Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2022

Χρόνος

 

Σκέφτηκα να δημοσιεύσω την ανάρτηση αυτή στην χρονική στιγμή του ημερολογίου του παρόντος ανθρώπινου πολιτισμού:
20220122000001
Έτος 2022, μήνας 01, ημέρα 22, ώρα 00:00:01 το βράδυ, Διεθνής ώρα UTC. 
Universal Time Coordinated, επίσης γνωστή ως Ώρα Γκρήνουιτς (GMT)
Η δική μου ώρα είναι UTC+1 και η δική σας UTC+2

Είναι χαριτωμένο να ονομάζουμε τον χρόνο μας «Universal» που σημαίνει «Παγκόσμιος» που αποτελείται από το Παν και το Κόσμος… όπου Κόσμος σημαίνει Σύμπαν. Ονομάζουμε την ώρα μας ως το παν του σύμπαντος. Υποθέτω επειδή όοοολο αυτό το Σύμπαν δημιουργήθηκε για εμάς και μόνο από έναν γέρο που έπληττε μόνος του στο κενό χωρίς εμάς.

Το σύμπαν, λοιπόν, ξεκίνησε με ένα Μεγάλο Μπαμ. Οι περισσότεροι το κατανοούν αυτό σαν μια τεράστια έκρηξη. Δεν είναι όμως έκρηξη. Είναι, απλά, η στιγμή που ξεκίνησε να κυλά ο χρόνος σε μια ευθεία γραμμή μιας κατεύθυνσης.

Στην τιμή μετάδοσης της ενέργειας (αυτό που εμείς λανθασμένα ονομάζουμε «ταχύτητα του φωτός») τα ρολόγια σταματούν. Μόνο όταν υπάρχει ύλη, μάζα, κυλά ο χρόνος. Όσο πιο ασθενής η μάζα τόσο πιο γρήγορα γυρνάνε τα ρολόγια σχετικά με εκείνα που βρίσκονται κοντά σε μάζα βαριά, τα οποία, σχετικά με τα άλλα, κινούνται πιο αργά. Από που ήρθε η ύλη; Η μάζα; Ένα σωματίδιο που ονομάστηκε Χιγκς, από το όνομα εκείνου που ανακάλυψε ότι θεωρητικά πρέπει το σωματίδιο να υπάρχει, μετατρέπει ενέργεια σε μάζα. Σε μια πολύ πραγματική έννοια, η μάζα είναι το απόβλητο της ενέργειας. Πριν την πρώτη μάζα δεν υπήρχε χρόνος. Με την πρώτη δημιουργία μάζας, ξεκίνησε ο χρόνος να κυλά. Και το λέμε αυτό, Μεγάλο Μπαμ.

Εφόσον υπήρχε ενέργεια, η δημιουργία μάζας ήταν αναπόφευκτη. Όμως πριν την μάζα δεν υπήρχε χρόνος, και μετά την μάζα, ξεκίνησαν τα ρολόγια.

Από τότε, πέρασαν 13.800.000.000 χρόνια…




Προσπαθώντας να κάνουν κατανοήσιμη την κλίμακα του χρόνου των 13,8 δισεκατομμυρίων χρόνων από την αρχή του σύμπαντος μέχρι σήμερα, επιστήμονες-επικοινωνιτές παρουσίασαν όλο αυτό το απέραντο διάστημα των δεκατριών δισεκατομμυρίων, οκτακοσίων εκατομμυρίων ετών σαν ένα χρόνο της ζωής μας, όπου η ώρα 00, 00 λεπτά, 00 δευτερόλεπτα της 1ης Ιανουαρίου είναι η απαρχή του σύμπαντος, το Μεγάλο Μπαμ, και η ώρα 24:00:00 της 31ης Δεκέμβριου είναι το τώρα.

Όταν βλέπουμε το σύνολο της ύπαρξης του σύμπαντος σαν «ένα χρόνο», κάθε μήνας αντιπροσωπεύει περίπου 1,15 δισεκατομμύρια χρόνια… κάθε εβδομάδα αντιπροσωπεύει περίπου 270 εκατομμύρια χρόνια… κάθε μέρα αντιπροσωπεύει περίπου 38 εκατομμύρια χρόνια… μια ώρα 1.570.000 χρόνια, ένα λεπτό 26.000 χρόνια και ένα δευτερόλεπτο περίπου 440 χρόνια. Ένας αιώνας είναι ένα τέταρτο του δευτερολέπτου.

