Απ' την Καρδίτσα με αγάπη.

Συνήθως ο κόσμος θυμάται τη χούντα κατά τις 21 Απριλίου. Εγώ περιέργως την θυμάμαι πιο πολύ κατά τις 17 Νοεμβρίου -γιατί τότε, το '73, ήμουνα πια 15 και όλα όσα συνέβησαν έδωσαν νόημα και εστίαση σε όσα είχα πάρει σα δεδομένα, μεγαλώνοντας, από τα 8.

Δεν είχε πια στα ενοχλητικά επίκαιρα πριν από την ταινία τον φαλακρό με το μυστρί. Και κάτι μου έλεγε ότι αν ήμουνα λίγο μεγαλύτερος και ήξερα το '67 αυτά που άρχισα να καταλαβαίνω το '73, θα ήταν η ζωή πολύ διαφορετική, και μπορεί να με είχε βρεί ο Νοέμβριος μέσα στο Πολυτεχνείο, είτε είχα μάθει να τον λέω Νοέμβριο, είτε Νοέμβρη.

Η Χούντα για μένα είναι ταυτισμένη με γεγονότα και πραγματικότητες που έζησα άμεσα με τους γονείς μου. Ο πατέρας μου ήταν 33 χρονών όταν στήθηκε το φανταράκι πάνω στη φωτιά μπροστά στο φοίνικα. Κι εγώ θυμάμαι το πρωινό που δεν είχε έρθει το πούλμαν να με πάει στο σχολείο, και όλοι οι μεγάλοι της γειτονιάς μιλούσαν βαρυσήμαντα στον δρόμο -ο πατέρας μου με έστειλε στο σπίτι "να πω στη μαμά ότι έγινε δικτατορία". Δεν ήξερα τι της έλεγα της μάνας μου αλλά σκεφτόμουνα ότι οτιδήποτε κάνει το πούλμαν να μην έρθει να με πάει στο σχολείο δεν μπορεί να είναι κακό.

Μετά καμιά δυό ώρες μάθαμε ότι το πούλμαν θα ερχόταν αύριο κανονικά, και λέω στη μάνα μου, μαμά, η δικτατορία τέλειωσε! και τότε κατάλαβα ότι η δικτατορία πρέπει να ήταν κάτι άλλο, γιατί της μάνας μου το πρόσωπο έγινε άσπρο ακούγοντάς με και μου είπε ταραγμένα αλλά στοργικά να μην ξαναπώ τέτοιο πράγμα δυνατά. Και από τότε, και για εφτά χρόνια, το καλοσκεπτόμουνα πριν πω οτιδήποτε δυνατά.

Οι γονείς μου δεν ήταν πολιτικοποιημένοι, και ο ακτιβισμός γι αυτούς ήταν μια σκάλα παρακάτω από το να διασχίζεις τη λεωφόρο Συγγρού με κλειστά τα μάτια. Δεν ήταν ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί, και το κέντρο ήταν καλύτερο από τα δύο πρώτα αλλά λόγο γεωγραφίας, όχι ιδεολογίας. Η μόνη τους πολιτική ιδεολογία ήταν να κρατάνε τους τρείς μας ασφαλείς. Αισθανόντουσαν ασφάλεια με τον Καραμανλή, ανασφάλεια με τον Παπανδρέου και τρόμο με τον εθνοσωτήρα που μας έβαλε στο γύψο.

Ο πατέρας μου στα 33 είχε μια πολύ καλή θέση στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Τη μισή διαγράμμιση στους δρόμους Αθηνών και περιχώρων τις είχε κάνει το κίτρινο φορτηγό με μένα να κρέμονται τα πόδια μου από πίσω καθώς με είχαν για μασκότ τα παιδιά του Υπουργείου.

Με τον Μάιο του '67, τα καινούργια αφεντικά πήγαν στο γραφείο του πατέρα μου στο υπουργείο και του είπαν ότι έκανε την δουλειά του πολύ καλά και τον θέλανε να μείνει και να συνεχίσει. Και για να γίνεται και κουβέντα, φιλαράκια που είχαν γίνει πέντε λεπτά τώρα με τον πατέρα μου, άρχισαν να τον ρωτούν να τους πει την γνώμη του και τι είχε ακούσει για άλλους συγκεκριμένους υπαλλήλους.

Ο μπαμπάς μου, που ήτανε ο καλύτερος και πιο δυνατός μπαμπάς του κόσμου, τους εξήγησε ότι για τον εαυτό του να τους πει ότι θέλανε αλλά για άλλους δεν είχε δουλειά να μιλάει.

