Σοβαρά

Χρόνια τώρα σ' αυτό το μπλογκ μάλλιαζε η γλώσσα μου να λέω ότι οι ξένοι δεν μας παίρνουν σοβαρά και ότι δεν παίρνουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας σοβαρά. Mε το πλήρωμα του χρόνου, αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει, με την αλλαγή να προέρχεται από την πιο α-πίθανη πηγή.

Η αίσθηση που συλλέγω από τις Ελληνικές και τις διεθνείς ειδήσεις μού δίνει την εντύπωση ότι για πρώτη φορά η κάθε συνιστώσα της διεθνούς κοινότητας έχει αρχίσει να παίρνει την Ελλάδα στα σοβαρά, επί ίσου επιπέδου. Εκείνοι που συμφωνούν μαζί μας δεν μιλάν πλέον σαν τους θείους που μιλάνε καλά για τα άτακτα ανίψια τους,  αλλά σαν ίσοι. Το καταπληκτικό βρίσκεται στο ότι εκείνοι που διαφωνούν μαζί μας ακούνε τα ίδια τους τα λόγια να αντιπροσωπεύουν μουλάρωμα και κακία αντί για ενάρετη ανωτερότητα.

Για να μην μιλήσω καν για το πως η ελπίδα και το αίσθημα αξιοπρέπειας έχει ήδη ριζοσπαστικά αλλάξει το σύμπαν για κάπου 55% των Ελλήνων.

Μου θυμίζει εκείνη την στιγμή στα χρόνια που ήμουν νεότερος από το πόσο είμαι τώρα, και περίμενα μήνες και χρόνια πότε θα φιλήσω κορίτσι για πρώτη φορά: κάτι που είχε διαφανεί πλέον ως όνειρο θερινής νυκτός, αδύνατο να συμβεί. Και μία ωραία θερινή νύχτα, κοντά στην παραλία δίπλα στο εξοχικό της μαμάς της και του μπαμπά της, βρήκα το παράλογο και εξωφρενικό στιγμιαίο θάρρος να πω στο ομορφότερο και πιο σέξι κορίτσι που είχα δει ποτέ, ότι θέλω να την φιλήσω. Πριν προλάβω να σκύψω το κεφάλι, να γυρίσω και να τρέξω μακριά με ντροπή και ηττοπάθεια, εκείνη πρόλαβε να βάλει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και να κλείσει τα μάτια της.

Δεν έτυχε να την ξαναφιλήσω ποτέ μετά από εκείνο το βράδυ, και εκείνης η ζωή και χαρακτήρας δεν βγήκε και πολύ καλή αργότερα απ' ότι είχα ακούσει, αλλά εκείνο το ένα και πρώτο φιλί είναι ακόμα στο στόμα μου με γεύση κρυστάλλινης πηγής του βουνού. Και υπήρξε μόνο επειδή βρήκα το στιγμιαίο θάρρος να το ζητήσω σαν αγόρι με ίσια σπονδυλική στήλη. Και να το πάρω, αλλά και να το δεχτώ.

Ίσως η Ελλάδα να μείνει με κάποια τέτοια αίσθηση στην ψυχή από την περασμένη και τις επόμενες εβδομάδες. Και αυτό μόνο ίσως να αρκεί για να ενηλικιωθεί η κοινωνία μας... Η πρώτη φορά που πήραμε τον εαυτό μας σοβαρά, και αμέσως μας πήρανε και οι άλλοι σοβαρά κι αν ακόμα διαφωνούν μαζί μας, ή δεν μας θέλουνε, ή θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους (...σαν φυλή).

Δεν ξέρω αν η Γερμανία θα ενδώσει και θα χάσει το παιγνίδι της αυταρχικότητας πριν ή αφού καταστραφούμε, αλλά θα το χάσει. Και όταν το χάσει θα πιστωθεί η αρχή της μάχης στους Έλληνες, είτε έχουμε καταστραφεί είτε όχι.

Ξέρω ότι ο Αλέξης Τσίπρας έφερε τον τσαμπουκά στην κυβέρνηση. Τώρα όμως έχω αρχίσει να βλέπω ότι δεν είναι ο τσαμπουκάς που περίμενα. Είναι τσαμπουκάς σωστός, δίκαιος, και πολύ διπλωματικός, όσο διπλωματικός μπορεί να είναι ο τσαμπουκάς, με αχνές πιθανότητες να πετύχει το αδιανόητο. Τώρα ξέρω ότι την κωλοτούμπα του θα την κάνει, αλλά είναι τόσο ιδιοφυής η κωλοτούμπα την οποίαν άρχισε να στήνει, που δεν μπορεί να θεωρηθεί πλέον κωλοτούμπα, όπως έγραψα και στην προ-προηγούμενη ανάρτηση.

Όταν φτάσει μιά στιγμή που οι άνθρωποι αξίζουν περισσότερο από την λογική, αυτή είναι μία καλή στιγμή.
Το δίκιο να λέγεται, και, ελπίζω να το λέω.

υγ. Σαμαρά και Βενιζέλο (και 'σύ Γιωργάκη, με ακούς;) το "κωλόπαιδο του τσαμπουκά" (σε εισαγωγικά πλέον) απέδειξε ήδη, κατά την γνώμη μου, ότι, λες και δεν το ξέραμε, είστε και οι δύο (τρεις) να σας στήσουμε στο Σύνταγμα να σας φτύνουμε (χωρίς κάγκελα εκτός από της... το δικό σας το κάγκελο).

...άντε, τα λέμε από Δευτέρα βράδυ. Τώρα, το καλύτερό μου ήμισι και εγώ φεύγουμε :-)