Φροντίδα

Τους Έλληνες γιατρούς μόνο άλλοι Έλληνες γιατροί μπορούν να δικαιολογήσουν μέσα από την υπεροψία τους. Και η μόνη ελπίδα που έχει ένας ασθενής είναι να του τύχει ένας γιατρός που εκτός από γιατρός να είναι και άνθρωπος. Αν κιόλας ανακατευτούν και συγγενείς της συμφοράς, πουλάς το αγρόκτημα και μετακομίζεις.

Είχα την μητέρα μου που έφυγε τον Αύγουστο του 2007. Είχα και την "μητέρα" στην Αγγλία, την μητέρα του καλύτερού μου φίλου από το Κολέγιο που έφυγε τον Μάιο του 2009 και πήγα αυθημερόν να είμαι ένας από τους έξι που την πήγαμε να κοιμηθεί δίπλα στον άντρα της. Είχα ακόμη την δεύτερη μητέρα μου στην Αθήνα, που είχε βοηθήσει την μητέρα μου να με μεγαλώσει, και είχε βοηθήσει να μεγαλώσει και η πρώτη μου ξαδέλφη. Ήταν μόνη της, ζούσε μόνη της, και στην Αθήνα είχε και μια αδελφή που δεν πολυμιλούσαν.

Όποτε ήμασταν στην Αθήνα με την Μαργαρίτα μαγείρευα και κατέβαινε μια φορά να φάμε μαζί, αλλά αυτό που της έδινε πιο πολύ χαρά ήταν να μας πηγαίνει με την Μαργαρίτα στον Λάμπρο στην Βουλιαγμένη να μας κάνει το τραπέζι κοιτώντας την θάλασσα, μιά φορά τον χρόνο.

Είχε σπάσει το γόνατο της τον περασμένο Σεπτέμβριο και τώρα ήταν και έτοιμη να αποχωριστεί το μπαστούνι που χρησιμοποιούσε αφού είχε ξεπεράσει πρώτα την ανάγκη του πι.

Σήμερα μου τηλεφώνησε η ξαδέλφη μου. Η γυναίκα που είχε βοηθήσει να μεγαλώσουμε και οι δύο, είναι σε κώμα σε γνωστό νοσοκομείο του ΕΣΥ στην Αθήνα, διασωληνομένη, από το Σάββατο με κατεστραμμένο το ένα νεφρό από "μικρόβιο" (έτσι το περιέγραψε στο τηλέφωνο) το οποίο δεν είχε ανακαλυφθεί μέχρι που σωριάστηκε το Σάββατο. Ενώ είναι σε κώμα, διασωληνομένη, βρίσκεται σε έξτρα κρεβάτι σε φουλ θάλαμο και ενώ χρειάζεται εντατική μονάδα δεν υπάρχει κρεβάτι σε εντατική μονάδα του ΕΣΥ στην Ευρωπαϊκή Αθήνα των 5.000.000 κατοίκων. Οι "γιατροί" (συγγνώμη, δεν μπορώ να μην τους βάλω σε εισαγωγικά) την περιμένουν να πεθάνει Τρίτη ή Τετάρτη. Σε εντατική είχε, λένε 20-50% πιθανότητες ανάρρωσης. Αλλά εντατική γιοκ.

Υπάρχει και άλλο πρόβλημα. Η αδελφή της δεν υπογράφει να μετακινηθεί σε ιδιωτική εντατική λόγω εξόδων και κόστους. Και εμείς δεν μπορούμε να μπούμε στον λογαριασμό της όπου έχει λίγες χιλιάδες οικονομίες ζωής γιατί δεν έχουμε πληρεξούσιο. Και εμείς επίσης δεν μπορούμε να την μετακινήσουμε γιατί δεν είμαστε συγγενείς αίματος.

Η ξαδέλφη μου ήξερε έναν γιατρό σε ιδιωτική κλινική με εντατική, αλλά ο "γιατρός" της είπε ότι στην κατάσταση που είναι η γυναίκα τι να την μετακινούμε, μπορεί να πεθάνει στην κινητή εντατική στην μεταφορά, και άλλωστε και να φτάσει στην εντατική οι εντατικές έχουνε λέει λοιμώξεις που μπορούν να την σκοτώσουν. Μόλις το μεταβίβασα αυτό στην Μαργαρίτα είπε αυθόρμητα "Γι αυτό πεθαίνει η Ελλάδα" (εννοούσε βέβαια την νοοτροπία).

Εγώ είμαι στα βουνά της Ιταλίας. Παίζανε λεπτά και ώρες. Πρότεινα στην ξαδέλφη μου να πάρει μια φίλη της συμβολαιογράφο να είναι έτοιμη για υπογραφές, δικές μας ότι αναλαμβάνουμε τα έξοδα, και της αδελφής για μετακίνηση, και να πάει η ίδια στο νοσοκομείο. Και άρχισα να δουλεύω το Ελληνικό κινητό μου.

Θυμήθηκα τον άνθρωπο (και γιατρό) που είχε σώσει την μάνα μου το 2007, όταν το ΕΣΥ ήθελε να την αφήσω να πεθάνει, αλλά εκείνος της είχε χαρίσει άλλους 5 μήνες ζωής πριν, αργότερα, την δολοφονήσει άλλος "γιατρός" που της έκανε ενδοφλέβια καταπραϋντική ένεση κατά την διάρκεια χημειοθεραπείας.

Του τηλεφώνησα και με θυμήθηκε, ο άνθρωπος. Είχαμε να μιλήσουμε 5 χρόνια. Είναι απλός γνωστός γνωστού.

Μόλις σχόλασε από το νοσοκομείο όπου εργάζεται πήγε στο άλλο νοσοκομείο όπου τον περίμενε η ξαδέλφη μου. Εξέτασε την κατάσταση και είπε ότι αν πάει αμέσως σε εντατική, και αργότερα με χειρουργική επέμβαση όταν είναι δυνατόν να γίνει, μπορεί να επιζήσει και να ζήσει. Αλλά η αδελφή δεν ήθελε να υπογράψει για να την μετακινήσει, πάντα λόγω κόστους. Είπα ότι μπορώ να δανειστώ "έναντι" από πελάτη μου στις ΗΠΑ και τα χρήματα να είναι εκεί σε 48 ώρες και ότι τα έξοδα θα τα μοιραστούμε η ξαδέλφη μου κι εγώ. Της μίλησε της αδελφής  και ο άνθρωπος, ο γιατρός, που είχε πάει για μένα εκεί, και η υπογραφή μπήκε.

Ο άνθρωπος, και γιατρός, που έτρεξε να βοηθήσει έμεινε εκεί 5 ώρες αφού ειχε τελειώσει 10 ωρες δουλειά της δικής του μέρας, κανόνισε την κινητή εντατική, την μεταφορά και το κρεβάτι στην ιδιωτική εντατική. Δεν δέχεται ούτε ένα Ευρώ για ότι έκανε, και όχι συγγενής αλλά ούτε καν άμεσος γνωστός δεν είναι.

