Χρόνια τώρα σ' αυτό το μπλογκ μάλλιαζε η γλώσσα μου να λέω ότι οι ξένοι δεν μας παίρνουν σοβαρά και ότι δεν παίρνουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας σοβαρά. Mε το πλήρωμα του χρόνου, αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει, με την αλλαγή να προέρχεται από την πιο α-πίθανη πηγή.
Η αίσθηση που συλλέγω από τις Ελληνικές και τις διεθνείς ειδήσεις μού δίνει την εντύπωση ότι για πρώτη φορά η κάθε συνιστώσα της διεθνούς κοινότητας έχει αρχίσει να παίρνει την Ελλάδα στα σοβαρά, επί ίσου επιπέδου. Εκείνοι που συμφωνούν μαζί μας δεν μιλάν πλέον σαν τους θείους που μιλάνε καλά για τα άτακτα ανίψια τους, αλλά σαν ίσοι. Το καταπληκτικό βρίσκεται στο ότι εκείνοι που διαφωνούν μαζί μας ακούνε τα ίδια τους τα λόγια να αντιπροσωπεύουν μουλάρωμα και κακία αντί για ενάρετη ανωτερότητα.
Για να μην μιλήσω καν για το πως η ελπίδα και το αίσθημα αξιοπρέπειας έχει ήδη ριζοσπαστικά αλλάξει το σύμπαν για κάπου 55% των Ελλήνων.
Μου θυμίζει εκείνη την στιγμή στα χρόνια που ήμουν νεότερος από το πόσο είμαι τώρα, και περίμενα μήνες και χρόνια πότε θα φιλήσω κορίτσι για πρώτη φορά: κάτι που είχε διαφανεί πλέον ως όνειρο θερινής νυκτός, αδύνατο να συμβεί. Και μία ωραία θερινή νύχτα, κοντά στην παραλία δίπλα στο εξοχικό της μαμάς της και του μπαμπά της, βρήκα το παράλογο και εξωφρενικό στιγμιαίο θάρρος να πω στο ομορφότερο και πιο σέξι κορίτσι που είχα δει ποτέ, ότι θέλω να την φιλήσω. Πριν προλάβω να σκύψω το κεφάλι, να γυρίσω και να τρέξω μακριά με ντροπή και ηττοπάθεια, εκείνη πρόλαβε να βάλει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και να κλείσει τα μάτια της.
Δεν έτυχε να την ξαναφιλήσω ποτέ μετά από εκείνο το βράδυ, και εκείνης η ζωή και χαρακτήρας δεν βγήκε και πολύ καλή αργότερα απ' ότι είχα ακούσει, αλλά εκείνο το ένα και πρώτο φιλί είναι ακόμα στο στόμα μου με γεύση κρυστάλλινης πηγής του βουνού. Και υπήρξε μόνο επειδή βρήκα το στιγμιαίο θάρρος να το ζητήσω σαν αγόρι με ίσια σπονδυλική στήλη. Και να το πάρω, αλλά και να το δεχτώ.
Ίσως η Ελλάδα να μείνει με κάποια τέτοια αίσθηση στην ψυχή από την περασμένη και τις επόμενες εβδομάδες. Και αυτό μόνο ίσως να αρκεί για να ενηλικιωθεί η κοινωνία μας... Η πρώτη φορά που πήραμε τον εαυτό μας σοβαρά, και αμέσως μας πήρανε και οι άλλοι σοβαρά κι αν ακόμα διαφωνούν μαζί μας, ή δεν μας θέλουνε, ή θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους (...σαν φυλή).
Δεν ξέρω αν η Γερμανία θα ενδώσει και θα χάσει το παιγνίδι της αυταρχικότητας πριν ή αφού καταστραφούμε, αλλά θα το χάσει. Και όταν το χάσει θα πιστωθεί η αρχή της μάχης στους Έλληνες, είτε έχουμε καταστραφεί είτε όχι.
Ξέρω ότι ο Αλέξης Τσίπρας έφερε τον τσαμπουκά στην κυβέρνηση. Τώρα όμως έχω αρχίσει να βλέπω ότι δεν είναι ο τσαμπουκάς που περίμενα. Είναι τσαμπουκάς σωστός, δίκαιος, και πολύ διπλωματικός, όσο διπλωματικός μπορεί να είναι ο τσαμπουκάς, με αχνές πιθανότητες να πετύχει το αδιανόητο. Τώρα ξέρω ότι την κωλοτούμπα του θα την κάνει, αλλά είναι τόσο ιδιοφυής η κωλοτούμπα την οποίαν άρχισε να στήνει, που δεν μπορεί να θεωρηθεί πλέον κωλοτούμπα, όπως έγραψα και στην προ-προηγούμενη ανάρτηση.
