Φθινοπωρινός Ρυθμός

Επικοινωνούμε ο ένας με τον άλλον.

Σκέφτομαι ότι,

Επικοινωνία είναι όταν αισθήσεις και έννοιες -σκέψεις που υπάρχουν στην εμπειρία ενός ανθρώπινου νου, μεταφυτεύονται στον νου ενός άλλου ανθρώπου.

Συνήθως αυτό γίνεται μέσω της ομιλίας η οποία ενεργεί σαν μεταφορικό μέσο για το ταξίδι των αισθήσεων από τον έναν άνθρωπο στον άλλο.

Η αίσθηση μορφώνεται σε σκέψη. 

Η σκέψη στοιχειοθετείται στο λεξιλόγιο, γραμματική και συντακτικό κάποιας γλώσσας, στην προκειμένη περίπτωση τα Ελληνικά. 

Η γλώσσα μετατρέπεται με το στόμα σε ηχητικά κύματα. 

Τα ηχητικά κύματα συλλαμβάνονται από το αυτί και ο εγκέφαλος τα μεταφράζει σε γλώσσα, συντακτικό, γραμματική, λεξιλόγιο, και,

αυτός ο συνειρμός κατανοείται ως σκέψη,

η οποία αποκαλύπτει την αρχική αίσθηση η οποία ξεκίνησε την διαδικασία της επικοινωνίας.

Μια διαδικασία δυσκολότατη που μόνο σπάνια έχει σαν αποτέλεσμα την πλήρη και ακριβή διαβίβαση της αρχικής αισθήσεως.

Χρησιμοποιούνται πολλά μεταφορικά μέσα για την επικοινωνία από έναν άνθρωπο σε άλλον ή άλλους.

- Η ομιλία

- Τα νοήματα και μυϊκές εκφράσεις

- Χρώματα, πινέλα και λευκός καμβάς

- Σφυρί, σμίλη και ένα κομμάτι μάρμαρο

- Πέννα, μελάνι, και πάπυρος, ή στυλό και χαρτί

- Ηλεκτρονικός υπολογιστής με προγράμματα βάσης στοιχείων ή επεξεργασίας γλώσσας

- Φωτογραφική μηχανή

- Κινηματογραφική παραγωγή

και άλλα πολλά.

Η επικοινωνία, κάθε είδος επικοινωνίας ξεκινόντας από την απλούστερη, είναι μια τέχνη η οποία χρειάζεται τις απαραίτητες ικανότητες.

Η επιτυχής και δημιουργική χρήση μιας τέτοιας τέχνης θεωρείται Καλή Τέχνη,

και ο επιτυχής δημιουργός αποκαλείται από τους άλλους "Καλλιτέχνης".

Άνθρωπος ο οποίος αυτοαποκαλείται καλλιτέχνης, ή αποδέχεται τον ορισμό του ως καλλιτέχνη, δεν είναι.

 ~~~

Πάντα  εκτιμούσα την επικοινωνία σε όλες της τις μορφές.

Ιδιαίτερα μου άρεσε η μορφή που χρησιμοποιεί χρώματα πάνω σε ένα λευκό καμβά. Αυτό το είδος έκφρασης, ως σκάφος για την διεκπεραίωση, πάντα έφτανε μέσα μου εύκολα  -ιδιαίτερα στην ενσάρκωση από την σχολή του ιμπρεσιονισμού. Άλλες σχολές επίσης, αλλά, ιδιαίτερα  μέσα από την σχολή του ιμπρεσιονισμού. Και, την, απροσάρμοστη σε γενικότερη σχολή, εργασία του Βίνσεντ Βαν Γκωχ.

Την λεγομένη μοντέρνα τέχνη σε όλες τις της εκφράσεις του εικοστού αιώνα την κατανοούσα, εκτιμούσα, θαύμαζα και παρακολουθούσα, χωρίς την ευλογία του να μπορεί να μου μιλάει απ' ευθείας χωρίς την βοήθεια της λογικής και της σπουδής.

Μέχρι το 1990. 

Τότε, ένα Σάββατο απόγευμα, περιπλανιόμουν στις αίθουσες του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης (Met).

Γυρνώντας μια γωνία βρέθηκα μπροστά σε αυτό το έργο, τεράστιο μπροστά μου που έπιανε ένα τοίχο.

Απέκτησε μπροστά μου τρείς διαστάσεις και ο νους μου βρέθηκε μέσα στον καμβά, ανάμεσα στις κινήσεις του χεριού του δημιουργού, μέσα στο σύμπαν που περιέκλειε, και βρήκα εκεί μια ελευθερία ιδιαίτερη και προσωπική.

Από τότε, πηγαίνω να σταθώ και να καθήσω μπροστά του σε σχεδόν κάθε μία από τις πάμπολλες επισκέψεις μου στην Νέα Υόρκη.

Τζάκσον Πόλλοκ: Φθινοπωρινός Ρυθμός #30

Για κλίμακα: ο γιός μου, Κώστας, μπροστά στον Φθινοπωρινό Ρυθμό #30 τον Ιούλιο του 2007

Τζάκσον Πόλλοκ, 1912-1956