Δολομίτες

Οι Δολομίτες ήταν μεγάλη έκπληξη μετά από τόσα χρόνια στα Βραχώδη Όρη και μια φορά στις Άλπεις στο Μάτερχορν. Οι Δολομίτες δεν είναι Άλπεις: βρίσκονται νοτιοανατολικά των Άλπεων, νότια από την Αυστρία, βορειοδυτικά την Βενετίας, και, ενώ τώρα είναι μέρος της Ιταλίας, μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν, στην περισσότερη έκτασή τους Αυστρία, νότια του Τιρόλο. Γι αυτό άλλωστε οι επιγραφές είναι και στα Γερμανικά και στα Ιταλικά και οι άνθρωποι δεν θυμίζουν καθόλου την Μεσογειακή νοοτροπία, παρά ένα μείγμα των χειρότερων εκδοχών της Γερμανοαυστριακής και βορειοιταλικής νοοτροπίας. Στους δρόμους οδηγούν σαν παλαβοί με ψυχωτικές τάσεις αυτοκτονίας.

Η περιοχή είναι χωρισμένη σε δύο δίδυμες επαρχίες: Το Τρεντίνο στο νοτιοδυτικό μέρος και το Άλτο Άλντιντζε στο βορειοανατολικό, που συνορεύει με την Αυστρία. Στο Άλτο Άλντιτζε βρίσκεται η περιοχή της Κορτίνα, από όπου και ξεκίνησε το σπορ του σκι μετά τον πόλεμο, για αυτούς που είχαν αρκετά λεφτά ώστε να μην χρειάζεται να ρωτήσουν πόσο κάνει.

Το σκι στην Αμερική και Καναδά είναι ένα φτηνό καθημερινό οικογενειακό σπορ για κάθε οικογένεια. Στην Ευρώπη είναι ακόμα ακριβό. Όχι πια μόνο για την ελίτ, αλλά, τουλάχιστον αρκετά ακριβότερο από την Βόρειο Αμερική, όπως ανακαλύψαμε.

Οι Δολομίτες δεν είναι συνηθισμένα βουνά. Κάποτε ήταν βυθός ωκεανού, και τα βράχια τους είναι σχεδόν οργανικά, αποτελούμενα από απολιθωμένα οστρακοειδή που έγιναν μέρος του βυθού επί εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν ξεπεταχτούν πάνω από την επιφάνεια θυμίζοντας ένα συνδυασμό φαρ ουέστ και Άλπεων...

Το τοπίο, ως εκ τούτου είναι πολύ διαφορετικό από τα βραχώδη όρη, και δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης: είναι απλώς μια εντελώς διαφορετική φύση.

Εκεί που υπάρχει σύγκριση, με τα Βραχώδη Όρη, είναι στο σκι. Το χιόνι είναι πούδρα, σαν στο Κολοράντο, σε αντίθεση με την Νέα Αγγλία όπου είναι πιο "πάγος". Αλλά οι πίστες είναι στενές σχετικά με την παραδεισένια άπλα των βουνών την ραχοκοκαλιάς της Αμερικανικής ηπείρου. Αυτό σου μεταφέρει λίγο κλειστοφοβία καθώς πλησιάζεις μια στροφή με 40 'η 60 χιλιόμετρα την ώρα.

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι οι ίδιοι οι σκιέρ εδώ στην Ευρώπη.

Στην Αμερική το πρώτο πράγμα που ενστικτωδώς σκέφτονται και πράττουν όλοι είναι η ασφάλεια και ο σεβασμός για τον άλλο, και για τον χώρο του άλλου. Ακόμα και όταν είναι να προσπεράσεις κάποιον, φωνάζεις, ήρεμα, καμιά τριανταριά-εικοσαριά μέτρα πίσω του, το μέρος από το οποίο πρόκειται να προσπεράσεις: "δεξιά σου!", ή "αριστερά σου!". Αν κάποιος πέσει, αμέσως σταματάνε άλλοι σκιέρ να βοηθήσουν και άλλοι να κατευθύνουν την κυκλοφορία. Παντού υπάρχουν περίπολοι "Ski patrol", δύο-δύο ή τρεις-τρεις, με snowmobiles, οι οποίοι είναι άνδρες και γυναίκες εκπαιδευμένοι να εκτελούν χρέη μεταξύ οργάνου της τάξεως και παρα-ιατρών (paramedics). Στα Βραχώδη όρη κάθε δέκα-είκοσι λεπτά βλέπεις και μια περίπολο και αν κάποιος πιαστεί να κάνει σκι επικίνδυνα εκδιώκεται από το χιονοδρομικό κέντρο.

Στους Δολομίτες του Τρεντίνο, είναι μπέστε σκύλοι αλέστε! είναι όλοι μουρλοί, άξεστοι και επικίνδυνοι, σαν να οδηγείς στην Πατρών-Κορίνθου. Σε μια βδομάδα δεν είδα ούτε μια περίπολο -κανέναν που να ενδιαφερόταν για οποιαδήποτε ασφάλεια στις πλαγιές. Οι ηλίθιοι αντιστάθμιζαν τις ανεπάρκειές τους τρέχοντας πάνω από υπερβολικά για εφέ ανάμεσα στους άλλους, χωρίς κώδικα, χωρίς φροντίδα, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι τι τρέχει με τους Ευρωπαίους γονείς που τους μεγάλωσαν. Όταν ήμασταν εκεί, ένας εγκληματίας ηλίθιος κατέβηκε τόσο γρήγορα που έπεσε πάνω σε μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων που στεκόντουσαν στην άκρη της πίστας και σκότωσε την μάνα και ένα από τα παιδιά, και τραυμάτισε βαρειά τον πατέρα και το άλλο παιδί. Τόσα χρόνια σκι στην Αμερική δεν είχαμε δει ένα ατύχημα!

Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες στα 3.000 και 4.000 μέτρα του Κολοράντο, η πρώτη φορά που φοβήθηκα για τις ζωές μας ήταν στους Δολομίτες. Όχι λόγω βουνού αλλά λόγω μουρλών.

Τέλος, υπάρχει μια τεράστια διαφορά κουλτούρας ανάμεσα στους σκιέρ (με δύο σκι, ένα στο κάθε πόδι) και τους snowboarders, με την πλατειά σανίδα όπου βάζουν επάνω και τα δύο πόδια. Είναι κάτι σαν την διαφορά αυτοκινητιστών και μοτοσικλετιστών, ίσως ακόμα περισσότερο. Στην Αμερική υπάρχουν καναδυό κέντρα που είναι μόνο για σκι ή μόνο για snowboard. Στα περισσότερα μεικτά, υπάρχει μια ανήσυχη ειρήνη μεταξύ των δύο. Στους Δολομίτες βρήκαμε ότι οι snowboarders έχουν ξεσαλώσει πιό πολύ και από τους σκιέρ!

Το ταξίδι μας για σκι στους Δολομίτες έγινε Φεβρουάριο του 2009, όταν ο Κώστας ήταν στο τελευταίο έτος του λυκείου. Μείναμε στο σπίτι μιας φίλης μας που είχε πάει πανεπιστήμιο με την Μαργαρίτα. Από τότε δεν έχουμε ξαναπάει για σκι, αλλά τα σκι μας και όλος ο εξοπλισμός (είμαστε πιστοί στα Rossignol) περιμένει για την επόμενη φορά που θα μπορέσουμε να πούμε "one more time! they ride again!" Μια μέρα θα επιστρέψουμε και οι τρεις μαζί στο Vail, στο Colorado.

Ο Κώστας και εγώ είμαστε downhill skiers, αλλά η Μαργαρίτα cross-country. Η διαφορά είναι το να κάνεις σκι κατεβαίνοντας το βουνό, ή να χρησιμοποιείς σκι για να πηγαίνεις ευθεία από το ένα μέρος στο άλλο, με λίγο κάτω, λίγο πάνω... διαφορετικά σκι και τεχνική, αλλά και χρειάζεται πάρα πολύ φυσική δύναμη και γυμνασμένο κορμί για να κάνεις cross-country. Από την άλλη μεριά, το να βρίσκεσαι στις ψηλότερες κορφές των ψηλότερων βουνών και να κατεβαίνεις μέχρι την βάση είναι ένα αίσθημα μοναδικό... που αψηφά οποιαδήποτε περιγραφή...

Όλες οι φωτογραφίες © thinkworks.com / All photos © thinkworks.com / All rights reserved

Όπως βλέπετε, η κόκκινη αδελφούλα δεν φοράει αλυσίδες. Στις ΗΠΑ ούτε ξέρουμε τι είναι οι αλυσίδες. Και τον χειμώνα στην Νέα Αγγλία έχουμε 5-15 χιονοθύελλες του μισού με ενάμιση μέτρο η κάθε μία, μέσα από το οποίο, χιόνι, πάμε στην δουλειά μας. Το 2008, Φεβρουάριο, φεύγοντας από Αθήνα για Πάτρα, να πάμε Άλπεις, στα διόδια της Ελευσίνας είχε ρίξει λίγη άχνη ζάχαρη στο δρόμο που οι ντόπιοι στην Ελλάδα το έλεγαν χιόνι. Στα διόδια μας σταμάτησε αστυνομικός και μας είπε ότι απαγορεύεται να συνεχίσουμε στην Εθνική οδό έτσι, και να βάλουμε αλυσίδες. Του είπα, ξέρετε, το τζιπ το έφερα από την Αμερική όπου οδηγούμε στο χιόνι χωρίς αλυσίδες. Ο αστυνομικός μου απάντησε και τι μ' αυτό; εκείνος είχε φέρει το μερσεντές του από την Γερμανία αλλά βάζει αλυσίδες. Ευτυχώς είχα αγοράσει αλυσίδες και τις έβγαλα και τις έστρωσα στο χιόνι δίπλα στο λάστιχο. Λέω στον αστυνομικό, συγγνώμη, αλλά δεν ξέρω πως να τις βάλω, μπορείτε να με βοηθήσετε παρακαλώ; Ο αστυνομικός κοίταξε τις αλυσίδες, μετά το τζιπ και μετά εμένα, και μου είπε πηγαίνετε (χωρίς αλυσίδες), κάνοντάς μου ένα ανυπόμονο νόημα! Τι καλά να σε προστατεύει η αστυνομία! Μέχρι τα Μέγαρα η άχνη ζάχαρη είχε εξαφανιστεί από τον δρόμο... Ένα χρόνο αργότερα το τζιπ σκαρφάλωσε στο βουνό Μαρμολάτα στους Δολομίτες χωρίς την ...βοήθεια Έλληνα αστυνομικού.

Η ζωή είναι ωραία...

Η ζωή είναι περιπέτεια...

Και ξαφνικά, κάτω από το μπαλκόνι μας, μια σκηνή από ταινία Φελίνι.

Δεν μάθαμε ποτέ περί τίνος επρόκειτο...

Η ζωή είναι γλυκιά...

Αυτό μπερδεύει πολλούς εκτός Ελλάδας: τα δύο δαχτυλίδια των αρραβώνων και του γάμου, με απόσταση τριών μηνών, η Μαργαρίτα τα φοράει στο δεξί αλά ορθόδοξα, ενώ, έξω, του γάμου το φοράνε στο αριστερό χέρι.

Το σπιτικό μας ψωμί... η σπεσιαλιτέ μου.