Στον κοσμικό «χρόνο», το ηλιακό μας σύστημα και η Γη ξεκίνησαν γύρω στις 6 Αυγούστου. Οι μετεωρίτες και η κίνηση ατόμων και ύλης στο σύμπαν έφεραν αμέσως στην Γη τα απαραίτητα υλικά της Ζωής, και η Ζωή ξεκίνησε πριν από το δεκαπενταύγουστο, ίσως και νωρίτερα. Παρέμεινε όμως στο επίπεδο των μονοκυταρικών οργανισμών, και μετά στο επίπεδο των μικροβίων μέχρι περίπου τις 15 Δεκεμβρίου! Εντεκάμισι μήνες του χρόνου μέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα φυτά, ψάρια και μετά τα ζώα στη Γη. 




- Οι Δεινόσαυροι εμφανίστηκαν γύρω στις 26 Δεκεμβρίου, και εξαλείφθηκαν, όπως και τα 75% της ζωής στη Γη, από ένα μετεωρίτη πρωί-πρωί στις 30 Δεκεμβρίου. 
- Οι μεγάλοι πίθηκοι εμφανίστηκαν γύρω στις εννέα και σαράντα το βράδυ της Παραμονής, στις 31 Δεκεμβρίου, και…
- Εμείς, οι Χομο Σάπιενς εμφανιστήκαμε στις 23:50, μόνο 10 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα της 31 Δεκεμβρίου. 
- Οι ανθρώπινοι πολιτισμοί ξεκίνησαν στις 31 Δεκεμβρίου, ώρα 23:59 και 47,5 δευτερόλεπτα. 
Στην Ιστορία του σύμπαντος, όταν την δούμε σαν ένα χρόνο, οι πολιτισμοί μας υπήρξαν τα τελευταία 12,5 δευτερόλεπτα, η Φιλοσοφία ξεκίνησε πριν 6,3 δευτερόλεπτα και η Βιομηχανική Επανάσταση πριν μισό δευτερόλεπτο.

Είναι πολύ όμορφο, νομίζω, να κατανοεί κανείς την κλίμακα του χρόνου έτσι. Όμως… γιατί να δούμε όλη την ύπαρξη του σύμπαντος στην κλίμακα του ενός χρόνου και όχι … ας πούμε… της μιας μέρας, 24 ώρες. Τότε, το ηλιακό μας σύστημα και η Γη ξεκίνησαν στις 4 και 10 μμ. Οι δεινόσαυροι από  έντεκα και 38 λεπτά το βράδι ως έντεκα και 53 λεπτά… και οι Χομο Σάπιενς παρουσιαστήκαμε εδώ και ενάμισι δευτερόλεπτο. Η Βιομηχανική Επανάσταση πριν 0,001 δευτερόλεπτο.

Και γιατί να δούμε την ύπαρξη του σύμπαντος στην κλίμακα της μιας ημέρας και όχι της μιας ώρας; Καταλαβαίνεται που το πάω; Στην κλίμακα της μιας ώρας, η βιομηχανική Επανάσταση ξεκίνησε πριν 0,00004 του δευτερολέπτου. Αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο σαν κάτι όπου 80 χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή, για μας. Πάνω από 29 χιλιάδες ημέρες και νύχτες… Όμως στην κλίμακα όπου η ύπαρξη του σύμπαντος είναι ένας χρόνος, η ζωή μας ολόκληρη είναι εν δέκατο του δευτερολέπτου.




