Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Δολομίτες









Οι Δολομίτες ήταν μεγάλη έκπληξη μετά από τόσα χρόνια στα Βραχώδη Όρη και μια φορά στις Άλπεις στο Μάτερχορν. Οι Δολομίτες δεν είναι Άλπεις: βρίσκονται νοτιοανατολικά των Άλπεων, νότια από την Αυστρία, βορειοδυτικά την Βενετίας, και, ενώ τώρα είναι μέρος της Ιταλίας, μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν, στην περισσότερη έκτασή τους Αυστρία, νότια του Τιρόλο. Γι αυτό άλλωστε οι επιγραφές είναι και στα Γερμανικά και στα Ιταλικά και οι άνθρωποι δεν θυμίζουν καθόλου την Μεσογειακή νοοτροπία, παρά ένα μείγμα των χειρότερων εκδοχών της Γερμανοαυστριακής και βορειοιταλικής νοοτροπίας. Στους δρόμους οδηγούν σαν παλαβοί με ψυχωτικές τάσεις αυτοκτονίας.

Η περιοχή είναι χωρισμένη σε δύο δίδυμες επαρχίες: Το Τρεντίνο στο νοτιοδυτικό μέρος και το Άλτο Άλντιντζε στο βορειοανατολικό, που συνορεύει με την Αυστρία. Στο Άλτο Άλντιτζε βρίσκεται η περιοχή της Κορτίνα, από όπου και ξεκίνησε το σπορ του σκι μετά τον πόλεμο, για αυτούς που είχαν αρκετά λεφτά ώστε να μην χρειάζεται να ρωτήσουν πόσο κάνει.

Το σκι στην Αμερική και Καναδά είναι ένα φτηνό καθημερινό οικογενειακό σπορ για κάθε οικογένεια. Στην Ευρώπη είναι ακόμα ακριβό. Όχι πια μόνο για την ελίτ, αλλά, τουλάχιστον αρκετά ακριβότερο από την Βόρειο Αμερική, όπως ανακαλύψαμε.

Οι Δολομίτες δεν είναι συνηθισμένα βουνά. Κάποτε ήταν βυθός ωκεανού, και τα βράχια τους είναι σχεδόν οργανικά, αποτελούμενα από απολιθωμένα οστρακοειδή που έγιναν μέρος του βυθού επί εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν ξεπεταχτούν πάνω από την επιφάνεια θυμίζοντας ένα συνδυασμό φαρ ουέστ και Άλπεων...

Το τοπίο, ως εκ τούτου είναι πολύ διαφορετικό από τα βραχώδη όρη, και δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης: είναι απλώς μια εντελώς διαφορετική φύση.

Εκεί που υπάρχει σύγκριση, με τα Βραχώδη Όρη, είναι στο σκι. Το χιόνι είναι πούδρα, σαν στο Κολοράντο, σε αντίθεση με την Νέα Αγγλία όπου είναι πιο "πάγος". Αλλά οι πίστες είναι στενές σχετικά με την παραδεισένια άπλα των βουνών την ραχοκοκαλιάς της Αμερικανικής ηπείρου. Αυτό σου μεταφέρει λίγο κλειστοφοβία καθώς πλησιάζεις μια στροφή με 40 'η 60 χιλιόμετρα την ώρα.

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι οι ίδιοι οι σκιέρ εδώ στην Ευρώπη.

Στην Αμερική το πρώτο πράγμα που ενστικτωδώς σκέφτονται και πράττουν όλοι είναι η ασφάλεια και ο σεβασμός για τον άλλο, και για τον χώρο του άλλου. Ακόμα και όταν είναι να προσπεράσεις κάποιον, φωνάζεις, ήρεμα, καμιά τριανταριά-εικοσαριά μέτρα πίσω του, το μέρος από το οποίο πρόκειται να προσπεράσεις: "δεξιά σου!", ή "αριστερά σου!". Αν κάποιος πέσει, αμέσως σταματάνε άλλοι σκιέρ να βοηθήσουν και άλλοι να κατευθύνουν την κυκλοφορία. Παντού υπάρχουν περίπολοι "Ski patrol", δύο-δύο ή τρεις-τρεις, με snowmobiles, οι οποίοι είναι άνδρες και γυναίκες εκπαιδευμένοι να εκτελούν χρέη μεταξύ οργάνου της τάξεως και παρα-ιατρών (paramedics). Στα Βραχώδη όρη κάθε δέκα-είκοσι λεπτά βλέπεις και μια περίπολο και αν κάποιος πιαστεί να κάνει σκι επικίνδυνα εκδιώκεται από το χιονοδρομικό κέντρο.

