Τελικά το να έχει κανείς όλες τις απαντήσεις δε σημαίνει τίποτα. Ως λαμπερό παράδειγμα παραθέτω το γεγονός ότι ξέρουμε πλέον πως η απάντηση στη πιο σημαντική ερώτηση του σύμπαντος είναι "42". Αλλά, δυστυχώς, κανείς δεν θυμάται την ερώτηση.
Το οποίο και μας οδηγεί στο Κουνγκ Φου. Όχι στην πολεμική τέχνη αυτή καθ' αυτή αλλά στην τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας των '70 όπου ο Ντέηβηντ Κάραντάϊν έλεγε κάθε Τετάρτη στις 10 το βράδυ από την ΥΕΝΕΔ στους τίτλους της αρχής ότι: "Προσπαθώ όχι να ξέρω τις απαντήσεις αλλά να καταλαβαίνω τις ερωτήσεις".
Τι άλλο να πει κανείς μετά από αυτό!
Έ! όλο και κάτι θα βρω να πω...
Αυτό που προσπαθώ συνεχώς να εκφράσω, όπως και στην προηγούμενη ανάρτηση, είναι το ότι τίποτα αρνητικό, αφαιρετικό ή απόφθεγμα κριτικής δεν έφερε ποτέ τα αποτελέσματα που φέρνει η θετικότητα, η ευελιξία της σκέψης, η εύρεση κοινού χώρου μεταξύ διαφορετικών ιδεών. Έμφαση στην εύρεση κοινού χώρου αντί για υπογράμμιση των σημείων διαφωνίας.
Πριν τρείς-τέσσερεις μέρες μου άναψε ένας γλόμπος πάνω απ' το κεφάλι, που φώτισε μια άλλη οδό που μπορώ να ακολουθήσω για να το εκφράσω καλύτερα. Ο γλόμπος ήταν κάτι που έγραψε σε απάντησή του σε ένα σχόλιο στην ανάρτησή του Η Τελευταία Ομιλία Ενός Χαρισματικού Ανθρώπου ο Αθεόφοβος: Έγραψε: "εδώ έχουμε Ελληνική ΑΝΤΙκαρκινική Εταιρεία, ενώ οι αμερικανοί Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου"
Πράγματι, στα βαλκάνια ξεκινάμε από τον φόβο που οδηγεί στην αντίθεση. Όχι μόνο Βαλκάνια! Μεσόγειος! Η Ιταλία είναι Ολυμπιονίκης στο άθλημα. Η πρώτη λέξη στο οτιδήποτε είναι "όχι" και έχουν ανάγει σε επιστήμη να εξηγούν γιατί κάτι δεν γίνεται, και όταν προτείνεις λύση με χαρά αναλύουνε τα προβλήματα της λύσης μέχρι που σου έρχεται να τους πιάσεις απ' το γιλέκο και να αρχίσεις να φωνάζεις "Ξυπνήστε! Κουνηθείτε! Κάντε Κάτι!" Από τις πρώτες φράσεις που ζήτησα να μάθω στα Ιταλικά είναι η φράση: "Δεν με ενδιαφέρει το τι δεν μπορεί να γίνει. Με ενδιαφέρει το τι προτείνετε να γίνει!"
Και, μετά την συζήτηση με το ellinaki στην προηγούμενη ανάρτηση, σκέφτομαι: Λέμε, αφού πεθάνουμε δεν πάμε πουθενά, δεν υπάρχει θεός, το παπαδαριό εκμεταλλεύεται τους αφελείς, και λοιπά, γνωστά, βοήθειά μας, δίκιο μπορεί να έχουμε, αλλά σε τι ωφελεί η άρνηση για χάρη και μόνο της άρνησης. Είναι τόσα που η προσωπική εμπειρία του καθενός, μεταφυσική ή του δρόμου, είναι πολύ δύσκολο να εκφράσει με τις πεζές λεξούλες και ήχους που βγαίνουν απ' το στόμα μας:
Στην φούρια μας να βροντοφωνάξουμε την απάντηση, χάνουμε την ερώτηση.
Μα προτρέχω. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή με ορισμένα στοιχεία που θα με βοηθήσουν να εικονογραφήσω την πρότασή μου λίγο πιο κάτω, αν έχω ακόμα την προσοχή σας.
1974. Jonathan Livingstone Seagul. Το βιβλίο, όχι η ταινία. Προς το τέλος όταν ο Jonathan αφήνει τον μαθητή του Fletcher Seagul να συνεχίσει να διδάσκει τους νέους γλάρους, φεύγοντας ο Jonathan λέει στον Fletcher: "...μην τους αφήσεις να με κάνουνε θεό. Είμαι ένας απλός γλάρος σαν και αυτούς... απλά μ' αρέσει να πετάω..."
πρώτη καμπάνα.
1975. Λονδίνο, Hyde Park, σαιζλόνγκ κοντά στην λίμνη: Διαβάζω το βιβλίο 2001 Η Οδύσσεια του Διαστήματος, μπας και βγάλω άκρη από το εσωτερικά ακαταλαβίστικο, αξεπέραστο αριστούργημα του Κιούμπρικ.
Η τέλεια γνώση αντιπροσωπεύεται με τέλειους αριθμούς που αντιπροσωπεύονται σε ένα όγκο τριών διαστάσεων με αναλογίες 1 προς 4 προς 9. Όταν στην αυγή των αιώνων ανθρωποειδής γενναιότερος φτάνει επί τέλους να την ακουμπήσει, την επομένη μέρα, χτυπώντας το κόκαλο μιας λεοπάρδαλης δεξιά και αριστερά καταλαβαίνει ότι η νεκρή λεοπάρδαλη μπορεί να συνεχίσει να σκοτώνει. Έχει στα χέρια του τώρα ένα όπλο που θα βοηθήσει το είδος του να επιζήσει την μεγάλη ξηρασία.
Και τελειώνει το κεφάλαιο ο Κλαρκ: "Αν και ήταν τώρα κυρίαρχος του κόσμου, δεν ήταν σίγουρος πιά θα ήταν η επόμενη κίνησή του. Αλλά κάτι θα σκεφτότανε".
Αργότερα, πολύ αργότερα, ένας άνθρωπος στην σελήνη τολμά πάλι να απλώσει το χέρι του να ακουμπήσει την τέλεια γνώση.