Κοιτάξτε μια φωτιά από ξύλα… σπίθες πετιούνται στον αέρα και ταξιδεύουν για δευτερόλεπτα… μια σπίθα ίσως να είναι φωτεινή για ένα δευτερόλεπτο… Σκεφτείτε, για το Σύμπαν ολόκληρη η ζωή μας των 80 ετών να είναι μια σπίθα… γιατί όχι το εν εκατομμυριοστό της σπίθας;

Το σύμπαν δεν σκέφτεται ούτε αισθάνεται όπως εμείς. Πιθανόν να σκέφτεται και να αισθάνεται, αλλά όχι όπως εμείς. Εμείς ήμαστε ένα μόνο από εξίμισι εκατομμύρια ειδών ζωής στην επιφάνεια ενός κόκκου άμμου που γυρνά γύρω από ένα αστεράκι. Τί αίσθηση, τι έννοια έχει το πέρασμα του χρόνου για το σύμπαν? Η ίδια ή έννοια του χρόνου που κυλά δεν έχει την παραμικρή σημασία για το Σύμπαν. Ενώ εδώ, στο βοτσαλάκι μας, γύρω από το αστεράκι μας, εξίμισι εκατομμύρια ειδών ζωής, με δισεκατομμύρια οντότητες το κάθε είδος, αντιλαμβάνονται το κάθε ένα την ύπαρξη. Και τον χρόνο. Μια μύγα, ένα μικρόβιο, μια φάλαινα είναι οντότητες που υπάρχουν για το χρονικό μήκος της ζωής τους. Από που κι’ ως που θα πούμε εμείς, οι Χομο Σάπιενς, ότι δεν αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους; Πριν λιώσετε την μύγα που σας ενοχλούσε την ρωτήσατε αν αντιλαμβάνεται την ύπαρξή της και σας απάντησε «όχι»;

Καθόμαστε και αναλογιζόμαστε πως θα επικοινωνήσουμε με έναν εξωγήινο πολιτισμό, όταν δεν έχουμε ακόμα επικοινωνήσει με ούτε ένα από τα άλλα εξίμισι εκατομμύρια είδη ζωής στην Γη μας. Εκείνα θα μου πείτε δεν είναι πολιτισμένα. Σοβαρά; Ποια ήταν η τελευταία φορά που μελετήσατε την δομή και λειτουργεία μιας μυρμηγκοφωλιάς, ή την κοινωνική επικοινωνία και κανονισμούς που εξασκούν οι μέλισσες στο μελίσσι τους; Δεν έχουν γράψει Οδύσσεια ή Άμλετ, θα μου πείτε… Που το ξέρετε; Ξέρετε πόσες βιβλιοθήκες είναι γραμμένες μέσα το DNA του κάθε είδους ζωής; Το DNA είναι το πλήρες μηχανικό και αρχιτεκτονικό σχέδιο της κατασκευής ενός είδους ζωής. Το ξέρετε ότι το DNA  το δικό μας διαφέρει από το DNA ενός χιμπαντζή μόνο κατά περίπου 4% ή λιγότερο, έχοντας έναν κοινό πρόγονο που έζησε πριν περίπου έξι εκατομμύρια χρόνια; Οι κοντινότεροί μας συγγενείς είναι οι χιμπαντζήδες, οι γορίλες και οι βουβώνες, με διαφορές στο DNA μεταξύ 1% και 4%. Και, δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους ή να κατανοήσουμε τους πολιτισμούς τους. Και περιμένουμε να επικοινωνήσουμε με εξωγήινους;

Στην  ηλικία της Γης, των 4.500.000.000 χρόνων, παρουσιαστήκαμε πριν 250.000 χρόνια, χτίσαμε κοινωνίες πριν 5.000 χρόνια, γράψαμε φιλοσοφία πριν περίπου 2.800 χρόνια και ξεκινήσαμε επιστήμη και βιομηχανία πριν 250 χρόνια. Μέσα στα τελευταία 120 περίπου χρόνια καταφέραμε να επηρεάσουμε το περιβάλλον μας και την βιόσφαιρα από την οποία εξαρτόμαστε με τέτοιο τρόπο που διακινδυνεύουμε άμεσα την ίδια την ύπαρξή μας στον πλανήτη. Η πιθανότητα αυτοκαταστροφής μας, κάθε χρόνο πλέον που περνάει έχει ξεπεράσει το 50% για τα επόμενα 100 χρόνια. Εμείς, πιθανότατα θα αυτοκαταστραφούμε και, ίσως στα επόμενα ένα ή δύο εκατομμύρια χρόνια, ένα από τα συγγενικά μας είδη, καθώς εξελίσσονται, να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς, αφού εμείς αποδειχθούμε ένα καλό αλλά ατυχές τυχαίο πείραμα της φυσικής εξέλιξης.