Στους Δολομίτες του Τρεντίνο, είναι μπέστε σκύλοι αλέστε! είναι όλοι μουρλοί, άξεστοι και επικίνδυνοι, σαν να οδηγείς στην Πατρών-Κορίνθου. Σε μια βδομάδα δεν είδα ούτε μια περίπολο -κανέναν που να ενδιαφερόταν για οποιαδήποτε ασφάλεια στις πλαγιές. Οι ηλίθιοι αντιστάθμιζαν τις ανεπάρκειές τους τρέχοντας πάνω από υπερβολικά για εφέ ανάμεσα στους άλλους, χωρίς κώδικα, χωρίς φροντίδα, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι τι τρέχει με τους Ευρωπαίους γονείς που τους μεγάλωσαν. Όταν ήμασταν εκεί, ένας εγκληματίας ηλίθιος κατέβηκε τόσο γρήγορα που έπεσε πάνω σε μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων που στεκόντουσαν στην άκρη της πίστας και σκότωσε την μάνα και ένα από τα παιδιά, και τραυμάτισε βαρειά τον πατέρα και το άλλο παιδί. Τόσα χρόνια σκι στην Αμερική δεν είχαμε δει ένα ατύχημα!

Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες στα 3.000 και 4.000 μέτρα του Κολοράντο, η πρώτη φορά που φοβήθηκα για τις ζωές μας ήταν στους Δολομίτες. Όχι λόγω βουνού αλλά λόγω μουρλών.

Τέλος, υπάρχει μια τεράστια διαφορά κουλτούρας ανάμεσα στους σκιέρ (με δύο σκι, ένα στο κάθε πόδι) και τους snowboarders, με την πλατειά σανίδα όπου βάζουν επάνω και τα δύο πόδια. Είναι κάτι σαν την διαφορά αυτοκινητιστών και μοτοσικλετιστών, ίσως ακόμα περισσότερο. Στην Αμερική υπάρχουν καναδυό κέντρα που είναι μόνο για σκι ή μόνο για snowboard. Στα περισσότερα μεικτά, υπάρχει μια ανήσυχη ειρήνη μεταξύ των δύο. Στους Δολομίτες βρήκαμε ότι οι snowboarders έχουν ξεσαλώσει πιό πολύ και από τους σκιέρ!

Το ταξίδι μας για σκι στους Δολομίτες έγινε Φεβρουάριο του 2009, όταν ο Κώστας ήταν στο τελευταίο έτος του λυκείου. Μείναμε στο σπίτι μιας φίλης μας που είχε πάει πανεπιστήμιο με την Μαργαρίτα. Από τότε δεν έχουμε ξαναπάει για σκι, αλλά τα σκι μας και όλος ο εξοπλισμός (είμαστε πιστοί στα Rossignol) περιμένει για την επόμενη φορά που θα μπορέσουμε να πούμε "one more time! they ride again!" Μια μέρα θα επιστρέψουμε και οι τρεις μαζί στο Vail, στο Colorado.

Ο Κώστας και εγώ είμαστε downhill skiers, αλλά η Μαργαρίτα cross-country. Η διαφορά είναι το να κάνεις σκι κατεβαίνοντας το βουνό, ή να χρησιμοποιείς σκι για να πηγαίνεις ευθεία από το ένα μέρος στο άλλο, με λίγο κάτω, λίγο πάνω... διαφορετικά σκι και τεχνική, αλλά και χρειάζεται πάρα πολύ φυσική δύναμη και γυμνασμένο κορμί για να κάνεις cross-country. Από την άλλη μεριά, το να βρίσκεσαι στις ψηλότερες κορφές των ψηλότερων βουνών και να κατεβαίνεις μέχρι την βάση είναι ένα αίσθημα μοναδικό... που αψηφά οποιαδήποτε περιγραφή...









Όλες οι φωτογραφίες © thinkworks.com / All photos © thinkworks.com / All rights reserved

























