Ανευθυνότητα

Η τηλεόραση έπαιζε χωρίς ήχο. Μιλούσαμε για άλλα πράγματα. Το μάτι μου έπιασε εικόνες ενός σκουπιδότοπου. Καθώς τα δευτερόλεπτα περνούσαν, ο νους μου άρχισε να δίνει αυθόρμητα περισσότερη προσοχή στις εικόνες του σκουπιδότοπου παρά στην συζήτηση που γινότανε, και κούνησα το δάχτυλό μου λίγο προς την τηλεόραση για να δει κι η Μαργαρίτα τις εικόνες. Φάνηκε μάλλον σαν κάποια υπαίθρια αποθήκη, περισσότερο από σκουπιδότοπο, και ξεχώρισα και κάτι πολύχρωμα ξύλα, σίδερα. Κούνιες. Καρέκλες. Παιδική χαρά στο Μπανγκλαντές; Αφγανιστάν;

Οι εικόνες συνέχιζαν, επέμεναν, και η Μαργαρίτα έπιασε το τηλεκοντρόλ και άνοιξε τον ήχο. Εκείνη την στιγμή θυμόμουν όλα τα χρόνια, καθώς μεγάλωνε ο Κώστας, ενστικτωδώς, μέσα μου, αυτόματη πια αντίδραση, να κοιτάζω πάντα οποιονδήποτε χώρο για ασφάλεια, καθαριότητα… αν θα άφηνα το παιδί μου να πλησιάσει, ή όχι. Ποτέ βέβαια δεν έλεγα «Όχι» καθώς μεγάλωνε το παιδί μου. Ή θα του έλεγα, σαν να μιλούσα σε φίλο μου: «κοίτα εκεί αυτό ή το άλλο… τι επικίνδυνο…» ή θα έστελνα την προσοχή μας κάπου αλλού… 

Στα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν άρχισα να ακούω για κοριτσάκι εκτός κινδύνου σε νοσοκομείο… να βλέπω εικόνες που οδήγησαν τις επόμενές μου σκέψεις να αναρωτιούνται τι είδους γονείς επέτρεψαν στο παιδί τους να βρίσκεται και να παίζει σε τέτοιο περιβάλλον. Αμέσως πάγωσα όταν άκουσα ότι το δεκατριάχρονο αδελφάκι του κοριτσιού ήταν νεκρό.

Και μετά έμαθα ότι την στιγμή που έγινε το κακό είχε δυνατό αέρα (και βροχή;)

Μόνο η όψη του σκουπιδότοπου-λούνα-παρκ θα με είχε κάνει να κάνω ότι μπορούσα για να μην βρεθεί εκεί μέσα το παιδί μου. Αλλά και κακοκαιρία και αέρας; Και γονείς έβαλαν και άφησαν τα παιδιά τους σε εκείνο τον χώρο; Είναι πέρα από κάθε δυνατότητά μου το να κατανοήσω πως είχε επιτραπεί από γονείς να βρίσκονται εκεί τα παιδιά τους.

Εμείς οι …μεγάλοι ξέρουμε ότι τα παιδιά της Ελλάδας ζούνε σε έναν χώρο-χώρα πλήρους ανεγκέφαλης ανευθυνότητας, έλλειψης αστυνόμευσης και παντελούς έλλειψης στοιχειωδών κανόνων και εφαρμογών ασφάλειας. 

Και υπάρχουν μεγάλοι που επέτρεψαν σε παιδιά να βρίσκονται και να διασκεδάζουν σε εκείνο τον χώρο, εκείνη την ώρα.

Οι συλλήψεις δεν θα επαναφέρουν στην ζωή το αγόρι. Και, νομίζω, δεν έγιναν αρκετές συλλήψεις. Λείπουν από την δικογραφία δύο κυρίως (ανεγκέφαλοι) υπεύθυνοι, κι’ ας πενθούν τώρα.

Κληρονομικά

Οι κυβερνήσεις και τα συστήματα κυβερνήσεων δεν μας κληροδοτούνται από εξωγήινους: εμείς οι κοινωνίες χτίζουμε το μέλλον μας. Στην Ιστορία των πολιτισμών το πιο διαδεδομένο σύστημα ήταν η δικτατορία από κληρονομικό δικαίωμα: ως βασιλεία, ή αυτοκρατορία, ή και απροκάλυπτη δικτατορία. Ζητάμε κράτος του Δήμου αλλά εγκαθιδρύουμε δυναστείες. Μόνιμα.

Πρόσφατα, στην Ελλάδα, οι οικογένεια Παπανδρέου… και η ευρύτερη οικογένεια Καραμανλή, όπως και η οικογένεια Μητσοτάκη. Από τον Γεώργιο, στον Ανδρέα στον Γιωργάκη δεν μπορεί να πει κανίς ότι ο Γιωργάκης μπήκε με το σπαθί του. Μάλλον δυναστικά μπήκε, δεν νομίζετε; Παραέξω, ο Μπους πατήρ, ο Μπους Πινόκιο, και τώρα ετοιμάζεται ο αδελφός του Πινόκιο, ο Τζεμπ Μπους.

Ο Δυτικός κόσμος βρίσκει τα γεννοφάσκια του στην Ρωμαϊκή σύγκλητο, την Γερουσία της Ρώμης, Senatus Popolusque Romanorum, της οποίας η πρώτη συνεδρίαση χωρίς να υπάρχει πλέον βασιλιάς στην Ρώμη έγινε το 509 Προ Κοινής Εποχής. Ένα χρόνο αργότερα έγινε η πρώτη συνέλευση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας το 508 ΠΚΕ. Η Ρωμαϊκή Γερουσία υπήρχε από το 753 ΠΚΕ, την εποχή των βασιλέων και την ίδρυση της Ρώμης, και επέζησε την εγκαθίδρυση της Αυτοκρατορίας, την Πτώση της Αυτοκρατορίας, τον Μεσαίωνα, και υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία άρχισε να σχηματίζεται εμβρυακά, και να εξελίσσεται από τον Σόλωνα το 594 ΠΚΕ έως την πρώτη της συνεδρίαση το 508 ΠΚΕ. Χονδρικά επέζησε μέχρι να την καταλύσουν οι Μακεδόνες το 322 ΠΚΕ. 

Η προσωπολατρία των πολιτών της Ρώμης προς τον Γκάιους Γιούλιους Καέζαρ (ή Τσέζαρ), εγκαθίδρυσε την αυτοκρατορία των νόμιμων απογόνων του, της οικογένειας-δυναστείας των Αυγουστίνων, ξεκινώντας με τον μετά-θανατον Καίσαρος υιοθετημένο γιό του, τον Οκτάβιο, μετονομασμένο σε Αύγουστο Καίσαρα, και μετά συνεχίζοντας την δυναστεία με τους Τιβέριο, Καλιγούλα, Κλαύδιο και Νέρωνα (ο οποίος όταν δεν έπαιζε το μουσικό του όργανο έσκαβε το κανάλι του ισθμού της Κορίνθου). Το δεύτερο όνομα του Γάιου της οικογένειας των Ιούλιων έγινε η ονομασία των βασιλέων και αυτοκρατόρων. Τσέζαρε… Καίσαρ, Κάιζερ …Τσάρος. Όπως επίσης και το όνομα Αύγουστος που υιοθέτησε ο Οκτάβιος.

Το πρόβλημα είναι ότι ενώ ένας δημοφιλής άξιος άνθρωπος ή και ένας στυγνός δικτάτορας --ή και ένας ηλίθιος ή ένα τσογλάνι με λαϊκή εντολή, μπορούν να εγκαθιδρύσουν μια δυναστεία, και πάντα το κάνουν, και οι λαοί το αποζητούν και το δέχονται, οι λαοί σπάνια κοιτάνε τους απογόνους για το τι είναι ο καθένας, ζητωκραυγάζοντας και εγκαθιδρύοντας απογόνους ότι κουμάσια και να είναι. Λαμπρότατο παράδειγμα ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου.

Η Ελληνική Δημοκρατία τώρα τελευταία περνάει μια περίεργη περίοδο όπου ο κόσμος απογοητεύτηκε επί τέλους από τις επιλογές του και τις δυναστείες των τελευταίων 60 χρονών, και των τελευταίων 35, και ψάχνει καινούργιο Γάιο Ιούλιο Καίσαρα.

Όταν ψάχνουμε, υπάρχουν οι επιλογές τις οποίες γνωρίζουμε και απορρίπτουμε, όπως Σαμαράς, Βενιζέλος και λοιποί, και μετά υπάρχουν εκείνοι που φυτρώνουνε στην αλάνα και δεν ξέρουμε ακόμα αν είναι χαμομήλια, τσουκνίδες ή άγριες μαργαρίτες. Τριαντάφυλλα ή πράσα.

Η Σοφία του Λαού λέει να πάνε στον διάολο εκείνοι τους οποίους γνωρίζουμε πια, και να δοκιμάσουμε τα καινούργια βλαστάρια μπας και δεν βγουν χειρότερα από αυτά τα οποία ξεριζώνουμε. Κι αν βγούνε χειρότεροι, φταίνε οι εξωγήινοι.

Η ερώτηση είναι αν η Σοφία αυτή του λαού μπορεί να αξιολογηθεί ως σοφή.

Και ‘σύ, λαέ βασανισμένε (από τις επιλογές σου), μπες μέσα και κάντα γυαλιά καρφιά!

Αντί να αλλάξεις τρόπο σκεπτικού επιλογής κάνε περισσότερες επιλογές βασισμένες στην τσαντίλα και τον θυμό. Με λίγη τύχη θα ξανάρθει ο Τσοβόλας να τα ξαναδώσει όλα (πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα μας ξαναταΐσουνε να φάμε --αν τους βγάλουμε Αύγουστους).

(α)Συνείδητα

Είναι τρομακτικός ο βαθμός ανευθυνότητας της υποτιθέμενης «δημόσιας συζήτησης». Είμαι πραγματικά άναυδος και πανικοβλημένος. Είχα μια συζήτηση εκ του φυσικού, εκτός μπλογκ, με ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ήμουνα εντελώς απροετοίμαστος για την παντελή έλλειψη οπουδήποτε επιχειρήματος εκτός του «Θέλω αλλαγή». Ήμουνα έτοιμος να συζητήσω, αλλά δεν υπήρχε συζήτηση. Μόνο «έτσι μ’ αρέσει».

Υποθέτω, προσπαθώντας πάντα να βρω αιτία και λογική, πως γενιές οι οποίες δεν γνώρισαν την πραγματική ζωή έξω από την Ελληνική φούσκα του από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα, τώρα, που είναι οι γενιές αυτές αντιμέτωπες με την πραγματικότητα της φτώχιας, είναι βαθειά θυμωμένες –Ένας θυμός που τους επιβάλλει να πιστεύουν οτιδήποτε, και οποιονδήποτε, που θα τους υποσχεθεί ότι όλα θα ξαναγίνουν όπως ήτανε.

