Είναι δύσκολο να βρει κανείς κάτι να γράψει για εκλογές που κανέναν σκοπό δεν έχουν παρά την αυταπάτη της φρέσκιας ...λαϊκής εντολής, η οποία θα φέρει στο προσκήνιο όλες εκείνες τις καινούργιες προοδευτικές και συνεργάσιμες λαϊκές δυνάμεις όπως η ΔημΑρ και η Χρυσή Αυγή... και θα καταπιεί χιλιάδες και χιλιάδες ψήφους σε κόμματα που κανείς ποτέ δεν άκουσε πριν, ούτε πρόκειται να ξανακούσει μετά... ή, τι να γράψει για κόμματα που άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να βάλουν καινούργιες τσατσάδες στο μπορδέλο της Βουλής των Ελλήνων.
Απ' όσα έχω διαβάσει, κάμποσος κόσμος μιλάει για πολιτική, για οικονομία, για Ευρώπη, για φιλελεύθερους, νεοφιλελεύθερους, παλαιοφιλελεύθερους, μεσαιοφιλελεύθερους, και φυσικά για όλα τα θύματα των κακών τραπεζιτών, και την ΕΕ δύο ταχυτήτων με διαφορικό σασμάν που ήταν ΕΟΚ αλλά θα γίνει ΑΑΑ(χ).
Και έχουν όλοι δίκιο. Φυσικά. Γιατί ακολουθούν την τιμημένη από τον χρόνο παράδοση η οποία λέει: Όταν γίνονται πράγματα που δεν θέλεις να παραδεχτείς, ή να ακούσεις, κλείσε τα μάτια, κάλυψε τα αυτιά με τα χέρια σου, και κάνε με τα χείλη και την γλώσσα, δυνατά, τον ήχο "μπρλουμπλουρμπρλουμπ!" Και έτσι η πραγματικότητα θα πάψει να υπάρχει. Εφ' όσον αναλύουμε την οικονομική πολιτική των Ευρωπαϊκών κρατών, αποδεικνύοντας ότι ατύχησαν με τους αρχηγούς τους και υπουργούς οικονομικών τους, και εμείς είμαστε αθώα θύματα, εφ' όσον αναλύουμε τον ταξικό αγώνα των λαϊκών μετώπων αφού πρώτα αγοράσουμε για το παιδί ένα iPhone, εφ' όσον αναλύουμε πως ακριβώς οι κακές τράπεζες μας ανάγκασαν να πάρουμε δανεικά, υπό την απειλή των τανκς (που έμοιαζαν με Μερσεντές και Καγιέν)... μπορούμε κάλλιστα να κάνουμε "μπρλουμπλουρμπρλουμπ!" και να κοιτιόμαστε στον καθρέφτη ως νέοι Μαρξ (Γκρούτσο, όχι Καρλ).
Η πραγματικότητα όμως παραμένει απλή, και κλεισμένη σε μία μόνο ερώτηση: Πως μπορούν οποιοιδήποτε τριακόσιοι (τσατσάδες ή μη) να κινήσουν το κράτος, όταν η μηχανή του κράτους εξαρτάται, και είναι, αυτό που αποκαλούμε "Ελληνικό Δημόσιο". Ένα ποτ πουρί περί του Ελληνικού Δημοσίου μπορούμε να βρούμε στα σχόλια της προ-προηγούμενης ανάρτησης.
Χωρίς τον Ηρακλή να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου και χωρίς τον Μεγαλέξανδρο να κόψει τον Γόρδιο Δεσμό, τι θα κάνει οποιαδήποτε κυβέρνηση αν πρώτα δεν χτίσει από το μηδέν την κρατική μηχανή; και την νομοθεσία; Κι αν τα κάνουμε αυτά, δεν γράφουμε κι ένα Σύνταγμα, να έχουμε; Το οποίο Σύνταγμα να καθοδηγεί και να "δένει" τους νομοθέτες αντί να περιμένει από τον κάθε καραγκιόζη να το εγκρίνει με νόμο;
Και, στο κάτω-κάτω, ποιοί είναι το ένα εκατομμύριο περίπου άνδρες και γυναίκες που απαρτίζουν τον πύργο της δημόσιας Βαβέλ; Εμείς είμαστε. Ένας στους έξι ενήλικες σε εργάσιμη ηλικία είναι δημόσιος υπάλληλος. Το συλλαμβάνετε αυτό το νούμερο και ποσοστό του πληθυσμού της χώρας; Ένας στους έξι Έλληνες είναι δημόσιος υπάλληλος, και μάλιστα εφ' όρου ζωής. Μπορεί να είναι ηλίθιος, μπορεί να βρίσει το κοινό, μπορεί να πάρει ανθρώπους στο λαιμό του, να είναι διεφθαρμένος, κλέφτης, και δεν μπορεί κανείς ούτε στην γωνία τιμωρία να τον, ή την, βάλει.
Ξέρετε όμως γιατί δεν ανησυχώ όποιος και να βγει σ' αυτές τις εκλογές; Γιατί και η χρυσή αυγή ακόμα να βγει με αυτοδυναμία και να κάνει το βήμα της χήνας και τον χιτλερικό χαιρετισμό μπαίνοντας στα υπουργεία θα εξουδετερωθεί αμέσως, όπως εξουδετερώθηκαν οι Αριανοί του H.G, Wells που επιτέθηκαν στην Γη αλλά τους σκότωσαν τα γήινα μικρόβια. Η χρυσή αυγή, αν βγει με αυτοδυναμία, όπως και όποιο άλλο κόμμα ή κόμματα βγουν, όπως έγινε μέχρι τώρα, θα εξουδετερωθούν άμεσα από κάτι πολύ πιο θανατηφόρο από μικρόβια: το Ελληνικό Δημόσιο. Η πραγματική μηχανή της χώρας. Μια μηχανή με ανοικτό το καπό, σκουριασμένη, με κότες να κλωσάνε και να γεννάνε αυγά που κανένας δεν τα παίρνει γιατί είναι κλούβια.
Το ότι ο νότος της ΕΕ θα είχε προβλήματα το ήξεραν και οι κότες από το 1990. Και όταν ήρθαν τα προβλήματα στην Ιταλία κάνανε τεχνική κυβέρνηση, από μόνοι τους, και η τεχνική κυβέρνηση ήταν μισή σχεδόν σε μέγεθος από την προηγούμενη και είχε "τεχνικούς" σε όλα τα σημαντικά πόστα. Στην Ελλάδα για "τεχνική κυβέρνηση" βάλατε 49 αντί για τους 42 που είχατε και το μόνο διαφορετικό περί αυτής ήταν ότι προσθέσατε την ΝΔ και το ΛΑΟΣ στο υπάρχον ΠΑΣΟΚ. Η Ισπανία κα η Πορτογαλία περνάνε δύσκολες στιγμές αλλά ούτε τις πρωτεύουσες τους καίνε ούτε το 50% του πληθυσμού ζει στην περιοχή της πρωτεύουσας...
Οι Έλληνες είναι λαός κουρασμένος γιατί πράγματι δουλεύουν περισσότερο από άλλους λαούς. Δουλεύουν τρεις δουλειές. Δουλεύουν, αλλά δεν ξέρουν πως να εργάζονται. Και η δουλειά πάει στράφι. Και, δυστυχώς αυτό ισχύει και για τη μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των ιδιωτικών.
Το παν σε μια κοινωνία είναι το σύστημα που είναι εμπεδωμένο στην ψυχοσύνθεση:
Η συναδελφικότητα, η αποτελεσματικότητα, η διαύγεια των στόχων, των προθέσεων, η τοποθέτηση του εαυτού μέσα στο σύνολο και του συνόλου μπροστά στο γεγονός ότι κυβέρνηση είναι οι ίδιοι οι πολίτες και όχι εξωγήινοι... και η μόρφωση... μην ξεχνάμε την μόρφωση και την εκπαίδευση...
Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο στην Ελλάδα, οπότε τι καθόμαστε και μιλάμε για την Ευρωπαϊκή Ελλάδα; Μιλάμε για τις εκλογές, αλλά, τι μπορεί να κάνει οποιαδήποτε κυβέρνηση με την παρούσα κρατική μηχανή και τους πολίτες οι οποίοι ουδεμία ευθύνη φέρουν ποτέ παρά ευθύνη έχουν μόνο οι "άλλοι"; Όποιος και να βγει, όπως και να συνεργαστεί στην βουλή...
...τι σημασία έχει;
Γι' αυτό και πάλι ΠΑΣΟΚ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι το θέμα είναι να τη σπάσουμε στο Φώτη και στη Λούκα!
Αγαπητέ Λάκωνα, για μένα τουλάχιστον ούτε με κομμένο χέρι, αλλά ούτε και Σαμαρά. Καταλαβαίνω ότι πρέπει κάτι και κάποιον να ψηφήσει ο κόσμος, αλλά, αν μη τι άλλο, η ανάρτησή μου λέει ότι παράλληλα με όλες τι πολιτικοοικονομικές αναλύσεις, ίσως θα έπρεπε να μιλάμε ΚΑΙ για την κρατική μηχανή... και για την νοοτροπία που μας έφερε εδώ. Γιατί, εμείς μας φέραμε εδώ... δεν είναι έτσι;
ΔιαγραφήΤο σχόλιό μου ήταν χιουμοριστικό.