Όπως βλέπετε, η κόκκινη αδελφούλα δεν φοράει αλυσίδες. Στις ΗΠΑ ούτε ξέρουμε τι είναι οι αλυσίδες. Και τον χειμώνα στην Νέα Αγγλία έχουμε 5-15 χιονοθύελλες του μισού με ενάμιση μέτρο η κάθε μία, μέσα από το οποίο, χιόνι, πάμε στην δουλειά μας. Το 2008, Φεβρουάριο, φεύγοντας από Αθήνα για Πάτρα, να πάμε Άλπεις, στα διόδια της Ελευσίνας είχε ρίξει λίγη άχνη ζάχαρη στο δρόμο που οι ντόπιοι στην Ελλάδα το έλεγαν χιόνι. Στα διόδια μας σταμάτησε αστυνομικός και μας είπε ότι απαγορεύεται να συνεχίσουμε στην Εθνική οδό έτσι, και να βάλουμε αλυσίδες. Του είπα, ξέρετε, το τζιπ το έφερα από την Αμερική όπου οδηγούμε στο χιόνι χωρίς αλυσίδες. Ο αστυνομικός μου απάντησε και τι μ' αυτό; εκείνος είχε φέρει το μερσεντές του από την Γερμανία αλλά βάζει αλυσίδες. Ευτυχώς είχα αγοράσει αλυσίδες και τις έβγαλα και τις έστρωσα στο χιόνι δίπλα στο λάστιχο. Λέω στον αστυνομικό, συγγνώμη, αλλά δεν ξέρω πως να τις βάλω, μπορείτε να με βοηθήσετε παρακαλώ; Ο αστυνομικός κοίταξε τις αλυσίδες, μετά το τζιπ και μετά εμένα, και μου είπε πηγαίνετε (χωρίς αλυσίδες), κάνοντάς μου ένα ανυπόμονο νόημα! Τι καλά να σε προστατεύει η αστυνομία! Μέχρι τα Μέγαρα η άχνη ζάχαρη είχε εξαφανιστεί από τον δρόμο... Ένα χρόνο αργότερα το τζιπ σκαρφάλωσε στο βουνό Μαρμολάτα στους Δολομίτες χωρίς την ...βοήθεια Έλληνα αστυνομικού.










Η ζωή είναι ωραία...






Η ζωή είναι περιπέτεια...

















Και ξαφνικά, κάτω από το μπαλκόνι μας, μια σκηνή από ταινία Φελίνι.
Δεν μάθαμε ποτέ περί τίνος επρόκειτο...






Η ζωή είναι γλυκιά...















Αυτό μπερδεύει πολλούς εκτός Ελλάδας: τα δύο δαχτυλίδια των αρραβώνων και του γάμου, με απόσταση τριών μηνών, η Μαργαρίτα τα φοράει στο δεξί αλά ορθόδοξα, ενώ, έξω, του γάμου το φοράνε στο αριστερό χέρι.







Το σπιτικό μας ψωμί... η σπεσιαλιτέ μου.






18 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες για τους Δολομίτες που μας γνώρισες!
    Οπως καταλαβαίνεις εγώ με το σκι ουδεμία σχέση!
    Πάντα όμως με εντυπωσίαζε το σπορ!.
    Οταν λοιπόν δοκίμασα πρώτη φορά το 2004 στον Καναδά, δοκίμασα ως κροσκαντρίτισσα! χαχαχαχαχχαα
    Και σ'ενα χιόνι ημερών, που είχε γίνει πέτρα! Πάγος! Είναι αυτό που λέμε, κίνησε ο Εβραίος και έτυχε μέρα Σάββατο!
    Ακόμα θυμάμαι τον πόνο στα χέρια...λες και προχωρούσα με τα χέρια και όχι με τα πόδια!

    Μισή ώρα να διανύσω 5 μέτρα!....χαχαχαχαχαχαχχα!
    Ωραία ήταν όμως! Την κατευχαριστήθηκα την ταλαιπωρία! Τα χέρια μου μετά ήταν δυνατά σαν του Οικοδόμου...χαχαχαχα! Η τέλεια άσκηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν cross-country δεν έχω κάνει ποτέ! Προσπάθησα να πάω καμιά εκατοσταριά μέτρα ευθεία με τα σκι μερικές φορές και αποφάσισα ότι δεν είναι για μένα! Ερχόταν ο Κώστας γρήγορα, μου έδινε και έπιανα το τέλος ενός μπαστουνιού του και με τράβαγε! Την επόμενη φορά κάνε downhill! Υπάρχουν και Βραχώδη Όρη στον Καναδά πάντως! Η οροσειρά πάει από σχεδόν Αλάσκα μέχρι σχεδόν Μεξικό! Αλλά από το Κεμπέκ ή το Τορόντο πρέπει να πάρεις αεροπλάνο. Μη δοκιμάσεις να φτάσεις cross-country!