Και αν ακόμα, όμως, δεν πράξουμε για να αποφύγουμε την αυτοκαταστροφή μας, ένα υπέροχο γεγονός θα παραμείνει αναμφισβήτητο: Εμείς, ο καθένας μας, είναι η αυτοσυνείδηση του σύμπαντος. Είμαστε το τι συμβαίνει σε άτομα υδρογόνου μετά από 13.800.000.000 χρόνια εξέλιξης.

Μετά από 13.800.000.000 χρόνια εξέλιξης, υπάρχουν 118 στοιχεία στο σύμπαν. Από το υδρογόνο, με πυρήνα ενός πρωτονίου και ενός νετρονίου, και με ένα ηλεκτρόνιο σε τροχιά γύρω από τον πυρήνα, άτομα συντήχθηκαν αυξάνοντας τον αριθμό πρωτονίων, νετρονίων και ηλεκτρονίων, δημιουργώντας όλο και πιο πολύπλοκα άτομα, 118 στοιχεία σύνολο στην εξέλιξη μέχρι σήμερα. Η σύντηξη έγινε, και γίνεται συνεχώς, μέσα σε τεράστια αστέρια. Όταν το κάθε άστρο συντήξει όλα τα άτομά του υδρογόνου σε στοιχεία ανώτερα του υδρογόνου, πεθαίνει σε μια έκρηξη που στέλνει όλα τα στοιχεία αυτά στο σύμπαν, γύρω του, όπου συλλέγονται στα αστρικά συστήματα όποτε και όπου φθάνουν μετά το μακρύ τους ταξίδι στο κενό...

Το κορμί του καθενός μας αποτελείται από περίπου 7.000.000.000.000.000.000.000.000.000 άτομα. Το κάθε ένα άτομο στο κορμί μας δημιουργήθηκε πριν δισεκατομμύρια χρόνια μέσω πυρηνικής σύντηξης μέσα σε αστέρια του γαλαξία μας που δεν υπάρχουν πιά. Και τα άτομα που μας αποτελούν θα συνεχίσουν να υπάρχουν για τρισεκατομμύρια χρόνια, πολύ μετά από όταν η οντότητα που πρόσκαιρα αποτέλεσαν δεν θα υπάρχει πια. Όμως για αυτό το απειροελάχιστο κομμάτι του χρόνου, μέσα από την οντότητά μας, ο καθένας μας κατανόησε ένα ολόκληρο σύμπαν. Ο καθένας από εμάς ήταν ένα ολόκληρο σύμπαν, για μια μικρή, ανεπαίσθητη στιγμούλα.

Υπολογισμοί προτείνουν ότι μπορεί να υπάρχουν έως και 2 τρισεκατομμύρια γαλαξίες στο παρατηρητέο σύμπαν.
Ο Γαλαξίας μας αποτελείται από περίπου 100.000.000.000 αστέρια...
Το κορμί μας αποτελείται από 7.000.000.000.000.000.000.000.000.000 άτομα.
Ποια η διαφορά μεταξύ ενός αστρικού συστήματος και ενός ατόμου;