ΔιαγραφήΌλα αυτά που λες ειναι γνωστά και χιλιοειπωμενα. Κανείς δε λέει να ξεκουνισει συνεπώς αν θέλουμε η λύση να ειναι δημοκρατική πρεπει να ψηφίσουμε κάποιον από αυτούς που βάζουν υποψηφιότητα με τη λογική του λιγότερο χειρότερου. Εν προκειμένω μία επιλογή που να εφαρμοσει πολιτικες περιορισμου του κρατους ειναι η φιλελευθερη επιλογή και ειναι κριμα που δε συνεργαστηκαν ολα τα φιλελευθερα κομματα (ΔΗΣΥ, ΔΞ, ΔΡΑΣΗ, ΦΣ).
Α, μα το κατάλαβα... αλλά το γύρισα στο σοβαρό :-) σόρρυ!
ΔιαγραφήΑυτό είναι πράγματι κρίμα, ότι τα μικρά κόμματα δεν συνεργάστηκαν. Νομίζω ότι είναι γνώριμό και της αριστεράς αλλά και μη δυτικών νοοτροπιών, δύο πράγματα τα οποία είναι ανεξάρτητα αλλά διασταυρώνονται, να επιμένουν στην εστίαση αντί στην γενικότερη ιδέα και απώτερους σκοπούς και έτσι να αποδυναμώνουν τον εαυτό τους μπροστά στον σκοπό τους. Βέβαια, αν 3-4 μικρά κόμματα συνεργαζόντουσαν πραγματικά, αυτό θα σήμαινε ότι 2-3 αρχηγοί δεν θα ήταν αρχηγοί... :-)
Επίσης νομίζω ότι έκανα ένα φραστικό λάθος λέγοντας ότι δεν θα ψήφιζα ΠΑΣΟΚ ούτε με κομμένο χέρι, γιατί κομμένο χέρι σημαίνει ότι ψήφισε κάποιος στο παρελθόν; μπορώ να δηλώσω περήφανα ότι ουδέποτε ψήφισα ΠΑΣΟΚ :-)
Εγώ από την άλλη έχω ψηφίσει μόνο ΠΑΣΟΚ μέχρι τώρα και νομίζω πως το ίδιο θα έκανα και σε αυτες τις εκλογές - αν ψήφιζα. Με καλό μάτι βλέπω όμως και το φιλελεύθερο χώρο ο οποίος σιγά-σιγά απενοχοποιείται στη συνείδηση του κόσμου.
ΔιαγραφήΚι εγώ ο κακομοίρης έχω ψηφήσει μόνο ΝΔ... και δεν θα είχα πρόβλημα να ξαναψήφιζα ΝΔ, αλλά, ποτέ Σαμαρά. Ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος... Με τον Βενιζέλο προσωπικά δεν έχω και μεγάλο πρόβλημα... τουλάχιστον λιγότερο πρόβλημα από ότι έχω με τον Σαμαρά... Αλλά ΠΑΣΟΚ; Μπρρρρ! Είναι περίεργο όμως πως το τι ψηφίζαμε παλιά, και τα "στρατόπεδα", αρχίζουν να έχουν πολύ λίγη σημασία στην σημερινή πραγματικότητα... Και αν ήμουνα υποχρεωμένος να ψηφίσω κάτι και εγώ τον νέο φιλελεύθερο χώρο θα κοίταζα, αλλά με πολύ ανησυχία προσωπική γιατί εκ πεποιθήσεως νομίζω ότι η "αρνητική" ψήφος, ή η ψήφος για το μη χείρον, δεν είναι σωστές... Αν δεν πιστεύει κανείς εντελώς σε αυτό που ψηφίζει, κάτι πάει στραβά...
ΔιαγραφήΑΝΤΙΘΕΤΩΣ!
ΔιαγραφήΣτα κοινοβουλευτικά συστήματα και ειδικότερα στα πολυσυλλεκτικά κόμματα ψηφίζουμε πάντα με τη λογική του "μη χείρον" - ΔΗΛΑΔΗ με το κόμμα που συμφωνείς στα περισσότερα ή διαφωνείς στα λιγότερα.
Η αρνητική ψήφος ορίζεται ως η ψήφος καταδίκης ενός κόμματος. Η ψήφος χωρίς προοπτική.
Με τον όρο "αρνητική ψήφο" εννοούσα όταν κάποιος ψηφίζει κάποιον για να ΜΗΝ ψηφίσει κάποιον άλλο, δηλαδή ψηφίζοντας "αρνητικά" εναντίων κάποιου. Αυτό πιστεύω είναι λάθος. Τώρα, για το άλλο, το "μη χείρον", εκεί μπορώ να σε συναντήσω στην μέση, γιατί, θεωρητικά θα μπορούσε άνετα να πει κανείς ότι ποτέ δεν θα συμφωνήσει εντελώς κανείς σκεπτόμενος 100% με ένα κόμμα ή πολιτικό. Οπότε δεν έχω πρόβλημα να συμφωνήσω μαζί σου σ' αυτό...
Διαγραφή"Αυτό πιστεύω είναι λάθος. " Προφανώς. Το ίδιο πράγμα λέμε.
ΔιαγραφήΕίναι ξεκάθαρο πως με τα κόμματα συμφωνούμε ή διαφωνούμε σε κάποιο ποσοστό. Αφού πρέπει να ψηφίσω (μη έχοντας κάποια ιδιαίτερη προσωπικότητα να ψηφίσω εκείνη βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το κόμμα) το κριτήριό μου θα ήταν το κόμμα στο οποίο συμφωνώ περισσότερο ή ισοδύναμα διαφωνώ λιγότερο, συνεπώς ...το μη χείρον.
Παρ' όλα αυτά βλέπεις πως ενώ δεν εχεις πρόβλημα με το Βενιζέλο, δε θα ψήφιζες ποτέ πασοκ. Είναι ένα επιχείρημα, αν μη τι αλλο, συναισθηματικά φορτισμένο, και δικαίως έτσι; Δε σε κατηγορώ τώρα. Κι εγώ δε θα μπορούσα να ψηφίσω ΝΔ αν και θα ψήφιζα Ντόρα. Έχω πολύ πιο εύκολα να απεμπολήσω συναισθηματικά το ότι η Ντόρα είναι η κόρη Μητσοτάκη παρά να ψηφίσω το κόμμα του Καραμανλή.
Θέλω να πω πως ήρθε η ώρα να απεμπολίσουμε τους ιδεοληπτικούς συναισθηματισμούς και να συνειδητοποιήσουμε την κοινή μας μοίρα μέσα από όλα αυτά που μας ενώνουν.
Πράγματι έτσι είναι, και σκεπτόμενος τι θα έκανα αν ήμουν στο παραβάν τώρα τον Μάιο και κρατούσα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (μια και άλλα δεν θα κρατούσα), από την μία θα έλεγα Σαμαρά ποτέ, τους ανθρώπους του Καραμανλή (2004) ποτέ, τον Καραμανλή του 1974 ναι αλλά μας τελείωσε, οπότε λογικά θα μου έμενε το ΠΑΣΟΚ. Όχι! Ψήφος αρνητική! Ξαναρχίζω απ' την αρχή (και μαζεύεται ουρά έξω από το παραβάν γιατί καθυστερώ): Ο Βενιζέλος είναι καλύτερος από τον Σαμαρά και ήθελε να βγάλει τον Γιώργο το 2009. Έχει και ανάμιξη συνεχή ένα χρόνο τώρα στο Οικονομικών. Γιατί όχι. Αλλά... αυτό θα βάλει μέσα και όλους τους αμετανόητους ΠΑΣΟΚους... άστο το ότι είμαι αλλεργικός στις μπαρούφες του Ανδρέα του ταχυδακτυλουργού... αλλά μας τέλειωσε κι αυτός χρόνια τώρα... τώρα τι κάνουμε...
ΔιαγραφήΚαι περνάει η ώρα. Λευκό θα έπρεπε να ρίξουν και τα 10.000.000, αλλά μόνος μου δεν είναι σωστό... κοιτάζω στον σάκο απορριμμάτων που είχα ρίξει όλα τα άλλα...
Ντόρα!
Οπότε, μάλλον δίκιο έχεις αγαπητέ Λάκωνα!
Σε γενικές γραμμές δε διαφωνώ με το κείμενο. Προσπαθείς να θέσεις μερικές βάσεις και ακόμα προσπαθώ να προσαρμοστώ σε αυτές, γιατί οι εκτιμήσεις ποικίλουν. Ναι μεν δεν έχεις άδικο, αλλά χρειάζεται πολύ μελάνι (χμ, πληκτρολόγηση εννοούσα) ακόμη για να δούμε όλη την οπτική του ελληνικού κράτους. Σίγουρα πολλοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι και σίγουρα δεν έμαθαν να δουλεύουν όλοι (ή νομίζω ότι δουλεύουν, αλλά όχι μεθοδικά και με αξιολόγηση παραγόμενου έργου). Ωστόσο, σε τούτο δε νομίζω ότι φταίει ο αριθμός τους, αλλά η γραφειοκρατική λογική που έφτιαξε οργανογράμματα υπηρεσιών (που συχνά δεν εκσυγχρονίζονται). Αυτή η λογική (το έχουμε ξαναπεί) συνδέεται με την κακή διασπορά των υπαλλήλων σε υπηρεσίες (με τρόπο ρουσφετολογικό), ενώ άλλες παραμένουν με ελλιπές προσωπικό και σοβαρά οργανωτικά προβλήματα. Ο εξορθολογισμός του κράτους έχει πρωτίστως να κάνει με την μεταφορά προσωπικού, αλλά τούτο κολλάει στις πελατειακές σχέσεις και τη συνδικαλιστική/συντεχνιακή νοοτροπία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμο προεξοφλείς ότι λέω πως οι Δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολλοί. Ίσως όμως να λέω ότι όσοι και να είναι δεν λειτουργούν σωστά. Παραδείγματος χάριν ο πληθυσμός της χώρας και ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, στο γύρω 10.000.000 και γύρω 1.000.000 χοντρικά και στρογγυλεμένα είναι συγκρίσιμοι με της Σουηδίας. Αλλά εκεί η σύγκριση σταματά, όπως καταλαβαίνεις. Πράγματι, όχι μόνο δεν έμαθαν να δουλεύουν και δεν υπάρχει αξιολόγηση, αλλά και δεν τους έδωσε κανείς λειτουργικό σύστημα μέσα στο οποίο να εργάζονται, και να ήθελαν.
