Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Αστροναύτης! Σκουπιδιάρης! Πυροσβέστης! Μπαλαρίνα!
...και αργότερα,
Δάσκαλος! Αστυνομικός! Ηθοποιός! Τραγουδιστής! Πιλότος!
...λίγο μετά, τα όνειρα των γονιών αρχίζουν να εμπλέκονται στο αμπραγιάζ των ταχυτήτων:
Γιατρός! Δικηγόρος! Πολιτικός Μηχανικός! Αρχιτέκτονας! Πρωθυπουργός! Βουλευτής! Συνδικαλιστής!
...και φυσικά, αρχίζουν να παίζουν και μικροπαρεξηγησούλες, όπως η διαφορά μεταξύ Αστρονόμου και Αστρολόγου (Αστρολόγος πληρώνεται καλύτερα γιατί υπάρχει περισσότερη ανάγκη και ζήτηση)...
Αρκετά παιδιά από μικρά θα σκεφτούν την αίγλη της στρατιωτικής στολής, του όπλου, των τανκς, των αντιτορπιλικών και των μαχητικών αεροπλάνων... όμως κάθε παιδί στο οποίο έχω μιλήσει εγώ τουλάχιστον, που ονειρεύτηκε τις ένοπλες δυνάμεις, δεν είχε στο ραντάρ του την πιθανότητα, αν όχι βεβαιότητα, πως το επάγγελμα αυτό κάποια μέρα θα απαιτήσει να σκοτώσει ή να σκοτωθεί (εκτός από ένα, που αναφέρω παρακάτω).
Όπως επίσης, πολλά από τα παιδιά που ονειρεύονται την στολή, το όπλο και το περιπολικό του αστυνομικού δίνουν ελάχιστη σημασία στο τι έργα και σκοπούς (και εις όφελός ποιών) θα καλεστούν να εκπληρώσουν φορώντας την στολή τους.
Ποτέ πάντως στην δική μου εμπειρία δεν άκουσα σε γενικές γραμμές παιδί να ονειρεύεται να γίνει σωφρονιστικός υπάλληλος, δεσμοφύλακας ή δήμιος. Μία μόνο φορά άκουσα παιδί (Ευρωπαίο) 15 χρονών να λέει ότι το όνειρό του είναι να κάνει τα μελλοντικά παιδιά του περήφανα πεθαίνοντας σαν ήρωας στο Αφγανιστάν.
Ανάμεσα στον οικογενειακό ψυχολογικό καταναγκασμό, τις εξελικτικές αλλαγές σε ψυχοσύνθεση, σε ηθική και πνευματική σταθερότητα, και τόσες άλλες επιδράσεις συμπεριλαμβανομένης της απόλυτης ανάγκης να βρεθεί στο τέλος κάποια δουλειά για εισόδημα, όσο πιο σταθερό εισόδημα γίνεται, οι ενήλικες καταλήγουν σε κάποιο επάγγελμα ή επαγγέλματα... Η αλήθεια είναι πως ελάχιστοι είναι πραγματικά ευτυχισμένοι στην μακρά πνοή με τις επιλογές τους. Για τους περισσότερους, η εργασία είναι δουλεία της οποίας το καθημερινό σχόλασμα οριοθετεί την έναρξη οποιασδήποτε προσωπικής ζωής μπορούν να έχουν... Ελάχιστοι φτάνουν να αισθάνονται ότι δεν "δουλεύουνε" καν, επειδή η εργασία τους είναι μέρος της ταυτότητάς τους. Και κάμποσοι επιλέγουν επάγγελμα γιατί προς αυτό τους οδηγεί, αναγκαστικά ή λογικά, η ταυτότητά τους. Φερ' ειπείν, στις ΗΠΑ, η Αστυνομία είναι ...Ιρλανδική: το πατροπαράδοτο επάγγελμα του Ιρλανδοαμερικανού, το οποίο εξασκούν άριστα για την κοινωνία τους, αλλά και το έχουν συνάμα μετατρέψει σε "Ιρλανδική μαφία". Σε τριτοκοσμικά κράτη, και στην Μεσόγειο ως επί το πλείστον, η Αστυνομία παρέχει το νόμιμο κρησφύγετο εκείνων που θα δημιουργούσαν και θα ψήφιζαν ιδεολογίες όπως της Χρυσής Αυγής.