Τώρα η γυναίκα αυτή, που βοήθησε να μεγαλώσουμε, είναι σε εντατική σε ιδιωτικό νοσοκομείο, με την ξαδέλφη μου έξω από την πόρτα της εντατικής. Δεν είναι μόνη της στον κόσμο. Έχει δύο παιδιά, εμάς, και έναν άνθρωπο που είναι και γιατρός.

Στείλτε μια καλή σκέψη προς το μέρος της. Οι επόμενες ώρες, και μέρες, θα είναι κρίσιμες.

Αριθμητική

200.000 νοματαίοι εισέπρατταν 800.000.000 Ευρώ τον μήνα από τα ταμία χωρίς να τα δικαιούνται.

Έτσι έγραψε Το Βήμα εδώ.

Δηλαδή, η είδηση, μετά από μια απλή πράξη αριθμητής, λέει ότι κάθε ένας από 200.000 απατεωνίσκους εισέπρατταν κατά μέσο όρο 4.000 Ευρώ τον μήνα ο καθένας. Ένας άνθρωπος έπαιρνε 4.000 Ευρώ τον μήνα, ή 48.000 Ευρώ τον χρόνο.

Το κράτος πλήρωνε 800.000.000 Ευρώ τον μήνα, δηλαδή 9.600.000.000 τον χρόνο σε απατεώνες. Να το γράψουμε πιο απλά: Το κράτος πλήρωνε 9,6 δισεκατομμύρια Ευρώ τον χρόνο σε απατεωνίσκους ενώ η Αθήνα καιγότανε για μια μνημονιακή δόση 8 δισεκατομμυρίων Ευρώ. Κάθε χρόνο, Έλληνες απατεώνες συμπολίτες μας, κλέβανε από εμάς όλους ποσό ισάξιο με το 8% του μνημονίου του 2010.

Ας το πούμε διαφορετικά. Κάθε φορά που 50.000 Έλληνες μαζευόντουσαν στο Σύνταγμα να διαμαρτυρηθούν κατά της κυβέρνησης, 1.000 από αυτούς που διαμαρτύρονταν έκλεβαν σαν απατεώνες και την κυβέρνηση κατά της οποίας διαμαρτύρονταν, και τους διπλανούς τους.

Σκέψεις:

- Πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η Ελλάδα πια, ώστε κανείς δημόσιος ή ταμειακός υπάλληλος να μην ανοιγοκλείσει βλέφαρο βλέποντας αποδείξεις για 200.000 ανθρώπους να παίρνουν 4.000 Ευρώ τον ΜΗΝΑ; Αυτά δεν είναι νούμερα και ποσά που είναι δυνατόν να περνάνε απαρατήρητα επί μήνες και χρόνια...

- Μπορεί Το Βήμα να κάνει λάθος και να ήταν 800.000.000 τον χρόνο αντί τον μήνα και ο καθένας να ρούφαγε 333 Ευρώ τον μήνα αντί 4.000. Αυτό το χάβω πιο εύκολα γιατί είναι πιο δύσκολο να αναρωτηθεί ένας δημόσιος υπάλληλος πως τόσες χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν 333 Ευρώ παρά 4.000.

- Οι άνθρωποι εργάσιμης ηλικίας στην Ελλάδα είναι περίπου 5,5 εκατομμύρια. Πες 2,25 εκατομμύρια άνδρες και άλλες τόσες γυναίκες... πες ότι το 20% των γυναικών προτιμούν να εργάζονται στο σπίτι με τα παιδιά, και 10% των ανδρών δεν τους ενδιαφέρει να εργάζονται, αυτό αφήνει κάπου 3,8 εκατομμύρια ανθρώπους να θέλουν να εργαστούν, και με τα ποσοστά ανεργίας που έχουμε πες ότι περίπου 2,6 εκατομμύρια εργάζονται (τα 33% είναι δημόσιοι υπάλληλοι) και 1,2 εκατομμύρια θα ήθελαν να εργάζονται και δεν υπάρχει δουλειά. Αυτό σημαίνει ότι οι συγκεκριμένοι απατεώνες που κατάφεραν και έπαιρναν τις 4.000 Ευρώ τον μήνα αντιπροσωπεύουν περίπου το 6(+)% του εργατικού δυναμικού.

Βέβαια, αν το πάρεις με "οικογένειες", πες ότι υπάρχουν 2 εκατομμύρια σπιτικά στην Ελλάδα, τότε, η είδηση είναι ότι ένα στα δέκα σπιτικά κλέβανε 4.000 Ευρώ τον μήνα από το κράτος. ΕΝΑ ΣΤΑ ΔΕΚΑ. Αν ξέρετε δέκα ανθρώπους στην ζωή σας, ένας στους δέκα που ξέρετε τα έπαιρνε. Αν ξέρετε 20 ανθρώπους, δύο από τους γνωστούς σας.

Τα γράφω αυτά για να κάνω μερικές πολύ απλές φιλοσοφικές αναζητήσεις:

Πρώτον, τα νούμερα είναι εξωφρενικά και δεν "βγαίνουν". Κάτι λάθος ίσως να υπάρχει στην είδηση.

Δεύτερον. Αν τα νούμερα και η είδηση είναι αληθινά, τότε η μόνη απορία που δημιουργείται είναι πως είναι δυνατόν τέτοια νούμερα, επί χρόνια, 200.000 επιταγές τον μήνα, 4.000 Ευρώ τον μήνα η μία, στην Ελλάδα των 600 Ευρώ και 300 Ευρώ συντάξεων, πως είναι δυνατόν να περνούσαν από τα μάτια των δημόσιων υπαλλήλων, των ελεγκτών, των ταμείων και των συστημάτων πληροφορικής χωρίς κανένας να αναρωτηθεί ποτέ ...και να κάνει μία ερώτηση.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μόνο μια μπορεί να είναι: Οι δημόσιοι υπάλληλοι, ελεγκτές και ταμίες που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν το εμφανές, πρέπει να είναι ανίκανοι, και τα συστήματα πληροφορικής και μηχανογράφησης πρέπει να τα έγραψαν προγραμματιστές Νεαντερτάλ (μια που κάθε σύστημα μηχανογράφησης θα έπρεπε να έχει fail safe και να βγάζει νούμερα πάνω από ένα άλφα όριο προς έλεγχο).

Το ότι ο ηλεκτρονικός προγραμματισμός γενικά στην Ευρώπη αλλά ιδιαίτερα στην Ελλάδα, εν συγκρίσει με τις ΗΠΑ είναι βυζαντινό πανηγύρι και τα συστήματα είναι για κλάματα, και οι περισσότεροι προγραμματιστές (οι μοντέρνοι Δρουίδηδες) πληρώνονται χρυσάφι για να κάνουν μπούρδες, δεν είναι είδηση (και αυτό, το γνωρίζω καλά μια που 20 χρόνια βγάζω το βιός μου με την πληροφορική στις ΗΠΑ). Είναι γεγονός.

