Το περασμένο Σάββατο πήγαμε βόλτα στην Πάρνηθα!
Η Μαργαρίτα και ο Λεωνίδας ανέβηκαν από το κάτω τελεφερίκ μέχρι το καταφύγιο Μπάφι,
και από εκεί περπατήσαμε και οι τρεις μέχρι το πυροφυλάκιο, περνώντας από τον κρανίου τόπο
που ο ...στρατηγός άνεμος, θυμάστε τον στρατηγό άνεμο; άλλαξε την Πάρνηθα, το 2007.
Μιά υπέροχη μέρα!
Φχαριστούμε ξάδελφε! :-)
οι φωτό με κλικ μεγαλώνουσι!
 |
Τα λάστιχα ήταν φάρδους 235, αλλά στην Ιταλία το μέγεθος γράφεται στην άδεια,
και αν φοράς διαφορετικά από την άδεια σε κάνουνε ντά!
Τους ήρθε ότι το Cherokee πρέπει να φοράει 225 αντί 235 και έπρεπε να αλλάξω!
Και όπως ξέρετε, η αστυνομία κάθεται στην θέση του συνοδηγού!
Αλλά η red sister είναι ευτυχής που έγινε Ιταλίδα,
γεννημένη στην Μασαχουσέτη, 13 χρόνια ΗΠΑ και 6 Ελληνίδα.
γεννημένη στην Μασαχουσέτη, 13 χρόνια ΗΠΑ και 6 Ελληνίδα.
και τον μπαμπά της δεν θα τον έχει πια γιουσουφάκι το μινιστέρο γκρέκο του γροσιού.
Στα "βασιλικά" κτήματα πήγατε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί το δάσος οργιάζει!
Όχι ακόμα! Είχα κέφι για μαυρόασπρες :-)
ΔιαγραφήΠάντως ο αδελφός του παππού μου ήταν ένας από τους τρεις αξιωματικούς που κάηκαν ζωντανοί σώζοντας τον βασιλιά από την πυρκαγιά του 1916. Οπότε πρέπει να πάμε κι από 'κει! Δεν έχω πάει ποτέ! Μόνο μέχρι το αεροδρόμιο του Τατοΐου έχω φτάσει...
Ουπς! ξέχασα το "ξ" από το "ξάδελφος" :-) κι' έβαλα και λάθος τόνο :-))
ΔιαγραφήΝα πας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟργιαστική βλαστηση αλλα και θυμος απο την εγκατάλειψη ενος κομματιου της ιστοριας μας
Αλλά εκει το δάσος ειναι πολυ πυκνό, μεσα σε εκεινα τα μονοπάτια είναι υπέροχα να περπατας και να κάνεις ποδήλατο
Θα μπει στο πρόγραμμα! Έχουμε 8 μέρες ;-)
ΔιαγραφήΈχουμε εγκαταλείψει πολλά κομμάτια της ιστορίας μας. Μια μέρα ίσως ένα έπλο σηκωθεί και αλλάξουμε...
ΔιαγραφήΠρέπει να το δούμε το Τατόι. Θα αρέσει και στην Μαργαρίτα... αλλά θα στεναχωρεθεί αν είναι πραγματικά εγκαταλελειμμένο..
Ακόμα μία φορά μας χάρισες πανέμορφες φωτογραφίες. Ευχαριστούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν πάτησα για να τις μεγαλώσω είδα ότι είναι 53 και τρόμαξα. Αργότερα, όταν έφτασα στην τελευταία, πατούσα το δεξί βελάκι επίμονα και όταν πρόσεξα ότι τελείωσαν είπα "αυτό ήταν μόνο;".
Εντυπωσιακή μέσα από την καταστροφή που αποτυπώνει η δέκατη φωτό.
Να πάτε στο Τατόι. Συμφωνώ με Τζον Μπόη.
Καλά να περνάτε!
Το Τατόι μπήκε στο πρόγραμμα και από την Μαργαρίτα! Το θέμα είναι πότε και πως θα προλάβουμε πριν φύγουμε...
ΔιαγραφήΚαι μένα μου αρέσει η #10!