      Διαγραφή
  2. Ζυμώνεις και ψωμί? Εμ' εσύ ήσουν γαμπρός με προσόντα! Γιατί σ'αφήσαμε και σ'αρπαξε η Ιταλίδα δεν καταλαβαίνω....χαχαχαχαχαχαχαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι! το ψωμί! Που να σας φτιάξω όλους κοτόπουλο ταντούρι, ρίζι και γιαούρτι-κάρυ και μάνγκο! Το κάρυ το φτιάχνω μόνος μου από τα συστατικά μπαχαρικά. Λένε ότι αν είχε δοκιμάσει δικό μου ο Μαχάτμα θα σταμάταγε να ήταν χορτοφάγος... Η αρνάκι Τίκα... το δε ροστ μπηφ μου θα το ζήλευε και ο Ουέλινγκτον! Βέβαια σας κάνω και Τεξ-Μεξ με καυτές πιπεριές και φασόλια, ή θαλασσινά τσιγαρισμένα σε σουσαμέλαιο, ή πάλι φέτες μοσχαρίσιο με τεριάκι σάλτσα. Μεγάλες γαρίδες σωτέ με μπαχαρικά από την Ισλανδία... ή ένα good all-American cheeseburger! Έχω κι άλλα αλλά θα σας αφήσω να χωνέψετε πρώτα :-)

      Αμ τι να σας κάνω που μ' αφήσατε και έφυγα;

      Διαγραφή
  3. Α, Δημήτρη μου τώρα θα σε μαλώσω. Ο αστυνόμος που σε σταμάτησε για τις αλυσίδες το έκανε μόνο και μόνο για να διαπιστώσει από τις αντιδράσεις σου το πόσο ικανός οδηγός είσαι πάνω στο χιόνι. Εμ, τι νόμισες, έτσι είναι η Ελληνική Αστυνομία; Είναι ψυχολόγοι οι άνθρωποι, κι εσύ αμέσως να τους ρίξεις ψεγάδι...

    Έρχομαι τώρα στα δαχτυλίδια. Εντός Ελλάδας, οι γυναίκες τα φοράνε στο δεξί ενώ οι άντρες δεν τα φοράνε καθόλου. Κι αυτό γιατί:
    1. Πιάνεται στα μηχανήματα της δουλειάς και κινδυνεύουν να κόψουν κανένα δάχτυλο.
    2. Απαγορεύεται να το φοράνε γιατί θα χαλάσει από τη χρήση και είναι κρίμα να πάει χαμένο.
    3. Είναι ένα αντικείμενο που έλκει τις άλλες γυναίκες και ως εκ τούτου δε φοριέται για να αποφευχθούν τυχόν παρενέργειες.
    4. Μαζεύει σκόνη ανάμεσα στο μέταλλο και το δέρμα και συνεπώς δημιουργεί φαγούρα και άλλες τινές δυσάρεστες καταστάσεις.

    (Εγώ ανήκω στην κατηγορία 4!)

    Οπότε, σπανίως θα δεις Έλληνα με βέρα κι αν δεις κάποιον μάλλον θα είναι είτε νιόπαντρος είτε μελαμψός που του αρέσει το χρυσάφι είτε ένοχος!!!

    Κατά τα άλλα, η ανάρτησή σου είναι υπέροχη, αλλά πιο υπέροχη είναι η φίλη μου Μαργαρίτα στην οποία θα ήθελα να μεταβιβάσεις τα φιλιά μου.


    @ Κάρυ: Να σου πω εγώ για τον άρπαξε η Ιταλίδα: Γιατί οπλοφορεί η Μαργαρίτα! Χα, χα, χα... Εμ, τι νόμισες, με το ζόρι κάθεται εκεί ο Δημήτρης... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά! αν μπορούσε να με ψυχολογήσει γιατί δεν έιπε τίποτα όταν με είδε να φοράω την μεγάλη κόκκινη στρογγυλή πλαστική μύτη και τα μεγάλα μαύρα πλαστικά αυτιά του Μίκυ;

      Η Μαργαρίτα τα δαχτυλίδια τα βγάζει όνο για να πλύνει πιάτα ή καμιά φορά για ύπνο. Εγώ δεν το έχω βγάλει ποτέ από την ημέρα που το φόρεσα. Ούτε για ντους. Ούτε όταν πλένω πιάτα! Ούτε όταν είναι η σειρά μου να βάλω ηλεκτρική σκούπα! Ορίστε: το κάνω γκλιν-γκλιν-γκλιν στην οθόνη να το ακούσεις!

      Διαγραφή
    2. Είσαι κακό παράδειγμα και θα σταματήσω να σε κάνω παρέα! Τελεία και παύλα!

      :) :) :)

      Διαγραφή
    3. γκλιν-γκλιν! νάτο! εδώ είναι! γκλιν-γκλιν!