Αλλά το ότι οι δημόσιες υπηρεσίες και τα ταμεία δεν πήραν ποτέ χαμπάρι τέτοια νούμερα και κανείς δεν έκανε μια ερώτηση, σημαίνει ότι το πρόβλημά μας κυρίες και κύριοι, δεσποινίδες και μάγκες, δεν είναι οι 300 της Βουλής, οι εκλογές, η λαϊκή εντολή (τρομάρα της), οι ταξικοί αγώνες και οι κακοί τραπεζίτες. Το πρόβλημα είναι η προσωπική ανικανότητα και ο προσωπικός δείκτης νοημοσύνης των ατόμων σε θέσεις δημόσιες, που μισθοδοτούνται από τους φόρους που δεν πληρώνουμε, οι οποίοι υπάλληλοι επέτρεψαν τέτοια νούμερα σε τόσους απατεώνες για τόσο καιρό χωρίς την παραμικρή σκέψη ή έλεγχο. Μέχρι που τους ανάγκασαν να κάνουν έλεγχο οι ...κακοί υπαλληλίσκοι της κακιάς τρόικας.

Κούνια που μας κούναγε... Καλές εκλογές.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ, Σάββατο 28 Απριλίου, 2012, 14:30 ώρα Ελλάδας:

Αυτό το άφησα να το προσθέσω την επόμενη ημέρα της ανάρτησης.

Διαβάζοντας την ανάρτηση κανείς θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι πραγματεύεται μια απάτη 9,6 δισεκατομμυρίων Ευρώ τον χρόνο και εστίαζε στην ανικανότητα των δημοσίων και ταμειακών υπαλλήλων, αλλά και στο ότι η απάτη διεπράχθη από 2% των Ελλήνων που είναι ποσοστό σημαντικότατο.

Αλλά, είχα γράψει και ότι: "Πρώτον, τα νούμερα είναι εξωφρενικά και δεν 'βγαίνουν'. Κάτι λάθος ίσως να υπάρχει στην είδηση."

Πηγαίνοντας λοιπόν εδώ, στην Καθημερινή, διαβάζουμε ότι τα 750-850 εκατομμύρια Ευρώ έφευγαν για αυτές τις απάτες κάθε ΧΡΟΝΟ και όχι κάθε μήνα όπως έγραψε Το Βήμα.

Άρα ενώ όλες οι σκέψεις που βασίζονται στο νούμερο 200.000, που ήταν οι απατεώνες, ισχύουν, οι αριθμοί και οι σκέψεις στο άρθρο βασισμένοι σε 800 εκατομμύρια Ευρώ πρέπει να διαιρεθούν δια του 12.

Αυτό ελαφρύνει λίγο την ευθύνη των δημόσιων και ταμειακών υπαλλήλων που δεν έπιασαν τις απάτες, όμως προσθέτει μια καινούργια μεγαλύτερη ακόμα ευθύνη και κατηγορία ανικανότητας και ανευθυνότητας στους δημοσιογράφους.

Οι ειδήσεις είναι η μόνη πηγή γνώσης γεγονότων βασισμένοι στα οποία οι άνθρωποι θα αποφασίσουν τι θα ψηφίσουν στις εκλογές.

Αν συν όλους τους άλλους τομείς της καθημερινής ζωής, η Ελληνική δημοσιογραφία είναι τόσο ανίκανη και ανεύθυνη που ούτε αυτό δεν μπορεί να γράψει σωστά, ή να το διορθώσει αφού έκανε λάθος, τότε τι άλλο που μαθαίνουμε από τους δημοσιογράφους είναι ανακριβές; Αν είναι λανθασμένη, ανίκανη και ανεύθυνη η δημοσιογραφία, δεν έπεται άραγε πως ότι συμπεράσματα βγουν από τον κάθε άνθρωπο σαν αποτέλεσμα της πληροφόρησης από δημοσιογράφους θα υπόκειται στο ίδιο βαθμό λάθους;

Η εστίαση της ανάρτησης αυτής μετατοπίζεται και ευρύνεται. Η τελευταία πρόταση της παραπάνω ανάρτησης όμως παραμένει πιο αιχμηρή από ποτέ: "Κούνια που μας κούναγε... Καλές εκλογές".

Σημασία

Είναι δύσκολο να βρει κανείς κάτι να γράψει για εκλογές που κανέναν σκοπό δεν έχουν παρά την αυταπάτη της φρέσκιας ...λαϊκής εντολής, η οποία θα φέρει στο προσκήνιο όλες εκείνες τις καινούργιες προοδευτικές και συνεργάσιμες λαϊκές δυνάμεις όπως η ΔημΑρ και η Χρυσή Αυγή... και θα καταπιεί χιλιάδες και χιλιάδες ψήφους σε κόμματα που κανείς ποτέ δεν άκουσε πριν, ούτε πρόκειται να ξανακούσει μετά... ή, τι να γράψει για κόμματα που άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να βάλουν καινούργιες τσατσάδες στο μπορδέλο της Βουλής των Ελλήνων.

Απ' όσα έχω διαβάσει, κάμποσος κόσμος μιλάει για πολιτική, για οικονομία, για Ευρώπη, για φιλελεύθερους, νεοφιλελεύθερους, παλαιοφιλελεύθερους, μεσαιοφιλελεύθερους, και φυσικά για όλα τα θύματα των κακών τραπεζιτών, και την ΕΕ δύο ταχυτήτων με διαφορικό σασμάν που ήταν ΕΟΚ αλλά θα γίνει ΑΑΑ(χ).

Και έχουν όλοι δίκιο. Φυσικά. Γιατί ακολουθούν την τιμημένη από τον χρόνο παράδοση η οποία λέει: Όταν γίνονται πράγματα που δεν θέλεις να παραδεχτείς, ή να ακούσεις, κλείσε τα μάτια, κάλυψε τα αυτιά με τα χέρια σου, και κάνε με τα χείλη και την γλώσσα, δυνατά, τον ήχο "μπρλουμπλουρμπρλουμπ!" Και έτσι η πραγματικότητα θα πάψει να υπάρχει. Εφ' όσον αναλύουμε την οικονομική πολιτική των Ευρωπαϊκών κρατών, αποδεικνύοντας ότι ατύχησαν με τους αρχηγούς τους και υπουργούς οικονομικών τους, και εμείς είμαστε αθώα θύματα, εφ' όσον αναλύουμε τον ταξικό αγώνα των λαϊκών μετώπων αφού πρώτα αγοράσουμε για το παιδί ένα iPhone, εφ' όσον αναλύουμε πως ακριβώς οι κακές τράπεζες μας ανάγκασαν να πάρουμε δανεικά, υπό την απειλή των τανκς (που έμοιαζαν με Μερσεντές και Καγιέν)... μπορούμε κάλλιστα να κάνουμε "μπρλουμπλουρμπρλουμπ!" και να κοιτιόμαστε στον καθρέφτη ως νέοι Μαρξ (Γκρούτσο, όχι Καρλ).

Η πραγματικότητα όμως παραμένει απλή, και κλεισμένη σε μία μόνο ερώτηση: Πως μπορούν οποιοιδήποτε τριακόσιοι (τσατσάδες ή μη) να κινήσουν το κράτος, όταν η μηχανή του κράτους εξαρτάται, και είναι, αυτό που αποκαλούμε "Ελληνικό Δημόσιο". Ένα ποτ πουρί περί του Ελληνικού Δημοσίου μπορούμε να βρούμε στα σχόλια της προ-προηγούμενης ανάρτησης.