Και πάλι αργότερα, ανάμεσα στις σελήνες του Δία, ο αστροναύτης Ντέηβιντ Μπόουμαν πλησιάζει και πάλι το μονολιθικό μέλλον και περνάει από την Πύλη των Αστρων για να ζήσει όλες τις ζωές των ανθρώπων και να γεννηθεί ένα Έμβρυο ανάμεσα στα άστρα. "Εκτόξευσε την σκέψη του δια μέσου των ετών φωτός και επέστρεψε στη Γη".
Και τελειώνει το βιβλίο ο Κλαρκ: "Αν και ήταν τώρα κυρίαρχος του κόσμου, δεν ήταν σίγουρος πιά θα ήταν η επόμενη κίνησή του. Αλλά κάτι θα σκεφτότανε".
δεύτερη καμπάνα.
Αυτό που προσπαθώ συνεχώς να εκφράσω, όπως και στην προηγούμενη ανάρτηση, είναι το ότι τίποτα αρνητικό, αφαιρετικό ή απόφθεγμα κριτικής δεν έφερε ποτέ τα αποτελέσματα που φέρνει η θετικότητα, η ευελιξία της σκέψης, η εύρεση κοινού χώρου μεταξύ διαφορετικών ιδεών. Έμφαση στην εύρεση κοινού χώρου αντί για υπογράμμιση των σημείων διαφωνίας.
Πριν τρείς-τέσσερεις μέρες μου άναψε ένας γλόμπος πάνω απ' το κεφάλι, που φώτισε μια άλλη οδό που μπορώ να ακολουθήσω για να το εκφράσω καλύτερα. Ο γλόμπος ήταν κάτι που έγραψε σε απάντησή του σε ένα σχόλιο στην ανάρτησή του Η Τελευταία Ομιλία Ενός Χαρισματικού Ανθρώπου ο Αθεόφοβος: Έγραψε: "εδώ έχουμε Ελληνική ΑΝΤΙκαρκινική Εταιρεία, ενώ οι αμερικανοί Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου"
Πράγματι, στα βαλκάνια ξεκινάμε από τον φόβο που οδηγεί στην αντίθεση. Όχι μόνο Βαλκάνια! Μεσόγειος! Η Ιταλία είναι Ολυμπιονίκης στο άθλημα. Η πρώτη λέξη στο οτιδήποτε είναι "όχι" και έχουν ανάγει σε επιστήμη να εξηγούν γιατί κάτι δεν γίνεται, και όταν προτείνεις λύση με χαρά αναλύουνε τα προβλήματα της λύσης μέχρι που σου έρχεται να τους πιάσεις απ' το γιλέκο και να αρχίσεις να φωνάζεις "Ξυπνήστε! Κουνηθείτε! Κάντε Κάτι!" Από τις πρώτες φράσεις που ζήτησα να μάθω στα Ιταλικά είναι η φράση: "Δεν με ενδιαφέρει το τι δεν μπορεί να γίνει. Με ενδιαφέρει το τι προτείνετε να γίνει!"
Και, μετά την συζήτηση με το ellinaki στην προηγούμενη ανάρτηση, σκέφτομαι: Λέμε, αφού πεθάνουμε δεν πάμε πουθενά, δεν υπάρχει θεός, το παπαδαριό εκμεταλλεύεται τους αφελείς, και λοιπά, γνωστά, βοήθειά μας, δίκιο μπορεί να έχουμε, αλλά σε τι ωφελεί η άρνηση για χάρη και μόνο της άρνησης. Είναι τόσα που η προσωπική εμπειρία του καθενός, μεταφυσική ή του δρόμου, είναι πολύ δύσκολο να εκφράσει με τις πεζές λεξούλες και ήχους που βγαίνουν απ' το στόμα μας:
Στην φούρια μας να βροντοφωνάξουμε την απάντηση, χάνουμε την ερώτηση.
Μα προτρέχω. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή με ορισμένα στοιχεία που θα με βοηθήσουν να εικονογραφήσω την πρότασή μου λίγο πιο κάτω, αν έχω ακόμα την προσοχή σας.
1974. Jonathan Livingstone Seagul. Το βιβλίο, όχι η ταινία. Προς το τέλος όταν ο Jonathan αφήνει τον μαθητή του Fletcher Seagul να συνεχίσει να διδάσκει τους νέους γλάρους, φεύγοντας ο Jonathan λέει στον Fletcher: "...μην τους αφήσεις να με κάνουνε θεό. Είμαι ένας απλός γλάρος σαν και αυτούς... απλά μ' αρέσει να πετάω..."
πρώτη καμπάνα.
1975. Λονδίνο, Hyde Park, σαιζλόνγκ κοντά στην λίμνη: Διαβάζω το βιβλίο 2001 Η Οδύσσεια του Διαστήματος, μπας και βγάλω άκρη από το εσωτερικά ακαταλαβίστικο, αξεπέραστο αριστούργημα του Κιούμπρικ.
Η τέλεια γνώση αντιπροσωπεύεται με τέλειους αριθμούς που αντιπροσωπεύονται σε ένα όγκο τριών διαστάσεων με αναλογίες 1 προς 4 προς 9. Όταν στην αυγή των αιώνων ανθρωποειδής γενναιότερος φτάνει επί τέλους να την ακουμπήσει, την επομένη μέρα, χτυπώντας το κόκαλο μιας λεοπάρδαλης δεξιά και αριστερά καταλαβαίνει ότι η νεκρή λεοπάρδαλη μπορεί να συνεχίσει να σκοτώνει. Έχει στα χέρια του τώρα ένα όπλο που θα βοηθήσει το είδος του να επιζήσει την μεγάλη ξηρασία.
Και τελειώνει το κεφάλαιο ο Κλαρκ: "Αν και ήταν τώρα κυρίαρχος του κόσμου, δεν ήταν σίγουρος πιά θα ήταν η επόμενη κίνησή του. Αλλά κάτι θα σκεφτότανε".
Αργότερα, πολύ αργότερα, ένας άνθρωπος στην σελήνη τολμά πάλι να απλώσει το χέρι του να ακουμπήσει την τέλεια γνώση.
Και πάλι αργότερα, ανάμεσα στις σελήνες του Δία, ο αστροναύτης Ντέηβιντ Μπόουμαν πλησιάζει και πάλι το μονολιθικό μέλλον και περνάει από την Πύλη των Αστρων για να ζήσει όλες τις ζωές των ανθρώπων και να γεννηθεί ένα Έμβρυο ανάμεσα στα άστρα. "Εκτόξευσε την σκέψη του δια μέσου των ετών φωτός και επέστρεψε στη Γη".