Αλλά, ας επιστρέψουμε στην έννοια του χρόνου. Όταν λέμε ότι το σύμπαν υπάρχει για 13.800.000.000 χρόνια, αυτό που εννοούμε είναι ότι το σύμπαν υπάρχει για χρονικό διάστημα ίσο με το χρονικό διάστημα που χρειάζεται ο πλανήτης Γη για να κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από το άστρο του, τον Ήλιο, 13.800.000.000 φορές, και, παρεμπιπτόντως, η Γη υπάρχει για μόνο 4.500.000.000 περιστροφές από αυτές τις 13.800.000.000. Αυτή είναι μια πολύ αυθαίρετη μονάδα μέτρησης. Και, ούτως ή άλλως, τι ακριβώς σημαίνει, αυτή η μονάδα μέτρησης, υπό την έννοια της χρονικής διάρκειας. Κυλά ο χρόνος γρήγορα, ή αργά; Το γεγονός είναι ότι το παν το οποίο αντιλαμβανόμαστε, και η αίσθηση και έννοια με τις οποίες αντιλαμβανόμαστε, προσδιορίζονται από το πως το «βλέπουμε» εμείς. Τα πάντα τα κατανοούμε από το σημείο βλέψης της εμπειρίας μας. Η αντίληψη βασίζεται στην φύση του καθενός μας. Η μέθοδος με την οποία κατανοούμε το παν είναι μέθοδος ανθρωπομορφική. Δηλαδή, έχει σημασία για εμάς, αλλά μηδέν σημασία για το σύμπαν.

Δια μέσω του χρόνου επιτελούνται γεγονότα. Κάνουμε ένα βήμα μετά το άλλο. Αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν, συνειδητοποιούμε το παρόν και αναλογιζόμαστε την πιθανότητα του μέλλοντος. Όμως ο χρόνος είναι το άθροισμα των γεγονότων. Γεγονότα το ένα μετά από το άλλο αποτελούν χρόνο γραμμικό, με παρελθόν παρόν και μέλλον, όμως, όλα τα γεγονότα που συνέβησαν και θα συμβούν υπάρχουν επίσης σε μια κατάσταση συνύπαρξης, όπου ο χρόνος δεν είναι γραμμικός αλλά είναι μια διάσταση –η οποία αποτελείται από το παν. Από όλες τις πιθανότητες. Υπό αυτή την έννοια, το σύμπαν δεν έχει γραμμική ηλικία.

Η έννοια της ύπαρξης έχει απόλυτη ανάγκη γραμμικού χρόνου. Σκέπτομαι, άρα υπάρχω. Για να σκεφτώ χρειάζεται να αντιληφθώ το παρελθόν και να το σκεφτώ στο παρόν. Η ίδια η ύπαρξη είναι μια κατάσταση, μια υπόθεση ανθρωπομορφική. Σε γραμμικό χρόνο του πριν-τώρα-μετά. Όμως στο επίπεδο ενέργειας τα ρολόγια σταματούν. Στην τέλεια έκφραση του σύμπαντος δεν υπάρχει γραμμικός χρόνος, άρα, τι, τότε, σημαίνει «ύπαρξη»; Έχει το πραγματικό (όχι το ανθρωπομορφικό) σύμπαν περισσότερες από τρεις διαστάσεις, ή μήπως το σύμπαν έχει μια μόνο διάσταση. Και, μέσα σε αυτή την μια διάσταση, όταν δημιουργείται ύλη, άρα τρεις διαστάσεις και χρόνος, αυτές υπάρχουν σαν έκφραση της μιας διάστασης;

Και αναρωτιέται κανείς… μια οντότητα που παράγει και δημιουργεί τις σκέψεις, συνδέσεις, αντιστοιχίες λογικής και συνοχή ταυτότητας που τυχαία τυχαίνει να δημιουργώ εγώ μέσα στο βιολογικό μου μυαλουδάκι, και να τα εκθέτω σε αυτήν την ανάρτηση… πως αισθάνεται άραγε κάποιος σαν και του λόγου μου όταν σκοτωθεί το παιδί του; Τι έννοια έχει ο θάνατος μπροστά στην Ζωή και τι έννοια έχει ο χρόνος μπροστά στην πραγματικότητα της υπόθεσης μιας μη-ανθρωπομορφικής σχετικότητας του γραμμικού χρόνου σε αυτό το υπέροχο σύμπαν το οποίο η καθημερινότητα της κάθε οντότητας μας, μας απαγορεύει να το συνειδητοποιήσουμε σε όλο του το ακατανόητο μεγαλείο;