Και πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, καταλήγουν σε μια δουλειά επειδή εκεί τους οδηγούν οι περιστάσεις, και όχι η καρδιά τους --ή, η καρδιά τους, χωρίς να αναλογιστούν τις απορρέουσες περιστάσεις και καταστάσεις...
Σήμερα, στον Δυτικό κόσμο, οι υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης στις ένοπλες δυνάμεις δεν προλαβαίνουν να καλύψουν τον όγκο των αναγκών τις οποίες καλούνται να υποστηρίξουν. Από την άλλη μεριά βέβαια, οι ένοπλες δυνάμεις έχουν αλλάξει ριζικά από το παρελθόν, και σε μέγεθος (αριθμούς), και στην φύση του τι καλούνται να εκπληρώσουν και που ...και γιατί. Και οι κοινωνίες από τις οποίες προέρχονται οι στρατιώτες και οι μάχιμοι, αλλά και η αντιμετώπιση των μάχιμων από τις κοινωνίες τους, έχουν αλλάξει εκ θεμελίων...
Υπάρχουν, στο τέλος, μερικά επαγγέλματα τα οποία εγώ τουλάχιστον ποτέ δεν θα καταλάβω τι είδους άνθρωποι επιλέγουν και με ποιά κίνητρα και κριτήρια (όσο "αναγκαία" και να είναι η ύπαρξη των επαγγελμάτων αυτών...) Ένα από αυτά είναι το επάγγελμα του σωφρονιστικού υπάλληλου (το οποίο στην ιστορία είναι άμεσα συνδεδεμένο με, και εξελιγμένο από, τα επαγγέλματα του δεσμοφύλακα και του δήμιου). Τι είδους άνθρωπος επιλέγει να γίνει σωφρονιστικός υπάλληλος...
Αστροναύτης! Σκουπιδιάρης! Πυροσβέστης! Μπαλαρίνα!
...και αργότερα,
Δάσκαλος! Αστυνομικός! Ηθοποιός! Τραγουδιστής! Πιλότος!
...λίγο μετά, τα όνειρα των γονιών αρχίζουν να εμπλέκονται στο αμπραγιάζ των ταχυτήτων:
Γιατρός! Δικηγόρος! Πολιτικός Μηχανικός! Αρχιτέκτονας! Πρωθυπουργός! Βουλευτής! Συνδικαλιστής!
...και φυσικά, αρχίζουν να παίζουν και μικροπαρεξηγησούλες, όπως η διαφορά μεταξύ Αστρονόμου και Αστρολόγου (Αστρολόγος πληρώνεται καλύτερα γιατί υπάρχει περισσότερη ανάγκη και ζήτηση)...
Αρκετά παιδιά από μικρά θα σκεφτούν την αίγλη της στρατιωτικής στολής, του όπλου, των τανκς, των αντιτορπιλικών και των μαχητικών αεροπλάνων... όμως κάθε παιδί στο οποίο έχω μιλήσει εγώ τουλάχιστον, που ονειρεύτηκε τις ένοπλες δυνάμεις, δεν είχε στο ραντάρ του την πιθανότητα, αν όχι βεβαιότητα, πως το επάγγελμα αυτό κάποια μέρα θα απαιτήσει να σκοτώσει ή να σκοτωθεί (εκτός από ένα, που αναφέρω παρακάτω).
Όπως επίσης, πολλά από τα παιδιά που ονειρεύονται την στολή, το όπλο και το περιπολικό του αστυνομικού δίνουν ελάχιστη σημασία στο τι έργα και σκοπούς (και εις όφελός ποιών) θα καλεστούν να εκπληρώσουν φορώντας την στολή τους.