Με το που φτάσαμε ήξερα αμέσως ότι πρόκειται για μαυρόασπρες φωτογραφίες. Στα χρόνια τα παλιά του φιλμ, τα πάντα εξαρτιόνταν από επιλογή είδους φιλμ, φίλτρων για φακούς, μέθοδο εμφάνισης και μέθοδο και χαρτί εκτύπωσης. Τώρα, είμαι προσεκτικός να χρησιμοποιώ την ψηφιακή τεχνολογία και το Φώτοσοπ της Αντόμπι για να κάνω ακριβώς αυτά που θα γινόντουσαν και με φιλμ και σε σκοτεινό θάλαμο χωρίς να χρησιμοποιήσω τα έξτρα κουδουνάκια και κουμπιά της τεχνολογίας! Πες με συντηρητικό, ή purist :-)
Αλλά τόσες λεπτομέρειες και τεχνικές που συνέβαλαν στις παραπάνω φωτογραφίες θα ήταν άγνωρες ως πλαίσια και δυνατότητες σε κάποιον νέο που δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες των σημείων που συγκλίνουν για να δημιουργήσουν μιά φωτογραφία, ιδίως μαυρόασπρη. Είναι μια τεχνική, ή και τέχνη, που εξαφανίζεται...
Νά 'σαι καλά αγαπητή μου Emily :-)
Αχ αυτά τα καμμένα. Τι κρίμα. Όσο για το Τατόι, ναι αξίζει να πας. Εδώ μπορείς διαβάσεις μια σχετική ανάρτηση : http://roadartist.blogspot.gr/2011/07/blog-post_13.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι! εκείνη την ανάρτηση την είχα διαβάσει! Νόμιζα μάλιστα ότι είχα αφήσει σχόλιο αλλά φαίνεται πως όχι. Κλαίει η καρδιά μου όταν βλέπω καμένα δάση, όπως και το βουνό της Φτέρης πάνω από το Αίγιο όπου είχα περάσει τόσα καλοκαίρια παιδί και κάηκε λίγες βδομάδες μετά από την Πάρνηθα... Να δούμε μπας και προλάβουμε να πάμε στο Τατόι το επόμενο Σάββατο πριν φύγουμε...
ΔιαγραφήΑχ Δημήτρη, ήθελα να σε ρωτήσω γιατί έβγαλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες αλλά το ξέχασα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως έχει ξαναγίνει, διάβασες τη σκέψη μου και απάντησες.
Θα επιμείνω λίγο ακόμα στη φράση σου "Με το που φτάσαμε ήξερα αμέσως ότι πρόκειται για μαυρόασπρες φωτογραφίες".
Δε με νοιάζει να εξηγήσεις τόσο την τεχνική δηλαδή (που δεν καταλαβαίνω ούτως ή άλλως) όσο η *σκέψη* που σε οδήγησε στην απόφαση της ασπρόμαυρης φωτό.
Δύο πράγματα με θλίβουν σε σχέση με την Πάρνηθα.
Το πρώτο είναι ότι τόσα χρόνια μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 20007 δεν έχει γίνει αναδάσωση.
Το δεύτερο είναι τα σπίτια που έχουν χτιστεί στις πλαγιές μέχρι αρκετά μεγάλο υψόμετρο πλέον. Το τελευταίο που λείπει από την Αττική είναι ακόμα ένα χτισμένο βουνό.
Δεν είναι αξιολογική η σειρά. Πραγματικά δε μπορώ να κρίνω ποιο είναι το πιο σοβαρό παράπτωμα από τα δύο. Ξέρω όμως ότι όσο οι κάτοικοι των δυτικών συνοικιών της Αθήνας ανέχονται αυτή την κατάσταση δεν πρέπει να διαμαρτύρονται για τις πλημμύρες.
Η φωτογραφία είναι ένα μέσο επικοινωνίας, μία μεταφορά αίσθησης και σκέψης από ένα νου/ψυχή σε άλλον. Ως εκ τούτου αφ' ενός ακολουθεί κανόνες τους οποίους πρέπει κανείς να μάθει και να καταλάβει και μετά να υιοθετήσει κατά προσωπική προτίμηση και έκφραση, και αφ' εταίρου είναι εντελώς υποκειμενική.