Και από αυτούς, ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή τους, άλλοι πάνε Χρυσή Αυγή, άλλοι Καμένους, άλλοι ΑνΕλ, και, οι περισσότεροι ΣΥΡΙΖΑ (η Ελιά που φύρωσε δίπλα στο Ποτάμι είναι καινούργια ανέκδοτα και δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο κλου του καλαμπουριού).

Είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση, είτε του τυχοδιώκτη Σαμαρά, είτε του ενός είτε του άλλου, είτε του αλέξη με τον τσαμπουκά και την διχαλωτή γλώσσα, έχουν επιλογή οποιαδήποτε άλλη από την πορεία που ήδη μας επιβάλλεται.

Εκτός βέβαια αν θεωρείται επιλογή το να σταματήσουν οι εισαγωγές ενέργειας, πρώτων υλών, καυσίμων, φαγώσιμοων όπως και όλων των άλλων προϊόντων.

Η συζήτηση στην οποία έλαβα μέρος, η φρασεολογία και τα αποφθέγματα που άκουσα, θα μπορούσαν να ήταν μαγνητοφωνημένη επανάληψη από το 1980-81. Πραγματικά τρομακτικό. Βρισκόμαστε στο 1980-81 και ψηφίζουμε έξω οι βάσεις του θανάτου, έξω από την ΕΟΚ, έξω από το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, Τσοβόλα δώστα όλα! Δεν έμαθε κανείς τίποτα. Η δεν θέλουν να τα θυμούνται σε συνέχεια του που οδήγησαν.

Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Άλλο να γελάει κανείς με τις μαλακίες που διαβάζει στο ίντερνετ και άλλο να κάτσεις μέσα στο σπίτι σου με ζωντανό άνθρωπο και να τα ακούς αυτά στην πραγματική ζωή.

Είναι και το ότι βλέπεις, χωρίς αμφιβολία, ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσεις να συζητήσεις, γιατί ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρεται για συζήτηση, γεγονότα, ή ανάλυση. Ενδιαφέρεται να πει ότι ο τσίπρας θα τα φτιάξει όλα, και θα κάνει αυτά που λέει ότι θα κάνει, αλλά δεν ενδιαφέρεται να απαντήσει ερωτήσεις όπως παραδείγματος χάριν: «Πως;» «Τι ακριβώς πράξεις θα εφαρμόσει για να κάνει αυτά που λέει;» «Πως θα αντιδράσουν οι ξένοι;» Όχι ότι δεν ξέρει την απάντηση. Απλούστατα δεν τον/την ενδιαφέρει η απάντηση.

Οι Δημοτικές εκλογές και οι Ευρωεκλογές στις 25 Μαΐου, στα μυαλά πολλών, και των ΜΜΕ, έχουν αναπλασθεί σε «δημοψήφισμα», και ο τσίπρας περιμένει ότι θα γίνει πρωθυπουργός το καλοκαίρι. Και πιθανόν να γίνει. Ίσως πρέπει να γίνει πρωθυπουργός σύντομα, για να έρθουν αντιμέτωποι οι ψηφοφόροι του με την πραγματικότητα: Η ο τσίπρας ξαφνικά θα γίνει Σαμαράς, ή θα απομονωθεί η χώρα και θα πρέπει να επιζήσει με εγχώριους πόρους. Αν γίνει το δεύτερο, τουλάχιστον ας γίνει βάση ενσυνείδητης απόφασης και όχι λόγω μαλακίας ως συνήθως...

Ο ξένος, λέει, καραφλιάζει από πίσω γιατί ξύνει το κεφάλι του να πάρει αποφάσεις, ενώ ο Έλληνας καραφλιάζει από μπροστά γιατί συνέχεια χτυπάει το κούτελό του και λέει «Ρε τι μαλακία έκανα!»

Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές:

"Εµείς θέλουµε να  σώσουµε τη χώρα µέσα στο ΕΥΡΩ και όχι, µε πρόσχηµα τη σωτηρία του  ΕΥΡΩ, να οδηγήσουµε τη χώρα σε καταστροφή."

Μια στιγμούλα… Για να σωθεί η χώρα μέσα στο ευρώ, πρέπει το ευρώ να υπάρχει. Άρα η «σωτηρία του ευρώ» είναι προϋπόθεση για να υπάρχει ώστε να πραγματοποιηθεί το σώσιμο της χώρας «μέσα στο ευρώ». Αν όμως το «σώσιμο μέσα στο ευρώ οδηγήσει την χώρα σε καταστροφή», τότε το ευρώ δεν είναι καλό. Ή είναι. Τώρα μπερδεύτηκα. Καλά κάνουν οι συριζαίοι και δεν τα ψάχνουνε. Τι κάθομαι και ψάχνω; Είπαμε: εγώ πια Ελληνικό διαβατήριο γιόκ!

Anastasi

Μακάρι οι άνθρωποι να μην χρειαζόντουσαν ιδιαίτερες ημέρες στο ημερολόγιο και να μπορούσαν να αισθάνονται κάθε μέρα του χρόνου την χαρά του Πάσχα, ή της Bank Holiday toy Μαΐου… ή της Τετάρτης Ιουλίου ή της ημέρας των Ευχαριστιών… του τέλους του Ραμαντάν ή του Πάσοβερ… Κάθε λαός, κάθε τόπος έχει την παράδοσή του και, είτε στην θρησκεία είτε στην εθνική ιστορία, ή και στα δύο όταν είναι αλληλένδετα, χτίζουν τις παραδόσεις που δεν αφήνουν τον κόσμο να ξεχνάει πώς να χαίρεται, πώς να διασκεδάζει… πώς να ξαναβρίσκει την οικογένεια που χάνει τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου στην καθημερινότητα.

Είναι τώρα τρίτη χρονιά που ερχόμαστε για Πάσχα στην Αθήνα. Και ο ξάδελφος, στο αρνί, μαέστρος όπως πάντα! Για Τετάρτη Ιουλίου φέτος θα πάμε την ψησταριά μας στον Ξενώνα του χωριού, και κάτω από την Αμερικανική σημαία που πήρα μαζί μου από το σπίτι μου δίπλα στον ωκεανό, θα φτιάξουμε τσηζμπέργκερς και χατ ντογκς για 30-40 άτομα…

Κάθε φορά που ερχόμαστε όλο και κάτι λίγο διαφορετικό προσέχουμε… Φέτος πρόσεξα ότι τα προϊόντα στο Media Markt αρχίζουν να λιγοστεύουν και σε ποικιλία και σε ποσότητες. Δεν βρήκα πια τις προμήθειες για μελάνια εκτυπωτή Canon και καλό χαρτί φωτογραφικό που κατά παράδοση αγόραζα εδώ. Πάει κι αυτό. Τώρα amazon.co.uk.

Εμείς κάναμε Πάσχα δύο φορές πάντως! Μεγάλο Σάββατο με δύο ζευγάρια Σουηδούς φίλους στο Φάληρο, αρνάκι φούρνου μεσημέρι, παϊδάκια στη θράκα βράδυ, και Κυριακή του Πάσχα οβελία και κοκορέτσι (και κρέμα/φράουλες/μερεγκάκια, και προφιτερόλ) με τα ξαδέλφια! Και ως ο μικρός Όλιβερ παρακάλεσα αν μπορώ να έχω λίγο… και η ξαδέλφη μού ’φερε μαγειρίτσα να πάρω στο Φάληρο μαζί μου! Ναι!!!

Μια περίεργη στιγμή, αλλά ωραία στο τέλος, μόλις πριν φύγουμε από το χωριό. Βάζοντας στην τσάντα μου τα διαβατήρια, πρόσεξα ότι ενώ το Αμερικανικό (και των άλλων κρατών συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας) έχουν ισχύ 10 χρόνια, το Ελληνικό έχει ισχύ 5 χρόνια. Το Ελληνικό μου διαβατήριο έληξε τον Ιανουάριο του 2014.

Θυμάστε ίσως που μου είχανε κλέψει και τα δύο διαβατήρια στα Σπάτα παραμονή πρωτοχρονιάς 2007-2008… Στις ΗΠΑ τύπωσαν καινούργιο και το έστειλαν στην Πρεσβεία από όπου το πήρα 5 μέρες αργότερα. Και παραμονή 10 το βράδυ μου είχανε τηλεφωνήσει από την Πρεσβεία να με ρωτήσουν αν είμαι καλά και αν χρειάζομαι τίποτα… Η Ελλάδα με πήγε τριμελές για ψευδή δήλωση γιατί δεν είχα περιμένει τρεις μήνες πριν ζητήσω καινούργιο διαβατήριο για αντικατάσταση του κλεμμένου, το οποίο είχα δηλώσει κανονικά στην ασφάλεια την επομένη της κλοπής αλλά κανείς δεν μου είχε πει να μην υπογράψω αίτηση για τρεις μήνες. Η ακρόαση στο τριμελές κράτησε δωδεκάμισι λεπτά και μου είπανε ότι είμαι αθώος και να φύγω. Αυτό, το 2010, και μου δώσανε και καινούργιο διαβατήριο τότε, εκδομένο όμως το 2009. Και εδώ και τρεις μήνες φέτος έληξε η ισχύς του.

Η πρώτη μου αντίδραση όταν το είδα ήταν ότι μπορώ να βγάλω καινούργιο τώρα που ερχόμαστε. Αλλά, μετά το σκέφτηκα. Και μετά, το σκέφτηκα ακόμα περισσότερο και πιο σοβαρά.

Είμαι Ελληνικής καταγωγής και είμαι υπερήφανος γι αυτό και για τις παραδόσεις των προγόνων μου. Αλλά, τελικά, ούτε ταιριάζω στην σημερινή Ελλάδα, ούτε έχω καμία σχέση με αυτήν. Ούτε είναι ηθικά σωστό ή ειλικρινές να κυκλοφορώ με το διαβατήριο ενός κράτους το οποίο δεν σέβομαι και το οποίο, κράτος, προσωπικά το θεωρώ γελοίο (και αποκαρδιωτικό το ότι οι πολίτες του το ανέχονται και, στην τελική, το διαιωνίζουν).

Έτσι, Πάσχα του 2014 πήρα την απόφαση να μην ανανεώσω το Ελληνικό μου διαβατήριο ποτέ πια και να μην χρησιμοποιήσω κανένα στοιχείο της Ελληνικής ιθαγένειας πια στην ζωή μου. Απλά δεν θεωρώ ηθικά σωστό να το συνεχίσω. Θα δηλώνω και στο τελευταίο σεντ, ειλικρινά, ότι εισόδημα και περιουσιακά στοιχεία έχω στην Ελλάδα, και θα πληρώνω ότι φόρους μου ζητάνε. Τίποτα άλλο.