ΔιαγραφήΜιλάς για γραφειοκρατική λογική, αλλά σε παραπέμπω στα σχόλια της προ-προηγούμενης ανάρτησης και το παράδειγμα με τις τρεις θυρίδες νο. 9. Αυτό δεν είναι θέμα γραφειοκρατίας αλλά θέμα καθαρής, απλής και παρθένας ηλιθιότητας.
Αλλά, στην τελική, και αυτό που ρωτάει η ανάρτηση και αυτό που συμπεραίνει το σχόλιό σου είναι ότι υπάρχει πρόβλημα στην κρατική μηχανή το οποίο λίγα, πολύ λίγα, έχει να κάνει πε κόμματα και πολιτικές πεποιθήσεις και ...ταξικούς αγώνες και κακούς τραπεζίτες. Άρα, το ερώτημα παραμένει, όποιος και να βγει, πως θα λειτουργήσει το κράτος αν δεν τοποθετήσουμε πρώτα τις βίδες που λείπουν απ' την μηχανή;
Λείπουν βίδες, Δήμο, δεν λείπουν; Ποιός το επισημαίνει;
Εκλογές! ωραία! να βάλουμε καινούργια τρόφιμα στο ψυγείο. Αλλά αν το ψυγείο είναι χαλασμένο;
Πάει, μπαγιατέψανε κιόλας τα καινούργια τρόφιμα...
Κοίτα ακριβώς για αυτό είπα ότι όπως το έθεσες συμφωνώ. Στις λεπτομέρειες θα βρούμε τις διαφωνίες. Το θέμα είναι αποτελεσματικότητα του δημοσίου και πώς αυτή μπορεί να εκτιμηθεί (με βάση τις εργατοώρες πχ των πολιτών που χάνουν; Με βάση του νόμους της αγοράς -μισθός/κόστος υπηρεσιών). Εδώ χωράει μεγάλη συζήτηση που μάλλον πρέπει να κάνουμε κάποια στιγμή ποια αναλυτικά. Από την άλλη το ελληνικό δημόσιο δεν είναι μεγαλύτερο αναλογικά από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
ΔιαγραφήΚι εδώ μπαίνει η κουβέντα των εκλογών (όχι όπως το θέτεις, λίγο το μετατοπίζω τάχα πονηρά σκεπτόμενος για να μη συμφωνήσω μαζί σου για το ψυγείο): Αν το ελληνικό πρόβλημα της κρίσης είναι το δημόσιο, γιατί ακολουθείται το ίδιο φάρμακο/συνταγή κλπ των μειώσεων του δημοσίου σε υπαλλήλους, έξοδα λειτουργικά και των περικοπών παντού (βλ. συνταγή τρόικας) και στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ολλανδία, τη Γαλλία κλπ; Μήπως τελικά το πρόβλημα της κρίσης δεν είναι το λεγόμενο χρέος, αλλά μία αναδιάταξη του τραπεζικού κεφαλαίου που επιτίθεται όπου βρίσκει τώρα για να μεγαλώσει τα κέρδη που ούτως ή άλλως χάνει από την κατανάλωση (βασικός ορισμός της καπιταλιστικής κρίσης);
Και το ερώτημα δεν τελικά αποπροσανατολιστικό. Γιατί αν συμφωνήσει κάποιος στη βάση αυτή (στη βάση, όχι στη διατύπωση ή τις λεπτομέρειες), τότε πρέπει να κατευθυνθεί στην ανάγκη αλλαγής μεν του δημοσίου, αλλά όχι με την πορεία της διάλυσής του, των μειώσεων προσωπικού ή μισθών κλπ, αλλά σε αναδιάρθρωση που σημαίνει επένδυση σε επιμόρφωση προσωπικού, αξιολόγησή του, εκσυγχρονισμό των δομών του, μεταφορά προσωπικού (κι άλλα θα βρω αν κάτσω να σκεφτώ).
σ.σ. Μέσα από μία βόλτα σε έφερα στο ίδιο σημείο -της κατ' αρχήν συμφωνίας μας- αλλά έχει σημασία ο δρόμος για να επιλέξουμε το κατάλληλο φάρμακο. Γιατί υπάρχει καρκίνος ιογενής και καρκίνος βακτηριδιακός και καρκίνος πχ από ακτινοβολία.
Η αναδιάταξη του Δημοσίου, προϋποθέτει μελέτη, προσπάθεια και μεγάλο κόστος, αυτά δεν γίνονται με το πιστόλι στον κρόταφο.
ΔιαγραφήΑν ένας Δημόσιος οργανισμός δεν προσφέρει το παραμικρό, κλείνει, εάν ένας Δημόσιος Υπάλληλος αποδεδειγμένα δεν εργάζεται, απολύεται, εάν μια Υπηρεσία δεν προσφέρει αξία στους πολίτες, καταργείται. Άμεσα! Χωρίς πολλά λόγια.
Μένουμε με ότι χρειαζόμαστε, με ότι προσθέτει αξία, με ότι αντέχουμε και πάνω σε αυτό οικοδομούμε το Δημόσιο που μας αξίζει, τα υπόλοιπα έπονται για να δίνουν δουλειά στους consultants. Το Δημόσιο που θέλουμε είναι το αποτελεσματικό, το γρήγορο, το λογικό, αυτό που υπηρετεί τον πολίτη με λογικό κόστος. Είναι τόσο δύσκολο να διατυπώσουμε τα αυτονόητα;
Τα υπόλοιπα είναι υπεκφυγές. Είναι ακριβώς το ίδιο, που εμείς στον ιδιωτικό τομέα λέμε μεταξύ μας, δηλαδή ότι όταν δεν θες να δουλέψεις, κάνεις meeting. Όταν λοιπόν, δεν θες ή φοβάσαι να σπάσεις τα αυγά για ευνόητους λόγους, τότε μιλάς για αναδιατάξεις, για αναδιαρθρώσεις, για ανακατανομές, φέξε μου και γλύστρησα.
Όταν ο μισθός σου από 1000 πηγαίνει στα 700, τότε τα 300 θα ta εξοικονομίσεις από την περικοπή δαπανών, αυτό δεν κάνουμε και στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας; Μιλάμε για αναδιαρθρώσεις και άλλα συναφή και παράλληλα αφήνουμε άδειο το ψυγείο ενώ το παιδί χρειάζεται γάλα; Με τα δημόσια πράγματα και τα δημόσια οικονομικά τι στο καλό μας ψεκάζουνε και μιλάμε όπως ο Βέλτσος; (με όλη τη συμπάθεια στον καθηγητή!)
Δήμο, η ανάρτηση απλά λέει ότι υπάρχει πρόβλημα στην κρατική μηχανή και σταματάει εκεί χωρίς να δώσει ταυτότητα και προτεραιότητες στην λεπτομέρεια των προβλημάτων γιατί τότε κανείς δεν θα συμφωνήσει. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν τα προβλήματα, αυτό είναι μέρος του προβλήματος, ότι όλοι λένε το μακρύ τους και το κοντό τους και κανείς δεν συμφωνεί ποτέ τι να γίνει.
ΔιαγραφήΟπότε, σε αυτά τα σχόλια δεν βλέπω σκόπιμο να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε στο ποιά είναι τα συγκεκριμένα προβλήματα και οι λεπτομέρειες. Ασ συμφωνήσουμε πρώτα όλοι ότι το πρόβλημα είναι το δημόσιο κράτος και όχι οι τσατσάδες στη Βουλή, και αυτό θα είναι μια αρχή.