Χωρίς τον Ηρακλή να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου και χωρίς τον Μεγαλέξανδρο να κόψει τον Γόρδιο Δεσμό, τι θα κάνει οποιαδήποτε κυβέρνηση αν πρώτα δεν χτίσει από το μηδέν την κρατική μηχανή; και την νομοθεσία; Κι αν τα κάνουμε αυτά, δεν γράφουμε κι ένα Σύνταγμα, να έχουμε; Το οποίο Σύνταγμα να καθοδηγεί και να "δένει" τους νομοθέτες αντί να περιμένει από τον κάθε καραγκιόζη να το εγκρίνει με νόμο;

Και, στο κάτω-κάτω, ποιοί είναι το ένα εκατομμύριο περίπου άνδρες και γυναίκες που απαρτίζουν τον πύργο της δημόσιας Βαβέλ; Εμείς είμαστε. Ένας στους έξι ενήλικες σε εργάσιμη ηλικία είναι δημόσιος υπάλληλος. Το συλλαμβάνετε αυτό το νούμερο και ποσοστό του πληθυσμού της χώρας; Ένας στους έξι Έλληνες είναι δημόσιος υπάλληλος, και μάλιστα εφ' όρου ζωής. Μπορεί να είναι ηλίθιος, μπορεί να βρίσει το κοινό, μπορεί να πάρει ανθρώπους στο λαιμό του, να είναι διεφθαρμένος, κλέφτης, και δεν μπορεί κανείς ούτε στην γωνία τιμωρία να τον, ή την, βάλει.

Ξέρετε όμως γιατί δεν ανησυχώ όποιος και να βγει σ' αυτές τις εκλογές; Γιατί και η χρυσή αυγή ακόμα να βγει με αυτοδυναμία και να κάνει το βήμα της χήνας και τον χιτλερικό χαιρετισμό μπαίνοντας στα υπουργεία θα εξουδετερωθεί αμέσως, όπως εξουδετερώθηκαν οι Αριανοί του H.G, Wells που επιτέθηκαν στην Γη αλλά τους σκότωσαν τα γήινα μικρόβια. Η χρυσή αυγή, αν βγει με αυτοδυναμία, όπως και όποιο άλλο κόμμα ή κόμματα βγουν, όπως έγινε μέχρι τώρα, θα εξουδετερωθούν άμεσα από κάτι πολύ πιο θανατηφόρο από μικρόβια: το Ελληνικό Δημόσιο. Η πραγματική μηχανή της χώρας. Μια μηχανή με ανοικτό το καπό, σκουριασμένη, με κότες να κλωσάνε και να γεννάνε αυγά που κανένας δεν τα παίρνει γιατί είναι κλούβια.

Το ότι ο νότος της ΕΕ θα είχε προβλήματα το ήξεραν και οι κότες από το 1990. Και όταν ήρθαν τα προβλήματα στην Ιταλία κάνανε τεχνική κυβέρνηση, από μόνοι τους, και η τεχνική κυβέρνηση ήταν μισή σχεδόν σε μέγεθος από την προηγούμενη και είχε "τεχνικούς" σε όλα τα σημαντικά πόστα. Στην Ελλάδα για "τεχνική κυβέρνηση" βάλατε 49 αντί για τους 42 που είχατε και το μόνο διαφορετικό περί αυτής ήταν ότι προσθέσατε την ΝΔ και το ΛΑΟΣ στο υπάρχον ΠΑΣΟΚ. Η Ισπανία κα η Πορτογαλία περνάνε δύσκολες στιγμές αλλά ούτε τις πρωτεύουσες τους καίνε ούτε το 50% του πληθυσμού ζει στην περιοχή της πρωτεύουσας...

Οι Έλληνες είναι λαός κουρασμένος γιατί πράγματι δουλεύουν περισσότερο από άλλους λαούς. Δουλεύουν τρεις δουλειές. Δουλεύουν, αλλά δεν ξέρουν πως να εργάζονται. Και η δουλειά πάει στράφι. Και, δυστυχώς αυτό ισχύει και για τη μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των ιδιωτικών.

Το παν σε μια κοινωνία είναι το σύστημα που είναι εμπεδωμένο στην ψυχοσύνθεση:

Η συναδελφικότητα, η αποτελεσματικότητα, η διαύγεια των στόχων, των προθέσεων, η τοποθέτηση του εαυτού μέσα στο σύνολο και του συνόλου μπροστά στο γεγονός ότι κυβέρνηση είναι οι ίδιοι οι πολίτες και όχι εξωγήινοι... και η μόρφωση... μην ξεχνάμε την μόρφωση και την εκπαίδευση...

Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο στην Ελλάδα, οπότε τι καθόμαστε και μιλάμε για την Ευρωπαϊκή Ελλάδα; Μιλάμε για τις εκλογές, αλλά, τι μπορεί να κάνει οποιαδήποτε κυβέρνηση με την παρούσα κρατική μηχανή και τους πολίτες οι οποίοι ουδεμία ευθύνη φέρουν ποτέ παρά ευθύνη έχουν μόνο οι "άλλοι"; Όποιος και να βγει, όπως και να συνεργαστεί στην βουλή...

...τι σημασία έχει;

Ιδανικά

Ο Φράνκο, μετά το ετήσιο καθιερωμένο δείπνο στο σπίτι τους λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, όπου πηγαίνουμε με τον Κώστα, και είναι εκεί και ο γιος τους ο Ενρίκο, που τώρα κάνει το διδακτορικό του στην Σορβόννη, όταν ανεβήκαμε επάνω κοντά στο δέντρο για τα δώρα, έβγαλε και μας έδειξε ένα δίπλωμα του προπάππου του, και μας είπε την ιστορία...

Το 1897, ο προπάππους του ήταν 17 χρονών, και ο πατέρας του τον πείρε μαζί του να πάνε στην Ελλάδα να πολεμήσουν σαν εθελοντές με τους Έλληνες στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο.

Στην Ανκόνα, καθώς μπαίναν στο μικρό καράβι, τον ρώτησε κάποιος: "Γιατί σε τραβάει ο πατέρας σου μαζί του, 17 χρονών παιδί;" Και ο μικρός Φράνκο απήντησε: "Πάμε να πολεμήσουμε κι εμείς για την ελευθερία".

Έχει μείνει αυτή η απάντηση στην οικογένεια. Ο δισέγγονός του, ο Φράνκο, και η γυναίκα του η Πάολα, ήταν καθηγητές της Μαργαρίτας στο γυμνάσιο -Φιλοσοφία και Φιλολογία. Και είμαστε πολύ καλοί φίλοι, όλοι, και τα παιδιά. Εκείνο το βράδυ μιλήσαμε λίγο για την Ελλάδα. Του 1897, και του 2012...

Πότε ήταν άραγε ποτέ ελεύθερη η Ελλάδα, από τους δαίμονές της;

Εμπρός!