Ίσως αυτό το σκεπτικό να υπήρχε κάπου υποσυνείδητα από καιρό. Τον Φεβρουάριο του 2013 όταν είχα πάει στην Αγγλία, στην ουρά για τα διαβατήρια είχα βάλει το Ελληνικό στην τσέπη μου και είχα πάει στην άλλη ουρά, μπαίνοντας στην Αγγλία με το Αμερικνικό για πρώτη φορά στην ζωή μου μετά από τόσες δεκαετίες ταξιδιών και 7 χρόνων παραμονής…

Όσο απλή και να φαίνεται η σκέψη αυτή, η αίσθησή της έχει χροιά σημαντική μέσα στον άνθρωπο που την σκέπτεται… Ιδίως όταν θυμάμαι την περηφάνια με την οποία είχα «επιστρέψει» στην …Ελλάδα το 2007 όταν πέθαναν οι γονείς μου… Περηφάνια την οποία η Ελλάδα με έκανε να την καταπιώ μαζί με το κουκούτσι.

Όσο και συμβολική να είναι, αισθάνομαι καλά και ανάλαφρα γι’ αυτή μου την απόφαση. Είναι κάτι σαν αποποίηση ιθαγένειας χωρίς τις …σφραγίδες.

Χρώματα

Στα μαθήματα που κάνουμε στον Ξενώνα μας για να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν όσοι θέλουν, έρχονται περισσότεροι από εκείνους που δεν ξέρουν. Παραδείγματος χάριν, μία μητέρα που έρχεται στο σχολείο με τη δύο χρονών κορούλα της, ήταν στο πρώτο έτος της φαρμακολογίας στο πανεπιστήμιο όταν απήγαγαν τον άντρα της και εκείνη έτρεξε να σωθεί μέσα στην νύχτα με την κόρη της. Αλλά έρχεται, μαζί με μερικούς άλλους που ήδη ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν, και παρακολουθούν μαζί με εκείνους που δεν ξέρουν --υποθέτω επειδή είχα την ιδέα να μην χρησιμοποιώ παιδικά βιβλιαράκια, και, να αφήνω την συζήτηση να φτάσει όπου θέλουν και μπορούν εκείνοι να την φτάσουν, πέρα από την ανάγνωση και την γραφή, στην ουσία του τι διαβάζουμε και τι γράφουμε, και πέρα από αυτό, όπου πάει η κουβέντα και για σκέψη, και για κατανόηση του καινούργιου τόπου όπου θα προσπαθήσουνε να χτίσουνε ζωή.

Πάντα έχουν και εργασία για ανάμεσα στα μαθήματα, να κάνουν μόνοι τους, και πάντα τις κάνουν και τις διαβάζουμε στην αρχή κάθε μαθήματος. Μέχρι τώρα όλοι πια γράφουν... και όλοι διαβάζουν. Η ορθογραφία δεν έχει σημασία. Πρώτα να γίνει συνήθειο η γραφή, και μετά πάμε στις λεπτομέρειες. Πριν καμμιά-δυό βδομάδες είχα χρησιμοποιήσει τον λόγο "Έχω Ένα Όνειρο" του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ από το 1963, και μια από τις εργασίες τους ήταν να προσπαθήσουν να φανταστούν τι είδους συνθήκες σε μια κοινωνία θα είχαν δώσει αφορμή να γραφτεί ένας τέτοιος λόγος. Και να περιγράψουν τις συνθήκες που υπέθεσαν, γραπτά, σε δυό-τρεις σειρές. Και άλλες τέτοιου είδους εργασίες...

Παρακάτω θα γράψω από μνήμης συζητήσεις που κάναμε όλοι βασισμένες σε κάποιες λέξεις ή φράσεις από εργασίες καθώς τις διαβάζαμε. Δεν έχει σημασία να γράψω ποιός είπε τι, αλλά θα παραθέσω μερικές ανταλλαγές, όπως έγιναν... σαν κείμενα που αφήνουν την δική τους εντύπωση...

Θα ήθελα να ήμουνα λευκός.

Γιατί;

Γιατί στην Ιταλία όλοι είναι λευκοί και αισθάνομαι σαν διαφορετικός.

Φυσικά! κι εγώ, αν ζούσα στην Νιγηρία θα ήθελα να ήμουνα μαύρος για να μην με κοιτάνε οι άλλοι σαν διαφορετικό.

Θα ήθελα ο Θεός να είχε πλάσει ανθρώπους που να είχαν ένα μόνο χρώμα.

Μα, είσαι σίγουρος ότι ο θεός δεν έπλασε ανθρώπους μόνο ενός χρώματος;

Τι χρώμα είχαν οι πρώτοι άνθρωποι;

Ποιοί ήταν οι πρώτοι άνθρωποι;

Ο Αδάμ και η Εύα.

Και η παλαιά Διαθήκη λέει ότι ο Θεός έπλασε τον Αδάμ από μιά φούχτα λάσπη. Τι χρώμα έχει η λάσπη;

Κόκκινο, κόκκινο-καφέ.

Δηλαδή ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους σε ένα χρώμα. Κόκκινο, κόκκινο καφέ. Ούτε μαύρο ούτε άσπρο...

Και η επιστήμη μας λέει ότι οι πρώτοι άνθρωποι ξεκίνησαν από την Αφρική. Και πως όλοι ήταν μαύροι. Το ίδιο, ένα χρώμα.

Και αργότερα μερικοί διάλεξαν να περπατήσουν μακριά, είτε από τον κήπο της Εδέμ, είτε από την Αφρική, και να φτάσουν στην Ευρώπη, και στην Ασία... Όπως περπατήσατε κι' εσείς. Και με τις χιλιάδες χρόνια, στο διαφορετικό κλίμα και φως από τον ήλιο, τα μαύρο τους χρώμα ξεθώριασε, σε λευκό στην Ευρώπη, σε κίτρινο ή καφέ στην Ασία...

Δηλαδή και ο Θεός και η Φύση ένα χρώμα έδωσαν στους ανθρώπους.

Πως άλλαξε τότε, και πως υπάρχουν τόσα χρώματα τώρα;

Γιατί οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να αποφασίσουν για τους εαυτούς τους που και πως να ζουν...

Η Ελευθερία και η απόφαση των ανθρώπων αποτυπώθηκε σαν απόδειξη... στα χρώματα που άλλαξαν στο δέρμα τους...

Δηλαδή, τα χρώματα του δέρματός μας σήμερα δεν τα έδωσε διαφορετικά στον καθένα ο Θεός ή η Φύση... Τα χρώματά μας είναι η απόδειξη της Ελευθερίας μας. Όχι της σκλαβιάς μας.

Εδώ στην Ευρώπη την Ιστορία μας την γράφουμε από χιλιάδες χρόνια και έτσι την μαθαίνουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας διαβάζοντάς την για να ξέρουν από που ήρθαν. Στην Αφρική η Ιστορία, χιλιάδες χρόνια, λεγόταν από τον σοφό του χωριού και έτσι την μαθαίναν και την επαναλάμβαναν οι επόμενες γενιές καθώς την άκουγαν. Μάθατε έτσι την Ιστορία σας; Τι ξέρετε σαν το πιο παλιό πράγμα στην μνήμη;

Πριν πολλά χρόνια είμασταν σκλάβοι των Βρετανών.

Και πριν από αυτό;

Δεν ξέρουμε πριν από αυτό.

Ο θεός αγαπάει τα παιδιά του. Δεν τα αφήνει μόνα τους.
Μα ναί! Και να σας πω κιόλας ότι πιστεύω πως ο Θεός δεν μπορεί να αφήσει πλάσμα μόνο του!
Μα τι είπα τώρα! είπα ότι ο Θεός "δεν μπορεί"! Μα ο Θεός είναι παντοδύναμος! πως είναι δυνατόν να "μην μπορεί" να κάνει ότι θέλει, ακόμα και να αφήσει μόνο του κάποιο από τα παιδιά του;
Ο Θεός είναι το παν, δεν είναι; και εμείς είμαστε μέρος του παντός... άρα και μέρος του Θεού. Πως θα μπορούσε ο θεός να αφήσει μόνο του ένα αναπόσπαστο μέρος του;
Ίσως μερικοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν, ή δεν το θέλουν, που ο Θεός είναι πάντα μέσα τους ότι και να κάνουν.

Τα παιδιά του Θεού προσεύχονται και παρακαλούν να ζήσουν.

Βεβαίως! Και είμαστε όλοι παιδιά του Θεού, μα όλοι... ακόμα και εκείνοι από τους οποίους δραπετεύσατε για να σώσετε την ζωή σας, είναι παιδιά του θεού, δεν είναι; Πως λοιπόν βγάζει νόημα, παιδιά του Θεού να θέλουν να σκοτώσουν άλλα παιδιά του Θεού;

Ίσως εκείνα να ακολουθούν τον Σατανά, τον Διάβολο...

Ναι, και τότε αυτό που βλέπουμε είναι μια μάχη μεταξύ του Θεού και του Διαβόλου... μα, ο Θεός είναι το παν, και είναι δυνατότερος από όλους, έτσι δεν είναι; Ο διάβολος δεν έχει την ίδια δύναμη σαν τον Θεό.

Όχι!

Δηλαδή, αν ήθελε, ο Θεός θα μπορούσε να εξαφανίσει τον διάβολο στην στιγμή! Γιατί δεν το κάνει; του αρέσει του Θεού να αφήνει τον διάβολο να βασανίζει και να δολοφονεί τους ανθρώπους;

Όχι, γιατί ο Θεός είναι καλός.

Τότε, γιατί επιτρέπει ο Θεός την ύπαρξη του διαβόλου;

Ίσως επειδή ο διάβολος είναι απαραίτητος για να αποκτήσει αξία το μεγαλύτερο δώρο που έχει δώσει ο Θεός: Η Ελευθερία Θέλησης και Επιλογής. Τι νόημα θα είχε η Ελευθερία αν δεν υπήρχε ο διάβολος για να εξασκήσουν όλοι οι άνθρωποι την Ελευθερία τους της Επιλογής;

Διάβολος δηλαδή σημαίνει Ελευθερία.

Και η Ελεύθερη επιλογή μας του αν θα διαλέξουμε τον Θεό ή θα διαλέξουμε τον διάβολο, καθορίζει τον δρόμο που ακολουθεί η ζωή μας, και το τι γεμίζει την καρδιά μας.

Ο διάβολος είναι ένα από τα σημαντικότερα δώρα του Θεού, δίνοντας έννοια και σημασία στην Ελευθερία. Τι κάνουμε με αυτό το δώρο, είναι δική μας απόφαση.