Όμως παρ' όλο το σκεπτικό που ανέλυσες, δεν σε διάβασα να απευθύνεσαι σε μια απλή αλήθεια: ότι η πραγματική δυσλειτουργία του κράτους δεν οφείλεται τόσο σε γραφειοκρατίες, και λοιπά όσο σε καθαρή ανικανότητα και ηλιθιότητα. Πράγμα που αμέσως φέρνει την σκέψη μήπως η συνεχής αξιολόγηση και τέρμα στην μονιμότητα έλυναν το μισό πρόβλημα αν όχι παραπάνω. Αυτό δεν σε διαβάζω να το σχολιάζεις;
Τώρα μιλάς για ανακατάταξη του τραπεζικού κεφαλαίου για να μεγαλώσει τα κέρδη, κλπ., και καταλαβαίνω απόλυτα ότι αυτό είναι το αγαπημένο (και μοναδικό επιζόν) γλειφιτζούρι της παραδοσιακής αριστερής προ-καλουπομένης άποψης, αλλά καταρρίπτεις το ίδιο σου το επιχείρημα: Αν οι τραπεζίτες είναι τόσο έξυπνοι και θέλουν τόσα κέρδη, λες να μην το ξέρουν ότι πρέπει να έχουν ευκατάστατες μεσαίες τάξεις για να τα έχουν τα κέρδη; Αυτοί Δήμο είναι πιο φοβισμένοι από εσένα γιατί χωρίς υγιείς τράπεζες δεν υπάρχει δυτικός κόσμος, και ο μόνος άλλος κόσμος που μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτές είναι κόσμος υπό δικτατορία είτε δεξιά είτε αριστερή. Εκτός από το χρώμα του γλειφιτζουριού, εκτός από την ρητορική, σε τι νομίζεις ότι διαφέρουν οι Αριστερές από τις Δεξιές Δικτατορίες. Δεν συνειδητοποιείς καν ότι αυτά που προτείνεις είναι στην ουσία μια δικτατορικά κατευθυνόμενη οικονομία, κατευθυνόμενη κοινωνία (του στυλ της ...εικαζόμενης συναίνεσης που είναι για ...το καλό μας). Σκέψου το αυτό...
Θέλεις το όχημα να είναι τραίνο σε γραμμές. Εγώ το θέλω ελεύθερο αεροπλάνο, κι ας έχει που και πού κακό καιρό και κενά αέρος...
Επί του προκειμένου, συζήτησέ μου λίγο σε παρακαλώ την άποψη ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η μονιμότητα και η μη αξιολόγηση/αξιοκρατία στο Δημόσιο.
Αγαπητέ μου Τζων Μπόη, μ' έκανες και γέλασα γιατί εγώ εργάστηκα και εργάζομαι στην παγκόσμια πρωτεύουσα του "αν υπάρχει πρόβλημα ας κάνουμε meeting" Το meeting για να δοθεί λύση σε ένα πρόβλημα είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να θαφτεί το πρόβλημα. Οι πραγματικές λύσεις όμως δίνονται αλλιώς. Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, οι μικρούληδες χάνουν τις δουλειές τους σε μερικούς άσχετους μήνες για κάποιο άσχετο λόγο, συνήθως ότι η θέση τους δεν είναι πλέον απαραίτητη στην εταιρεία, και οι μεγάλοι παίρνουν προαγωγές, και μετάθεση στο ταμτούμ ή την εξωτερική Μογγολία όπου δεν μπορούν να προξενήσουν μεγάλη ζημιά, γιατί είναι φτηνότερο αυτό από το χρυσό τους αλεξίπτωτο.
ΔιαγραφήΝα σου πω μια ιστορία. Ο πατέρας μου, πριν φύγει από το δημόσιο έτσι: http://dimitristhinks.blogspot.it/2010/11/blog-post_16.html με την χούντα, 5 χρόνια πριν, το 1962, από την θέση του στο υπουργείο Δημοσίων Έργων, είχε δει σε ένα εργοτάξιο υπαλλήλους να λουφάρουνε και τους είπε να επιστρέψουν στην δουλειά τους. Εκείνοι δεν του έδωσαν σημασία, και ο πατέρας μου τους απέλυσε. Οι υπάλληλοι πήγανε τον πατέρα μου δικαστήρια 3 χρόνια, και στο τέλος έμειναν στις θέσεις τους. Τι έχει αλλάξει τα τελευταία 50 χρόνια;
Κοίτα, Δημήτρη, επαναλαμβάνω, από την αρχή είπα ότι συμφωνώ στο συγκεκριμένο κείμενο, επειδή δε βάζει λεπτομέρειες. Είναι στρογγυλεμένο ωραίο και με σωστή διατύπωση ώστε κανείς δεν μπορεί ουσιαστικά να διαφωνήσει. Από την άλλη, δέχομαι την θέση σου για την αμηχανία του τραπεζικού κεφαλαίου. Κι αυτοί δεν ξέρουν τι να κάνουν και δεν έχουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο επειδή μέσα στο παιχνίδι μπαίνει ο ανταγωνισμός μεταξύ τους. Κι εδώ έρχονται οι πολιτικοί ως διαμεσολαβητές που συνεννοούνται ως πρέσβεις του κεφαλαίου.
ΔιαγραφήΤζων Μπόη, επί της αρχής δε διαφωνώ. Αυτό που νοιάζει είναι μεν το κράτος, αλλά με το μικρότερο δυνατό κοινωνικό κόστος. Για παράδειγμα διεκδικώ αξιολογήσεις, αλλά όχι για απόλυση (σε πρώτη και δεύτερη φάση), αλλά για συνετισμό, επιμόρφωση, μετάταξη σε άλλο τομέα και στο τέλος απόλυση. Το πρόβλημα επαναλαμβάνω δεν είναι ο αριθμός των υπαλλήλων (έχουμε σχετικά μεσαίου μεγέθους αναλογικά δημόσιο τομέα στην Ελλάδα κι όχι μεγάλο, απεδείχθη τούτο και τις απογραφές που έγιναν την τελευταία διετία). Το πρόβλημα είναι στην τοποθέτηση των υπαλλήλων και στο ότι μια δουλειά που μορεί να κάνει ένας (όπως στον ιδιωτικό τομέα) τον κάνουν 4 επειδή το απαιτούν νόμοι και εγκύκλιοι.
Δήμο,
ΔιαγραφήΑν για μια δουλειά που μπορεί να την κάνει 1 την κάνουν 4 στο Δημόσιο, τότε οι 3 δεν χρειάζονται. Αυτό λέει η λογική.
Να προτείνω κάτι άλλο;
Γιατί δεν κλείνουμε ότι δεν μας χρειάζεται από οργανισμούς και υπηρεσίες, σήμερα κιόλας και εν συνεχεία το προσωπικό που δούλευε σε αυτές να έχει προτεραιότητα να εργαστεί, κατόπιν βέβαια αξιολόγησης, σε υπηρεσίες του Δημοσίου στις οποίες παρουσιάζονται κενά;
Δηλαδή, μέχρι να οργανωθούμε και να αποφασίσουμε τι θέλουμε, είναι λογικό να κρατάμε κάτι που δεν μας χρειάζεται; Είναι λογικό να πληρώνουμε κάτι που δεν χρησιμοποιούμε, μήπως λεφτά υπάρχουν, αλλά μάλλον δεν είμαι εγώ αυτός που τα έχει;
Ένας φίλος μου που έχει 2 αυτοκίνητα στην κατοχή του κι επειδή ήθελε να πουλήσει το ένα και δεν έβρισκε αγοραστή, χτες κατέθεσε τις πινακίδες του ενός.
Είναι παράλογο αυτό; Τι θα έπρεπε να κάνει δηλαδή, να κρατάει το αυτοκίνητο πληρώνοντας τέλη, ασφάλειες, κλπ, μέχρι να βρει αγοραστή ή να βγούμε από την κρίση;
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι με τα του ιδιωτικού μας βίου έχουμε τις λύσεις και παίρνουμε άμεσες αποφάσεις, γιατί με τα δημόσια πράγματα έχουμε τέτοιες εμμονές και αγκυλώσεις; Να καταλάβω τους πολιτικούς που το κάνουν για δικούς τους λόγους, να καταλάβω κι έναν δ.υ. που κινδυνεύει να χάσει το εισόδημά του, πως μπορώ να καταλάβω αυτές τις τόσες χιλιάδες των συνανθρώπων μας που αναμασούν αυτές τις ρητορείες.
Η απάντηση είναι απλή.
Δεν υπάρχει σπίτι στην Ελλάδα που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να μην λαμβάνει κάποιο εισόδημα από τη Δημόσιο, πες ότι είμαι εγώ ο δ.υ., πες ότι είναι η γυναίκα μου, το παιδί μου, η αδερφή μου, ε κάποιος θα είναι!
Οι ρητορείες αυτές έχουν μια κάποια βάση, είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής χειραγώγησης των πολιτών από το πολιτικό σύστημα που κατασκευάσαμε εμείς οι ίδιοι. Είμαστε φυλακισμένοι μέσα σε μια άρρωστη λογική.
Δεν με ενδιαφέρουν οι εγκύκλιοι. Δεν θα υποκαταστήσουν αυτές τη λογική.
Η απογραφή των Δ.Υ. δεν μου λέει κάτι με αριθμητικούς όρους, ούτε και είναι επιχείρημα ότι επειδή π.χ. η Σουηδία έχει περισσότερους δ.υ. από την Ελλάδα, άρα όσοι έχουμε εδώ μας είναι χρήσιμοι, ακριβώς επειδή στη Σουηδία με μικρότερο πληθυσμό υπάρχουν λιγότεροι. Αυτό είναι παράνοια!