(κάντε τους κλικ να φουσκώσουνε)

Το μόνο πρόβλημα, σχετικά με το αν η δημοκρατική πολυφωνία, ο πολυκομματικός μονόλογος, η συνεργασία στους αγρούς με τις παπαρούνες, ή ο δικομματισμός, ή ο νεοφιλελευθερισμός, ή ο νεοσυντηριτισμός, ή όπως τον λένε σήμερα οι διανοούμενοι, και το μνημόνιο ή το αντιμνημόνιο, αξίζουν τον κόπο συζήτησης... το μόνο πρόβλημα είναι πως όποιους και να εκλέξετε, ότι και να βγει, ότι και να κάνει αυτό που θα βγει, πρέπει να το κάνει μέσω ενός ανύπαρκτου αν όχι πάντοτε πελατειακού κράτους, ανίκανου-βλακώδους-διεφθαρμένου δημόσιου τομέα, και τραγελαφικού λαβύρινθου νόμων που ούτε οι νομοθέτες δεν ξέρουν πως να αποδώσουν. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι συζητάν ωσάν να επρόκειτο για τίποτα παραπάνω από μπέστε σκύλοι αλέστε κι ότι φάει ο καθένας.

Και όταν σε κανένα χρόνο θα έχουν σταθεροποιηθεί μετά από τις δικές τους εκλογές η Γαλλία και η Γερμανία, θα έρθουν και θα ρωτήσουν: "Εντάξει! Είχατε ένα χρόνο. Τι κάνατε; ε; τι κάνατε;" και η Ελλάδα θα απαντήσει: "κάναμε κακά μας".

Κακά τα ψέματα. Έχετε 8-12 μήνες παύση μπροστά σας, να σωθεί όποιος μπορεί...



Εγώ πάντως, με γαϊδουρινή εμμονή, να προσπαθώ να είμαι έννομος και να πληρώνω τους φόρους μου, πλήρωσα την αμοιβή της δικηγόρου μου, η οποία με Ιώβειο υπομονή και επιμονή επισκέφθηκε διάφορα τμήματα των Υπουργείων Οικονομικών και Εξωτερικού με μια απλή ερώτηση:

Σε ποιά ΔΟΥ, και τι φόρους πρέπει να πληρώνει ένας Έλληνας, που είναι και Αμερικανός υπήκοος, εργάζεται για δική του αμερικανική corporation με αμερικανούς πελάτες και φορολογείται στην Αμερική, έχει περιουσιακά στοιχεία και νοίκια στην Ελλάδα και ζει στην Ιταλία παντρεμένος με Ιταλίδα δημόσια υπάλληλο η οποία πληρώνει φόρους στην Ιταλία.

Μετά από κάμποσο κόστος και επισκέψεις και συζητήσεις, τελικά τα υπουργεία αποφάνθηκαν επισήμως ότι δεν ξέρουν, και το καλύτερο είναι να μείνω στην ΔΟΥ του Φαλήρου (αντί του εξωτερικού), να φορολογούμαι σαν να ζω στην Ελλάδα, και να μην δηλώσω τον γάμο μου στην Ελλάδα (!!!).

Και ύστερα μου λέτε εκλογές. Διαβατήρια έχετε; Απ' ότι ακούω η Αυστραλία μπορεί να είναι η καλύτερη λύση, για τα παιδιά σας τουλάχιστον.

Ζειν

Στις 6 Μαΐου, όχι Ελλάδα, ούτε καν Ευρώπη δεν θα βρισκόμαστε.
Αρχίστε τις εκλογές χωρίς εμάς. Και ότι βγει, δεν θα πάρω, ευχαριστώ.
...άλλωστε, από 5 έως 17 Μαΐου, ούτε και πολύ μπροστά σε κομπιούτερ θα καθόμαστε.
Η Μαργαρίτα εν στολή θα αλωνίζει τα βουνά της Βόρειας Καρολίνας, με την National Forest Service, και θα πάει κε σε μια reservation των Cherokee.
Μετά θα πετάμε με μονοκινητήρια και δικινητήρια αεροπλάνα με τον Κώστα στην Φλώριδα πάνω από την Daytona Beach...
...και έρχεται και ο κουμπάρος μας από την Νέα Υόρκη για την αποφοίτηση...
Πριν φύγουμε λέμε να πάμε να δούμε το mission control των Apollo, στο ακρωτήριο Κανάβεραλ (ή, Kennedy)...
...μετά θα γυρίσουμε εδώ, στον μικρό μας παράδεισο...

Later! που λένε...

υγ. Τις φωτογραφίες τις πήρε η Μαργαρίτα.

Ξύπνημα

Έχετε πρόβλημα να ξυπνάτε πολύ νωρίς; Μπορείτε να αποστηθίζετε αριθμούς τηλεφώνου χωρίς καν να προσπαθείτε; Είναι για σας ή ζωή ένα δώρο συνεχούς χαράς και δέους, ή ένα καθαρτήρι χωρίς ελπίδα -ίσως μια κόλαση μοναξιάς όσους και να έχετε γύρω σας; Βλέπετε αυθόρμητα την λογική της συνεχούς υποβάθμισης των συνθηκών της ζωής χωρίς ρεαλιστική πιθανότητα καλυτέρευσης, ή μπορείτε να βρείτε χαρά στο χαμόγελο ενός παιδιού; Πιστεύετε ότι η κοινωνία πρέπει να διέπεται από κανόνες και νόμους απόλυτης ελευθερίας ή ότι η κυβέρνηση και οι νόμοι πρέπει να καθοδηγούν την κοινωνία στον "σωστό" δρόμο;

Πιστεύετε πως η σκέψη, η ανάλυση ενός προβλήματος, είναι σωστότερη όσο περισσότερη μόρφωση έχει κάποιος; Όταν ακούτε απόψεις με τις οποίες διαφωνείτε, αισθάνεστε αυθόρμητα ότι οι άλλοι κάνουν λάθος, ότι εσείς μάλλον κάνετε λάθος, ή στέκεστε αδιάφορα γιατί δεν έχει σημασία.

Πιστεύετε ότι μπορούν να υπάρξουν περιστάσεις κάτω από τις οποίες η αυτοκτονία να είναι μια λογικά αποδεκτή επιλογή; Ή δεν μπορείτε να καταλάβετε πως οποιοσδήποτε θα επέλεγε το τέλος της ύπαρξής του; Μήπως στην αυτοκτονία μπορείτε να βρείτε ιδανικά αυτοθυσίας; ή το αποτέλεσμα καταπίεσης;

Είναι τα λουλούδια, για σας, πολύχρωμες κουκκίδες σε ένα γκρι περιβάλλον, ή ο τρόπος με τον οποίον τα φυτά κάνουν έρωτα -ο οργασμός μιας παραδεισένιας φύσης;

Τελικά, ίσως όλα τα παραπάνω να είναι εξ' ίσου υπαρκτή αλήθεια ή ασήμαντες ψευδαισθήσεις. Ίσως το τι "είναι" εξαρτάται από παράγοντες πολύ διαφορετικούς και πολύ πιο πεζούς από όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε.