Και τελειώνει το βιβλίο ο Κλαρκ: "Αν και ήταν τώρα κυρίαρχος του κόσμου, δεν ήταν σίγουρος πιά θα ήταν η επόμενη κίνησή του. Αλλά κάτι θα σκεφτότανε".
δεύτερη καμπάνα.
Στο ταξίδι προς τις σελήνες του Δία, ο Ντέηβιντ Μπόουμαν και ο Φρανκ Πουλ συζητούν ότι πρέπει να αποσυνδέσουν το κεντρικό κομπιούτερ, τον εγκέφαλο της αποστολής, HAL9000, γνωστό σαν Χαλ, για να κάνουν ορισμένα τεστ και να καταλήξουν στον λόγο για τον οποίο έκανε ένα λάθος. Αυτό που δεν ήξεραν είναι ότι ο Χαλ ήταν προγραμματισμένος με τον πραγματικό σκοπό της αποστολής. Επίσεις ήταν προγραμματισμένος να τους κρύβει την αλήθεια: να λέει ψέματα.
Το πρόγραμμα του να ξέρει την αλήθεια και το πρόγραμμα του να προσποιείται ένα ψέμα δημιούργησαν στον υπολογιστικό εγκέφαλο του Χαλ ένα σύμπλεγμα το οποίο δεν μπορούσε να λύσει με την λογική. Ο Χαλ έπαψε να "σκέφτεται" σωστά, και έκανε το λάθος για το οποίο οι δύο αστροναύτες αποφάσισαν να τον αποσυνδέσουν να τον ελέγξουν και να τον επανασυνδέσουν μετά.
Ο Χαλ έμαθε τα σχέδιά τους -αν και πήραν την προφύλαξη να συζητήσουν σε ένα ηχητικά απομονωμένο χώρο, ο Χαλ έβλεπε τα χείλη τους να κουνιούνται. Και τα διάβαζε. Μετά, ο Χαλ δολοφόνησε τον Φρανκ Πουλ και προσπάθησε να δολοφονήσει τον Ντέηβιντ Μπόουμαν ο οποίος όμως κατάφερε να αποσυνδέσει τελικά την χαλασμένη μηχανή.
Ο Χαλ έκανε λάθος γιατί δεν μπορούσε να ζήσει ταυτόχρονα την αλήθεια και το ψέμα.
Ο Χαλ σκότωσε γιατί υπερασπιζόταν την ζωή του σε αυτοάμυνα. "Η αποσύνδεση," γράφει ο Κλαρκ, "έστω και για λίγο, ήταν ένας ύπνος. Και ο Χαλ δεν είχε κοιμηθεί ποτέ, και δεν ήξερε ότι κάποιος μπορεί να ξυπνήσει από τον ύπνο. Για αυτόν, ο ύπνος ήταν θάνατος".
τρίτη καμπάνα.
Το πρόγραμμα του να ξέρει την αλήθεια και το πρόγραμμα του να προσποιείται ένα ψέμα δημιούργησαν στον υπολογιστικό εγκέφαλο του Χαλ ένα σύμπλεγμα το οποίο δεν μπορούσε να λύσει με την λογική. Ο Χαλ έπαψε να "σκέφτεται" σωστά, και έκανε το λάθος για το οποίο οι δύο αστροναύτες αποφάσισαν να τον αποσυνδέσουν να τον ελέγξουν και να τον επανασυνδέσουν μετά.
Ο Χαλ έμαθε τα σχέδιά τους -αν και πήραν την προφύλαξη να συζητήσουν σε ένα ηχητικά απομονωμένο χώρο, ο Χαλ έβλεπε τα χείλη τους να κουνιούνται. Και τα διάβαζε. Μετά, ο Χαλ δολοφόνησε τον Φρανκ Πουλ και προσπάθησε να δολοφονήσει τον Ντέηβιντ Μπόουμαν ο οποίος όμως κατάφερε να αποσυνδέσει τελικά την χαλασμένη μηχανή.
Ο Χαλ έκανε λάθος γιατί δεν μπορούσε να ζήσει ταυτόχρονα την αλήθεια και το ψέμα.
Ο Χαλ σκότωσε γιατί υπερασπιζόταν την ζωή του σε αυτοάμυνα. "Η αποσύνδεση," γράφει ο Κλαρκ, "έστω και για λίγο, ήταν ένας ύπνος. Και ο Χαλ δεν είχε κοιμηθεί ποτέ, και δεν ήξερε ότι κάποιος μπορεί να ξυπνήσει από τον ύπνο. Για αυτόν, ο ύπνος ήταν θάνατος".
τρίτη καμπάνα.
Θυμάστε τις παλιές μαυρόασπρες τηλεοράσεις; Όταν την σβήναμε έκανε μια αχνή στιγμιαία λάμψη η οθόνη και μετά το φως γρήγορα εστιαζόταν στο κέντρο της οθόνης και έμενε εκεί σαν λαμπερή κουκίδα φωτός για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να σιγοσβήσει.
Το φως και το σκοτάδι, το μαύρο και το άσπρο δεν υπάρχουν πραγματικά. Είναι απλά ο τρόπος που ο ανθρώπινος εγκέφαλος ζωγραφίζει για την φαντασία μας τον κόσμο από τις πληροφορίες που λαβαίνει όταν κύματα ενέργειας επηρεάζουν τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού και στέλνουν με το οπτικό νεύρο τα κατάλληλα στοιχεία στον εγκέφαλο.
Καταλαβαίνουμε τον κόσμο με φως και σκοτάδι. Με χρώματα. Με άσπρο και με μαύρο.
Όταν κοιμόμαστε χάνουμε την αίσθηση του χρόνου. Ένα όνειρο μπορεί να μας κάνει να νομίζουμε ότι το ζούμε σε διάστημα ωρών ή και ημερών, ενώ ο νευρολόγος που στέκεται δίπλα μας ξέρει ότι το όνειρό μας κράτησε μέσα στον εγκέφαλο μόνο τριάμισι λεπτά της ώρας.
