Χρώματα

Στα μαθήματα που κάνουμε στον Ξενώνα μας για να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν όσοι θέλουν, έρχονται περισσότεροι από εκείνους που δεν ξέρουν. Παραδείγματος χάριν, μία μητέρα που έρχεται στο σχολείο με τη δύο χρονών κορούλα της, ήταν στο πρώτο έτος της φαρμακολογίας στο πανεπιστήμιο όταν απήγαγαν τον άντρα της και εκείνη έτρεξε να σωθεί μέσα στην νύχτα με την κόρη της. Αλλά έρχεται, μαζί με μερικούς άλλους που ήδη ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν, και παρακολουθούν μαζί με εκείνους που δεν ξέρουν --υποθέτω επειδή είχα την ιδέα να μην χρησιμοποιώ παιδικά βιβλιαράκια, και, να αφήνω την συζήτηση να φτάσει όπου θέλουν και μπορούν εκείνοι να την φτάσουν, πέρα από την ανάγνωση και την γραφή, στην ουσία του τι διαβάζουμε και τι γράφουμε, και πέρα από αυτό, όπου πάει η κουβέντα και για σκέψη, και για κατανόηση του καινούργιου τόπου όπου θα προσπαθήσουνε να χτίσουνε ζωή.

Πάντα έχουν και εργασία για ανάμεσα στα μαθήματα, να κάνουν μόνοι τους, και πάντα τις κάνουν και τις διαβάζουμε στην αρχή κάθε μαθήματος. Μέχρι τώρα όλοι πια γράφουν... και όλοι διαβάζουν. Η ορθογραφία δεν έχει σημασία. Πρώτα να γίνει συνήθειο η γραφή, και μετά πάμε στις λεπτομέρειες. Πριν καμμιά-δυό βδομάδες είχα χρησιμοποιήσει τον λόγο "Έχω Ένα Όνειρο" του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ από το 1963, και μια από τις εργασίες τους ήταν να προσπαθήσουν να φανταστούν τι είδους συνθήκες σε μια κοινωνία θα είχαν δώσει αφορμή να γραφτεί ένας τέτοιος λόγος. Και να περιγράψουν τις συνθήκες που υπέθεσαν, γραπτά, σε δυό-τρεις σειρές. Και άλλες τέτοιου είδους εργασίες...

Παρακάτω θα γράψω από μνήμης συζητήσεις που κάναμε όλοι βασισμένες σε κάποιες λέξεις ή φράσεις από εργασίες καθώς τις διαβάζαμε. Δεν έχει σημασία να γράψω ποιός είπε τι, αλλά θα παραθέσω μερικές ανταλλαγές, όπως έγιναν... σαν κείμενα που αφήνουν την δική τους εντύπωση...

Θα ήθελα να ήμουνα λευκός.

Γιατί;

Γιατί στην Ιταλία όλοι είναι λευκοί και αισθάνομαι σαν διαφορετικός.

Φυσικά! κι εγώ, αν ζούσα στην Νιγηρία θα ήθελα να ήμουνα μαύρος για να μην με κοιτάνε οι άλλοι σαν διαφορετικό.

Θα ήθελα ο Θεός να είχε πλάσει ανθρώπους που να είχαν ένα μόνο χρώμα.

Μα, είσαι σίγουρος ότι ο θεός δεν έπλασε ανθρώπους μόνο ενός χρώματος;

Τι χρώμα είχαν οι πρώτοι άνθρωποι;

Ποιοί ήταν οι πρώτοι άνθρωποι;

Ο Αδάμ και η Εύα.

Και η παλαιά Διαθήκη λέει ότι ο Θεός έπλασε τον Αδάμ από μιά φούχτα λάσπη. Τι χρώμα έχει η λάσπη;

Κόκκινο, κόκκινο-καφέ.

Δηλαδή ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους σε ένα χρώμα. Κόκκινο, κόκκινο καφέ. Ούτε μαύρο ούτε άσπρο...

Και η επιστήμη μας λέει ότι οι πρώτοι άνθρωποι ξεκίνησαν από την Αφρική. Και πως όλοι ήταν μαύροι. Το ίδιο, ένα χρώμα.

Και αργότερα μερικοί διάλεξαν να περπατήσουν μακριά, είτε από τον κήπο της Εδέμ, είτε από την Αφρική, και να φτάσουν στην Ευρώπη, και στην Ασία... Όπως περπατήσατε κι' εσείς. Και με τις χιλιάδες χρόνια, στο διαφορετικό κλίμα και φως από τον ήλιο, τα μαύρο τους χρώμα ξεθώριασε, σε λευκό στην Ευρώπη, σε κίτρινο ή καφέ στην Ασία...

Δηλαδή και ο Θεός και η Φύση ένα χρώμα έδωσαν στους ανθρώπους.

Πως άλλαξε τότε, και πως υπάρχουν τόσα χρώματα τώρα;

Γιατί οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι να αποφασίσουν για τους εαυτούς τους που και πως να ζουν...

Η Ελευθερία και η απόφαση των ανθρώπων αποτυπώθηκε σαν απόδειξη... στα χρώματα που άλλαξαν στο δέρμα τους...

Δηλαδή, τα χρώματα του δέρματός μας σήμερα δεν τα έδωσε διαφορετικά στον καθένα ο Θεός ή η Φύση... Τα χρώματά μας είναι η απόδειξη της Ελευθερίας μας. Όχι της σκλαβιάς μας.