Ποτέ πάντως στην δική μου εμπειρία δεν άκουσα σε γενικές γραμμές παιδί να ονειρεύεται να γίνει σωφρονιστικός υπάλληλος, δεσμοφύλακας ή δήμιος. Μία μόνο φορά άκουσα παιδί (Ευρωπαίο) 15 χρονών να λέει ότι το όνειρό του είναι να κάνει τα μελλοντικά παιδιά του περήφανα πεθαίνοντας σαν ήρωας στο Αφγανιστάν.
Ανάμεσα στον οικογενειακό ψυχολογικό καταναγκασμό, τις εξελικτικές αλλαγές σε ψυχοσύνθεση, σε ηθική και πνευματική σταθερότητα, και τόσες άλλες επιδράσεις συμπεριλαμβανομένης της απόλυτης ανάγκης να βρεθεί στο τέλος κάποια δουλειά για εισόδημα, όσο πιο σταθερό εισόδημα γίνεται, οι ενήλικες καταλήγουν σε κάποιο επάγγελμα ή επαγγέλματα... Η αλήθεια είναι πως ελάχιστοι είναι πραγματικά ευτυχισμένοι στην μακρά πνοή με τις επιλογές τους. Για τους περισσότερους, η εργασία είναι δουλεία της οποίας το καθημερινό σχόλασμα οριοθετεί την έναρξη οποιασδήποτε προσωπικής ζωής μπορούν να έχουν... Ελάχιστοι φτάνουν να αισθάνονται ότι δεν "δουλεύουνε" καν, επειδή η εργασία τους είναι μέρος της ταυτότητάς τους. Και κάμποσοι επιλέγουν επάγγελμα γιατί προς αυτό τους οδηγεί, αναγκαστικά ή λογικά, η ταυτότητά τους. Φερ' ειπείν, στις ΗΠΑ, η Αστυνομία είναι ...Ιρλανδική: το πατροπαράδοτο επάγγελμα του Ιρλανδοαμερικανού, το οποίο εξασκούν άριστα για την κοινωνία τους, αλλά και το έχουν συνάμα μετατρέψει σε "Ιρλανδική μαφία". Σε τριτοκοσμικά κράτη, και στην Μεσόγειο ως επί το πλείστον, η Αστυνομία παρέχει το νόμιμο κρησφύγετο εκείνων που θα δημιουργούσαν και θα ψήφιζαν ιδεολογίες όπως της Χρυσής Αυγής.
Και πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, καταλήγουν σε μια δουλειά επειδή εκεί τους οδηγούν οι περιστάσεις, και όχι η καρδιά τους --ή, η καρδιά τους, χωρίς να αναλογιστούν τις απορρέουσες περιστάσεις και καταστάσεις...
Σήμερα, στον Δυτικό κόσμο, οι υπηρεσίες ψυχολογικής υποστήριξης στις ένοπλες δυνάμεις δεν προλαβαίνουν να καλύψουν τον όγκο των αναγκών τις οποίες καλούνται να υποστηρίξουν. Από την άλλη μεριά βέβαια, οι ένοπλες δυνάμεις έχουν αλλάξει ριζικά από το παρελθόν, και σε μέγεθος (αριθμούς), και στην φύση του τι καλούνται να εκπληρώσουν και που ...και γιατί. Και οι κοινωνίες από τις οποίες προέρχονται οι στρατιώτες και οι μάχιμοι, αλλά και η αντιμετώπιση των μάχιμων από τις κοινωνίες τους, έχουν αλλάξει εκ θεμελίων...
Υπάρχουν, στο τέλος, μερικά επαγγέλματα τα οποία εγώ τουλάχιστον ποτέ δεν θα καταλάβω τι είδους άνθρωποι επιλέγουν και με ποιά κίνητρα και κριτήρια (όσο "αναγκαία" και να είναι η ύπαρξη των επαγγελμάτων αυτών...) Ένα από αυτά είναι το επάγγελμα του σωφρονιστικού υπάλληλου (το οποίο στην ιστορία είναι άμεσα συνδεδεμένο με, και εξελιγμένο από, τα επαγγέλματα του δεσμοφύλακα και του δήμιου). Τι είδους άνθρωπος επιλέγει να γίνει σωφρονιστικός υπάλληλος...
