εξαρτάται.

Θα μείνουν μαζί μας μέχρι τις 30 Ιουνίου οπότε και θα προωθηθούν στις χώρες τελικού τους προορισμού. Μετά, θα εξαρτάται από τον καινούργιο Δήμαρχο να δεχτεί και άλλους, αλλά δεν ανηχυσώ γιατί είναι σωστός άνθρωπος και τον ξερω προσωπικά. Βλέπω έναν καινούργιο άνεμο συζήτησης και ελπίδας στον Δήμο μας.

Μόνο 10 χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρόσφεραν είσοδο και βοήθεια στους πρόσφυγες του εμφυλίου πολέμου της Συρίας. Ένας πόλεμος ανάμεσα στα συμφέροντα της Δύσης και στα συμφέροντα της ΑλΚάιντα ο οποίος δολοφονεί και ξεσπιτώνει εκατομμύρια, ξεγράφοντας γενιές ανθρώπων.

Έως τον Δεκέμβριο του 2013, η πιο γενναιόδωρη χώρα ήταν η Γερμανία παίρνοντας 10.000 πρόσφυγες, το 80% από την υπόλοιπη Ευρώπη. Η Γαλλία είχε πάρει 500 πρόσφυγες και η Ισπανία 30. Η υπόλοιπη Ευρώπη συμπεριλαμβανομένων του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιταλίας, κανέναν. Τώρα η Ιταλία άρχισε να δέχεται... και εμείς είμαστε από τα πρώτα χωριά που τους περιμένουμε.

Η Ελλάδα και η Βουλγαρία πέραν του ότι δεν δέχονται πρόσφυγες, ούτε με κονδύλια της ΕΕ, πάνε ένα βήμα παρακάτω, Η Βουλγαρία με απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η Γραικία σπρώχνοντας τους ανθρώπους αυτούς πίσω στην θάλασσα.

Πρόσφυγες έχουν αναφέρει σε αντιπροσώπους της Διεθνούς Αμνηστίας πως Ελληνική Ατυνομία και Ακτοφυλακή, με όπλα στο χέρι και με κουκούλες στο πρόσωπο, τους πήραν τα υπάρχοντά τους και τους επέστρεψαν στην Τουρκία. Ένας άνθρωπος 32 ετών περιέγραψε πως οι Έλληνες "Μας έβαλαν όλους τους άνδρες μπρούμητα στον πάτο της βάρκας και μας κράτησαν κάτω με τα πόδια τους για τρεις ώρες. Μετά, κατά τις 10 το πρωί, μας έβαλαν πίσω στην φουσκωτή μας βάρκα, μας ρυμούλκησαν και μας άφησαν στην ανοιχτή θάλασσα κοντά στην Τουρκία".

Η Ιταλία και αυτή φέρθηκε βάναυσα μέχρι τώρα. Πόσοι άνθρωποι έχουν πνιγεί στην Μεσόγειο, νότια της Σικελίας... και στο νεκροταφείο του Αιγαίου.

Πρώτη η Σουηδία άνοιξε πρόσφατα το θέμα, και αμέσως μετά:

Στις 14 Μαρτίου το 2014, πάνω από 100 μη κυβερνητικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων των Human Rights Watch, απέστειλε ανοικτή επιστολή προς τους ηγέτες των θεσμικών οργάνων της ΕΕ και έκανε έκκληση για συντονισμένη δράση, για να δώσει στους πρόσφυγες από τη Συρία έναν ασφαλή δρόμο προς την Ευρώπη, την προστασία των προσφύγων που φθάνουν στα σύνορα της Ευρώπης, και την επανένωση οικογενειών σπαράσσεται από την κρίση.

Η επιστολή είναι μέρος της Ευρώπης Act Now / Πρόσφυγες, εκστρατεία Help Συρίας, που ξεκίνησε στις 6 Μαρτίου 2014. Μάθετε περισσότερα στο www.helpsyriasrefugees.eu.

Επίσης ενδιαφέρον άρθρο της Guardian, που αναφέρει Γερμανία και Σουηδία, αλλά και Ελλάδα, Ιταλία και Βουλγαρία.

Στην συνάντηση του χωριού την Παρασκευή είπα κι εγώ δυό πράγματα. Είπα ότι είμαστε τυχεροί γιατί δεν έχουμε ζήσει πόλεμο 70 χρόνια τώρα, κι έχουμε τα σπίτια μας. Αλλά οι παππούδες μας και οι προ-παππούδες μας ήρθαν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, από την Σμύρνη, και τους έκαναν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στην Ελλάδα τουλάχιστον μια γενιά, δύο... Και οι Ιταλοί στρατιώτες που έμειναν στην Ρωσία το '43-45 αναγκάστηκαν να περπατήσουν από την Ρωσία πίσω στα χωριά τους της Ιταλίας... Οι περισσότεροι δεν το κατάφεραν. Ίσως κάποιος να τους έδωσε τότε, στην Ρωσία, στους παππούδες του χωριού, ένα κρεβάτι ή ένα κομμάτι ψωμί. Και είναι η σειρά μας τώρα να το κάνουμε αυτό για τους ανθρώπους που τα έχασαν όλα, που είναι σήμερα στην θέση της πάλης για επιβίωση στην οποία βρισκόντουσαν οι δικές μας οικογένειες πριν πολλά χρόνια.

Όταν σταμάτησα να μιλάω σηκώθηκε ένας γερούλης, κάπου 85-90, και είπε ότι, ναι, στην Ρωσία, το '45, επειδή οι Ρώσοι δεν μιλούσαν Ιταλικά, όταν ήθελαν να βοηθήσουν κάποιον, κρατούσαν στο χέρι και έδειχναν ένα εικόνισμα της Παναγίας και λίγο ψωμί, και ο Ιταλός ήξερε ότι δεν χρειάζεται να φοβάται εκείνη τη στιγμή.

Τώρα τηλεφώνησε ο Δήμαρχος και είπε ότι το στρατιωτικό αεροπλάνο με πρόσφυγες για χωριά της περιοχής φτάνει στην Μπολόνια 9:30 μμ Σάββατο βράδυ, και εδώ το πούλμαν θα φτάσει κατά τις 1:30-2:30 πμ το πρωί της Κυριακής. Θα είμαστε εδώ να τους περιμένουμε με ζεστό τσάι και καφέ.