Home

Πατρίδα είναι εκεί που είναι η καρδιά σου. Η καρδιά την γνωρίζει και σκιρτάει εκεί που δεν το περιμένεις. Σου λέει, κοίτα! Εκεί ανήκεις...

Έβλεπα τη τελευταία ταινία του Τραβόλτα "The Forger", και σε μιά σκηνή στο κεντρικό πάρκο της Βοστώνης αυθόρμητα ήξερα την γωνιά που καθόμασταν με τον Κώστα όταν ήταν 4 χρονών... και στην ταινία το παιδί φορούσε ένα πουκάμισο των Red Sox της Βοστώνης σαν εκείνο που είχα αγοράσει στον Κώστα. Στους δρόμους της Βοστώνης, ο Τραβόλτα οδηγούσε ένα παλιό Buick Skylark, μοντέλο 1988, όμοιο με το Pontiac Grand Am που είχα τα πρώτα μου 5 χρόνια στην Αμερική. Η Buick και η Pontiac  είναι της GM και βγάζουν σχεδόν όμοια μοντέλα με διαφορετικά ονόματα. Του Τραβόλτα ήταν μπλε. Το δικό μου ήταν κόκκινο Burgundy. Έβλεπα τους δρόμους και ήξερα ακριβώς που βρίσκομαι. Εκείνον τον περπάτησα ψάχνοντας για δουλειά. Στον άλλον είχε ένα καλό Ιταλικό εστιατόριο... Ένοιωσα τόσο ανάλαφρα... η ταινία με είχε πάει σπίτι μου.

Ποτέ. Ποτέ δεν ένοιωσα έτσι για την Αθήνα ή το Λονδίνο. Δεν φταίω εγώ. Έτσι είναι. Εκεί έφτιαξα την ζωή μου, εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσα το παιδί μου. Πάνω από όλα, εκεί, μετά από ταξίδια και χρόνια, είχα επιλέξει να βρίσκομαι.

Εδώ στο χωριό είναι διαφορετικά. Δεν είναι σαν να βρίσκομαι στην Ιταλία ή οπουδήποτε συγκεκριμένα. Είναι εντελώς δευτερεύον ή τριτεύον το ποιά είναι η χώρα όπου βρίσκεται το σπίτι μας και η ζωή μας. Είμαστε μαζί, οι δυό μας, στο σπίτι μας, και αυτό θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Και η Μαργαρίτα θέλει, όταν πάρει σύνταξη σε 15 χρόνια, να πάμε να ζήσουμε στο Γουαϊόμινγκ, την Πολιτεία αμέσως βόρεια του Κολοράντο. Κοντά στο Yellowstone. Κανένα πρόβλημα για μένα :-)

Από την Βοστώνη, με τον Κώστα πηγαίναμε 4 ώρες με το αεροπλάνο στο Κολοράντο που το υπεραγαπάμε και το λέγαμε "home". Μια φορά, το 2005, πάνω στα Βουνά αποφασίσαμε να βαφτίσουμε ο ένας τον άλλον με Ινδιάνικα ονόματα που θα δίναμε ο ένας στον άλλο. Τον Κώστα τον έβγαλα Eagle of Many Nests. Εκείνος με έβγαλε Distinguished River. 

Τελευταία φορά είμασταν εκεί πριν εννέα χρόνια, τον Μάρτιο του 2006. Πέρασε πολύ νερό κάτω από την γέφυρα, από τότε... και τώρα, τον Μάρτιο του 2015, ο Κώστας, 24 χρονών, επέστρεψε σαν τον κατά 4 χρόνια νεότερο πιλότο από τους 12.000 πιλότους της Γιουνάιτεντ Αίρλάινς. 

Τον βάλανε μέχρι τέλη Μαΐου σε ένα δωμάτιο 519 δολαρίων την βραδιά στο Σέρατον. Αντί να πάρει το ένα τεράστιο κρεβάτι ζήτησε δωμάτειο με δύο διπλά. Πήρε φωτογραφία τα Βραχώδη Όρη από το παράθυρο και μου την έστειλε με την λεζάντα "το δωμάτιο σου σε περιμένει, φίλε".

