Κυριακή

Οι φίλοι μας ρώτησαν αν μπορούν να πάνε λειτουργία. Την Κυριακή στις πεντέμισι περπατήσαμε τα 800 μέτρα από τον Ξενώνα στην εκκλησία στο κάτω χωριό. Στο Σαν Μπενεντέτο δεν έχουμε παπά, και έρχεται ένας Κυριακή απόγευμα από άλλο χωριό. Λειτουργεί στην κάτω εκκλησία γιατί βαριέται να οδηγήσει άλλα 1.000 μέτρα στο πάνω χωριό στο Αββαείο. Το χωριό μας πραγματικά μας έχει κάνει υπερήφανους με τoν τρόπο που δέχονται τους καλεσμένους μας. Εν τω μεταξύ, στο μεγαλύτερο χωριό του Δήμου, 12 χιλιόμετρα πιο κάτω, εκείνοι που έχασαν τις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος δεν τους θέλουν και απαιτούν λεφτά. Λεφτά βέβαια έρχονται κατ' ευθείαν από την Ευρώπη για πληρωμή στέγης και τροφής, αλλά αυτό είναι μια ενοχλητική λεπτομέρεια την οποίαν παραβλέπουν ώστε να συνεχίσουν να παραπονούνται και να κάνουν την ζωή δύσκολη στο Δημαρχείο. Ούνα φάτσα ούνα ράτσα σας λέω. Αλλά το χωριό μας εδώ έχει κάτι το ξεχωριστό. Το μύρισα στον αέρα την πρώτη μέρα που έφτασα εδώ στις 17 Απριλίου του 2008. στις 7:20 μμ.

Την περασμένη εβδομάδα τους πρόσφερα φωτογραφίες ταυτότητας για όλα τους τα χαρτιά και βγήκανε πολύ ωραίες. Το διασκεδάσαμε που τις παίρναμε. Ήρθε και γιατρός, εξέτασε όλους, και μια από τις τέσσερεις έγκυες κυρίες χρειαζότανε ενέσεις τις οποίες κάθε μέρα της τις έκανα εγώ μια που δεν έχουμε νοσοκόμα ή ιατρείο στο χωριό, και εγώ έχω πολύ καλό χέρι για ενέσεις.

Έχουν λερθει αρκετά ρούχα από οικογένειες που τα προσέφεραν. Ο καθένας μας κάνει ότι μποορει για να έχουν την ευκαιρία να φτιάξουν μια ζωή από την αρχή, εδώ, μαζί μας αν θέλουν...

Μία ιδιαίτερη στιγμή την περασμένη εβδομάδα ήταν όταν επικοινωνήσαμε με τους δικούς τους... Δεν μπορούν ακόμα να έχουν τηλέφωνα δικά τους γιατί δεν έχουν βγει τα χαρτιά τους, και οι άνθρωποι παρακαλούσανε να στείλουν μηνύματα στους δικούς τους ότι είναι ζωντανοί. Η Μαργαρίτα έβαλε  10 Ευρώ σε ένα λογαριασμό Skype που έφτιαξα κάι πήγαμε στο γραφείο της δασοφυλακής εκείνη, εγώ και ένα παιδί από τους επισκέπτες μας που μιλούσε την γλώσσα της οικογένειας.

Τηλεφωνήσαμε σε όλους τους συγγενείς, στην Νιγηρία, Γκάνα και Ακτή Ελεφαντοστού. Έλβα το τηλέφωνο, ξαφνικά, χωρίς να το περιμένουν, για να ακούσουν νέα από τα παιδιά τους, από τα οποία δεν είχαν ακούσει και δεν τα είχαν δει, σε μερικές περιπτώσεις ως δύο χρόνια.

Ήταν μια εμπειρία που δεν θα φύγει ποτέ από μέσα μου. Γονείς, αδελφοί, αδελφές, μαθαίνανε ξαφνικά ότι ο αγαπημένος τους ζει και είναι στην Ευρώπη. Αυθορμητισμός. Χαρά, Έκσταση... δάκρυα, Γέλια, και τραγούδια! Τραγούδια από το τηλέφωνο μόλις μια μάνα έμαθε ότι η κόρη της ζει και θα αποκτήσει σύντομα και εγγονάκι...

Αυτό δεν είναι ταινία, ή τηλεόραση. Δεν είναι εξιστορήσεις ή ρεπορτάζ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Έναν σύζυγο τον βρήκαμε κοντά στο Μιλάνο. Κάποιος στην Σικελία με πολύυυ μεγάλη σφραγίδα είχε χωρίσει ένα αντρόγυνο επειδή έτσι τού 'ρθε ρε αδελφέ. Αλλά το ν βρήκαμε και την επόμενη βδομάδα θα μεταφερθεί εδώ να είναι με την γυναίκα του. Μιας άλλης γυναίκας ο σύζυγος δεν θα επιστρέψει σε εκείνην και στην κόρη τους 2 χρονών. Τον δολοφόνησαν στην Λιβύη.

Τώρα αρχίζουμε να οργανωνόμαστε να κάνουμε ένα σχολείο γιατί κάμποσοι από τους φίλους μας λαχταράνε να μάθουνε να διαβάζουνε και να γράφουνε.

Την Κυριακή πάντως ήταν εκδρομή στην εκκλησία! Ένα υπέροχο απόγευμα, γεμάτο χαρά. Γεμάτο αισιοδοξία και ευχαριστίες. Μερικοί δεν είχαν μπορέσει να πάνε εκκλησία 2-3 χρόνια...