ΔιαγραφήΈνα θέμα μπορεί να φωτογραφηθεί και έγχρωμο και μαυρόασπρο με εξάρτηση για την απόφαση στις γωνίες και το φως και τηνσκιά, και την κίνηση και υφή του αντικειμένου όπως και την δυναμική (δυναμισμό) της σύνθεσης στο κάδρο και της οπτικής γωνίας όπως και της ευρύτητας της γωνίας.
Για έναν επικοινωνητή (φωτογράφο), μία σύνθεση είναι μαυρόασπρη και άλλη έγχρωμη, ανάλογα με τις επιλογές και προτιμήσεις για τα παραπάνω.
Μπορώ να κοιτάξω κάτι και να πω (για μένα) "αυτό είναι μαυρόασπρο". Ή μπορώ να αποφασίσω ότι "σήμερα" θα πάρω μαυρόασπρες φωτογραφίες. Το ένα διαφορετικό από το άλλο. Ένα θέμα μπορεί να "δίνεται" καλύτερα και πιο αποτελεσματικά στο σκεπτικό και τεχνική της μαυρόασπρης φωτογραφίας, ή μπορεί ο φωτογράφος να επιλέξει να πλησιάσει ένα θέμα με τεχνική μαυρόασπρης φωτογραφίας.
Αυτά που συνέκλιναν ( που ήρθαν όλα μαζί) να κάνουν την φωτογράφηση στην Πάρνηθα μαυρόασπρη, ήταν ο χειμώνας, το κρύο, το ανοιχτόχρωμο χώμα/βράχια με τα σκούρα δ'εντρα και τον ουρανό με λευκά σύννεφα και μπλέ εδώ κι εκεί. Η δυναμική που θα μπορούσα να εισάγω στις συνθέσεις με μαυρόασπρη τεχνική θα εστίαζαν στην ουσία του τοπίου και θα έδινε ζωή στα νεκρά δέντρα πολύ περισσότερο από έγχρωμο.
Στην προκειμένη περίπτωση το έγχρωμο θα απεικόνιζε μία οπτικά πληκτική πραγμαικότητα ενώ το μαυρόασπρο θα εστίαζε στην αίσθηση που προέβαλε το τοπίο σε εμένα :-)
Η Μαργαρίτα, που είναι η δουλειά της και οι σπουδές της, λέει ότι είναι καλύτερο να αφήνεται η φύση να εξελιχτεί μόνη της, αντί, ας πούμε, αναδάσωση, σε εκτάσεις όπως η Πάρνηθα (αντί μικρότερες εκτάσεις μεσα ή δίπλα σε πόλη). Εκεί που πέφτει κριτική, είναι στο τι επέτρεψε την καταστροφή (αμέλεια, άγνοια, ανικανότητα) περισσότερο από το πως να διορθωθεί.
Οι πλημύρες στα δυτικά προάστια, εν μέρει γίνονται λόγω των γυμνών βουνών (χωρίς ζωντανές ρίζες δέντρων στο έδαφος), αλλά περισσότερο λόγω κουζουλού σχεδίου πόλεως και ανύθυνης αυθαιρεσίας και κατασκευής δρόμων και κτισμάτων...
Η διαμαρτυρία των κατοίκων για τις συγκεκριμένες πλημύρες θα έπρεπε να αρχίσει προς ...τον καθρέπτη :-)
Π.Χ.: Μπορώ να φωτογραφίσω τον ίδιο άνθρωπο και σε μαυρόασπρο και σε έγχρωμο πορτραίτο. Αλλά στην κάθε περίπτωση ο φακός, η γωνία, ο φωτισμός και η στάση του ατόμου θα είναι διαφορετικά.
ΔιαγραφήΜπορούμε να κλέψουμε μερικές φωτογραφίες;
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Και όχι μόνο! Παίρνετε και ένα στικ με όλες την αλλη βδομάδα :-)
Διαγραφή