Αυτά τα παραπάνω είναι ελάχιστες από τις σκέψεις που βγαίνουν από την καρδιά και τον νου εκείνων των αδελφιών μας που πολλοί Ιταλοί, και πολλοί Έλληνες, και πολλοί άλλοι θεωρούν υπάνθρωπους. Η Ελευθερία της επιλογής, του τι θεωρεί ο καθένας, είναι το δώρο του Θεού, ή και της Φύσης. Έτσι δεν είναι; Τι κάνει κανείς με τα πιο πολύτιμα δώρα που του δόθηκαν; Δεν κάνουν όλοι το ίδιο πράγμα. Δεν έχουν όλοι τον ίδιο νου ή την ίδια καρδιά. Πολλοί θεωρούν το έθνος τους σαν μάνα, αλλά και πολλοί θεωρούν ότι ο εθνικισμός είναι η αγάπη προς την μάνα. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι ο εθνικισμός είναι η πιθανή επιλογή του δρόμου του διαβόλου, από όσους δεν "πιάσουν" την διαφορά, ή από όσους, επιζητούν την διαφορά.

Οι προσκεκλημένοι φίλοι μας τώρα είναι 25, μαζί με την μικρούλα Ελισάβετ, και σύντομα θα αποκτήσουμε άλλα δύο μωράκια να φροντίζουμε όλοι. Ο πατέρας του ενός από τα δύο μωράκια που περιμένουμε δολοφονήθηκε στον δρόμο για την Ελευθερία. Και σύντομα θα δεχτούμε άλλους εφτά μια που η επίσημη χωρητικότητα του Ξενώνα είναι 32, και χιλιάδες φτάνουν στην Ιταλία κάθε μήνα... τώρα που η Ιταλία στάμάτησε να τους αφήνει να πνιγούνε. Αλλά μπορούμε μόνο να σκεφτούμε παγκόσμια και να πράξουμε τοπικά.

Μαθήματα...

Οι γιατροί χωρίς σύνορα, αντιμέτωποι με τους μαλάκες χωρίς σύνορα, μια πάλη ανάμεσα στους μεν, από εμάς, και στους δε, από εμάς, που παίζεται πάνω στην πλάτη ανθρώπων οι οποίοι το μόνο που ζήτησαν από όλους μας ήταν να αναγνωρίσουμε πως ήταν και εκείνοι άνθρωποι σαν κι εμάς. "Εμείς" όμως...

Στη Μακεδονία του παλιού καιρού
γνώρισα τη μάνα του Αλέξανδρου
μου `στησε κουβέντα στις εξοχές
κι έκανε νυχτέρια με μάγισσες

Αχ Μακεδονία χιλιόμορφη
γιατί κλαις και λιώνεις σαν το κερί
έχω γιο μονάκριβο η καψερή
κι έχει φύγει για την ανατολή

Τον προσμένουν κίνδυνοι και χωσιές
λόγια ανθρώπων μαύρα και συμφορές
μοναχός τ’ αντέχει και τα περνά
τελειωμό δεν έχουν τα βάσανα

Στη Μακεδονία του παλιού καιρού
γνώρισα τη μάνα του Αλέξανδρου
στο φεγγάρι ψάχνει για μάγισσες
στ’ όνειρό της φέρνει τους Έλληνες

Είναι μια υπέροχη εμπειρία και αισθάνομαι προνομιούχος να μου έχει δοθεί η ευκαιρία να είμαι μέρος της. Κάθε μία ή δύο μέρες τώρα, πάνω δυό βδομάδες, κάνουμε μάθημα γραφής και ανάγνωσης, στα Αγγλικά. Γιατί Αγγλικά ξέρουν να μιλάνε όλοι, καλά, και οι περισσότεροι σωστά. Ηχητικά, χωρίς γραμματική, μόνο από άκουσμα... Οι περισσότεροι από τους 25 δεν ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν. Τώρα ξέρουν, και μαθαίνουν πως...

Τα επίπεδα είναι διαφορετικά: άλλοι δεν ήξεραν καθόλου και έπρεπε να ξεκινήσουν από το μηδέν. Άλλοι ήξεραν ελάχιστα, άλλοι κάτι περισσότερο. Το πιο δύσκολο δηλαδή είναι να προχωρεί το σχολείο έτσι ώστε να μην μείνει κανείς πίσω και να μην προχωρεί κανείς τόσο αργά που να βαρεθεί. Μέχρι τώρα πάμε καλά. Όχι μόνο έρχονται σταθερά κάπου 14 με 18 από τους 13 που είχαν δηλώσει ότι θέλουν να παρακολουθούνε, αλλά ετοιμάζουν τα τραπέζια και τις καρέκλες του εστιατορίου σε ένα μεγάλο "Π" με την καρέκλα μου στην μέση (κάθομαι ανάποδα με την πλάτη της καρέκλας στο στήθος μου όταν δεν είμαι όρθιος), και με περιμένουνε. Τώρα πια είναι το αστείο μας, να κάνω τον έκπληκτο που είναι όλα έτοιμα και να γελάμε όλοι.

Ή, αν δεν είναι έτοιμοι, να κάθομαι εγώ σε μια καρέκλα στη μέση και να χτίζεται γρήγορα το "Π" γύρω μου και να ξεπετιέται ένα σχολείο από το πουθενά.

Το υπέροχο της εμπειρίας είναι όταν "ανοίγεις" το μυαλό σου "κλείνοντας" τα μάτια σου και βλέπεις ότι ο γραφικός χαρακτήρας που αποτυπώνουν με μελάνι στο χαρτί, και οι ιδέες, η ψυχική ευγένεια και τα όνειρα αγγράμματων, ενήλικων ανθρώπων που περπάτησαν την Αφρική και πέρασαν την Μεσόγειο για να επιζήσουν, συναγωνίζονται και είναι μερικές φορές καλύτερα από τα αντίστοιχα Ευρωπαίων και Αμερικανών.

Όταν γυρνάς γύρω από το "Π" των τραπεζιών της τάξης να κοιτάζεις αυτά που έγραψαν, τα οποία επιμένουν να τσεκάρεις με το στυλό και να τα μονογράψεις, πρέπει να βγάζεις από το μυαλό σου την γνώση ότι η κοπελίτσα που έχεις μπροστά σου είχε βιαστεί επανειλημμένα από τους Λίβυους στους οποίους πρώτα πήγε για βοήθεια... ή ότι μιας άλλης κοπέλας το παιδί είναι στην Νιγηρία και ο άντρας της δολοφονήθηκε στον δρόμο για την Ευρώπη... ή ότι κάποιος μαλάκας Ιταλός σφραγιδοφόρος χώρισε μια άλλη από τον άντρα της στην Σικελία, έστειλε εκείνον στο Μιλάνο και εκείνην εδώ, και εμείς προσπαθούμε τρεις βδομάδες να τον φέρουμε εδώ από το Μιλάνο, αλλά δεν έχουμε αρκετές σφραγίδες...

Πρέπει να ξεχνάς τι αναγκάστηκαν να κάνουν οι άνθρωποι αυτοί για να επιβιώσουν, αλλιώς μπορεί να αρχίσεις να ντρέπεσαι που ανήκεις στο είδος των ανθρώπων. Και πρέπει να σταματήσεις την καρδιά σου από το να ραγίζει ξέροντας κάτι που εκείνοι ακόμα δεν ξέρουν: ότι οι δυσκολίες μόλις τώρα πρόκειται να αρχίσουν. Ότι πιο επικίνδυνα από την έρημο, την Μεσόγειο, τους βιαστές, τους δολοφόνους, τους έμπορους θανάτου, είναι οι Ευρωπαίοι ρατσιστές, φασίστες, ναζιστές, κερδοσκόποι, εκμεταλλευτές, ξενόφοβοι, όλοι οι τόσοι  ψευτοθρησκόληπτοι "εθνικά υπερήφανοι"-εθνικιστές-γουρούνια και οι ηλίθιοι ανάμεσα στους οποίους ήρθαν να επιζήσουν...

Μέσα από τον Ξενώνα μας, περιστοιχισμένοι από τους εθελοντές του χωριού, τον δήμαρχό μας, την Μαργαρίτα... είναι δύσκολο να κατανοήσουν το πόσο διαφορετικό είναι το χωριό μας και ότι οι κάτοικοι του κυρίως χωριού του Δήμου μας, 12 χιλιόμετρα ανατολικά, δεν τους θέλουν, ή/και θέλουν να πάρουμε εμείς τα λεφτά που στέλνει για εκείνους η Ευρωπαϊκή ένωση και να μην τους τα δώσουμε... Δεν ξέρουν ότι τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα φτάσουν εδώ για άλλον ένα δύο μήνες, και ότι όλα όσα αγοράζουμε για την κουζίνα, όλα τα λεφτά που ήδη ξοδεύονται προκαταβολικά εν' αναμονή των Ευρωπαϊκών χρημάτων, βγαίνουν από την τσέπη και του Δήμου και την τσέπη ανθρώπων και εθελοντών...Ελπίζουν ότι σύντομα θα μπορέσουν να εργαστούν, πρώτα γιατί πιστεύουν ότι η εργασία είναι καλή για την ψυχή, και έπειτα για να βγάλουν κάποια χρήματα. Δεν έχουν ακόμα καταλάβει πως ούτε και εμείς θα είχαμε δουλειά αν δεν είχαμε χωράφια και ζωντανά... και πέφτουν οι τιμές των προϊόντων μας στην αγορά, και νέοι είναι άνεργοι κάτω στην πεδιάδα... Αλλά ο Δήμος μας θα τους παραχωρήσει ένα κομμάτι γη να καλλιεργούν. Από εδώ είναι δύσκολο να διανοηθούν ότι έξω από τις ανοιχτές πόρτες του Ξενώνα μας, εμείς πολεμάμε καθημερινά, σαν ασπίδα μπροστά τους, με κάθε λογής από την ξεδιαντροπιά που πρόκειται να αντιμετωπίσουν οι ίδιοι όταν κάποια μέρα φύγουν από τον ξενώνα.