Κι εγώ μπήκα με τον κωδικό μου ως μπαμπάς πιλότου στις κρατήσεις προσωπικού της Γιουνάιτεντ και έκλεισα τον εαυτό μου πρώτη θέση δωρεάν ($65 φόροι αεροδρομίων + $90 για πρώτη θέση) από την Ρώμη στο Ντένβερ, 8-17 Μαΐου. Θα νοικιάσουμε αυτοκίνητο και θα έχει ελεύθερες τρεις μέρες να επιστρέψουμε μέσα στα βουνά. Eagle of Many Nests and Distinguished River will ride again.

Μία ώρα βόρεια είχα πελάτες, μια εκδοτική εταιρεία 400 ατόμων, όπου παρ' ότι είχαν 6 υπαλλήλους σε δικό τους τμήμα πληροφορικής ήταν δικοί μου πελάτες 11 χρόνια, μέχρι το 2009. Με τις δύο κυρίες που ήταν οι πελάτες μου μείναμε φίλοι, μία με τον άνδρα της μάλιστα ήρθαν εδώ στο χωριό να μας δούνε το 2010, και θα έρθουν να μας κάνουν το τραπέζι ένα βράδυ στο Ντένβερ όταν θα είμαι εκεί. 

Και ο Κώστας έχει κλείσει να μπω κι εγώ μαζί του στην εκπαίδευσή του στον εξομοιωτή πλήρης κίνησης για το Μπόινγκ 767.

Εννοείται ότι θα έχουμε να βλέπουμε φωτογραφίες από το Κολοράντο όταν γυρίσω (αλλά πιστεύω ότι θα υπάρξουν άλλες αναρτήσεις από τώρα μέχρι να φύγω στις 8 Μαΐου...)

Ο πατέρας μου ονειρευόταν εκείνη την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας που δύο γιοί που νίκησαν σε αγώνες πήραν τον πατέρα τους στα χέρια και τον σήκωσαν να τον δει το στάδιο. Μου το δίνει αυτό ο γιός μου. Αναρωτιέμαι αν ο πατέρας μου αισθάνθηκε ποτέ αν του το έδωσα εγώ...

Περιπέτειες...

Τελικά, από όσα λέει ο ...πρωθυπουργός, η επιλογή είναι απλή. Ή κάνουμε ότι μας λένε σαν να μην άλλαξε κυβέρνηση, ή ακολουθούμε έναν δρόμο ο οποίος όπως και να τον ονομάσουμε τώρα, τελικά και σύντομα οδηγεί στην δραχμή, εκτός Ευρώπης.

Το να επιλέξουμε να κάνουμε ότι μας λένε συνεπάγεται την αυτόματη παραδοχή πως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι ψηφοφόροι ήξεραν τι έλεγαν, και θα είναι ταπεινωτικό.

Το να επιλέξουμε "έντιμη ρήξη" ή όπως αλλιώς θέλουμε να βαφτίσουμε την χρεοκοπία και την τελική αποχώρηση προς την δραχμή, συνδυάζει το αν θέλει ο κόσμος να "αποχωρήσει" από την "Ευρώπη", συν το ότι κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει επιστρέφοντας στην δραχμή. Και θα είναι ταπεινωτικό.

Πρέπει να επιλέξουμε πια ταπείνωση προτιμάμε: Την ταπείνωση του χαζού ή την ταπείνωση του αποτυχημένου. Φτωχότεροι από όσο ήμασταν τον Ιανουάριο, πολύ φτωχότεροι, θα γίνουμε ούτως ή άλλως και στις δύο περιπτώσεις. Και οι ελευθερίες μας θα μειωθούν και στις δύο περιπτώσεις.

Δεν νομίζω ότι "ελπίδα" και "αξιοπρέπεια" βρίσκονται σε οποιαδήποτε από τις λύσεις.

Ο Ελληνικός λαός θα χρησιμοποιήσει τα ιδιαίτερα κριτήρια και σκεπτικό του, για να κάνει την επιλογή του. Θα προτιμήσει μάλλον το άγνωστο γιατί εκεί υπάρχει "ελπίδα" ή/και "αξιοπρέπεια". Θα προτιμήσει το αντίθετο από αυτό που τον συμβουλεύουνε οι "εταίροι", οι "θεσμοί" και η πλειοψηφία, γιατί οι σύμβουλοι θεωρούνται κακόβουλοι, και γιατί πιθανόν να θεωρεί ότι υπάρχει "αξιοπρέπεια" στο να μην ακολουθεί κανείς συμβουλές που δεν του αρέσουν. Αν η Ευρώπη πραγματικά καταλάβαινε την φύση της Ελλάδας, έπρεπε τόσο καιρό να μας παροτρύνει με το χαμόγελο και με αγάπη να βγούμε από την Ευρωζώνη και την Ευρώπη. Τότε, ο λαός θα απαιτούσε τρεις τρόικες και εννέα μνημόνια. 