Ας συνδυάσουμε το κλείσιμο της παλιάς μαυρόασπρης τηλεόρασης, το γεγονός ότι το φως και το σκοτάδι είναι ψευδαισθήσεις του εγκέφαλου, και το ότι χάνουμε την επαφή με την πραγματική ώρα και χρόνο όταν κοιμόμαστε.
Το σώμα πεθαίνει, η καρδιά σταματά, ο εγκέφαλος δεν δέχεται αίμα και οξυγόνο και σταματά. Ήρθε ο Θάνατος.
Ο εγκέφαλος κάνει περίπου τέσσερα λεπτά της ώρας να σταματήσει αφού σταματήσει η καρδιά.
Πια είναι λοιπόν η διαδικασία του σταματήματος του εγκεφάλου από την γωνία βλέψεως της συνείδησης την οποία περικλείει; Τι συμβαίνει αυτά τα τέσσερα λεπτά;
Προτείνω το εξής σενάριο:
Όταν σταματά η καρδιά, το πρώτο που συμβαίνει στον εγκέφαλο είναι να αρχίσει την διαδικασία ενός λήθαργου, σαν ύπνο. Ο λήθαργος θα γίνει βαθύς ύπνος, ο εγκέφαλος θα αρχίσει να νεκρώνεται έως να νεκρωθεί τελείως. Ο άνθρωπος είναι νεκρός. Το σώμα, ακόμη και αυτό το καταπληκτικό όργανο που του έδινε συνείδηση και προσωπική ύπαρξη, θα εξαφανιστεί με τα χρόνια.
Καθώς ο άνθρωπος που πεθαίνει μπαίνει στον επιθανάτιο λήθαργο και ύπνο αρχίζει να χάνει την αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Η διαδικασία δεν έχει επιστροφή, ο ύπνος γίνεται βαθύτερος. Ας υποθέσουμε ότι καθώς η διαδικασία προχωρεί η συνείδηση του θνήσκοντος, αποκολλημένη από τον πραγματικό χρόνο συνεχώς όλο και περισσότερο χάνει την αίσθηση του χρόνου -σαν να διανύει σε κάθε βήμα την μισή απόσταση που απομένει, κι έτσι δεν φτάνει ποτέ, συνειδητά, στο τέλος -καθώς η συνείδηση χάνεται και εξαφανίζεται χωρίς να καταλαβαίνει την εξαφάνιση της.
Με αυτό το εικαστικό, ένας άνθρωπος που πεθαίνει μπορεί και να "ζήσει" (σε εισαγωγικά) μια ολόκληρη "αιωνιότητα" (σε εισαγωγικά) τα τελευταία 2-3 λεπτά καθώς θα χάνεται σε έναν τέλειο και τελικό ύπνο.
Και, όπως ρώτησε και ο Μπίλλυ Σαίηξπηαρ δια στόματος του πρίγκηπα της Δανίας:
"Τι όνειρα μπορεί να έρθουν, όταν πετάξουμε αυτό το εφήμερο σαρκίο;"
Καθώς ο λήθαργος προχωρεί και τα σύνορα ανάμεσα στην συνείδηση και υποσυνείδητο αρχίζουν να ανοίγουν, τα όνειρα αυτής της στιγμιαίας αιωνιότητας, βασισμένα στο αν υποσυνείδητα ο άνθρωπος πιστεύει ότι έχει διαπράξει εγκλήματα ή ότι έχει ζήσει μια καλή ζωή, θα γεμίσει αυτή τη τελευταία στιγμιαία αιωνιότητα με ενοχές και δυστυχία, ή με γαλήνη και ευτυχία.
Έτσι αυτός που πεθαίνει θα πάει για την αιωνιότητα στον παράδεισο ή τη κόλαση που μια ολόκληρη ζωή έχτισε στο υποσυνήδητό του για τον εαυτό του, για τα τελευταία τέσσερα λεπτά.
(και μια που κάποιος που είναι τόσο δυστυχισμένος ή απελπισμένος ώστε να αυτοκτονήσει, και αυτοκτονεί, πεθαίνει σε δυστυχία και απελπισία, λέει η θρησκεία ,για να βοηθήσει τον κόσμο να ζησει, ότι η αυτοκτονία σε στέλνει γραμμή στην κόλαση, μια που μόνο παράδεισο δεν θα βρείς καθώς έχεις φτάσει σε τέτοιο σημείο που δίνεις τέλος στη ζωή σου)
...γιατί όχι;
Όλες οι θρησκείες κάπου σε στέλνουν, από τον παράδεισο ή την κόλαση, σε κάποια μετεμψύχωση, σε κάποιο υπόκοσμο... Καμία μα καμία θρησκεία δε λέει ότι πεθαίνεις και σε τρώνε τα σκουλήκια, τέρμα. Αυτό είναι γιατί οι θρησκείες υπάρχουν μόνο επειδή υπάρχει μεγάλη ζήτηση για Ελπίδα.
Ειλικρινά πιστεύω, και κρίμα θα είναι να βρίσκομαι σε πλάνη, ότι την γνώση θα την ακουμπήσουμε μόνο μέσω της επιστήμης, αλλά, ο δρόμος για να καταλάβουμε τις πραγματικές ερωτήσεις, που μέχρι να έρθει ο καιρός της επιστήμης απαντούσε η φιλοσοφία, περνάει μέσα από την εικονογράφηση που προσέφεραν οι θρησκείες σε εκείνους που δεν είχαν την γνώση ή την επιστήμη να σκεφτούν ανεξάρτητα και λογικά.
Και πριν αποκλείσουμε τα παραμύθια πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν.
Αν ο Δημόκριτος κατάλαβε το άτομο 2.000 χρόνια πριν αποδείξουμε την ύπαρξή του δεν βλέπω γιατί άλλοι σαν αυτόν να μην κατάλαβαν άλλα, που τα ξέρουμε εμείς σήμερα, και να τα παρουσίασαν μέσα από τα μόνα παραμύθια που μπορούσε να πιάσει ο κόσμος.
Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα με το να πω σε κάποιον:
- Πίστευε σε κάτι και πίστευε σ' αυτό το ένα πράγμα, μην αλλάζεις σαν ανεμόμυλος. Μη σκοτώσεις κανένα, αγάπα τους γονείς σου, αγαπάτε ο ένας τον άλλον, μη πηδάς τη γυναίκα του γείτονα, μη κλέβεις... και θα είσαι ευτυχισμένος καθώς θα πεθαίνεις.