"Ποινική δίωξη για βασανιστήρια με αποτέλεσμα το θάνατο, απλό βασανισμό και βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη άσκησε ο εισαγγελέας κατά περίπτωση σε βάρος 14 σωφρονιστικών υπαλλήλων..."
Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει να καταλάβω τι σημαίνει "απλός" βασανισμός;
...
"Επιστολή - καταγγελία για βασανισμό του Ίλι Καρέλι όχι μόνο στο Μαλανδρίνο, αλλά και στη Νιγρίτα δημοσιεύθηκε στο Διαδίκτυο. Σύμφωνα με αυτήν, κρατούμενοι στις φυλακές Νιγρίτας καταγγέλλουν, παράλληλα, ως βασανιστή τον δολοφονηθέντα από τον Καρέλι σωφρονιστικό υπάλληλο."
Καλά, αυτό δεν είναι "νέο"... κοινή λογική ήτανε. Ευτυχώς βέβαια θεωρούνται όλοι αθώοι μέχρι αποδείξεως της ενοχής τους. Στην φάση της "απόδειξης" ίσως να τα χάσουνε λιγάκι, εκεί, στην χώρα που πήγε διεθνές δικαστήριο για να κατοχυρώσει την πολιτιστική αποκλειστικότητα του Καραγκιόζη (και έχασε την υπόθεση, την οποία κέρδισε η Τουρκία).
Αντιγράφω από τον τύπο (ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος):
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στο δολοφονικό πάρτι βασανιστηρίων των φυλακών Νιγρίτας συμμετείχαν ΟΛΟΙ ΠΛΗΝ ΕΝΟΣ οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι και εξωτερικοί φρουροί που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στη φυλακή.
«Κάποιος από τους 14 (σωφρονιστικούς υπαλλήλους) που κτυπούσαν τον Καρέλι φώναξε «σταματήστε θα τον σκοτώσουμε». Ομως κανείς δεν τον άκουσε. Κι αυτός που φώναξε, μετά από λίγο τον κλώτσησε ξανά. Κάποια στιγμή ο διευθυντής άκουσε τις κραυγές του κρατούμενου και μπήκε στο δωμάτιο που τον κτυπούσαν. Μόλις τον είδε κακοποιημένο είπε στους υπαλλήλους «όποιος θέλει να τον βαρέσει να το κάνει και τώρα και να πάρει την ευθύνη(!) .Αν πεθάνει θα χάσουμε τα σπίτια μας». Λίγο μετά σωφρονιστικοί υπάλληλοι φώναξαν έναν κρατούμενο για να καθαρίσει τα αίματα από το δωμάτιο. Δεν ανησυχούσαν όμως τότε γιατί είχαν σχεδιάσει να πάνε την επόμενη μέρα τον κρατούμενο στον γιατρό. Ομως ο υπεύθυνος σωφρονιστικός υπάλληλος ήταν εξαιρετικά ανήσυχος και γι αυτό τον λόγο αμέσως μετά πήγε στην αίθουσα με τις κάμερες των φυλακών και παρατηρούσε τον Καρέλι συνέχεια γιατί φοβόταν ότι θα πεθάνει…».
Το πιο πάνω είναι απόσπασμα από την κατάθεση αξιωματικού της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων σχετικά με τον φονικό ξυλοδαρμό. Να κι άλλο ένα απόσπασμα:
«Αρχικά ο αρχιφύλακας προσπάθησε να τους συγκρατήσει λέγοντάς τους «τι κάνετε , ακόμη δεν έχει φύγει ο διευθυντής». Ομως μετά άρχισε κι αυτός να του ρίχνει χαστούκια. Ενας άλλος κρατούμενος του έριξε κουβά με νερό. Σε κάποια στιγμή ο αρχιφύλακας ζήτησε να του φέρουν μία πετσέτα μήκους 50 εκατοστών με την μορφή πλεξούδας, που είχε κατασχεθεί από άλλον κρατούμενο, και άρχισαν με αυτή να κτυπούν τον κρατούμενο σε όλα τα μέρη του σώματός του. Ενας μόνο φώναξε «μην του κτυπάτε το κεφάλι». Οπως σημειώνεται, τέλος, στη δικογραφία αμέσως μετά τον ξυλοδαρμό ο αρχιφύλακας πήγε στο γραφείο του διευθυντή των φυλακών και του ζήτησε να τον βγάλει από αυτό το πόστο. Ομως εκείνος του είπε ότι «δεν θα το κάνει γιατί είναι καλός υπάλληλος». Και εκεί έκλεισε το θέμα!"