Το πως ερμηνεύουμε τις πράξεις των άλλων πηγάζει από το ίδιο μέρος από όπου πήγασαν, στους άλλους, οι πράξεις τις οποίες κρίνουμε: από την συνείδηση και την σκέψη που η συνείδηση δημιουργεί. Αλλά, που και πως γεννιέται η συνείδηση; και σε προέκταση, που και πως γεννιέται ο τρόπος και η κατεύθυνση με την οποία κατανοούμε, ερμηνεύουμε και αναλύουμε τα πάντα, από το σύμπαν γύρω μας, μέχρι την θέση μας στο σύμπαν, και τις πράξεις των άλλων γύρω μας. Από που και γιατί πηγάζει η απόφαση να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να κάνουμε το πρώτο βήμα της ημέρας και που δημιουργούνται οι σκέψεις μας και οι πράξεις τις οποίες επιλέγουμε να κάνουμε;

Παρακολουθώντας, υποθέτω, τις συζητήσεις μας εδώ στην Αποθήκη Σκέψης, το CNN αποφάσισε να δημοσιεύσει μια πολύ ενδιαφέρουσα ειδηση:

Μετά από την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας στα 19, η Έντι Γκάιτον πέρασε 40 χρόνια θλίψης μέσα σε ένα κόσμο όπου δεν υπήρχε ελπίδα και όπου δεν υπήρχε χαμόγελο ή γέλιο. Το γέλιο των άλλων το έβλεπε σαν προσποιητό γιατί δεν μπορούσε να κατανοήσει πως είναι δυνατόν να είναι αληθινό. Στα 59 αποπειράθηκε και πάλι να αυτοκτονήσει.

Σήμερα είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος που χαμογελά, γελά, βοηθάει εθελοντικά σε κέντρα που ασχολούνται με εκείνους που υποφέρουν από κατάθλιψη. Χαίρεται την οικογένειά της, τα ανήψια της, και ανήκει σε μια λέσχη ερασιτεχνών συγγραφέων.

Έχει κάτω από το δέρμα στον αυχένα μια μικρή μπαταρία ή οποία συνεχώς δίνει ηλεκτρικές εκκενώσεις, ισχύος ενός χιλιοστού της ισχύος που χρειάζεται η λαμπίτσα ενός φακού, και οι εκκενώσεις αυτές γίνονται στο τέλος δύο ηλεκτροδίων που έχουν φυτευτεί βαθειά στον εγκέφαλό της, κοντά στον υποθάλαμο.

Η αλλαγή δεν ήταν σταδιακή. Η αλλαγή από βαθειά κατάθλιψη και ένα συγκεκριμένο τρόπο κατανόησης της ζωής, σε εξαφάνιση της κατάθλιψης και ριζικής αλλαγής της κατανόησης της ζωής, συμβαίνει σε δευτερόλεπτα όταν ενεργοποιούνται ή απενεργοποιούνται τα ηλεκτρόδια. Η γιατρός που εφηύρε αυτήν την τεχνική ακλουθώντας το ένστικτό της και κάνοντας ερωτήσεις και πειραματισμούς, τώρα, δέκα χρόνια αφού ξεκίνησε η πρωτοφανούς επιτυχίας μέθοδος θεραπείας, ακόμα δεν έχει ιδέα πως λειτουργεί.

Δεν έχω τον χρόνο να μεταφράσω το άρθρο, αλλά βρίσκεται εδώ για όσους ενδιαφέρονται:

Treating depression with electrodes inside the brain

Τσοχατζόπουλος

Η Καθημερινή γράφει σήμερα ότι: "Ο πρώην υπουργός Άμυνας ήταν ένας εκ των επικρατέστερων διαδόχων του Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ και ο μακροβιότερος και ισχυρότερος υπουργός πολλών κυβερνήσεων για αρκετές δεκαετίες. Η συμπεριφορά του απεικόνιζε, δυστυχώς, μια διαδεδομένη αντίληψη που γεννήθηκε τη δεκαετία του 1980, η οποία νομιμοποίησε τη διαφθορά στο όνομα διαφόρων «αγώνων» και του... λαϊκού κινήματος."

Η άποψη είναι δημοσιευμένη Πέμπτη, 12 Απριλίου, εδώ:

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_12/04/2012_437596

Τελειώνει γράφοντας: "μακάρι το δράμα του κ. Τσοχατζόπουλου να σηματοδοτεί το τέλος μιας μοιραίας εποχής και ενός τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς της καθεστηκυίας τάξης, που κόστισαν ακριβά στον τόπο."

Τα αναδημοσίευσα αυτά τα λόγια γιατί ηχούν πολύ αληθινά και βαθειά, πηγαίνοντας στον πυρήνα των αξιών και την έλλειψη κοινωνικής συλλογικής ευθύνης που οδήγησαν την κοινωνία μας στον δρόμο που ακλούθησε τα τελευταία 31 χρόνια.

Ο Τσοχατζόπουλος δεν έχει τόση σημασία ο ίδιος, όσο αυτό που αντιπροσωπεύει, το οποίο η Καθημερινή εύστοχα ταύτισε με "τη διαφθορά στο όνομα διαφόρων «αγώνων» και του... λαϊκού κινήματος".

Η ανευθυνότητα, η προχειρότητα, η έλλειψη πραγματικής μόρφωσης και η φροντίδα για ατομική ευμάρεια πάνω από όλα, έχουν σπρώξει την Ελληνική κοινωνία σε δρόμους από τους οποίους με πολύ δυσκολία θα ξεφύγουμε, αν μπορέσουμε να ξεφύγουμε.

Στο όνομα των "αγώνων" όπως βλέπει τον "αγώνα" του ο καθένας, δικαιολογεί, ή ακόμα και αιτιολογεί, τα πάντα. Σε οποιαδήποτε κοινωνία είσαι ότι δηλώσεις, αλλά αν αυτό που δηλώσεις είναι μπαρούφες, αργά ή γρήγορα μένεις μόνος σου. Στην Ελληνική κοινωνία ότι και να δηλώσεις δύσκολα θα αποκαλυφθείς ως τσαρλατάνος γιατί πάντα θα υπάρξουν οι "ακόλουθοι" οι οποίοι δεν έχουν τα εφόδια να κρίνουν.

Η Ελλάδα, όπως φαίνεται στα μάτια ενός Έλληνα του Εξωτερικού, είναι ένα μεγάλο καφενείο. Στα μάτια των ξένων δεν είναι καφενείο γιατί οι ξένοι δεν ξέρουν τι σημαίνει "καφενείο". Στα δικά τους μάτια το βλέπουν με διαφορετικούς όρους, όλοι όμως οι όροι με τους οποίους μπορεί κανείς να κρίνει την Ελλάδα έχουν στο κέντρο τους την προχειρότητα και την ανευθυνότητα.

Προχειρότητα και ανευθυνότητα που επιτρέπουν στους Τσοχατζόπουλους να είναι υπουργοί επί δεκαετίες, και σχεδόν διάδοχοι του χαρισματικού δημαγωγού ο οποίος νομιμοποίησε το φάτε ότι βρείτε μπροστά σας στο όνομα του λαϊκού αγώνα.