Δεν βλέπω τίποτα στραβό με το να τα πιστεύει κάποιος αυτά και να τα ακολουθεί χωρίς να έχει τις επιστημονικές και ιατρικές γνώσεις για να ξέρει να τα αναλύσει.
Αν η υπόθεση και σενάριο που έδωσα παραπάνω κρατάει νερό, τότε με ποιά μούτρα θα πούμε σε κάποιον Όχι, δεν υπάρχει ούτε κόλαση ούτε παράδεισος!
Όταν κάποιος με ρωτάει αν πιστεύω ότι υπάρχει μετά θάνατο ζωή, η πρώτη μου αντίδραση είναι να θέσω επί τάπητος την ερώτηση:
Εννοείς από το σημείο βλέψεως αυτού ο οποίος πεθαίνει, ή ενός παρατηρητή;
Το φως και το σκοτάδι, το μαύρο και το άσπρο δεν υπάρχουν πραγματικά. Είναι απλά ο τρόπος που ο ανθρώπινος εγκέφαλος ζωγραφίζει για την φαντασία μας τον κόσμο από τις πληροφορίες που λαβαίνει όταν κύματα ενέργειας επηρεάζουν τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού και στέλνουν με το οπτικό νεύρο τα κατάλληλα στοιχεία στον εγκέφαλο.
Καταλαβαίνουμε τον κόσμο με φως και σκοτάδι. Με χρώματα. Με άσπρο και με μαύρο.
Όταν κοιμόμαστε χάνουμε την αίσθηση του χρόνου. Ένα όνειρο μπορεί να μας κάνει να νομίζουμε ότι το ζούμε σε διάστημα ωρών ή και ημερών, ενώ ο νευρολόγος που στέκεται δίπλα μας ξέρει ότι το όνειρό μας κράτησε μέσα στον εγκέφαλο μόνο τριάμισι λεπτά της ώρας.
Ας συνδυάσουμε το κλείσιμο της παλιάς μαυρόασπρης τηλεόρασης, το γεγονός ότι το φως και το σκοτάδι είναι ψευδαισθήσεις του εγκέφαλου, και το ότι χάνουμε την επαφή με την πραγματική ώρα και χρόνο όταν κοιμόμαστε.
Το σώμα πεθαίνει, η καρδιά σταματά, ο εγκέφαλος δεν δέχεται αίμα και οξυγόνο και σταματά. Ήρθε ο Θάνατος.
Ο εγκέφαλος κάνει περίπου τέσσερα λεπτά της ώρας να σταματήσει αφού σταματήσει η καρδιά.
Πια είναι λοιπόν η διαδικασία του σταματήματος του εγκεφάλου από την γωνία βλέψεως της συνείδησης την οποία περικλείει; Τι συμβαίνει αυτά τα τέσσερα λεπτά;
Προτείνω το εξής σενάριο:
Όταν σταματά η καρδιά, το πρώτο που συμβαίνει στον εγκέφαλο είναι να αρχίσει την διαδικασία ενός λήθαργου, σαν ύπνο. Ο λήθαργος θα γίνει βαθύς ύπνος, ο εγκέφαλος θα αρχίσει να νεκρώνεται έως να νεκρωθεί τελείως. Ο άνθρωπος είναι νεκρός. Το σώμα, ακόμη και αυτό το καταπληκτικό όργανο που του έδινε συνείδηση και προσωπική ύπαρξη, θα εξαφανιστεί με τα χρόνια.
Καθώς ο άνθρωπος που πεθαίνει μπαίνει στον επιθανάτιο λήθαργο και ύπνο αρχίζει να χάνει την αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Η διαδικασία δεν έχει επιστροφή, ο ύπνος γίνεται βαθύτερος. Ας υποθέσουμε ότι καθώς η διαδικασία προχωρεί η συνείδηση του θνήσκοντος, αποκολλημένη από τον πραγματικό χρόνο συνεχώς όλο και περισσότερο χάνει την αίσθηση του χρόνου -σαν να διανύει σε κάθε βήμα την μισή απόσταση που απομένει, κι έτσι δεν φτάνει ποτέ, συνειδητά, στο τέλος -καθώς η συνείδηση χάνεται και εξαφανίζεται χωρίς να καταλαβαίνει την εξαφάνιση της.
Με αυτό το εικαστικό, ένας άνθρωπος που πεθαίνει μπορεί και να "ζήσει" (σε εισαγωγικά) μια ολόκληρη "αιωνιότητα" (σε εισαγωγικά) τα τελευταία 2-3 λεπτά καθώς θα χάνεται σε έναν τέλειο και τελικό ύπνο.
Και, όπως ρώτησε και ο Μπίλλυ Σαίηξπηαρ δια στόματος του πρίγκηπα της Δανίας:
"Τι όνειρα μπορεί να έρθουν, όταν πετάξουμε αυτό το εφήμερο σαρκίο;"
Καθώς ο λήθαργος προχωρεί και τα σύνορα ανάμεσα στην συνείδηση και υποσυνείδητο αρχίζουν να ανοίγουν, τα όνειρα αυτής της στιγμιαίας αιωνιότητας, βασισμένα στο αν υποσυνείδητα ο άνθρωπος πιστεύει ότι έχει διαπράξει εγκλήματα ή ότι έχει ζήσει μια καλή ζωή, θα γεμίσει αυτή τη τελευταία στιγμιαία αιωνιότητα με ενοχές και δυστυχία, ή με γαλήνη και ευτυχία.
Έτσι αυτός που πεθαίνει θα πάει για την αιωνιότητα στον παράδεισο ή τη κόλαση που μια ολόκληρη ζωή έχτισε στο υποσυνήδητό του για τον εαυτό του, για τα τελευταία τέσσερα λεπτά.
(και μια που κάποιος που είναι τόσο δυστυχισμένος ή απελπισμένος ώστε να αυτοκτονήσει, και αυτοκτονεί, πεθαίνει σε δυστυχία και απελπισία, λέει η θρησκεία ,για να βοηθήσει τον κόσμο να ζησει, ότι η αυτοκτονία σε στέλνει γραμμή στην κόλαση, μια που μόνο παράδεισο δεν θα βρείς καθώς έχεις φτάσει σε τέτοιο σημείο που δίνεις τέλος στη ζωή σου)
...γιατί όχι;
Όλες οι θρησκείες κάπου σε στέλνουν, από τον παράδεισο ή την κόλαση, σε κάποια μετεμψύχωση, σε κάποιο υπόκοσμο... Καμία μα καμία θρησκεία δε λέει ότι πεθαίνεις και σε τρώνε τα σκουλήκια, τέρμα. Αυτό είναι γιατί οι θρησκείες υπάρχουν μόνο επειδή υπάρχει μεγάλη ζήτηση για Ελπίδα.