Η στιγμή όταν ξεκίνησα να γράφω αυτή εδώ την φράση, βρίσκεται ήδη στο παρελθόν. Η στιγμή κατά την οποία συνειδητοποιούμε το παρόν είναι ήδη στο παρελθόν. Όλο το παρελθόν, και αυτό που ζήσαμε οι ίδιοι και αυτό πριν από εμάς για το οποίο γνωρίζουμε, όλο το παρελθόν είναι η Ύπαρξη. Τι σημασία έχει αν κάτι έγινε πριν λίγα δευτερόλεπτα ή χρόνια… ή, αν κάτι θα συνεχίσει να υπάρχει στο υποθετικό μέλλον που περιμένουμε. Το όλο, μέσα μας, στο συνειδητό μας, στο δικό μας προσωπικό Σύμπαν, είναι Ένα και εξαρτάται από εμάς να υπάρχει στο «τώρα» το δικό μας, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει παρόν παρά μόνο σαν ένα σημείο επαφής του παρελθόντος με την προσδοκία για μέλλον. Και μπορούμε να το απολαμβάνουμε, το «τώρα» μας συνέχεια. Μέχρι που ο Χρόνος, για μας, να σταματήσει. Αυτό είναι το θαύμα της Ύπαρξης, έστω κι’ αν υπάρχει μόνο στην φαντασία ενός πολύπλοκου βιολογικού οργάνου μιας οντότητας που ήταν μια σπίθα στην αιωνιότητα του αντιληπτού χρόνου.











Time


The universe began with a Big Bang. Most people understand this as a huge explosion. But it is not an explosion. It is simply the moment when time began to flow, in a straight line, in one direction.

At the value of transmission of energy (what we mistakenly call "speed of light") clocks stop (and mass becomes infinite). Only when there is quantifiable matter, mass, time flows. The weaker the mass, the faster the clocks rotate in relation to those clocks that are close to objects of heavier mass, which, relative to the other clocks, move more slowly. Where did matter come from? Mass? A particle, a boson named Higgs, named after the one who discovered that in theory the particle should exist, converts energy into mass. In a very real sense, mass is a waste-product of energy. Before the first mass was generated there was no time. With the first generation of mass time began to flow. And we call that moment Big Bang.

As long as there was energy, mass generation was inevitable. But before mass there was no time, and after the mass, the clocks started ticking.

13,800,000,000 years have passed since then…

In an effort to make sense of the time scale of 13.8 billion years from the beginning of the universe to the present day, scientists-communicators have presented this vast expanse of time, thirteen billion, eight hundred million years, as one year of our lives, where the hour 00, 00 minutes, 00 seconds of January 1st, is the beginning of the universe, the Big Bang, and hour 24:00:00 of December 31st, what comes after 23:59:59, is our “now”.

When we look at the entire existence of the universe as "one year", each month represents about 1.15 billion years; each week represents about 270 million years; each day represents about 38 million years; one hour is 1,570,000 years, one minute is 26,000 years and a second about 440 years. A century, is a quarter of a second.

In cosmic "time" of one-year, with the Big Bang at 00:00:00 on January 1st, our solar system and the Earth began around August 6th. Meteors and the motion of atoms and matter in the universe immediately brought the materials-building-blocks of Life to Earth, and Life began on this tiny planet before the 15th of August, perhaps earlier. However, it remained at the level of unicellular organisms, and then at the level of microbes until about December 15! Eleven and a half months of the year until the first plants, fish and then animals appeared on the Earth.
- Dinosaurs appeared around December 26, and were wiped out, together with some 75% of life on Earth, by a meteor early in the morning on December 30. Meteors giveth, and meteors taketh away…
- The Great Apes appeared around 9:40 PM in the evening of December 31, and…
- We, Homo Sapiens, appeared at 23:50, only 10 minutes before midnight on December 31st.
- Human civilizations began on December 31, around 23:59 and 47.5 seconds.
In the History of the Universe, when we look at it as a year, our civilizations have existed for the last 12.5 seconds. Philosophy started 6.3 seconds ago and the Industrial Revolution half a second ago.

It is, I think, a very beautiful concept to understand the scale of time that way. But… why see the whole existence of the universe on the scale of one year and not… say… of one day, 24 hours. Then, our solar system and the Earth appeared at 4:10 pm. The dinosaurs from 23: 38 at night to 23:53; The Industrial Revolution, 0.001 second ago.