Η απογραφή συμπεριέλαβε και τους πέριξ του σκληρού Δημοσίου οργανισμούς και τις θυγατρικές του;
Αν το Δημόσιο είχε μηχανοργανωθεί και εκσυγχρονιστεί εδώ και χρόνια πιστεύεις ότι θα έπρεπε να είχαμε τόσους δ.υ.;
Τι προσφέρουν μερικοί οργανισμοί χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο;
Πως είναι δυνατό να συνεχίζουμε ακόμα να διατηρούμε μια άρρωστη κατάσταση, ενώ έχει καεί το σπίτι μας;
Μήπως, αντί να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε το ασθενή, πεθαίνουμε όλους τους υπόλοιπους υγιείς και ασθενείς αυτού του τόπου; Γιατί, μέχρι να αποφασίσω τι θα κάνω με το Δημόσιο δεν κάνω κάτι ώστε να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις όλες αυτές οι στρατιές των ημιαπασχολουμένων να βρουν εργασία στον ιδιωτικό τομέα;
Εδώ έχουν έρθει τα πάνω κάτω, εδώ φτάσαμε στον Άρη, εδώ γίνονται κοσμογονικές τεχνολογικές αλλαγές παγκοσμίως κι εμείς ακόμα ονειρευόμαστε μια θέση στο Δημόσιο;
Αυτή τη νοοτροπία περιμένουμε να αλλάξει η νέα κυβέρνηση κι όσοι τέλος πάντων θα ψηφίσουμε να μας εκπροσωπήσουν στη Βουλή;
Δήμο, με την σκέψη σου: "διεκδικώ αξιολογήσεις, αλλά όχι για απόλυση (σε πρώτη και δεύτερη φάση), αλλά για συνετισμό, επιμόρφωση, μετάταξη σε άλλο τομέα και στο τέλος απόλυση", διαιωνίζεις το πρόβλημα και βάζεις τα θεμέλια για το "μίτινγκ χωρίς αποτέλεσμα" για το οποίο μιλήσαμε παραπάνω με τον Τζων Μπόη.
ΔιαγραφήΜε την σκέψη: "Κι εδώ έρχονται οι πολιτικοί ως διαμεσολαβητές που συνεννοούνται ως πρέσβεις του κεφαλαίου" ξανακολλάς την βελόνα στα παλιά κουρασμένα, άσχετα με το σήμερα, ποιηματάκια. Απελευθερώσου Δήμο από το πως γαλουχήθηκαν μερικοί από μερικούς τα 1980 και τα 1990. Ο κόσμος έχει αλλάξει.
Κατά τα άλλα, συμφωνούμε γενικά, αλλά επί της ύλης ο Τζων Μπόη με έχει καλύψει, ιδιαίτερα με το τελευταίο του σχόλιο, εντελώς.
Τζων Μπόη, κάτι ξέρω εγώ που λέω Στη συζήτηση είναι το ζουμί, Η ανάρτηση, απλά η αφορμή.
ΔιαγραφήΈξοχος. Σ' ευχαριστώ.
Τζων Μπόη, δυστυχώς δεν παρακολουθείς όλο το πνεύμα μου. Μίλησα για αναδιάταξη και το ίδιο κι εσύ λες στην αρχή του σχολίου σου τούτου. Εγώ δε μίλησα για κανένα meeting, αλλά επειδή γνωρίζω καλά τη λογική του δημοσίου καμία αλλαγή τέτοια που λες δεν μπορεί να είναι άμεση. Μιλάμε για χρονοβόρες αλλαγές (αν και δεν είναι εκεί το θέμα). Δε θυμάμαι να διαφώνησα για κλείσιμο άχρηστων οργανισμών κλπ. Αντίθετα. Το πρόβλημα δεν είναι οι αριθμοί. Υπάρχει κακή κατανομή του προσωπικού στο δημόσιο τομέα αντικειμενικά. Για παράδειγμα οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι διαλυμένοι και χωρίς επαρκές προσωπικό. Θα βάλουμε ή αφήσουμε την αγορά ανεξέλεγκτη; Η τρόικα δεν επιτρέπει να μπει προσωπικό εκεί και το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ δεν το θέλουν επίσης. Μία άλλη οπτική θες κακής κατανομής; Για ένα σχέδιο έργου (βούλωμα τρύπας σε ένα δήμο) απαιτούνται σχεδόν 4 επιστήμονες βάσει νόμου και δύο ανεξάρτητοι από το χώρο), ενώ η δουλειά θα μπορούσε να γίνει με έναν και οι άλλοι να κάνουν μελέτες για μελλοντικές ανάγκες ώστε να ενταχθεί κάποιο έργο σε κάποιο "ΕΣΠΑ" όποτε προκύψει. Ήδη οι δήμοι υστερούν σε έτοιμες μελέτες και τρέχουν πάντα την τελευταία στιγμή. Αναλόγως και σε όλο το δημόσιο. Το πρόβλημα είναι η κατανομή, αλλά και η γραφειοκρατία που γεννήθηκε μέσα από την κατωχύρωση ορισμένων επαγγελματιών δικαιωμάτων (πχ μία υπογραφή ο αρχιτέκτων, μία ο πολιτικός μηχανικός, μία ο τοπογράφος και φυσικά μία ο επόπτης για να σκάψει ο εργάτης και να περηφανεύεται ο αντιδήμαρχος ή ο υπουργός -σ.σ. υπάρχουν και πολύ χειρότερα σχετικά με τη γραφειοκρατία. Οπότε μόνο η μηχανοργάνωση δε διορθώνει τίποτα. Θέλει κι αλλαγές νόμων, συμπύκνωση του κώδικα (να μη θεωρείται από την αρχή απατεώνας ο πολίτης, αλλά αθώος πχ), μείωση των εγκυκλίων κι ελευθερία του υπαλλήλου στις επιλογές του και φυσικά αξιολόγηση.
ΔιαγραφήΓια το ότι κάθε οικογένεια έχει κάποιον στο δημόσιο <(έμμεσα ή άμεσα). Ναι δεν έχεις άδικο. Γιατί όμως; Μήπως επειδή ορισμένοι αποφάσισαν ότι η χώρα δε χρειάζεται ισχυρή βιομηχανία; Μήπως εκείνη που βάφτισαν τις κατασκευές και τον τουρισμό ως μόνες βιομηχανίες (δόγμα Καραμανλή) και εκείνοι που το ακολούθησαν; Αν αύριο απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι θα είμαστε στα πρόθυρα ένοπλης εξέγερσης και διάλυσης της χώρας. Ήδη με τόση ανεργία, είμαστε χρεοκοπημένοι. Σκέψου να αυξήσουμε και τους ανέργους. Και στο κάτω κάτω με ποιο κριτήριο θα απολυθεί κόσμος; Επειδή δουλειύουν σε έναν χρεοκοπημένο ή άχρηστο οργανισμό (που δεν τον χρεοκόπησαν οι υπάλληλοι, λογικώς, αλλά οι διοικήσεις ή το κράτος/κυβερνήσεις). Δε χρειάζεται μια κάποια αξιολόγηση πρώτα;
Εντωμεταξύ, ρε Δημήτρη, εκείνο το σχολιάκι μέσα στην παρέθενση δεν το είδες, όπως και την τελευταία παράγραφο;
ΔιαγραφήΔήμο, το ψωμί του κάθε ανθρώπου είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να βγαίνει ο καθένας (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος) και να υποστηρίζει ότι δεν έγινε δα και τίποτα, ας το χάσει. Εδώ μιλάμε για ζωές, δεν μιλάμε για αριθμούς ή με αριθμούς.
ΔιαγραφήΗ απόλυση είναι σαν το θάνατο ώρες ώρες.
Όμως πολύ σπουδή για τον Δημόσιο Τομέα και ελάχιστη για εκείνους που είτε δεν μπόρεσαν, είτε δεν θέλησαν, είτε δεν ανέχτηκαν το Δημόσιο για εργοδότη, τον σίγουρο εργοδότη, τον καλό, τον συμπονετικό, τον ανεκτικό, τον χαλαρό, τον άνετο!
Ξεκίνησα την καριέρα μου, πριν αρκετά χρόνια, μπαίνοντας σε κάποιον Δημόσιο Οργανισμό, το έκανα όχι για να βολευτώ, αλλά γιατί είχε ενδιαφέρον το αντικείμενο (τι αφελής που ήμουνα). Μπήκα με το σπαθί μου και προς μεγάλη μου έκπληξη μάλιστα, σε μια εποχή που αν δεν κολούσες αφίσσα στον τοίχο δεν είχες δικαίωμα ούτε να τολμήσεις να σκεφτείς μια εργασία στο Δημόσιο. Μόνο με την αξία όμως θα έμπαινα, δεν θα ανεχόμουν να μεσολαβήσει κάποιος, βγήκα στους 2 μήνες πανικόβλητος, με κοιτούσαν με απορία και δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πως κλώτσησα την ευκαιρία της ζωής μου!!! Απορώ τι με έβαλε ο διάολος να μπλέξω μαζί τους, έχασα 2 μήνες από την πολύτιμη ζωή μου.
Ουδείς είναι άμοιρος ευθυνών.
Η σκληρή εργασία στον πολύ σκληρό ιδιωτικό τομέα, που μόνο δίκαιος και άμεμπτος είναι κι αυτός, με έμαθε ότι οι αποφάσεις εμπεριέχουν ρίσκο που άλλοτε σου βγαίνει κι άλλοτε όχι. Στο Δημόσιο μπήκαν οι περισσότεροι για να παίξουν με σημαδεμένη την τράπουλα, να κερδίσουν χωρίς ρίσκο. Δεν είναι έτσι η ζωή φίλε μου. Σε αυτή ακριβώς την λούμπα έχουν πέσει πολλοί συνανθρωποί μας σήμερα, πίστεψαν στην έννοια του no risk και του high return, αυτό μήτε στις λεγόμενες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού υπήρξε, στην Ελλάδα όμως υπάρχει!