Αγαπητέ Δημήτρη, αν ο Καρέλι χαρακτηρίστηκε "ανθρωπόμορφο κτήνος" επειδή δολοφόνησε έναν σωφρονιστικό υπάλληλο εξοργισμένος επειδή ακυρώθηκε η άδειά του, πώς να χαρακτηριστούν οι 14 ανθρωποφύκακες που έδερναν με τόση κτηνωδία έναν άνθρωπο; Στην ακροδεξιά, τριτοκοσμική Ελλάδα της ομαδικής αντιδημοκρατικής παράκρουσης, μάγκες και καραμπουζουκλήδες.
Ακριβώς έτσι αγαπητέ spacefreak!
ΔιαγραφήΣυν, κατά την γνώμη μου, το ότι:
Όταν κάποιος είναι φυλακή (οπότε και υπάρχει κάποια πιθανότητα της τάξης των 80% να είναι πραγματικά ένοχος, και όχι φυλακισμένος αθώος), αφ' ενός το ότι βρίσκεται στην φυλακή είναι η μοναδική τιμωρία που μπορεί να του επιβληθεί νόμιμα, και καμία άλλη ...συμπληρωματική τιμωρία δεν είναι νόμιμο ή δίκαιο να του επιβληθεί, αφ' εταίρου, ένα άτομο που διέπραξε ένα έγκλημα δεν παύει να παραμένει ανθρώπινο όν, και, τρίτον, δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι ένας άνθρωπος που είναι (αν/όταν είναι) και ένοχος και στην φυλακή, θα συμπεριφερθεί με τρόπο διαφορετικό εκείνου που του επιτρέπει ο χαρακτήρας του, και εμείς, οι φύλακες, πρέπει να το περιμένουμε, να προσπαθήσουμε να το αποτρέψουμε, αλλά όχι κατεβαίνοντας στο επίπεδο του ενόχου που φυλακίσαμε.
Πέρα από αυτά, αναφέρεις το κίνητρο της δολοφονίας του σωφρονιστικού υπαλλήλου από τον βαρυποινίτη ως: "επειδή ακυρώθηκε η άδειά του". Πράγματι αυτό το διάβασα στον τύπο την πρώτη μέρα και από τότε είχα σκεφτεί πως είναι πιθανόν κάποιοι να προτρέχουν να καλύψουν κάποια νώτα δημιουργώντας εντυπώσεις περί του βαρυποινίτη. Αν αυτό είναι αλήθεια, δεν ήταν παρά η αφορμή. Ποιά είναι τα αίτια;
Η σοφία του λαού λέει ότι μιά μόνο σταγόνα ξεχειλίζει το ποτήρι, και ότι πολλές φορές πάει η στάμνα στην βρύση αλλά μια φορά σπάει. Δεν είμαι καθόλου πεπεισμένος ότι η ακύρωση, ή η άρνηση της άδειας, ήταν και αιτία εκτός από αφορμή, οπότε οι εκδοχές για αιτία οπωσδήποτε περιλαμβάνουν και την διαγωγή του σωφρονιστικού υπαλλήλου προς τον φυλακισμένο...
Αυτό δεν το γράφω για να δικαιολογήσω τον φόνο με κανένα τρόπο, αλλά για να δώσω κάποια αντικειμενικότερη προοπτική στην κρίση που εξασκούμε σε οποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένου του συγκεκριμένου δολοφόνου...