Με το μάθημα, στο σχολείο μαθαίνουμε και την μεγαλύτερη εικόνα... τι είναι Ευρώπη... τι είναι οικονομική κρίση. Που βρίσκονται, και πως τους βλέπουνε πολλοί που νομίζουν πως ήρθαν να τους πάρουν τις λίγες δουλειές που έχουν απομείνει. Δραπετεύοντας από τον θάνατο και την μιζέρια που δημιουργούν οι πολυεθνικές και τα δυτικά συμφέροντα στις πατρίδες τους, δεν ήξεραν τι είναι Λιβύη και ότι εκεί θα εύρισκαν πολλοί χειρότερο θάνατο. Όταν μπήκαν στην βάρκα δεν περίμεναν ότι θα ήταν φουσκωτό, μικρό... ούτε ότι θα έμπαιναν άλλοι εκατό μαζί τους. Όταν έφυγαν από την ακτή της Λιβύης μεσάνυκτα, νόμιζαν ότι η Ευρώπη απέχει είκοσι λεπτά, μέχρι που άρχισαν να βουλιάζουν 36 'ώρες αργότερα στην ανοιχτή Μεσόγειο. Όταν μαθαίνουν ότι "σήμερα" μόνο έφτασαν άλλες 4.000 και ότι από τον Ιανουάριο μόνο έχουν φτάσει κάπου 15.000, από μόνοι τους αναρωτιούνται πως θα γίνουν όλοι τους δεκτοί σε κοινωνίες με οικονομική κρίση. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μυαλό και μόλις μάθουν γεγονότα και αριθμούς και πραγματικότητες από μόνοι τους σκέφτονται, από μόνοι τους αισθάνονται μέρος της γενικότερης εικόνας και προσπαθούν να σκεφτούν λύσεις... Αλλά αυτοί είναι 25. Οι άλλοι 14.975 δεν έχουν τον ξενώνα και το σχολείο του Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε να τους φερθεί σαν να είναι άνθρωποι ίσοι με τους άλλους. Οι άλλοι έχουν τους Ιταλούς και τους Έλληνες που γλύφουν τον κώλο του κασιδιάρη και, προσποιούμενοι τους πατριώτες του έθνους τους, τα γελοία φασιστόμουτρα, γίνονται οι ηλίθιοι χιτλερίσκοι και μουσολινάκια που χτίζουν το αίσχος του τι είναι η Μεσόγειος σήμερα.

Και εδώ τουλάχιστον, στο ευλογημένο αυτό χωριό το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι η αύξηση του πληθυσμού μας κατά τα 12% από τους καινούργιους μας φίλους δεν θα προκαλέσει περισσότερη ανεργία, αλλά θα μας ενισχύσει με την δύναμη να κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι για το μικρό μας χωριό, χωρίς να περιμένουμε τίποτα από κανέναν. Οι περισσότεροι Ρομανιόλοι, εδώ στην Εμίλια-Ρομάνια, είναι περήφανοι να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές. Αν ήξερα ότι αυτός είναι ο κομουνισμός, θα είχα γίνει κομμουνιστής από χρόνια! Αλλά μέχρι τώρα μόνο στα Εβραϊκά κιμπούτζ είχα δει αυτή την νοοτροπία, και στα Παραμύθια Χωρις Όνομα. Τελικά δεν με ενδιαφέρουν οι λέξεις στις ταμπέλες παρά μόνο το πως τις εννοούν και τι πράττουν οι άνθρωποι που είναι πέρα από τις ταμπέλες...

Με τον Δήμαρχο (πίσω) και μια από τους εθελοντές, έξω από την εκκλησία την περασμένη Κυριακή.

Όνειρο

Την περασμένη εβδομάδα, αφού είχαμε αρχίσει να συνδυάζουμε τους γνωστούς μας ήχους με τα σύμβολα που τους αντιπροσωπεύουν, που τα λέμε "γράμματα", είχαμε αρχίσει να τα βάζουμε στην σειρά για να φτιάχνουμε λέξεις. Βέβαια δεν αξίζει τον κόπο να μάθει κανείς να διαβάζει αν δεν υπάρχει κάτι που να αξίζει να διαβαστεί. Και δεν υπάρχει λόγος να μάθει κανείς να γράφει αν δεν έχει κάτι να πει κάτι που να αξίζει να γραφτεί.

Κι εγώ δεν γνώριζα άμεσα την ύπαρξη κάποιας μεθόδου που να διδάσκει ενήλικες να διαβάζουν και να γράφουν, αφού πρώτα βιάστηκαν από Αφρικανούς και δραπέτευσαν από αποσπάσματα θανάτου. Σκέφτηκα να δημιουργήσω ένα σύστημα επιτρέποντας στο ένστικτό μου να διαβάσει την ψυχή τους και να με βοηθήσει να καταλάβω τι θα τους έδινε τα καλύτερα κίνητρα για να θεωρήσουν την ώρα του σχολείου άξια της προσοχής τους --εκεί όπου βρίσκονται, αβέβαιοι για την ταυτότητά τους και το μέλλον τους.

Μερικά γράμματα μαζί κάνουν μία λέξη, και πολλές λέξεις μαζί λένε μία ιστορία.

Ένα απόγευμα ξεκίνησα λέγοντάς τους ότι επρόκειτο να τους διαβάσω κάτι, από ένα  χαρτί που έφερα. Αυτό δεν το έγραψα εγώ. Το έγραψε κάποιος άλλος, όταν εγώ ήμουνα ακόμα μικρός. Και άρχισα να διαβάζω:

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα,
μαύρα αγοράκια και μαύρα κοριτσάκια
θα μπορούν να κρατηθούν χέρι-χέρι
με λευκά αγοράκια και λευκά κοριτσάκια
σαν αδέλφια.
Ότι μια μέρα οι πεδιάδες θα εξυψωθούν,
και κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλωθούν.
Τα άγρια μέρη θα γίνουν ήρεμα
και τα στραβά μέρη θα ισιώσουν,
και η δόξα του θεού θα αποκαλυφθεί,
και η σάρκα θα την δει, ενωμένη.
Με αυτή την πίστη θα μπορέσουμε
να εξορύξουμε από το βουνό της απελπισίας
έναν βράχο ελπίδας.
Με αυτή την πίστη θα μπορέσουμε να μεταμορφώσουμε
τις μπερδεμένες παραφωνίες του έθνους μας
σε μία υπέροχη συμφωνία αδελφοσύνης.
Με αυτή την πίστη θα μπορέσουμε
να εργαστούμε μαζί, να προσευχηθούμε μαζί,
να πασχίσουμε μαζί,
να σταθούμε όρθιοι για την ελευθερία, μαζί.
Αυτή θα είναι η ημέρα όταν όλα τα παιδιά του Θεού
θα μπορέσουν να τραγουδήσουν με καινούργιο νόημα,
"Η χώρα μου είναι δική Σου, γλυκιά χώρα της ελευθερίας".

Σας είπα, δεν το έγραψα εγώ αυτό... Το έχει ξανακούσει κανείς; ξέρει κανείς ποιός το είπε;

Από τους 18 που ήταν στο "σχολείο" εκείνο το απόγευμα μόνο μια κοπέλα ψιθύρισε: "Μάρτιν Λούθερ Κινγκ".

Έβγαλα από την τσάντα μου μια μεγάλη έγχρωμη φωτογραφία και την κράτησα ψηλά γυρίζοντάς την σιγά-σιγά να την βλέπουν όλοι γύρω από τα τραπέζια, καθώς εγώ έβλεπα την έκπληξη και περηφάνια στα πρόσωπά τους. Αυτός ο άνθρωπος το έγραψε. Δόκτωρ. Μάρτιν. Λούθερ. Κινγκ. Τζούνιορ.

Ένας άλλος άνθρωπος εκατό χρόνια πριν, είχε οδηγήσει τον Βορά, την Ένωση, σε έναν εμφύλιο πόλεμο ενάντια στον Νότο, την Συνομοσπονδία, για να σταματήσουν άνθρωποι να σκλαβώνουν άλλους ανθρώπους που απήγαγαν από την Αφρική. Εκείνος ο Εμφύλιος Πόλεμος των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής ήταν η τελευταία μάχη της Αμερικανικής Επανάστασης που είχε κερδισθεί 80 χρόνια νωρίτερα. Ο Αβραάμ Λίνκολν κέρδισε τον εμφύλιο πόλεμο. Και ένας λευκός τον δολοφόνησε. Ενενήντα οχτώ χρόνια αργότερα, το αίσχος δεν είχε διορθωθεί, και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε αυτά τα λόγια σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους που είχαν όλοι περπατήσει και είχαν πάει στην Ουάσιγκτον για να πουν όλοι μαζί αυτά τα λόγια στην κυβέρνηση. Να μια φωτογραφία του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων μπροστά στο μνημείο του Αβραάμ Λίνκολν στην Ουάσιγκτον, και μια φωτογραφία του Δόκτωρα Κινγκ καθώς τους μιλά. Πέντε χρόνια αργότερα ένας λευκός δολοφόνησε τον Μάρτιν στην πόλη Μέμφις της πολιτείας του Τέννεσσή.

Και σήμερα, 46 χρόνια μετά την δολοφονία του, φτωχά έθνη που πριν δυό χιλιάδες χρόνια ήταν δυνατά, και τώρα πια δεν είναι, καλούνται στην Ευρώπη να ακούσουν την ομιλία αυτή ξανά γιατί σήμερα δεν έχουν να επιδείξουν παρά μπερδεμένες παραφωνίες. Και εσείς είστε εκείνοι που τους εξαναγκάζετε να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη και να ψάξουν να αναγνωρίσουν τον άνθρωπο, αν υπάρχει ακόμα μέσα τους.

Τους μοίρασα τον λόγο σε χαρτιά όπου κάτω από κάθε σειρά είχε μια διακεκομμένη γραμμή. Η επόμενη εργασία ήταν να αντιγράψουν σιγά σιγά όλον τον λόγο με το δικό τους χέρι, κάθε σειρά στην διακεκομμένη γραμμή και να χρησιμοποιούν και το αλφαβητάριο με τις φωτογραφίες που τους είχα φτιάξει για να αναγνωρίζουν τα γράμματα από τους ήχους του ονόματος στην φωτογραφία πάνω από το γράμμα.

Όλοι το αντέγραψαν, και σε 18 αντιγραφές μέτρησα συνολικά πέντε λάθη. Μετά, διαβάσαμε τον λόγο, δυνατά, σιγά-σιγά, όλοι μαζί. Η επόμενη εργασία ήταν να διαλέξουν πέντε λέξεις στην τύχη από τον λόγο και να τις γράψουν την μία δίπλα στην άλλη σε ένα καθαρό χαρτί. Μερικοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει "στην τύχη", και πήρα το χέρι τους, έκλεισα τα δάχτυλά τους εκτός από ένα, και ακούμπησα πέντε λέξεις στην τύχη με το δάχτυλό τους στον λόγο, στο χαρτί μπροστά τους.