Αν απολυθούν λες δημόσιοι υπάλληλοι θα γίνει ένοπλη εξέγερση και διάλυση της χώρας! Δεν είμαι υπερ των απολύσεων, αλλά Δήμο, θα χρειαστώ υπογλώσσια για να συνεχίσω!
Για τους 1 εκ και βάλε συνανθρώπους μας που είναι χωρίς εργασία, για το 50% της ανεργίας των νέων, για εκείνους που ναι μεν εργάζονται (θεωρητικά πάντα), αλλά πληρώνονται όταν κι όποτε θελήσει ο αφεντικός, για εκείνους που παραμένουν ανασφάλιστοι, για εκείνους που ζουν με το βασικό κι έχουν οικογένεια και υποχρεώσεις, τι θα έπρεπε να γίνει; Πυρηνικό ολοκαύτωμα; Για τους δ.υ. διαλύεται η χώρα, για τους άλλους; "ελα μωρέ αυτοί είναι μαθημένοι στην ανασφάλεια!"
Στο πηγάδι κατούρησαν αυτοί;
Οι δ.υ. δεν θέλουν να αξιολογηθούν, ως ένα βαθμό τους καταλαβαίνω γιατί αυτή η αξιολόγηση μπορεί να εξελιχθεί σε φιάσκο, σε μια τρικλοποδιά του κράτους για να κρατήσει τα "δικά μας τα παιδιά", από την άλλη έχω ακούσει πολλούς να υποστηρίζουν ότι δεν θέλουν να αξιολογηθούν γιατί αμφισβητούν τις ικανότητες και την κατάρτιση του αξιολογητή τους. Αλήθεια; Ο δικός μου δηλαδή ο αξιολογητής, ο οποίος είναι ο αμέσως παραπάνω μου στην ιεραρχία έχει PhD από το INSEAD σε θέματα HR; ή μπας κι εγώ που θα αξιολογήσω τους απο κάτω μου, έχω ειδίκευση από το Harvard σε θέματα αξιολόγησης προσωπικού;
Αν ο ιδιωτικός τομέας είναι ζούγκλα δεν χρειάζεται να γίνει και ο Δημόσιος, θα μου πεις.
Το να ζήσουμε σε μια κατάσταση περισσότερο ορθολογική δεν μας περνάει όμως από το μυαλό;
Το να δώσουμε ευκαιρία στους δ.υ. να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στον στίβο του ιδιωτικού τομέα, εφόσον δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια ανταγωνιστική και υγιή οικονομία, που βασίζεται στα δικά μας τα μυαλά, αυτό δεν μας περνάει από το μυαλό;
Πάσχουμε από κοινή λογική σε αυτή τη χώρα, ανακαλύπτουμε εμπόδια για να μην προχωρήσουμε πιο πέρα. Ο κόσμος αλλάζει, ίσως και προς το χειρότερο, αλλά εμείς ακόμα ζούμε στη δική μας dreamland.
Αυτό που με ενοχλεί πολύ είναι να τα ρίχνουμε όλα στο κακό κράτος, να ανακαλύπτουμε συνωμοσίες...εμείς που ακριβώς είμαστε μέσα σε αυτό το κάδρο; εμείς τόσα χρόνια κάναμε το αμπαζούρ και δεν είχαμε μερίδιο στην ευθύνη;
...δεν είναι οι εκλογές που με έχουν συνεπάρει και κελαηδάω, είναι που έχουμε άνοιξη, το καλοκαίρι με πιάνει υπόταση και ηρεμώ :) Θα το δείτε ;)
Δήμο, κανένα πρόβλημα, την είδα και την παρένθεση και χαμογέλασα, και την τελευταία παράγραφο την διάβασα, και ξέρω ότι δεν διαφωνείς στα γενικά. Απλά θα διαφωνούσαμε αν πηγαίναμε σε λεπτομέρειες, γιατί, εσύ έρχεσαι από την κατεύθυνση αριθμών, οργάνωσης, κλπ., ενώ και εγώ αλλά και ο Τζων Μπόης πλησιάζουμε το θέμα περισσότερο από την ανθρώπινη πλευρά, την ατομική προσωπική πλευρά ανθρώπων οι οποίοι πιάνουν την καλή εφ' όρου ζωής και δεν έχουνε κάν τον στοιχειώδη δείκτη νοημοσύνης να γράψουνε με μαρκαδόρο ότι τώρα είναι ανοιχτές και οι θυρίδες 7 και 8 συν την 9 που ήταν ήδη ανοικτή, αντί να γράψουν δύο χαρτιά με "9" και να τα κολλήσουν πάνω από το 7 και το 8.
ΔιαγραφήΔεν δεχόμαστε πιστωτικές κάρτες. Ορίστε 525 μετηρτά. Δεχόμαστε μόνο 500 μετρητά και τα 25 με πιστωτική κάρτα.
Μου κλέψανε το διαβατήριο. Το πουλήσατε σε αλλοδαπούς! Πηγαίνεται στο Τριμελές. Και το τριμελές με βγάζει αθώο μόλις διαβάσαν το κατηγορητήριο.
Αυτά από την δική μου μεριά. Αλλά ο Τζων Μπόης χρησιμοποιεί πολύ σαφέστερη και άξια επιχειρηματολογία και σκεπτικό, για να συζητήσουμε ότι εδώ δεν μιλάμε για νόμους και αριθμούς κλπ., αλλά για ανικανότητα στου κουτρούλη τον γάμο που αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα από κάποιον άσπρη μέρα σ' αυτόν τον κατακαημένο τόπο δεν θα δούμε...
ΠΧ., 'Εχουμε το Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας από το ένα χέρι, και τον Έλληνα οδηγό από το άλλο: Με ποίο εκ των δύο χειρών να τραβήξουμε το καζανάκι; Έχει σημασία ο ΚΟΚ μπροστά στον θρύλο του Έλληνα Οδηγού; και δέκα ΚΟΚ να γράψουμε, ο οδηγός θα παραμείνει αυτός που είναι. ΠΩΣ λοιπόν να αλλάξουμε την συμπεριφορά του οδηγού;;;
Δημήτρη καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου επιτρέψεις να παρατηρήσω ότι η γενίκευση και η σύγκριση της ΔΗΜΑΡ (μια που αναφέρεις το συγκεκριμένο κόμμα), ή έστω, οποιουδήποτε άλλου κόμματος και δη κοινοβουλευτικού με τη ΧΑ είναι ατυχής. Προσωπικά, βλέπω χαοτικές διαφορές.
Ακόμα κι αν ζούμε το τέλος των ιδεολογιών, αυτές υπάρχουν. Αν θες τη γνώμη μου, θα σου πω ότι ευτυχώς που υπάρχουν. Το θέμα δεν είναι η ιδεολογία αλλά η ιδεοληψία.
Στην Ελλάδα ψηφίζουμε π.χ. φιλελευθερισμό αλλά στην ουσία αγνοούμε τι ακριβώς είναι αυτό και κατά βάθος είμαστε περισσότερο κρατιστές από πολλούς, αυτοαποκαλούμενους αριστερούς, ενώ υπάρχουν αριστεροί, άρα εκ προοιμίου εγγύτερα ιδεολογικά με ότι ο κρατισμός ως οικονομική πρακτική πρεσβεύει, οι οποίοι στην καθημερινότητά τους και δη στην επαγγελματική, ή ακόμα καλύτερα στην επιχειρηματική, είναι λιγότερο κρατιστές από τους πρώτους.
Θα συμφωνήσω με ότι περίπου υπονοείται από το κείμενό σου και θα συνεχίζω να πιστεύω ότι οι εκλογές είναι ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα αλλά και υποχρέωση, αλλά δυστυχώς είναι υπερτιμημένες. Σημασία έχει το πριν από αυτές αλλά και το μετά. Δεν έχει τόσο σημασία τι ψηφίζουμε, αλλά το τι ακριβώς επιθυμούμε για εμάς προσωπικά, αλλά και για την ίδια τη χώρα.
Αν αυτή τη στιγμή υπάρχουν οι συγκεκριμένοι κομματικοί σχηματισμοί και οι συγκεκριμένοι πολιτικοί είναι γιατί αυτούς θέλουμε, άρα το ερώτημα και το δίλλημα “τι ακριβώς να ψηφίσω”, είναι ρητορικό κατά τη γνώμη μου, θα ψηφίσουμε έναν από αυτούς που θέλουμε, έναν από αυτούς που δημιουργήσαμε, αν δεν θέλουμε αυτούς, ας επινοήσουμε άλλους, γιατί δεν το κάνουμε;
Οι πολιτικοί μας - όσοι τουλάχιστον τόσες δεκαετίες είχαν εμπλοκή σε κυβερνητικές θέσεις - εμφανίζονται μετανοημένοι, λένε ότι πήραν το μάθημά τους, ότι άλλαξαν, εγώ δεν έχω καταλάβει ποιο ακριβώς μάθημα έχουν πάρει, πως εννοούν τη μεταμέλεια και πως εμπράκτως μετουσιώνουν τη μεταμέλεια σε πράξεις.
Είμαι πραγματικά πρόθυμος να εμπιστευτώ κάποιον ο οποίος, ενώ έχει κάνει πολλά κακά στη ζωή του, κάποια στιγμή άλλαξε και ακολούθησε το δρόμο της αρετής.