Εύλογα όλα όσα λες. Πέρα από την επιφανειακή ανάγνωση που κάνουν οι περισσότεροι, ότι ένα κτήνος πληρώθηκε με ότι του άξιζε (ο φονιάς κατάδικος διέπραξε πράγματι ειδεχθή εγκλήματα), το θέμα αναδεικνύει κάτι άλλο πολύ πιο τρομαχτικό και ανησυχητικό. Και σαφώς πιο απειλητικό για την κοινωνία. Πόσοι άραγε εν δυνάμει βασανιστές και δολοφόνοι είναι γύρω μας και ανάμεσά μας, που περιμένουν συνθήκες χάους και ανομίας για να βγάλουν από μέσα τους το καταπιεσμένο κτήνος που θα τους χαρίσει τη μοναδική, την υπέρτατη ηδονή άσκησης ομαδικής σωματικής βίας πάνω σε ανήμπορους ή πεσμένους στο έδαφος όπως βλέπουμε κάθε τόσο σε γήπεδα, διαδηλώσεις, αστυνομικά τμήματα, φυλακές, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι απόλυτα πεπεισμένος, ότι τα επιχειρήματα των βασανιστών και δολοφόνων αυτού του είδους, ότι δηλαδή έφτασαν σ’ αυτές τις πράξεις από αγάπη και αλληλεγγύη για το θύμα, για λόγους εθνικούς, ιδεολογικούς, θρησκευτικούς, συναδελφικούς κ.λ.π., κ.λ.π... είναι άλλοθι. Όταν κάποιος δε βρίσκει ικανοποίηση σ’ αυτού του είδους τις ενέργειες, δεν είναι σε θέση να συμμετέχει.
Αυτές είναι οι πραγματικότητες που ρίχνουν ένα σύννεφο, μια σκιά πάνω από την ανθρωπότητα, η οποία, πέρα από την ικανότητα να μεγαλουργήσει, καθημερινά αποδεικνύει και την ικανότητά της να βυθιστεί στους χειρότερους εφιάλτες και να διαπράξει τα χειρότερα εγκλήματα κατά του εαυτού της --εγκλήματα που συχνά διαπράττονται με τον νόμο, ή εις όνομα του νόμου, ή, με την δικαιολογία της νομιμότητας, "ηθικής¨, "θρησκείας", "συναδελφοσύνης"....
ΔιαγραφήΠοιοί άραγε "πιστεύουν" τις δικαιολογίες; εκείνοι που με πρώτη ευκαιρία θα έκαναν το ίδιο; εκείνοι που δεν έχουν τον νου/διάθεση να κατέβουν ένα σκαλί βαθύτερα σε ένα θέμα; εκείνοι που φοβούνται να κατέβουν ένα σκαλί βαθύτερα στο θέμα; εκείνοι που δεν έχουν την πνευματική ικανότητα να το κάνουν;
Δυστυχώς, μεταξύ εκείνων που διαπράττουν εγκλήματα υπό την κάλυψη "νόμιμης" ή "ηθικής" δικαιολογίας, και εκείνων που τα δέχονται αυτά ως σωστά πεπραγμένα, ή "δικαιολογημένα", μιλάμε για μια ανησυχητική πλειοψηφία της κοινωνίας. Ανησυχητική. Πλειοψηφία. Μεγάλη.
http://www.amnesty.org.gr/police-impunity-excessive-force-golden-dawn-ties
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντί για δικό μου καληνύχτα:
Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=1681
Μου θύμισες την ανάρτησή μου για τον Κεμάλ...
Διαγραφήhttp://dimitristhinks.blogspot.com/2013/05/blog-post_8654.html
Ο κόσμος αυτός δεν πρόκειται να αλλάξει. Εμείς περιμένουμε τους εξωγήινους, αλλά μου φαίνεται οι εξωγήινοι μας έχουν βάλει καραντίνα μην τους μολύνουμε και δεν θα τους δούμε ποτέ ούτε ζωγραφιστούς μέχρι να αλληλοφαγωθούμε...