Τα Παιδιά του Πειραιά

Όταν ακούω για απεργία η πρώτη ερώτηση στο μυαλό μου είναι "γιατί απεργούν οι άνθρωποι, τι χρειάζονται, πια είναι τα αιτήματά τους;"

Όλη την περασμένη βδομάδα διάβαζα στις ιστοσελίδες για την απεργία στον Πειραιά και έψαχνα απελπισμένα να βρω ένα δημοσιογράφο που να σκεφτεί να με πληροφορήσει τον λόγο, τα αιτήματα της απεργίας.

Μπορεί να είμαι τυφλός και να μην το είδα αλλά δεν την βρήκα αυτή την συγκεκριμένη πληροφορία. Ακόμα δεν ξέρω γιατί απέργησαν οι εργαζόμενοι.

Πως είναι δυνατόν να μην είναι το πρώτο που βλέπει κανείς σε οποιοδήποτε ρεπορτάζ, ο λόγος και τα αιτήματα της απεργίας. Η ιστορία πίσω από την ιστορία. Τι αισθάνονται, τι σκέπτονται οι εργαζόμενοι. Ποιοί αποφασίζουν; οι εργαζόμενοι οι ίδιοι, ή τα αφεντικά των εργαζόμενων στα κομματικά και συνδικαλιστικά γραφεία -διότι, ελπίζω να το καταλαβαίνουν οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, ότι υπάρχει πάντα ο μεγάλος κίνδυνος, όταν οργανώνεται κανείς, και οργανώνεται επιπόλαια, το μόνο που  πετυχαίνει  είναι να εισάγει ένα νέο στρώμα "αφεντικών" ανάμεσα στον εργαζόμενο και την διοίκηση ή το κράτος: Τα αφεντικά του συνδικαλισμού που είναι χειρότερα από τα αφεντικά της διοίκησης, γιατί η διοίκηση εκμεταλλεύεται του εργαζόμενου τον ιδρώτα, ενώ αυτά τα άλλα αφεντικά εκμεταλλεύονται του εργαζόμενου την καρδιά και το μυαλό.


Και αυτή η δημοσιογραφία στην Ελλάδα; Ψάχνεις παραγράφους να βρεις το νόημα, ανάμεσα στο μόνιμο φρασεολογικό οικοδομικό σχέδιο του "υπογράμμισε ο τάδε", "τόνισε ο δείνα", και όλη αυτή τη γελοία φρασεολογική δομή που ακολουθούν σαν μέγα τροπάριο οι Έλληνες δημοσιογράφοι μέσα στην ανικανότητα τους... αλλά αυτό είναι από άλλο άσμα...

Τώρα, θυμήθηκα ένα τραγούδι που λέω με την κιθάρα συχνά...

Ο Τζόελ Εμάνουελ Χάαγκλουντ, επίσης γνωστός ως Τζόζεφ Χίλστρομ (7 Οκτωβρίου 1879 - 19 Νοεμβρίου 1915) ήταν ένας Σουηδός-Αμερικανός ακτιβιστής και στιχουργός, μέλος της IWW (Εργάτες Βιομηχανιών της Υφηλίου). Εκτελέστηκε καταδικασμένος για φόνο στις 19 Νοεμβρίου του 1915 μετά από μια δίκη της οποίας η νομιμότητα αμφισβητείται μέχρι τις μέρες μας. Μετά από την εκτέλεσή του, που το λαϊκό φολκλόρ θεωρεί δολοφονία, γνωστός πια ως Τζο Χιλ αποθανατίστηκε σε πολλά τραγούδια και μπαλάντες.

Ο Τζο Χιλ ήταν ένας πλανόδιος εργαζόμενος, ο οποίος κινήθηκε στις δυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας εμπορικά τραίνα, πηγαίνοντας από δουλειά σε δουλειά. Το 1914 βρήκε τον Χιλ να εργάζεται ως εργάτης στο Silver King Mine στην Παρκ Σίτι της Γιούτα, κοντά στο Σωλτ Λέηκ Σίτυ, όπου τα αφεντικά των ορυχείων, λέγεται, χρησιμοποίησαν την "δικαιοσύνη" για να τον σωπάσουν.

Το πιο γνώστό τραγούδι, "Τζο Χιλ", το τραγούδησε η Τζόαν Μπαέζ.

Τζο Χιλ

κλικ για mp3

I dreamed I saw Joe Hill last night, alive as you and me. Says I "But Joe, you're ten years dead" "I never died" said he, "I never died" said he. "The Copper Bosses killed you Joe, they shot you Joe" says I. "Takes more than guns to kill a man" Says Joe "I didn't die" Says Joe "I didn't die" "In Salt Lake City, Joe," says I, Him standing by my bed, "They framed you on a murder charge," Says Joe, "But I ain't dead," Says Joe, "But I ain't dead." And standing there as big as life and smiling with his eyes. Says Joe "What they can never kill went on to organize, went on to organize" From San Diego up to Maine, in every mine and mill, Where working men defend their rights, it's there you'll find Joe Hill, it's there you'll find Joe Hill! I dreamed I saw Joe Hill last night, alive as you and me. Says I "But Joe, you're ten years dead" "I never died" said he, "I never died" said he.