Ειλικρινά πιστεύω, και κρίμα θα είναι να βρίσκομαι σε πλάνη, ότι την γνώση θα την ακουμπήσουμε μόνο μέσω της επιστήμης, αλλά, ο δρόμος για να καταλάβουμε τις πραγματικές ερωτήσεις, που μέχρι να έρθει ο καιρός της επιστήμης απαντούσε η φιλοσοφία, περνάει μέσα από την εικονογράφηση που προσέφεραν οι θρησκείες σε εκείνους που δεν είχαν την γνώση ή την επιστήμη να σκεφτούν ανεξάρτητα και λογικά.
Και πριν αποκλείσουμε τα παραμύθια πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν.
Αν ο Δημόκριτος κατάλαβε το άτομο 2.000 χρόνια πριν αποδείξουμε την ύπαρξή του δεν βλέπω γιατί άλλοι σαν αυτόν να μην κατάλαβαν άλλα, που τα ξέρουμε εμείς σήμερα, και να τα παρουσίασαν μέσα από τα μόνα παραμύθια που μπορούσε να πιάσει ο κόσμος.
Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα με το να πω σε κάποιον:
- Πίστευε σε κάτι και πίστευε σ' αυτό το ένα πράγμα, μην αλλάζεις σαν ανεμόμυλος. Μη σκοτώσεις κανένα, αγάπα τους γονείς σου, αγαπάτε ο ένας τον άλλον, μη πηδάς τη γυναίκα του γείτονα, μη κλέβεις... και θα είσαι ευτυχισμένος καθώς θα πεθαίνεις.
Δεν βλέπω τίποτα στραβό με το να τα πιστεύει κάποιος αυτά και να τα ακολουθεί χωρίς να έχει τις επιστημονικές και ιατρικές γνώσεις για να ξέρει να τα αναλύσει.
Αν η υπόθεση και σενάριο που έδωσα παραπάνω κρατάει νερό, τότε με ποιά μούτρα θα πούμε σε κάποιον Όχι, δεν υπάρχει ούτε κόλαση ούτε παράδεισος!
Όταν κάποιος με ρωτάει αν πιστεύω ότι υπάρχει μετά θάνατο ζωή, η πρώτη μου αντίδραση είναι να θέσω επί τάπητος την ερώτηση:
Εννοείς από το σημείο βλέψεως αυτού ο οποίος πεθαίνει, ή ενός παρατηρητή;
Η παλιά τηλεόραση κλείνει... το φώς στην άκρη του τούνελ;
ΥΓ. Φαντάζομαι τι σκέφτεστε: Ο Δημήτρης σκαρφίστηκε σοφιστείες για να νομίζει ότι θα πάει κάπου μετά θάνατον. Πλάνη! Πλάνη! Δεν πάμε πουθενά! Αγαπητοί μου, το παραπάνω εικαστικό δεν πιστεύω ότι ισχύει για μένα γιατί, για μένα, είναι συνειδητό, άρα θα το περιμένω, άρα δεν θα γίνει. Τα παραπάνω είναι μόνο γι αυτούς που πιστεύουν σε κάτι, και όχι στο τίποτα, για αυτούς των οποίων το υποσυνείδητο και όχι η συνείδηση θα λειτουργήσει καταλυτικά τα τελευταία 3-4 λεπτά... Για τους πτωχούς τω πνεύματι. Εγώ υπ' αυτάς τας συνειδητάς συνθήκας που θα πάω ιδέα δεν έχω. Πάντως, εδώ που είμαι ήδη είναι τόσο όμορφα, εδώ στο βουνό οι δυό μας. Εγώ δεν χρειάστηκε καν να πεθάνω για να πάω στον Παράδεισο...
όλη η αναρτηση για να μας πεις άλλη μια φορά ότι ζεις στον παράδεισο;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήτσ τσ τσ, τι επιδειξιομανής που είσαι!!!
(μια χαρά ανάρτηση, πολλά τα ερεθίσματα και οι προβληματισμοί, για όσους θέλουν να προβληματιστούν)
ria, μου φαίνεται ότι είπες το ένα σημαντικότερο πράγμα που δεν είπε η ανάρτηση: "για όσους θέλουν να προβληματιστούν".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι δεν το θέλουν πρέπει να έχουν το δικαίωμα να μην ακούνε και τους μεν αλλά και τους δε να διακηρύσσουν ο καθένας το στρατόπεδο του... κάτι για το οποίο είναι ηθελημένα ή άθελά τους ένοχοι όσοι πιστεύουν κάτι, οτιδήποτε, φανατικά, και αρνητικά προς τις άλλες ιδέες γύρω τους...