Όλοι διάλεξαν τις πέντε λέξεις τους. Τις διαβάσαμε. Κάθε λέξη είχε βέβαια κάποιο νόημα, αλλά, όταν διαβάζαμε και τις πέντε τυχαίες λέξεις μαζί δεν έβγαινε νόημα. Η εργασία τώρα ήτανε να αναμείξουν αυτές τις λέξεις και να προσθέσουν και άλλες δικές τους ανάμεσά τους ώστε να δημιουργήσουν μια σειρά από λέξεις που να βγάζει νόημα. Μία φράση. Για παράδειγμα γύρισα σε όλο το τραπέζι και έφτιαξα δυό τρείς τελείως διαφορετικές φράσεις με τις λέξεις που μου δίνανε, ένας-ένας. Μετά το έκαναν και εκείνοι. Και η εργασία τους ανάμεσα στα μαθήματά μας ήταν να το ξανακάνουν μόνοι τους, με άλλες πέντε τυχαίες λέξεις από την ομιλία. Και άλλες πέντε. Και άλλες πέντε. Και το έκαναν. Και το έκαναν υπέροχα.

Ο παλιός σας δρόμος
Γρήγορα γερνάει
Παρακαλώ βγείτε από τον καινούργιο
Αν δεν μπορείτε να δώσετε χέρι
Γιατί οι καιροί αλλάζουν.

Μπομπ Ντύλαν

Ζώα...

Ας υποθέσουμε ότι έρχεται η σειρά μας να δείξουμε στον δάσκαλο, ή στην δασκάλα, όλη την εργασία που κάναμε χθες το βράδυ σπίτι μας όπως όλα τα άλλα καλά παιδιά. Το πρόβλημα είναι ότι χθες το βράδυ δεν κάναμε σχολική εργασία γιατί ψάχναμε πορνό στο ίντερνετ, σαν όλα τα καλά παιδιά.

Τι λέμε στον δάσκαλο (ή, την δασκάλα) που πλησιάζει το θρανίο μας με το κόκκινο στυλό;

Μπορούμε να πούμε:
1) Έκανα όλη την εργασία, μου πήρε μέχρι τα μεσάνυκτα και είχε γίνει πολύ καλή, αλλά καθώς πήγαινα να την βάλω στην τσάντα μου να την φέρω σήμερα στην τάξη, την άρπαξε το σκυλάκι μας με τα δόντια του και την έφαγε!
ή,
2) Έκανα όλη την εργασία, μου πήρε μέχρι τα μεσάνυκτα και είχε γίνει πολύ καλή, αλλά καθώς πήγαινα να την βάλω στην τσάντα μου να την φέρω σήμερα στην τάξη, υλοποιήθηκαν εξωγήινοι στο δωμάτιό μου, με μία εκτυφλωτική δέσμη φωτός, μου την πήραν και γύρισαν στο διαστημόπλοιό τους!

Επιλέγουμε την δικαιολογία που πιστεύουμε ότι θα χάψει ο δάσκαλος (ή, η δασκάλα).

Άρα, η δικαιολογία που θα επιλέξουμε, δεν αντικατοπτρίζει την νοημοσύνη μας, αλλά την γνώμη μας για την νοημοσύνη εκείνου στον οποίον θα την προσφέρουμε.

Αν επιλέξουμε την εκδοχή των εξωγήινων, σημαίνει ότι ο δάσκαλος (ή, η δασκάλα) έχει δώσει την εντύπωση ότι είναι ντιπ βλαξ.

Φαίνεται ότι η Ελληνική κοινωνία δίνει την εντύπωση ότι είναι ντιπ βλαμμένη, διότι οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι σήμερα επέλεξαν να πουν ότι δεν κακοποίησαν εκείνοι τον Ιλί Καρέλι, αλλά ότι ο Ιλί Καρέλι κακοποίησε τον εαυτό του.

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=584665

Επίσης επέλεξαν να πουν ότι, όταν τον είδαν έτσι κακοποιημένο, αμέσως του προσέφεραν την ευκαιρία να ζητήσει ιατρική περίθαλψη, εκείνος την αρνήθηκε, και εκείνοι αναγκάστηκαν να σεβαστούν την επιθυμία του και δεν του την επέβαλαν.

Μα τελικά είναι δυνατόν να παίρνετε το εαυτό σας σοβαρά ως κοινωνία, όταν συμπολίτες σας πιστεύουν ότι μπορεί και να τα χάψετε αυτά;


Λένε επίσης ότι ο Καρέλι ζητούσε σκοινί να κρεμαστεί, αφού δολοφόνησε το γουρούνι που τον βασάνιζε. Τι να σας πω ρε παιδιά... κι' εγώ στην θέση του θα εκλιπαρούσα να με αφήσουν τα άλλα γουρούνια να κρεμαστώ παρά να με παραλάβουνε εκείνα...

Επαγγέλματα

Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Αστροναύτης! Σκουπιδιάρης! Πυροσβέστης! Μπαλαρίνα!
...και αργότερα,
Δάσκαλος! Αστυνομικός! Ηθοποιός! Τραγουδιστής! Πιλότος!
...λίγο μετά, τα όνειρα των γονιών αρχίζουν να εμπλέκονται στο αμπραγιάζ των ταχυτήτων:
Γιατρός! Δικηγόρος! Πολιτικός Μηχανικός! Αρχιτέκτονας! Πρωθυπουργός! Βουλευτής! Συνδικαλιστής!
...και φυσικά, αρχίζουν να παίζουν και μικροπαρεξηγησούλες, όπως η διαφορά μεταξύ Αστρονόμου και Αστρολόγου (Αστρολόγος πληρώνεται καλύτερα γιατί υπάρχει περισσότερη ανάγκη και ζήτηση)...

Αρκετά παιδιά από μικρά θα σκεφτούν την αίγλη της στρατιωτικής στολής, του όπλου, των τανκς, των αντιτορπιλικών και των μαχητικών αεροπλάνων... όμως κάθε παιδί στο οποίο έχω μιλήσει εγώ τουλάχιστον, που ονειρεύτηκε τις ένοπλες δυνάμεις, δεν είχε στο ραντάρ του την πιθανότητα, αν όχι βεβαιότητα, πως το επάγγελμα αυτό κάποια μέρα θα απαιτήσει να σκοτώσει ή να σκοτωθεί (εκτός από ένα, που αναφέρω παρακάτω).

Όπως επίσης, πολλά από τα παιδιά που ονειρεύονται την στολή, το όπλο και το περιπολικό του αστυνομικού δίνουν ελάχιστη σημασία στο τι έργα και σκοπούς (και εις όφελός ποιών) θα καλεστούν να εκπληρώσουν φορώντας την στολή τους.

Ποτέ πάντως στην δική μου εμπειρία δεν άκουσα σε γενικές γραμμές παιδί να ονειρεύεται να γίνει σωφρονιστικός υπάλληλος, δεσμοφύλακας ή δήμιος. Μία μόνο φορά άκουσα παιδί (Ευρωπαίο) 15 χρονών να λέει ότι το όνειρό του είναι να κάνει τα μελλοντικά παιδιά του περήφανα πεθαίνοντας σαν ήρωας στο Αφγανιστάν.

Ανάμεσα στον οικογενειακό ψυχολογικό καταναγκασμό, τις εξελικτικές αλλαγές σε ψυχοσύνθεση, σε ηθική και πνευματική σταθερότητα, και τόσες άλλες επιδράσεις συμπεριλαμβανομένης της απόλυτης ανάγκης να βρεθεί στο τέλος κάποια δουλειά για εισόδημα, όσο πιο σταθερό εισόδημα γίνεται, οι ενήλικες καταλήγουν σε κάποιο επάγγελμα ή επαγγέλματα... Η αλήθεια είναι πως ελάχιστοι είναι πραγματικά ευτυχισμένοι στην μακρά πνοή με τις επιλογές τους. Για τους περισσότερους, η εργασία είναι δουλεία της οποίας το καθημερινό σχόλασμα οριοθετεί την έναρξη οποιασδήποτε προσωπικής ζωής μπορούν να έχουν... Ελάχιστοι φτάνουν να αισθάνονται ότι δεν "δουλεύουνε" καν, επειδή η εργασία τους είναι μέρος της ταυτότητάς τους. Και κάμποσοι επιλέγουν επάγγελμα γιατί προς αυτό τους οδηγεί, αναγκαστικά ή λογικά, η ταυτότητά τους. Φερ' ειπείν, στις ΗΠΑ, η Αστυνομία είναι ...Ιρλανδική: το πατροπαράδοτο επάγγελμα του Ιρλανδοαμερικανού, το οποίο εξασκούν άριστα για την κοινωνία τους, αλλά και το έχουν συνάμα μετατρέψει σε "Ιρλανδική μαφία". Σε τριτοκοσμικά κράτη, και στην Μεσόγειο ως επί το πλείστον, η Αστυνομία παρέχει το νόμιμο κρησφύγετο εκείνων που θα δημιουργούσαν και θα ψήφιζαν ιδεολογίες όπως της Χρυσής Αυγής.

Και πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, καταλήγουν σε μια δουλειά επειδή εκεί τους οδηγούν οι περιστάσεις, και όχι η καρδιά τους  --ή, η καρδιά τους, χωρίς να αναλογιστούν τις απορρέουσες περιστάσεις και καταστάσεις...

Σήμερα, στον Δυτικό κόσμο, οι υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης στις ένοπλες δυνάμεις δεν προλαβαίνουν να καλύψουν τον όγκο των αναγκών τις οποίες καλούνται να υποστηρίξουν. Από την άλλη μεριά βέβαια, οι ένοπλες δυνάμεις έχουν αλλάξει ριζικά από το παρελθόν, και σε μέγεθος (αριθμούς), και στην φύση του τι καλούνται να εκπληρώσουν και που ...και γιατί. Και οι κοινωνίες από τις οποίες προέρχονται οι στρατιώτες και οι μάχιμοι, αλλά και η αντιμετώπιση των μάχιμων από τις κοινωνίες τους, έχουν αλλάξει εκ θεμελίων...

Υπάρχουν, στο τέλος, μερικά επαγγέλματα τα οποία εγώ τουλάχιστον ποτέ δεν θα καταλάβω τι είδους άνθρωποι επιλέγουν και με ποιά κίνητρα και κριτήρια (όσο "αναγκαία" και να είναι η ύπαρξη των επαγγελμάτων αυτών...) Ένα από αυτά είναι το επάγγελμα του σωφρονιστικού υπάλληλου (το οποίο στην ιστορία είναι άμεσα συνδεδεμένο με, και εξελιγμένο από, τα επαγγέλματα του δεσμοφύλακα και του δήμιου). Τι είδους άνθρωπος επιλέγει να γίνει σωφρονιστικός υπάλληλος...

"Ποινική δίωξη για βασανιστήρια με αποτέλεσμα το θάνατο, απλό βασανισμό και βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη άσκησε ο εισαγγελέας κατά περίπτωση σε βάρος 14 σωφρονιστικών υπαλλήλων..."

Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει να καταλάβω τι σημαίνει "απλός" βασανισμός;

...