Προχειρότητα και ανευθυνότητα που επιτρέπουν στον καθένα να πει ότι ακαταλαβίστικη μπούρδα θέλει και μετά να αυτοαποκαλείται "επιστήμων", ή "ηγέτης", ή "οραματιστής", χωρίς οι περισσότεροι να έχουν τα εφόδια να καταλάβουν και να υποδείξουν το άτοπο.

Και το πλοίο πήγαινε... που θα έλεγε και ο γείτονας Φελίνι.

Όλα, για μια Κάλπικη Λίρα.

Κάλπικη σκέψη.

Αυθαιρεσίες

Άφησα μέρες να περάσουνε χωρίς να αναφέρω το θέμα στο μπλογκ αυτό (παρά μια φορά εμμέσως) αφ' ενός γιατί δεν ήθελα να δώσω την παραμικρή επικύρωση σε μια πράξη αμφισβητούμενων κινήτρων, αιτίων, αφορμής και αποτελεσμάτων, και αφ' εταίρου γιατί είχα μακρήγορες συνομιλίες σε άλλα μπλογκ για αυτό το θέμα.

Η σημερινή αναφορά, έχει υφή συνόψισης της προσωπικής, υποκειμενικής μου άποψης για ένα θέμα που συγκλόνισε μια ήδη εύθραυστη και παραπαίουσα κοινωνία.

Δεν είναι κοινωνικά υπεύθυνο να επιτρέπουμε στον εαυτό μας αυθαίρετους δονκιχωτισμούς, ότι και να μας λέει η καρδιά μας, χωρίς να δίνουμε την παραμικρή σημασία σε γεγονότα και στοιχεία που είναι πραγματικότητες ατσάλινες και υπάρχουν πέρα και πάνω από οποιαδήποτε υποκειμενική ερμηνεία.

Και, όπως σε κάθε διαδικασία μορφώσεως σκεπτικού, πρέπει να χτίζουμε από θεμέλια προς τα πάνω, αντί να χτίζουμε πρώτα το ρετιρέ στον αέρα.



Τα θεμέλια του θέματος είναι δύο, και απλά. Και αναμφισβήτητα.

1. Σε μία χώρα όπου υπάρχουν συντάξεις οι οποίες έπεσαν στα λιγότερο από 350 Ευρώ, κάπου 50% των νέων είναι άνεργοι και οι υπόλοιποι θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό να βρουν μια δουλίτσα των 600 Ευρώ, είναι ύβρης στο πρόσωπο των συνταξιούχων και των νέων, να λέει κάποιος ότι χάνει την αξιοπρέπειά του και θα φάει από τα σκουπίδια την στιγμή που η σύνταξή του είναι γύρω στα 1.500 Ευρώ.

2. Οποιαδήποτε ενέργεια αυτοκαταστροφής είναι, εκ του ορισμού της, δυσλειτουργία του οργανισμού που προξενεί ενσυνείδητα την καταστροφή του, ο ίδιος, προξενώντας την καταστροφή του εαυτού χωρίς επιτακτικό ή άμεσο λόγο, χωρίς η ενέργεια να βοηθήσει άλλους ή να σώσει άμεσα άλλες ζωές, χωρίς να προβάλει κάποια λύση ή να ανοίξει ή προτείνει κάποιο βιώσιμο δρόμο για τους άλλους.



Ο άνθρωπος αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας πέρα από τα οποιαδήποτε προβλήματα πνευματικής υγείας που τον έφεραν στην επιλογή της αυτοκαταστροφής, και δεν μπόρεσε να σκεφτεί άλλη διέξοδο από το να κραυγάσει, με οργή, τα πιστεύω μιας ζωής, νομίζοντας ίσως ότι έτσι θα έδινε ουσία, για τον ίδιο, στην ζωή του, κλείνοντας έτσι το βιβλίο του, αιτιολογώντας έτσι και δικαιολογώντας την ενέργειά του -ταυτόχρονα προμηθεύοντας με ευέλικτες δικαιολογίες εκείνους που θα προέβαλαν τις δικές τους ανησυχίες στην πράξη του: Μια πράξη που στην ουσία κάλεσε μια κοινωνία στα όπλα της αυτοκαταστροφής.

Το να προβάλουμε αυθαίρετα τις δικές μας σκέψεις επάνω του λέγοντας ότι έκανε "πράξη πολιτική", ή ότι "θυσιάστηκε για τα πιστεύω του", ίσως να δίνει κάποια προσωρινή ανακούφιση , ή αίσθηση δύναμης, σε εκείνον που προβάλει τις ανησυχίες του εαυτού του πάνω στον δυστυχισμένο αυτόν, αλλά, δεν βοηθά την κοινωνία. Πριν μια κοινωνία που αντιμετωπίζει όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα κλινικής κατάθλιψης φτάσει στο στάδιο από το οποίο να μπορεί να αναγεννηθεί, πρέπει πρώτα να μπορέσει να αποδεχτεί την πραγματικότητα, ότι δηλαδή ζούσε σε μια φούσκα περιμένοντας κάστρα στα σύννεφα. Το ζητούμενο είναι η αναγέννηση και όχι η αυτοκαταστροφή.

Προσωπικά, λυπάμαι πραγματικά για τον άνθρωπο αυτό, και η καρδιά μου πηγαίνει και σε εκείνον αλλά πρωτίστως στην κόρη την οποία τραυμάτισε με την πράξη του, και σε αυτούς που άφησε πίσω του.

Είθε να βρει ο άνθρωπος την ειρήνη και την ανάπαυση που δεν μπόρεσε να βρει εν ζωή. Πιστεύω ότι εκεί θα έπρεπε να είχε μείνει το θέμα...

ΥΓ. Διαβάστε, αν θέλετε, και αυτό, γραμμένο πριν 2 χρόνια, τον Μάιο του 2010: Α.Θ.Δ.Κ.Α.

Παράδοση

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα στην Ιταλία είναι Κυριακή του Πάσχα τους. Έξω άρχισε να χιονίζει πριν λίγη ώρα. Την Μεγάλη Παρασκευή τους συννέφιασε βέβαια και έβρεξε για τις καθιερωμένες 3 ώρες. Να δούμε τι θα κάνει την δική μας, την άλλη Παρασκευή. Εμείς θα πάμε στην Φλωρεντία για ανάσταση στην Ορθόδοξη εκκλησία όπου παντρευτήκαμε -όπως κάθε χρόνο όταν δεν είμαστε στην Ελλάδα.

Την Παρασκευή πήρα την Nikon και ξεκίνησα να εκτελέσω τα καθήκοντά μου του ανεπίσημου Ιστορικού του Χωριού. Βγαίνοντας από το σπίτι στο καλντερίμι ξαφνικά ήταν όλα μαύρα, ούτε φως πουθενά στο δρόμο ούτε τίποτα -τα είχαν σβήσει όλα. Ξέροντας τον δρόμο απ' έξω άρχισα να κατεβαίνω στα τυφλά από το πάνω χωριό που μένουμε το ένα χιλιόμετρο στο κάτω χωριό από όπου θα ξεκινούσε η πομπή να ανεβεί στο Αβαείο μας, του 9ου αιώνα, που είναι δίπλα στο σπίτι.