Τελικά, η αξιοπρέπεια αυτού του λαού, και όλο αυτό το φιάσκο του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να είναι θεμελιωμένα σε ένα και μόνο ένα σκεπτικό: Τι λε ρε που θα μου πεις εμένα τι να κάνω!

Πότε υπήρξε πραγματική "διαπραγμάτευση" τους τελευταίους μήνες; Εμείς δεν έχουμε, ούτε είχαμε ποτέ τίποτα, εκτός από την επιλογή του να υπακούσουμε στους κανόνες του μόνου υπάρχοντος ή να ξεκουμπιστούμε. Η λεγόμενη λίστα Βαρουφάκη, μετά από τόσες προσπάθειες εξεύρεσης χρημάτων, αποδεικνύει περίτρανα και τελεσίδικα ότι δεν έχουμε τίποτα. Μηδέν. Μόνο φραστικά πυροτεχνήματα για εσωτερική κατανάλωση. Ενώ, η Ευρώπη πρέπει απλώς να μετρήσει τα κουκιά του τι είναι για αυτήν φτηνότερο: να μείνουμε ή να φύγουμε. Που βρισκόταν το πεδίο ...διαπραγμάτευσης; Ποιός δούλευε ποιόν; Πιά "διαπραγμάτευση"; 

Ο ...πρωθυπουργός, παραδέχεται ότι τίποτα δεν μπορεί να κάνει από όσα έλεγε και σκέφτεται να κάνει δημοψήφισμα για τους όρους της συμφωνίας (το επόμενο και χειρότερο μνημόνιο). Αντί να επιλέξει ο ίδιος, επωμιζόμενος τις ευθύνες των προεκλογικών ψεμάτων (ή ανεύθυνων υποσχέσεων), θα κληθεί ο λαός να επιλέξει την ταπείνωση του χαζού ή την ταπείνωση του αποτυχημένου. Δεν έχει ούτε καν την τσίπα να παραδεχτεί, κοιτάζοντας τον φακό της κάμερας, ότι απέτυχε παταγωδώς σε όλα και ότι έβαλε την χώρα σε θανάσιμες περιπέτειες με τις υποσχέσεις του τις οποίες έχαψε ο κόσμος... Ο Αλέξης Τσίπρας, τελικά, θα μας προτείνει, ή επιστροφή στα μνημόνια του Σαμαρά, ή φτώχια τρισχειρότερη από την τωρινή (και η επιλογή θα γίνει από τον λαό με την ανάσταση εκ νεκρών της ιδέας του Γιωργάκη για δημοψήφισμα). Χρειαζόμασταν όμως τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για να δούνε τα 22% των εγγεγραμμένων που τον ψήφισαν ότι αυτές ήταν πάντα οι επιλογές, και άλλες ποτέ δεν υπήρχαν.

Το νταούλι τελικά τα χτυπάει η Ευρώπη, και εμείς χορεύουμε με μόνη επιλογή το πότε και πως να πηδήξουμε στο Ζάλογγο. Προσπαθήσανε πάντως τα παιδιά! Μπράβο τους! Ήρωες! ε;

Όμως, στον θαυμαστό κόσμο της δικαιολογίας με την αβάσταχτη ελαφρότητα του "έτσι θέλω", έχουμε ήδη κερδίσει.

Ή θα έχουμε κερδίσει επειδή θα υποχωρήσουν οι δανειστές και θα μας δώσουνε καινούργια λεφτά χωρίς όρια ή όρους (στα όνειρά μας), ή θα έχουμε κερδίσει επειδή θα έχουμε προβάλει 2-3 μήνες μπαχολοειδή αντίσταση (με το πουκάμισο έξω) πριν κάνουμε ότι μας πούνε, ή θα έχουμε κερδίσει επειδή πέσαμε και ξεψυχήσαμε ηρωικά στις επάλξεις του αγώνα (χωρίς γραβάτα).