Κι έτσι ο πατέρας μου πήρε δυσμενή μετάθεση στην Καρδίτσα.

Εκεί, σ' ένα ξενοδοχείο στην Καρδίτσα, με βρήκε ο Άη Βασίλης με το που μπήκε το '68 και άφησε τα δώρα κάτω από το κρεβάτι μου, στο ξενοδοχείο.

Όταν συστήνανε τον πατέρα μου στους ντόπιους, όλοι καθώς του έσφιγγαν το χέρι, του λέγανε ότι είχαν κιόλας ακούσει γι αυτόν, ότι τον είχε δει κόσμος να κρατάει το χέρι της γυναίκας του καθώς περπατούσαν στην κεντρική πλατεία. Το κράτημα χεριού δημοσίως, έστω και συζύγου, ήταν αξιοσημείωτη πράξη...

Για το σχολείο στο οποίο με στέλναν με το υστέρημά τους μείναμε η μάνα μου κι εγώ στην Αθήνα, στο Παλιό Φάληρο, και ο πατέρας μου, με το παλιό γαλάζιο Σίμκα 1000 πηγαινοερχόταν να είναι μαζί μας Σάββατο απόγευμα με Κυριακή χαράματα. Και έβρεχε ή χιόνιζε το Σιμκάκι έκανε τις διαδρομές... κι όταν καμιά φορά ήμουνα κι εγώ μέσα σταματούσαμε έξω από τη Λαμία, χαράματα, σε μια στάση καφενέ που ο ιδιοκτήτης είχε ένα λύκο σ' ένα κλουβί και πίναμε γάλα για πρωινό.

Αν και έμεινα με την μητέρα μου στην Αθήνα, η πρώτες εντυπώσεις από τα χρόνια της δικτατορίας ήταν η ζωή μας στην Καρδίτσα. Η πόλη, οι άνθρωποι, ο Θεσσαλικός κάμπος, το μεγάλο φράγμα σε μια τεχνητή λίμνη πάνω στα βουνά. Μέχρι και το Παυσίλυπο θυμάμαι που ήταν το πάρκο, και φυσικά την κεντρική πλατεία όπου κρατούσα τα χέρια και των δυό τους!

Στο σχολείο είχαμε λέσχη το Σάββατο μετά το τέλος της ημέρας. Και όσοι μέναν στη λέσχη τους έπαιρναν οι γονείς στις 7 το βράδυ. Κατά τις 7 πάντα το σιμκάκι έσκαγε μύτη από τη γωνία καθώς ο πατέρας μου κατέφτανε από την Καρδίτσα να με πάρει. Θυμάμαι μια φορά κάτι που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση. Είχε αργήσει και είχα μείνει μόνος μου με δυό δασκάλους να με φυλάνε. Όταν με ρώτησαν που είναι ο πατέρας μου τους απήντησα περήφανα ότι ερχόταν από την Καρδίτσα. Κι εκείνοι και οι δύο λυθήκανε στα γέλια.

Κατά το '69 είχε γίνει δυσβάστακτη η Καρδίτσα που άφηνε την μάνα μου μακριά από τον πατέρα μου, και τον πατέρα μου μακριά από τη μάνα μου, και εμένα μακριά από τον πατέρα μου , και το σιμκάκι έπνεε τα λοίσθια -αν και κατάφερε ο πατέρας μου να το κουνάει μέχρι το '76! Και το '69 πια ο πατέρας μου είχε αρχίσει να αναγκάζεται να δανείζεται από το χαρτζιλίκι που μου έδινε η μητέρα του, για τον εγγονό της, για να βάζει βενζίνη στο σιμκάκι.

Κι έτσι παραιτήθηκε το καλοκαίρι του '69 και άρχισε να παλεύει από δουλειά σε δουλειά μέχρι που έριξε άγκυρα το '75 στα λογιστήρια του Πειραιά.

Και για τους λόγους αυτούς, κάθε 17 Νοεμβρίου θυμάμαι την Καρδίτσα.

Και πως και γιατί τελικά δεν έγινα Καρδιτσιώτης.

ΥΓ. Η Καρδίτσα εμφανίστηκε στη ζωή μου ξανά το 1997 όταν ανακάλυψα το Ελληνικό μπακάλικο του κυρ Νίκου στο Μπρόκτον της Μασαχουσέτης, όπου έφτιαχνε, σπιτικά, τα καλύτερα Καρδιτσιώτικα λουκάνικα που είχα φάει ποτέ -ακόμα και στην Καρδίτσα!