Ονειρεύτηκα πως είδα τον Τζο Χιλ το βράδυ εχτές, ζωντανό σαν εμένα κι εσάς. Λέω, "μα Τζο, είσαι δέκα χρόνια νεκρός" "ποτέ δεν πέθανα" είπε εκείνος, "ποτέ δεν πέθανα" είπε εκείνος. "Τα αφεντικά σε σκότωσαν Τζο, σε τουφέκισαν Τζο", λέω εγώ. "Χρειάζονται περισσότερα από όπλα για να σκοτώσεις ένα άνθρωπο" λέει ο Τζο "δεν πέθανα," λέει ο Τζο "δεν πέθανα." "Στην Σωλτ Λέηκ Σίτυ Τζο", λέω εγώ, Εκείνος να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι μου, "Σου φορτώσανε ενοχή για ένα φόνο," Λέει ο Τζο "μα δεν είμαι νεκρός," Λέει ο Τζο "μα δεν είμαι νεκρός." Και να στέκεται εκεί ολοζώντανος, χαμογελώντας με τα μάτια του. Λέει ο Τζο "Αυτό που δεν μπορούν ποτέ να σκοτώσουνε προχώρησε και οργανώνει, προχώρησε και οργανώνει." (τους εργαζόμενους) Από το Σαν Ντιέγκο μέχρι την Μέην σε κάθε ορυχείο και εργοστάσιο, Όπου οι εργαζόμενοι υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους, εκεί θα βρειτε τον Τζο Χιλ, εκεί θα βρειτε τον Τζο Χιλ, Ονειρεύτηκα πως είδα τον Τζο Χιλ το βράδυ εχτές, ζωντανό σαν εμένα κι εσάς. Λέω, "μα Τζο, είσαι δέκα χρόνια νεκρός" "ποτέ δεν πέθανα" είπε εκείνος, "ποτέ δεν πέθανα" είπε εκείνος.

Επί 60-80 χρόνια, τα περισσότερα στον εικοστό αιώνα, οι εργαζόμενοι άνθρωποι όχι μόνο στην Αμερική, αλλά σε όλο τον κόσμο, όπου βρισκόντουσαν παχύσαρκα αφεντικά που θρεφόντουσαν από τις ισχνές σάρκες αυτών που καταδυνάστευαν, οι καθημερινοί άνθρωποι σαν εσάς και εμένα πολέμησαν θυσίασαν τα πάντα, έχασαν την ζωή τους και έγιναν πρόσωπα με μάτια που μας κοιτάζουν με αξιοπρέπεια μέσα από μαυρόασπρες φωτογραφίες.

Από τα εργοστάσια της βιομηχανικής επανάστασης στην Βρετανία μέχρι τους αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα στον νότο των ΗΠΑ τη δεκαετία του '60, οι άνθρωποι δίκαια κατέκτησαν τον μισθό των σημερινών τους δικαιωμάτων.

Τώρα καλούμαστε να υπερασπίσουμε τις απεργίες και αγώνες στην Ελλάδα του σήμερα, που διακόπτουν την κίνηση τροφίμων, σοδιάς, και ανθρώπων -και ακόμα δεν ξέρω με πια επίσημη δικαιολογία.

Θα αντιγράψω εδώ κάτι που έγραψε ο Locus Publicus στην ανάρτησή του στις 22 Νοεμβρίου: "Ατέλειωτο το πλιάτσικο" : "Το ελληνικό piggy έσκασε απο φαί. Έφαγε, έφαγε και έσκασε στην ανηφόρα το καυμενούλι, προσπαθώντας να καταβροχθήσει και τη τετραόροφη τούρτα με το κερασάκι... "

Μετά από 30 χρόνια φαγοπότι από τα λεφτά που έξυπνα έδιναν οι τραπεζίτες της Ευρώπης, η Ελλάς ψήφισε έναν άνθρωπο που μόνο μια αμοιβάδα δεν θα είχε καταλάβει  τον Σεπτέμβριο του 2009 ή ότι έλεγε ψέματα ή ότι είναι ηλίθιος. Επί 30 χρόνια  η πλειοψηφία φοροδιέφυγε. Πήραν ότι μπορούσαν και αγνόησαν ότι δεν είχε σχέση με τον ατομικισμό τους, οι περισσότεροι, σε όλα τα επίπεδα. Τώρα έχουμε νέους αγώνες...

Ζητώ συγγνώμη αν, θέλω δε θέλω, δεν έχω άλλη εκλογή από το να ρωτήσω μήπως οι οργανωτές αυτών των κινητοποιήσεων μαγαρίζουν τη μνήμη των εργαζόμενων που ήρθαν και αγωνίστηκαν πριν από αυτούς. Aleka Go Home! (and stay there!)