Εδώ στην Ευρώπη την Ιστορία μας την γράφουμε από χιλιάδες χρόνια και έτσι την μαθαίνουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας διαβάζοντάς την για να ξέρουν από που ήρθαν. Στην Αφρική η Ιστορία, χιλιάδες χρόνια, λεγόταν από τον σοφό του χωριού και έτσι την μαθαίναν και την επαναλάμβαναν οι επόμενες γενιές καθώς την άκουγαν. Μάθατε έτσι την Ιστορία σας; Τι ξέρετε σαν το πιο παλιό πράγμα στην μνήμη;

Πριν πολλά χρόνια είμασταν σκλάβοι των Βρετανών.

Και πριν από αυτό;

Δεν ξέρουμε πριν από αυτό.

Ο θεός αγαπάει τα παιδιά του. Δεν τα αφήνει μόνα τους.
Μα ναί! Και να σας πω κιόλας ότι πιστεύω πως ο Θεός δεν μπορεί να αφήσει πλάσμα μόνο του!
Μα τι είπα τώρα! είπα ότι ο Θεός "δεν μπορεί"! Μα ο Θεός είναι παντοδύναμος! πως είναι δυνατόν να "μην μπορεί" να κάνει ότι θέλει, ακόμα και να αφήσει μόνο του κάποιο από τα παιδιά του;
Ο Θεός είναι το παν, δεν είναι; και εμείς είμαστε μέρος του παντός... άρα και μέρος του Θεού. Πως θα μπορούσε ο θεός να αφήσει μόνο του ένα αναπόσπαστο μέρος του;
Ίσως μερικοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν, ή δεν το θέλουν, που ο Θεός είναι πάντα μέσα τους ότι και να κάνουν.

Τα παιδιά του Θεού προσεύχονται και παρακαλούν να ζήσουν.

Βεβαίως! Και είμαστε όλοι παιδιά του Θεού, μα όλοι... ακόμα και εκείνοι από τους οποίους δραπετεύσατε για να σώσετε την ζωή σας, είναι παιδιά του θεού, δεν είναι; Πως λοιπόν βγάζει νόημα, παιδιά του Θεού να θέλουν να σκοτώσουν άλλα παιδιά του Θεού;

Ίσως εκείνα να ακολουθούν τον Σατανά, τον Διάβολο...

Ναι, και τότε αυτό που βλέπουμε είναι μια μάχη μεταξύ του Θεού και του Διαβόλου... μα, ο Θεός είναι το παν, και είναι δυνατότερος από όλους, έτσι δεν είναι; Ο διάβολος δεν έχει την ίδια δύναμη σαν τον Θεό.

Όχι!

Δηλαδή, αν ήθελε, ο Θεός θα μπορούσε να εξαφανίσει τον διάβολο στην στιγμή! Γιατί δεν το κάνει; του αρέσει του Θεού να αφήνει τον διάβολο να βασανίζει και να δολοφονεί τους ανθρώπους;

Όχι, γιατί ο Θεός είναι καλός.

Τότε, γιατί επιτρέπει ο Θεός την ύπαρξη του διαβόλου;

Ίσως επειδή ο διάβολος είναι απαραίτητος για να αποκτήσει αξία το μεγαλύτερο δώρο που έχει δώσει ο Θεός: Η Ελευθερία Θέλησης και Επιλογής. Τι νόημα θα είχε η Ελευθερία αν δεν υπήρχε ο διάβολος για να εξασκήσουν όλοι οι άνθρωποι την Ελευθερία τους της Επιλογής;

Διάβολος δηλαδή σημαίνει Ελευθερία.

Και η Ελεύθερη επιλογή μας του αν θα διαλέξουμε τον Θεό ή θα διαλέξουμε τον διάβολο, καθορίζει τον δρόμο που ακολουθεί η ζωή μας, και το τι γεμίζει την καρδιά μας.

Ο διάβολος είναι ένα από τα σημαντικότερα δώρα του Θεού, δίνοντας έννοια και σημασία στην Ελευθερία. Τι κάνουμε με αυτό το δώρο, είναι δική μας απόφαση.

Αυτά τα παραπάνω είναι ελάχιστες από τις σκέψεις που βγαίνουν από την καρδιά και τον νου εκείνων των αδελφιών μας που πολλοί Ιταλοί, και πολλοί Έλληνες, και πολλοί άλλοι θεωρούν υπάνθρωπους. Η Ελευθερία της επιλογής, του τι θεωρεί ο καθένας, είναι το δώρο του Θεού, ή και της Φύσης. Έτσι δεν είναι; Τι κάνει κανείς με τα πιο πολύτιμα δώρα που του δόθηκαν; Δεν κάνουν όλοι το ίδιο πράγμα. Δεν έχουν όλοι τον ίδιο νου ή την ίδια καρδιά. Πολλοί θεωρούν το έθνος τους σαν μάνα, αλλά και πολλοί θεωρούν ότι ο εθνικισμός είναι η αγάπη προς την μάνα. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι ο εθνικισμός είναι η πιθανή επιλογή του δρόμου του διαβόλου, από όσους δεν "πιάσουν" την διαφορά, ή από όσους, επιζητούν την διαφορά.

Οι προσκεκλημένοι φίλοι μας τώρα είναι 25, μαζί με την μικρούλα Ελισάβετ, και σύντομα θα αποκτήσουμε άλλα δύο μωράκια να φροντίζουμε όλοι. Ο πατέρας του ενός από τα δύο μωράκια που περιμένουμε δολοφονήθηκε στον δρόμο για την Ελευθερία. Και σύντομα θα δεχτούμε άλλους εφτά μια που η επίσημη χωρητικότητα του Ξενώνα είναι 32, και χιλιάδες φτάνουν στην Ιταλία κάθε μήνα... τώρα που η Ιταλία στάμάτησε να τους αφήνει να πνιγούνε. Αλλά μπορούμε μόνο να σκεφτούμε παγκόσμια και να πράξουμε τοπικά.