And why look at the existence of the universe on the scale of a day and not an hour? Do you see where I am going with this? On the scale of one hour, the Industrial Revolution started 0.00004 of a second ago. We perceive time as something where 80 years is a whole life, for us. More than 29 thousand days and nights… But on the scale where the existence of the universe is one year, our whole life lasts a tenth of a second.

Look at a campfire… sparks fly in the air on their journey of a few seconds… a spark may appear bright for only a second… Think that, for the Universe, our whole life of 80 years is a spark… why not one millionth of a spark?

The universe does not think or feel like us. It probably "thinks" and "feels", but not like us. What is thought and feeling after all? We are just one of six and a half million species of life on the surface of a grain of sand orbiting a star. What does the passage of time mean for the universe and what does it “feel” like, for the Universe? The very meaning of time “does not matter” to the Universe. Meantime, here, on our little pebble, around our star, six and a half million species of life, with billions of entities of each species, each perceive existence. And time. A fly, a microbe, a whale are entities that exist for the duration of their life. From where and to what extent do we, Homo Sapiens, profess that they are not conscious of their existence? Before swatting the fly that was bothering you, did you ask her if she is conscious of her existence, and she replied "no"?

We sit here and ponder on how we might communicate with an alien civilization when we have not yet communicated with any of the other six and a half million species of life we share our own planet with. You might tell me that they are not civilized, those other species on Earth. Seriously? When was the last time you studied the structure and function of an anthill, or the social communication and regulations that bees practice in their hive? They have not written the Odyssey or Hamlet; you will tell me… But, how do you know? Are you aware of how many libraries are written in the DNA of each species? DNA is the complete technical, mechanical, and architectural blueprint for the building of each species of life. Did you know that our DNA differs by only about 4%, or less, from the DNA of a chimpanzee, having a common ancestor between us who lived about six million years ago? All species began their evolutionary journey from the one, first, strand that became DNA and random mutations diverged into millions of different structures… some were coincidentally successful and survived and continued evolving, and some were not and became extinct. Our closest relatives, four billion years of evolution later, are chimpanzees, gorillas, and bonobos, with differences in our DNA between 1% and 4%. We cannot communicate with them, enjoying a pleasant conversation while sharing a coffee or a banana and we cannot understand their cultures. But we ponder on possible communication with aliens when they arrive in their starships?

At the age of 4,500,000,000 since the Earth cooled, we Homo Sapiens appeared 250,000 years ago, built societies 5,000 years ago, wrote philosophy about 2,800 years ago, and started science and industry 250 years ago. In the last 120 years or so, we have been able to influence our environment and the biosphere on which we depend in such a way that we are directly endangering our very existence on the planet. Our probability of self-destruction, every year that passes, has exceeded 50% for the next 100 years. We will probably self-destruct. And, perhaps, in the next one or two million years, one of our related species, as they evolve, will do better than us, proving us to be a good but unfortunate random experiment of natural evolution.

And, if we still do not act to avoid our self-destruction, a wonderful fact will remain indisputable: We, each of us, are the self-consciousness of the universe. We are what happens to hydrogen atoms given 13,800,000,000 years of evolution.

After 13,800,000,000 years of evolution, there are 118 elements in the universe. From hydrogen, with a nucleus of a proton and a neutron, and an electron in orbit around the nucleus, atoms fused to increase the number of protons, neutrons, and electrons in each atom, creating increasingly complex atoms, 118 elements in total to date. The fusion took place, and continues to take place, inside huge stars. When each star fuses all its hydrogen atoms into elements higher than hydrogen, it dies in an explosion that sends all these elements into the universe around it, where they reach other star systems in their long journey through the void.

Our Homo Sapiens bodies each consists of about 7,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000 atoms. Every single atom in our body was created billions of years ago by nuclear fusion in the core of stars which no longer exist. And the atoms which now make us-up will continue to exist for trillions of years, long after the entity they temporarily formed ceased to exist. But, for an infinitesimal instance in time, within our entity, each of us knew an entire universe. Each of us was a whole universe, for a small, imperceptible moment.