Το μόνο θέαμα που παραμένει επί σκηνής είναι το πως η "αριστερή πλατφόρμα" ακόμα δεν έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται, ή απλά θέλει δραχμή και τα σκυλιά δεμένα. Δηλαδή, τελικά, ίσως το 4% που ήταν πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ να αποχωρήσει επιστρέφοντας στο 3% με 4%, μετονομαζόμενοι "Ορθόδοξο ΣΥΡΙΖΑ", και ο Τσίπρας να μείνει στην υφιστάμενη καινούργια ενσάρκωση του παλιού ΠΑΣΟΚ για να κρατήσει την καρέκλα.

Το αναμφισβήτητο είναι ότι την τύχη της Ελλάδας αυτή τη στιγμή την καθορίζει ένα 10%-15% των Ελλήνων ...δημοκρατικότατα.

Σπολέτο

Από τις 18 Μαρτίου ως τις 18 Σεπτεμβρίου, η Μαργαρίτα είναι στο Κέντρο Εκπαίδευσης του Σπολέτο προετοιμαζόμενη για Επιθεωρητής, ώστε να μπορεί να επιθεωρεί πράματα δεξιά κι αριστερά. Το Κόρπο Φορεστάλε Ντέλο Στάτο (η δασοφυλακή) είναι ανεξάρτητη Αστυνομική Δύναμη στην Ιταλία. Μία από τις Πέντε! Καραμπινιέρι (στρατός), και Φορεστάλε οι παλιότεροι, μετά Οικονομική Αστυνομία, Αστυνομία Φυλακών, και Κρατική Αστυνομία. Πέντε. Μετά, τοπικά υπάρχουν και Περιφερειακή Αστυνομία και Δημοτική Αστυνομία, για σύνολο εφτά. Φυσικά δεν μιλάνε η μία με την άλλη. Ο Ρέντσι, συναγωνιζόμενος με τον Τσίπρα για το ποιός θα σώσει πρώτος την Ευρώπη, ετοιμάζεται να διαλύσει το Φορεστάλε, και να το ενσωματώσει στην Κρατική Αστυνομία, ή να προσκολληθεί στην Αστυνομία και να διατηρήσει την ειδικότητά του. Να δούμε τι θα γίνει από τον Σεπτέμβριο... Αν η Μαργαρίτα θα φοράει πράσινα του δάσους ή μπλέ με ροζ ρίγες. Σιχαίνεται το ροζ.

Έρχεται σπίτι Παρασκευή απόγευμα μέχρι Δευτέρα χαράματα, και πάω κι εγώ και μένω εκεί μιά βδομάδα τον μήνα.

Αυτές οι φωτογραφίες του Σπολέτο είναι από την περασμένη βδομάδα, που την έπαιρνα από την πύλη και πηγαίναμε μαζί βόλτες στην παλιά πόλη...

Στο κάστρο ανεβαίνουμε με κυλιόμενες σκάλες! Ναι!!

Η Γέφυρα του Αίματος, ή, η Ματωμένη Γέφυρα.
Δεν είδα αίματα, αλλά είναι σίγουρα δύσκολο να την διαβείς.

Η πόλη, από τον περίπατο γύρω από το κάστρο.

Ο καθεδρικός ναός της Σάντα Μαρία Ασούντα 

Τα εσωτερικά των ναών στην Ιταλία προκαλούν δέος.
Διαφορετικοί πολύ από τους μεγάλους Καθεδρικούς της πρώτης χιλιετιρίδας
που χτίστηκαν στην Βόριο και Δυτική Ευρώπη, εκ των οποίων ο αγαπημένος μου είναι του Γουίντσεστερ...
Στη Ιταλία άρχισαν να χτίζονται περίπου 200 χρόνια αργότερα,
αλλά κάθε πόλη φαίνεται να έχει τουλάχιστον έναν ή και περισσότερους ναούς... Κατεντράλε, Μπασίλικα, και όλες Ντουόμο...

Πορκέτα για μεσημεριανό, κοντά στην σχολή της Αστυνομίας.

Ένας σύλλογος οργανώνει περπατήματα στην παλιά πόλη για να γνωρίστούν άνθρωποι και να περάσουν ένα απόγευμα μαζί.

Ανακαλύψαμε ένα Ινδικό εστιατόριο και γίναμε φίλοι με τον ιδιοκτήτη που είναι από την Βόρειο Ινδία, Σικ.
¨Ημουνα ο μόνος πελάτης στην Ιταλία που ήθελε καυτό κάρυ.
Φοβότανε να φτιάξει πραγματικό, αλλά με λίγη προσπάθεια άρχισε να το φένρει στα σωστά επίπεδα την τρίτη φορά που πήγαμε!