Θέλω όμως έργα, θέλω πράξεις, δεν μου αρκεί η δήλωση μεταμέλειας. Το διάστημα αυτό και μιλάω για τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο, είχαν πολλοί από αυτούς την ευκαιρία να αποδείξουν ότι άλλαξαν με πράξεις. Το έκαναν;
Αυτή τη φορά, θα είναι πολλοί εκείνοι που θα πάνε να ψηφίσουν και στη συνέχεια θα επαναπαυτούν και θα βαυκαλιστούν στο ότι κατάφεραν να τιμωρήσουν τις δυνάμεις εκείνες που μας οδήγησαν στον όλεθρο. Από εκεί και πέρα, ο Έλληνας θα συνεχίσει όπως ξέρει και μπορεί και θα περιμένει να πέσει το Μάννα εξ ουρανού, κι αυτό γιατί τόσα χρόνια αυτό ακριβώς γινόταν, να έρχεται ένας από Μηχανής Θεός (βλ. Greek statistics, Καραμανλής, Παπανδρέου, ΠΑΜΕ, Χ.Α., Χρηματιστήριο, Μέρκελ, Ολάντ, Θεός, κλπ) και να δίνει τις λύσεις, χωρίς να είναι σε θέση ο ίδιος να καταλάβει, ή χωρίς να μπορεί ή να θέλει να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό και να αποτινάξει από πάνω του ιδεοληψίες και σκουριά χρόνων.
Το θέμα δεν είναι να δουλεύουμε πιο σκληρά από τους άλλους, το ζητούμενο είναι να δουλεύουμε παραγωγικά και αποτελεσματικά και το προϊόν της εργασίας μας να έχει οικονομική αλλά και κοινωνική αξία και να αμείβεται ανάλογα.
Το ζητούμενο είναι να απελευθερωθούμε από τις ιδεοληψίες μας και να κοιτάξουμε λίγο πιο μακριά από τη μύτη μας, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται κόστος.
Αγαπητέ μου Τζων Μπόη, σωστή η παρατήρησή σου, και ίσως να φταίει η διατύπωσή μου, αλλά νόμιζα ότι ήταν σαν να έλεγα "από το Α ως το Ω", όχι ότι συνέκρινα το "Α" με το "Ω". Πάντως και τα δύο είναι πράγματι γράμματα. Και τα μήλα και τα πορτοκάλια είναι στο τέλος και τα δύο φρούτα, που έλεγε και ο μπαμπάς της νύφης στο My Big Fat Greek Wedding. Και στο τέλος, δεν βλέπω να συνεργάζεται ο Κουβέλης με τον Τσίπρα ή την Αλέκα περισσότερο από όσο θα συνεργαστεί η χρυσή αυγή με τον Καρατζαφύρερ ή τον Αντωνάκη...
ΔιαγραφήΑπόλυτα σύμφωνος μαζί σου περί ιδεολογίας και ιδεοληψίας, πες τα Χρυσόστομε. Αλλά τι σχέση έχουν αυτά με τις τρεις θυρίδες νο. 9 από τα σχόλια της προ-προηγούμενης ανάρτησης, ή από το ότι το Δημόσιο έκαψε χρήματα και χρόνο και δικά του και δικά μου για να με πάει τριμελές πλημμελειοδικείο επειδή μου κλέψανε το διαβατήριο και η πρόεδρος με έβγαλε αθώο σε δωδεκάμισι λεπτά δίκης στο τριμελές;
Ύψιστο δικαίωμα και υποχρέωση οι εκλογές είναι, αλλά το κεντρικό θέμα των εκλογών αυτών ξεκίνησε από κατάσταση του δημοσιονομικού, και ως προς αυτό ούτε επί δύο χρόνια ούτε τους τελευταίους 6 μήνες έχει επιτρέψει κανείς να γίνει κάτι -ούτε να συζητηθεί πραγματικά. Το δίλημμα "το να ψηφίσω", είναι όχι μόνο ρητορικό, αλλά, προτείνει η ανάρτηση, άσχετο με το πραγματικό πρόβλημα.
Το αν θα ήμασταν πρόθυμοι να ακολουθήσουμε κάποιον ο οποίος ενώ έχει κάνει πολλά κακά στην ζωή του κάποια στιγμή άλλαξε και ακολούθησε τον δρόμο της αρετής, είναι ίσως κάτι ωραίο και έντιμο να το πούμε, αλλά ο Αίσωπος μας διδάσκει ότι ο σκορπιός δεν μπόρεσε να αλλάξει την φύση του ούτε καν όταν στην πλάτη του βάτραχου που τον περνούσε στην άλλη άκρη του ποταμού τον τσίμπησε και πνίγηκε και ο ίδιος. Φύλα τα ρούχα σου να έχεις τα μισά. Οπότε, άσε που έχεις δίκιο ότι κανείς δεν απέδειξε τίποτα, και να απεδείκνυε εγώ θα τα φύλαγα τα μισά μου τα ρούχα να μου μείνει το εν τέταρτο...
Τα υπόλοιπα που γράφεις, Τζων Μπόη, τα προσυπογράφω και με τα δύο χέρια.
Και αυτό που γράφεις ότι "Το θέμα δεν είναι να δουλεύουμε πιο σκληρά από τους άλλους, το ζητούμενο είναι να δουλεύουμε παραγωγικά και αποτελεσματικά και το προϊόν της εργασίας μας να έχει οικονομική αλλά και κοινωνική αξία και να αμείβεται ανάλογα", αυτό, είναι όλη μου η ανάρτηση.
Δημήτρη, νομίζω πως γίνεσαι άδικος. Έχουμε έναν ασθενή με καρκίνο του πνεύμονα, σε προχωρημένο στάδιο. Αυτό που χρειάζεται από σένα τώρα είναι να του πιάσεις το χέρι, να του συμπαρασταθείς, να του πεις "φίλε, είμαι εδώ, να σου πω μια καλή κουβέντα". Το να του λες συνέχεια πως δεν έπρεπε να καπνίζει τρία πακέτα την ημέρα, δεν τον βοηθάει πλέον -αυτό το ξέρει-, αντιθέτως του κάνει δυσκολότερες τις τελευταίες του μέρες. Έτσι αισθάνομαι διαβάζοντας τις αναρτήσεις σου. Μπορεί να συμφωνώ σε αρκετά από όσα γράφεις (όχι πάντως σε όλα) και θα ήθελα να τα σχολιάσω αλλά τι σχόλιο να κάνω όταν μου ζητάς να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να κάνω "μπρλουμπλουρμπ";
ΑπάντησηΔιαγραφήΘωμά, καταλαβαίνω το νόημά σου, και το συμπονώ. Αν όμως ο ασθενής που πεθαίνει με καρκίνο του πνεύμονα από το κάπνισμα στο κρεβάτι του νοσοκομείου σου ζήταγε, με τσιγάρο στο στόμα, να πας στο περίπτερο να του πάρεις άλλο ένα πακέτο, και πρόσθετε ότι δεν έχει καρκίνο από το κάπνισμα, αλλά απλά τον έχουν ματιάσει και μόλις τον ξεματιάσει η γύφτισα θα πάει σπίτι του, τότε, τι θα του έλεγες; Αν ήσουν πολύ ευγενής και δεν του έλεγες τίποτα, σίγουρα θα σκεφτόσουνα ότι ο καρκίνος χτύπησε πια στον εγκέφαλο, ή αν ήσουν αισιόδοξος θα ζήταγες από τον γιατρό του μήπως πρέπει να φέρουν και ψυχίατρο...
ΔιαγραφήΚαλησπερα
ΑπάντησηΔιαγραφήειπα να απεχω μηπως και βρω ακρη στο τι θα ψηφησω ομως διαβαζω καθε τι που γραφεται εδω κι αλλου.
Χθες ειδα την Ντορα.Περασε απο το χωριο μας.Την λυπηθηκα καπως.Αναψε τσιγαρο και ρουφαγε σαν να ηταν το πρωτο μετα απο στερηση η το τελευταιο πριν την πτηση.Τιποτα απο το αγερωχο που ξεραμε ολοι μας, εμφανως θυμωμενη με την θεση της.Αδιαφορουσε για την εικονα που μας εδειχνε η ενιωσε ανετα και αφησε την εκφραση της να δειξει τα συναισθηματα της;Το βραδυ εμαθα οτι στον Αγιο Νικολαο ειχε δεχθει γιαουρτι.Σε τηλεφωνικη συνεντευξη ελεγε οτι θα μπει στη βουλη.Δεν το πιστευε.Ειδα το υφος και το ψευτικο χαμογελο.
Αποψε ακουσα για μια ακομα φορα τον Σαμαρα να λεει για ισοδυναμα μετρα.Ας μου πει καποιος γιατι οταν το ακουω σκεφτομαι τα γενοσημα φαρμακα εξ Ινδιων;
Δεν θελω να ψηφησω αρνητικα ουτε το μη χειρον γιατι δεν βλεπω καπου το βελτιστο,νιωθω οτι αυτη τη φορα το λευκο θα ειναι πιο χαντακωμενο απο ποτε.
Σας ζηλευω που εισαστε μακρια.Χαιρετισματα απο Κρητη.
