Κληρονομικά

Οι κυβερνήσεις και τα συστήματα κυβερνήσεων δεν μας κληροδοτούνται από εξωγήινους: εμείς οι κοινωνίες χτίζουμε το μέλλον μας. Στην Ιστορία των πολιτισμών το πιο διαδεδομένο σύστημα ήταν η δικτατορία από κληρονομικό δικαίωμα: ως βασιλεία, ή αυτοκρατορία, ή και απροκάλυπτη δικτατορία. Ζητάμε κράτος του Δήμου αλλά εγκαθιδρύουμε δυναστείες. Μόνιμα.

Πρόσφατα, στην Ελλάδα, οι οικογένεια Παπανδρέου… και η ευρύτερη οικογένεια Καραμανλή, όπως και η οικογένεια Μητσοτάκη. Από τον Γεώργιο, στον Ανδρέα στον Γιωργάκη δεν μπορεί να πει κανίς ότι ο Γιωργάκης μπήκε με το σπαθί του. Μάλλον δυναστικά μπήκε, δεν νομίζετε; Παραέξω, ο Μπους πατήρ, ο Μπους Πινόκιο, και τώρα ετοιμάζεται ο αδελφός του Πινόκιο, ο Τζεμπ Μπους.

Ο Δυτικός κόσμος βρίσκει τα γεννοφάσκια του στην Ρωμαϊκή σύγκλητο, την Γερουσία της Ρώμης, Senatus Popolusque Romanorum, της οποίας η πρώτη συνεδρίαση χωρίς να υπάρχει πλέον βασιλιάς στην Ρώμη έγινε το 509 Προ Κοινής Εποχής. Ένα χρόνο αργότερα έγινε η πρώτη συνέλευση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας το 508 ΠΚΕ. Η Ρωμαϊκή Γερουσία υπήρχε από το 753 ΠΚΕ, την εποχή των βασιλέων και την ίδρυση της Ρώμης, και επέζησε την εγκαθίδρυση της Αυτοκρατορίας, την Πτώση της Αυτοκρατορίας, τον Μεσαίωνα, και υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία άρχισε να σχηματίζεται εμβρυακά, και να εξελίσσεται από τον Σόλωνα το 594 ΠΚΕ έως την πρώτη της συνεδρίαση το 508 ΠΚΕ. Χονδρικά επέζησε μέχρι να την καταλύσουν οι Μακεδόνες το 322 ΠΚΕ. 

Η προσωπολατρία των πολιτών της Ρώμης προς τον Γκάιους Γιούλιους Καέζαρ (ή Τσέζαρ), εγκαθίδρυσε την αυτοκρατορία των νόμιμων απογόνων του, της οικογένειας-δυναστείας των Αυγουστίνων, ξεκινώντας με τον μετά-θανατον Καίσαρος υιοθετημένο γιό του, τον Οκτάβιο, μετονομασμένο σε Αύγουστο Καίσαρα, και μετά συνεχίζοντας την δυναστεία με τους Τιβέριο, Καλιγούλα, Κλαύδιο και Νέρωνα (ο οποίος όταν δεν έπαιζε το μουσικό του όργανο έσκαβε το κανάλι του ισθμού της Κορίνθου). Το δεύτερο όνομα του Γάιου της οικογένειας των Ιούλιων έγινε η ονομασία των βασιλέων και αυτοκρατόρων. Τσέζαρε… Καίσαρ, Κάιζερ …Τσάρος. Όπως επίσης και το όνομα Αύγουστος που υιοθέτησε ο Οκτάβιος.

Το πρόβλημα είναι ότι ενώ ένας δημοφιλής άξιος άνθρωπος ή και ένας στυγνός δικτάτορας --ή και ένας ηλίθιος ή ένα τσογλάνι με λαϊκή εντολή, μπορούν να εγκαθιδρύσουν μια δυναστεία, και πάντα το κάνουν, και οι λαοί το αποζητούν και το δέχονται, οι λαοί σπάνια κοιτάνε τους απογόνους για το τι είναι ο καθένας, ζητωκραυγάζοντας και εγκαθιδρύοντας απογόνους ότι κουμάσια και να είναι. Λαμπρότατο παράδειγμα ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου.

Η Ελληνική Δημοκρατία τώρα τελευταία περνάει μια περίεργη περίοδο όπου ο κόσμος απογοητεύτηκε επί τέλους από τις επιλογές του και τις δυναστείες των τελευταίων 60 χρονών, και των τελευταίων 35, και ψάχνει καινούργιο Γάιο Ιούλιο Καίσαρα.

Όταν ψάχνουμε, υπάρχουν οι επιλογές τις οποίες γνωρίζουμε και απορρίπτουμε, όπως Σαμαράς, Βενιζέλος και λοιποί, και μετά υπάρχουν εκείνοι που φυτρώνουνε στην αλάνα και δεν ξέρουμε ακόμα αν είναι χαμομήλια, τσουκνίδες ή άγριες μαργαρίτες. Τριαντάφυλλα ή πράσα.

Η Σοφία του Λαού λέει να πάνε στον διάολο εκείνοι τους οποίους γνωρίζουμε πια, και να δοκιμάσουμε τα καινούργια βλαστάρια μπας και δεν βγουν χειρότερα από αυτά τα οποία ξεριζώνουμε. Κι αν βγούνε χειρότεροι, φταίνε οι εξωγήινοι.

Η ερώτηση είναι αν η Σοφία αυτή του λαού μπορεί να αξιολογηθεί ως σοφή.

Και ‘σύ, λαέ βασανισμένε (από τις επιλογές σου), μπες μέσα και κάντα γυαλιά καρφιά!

Αντί να αλλάξεις τρόπο σκεπτικού επιλογής κάνε περισσότερες επιλογές βασισμένες στην τσαντίλα και τον θυμό. Με λίγη τύχη θα ξανάρθει ο Τσοβόλας να τα ξαναδώσει όλα (πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα μας ξαναταΐσουνε να φάμε --αν τους βγάλουμε Αύγουστους).