"Επιστολή - καταγγελία για βασανισμό του Ίλι Καρέλι όχι μόνο στο Μαλανδρίνο, αλλά και στη Νιγρίτα δημοσιεύθηκε στο Διαδίκτυο. Σύμφωνα με αυτήν, κρατούμενοι στις φυλακές Νιγρίτας καταγγέλλουν, παράλληλα, ως βασανιστή τον δολοφονηθέντα από τον Καρέλι σωφρονιστικό υπάλληλο."

Καλά, αυτό δεν είναι "νέο"... κοινή λογική ήτανε. Ευτυχώς βέβαια θεωρούνται όλοι αθώοι μέχρι αποδείξεως της ενοχής τους. Στην φάση της "απόδειξης" ίσως να τα χάσουνε λιγάκι, εκεί, στην χώρα που πήγε διεθνές δικαστήριο για να κατοχυρώσει την πολιτιστική αποκλειστικότητα του Καραγκιόζη (και έχασε την υπόθεση, την οποία κέρδισε η Τουρκία).

Εργαλεία

Κι' έτσι, από την Τετάρτη που μας πέρασε, μαζευόμαστε όλοι για καμιάμισι ώρα τρεις-τέσσερεις φορές την εβδομάδα, βάζουμε όλα τα τραπέζια του εστιατορίου του ξενώνα σε σχήμα "Π", κάθονται όλοι από την έξω μεριά και στέκομαι εγώ στη μέση. Τρίτη αφού έκανα μερικές ανακοινώσεις, τους πρότεινα ότι τώρα που έδωσαν στον εαυτό τους την ευκαιρία να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή, ωραίο θα ήταν να έχουν όσα περισσότερα εργαλεία γίνεται στην εργαλειοθήκη τους για να την χτίσουνε. Πόσοι από εσάς δεν έχουν ακόμα μάθει να διαβάζουν και να γράφουν; Από τους είκοσι πέντε, σιγά-σιγά, δειλά σήκωσαν τα χέρια τους οι δεκατρείς.

Τους είπα, ο δρόμος από το μηδέν (περπάτησα τρία-τέσσερα βήματα) μέχρι να μπορεί κανείς να διαβάζει και να γράφει, δεν είναι δύσκολος. Βημάτισα πίσω στο σημείο από όπου ξεκίνησα. Αλλά ο μισός δρόμος είναι το να έχει κανείς νοημοσύνη. Άρα, εσείς έχετε καλύψει ήδη τον μισό δρόμο, γιατί έχετε νοημοσύνη. Ξέρετε πως το ξέρω ότι όλοι εδώ έχετε νοημοσύνη; Με κοίταξαν σαν να μην ήξεραν αν τους δουλεύω ή όχι. Επειδή είστε εδώ. Δεν είστε στην Νιγηρία ή στην Γκάνα ή στην Ακτή του Ελεφαντοστού. Ξεφύγατε από πολέμους και ομάδες δολοφονίας και σκλαβιά... διασχίσατε την μισή Αφρική, περάσατε την Μεσόγειο Θάλασσα, και είστε σήμερα όλοι εδώ. Για να το κάνει κανείς αυτό που κάνατε χρειάζεται νοημοσύνη.

Ξαφνικά είδα μια λάμψη σαστισμένης αυτοπεποίθησης στα μάτια τους και όλοι άρχισαν να χειροκροτούνε δυνατά. Χειροκρότησα και εγώ, τείνοντας τις παλάμες μου προς εκείνους.

Ο άλλος μισός δρόμος θα είναι εύκολος. Θα ήταν τιμή για μένα να θέλετε να σας βοηθήσω να διαβάζετε και να γράφετε. Έχω κάποιο χαρτί με σφραγίδες που λέει ότι μπορώ να διδάσκω Αγγλικά σαν ξένη γλώσσα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Μην δίνετε σημασία στα χαρτιά. Σημασία έχει αν θέλετε εσείς να μάθετε. Και αν το θέλετε, τότε θα μάθετε.

Το βράδυ κάθισα και έφτιαξα έναν πίνακα των γραμμάτων με μία φωτογραφία πάνω από το κάθε γράμμα. Δεν έψαξα να βρω νηπιακά αλφαβητάρια με μέλισσες και λουλουδάκια γιατί θα ήταν προσβλητικό για ενήλικες 18-30 ετών. Πάνω από κάθε γράμμα έβαλα μια από τις φωτογραφίες ταυτότητας που τους είχα πάρει την περασμένη βδομάδα. Την φωτογραφία του Vincent πάνω από το V, του Michael πάνω από το M... της Esther πάνω από το E... έτσι ώστε ο πρώτιστος ήχος κάθε γράμματος να είναι ο πρώτος ήχος του ονόματος της φωτογραφίας. Για τα λίγα γράμματα που δεν είχαν αντίστοιχο όνομα στο γκρούπ έβαλα κάτι άλλο, όπως το άγαλμα της Ελευθερίας για το L, Liberty, και την φωτογραφία της Ελισάβετ για Q, Queen... Και ένα πίνακα αριθμών από το  0 ως to 99. Τύπωσα δεκατέσσερα να έχω ένα κι εγώ, και τα έβαλα σε διαφανείς πλαστικές σελίδες να φαίνονται γράμματα από την μία και αριθμοί από την άλλη.

Ήθελα η πρώτη λέξη που θα καταφέρει να γράψει ο καθένας να εναι το όνομά του...

Για το πρώτο μας μάθημα, από τους δεκατρείς που είχαν δηλώσει ότι θα ερχόντουσαν, ήρθαν δεκαεννέα, και λίγα λεπτά αργότερα γίνανε είκοσι.

Good afternoon! τους ευχήθηκα. Good Afternoon απάντησαν όλοι. Τι ήχους έβγαλαν τώρα τα στόματά μας; Gggggg... ooooo-ooooo... dddddd... aaaaaa... fffffff... tttttt....eeeeee..... rrrrrrrrr... nnnnnn... ooooo-ooooo... nnnnnnnnnnn... Τόσοι ήχοι... ξεχωριστοί ο ένας μετά από τον άλλον, και, όταν τους κολλήσουμε γρήγορα τον ένα πάνω στον άλλον βγαίνει ένας μακρύτερος ήχος που το μυαλό μας τον πιάνει σαν κάτι να σημαίνει! Good Afternoon!

Ήδη ξέρετε όλους τους ήχους --τους μιλάτε δεκαετίες... Είναι 26 ήχοι και ο καθένας έχει ένα σύμβολο που το αντιπροσωπεύει. Τα σύμβολα αυτά τα λέμε γράμματα. Το πρώτο που θα κάνουμε είναι να παντρέψουμε τον ήχο με το σύμβολό του, το γράμμα του και να μην το ξεχάσουμε ποτέ.

Τους έδωσα λευκά χαρτιά και στυλό. Τους βοήθησα να κρατήσουνε σωστά τα στυλό, γελώντας με το πόσους Ευρωπαίους ξέρω που κρατάνε τα στυλό με γροθιά σαν να θέλουν να μαχαιρώσουν το χαρτί. Ούτε 5 λεπτά αργότερα το κρατούσαν όλοι σωστά. Βοήθησα μερικά δάχτυλα να πάνε στην σωστή θέση.

Έφτιαξα αυτά, τους είπα, και άρχισα να τα μοιράζω, αλλά είναι μόνο δεκατρία. Θα τυπώσω κι άλλα απόψε αλλά για τώρα πρέπει να τα μοιράζεστε για να βλέπουν όλοι. Βλέπετε το κάθε γράμμα είναι ο ήχος με τον οποίον ξεκινάτε για να πείτε το όνομα στην εικόνα πάνω από το γράμμα! Jennifer: JJJJ... Ruth: rrrrr

Τραβήξτε μια ευθεία γραμμή στο χαρτί. Την τράβηξαν. Τώρα ζωγραφίστε έναν κύκλο στρογγυλό. Τον ζωγράφισαν. Για να δω; μάλιστα, ωραία, θαυμάσια. Αλλά Δεν ζωγραφίσατε κύκλο! Γράψατε το γράμμα Όμικρον! Το πρώτο γράμμα που γράψατε!

Την επόμενη ώρα παίζαμε με το να διαλέγει κάποιος μια εικόνα και να πρέπει όλοι να γράφουν το γράμμα που αντιπροσώπευε την πρώτο ήχο του ονόματος της εικόνας.

Γράψαμε μερικά γράμματα ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Μου έκανε εντύπωση πόσο σωστά ζωγράφιζαν το κάθε γράμμα. Τους είπα, τώρα θα γράψουμε πέντε γράμματα το ένα δίπλα στο άλλο. Γράψτε "Α". Τώρα, ένα "P" και άλλο ένα "P". Τώρα, το "L", και ένα "E"! A...P....P....L...E... APPLE!!! Γράψατε την λέξη Μήλο!!!

Η επόμενη λέξη που θα γράψετε είναι μια λέξη πολύ σημαντική. Είναι η λέξη που λέει στον κόσμο ποιος είναι ο καθένας μας. Ποιοί είμαστε. Βρείτε τους ήχους του κάθε γράμματος στον πίνακα και γράψτε τα γράμματα το ένα μετά το άλλο. Γράψτε το όνομά σας.

Δέκα λεπτά αργότερα οι είκοσι άνθρωποι μπροστά μου είχαν γράψει ο καθένας το όνομά του υπέροχα, προσεκτικά, ο καθένας και η κάθε μία με ιδιαιτερότητα δική τους.

Γράψατε το όνομά σας, για πρώτη φορά; σήμερα; Από τους είκοσι, έντεκα δεν είχαν ξαναπιάσει μολύβι ή στυλό στο χέρι τους ποτέ. Οι υπόλοιποι ήξεραν μέσες-άκρες να γράφουν τα στοιχειώδη για επιβίωση. Μία κοπέλα ήταν πρωτοετής φαρμακευτικής, αλλά της άρεσε πολύ το μάθημα και ήθελε να το παρακολουθήσει.

Επικοινωνία... θέλω να πάρω μια σκέψη που έχω στο μυαλό μου και να την δώσω σε εσένα, και σε εσένα και σε εσένα και να την βάλω μέσα στον δικό σου το νου.... Πως το καταφέρνουμε αυτό; Η σκέψη. μέσα στο μυαλό μου γίνεται γλώσσα με λεξιλόγιο, συντακτικό και γραμματική... από το στόμα μου γίνεται ήχος και φτάνει στο δικό σου αυτί. Εσύ κατανοείς τους ήχους σαν γλώσσα και το μυαλό σου δίνει νόημα στην φράση της γλώσσας. Σκεφτείτε τώρα, να μπορούμε τις σκέψεις μας να τις ζωγραφίσουμε σε ένα χαρτί γράφοντας γράμματα, χτίζοντας φράσεις και έννοιες. Εσύ μπορεί να αφήσεις το χαρτί με τις σκέψεις σου στο τραπέζι και να φύγεις. Κάποιος όμως που θα έρθει αργότερα, θα βρει το χαρτί και θα το διαβάσει... και οι σκέψεις σου θα έχουν μπει στο μυαλό κάποιου που δεν τον ξέρεις καν. Οι σκέψεις σου μπορεί να ζήσουν περισσότερο από εσένα.