      Διαγραφή
  4. καλά, σακχαροδιαβητικός και σοροπιάζεις το ψωμί; με δελτίο πρέπει να το τρως!

    τι όμορφες φωτογραφίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φαντάζομαι την γκριμάτσα του αστυνομικού όταν του ζήτησες τη βοήθεια του... τελικά τα πάντα σε αυτή τη χώρα αυτομάτως αλλάζουν, όταν μεταθέσεις μια ευθύνη σε κάποιον, για γέλια...
    Υπέροχα τοπία και ναι η ζωή είναι πάρα πολύ όμορφη, και ξέρεις Δημήτρη αυτό ακριβώς πληγώνει πως όλα όσα γίνονται είναι σαν να έχουν σκοπό να κρατήσουν τις χαρές και τις απολαύσεις για λίγους, και πλέον να είναι όλο και λιγότερο προσβάσιμες οι χαρές στους πολλούς. Τι ανοησία!
    Αληθινά θα φοβόμουν πολύ σε μια τέτοια πίστα. Αυτοί δεν είναι τρελοί, είναι εγκληματίες!... Όχι εδώ δεν επικρατεί καμία διαφοροποίηση ή σνομπισμός ανάμεσα στους snowboarders και στους σκιέρ, ίσως επειδή δεν υπάρχει και η ίδια κουλτούρα, είναι απλά ένα χόμπι, δεν έχει έρθει ως κάτι παραπάνω... Σε καληνυχτίζω, ευχαριστώ για τις πανέμορφες αυτές εικόνες ανθρώπων και χιονισμένων τόπων :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Roadartist μου, το θλιβερό είναι ότι είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ότι ο μόνος τρόπος να φύγω ήταν να του ...μεταθέσω την ευθύνη! Η ζωή που ζούμε τώρα είναι πιο "φτωχική" από την ζωή που φοβούνται εκείνοι που βλέπουν την κρίση να μεγαλώνει, αλλά εκτός του ότι έχουμε ότι χρειαζόμαστε το σημαντικό είναι να αποφασίζει κανείς και τι χρειάζεται, πραγματικά. Και όταν έχεις ο ένας τον άλλον, ή και μόνος του να είναι κανείς, όταν έχει τον εαυτό του σαν φίλο και όχι σαν απαιτητικό άγνωστο, η ζωή μπορεί να είναι πολύ ωραία. Ξέρω ότι ωραία ακούγονται αυτά να τα λέει κανείς, αλλά πως εφαρμόζονται, ιδίως μέσα σε μια μεγάλη πόλη σε παρακμή... το ξέρω ότι δεν είναι απλό. Αλλά δεν είναι μόνο τρόπος σκέψης: ο τρόπος σκέψης πρέπει να μεταφράζεται και σε τρόπο πράξης που να επηρεάζει ή και να αλλάζει και το περιβάλλον δραστικά, αν αυτό πρέπει να γίνει για να διατηρηθεί ο τρόπος σκέψης ζωντανός... Καλή σου νύχτα, αγαπητή μου Roadartist. Σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  6. Μάλλον περισσότερο εντυπωσιάστηκα από την ομορφιά του τοπίου παρά από τις επιλογές για σκι, ένα άθλημα που δε με συγκινεί ιδιαίτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμο, το τοπίο στους Δολομίτες είναι πράγματι εντυπωσιακό, διαφορετικό από ότι θα περίμενε κανείς από απλά βουνά. Εγώ δεν το περίμενα τι θα δω όταν πρωτοπήγαμε. Αλλά σκέψου ότι το να διαπραγματεύεται κανείς το έδαφος σε μια κατάβαση με σκι σε κάνει να αισθάνεσαι σαν οργανικό μέρος του τοπίου και γίνεσαι ένα με αυτό :-)

      Διαγραφή
  7. Το καταλαβαίνω αυτό για την κατάβαση. Αλλά είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Προτιμώ όπως είπα σε άλλη ανάρτησή σου να φωτογραφίζω και περπατώ στο χιονισμένο βουνό ή δάσος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως είπαμε και με την φίλη Roadartist είναι και θέμα κλίματος και κοινωνικών συνηθειών βέβαια, εκ των οποίων χτίζεται και η ιδιοσυγκρασία...

      Διαγραφή
  8. Κλασικά,υπέροχες οι φωτό..νιώθω το παγωμένο αεράκι να μου αναζωογονεί το πρόσωπο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ φίλε Squarelogic! Τι υπέροχη ελευθερία να στέκεται κανείς εκεί πάνω... και το αεράκι πράγματι αναζωογωνεί!

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.