Περπατώντας μέσα στην νύχτα του βουνού ήταν κάτι το εξωπραγματικά όμορφο. Μάλιστα, κάθε 100 μέτρα, στα δέντρα, έχανε βάλει ασύρματα ηχεία με μεσαιωνικούς ύμνους μοναχών. Μαγεία.

Και μετά είδα τους Ρωμαίους, καβαλάρηδες και πεζοπόρους λεγεωνάριους, τον Γεσουά να κουβαλάει τον σταυρό του, και τον κόσμο να ακολουθεί, και από πίσω το καλύτερό μου ήμισυ εν στολή να κρατάει σε ασφαλή απόσταση κανένα αυτοκίνητο που θα τύχαινε να έρθει. Αυτοκτόνησε και ο Ιούδας, μπήκαν στο Αβαείο, και άλλη μια χρονιά πέρασε, με εμένα να σκέπτομαι ότι οι φίλοι μας πρέπει να έρθουν από την Ρώμη για αυτή την ομορφιά, αλλά εμείς ζούμε εδώ.

Έμαθα μάλιστα ότι κάποιος μη χωριανός ρώτησε κάτω στο καφενείο ποιός είναι ο τύπος που έπαιρνε τις φωτογραφίες και υπήρξε διαφωνία ως προς το αν είμαι Αμερικανός ή Έλληνας. Άλλοι με θέλουν Αμερικανό, άλλοι Έλληνα. Η αλήθεια είναι ότι παντρεύτηκα με το Αμερικανικό διαβατήριο μια που όταν μου είχαν κλέψει το Ελληνικό η Ελλάδα έκανε ενάμιση χρόνο να μου δώσει καινούργιο. 'Οπως λέει και η Μαργαρίτα, παντρεύτηκε Αμερικανό αλλά ζει με Έλληνα.

Επιλογές

Θα γίνουν, δε θα γίνουν. Θα γίνουν δε θα γίνουν... Θα γίνουν, δεν θα γίνουν...

Άλλοι πάλι το λένε αλλιώς:

Πρέπει να γίνουν, δεν πρέπει να γίνουν. Πρέπει να γίνουν, δε πρέπει να γίνουν... Πρέπει να γίνουν, δεν πρέπει να γίνουν...

Και όλες οι άσπρες και οι κίτρινες μαργαρίτες της άνοιξης μαδήθηκαν κιόλας.

Για τις εκλογές.

Και κοντά στις μαργαρίτες, τις άσπρες και τις κίτρινες, ποτέ δεν λείπουν οι παπαρούνες, κόκκινες σαν αίμα.

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι μέσα σίγουρα. Κι άλλοι λένε ότι θα μπουν 10 κόμματα στην Βουλή. Μόλις πάνε να πούνε κάμποσοι ότι όχι μόνο αυτοδυναμία δεν θα βγει αλλά ούτε κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να σχηματιστεί και θα γίνει της μουρλής στους δρόμους, τους λένε προβοκάτορες του εκφοβισμού που θέλουν να ψηφίσει ο κόσμος μια από τα ίδια. Και αν πει κανείς ότι όλα θα πάνε καλά και θα σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας από ένα λαό που ενηλικιώθηκε περισσότερο σε έξι μήνες από όσο είχε καταφέρει να ενηλικιωθεί 183 χρόνια, τον λένε αλαφροΐσκιωτο.

Το άξιο παρατήρησης για μένα δεν είναι ότι θα μπούνε φασίστες στην βουλή. Μπήκε η Αλέκα από χρόνια. Γιατί να μην μπει και η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Παπάρια. Απλά είναι θλιβερό γιατί άλλο να βάζουν οι ονειροπαρμένοι μέσα το ΚΚΕ κι άλλο να βάζουν οι φασίστες την Ελληνική βερσιόν του ΚΚΚ του Αμερικανικού Νότου. Όχι. Δεν είναι αυτό, το άξιο παρατήρησης.

Αυτό που με κάνει εμένα να γυρίσω το κεφάλι να κοιτάξω είναι ο Κουβέλης. Καλά δεν τον είπα; αυτός δεν είναι της ΔημΑρ, ή πως στην ευχή την λένε;

Ο κόσμος ξέρει ότι ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ ούτε καν θέλουνε ούτε μπορούνε να κυβερνήσουν ούτε καν σαν συνασπισμός ή συνεργασία. Ο κόσμος φτύνει στον κόρφο του με τον Καρατζαφερη, γελάει και κλαίει με την Χρυσή Αυγή, και ξαφνικά του τελείωσε η ΝΔ και το αδελφάκι της το δίδυμο: το ΠΑΣΟΚ.

Ποιός μένει; ο Κουβέλης! Τα-Ντααά!

Το ότι θα πάρει δύναμη η ΔημΑρ επειδή είναι το μόνο κόμμα που παραμένει ένα ερωτηματικό και που δεν έχει φοβίσει ή απογοητεύσει ακόμα τον κόσμο είναι αξιοθαύμαστο.

Σας λέω παιδιά, δεν θα πάρει δύναμη για το τι είναι, αλλά επειδή ο κόσμος δεν ξέρει τι είναι, ή δεν έχει άλλη εκλογή. Για τις εκλογές.

Τι έχει όμως σημασία μεγαλύτερη σε μια κοινωνία; οι εκλογές; ή οι επιλογές;




...δύσκολο πράγμα η επιλογή. Και ανθυγιεινό για τις άσπρες και τις κίτρινες μαργαρίτες.

...ώρες-ώρες, με ντουζίνες μαδημένες μαργαρίτες στα πόδια μας, ακούμε ότι κάποιος άλλος έκανε επί τέλους μια επιλογή! Και λέμε, Δόξα τω Θεώ, δεν χρειάζομαι άλλες μαργαρίτες! δίκιο έχει! κι εγώ! ...μα για βάστα... εκείνος αυτοκτόνησε. Να αυτοκτονήσω κι εγώ; δε σφάξανε. ... Εύρηκα! Τον σκοτώσανε οι κακοί! Σκοτώστε τους κακούς!!!

Ροδακινιές

Καλή Άνοιξη. Αυτές τις φωτογραφίες τις πήρα στον δρόμο για την πόλη, κάτω στην πεδιάδα την περασμένη εβδομάδα. Το βουνό δίχνει ακόμα "Μάρτιο", αλλά είναι οι πλαγιές σπαρμένες με λευκές κερασιές. Οι ροδακινιές αυτές δίνουν ένα χρώμα γεμάτο χαρά και είπα να ανεβάσω μερικές.

Η τελευταία φωτογραφία, η Μαργαρίτα εχθές σε ένα πικ-νικ, φοράει διακριτικά που της έστειλε ένας φίλος μας, σερίφης στην Βόρεια Καρολίνα. Εκείνος φυσικά φοράει διακριτικά του Κόρπο Φορεστάλε, αλλά δεν έχω φωτογραφία.