Όταν φτάσει μιά στιγμή που οι άνθρωποι αξίζουν περισσότερο από την λογική, αυτή είναι μία καλή στιγμή.
Το δίκιο να λέγεται, και, ελπίζω να το λέω.
Το δίκιο να λέγεται, και, ελπίζω να το λέω.
υγ. Σαμαρά και Βενιζέλο (και 'σύ Γιωργάκη, με ακούς;) το "κωλόπαιδο του τσαμπουκά" (σε εισαγωγικά πλέον) απέδειξε ήδη, κατά την γνώμη μου, ότι, λες και δεν το ξέραμε, είστε και οι δύο (τρεις) να σας στήσουμε στο Σύνταγμα να σας φτύνουμε (χωρίς κάγκελα εκτός από της... το δικό σας το κάγκελο).
...άντε, τα λέμε από Δευτέρα βράδυ. Τώρα, το καλύτερό μου ήμισι και εγώ φεύγουμε :-)
:) Με το καλό και σας περιμένουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά! Ερχόοοοομαστε!!!
Διαγραφή(...έχει μποφώρ, ε; Γιούπιιιιι)
Σοφά ο Σύριζα απέφυγε να κάνει όσα έκανε το θλιβερό δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου. Θορύβησε το Βερολίνο αμφισβητώντας το αλάθητο του, ώστε να μην συμπεριφέρεται η Ελλάδα σαν προτεκτοράτο. Απλώς τώρα απαιτούνται τρόπος και ψυχραιμία και αξιοποίηση του χρόνου χωρίς υπερβολικές βιασύνες. Η κυβέρνηση σωστά συγκρούεται προτού προχωρήσει σε μια πολιτική συμφωνία. Λάθος νομίζω θα είναι η βιασύνη να κλιμακώει κάτι τέτοιο χωρίς προηγουμένως να εξαντλήσει τον χρόνο που διαθέτει. Πρέπει πρώτα να διαβουλευτεί νηφάλια, να οργανώσει συμμαχίες και να βρει τα κατάλληλα πρόσωπα που θα την υποστηρίξουν τόσο εντός όσο και εκτός, να μην ανοίγει όλα τα μέτωπα με μιας. Ιδιαιτέρως όταν έχει απέναντι της αποφασισμένα γεράκια που έχουν τον τρόπο και να τρομοκρατούν και να εκβιάζουν. Ισχύει το εξής παράδοξο: έχουμε πολύ χρόνο επειδή ακριβώς μας πιέζει ο χρόνος. Επίσης οι εχθροί μας φάνηκαν όλοι μονομιάς, οι φίλοι μας ακόμα κρύβονται. Λόγου χάρη ο Ραχόι πλειοδοτεί σε μιαν αποτυχία του Σύριζα ώστε να ελέγξει και το δικό του πρόβλημα με τους Podemos. Άρα ο Νότος είναι διασπασμένος κι εμείς φορτωμένοι με ευθύνες δυσανάλογα μεγάλες. Τη στιγμή αυτή η πολιτική εμπειρία του Γιάννη Δραγασάκη είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε φτάσαμε, αλλά ξέχασα το Greek language pack για το Office 2007 σε αλλο κομπιούτερ, κι έτσι θα γράφω ανορθόγραφα για τρεις βδομάδες. Εκτός αν έχει κανένας να μου δώσει μιά και η Microsoft δεν το διαθέτει πλέον.
ΔιαγραφήΑκριβώς όπως τα λες αγπατέ spacefreak και τώρα που μετράνε και οι ώρες με συνεχείς εξελίξεις, και έιμαστε 48 ώρες μετά το σχόλιό σου, το σχόλιο ισχύει και οι πιθανότητες να τα κάνουν θάλασσα, κατά τα φαινόμενα, δεν είναι προ των θυρών. Ο Βαρουφάκης μέχρι τώρα φαίνεται σαν το κρυφό χαρτί που δεν περίμενε κανείς. Θεωρώ παιδαριώδες να σχολιάζουν μερικοί αρνητικά τις ...στυλιστικές του επιλογές, μια και αυτές είναι ακριβώς μέρος της όλης εικόνας. Και τελικά περί εικόνας και περί εντυπώσεων πρόκειται. Σωστές εντυπώσεις την σωστή στιγμή, όταν ήταν όλα ώριμα και περίμεναν να τα εκμεταλλευτούμε. Αν συνεχίσουν τα πράγματα όπως έχουν μπορεί να μην υπάρξει ριζική αλλαγή στην κατάστασή μας αλλά θα αλάξουν οι λέξεις και οι εντυπώσεις, με άμεσο αποτέλεσμα ένα καινούργιο "σύμπαν" στην Ελλάδα --κάτι που πάρα πολύ το χρειάζεται ο κόσμος.
Συμφωνω μαζί σου κατά λέξη.