Μαρια
Αγαπητή Μαρία, όταν διάβασα την περιγραφή σου για την Ντόρα, ενστικτωδώς μου δημιουργήθηκε περισσότερη εμπιστοσύνη για κείνη γιατί η περιγραφή σου έδειξε ένα άνθρωπο προσγειωμένο με συναίσθηση του περιβάλλοντος. Τι άλλο θέλει κανείς από έναν πολιτικό... Το ΠΑΣΟΚ ήταν το όχημα του Ανδρέα και η ΝΔ το όχημα του Μεγάλου Καραμανλή. Και τα δύο οχήματα έμειναν χωρίς οδηγούς πάνω από δεκαετία και τα κουνάει μόνο η ενστικτώδης αφοσίωση του κόσμου άλλων στον Ανδρέα τον ταχυδακτυλουργό, και άλλων στο Καραμανλή του '74... Το κόμμα όμως, οποιοδήποτε κόμμα, στην πραγματικότητα κινείται από τους τωρινούς ενοίκους, και το κόμμα του Σαμαρά ότι και να είναι δεν είναι η "Νέα Δημοκρατία" της οποίας το είδωλο ο κόσμος νομίζει ότι βλέπει. Έχω πει ανοιχτά εδώ στο μπλογκ ότι μόνο ΝΔ έχω ψηφίσει, αλλά αυτό δεν πρέπει να μου δώσει "σφραγίδα" δεξιού, μια και στις ΗΠΑ είμαι εγγεγραμμένος στο Δημοκρατικό κόμμα. Είναι επιλογές, που σε κάθε χώρα τις κάνει κανείς διαφορετικά.
ΔιαγραφήΤο πρόβλημα είναι, όπως προσπαθώ να πω με την ανάρτηση αυτή ότι το τι θα ψηφίσει ο κόσμος σε αυτές τις εκλογές έχει στο τέλος ελάχιστη σημασία γιατί το πραγματικό πρόβλημα είναι η ανικανότητα του δημόσιου κράτους. Αν έστω και ένας προεκλογικός πολιτικός το ανεγνώριζε και έκανε προτάσεις για το πως θα το διόρθωνε, να τον ψήφιζα... αλλά κανείς δεν το λέει γιατί αν το πει, ότι θα καταργήσει την μονιμότητα και θα αρχίσει τις αξιολογήσεις, δεν θα τον ψήφιζε κανείς. και ΑΥΤΟ είναι το πραγματικό πρόβλημα...
Καλό σου βράδυ
Α δε θα σ' αφήσω έτσι: :)
Διαγραφή"αφοσίωση [...] στον Ανδρέα τον ταχυδακτυλουργό, και άλλων στο Καραμανλή του '74"
Εδώ όχι μόνο δεν είσαι δίκαιος ως προς τις δύο προσωπικότητες αλλά εμμέσως προσβάλεις και πολύ μεγάλη μερίδα της Δημοκρατικής παράταξης. Δεν ήταν ο Ανδρέας μόνο ταχυδακτυλουργός ούτε ο Καραμανλής , ο "Καραμανλής του '74".
Αγαπητέ μου Λάκωνα δεν αμφιβάλω ότι μπορώ και ο ίδιος να πέφτω στο λάθος το οποίο κατηγορώ, μάλιστα, αν καλοδιαβάσεις την παραπάνω συνομιλία μας, αυτό είχα ήδη παραδεχτεί στο τελευταίο μου σχόλιο.
ΔιαγραφήΠράγματι η αγνή αντικειμενικότητα είναι απρόσιτη (από όλους μας), και πράγματι ο Ανδρέας δεν ήταν μόνο λαοπλάνος, ούτε ο Καραμανλής ήταν μόνο μεγάλος. Κανείς δεν είναι απόλυτα μαύρο ή άσπρο. Όπως και στα δικά μου λεγόμενα βλέπεις καθαρά την απόχρωση των στερεοτύπων των στρατοπέδων του παρελθόντος, ο καθένας μας έχει στερεότυπα ενστικτώδη. Και νομίζω ότι έχει περισσότερη σημασία να μπορείς εσύ να υποδεικνύεις όταν λέω εγώ κάτι στερεοτυπικό, και να το βλέπω ότι μπορεί και έτσι να είναι και να στο λέω, και το αντίθετο, πρά να ελπίζουμε ότι μπορούμε όλοι να είμαστε πάντα αντικειμενικοί.
Μπορεί να ρίχνω την πειθώ των επιχειρημάτων μου χρησιμοποιώντας τα στερεότυπα που σωστά με κάλεσες να αναγνωρίσω... αλλά πέρα από την χρωματισμένη έκφρασή μου, δεν παραμένει αληθές το ότι και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ήταν οχήματα ατόμων τα οποία δεν υπάρχουν πλέον, καιρών που έχουν περάσει, αλλά πολλοί άνθρωποι τα βλέπουν ακόμα και τα δύο με τον απόηχο εκείνο;
"βλέπεις καθαρά την απόχρωση των στερεοτύπων των στρατοπέδων του παρελθόντος"
ΔιαγραφήΤι ωραία χρόνια !! :)) Τι ωραίες ατελείωτες - χωρίς νόημα και εύκολες κουβέντες.
"αλλά πολλοί άνθρωποι τα βλέπουν ακόμα και τα δύο με τον απόηχο εκείνο;"
Αλήθεια είναι αυτό. Είμαστε λαός της μνημης, της ιστορίας, της προσκόλησης στο παρελθόν. Ένας λαός με τόσο βαρυά ιστορία που αποφάσισε να μη γράψει άλλη. Τα μεταπολιτευτικά κόμματα ήταν κόμματα μνήμης και καπηλεύτικαν τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια και τους αγώνες των απλών ανθρώπων για να διαιωνίσουν την ύπαρξή τους.
Τα αφήνουμε πίσω αμα λάχει αλλά δε νομίζω πως είναι πρόβλημα π.χ. ονομάτων όσο ανρθώπων. Κυρίως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε του κατά πόσο πρέπει να τα αφήσουμε να επηρεάζουν τη ζωή μας.
Εκείνα τα χρόνια είχαν την αίσθηση πως ότι και να έλεγες η πορεία θα ήταν ανοδική και φωτεινή, ενώ τώρα η αίσθηση είναι πως ότι και να κάνεις η πορεία είναι κατηφόρα και σκοτάδι... Τότε είχες και τους χαρισματικούς, και εκείνους που είχαν μια ιστορία που την άρμεγαν... τώρα τα μπαλόνια έχουν ξεφουσκώσει και έπεται η κατάθλιψη. Κύκλος της ζωής, αλλά πρέπει να βρούμε καινούργιες λάμψεις φωτός, καινούργια τοτέμ, καινούργιες ιδέες, και =κάπου μέσα σ' όλα να βρούμε τον τρόπο να σταματήσουμε να είμαστε κορόιδα του καθενός... Η Αγγλία έχει 2-3 κόμματα αιώνες όπως και οι ΗΠΑ, και ανανεώνονται γιατί δεν ήταν προσωποκεντρικά... στην Μεσόγειο όμως υπάρχει η ανάγκη της προσωπολατρίας...
ΔιαγραφήΕύστοχος όπως πάντα στις αναλύσεις σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιτεύω και γω ότι τίποτα δεν θα γίνει αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι
αν δεν αλλάξουμε προσανατολισμούς και προτεραιότητες.
Ομως και αυτές οι αλλαγές δεν μπορεί να γίνουν από μόνες τους χρειάζονται και μια κρατική μηχανή που να λειτουργεί με ένα σαφές νομοθετικό πλαισιο, η ισονομία και ισοπολιτεία θα υπάρχουν πραγματικά. Για χρόνια όποιος είναι τίμιος και δουλεύει, είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιοτικό τομέα, θεωρείται ο "βλάκας" της παρέας. Ο θεός να κατεβεί αυτά δεν αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη. Εδώ παίζει μεγάλο ρόλο και η εκπαίδευση που ξεκινά από το σπίτι, από εμάς. Γι αυτό συμφωνώ πως όποιο κόμμα και να βγει έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και μάλιστα ανηφορικό.. Την καλημέρα μου.
Αγαπητέ μου Φάνη, σ' ευχαριστώ, έχει σημασία να ξεχωρίζουμε και τα δέντρα (και τους θάμνους) του δάσους αλλά και να βλέπουμε το δάσος... Φυσικά τίποτα από μόνο του δεν είναι όλη η λύση, αλλά με έχει αφήσει άφωνο το ότι στους τελευταίους πολλούς μήνες αλλά και στην προεκλογική περίοδο κανείς δεν το έχει αναφέρει σαν ουσιαστικό μέρος του προβλήματος αυτό.
ΔιαγραφήΚαι έχεις βέβαια απόλυτο δίκιο ότι στο σπίτι και την εκπαίδευση και την παιδεία ξεκινάν όλα αυτά. Στους προσανατολισμούς και στις προτεραιότητες που βάζει και η οικογένεια και η κοινωνία. Όπως στην Ιταλία μεγάλο ποσοστό ενέκρινε την ...αρρενωπότητα του Μπερλουσκόνι, στην Ελλάδα ηρωποιούνται οι "έξυπνοι" και εκείνος που θέλει να κάνει την δουλειά σωστά είναι ο βλάξ...
Ίσως η νέα γενιά να έχει αρχίσει να παίρνει χαμπάρι, αλλά και να θέλουν τα παιδιά, χωρίς εκπαίδευση και παραδείγματα, έλεγχο, κυρώσεις και ανταμοιβές, ο δρόμος τους είναι πράγματι ανηφορικός...
Καλή σου μέρα, και καλό κουράγιο...