Όλοι ήμασταν ένα, κάποτε... ήμασταν όλοι στην Αφρική... και είμασταν όλοι μαύροι. Με τις χιλιετηρίδες μερικοί ταξίδεψαν βόρεια, όπως κάνατε και εσείς τον περασμένο χρόνο, και ήρθαν στη Ευρώπη, στην Ασία, σε περισσότερο κρύα κλίματα. Με τις χιλιετηρίδες και τους διάφορους γεωγραφικούς τόπους άλλαξαν τα χαρακτηριστικά εκείνων που έφυγαν από την Αφρική. Και άλλαξε το δέρμα τους χρώμα... Αλλά, κάτω από το δέρμα είμαστε όλοι ακριβώς όμοιοι και ίσοι...

Τώρα, έγραψαν το όνομά τους. Στις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να προχωρήσουμε αρκετά. Και σε κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσω να τους προετοιμάζω για το τι και ποιούς θα συναντήσουν στην Ευρώπη --τι εμπόδια θα σταθούν μπροστά τους καθώς θα προσπαθούν να χτίσουν μια ζωή. Θα πρέπει να τους κάνω μικρές εισαγωγές και περιγραφές για έννοιες όπως Ναζισμός, Φασισμός, Ρατσισμός, Ξενοφοβία, Θρασυδειλία, Κόμπλεξ Ανωτερότητας... Ξερολίαση... Καταναγκαστική ψυχολογία επιβολής του ισχυρότερου στον πιο αδύνατο... Πρέπει να τους εξηγήσω ότι πολλοί θα τους κοιτάξουν και αντί να δουν ανθρώπους θα δουν ζώα. Και, αν τους το εξηγήσω σωστά ίσως να καταλάβουν ότι σε μια τέτοια περίπτωση τα πραγματικά ζώα θα είναι οι άλλοι που τους βλέπουν έτσι...

Greece is the main gateway for Asian and African immigrants trying to enter Europe. Illegal immigration has exploded into a full-blown crisis as Greece sank into a depression, leaving one in three jobless and hardening attitudes towards immigrants and colored people. Many colored immigrants have been tortured.

Ανεξέλεγκτοι

Οχτώ εντάλματα σύλληψης για σωφρονιστικούς υπαλλήλους των φυλακών Νιγρίτας, και περισσότερα εντάλματα για υπαλλήλους των φυλακών Μαλανδρίνου και του τμήματος Ιτέας, για "τρία κακουργήματα σχετικά με τον θάνατο του Αλβανού βαρυποινίτη Ιλία Καρέλι" (αλλά, τα κατηγορούμενα γουρούνια θα φέρουν τις μαμάδες τους να καταθέσουνε στην δικη ότι είναι καλά παιδιά και θα την γλυτώσουνε με το να τους κουνήσει κάποιος το δάχτυλο και να τους πει να μην το ξανακάνουνε, ή, αν το ξανακάνουνε, την επόμενη φορά να προσέχουνε να μην τους πιάσουνε).

Τι πήγε στραβά;

Δεν υπάρχει αμφιβολία, στο μυαλό μου τουλάχιστον, ότι τα βασανιστήρια και οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινή συμπεριφορά των γουρουνιών κατά των φυλακισμένων. Αυτή την φορά απλά το παράκαναν γιατί, εκτός από γουρούνια, είναι και τόσο ηλίθιοι που δεν κατάλαβαν ότι τον σκοτώνανε. Αν δεν είχε πεθάνει (αν τα γουρούνια δεν τον είχαν δολοφονήσει κατά λάθος) δεν θα είχαμε μάθει ποτέ τι του κάνανε --κάτι που για τα γουρούνια είναι καθημερινή τακτική, μόνο που αυτή την φορά τους βγήκε λίγο ανεξέλεγκτη και την πάθανε.

Μία απορία έχω μόνο, από την παραπάνω φωτογραφία: Η λέξη "PATRIOT" πάνω από την λέξη "POLICE" στην πόρτα του Ελληνικού περιπολικού, τι γενικό νόημα ακριβώς αντιπροσωπεύει (σε συνδυασμό με, και πέρα από την ευθεία μετάφραση της λέξης); Τι ακριβώς σημαίνει άραγε; "Πατριωτική Αστυνομία"; "Αστυνομία για Πατριώτες"; "Αστυνομία αποτελούμενη από Πατριώτες"; (μπορεί η έκφραση, στα Αγγλικά να έχει οποιαδήοτε από τις τρεις μεταφράσεις). Επίσης, η λέξη "POLICE" χρησιμοποιούμενη από μόνη της είναι διεθνής, αλλά η λέξη "PATRIOT" είναι Αγγλική και ως εκ τούτου δίνει χροιά όχι διεθνή αλλά Αγγλική στην πόρτα... και όμως, σε Αγγλόφωνες χώρες, μια τέτοια επιγραφή θα οδηγούσε σε διώξεις σχετικά με τις εν Αγγλία και ΗΠΑ απόψεις περί φασισμού.

Χόρευε Καραγκιόζη! Πάλι θα φας, πάλι θα πιείς, και πάλι, νηστικός θα κοιμηθείς!

Κυριακή

Οι φίλοι μας ρώτησαν αν μπορούν να πάνε λειτουργία. Την Κυριακή στις πεντέμισι περπατήσαμε τα 800 μέτρα από τον Ξενώνα στην εκκλησία στο κάτω χωριό. Στο Σαν Μπενεντέτο δεν έχουμε παπά, και έρχεται ένας Κυριακή απόγευμα από άλλο χωριό. Λειτουργεί στην κάτω εκκλησία γιατί βαριέται να οδηγήσει άλλα 1.000 μέτρα στο πάνω χωριό στο Αββαείο. Το χωριό μας πραγματικά μας έχει κάνει υπερήφανους με τoν τρόπο που δέχονται τους καλεσμένους μας. Εν τω μεταξύ, στο μεγαλύτερο χωριό του Δήμου, 12 χιλιόμετρα πιο κάτω, εκείνοι που έχασαν τις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος δεν τους θέλουν και απαιτούν λεφτά. Λεφτά βέβαια έρχονται κατ' ευθείαν από την Ευρώπη για πληρωμή στέγης και τροφής, αλλά αυτό είναι μια ενοχλητική λεπτομέρεια την οποίαν παραβλέπουν ώστε να συνεχίσουν να παραπονούνται και να κάνουν την ζωή δύσκολη στο Δημαρχείο. Ούνα φάτσα ούνα ράτσα σας λέω. Αλλά το χωριό μας εδώ έχει κάτι το ξεχωριστό. Το μύρισα στον αέρα την πρώτη μέρα που έφτασα εδώ στις 17 Απριλίου του 2008. στις 7:20 μμ.

Την περασμένη εβδομάδα τους πρόσφερα φωτογραφίες ταυτότητας για όλα τους τα χαρτιά και βγήκανε πολύ ωραίες. Το διασκεδάσαμε που τις παίρναμε. Ήρθε και γιατρός, εξέτασε όλους, και μια από τις τέσσερεις έγκυες κυρίες χρειαζότανε ενέσεις τις οποίες κάθε μέρα της τις έκανα εγώ μια που δεν έχουμε νοσοκόμα ή ιατρείο στο χωριό, και εγώ έχω πολύ καλό χέρι για ενέσεις.

Έχουν λερθει αρκετά ρούχα από οικογένειες που τα προσέφεραν. Ο καθένας μας κάνει ότι μποορει για να έχουν την ευκαιρία να φτιάξουν μια ζωή από την αρχή, εδώ, μαζί μας αν θέλουν...

Μία ιδιαίτερη στιγμή την περασμένη εβδομάδα ήταν όταν επικοινωνήσαμε με τους δικούς τους... Δεν μπορούν ακόμα να έχουν τηλέφωνα δικά τους γιατί δεν έχουν βγει τα χαρτιά τους, και οι άνθρωποι παρακαλούσανε να στείλουν μηνύματα στους δικούς τους ότι είναι ζωντανοί. Η Μαργαρίτα έβαλε  10 Ευρώ σε ένα λογαριασμό Skype που έφτιαξα κάι πήγαμε στο γραφείο της δασοφυλακής εκείνη, εγώ και ένα παιδί από τους επισκέπτες μας που μιλούσε την γλώσσα της οικογένειας.

Τηλεφωνήσαμε σε όλους τους συγγενείς, στην Νιγηρία, Γκάνα και Ακτή Ελεφαντοστού. Έλβα το τηλέφωνο, ξαφνικά, χωρίς να το περιμένουν, για να ακούσουν νέα από τα παιδιά τους, από τα οποία δεν είχαν ακούσει και δεν τα είχαν δει, σε μερικές περιπτώσεις ως δύο χρόνια.

Ήταν μια εμπειρία που δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μου. Γονείς, αδελφοί, αδελφές, μαθαίνανε ξαφνικά ότι ο αγαπημένος τους ζει και είναι στην Ευρώπη. Αυθορμητισμός. Χαρά, Έκσταση... δάκρυα, Γέλια, και τραγούδια! Τραγούδια από το τηλέφωνο μόλις μια μάνα έμαθε ότι η κόρη της ζει και θα αποκτήσει σύντομα και εγγονάκι...

Αυτό δεν είναι ταινία, ή τηλεόραση. Δεν είναι εξιστορήσεις ή ρεπορτάζ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Έναν σύζυγο τον βρήκαμε κοντά στο Μιλάνο. Κάποιος στην Σικελία με πολύυυ μεγάλη σφραγίδα είχε χωρίσει ένα αντρόγυνο επειδή έτσι τού 'ρθε ρε αδελφέ. Αλλά το ν βρήκαμε και την επόμενη βδομάδα θα μεταφερθεί εδώ να είναι με την γυναίκα του. Μιας άλλης γυναίκας ο σύζυγος δεν θα επιστρέψει σε εκείνην και στην κόρη τους 2 χρονών. Τον δολοφόνησαν στην Λιβύη.

Τώρα αρχίζουμε να οργανωνόμαστε να κάνουμε ένα σχολείο γιατί κάμποσοι από τους φίλους μας λαχταράνε να μάθουνε να διαβάζουνε και να γράφουνε.

Την Κυριακή πάντως ήταν εκδρομή στην εκκλησία! Ένα υπέροχο απόγευμα, γεμάτο χαρά. Γεμάτο αισιοδοξία και ευχαριστίες. Μερικοί δεν είχαν μπορέσει να πάνε εκκλησία 2-3 χρόνια...