Τhe observable universe is estimated to contain 200 billion to two trillion galaxies.
Our galaxy consists of about 100,000,000,000 stars...
Our body consists of 7,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000 atoms.
Three are approximately seven million times as many atoms in each of our bodies as the estimated total number of star systems in all the galaxies in the observable universe.
What is the difference between a star system and an atom?

Let's return to pondering the concept of time. When we say that the universe has existed for 13,800,000,000 years, what we are actually saying is that the universe exists for a length of linear time equal to the linear time it takes for the planet Earth to make a complete revolution around its star, the Sun, 13,800,000,000 times, and, incidentally, the Earth exists for only 4,500,000,000 revolutions out of these 13,800,000,000. This is a very arbitrary unit of measurement. And, anyway, what exactly does this unit of measurement mean, in the sense of duration of time. Is time running fast or slow? The fact is that everything we perceive, and the sense and meaning with which we perceive, is determined by how we "see" it. We understand everything from the point of view of our experience. Perception is based on the nature of each of us. The method by which we understand everything is an anthropomorphic method. That is, it makes sense to us, but makes no such “sense” to the universe.

Events occur through Time. We take one step after another. We perceive the past; we realize the present and we expect and hypothesize the possibility of the future. Time is the sum of events. One-event-after-another is linear time, with past present and future, but all events that have occurred and will occur also exist in a state of coexistence where time is not linear but is a dimension -a dimension which consists of Everything possible. By all means, in this sense, the universe has no linear age -it just ...is.

The concept of Existence (consciousness) has an absolute requirement of linear time. I think therefore I am. To think, I need to become aware of something that has occurred in the past, even a millisecond ago, understand it, observe my own self-understanding it and reason to my self that, therefore I exist. I am. And, I think about the present and expect a future. Existence itself is a perception in human logic, an anthropomorphic affair. In linear time of before-now-after. However, at the level of pure energy, clocks stop. In the perfect expression of the universe, in energy, there is no linear time, so, what, then, does "existence" mean? Does the true (not the anthropomorphic) universe have more than three dimensions, or does the universe have only one dimension. And, within this one dimension, when matter is generated by the Higgs Boson, three dimensions and time express the nature of the one dimension?

One wonders… an entity that produces and creates the thoughts, connections, relation of logic and coherence of identity that I happen to create in my biological brain, and I present in this post… how does one like me feel when my child is killed? What do I perceive as the meaning and consequence, to me, of death before Life, and what is the meaning of time before the perceived reality of the hypothesis of a non-anthropomorphic relativity of linear time in this wonderful universe -where the daily everyday existence of each of us forbids us to realize in its entirety the incomprehensible grandeur, and beautiful simplicity, of the One Universe without the linearity of Time?

The moment I started writing this current phrase is already in the past. The moment when we realize the present, the event we become cognizant of is already in the past. The whole of the past, in its entirety, represents, *is*, what we perceive as Existence. What does it matter if something happened a few seconds or several of our years ago… or, whether something will continue to exist in the hypothetical future we are expecting? Everything, within us, in our consciousness, in our personal Universe, is One and it depends entirely upon us, in our logic and volition, to exist in this "now" of ours, in our so-called “present”, knowing that there is no such place as “the present”. The so-called “present” is but the point of contact between the past and the expectation for a future. We can enjoy our existence continuously, in our "now". Until Time, for us, stops. This is the miracle of Existence, even if it exists only in the imagination generated in a complex biological organ evolved within the structure of an entity that is a fleeting spark in the eternity of perceived time.

In the perfect state of the universe there is no linear time. It’s like there is no past, present and future, but everything, all events, all Life from the beginning to the end of the universe simply “are”, they coexist in what could feel like Now. A “Now” that includes in one moment all past, present and future. In that perfect state which we cannot experience, but we can know of it, albeit in theory only, everyone we love is here with us in a very real sense. To sense it you need faith in Truth and you need love. And a smile.

Each one of us, each living being and those loved ones and strangers too around us, each is a Universe, because each, we, they, perceive it, therefore they are it --and it matters very little, in Truth, when we are. Where yesterday, today and tomorrow are One.