Λίγο περίεργα γραμμένο το σημερινό σου κείμενο. Πολύ συνειρμικό και βαθυστόχαστο με πολλές αναλογίες και αφαιρέσεις. Θέλει μεγάλη ανάλυση, γιατί θέτεις ουκ ολίγα ζητήματα. Θα μείνω στο καίριο θέμα -αν δε χάθηκα κάπου στο δρόμο, ενός τέτοιου πολύπλευρου δοκιμίου. Ο Δημόκριτος δεν ανακάλυψε το άτομο. Με παραγωγική λογική φιλοσοφικά οδηγήθηκε σε μία παρατήρηση-διατύπωση (επί της ουσίας ετυμολογικά ορθή, αλλά μόνο αυτό). Ο Δημόκριτος δεν ανακάλυψε το άτομο, αλλά το όρισε ή το εφηύρε φιλοσοφικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι, και η ανθρώπινη φιλοσοφική σκέψη δεν ανακαλύπτει κανέναν παράδεισο ή στοιχείο της μεταθανάτιας φύσης του όντος. Απλά εφηύρε τη θρησκεία και τη μεταθανάτια ζωή. Φυσικά και δεν μπορεί να αποδειχθεί, όπως για χιλιάδες χρόνια δεν αποδείχθηκε η ύπαρξη του ατόμου. Ή μήπως έχει ανακαλυφθεί ότι δεν υπάρχει μεταθανάτια ζωή; Ή μήπως η επιστήμη επαγωγικά έχει αποδείξει ότι ο θάνατος του εγκεφάλου, αποτελεί και το τέλος της σκέψης, της συνείδησης, του ίδιου του όντος;
Δήμο, σ' ευχαριστώ και για την προσοχή και για την ευκαιρία να απαντήσω σε καίρια σημεία του τι προσπαθώ να πω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχάς, όσον αφορά τον Δημόκριτο, ναι, λέω ακριβώς αυτό που περιφραστικά και πολύ σωστά λες και εσύ, αλλά, ίσως ανεπιτυχώς, όσα είπες, εγώ τα έκλεισα στην λέξη "κατάλαβε" (και επί τούτου δεν χρησιμοποίησα την λέξη "απέδειξε"). Άρα σ' αυτό συμφωνούμε και ο δικός σου τρόπος πολύ καλύτερα δένει με το όλο επιχείρημά μου: ότι ο άνθρωπος είχε ενστικτωδώς φτάσει σε πολύ βαθειά, και σωστά, νοήματα εδώ και χιλιάδες χρόνια, και τα απόδιδε με παραμυθάκια, εικονογράφηση και παραβολές, και γιατί δεν υπήρχε επιστημονική απόδειξη αλλά και επειδή έτσι μόνο θα τα καταλάβαινε το "πλατύ κοινό". Πέρα από αυτό, και ως εκ τούτου, πολλά κατέληξαν να γίνουν "οδηγίες", ή "εντολές", ή "νόμοι", θρησκείες τις οποίες σήμερα και η επιστήμη και η φιλοσοφία, και η τεχνολογία, έχει πλέον προσπεράσει.
Αλλά αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να βλέπαμε αυτά που έφεραν τις κοινωνίες μέχρι εδώ που είμαστε με κατανόηση και χαμόγελο, όχι με υπεροπτική άρνηση. Βρίσκοντας κοινό έδαφος αντί να υπογραμμίζουμε τις διαφορές και την επικίνδυνη σήμερα απλότητά τους. Και το ίδιο για τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουμε τους συμπολίτες μας που πιστεύουν σε αυτά, αλλά και τους λειτουργούς αυτών...
Ναι, βέβαια, λέει η ανάρτησή μου, όταν πεθαίνει ένας οργανισμός δεν πάει κάπου αλλού να ζήσει ζωή με μέλι και γάλα, ούτε πάει σε παραδείσους ή κολάσεις. Αλλά, από την άλλη μεριά ίσως αυτά τα παραμύθια να ήταν ο τρόπος των παλαιότερων πολιτισμών να αποδώσουν το ότι ένας άνθρωπος καθώς πεθαίνει πράγματι θα τελειώσει τη ζωή του ευτυχισμένα (στον "παράδεισο") η δυστυχισμένα (στην "κόλαση") βάσει του πως έζησε την ζωή του.
Δηλαδή, αυτό και μόνο: θέμα αντιμετώπισης. Πως να καταλάβουμε πραγματικά, θετικά και εποικοδομητικά την ερώτηση...
Τέλος, όπως λες δεν έχει ανακαλυφθεί ότι δεν υπάρχει μεταθανάτια ζωή αλλά έχουν αποδειχθεί τόσα άλλα που το θέμα της μεταθανάτιας ζωής αποδεικνύεται θεωρητικά εκ συνειρμού, ότι δεν υπάρχει με την υπόσταση που έδιναν οι θρησκείες. Αλλά, ποιητικά, ή νοηματικά, λέει η ανάρτηση, γιατί να το κόψουμε μαχαίρι, αρνητικά, και να μην δούμε ότι ίσως τα τελευταία τέσσερα λεπτά, όπως τα περιγράφω, μπορεί να είναι, για αυτόν που πεθαίνει, μια αιωνιότητα ευτυχίας ή δυστυχίας...
Το κείμενο αυτό έχει την γοητεία των κειμένων της "αυτόματης γραφής" των υπερρεαλιστών !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα σχετικά με το ερώτημα της μεταθανάτιας ζωής την απάντηση ναι, την δίνουν οι ένθεοι και στην ουσία είναι η καταφατική απάντηση τους στο αν υπάρχει θεός ή όχι.
Στο ερώτημα αυτό ο Τσάτσος είχε πει κάτι πολύ έξυπνο:
Δύο απαντήσεις μπορείς να δώσεις στο ερώτημα αν υπάρχει θεός ή όχι.
Ότι υπάρχει ή δεν ξέρω.
Εάν πείς "δεν υπάρχει" πρέπει να το αποδείξεις.
Εάν πείς "υπάρχει" δεν πρέπει να το αποδείξεις.
Αυτό σημαίνει πίστη. Και εκεί βασίζεται η θρησκεία. Ούτε στο συναίσθημα ούτε στην λογική. Η λογική είναι φτιαγμένη για τον κόσμο τον χειροπιαστό. Η λογική αρνείται το θαύμα, η πίστη το δέχεται.
Αθεόφοβέ μου, περήφανο θα με έκανε να πιστεύω ότι πράγματι μπορώ συνειδητά και επί σχεδίου να αποδώσω την τέχνη την οποία σου θύμισε το κείμενο -αν και -θα το πω για λόγους αντικειμενικότητας, ο γιός μου, με τον οποίον μιλάμε Αγγλικά, όταν ήταν μικρούλης, αλλά καμιά φορά και τώρα χαϊδευτικά, με φωνάζει Dada αντί για daddy. Δύσκολο να αποδείξει κανείς ότι δεν υπάρχει κάτι, γι αυτό και επιμένω να καθορίζω, να αναλύω και να εξηγώ τους όρους της ερώτησης χωρίς απαραίτητα να πρέπει να δώσω απάντηση. Ίσως η επ' άπειρο ανάλυση και κατανόηση της ερώτησης να είναι η απάντηση. Αυτά για την ύπαρξη Θεού, ή όχι. Όσον αφορά την τέχνη, μια φορά στα 28 μου μεσημέρι στην Σαντορίνη, κοντά στο Φυροστεφάνι, δίπλα σε μια παιδική χαρά, έτρωγα μεσημεριανό με την αντιπρόσωπο του γραφείου έχοντας φωτογραφίσει κάμποσα ξενοδοχεία από το πρωί. Μετά από κανένα δύο ποτηράκια, και με την συζήτηση να ρωτά τι είναι "τέχνη", της είπα: στάσου να σου δείξω: Επιδεικτικά έβγαλα το φιλμ από τη μηχανή, πήρα τους φακούς στις τσέπες, σηκώθηκα, πήγα δίπλα στην παιδική χαρά και αρχισα να παίρνω φωτογραφίες, χωρίς φιλμ, αλλάζοντας μάλιστα και φακούς. Μετά γύρισα στο τραπέζι, κάθισα, πήρα το ποτήρι μου και είπα: αυτό είναι τέχνη. Στην υγειά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήE κι εσύ τώρα, με "πέθανες"... από που ν΄αρχίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό Κουνγκ-Φου; Το έβλεπα αννελιπώς!
