Απομνημονεύματα

Διάβασα σήμερα στο CNN και στο BBC ότι ένας άλλος Γιωργάκης, με μεσαίο αρχικό "W", και επίθετο που θυμίζει θάμνο, Αμερικανιστί Μπους, έγραψε τα απομνημονεύματά του. Μετά από σχεδόν δύο χρόνια σιωπή, αποφάσισε να υπερασπίσει το ενεργητικό του στο οβάλ σχήματος γραφείου του Λευκού Οίκου.

Τρία είναι απ' ότι βλέπω τα κύρια σημεία:

1) Παίρνει ευθύνη για την απόφαση να βασανίσει ύποπτους με την μέθοδο του να αδειάζει σιγά-σιγά ο βασανιστής ένα κουβά νερό πάνω στο πρόσωπό του βασανιζόμενου καθώς είναι καλυμμένο με μια κουκούλα: το "στεγνό πνιγμό".

2) Εξηγεί πως οι αποφάσεις του ήταν βασισμένες στην πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ ήταν υπό επίθεση και είχε χρέος να υπερασπίσει τη χώρα.

3) Αποδέχεται όλη την ευθύνη για την αναποφασιστικότητα που οδήγησε στην καταστροφικά ανεπαρκή αρχική απάντηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στις εκκλήσεις βοηθείας από τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα.

Είναι μάλλον γνωστή, από άλλες αναρτήσεις και σχόλια σε άλλα μπλογκ, πια είναι η γνώμη μου για τον Μπούς υιό:

Ένας μικρούλης Πινόκιο που λάθεψε τη φωνή του Γκεπέτο για τη φωνή του Θεού.

Ένα ασήμαντο ανθρωπάκι με μυαλό όχι μεγαλύτερο ενός ρεβιθιού, που είναι υπεύθυνο για δεινά πολλά σε πάμπολλους.

Πιστεύω ότι η εκλογή του το 2000 ήταν το δεύτερο κου-ντ'-ετά που έγινε στις ΗΠΑ, το πρώτο τα συμβάντα των 48 ωρών που ακολούθησαν τη δολοφονία του Κέννεντυ, και αυτό, το δεύτερο, πραγμένο όχι με τον ήχο από ερπύστριες τανκς αλλά με μια μόνο ψήφο ενός μόνο ανθρώπου που καθόταν στο ανώτατο δικαστήριο, το οποίο σταμάτησε με 5 ψήφους έναντι 4 την καταμέτρηση των αποτελεσμάτων στη Φλώριδα.

Η εκλογή του το 2004 ήταν αποτέλεσμα της λαμπρής ιδέας του σύμβουλου του Μπους, Καρλ Ρωβ, να τρομοκρατήσει την μέση Αμερική ότι αν βγουν οι Δημοκρατικοί θα σταματήσουν την θανατική ποινή στις πολιτείες που ισχύει ακόμα, και θα υποστηρίξουν ενεργά την απόφαση Ρο εναντίων Γουέηντ που είχε νομιμοποιήσει τις εκτρώσεις τη δεκαετία του '70.

Επίσης δεν βοήθησε το γεγονός ότι δεν υπήρχαν αξιόλογοι υποψήφιοι των Δημοκρατικών ούτε το 2000, ούτε, περισσότερο, το 2004.

Η Αμερική και τις δύο εκλογές είχε να διαλέξει μεταξύ του ηλιθίου και του ηλιθιότερου, και διάλεξε και τις δύο φορές τον ηλιθιότερο.

Έφτασα στην Μασαχουσέτη στην αρχή της θητείας του μπαμπά του, του πατρικίου Μπους του μεγαλύτερου, που ήταν ο αντιπρόεδρος του Ρήγκαν και πρώην διευθυντής της CIA.

Είδα με τα μάτια μου και ένοιωσα με τα σωθικά μου τον απόηχο του δυναμισμού της εποχής του Ρήγκαν σε μια κοινωνία που είχε αποκτήσει ασταμάτητη και επικίνδυνη αδράνεια ανοδικής πορείας.

Έζησα το ζενιθ της ειρήνης, πλούτου και ευημερίας των χρόνων των Κλίντον, και το ναδίρ της  φτώχιας, φόβου και εξαθλίωσης των χρόνων του Πινόκιο.

Λένε ότι η οικονομία συρρικνώθηκε το 2001 μετά από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Δεν είναι αλήθεια αυτό. Είχα δική μου επιχείρηση με 4-7 υπαλλήλους από το 1996. Και είχα πελάτες και φίλους με δικές τους μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι τα τηλέφωνα των τμημάτων πωλήσεων σταμάτησαν ξαφνικά να χτυπάνε, όχι στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, αλλά τον Δεκέμβριο του 2000, την επομένη μέρα αφού το ανώτατο δικαστήριο έδωσε την προεδρία στον Μπους. Για τους επιχειρηματίες, ο φόβος που ενέπνεε αυτός ο άνθρωπος ήταν καθαρός.

Τα χονδρικά έσοδα της εταιρίας μου το 2001 είχαν 48% μείωση από το 2000. Τα τέσσερα χρόνια από 1996 έως 2000, τα χονδρικά μου έσοδα ανέβαιναν σταθερά κατά περίπου 30% τα πρώτα τρία χρόνια, και 56% τον τέταρτο το 2000. Ποτέ μέχρι το 2007 που έφυγα δεν έφτασα το 1999 και 2000.

Την επίθεση στο Ιράκ την είχα ξαναδεί στον κινηματογράφο, στα τελευταία 15 λεπτά του Νονού όταν ο Μάικλ Κορλεόνε δολοφονεί όλο τον κόσμο εκδικούμενος τον μπαμπά Μάρλον, και για να προστατέψει την "οικογένειά" του.

Τώρα ο κύριος Μπους βγαίνει με τα απομνημονεύματά του και τις εξηγήσεις του.

Το μόνο που μπορώ ειλικρινά να αισθανθώ σαν απάντηση στο βιβλίο αυτό είναι: Άει στο διάολο μαλάκα.