"Γλάρος Ιωανάθαν" η μαγεία της εφηβείας μου. (ήθελα να γίνω γλάρος) ;-)
"Οδύσσεια του διαστήματος"; Τη δική μας; (ζήλευα, τρόπον τινά, τα φωτεινά χρώματα , τα σουρεάλ έπιπλα και τους μεγάλους χώρους).
Σήμερα θα ήθελα "κουρδιστό πορτοκάλι". έχω την τάση να θέλω να βάλω μανταλάκια στα μάτια τους και να τους αφήσω να παρακολουθούν στην οθόνη τους εαυτούς τους αιώνια.........αλλά μετά σκέφτομαι ότι θα υποτροπιάσουν.
Καλό μήνα
:-)
Βάσσια, Όταν τελικά γνώρισα από κοντά τον Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, οχτώ μόλις χρόνια μετά από το πορτοκάλι είδα τι σημαίνει Κιούμπρικ, ή τι καλός ηθοποιός που ήταν το παιδί, γιατί από κοντά όταν περνάς κάμποσο καιρό μαζί του, ούτε ψύλλος στον κόρφο του φοβερού Άλεξ! Λίγο μόνο ψηλότερος από μένα, απλή και μαζεμένη παρουσία, μεγάλα μάτια με μια σιγανή φωνή με το αξαν της εργατικής τάξης της Αγγλίας που είχα συνηθίσει. Το μεγαλύτερό του παράπονο ήταν ότι ενώ κατά την διάρκεια των γυρισμάτων ο Κιούμπρικ είχε γίνει κάτι σαν φίλος, εμπιστευτικός, πατέρας και εξομολογητής, μετά από το τέλος της παραγωγής ο Κιούμπρικ εξαφανίστηκε από την ζωή του Μάλκολμ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνούσα όμως πως όσο και να τους βάλεις τσιμπιδάκια στα μάτια να βλέπουνε τι κάνανε, στο τέλος δεν θα αντιδράσουν διαφορετικά από τον Άλεξ στο τέλος της ταινίας... Ακόμη και οι στυγνότεροι εγκληματίες, ίσως ιδίως εκείνοι, έχουν μια παρανοϊκά δυνατή έλξη προς αυτούς τους οποίους στο τέλος καταδυναστεύουν.
Καλό μήνα! :-)
Πάρα πολλές φορές μου έχει περάσει από το μυαλό η συλλογιστική σου. Το αν δηλαδή η κόλαση ή ο παράδεισος είναι για τον άνθρωπο το διάστημα εκείνο των λίγων λεπτών που ο εγκέφαλος βαδίζει προς τη νέκρωσή του. Αυτά τα 3 – 4 λεπτά που χρειάζονται για να «σβήσει» ίσως να εκλαμβάνονται από το θανόντα ως μια αιωνιότητα ενδεχομένως. Με έχει βασανίσει αρκετά, αλλά βεβαίως απάντηση δεν μπορώ να δώσω. Πιθανολογώ ότι κάτι τέτοιο έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να συμβαίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά, η κόλαση κι ο παράδεισος Δημήτρη, δε νομίζω ότι βρίσκονται κάπου αλλού. Ούτε καν ο Θεός. Η αίσθησή μου είναι ότι βρίσκονται εδώ μπροστά μας, κάθε μέρα της ζωής μας, σε κάθε μας ανάσα, σε κάθε μας σκέψη. Παράδεισος δεν είναι να σου δίνουν το χέρι όταν το έχεις ανάγκη; Και δυο φορές παράδεισος για εκείνον που αποφάσισε να σου δώσει το χέρι του; Και κόλαση δεν είναι όταν σε ζώνουν οι τύψεις; Όταν εν γνώση σου έκανες κακό; Κι όταν πιάνεις το παιδί σου για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου δεν είναι ο ζωντανός θεός που απλώνεται μέσα στα μάτια του μωρού; Κι ο θεός δεν είναι πάλι όταν καμαρώνεις τελειωμένο το έργο σου και οι κόποι σου απέδωσαν; Κι όταν ξυπνάς το πρωί και κοιτάζεις την ομορφιά έξω από το παράθυρό σου δεν είναι θεός; Γιατί λοιπόν να ακούσουμε τις θρησκείες και να τον ψάχνουμε κάπου αλλού; Αφού είναι μπροστά μας…
Κώστα μου, εξαιρετικό΄σχόλιο. Πιστεύω μετά από 53 χρίνια σκέψη ότι πράγματι έτσι είναι, ακριβώς όπως υπέροχα τα περιγράφεις, άλλωστε το βλ΄΄επεις ότι συμφωνώ και από την ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ένα πράγμα θέλω μόνο να προτείνω ένα άλλο σκεπτικό το οποίο εγώ το νοιώθω ακράδαντα σωστό στην καρδιά και ψυχή μου. Τα παραπάνω, ακριβώς, λένε και οι θρησκείες. Αν τα 99% του κόσμου δεν τις κατάλαβε, δεν φταίνε αυτές. Από το σύμπαν, τους νόμους της φυσικής, και τον άνθρωπο, βλέπεις, ο άμθρωπος είναι ο δυσκολότερος. Οι θρησκείες λένε ακριβώς τα ίδια όπως η επιστήμη και η φιλοσοφία, με άλλες λέξεις η κάθε μία. Μην χάσεις τόσα υπέροχ πράγματα που έχουν και οι τρείς αυτ'ες οδοί να προσφέρουν, μόνο και μόνο επειδή η βοή του όχλου κραυγάζει ότι η κοντόφθαλμη μόδα επιβάλει άλλα!