Όταν ήμουνα
μικρούλης και μου λέγανε "να τα εκατοστίσεις!" ποτέ δεν περίμενα ότι
θα έβγαζα την ευχή αληθινή στα 52 μου!
(ξέρετε τι νούμερο
ανάρτηση είναι η σημερινή;;;)
Και εις την
ευτυχή αυτή στιγμή, και για να μην νομίζετε, λόγω της πρόσφατης ανάρτησης, ότι μόνο ο Τζάκσον Πόλλοκ μου
μιλάει στην καρδιά από τους καινούργιους, και για να μην νομίζετε ότι δείχνω
προτίμηση στο Met της
Νέας Υόρκης από το MFA της Βοστώνης, ορίστε η δουλειά του Σκοτ Πράϊορ. Ελπίζω να σας αρέσει!
ΥΓ. Ευχαριστώ Αθεόφοβε και Βάσσια, latecomer, ria, Δείμε του Πολίτη, ellinaki, Locus Publicus, AdeGia, Roadartist, Glam, NdN, Vassper, Eskarina, Αντρέα Κ., Α.Παππαγιάννη και Scarlet!
ΥΓ. Ευχαριστώ Αθεόφοβε και Βάσσια, latecomer, ria, Δείμε του Πολίτη, ellinaki, Locus Publicus, AdeGia, Roadartist, Glam, NdN, Vassper, Eskarina, Αντρέα Κ., Α.Παππαγιάννη και Scarlet!
Με τον ρεαλισμό που κάνει ένα
ζωγραφικό πίνακα να δίνει περισσότερα στις αισθήσεις από μια φωτογραφία
-διδάσκοντας ότι η πραγματικότητα όπως την βλέπει η ψυχή είναι περισσότερο
πολύπλευρη από την πραγματικότητα όπως την βλέπουν τα μάτια.
Η ατμόσφαιρα των προαστίων της
Νέας Αγγλίας -θυμίζει Κυριακή πρωί, περιμένοντας την Κυριακάτικη εφημερίδα Boston Globe που ζυγίζει ένα τόνο με όλα τα ένθετα και θα την διαβάζουμε όλο αυτό το
ηλιόλουστο πρωινό -αίσθηση σαν μέσα Απριλίου... ίσως αρχές
Μαΐου.
Η ζωή θα κυλήσει για τα επόμενα 30 χρόνια στην Αμερικανική πραγματικότητα, μακριά από την πολύπλοκη σημαντικότητα των ημερών του ηλικιωμένου κόσμου που οι παππούδες και οι γιαγιάδες άφησαν στην άλλη μεριά του ωκεανού, για αυτό το ζευγάρι και τα παιδιά τους που δεν έχουν ακόμα γεννηθεί την ώρα της δημιουργίας αυτού του έργου.
Σκοτ Πράϊορ
[Αμερικανός ζωγράφος της σχολής ρεαλισμού, γεννήθηκε το 1949]
Νάνυ και Ρόουζ (1983)
Λάδι σε καμβά
172 x 151 cm Δείνει την εμπειρία/αίσθηση φυσικού μεγέθους όταν στέκεσαι μπροστά από το έργο.
Μουσείο Καλών Τεχνών (MFA), Βοστώνη
Η Νάνυ (Nanny) είναι η σύζυγος του Πράϊορ, η καλλιτέχνης Νάνυ Βόνεγκατ, κόρη του συγγραφέα Κερτ Βόνεγκατ. Η Ρόουζ (Rose) είναι ο σκύλος τους.
αργότερα,
Σκοτ Πράϊορ
Νάνυ και Μαξ (1984)
Λάδι σε καμβά
148 x 137,2 cm
Σκοτ Πράϊορ
Νάνυ και Έζρα στην κουζίνα (1988)
Λάδι σε λινό
220 x 165 cm
Η Νάνυ Βόνεγκατ,
φωτογραφημένη μπροστά από την δική της δουλειά, το 2004
Δεν πιστεύω ότι:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) αυτά είναι πίνακες κι όχι φωτογραφίες
β) ότι τώρα τα έχεις κατοστήσει
γ) ότι είσαι τόσο χρονών, μεγάλωσες πολύ.
Αγαπητέ Δήμο,
ΑπάντησηΔιαγραφήα) ούτε εγώ το πίστευα όταν πρωτοστάθηκα μπροστά τους, στο μουσείο καλών τεχνών!
β) και κατά τον Σεπτέμβριο-Οκτώμβριο του χρόνου, νάμαστε καλά, μπορεί και διακόσια!
γ) 52 και περπατάω τα 18! ναι.
Είδες πως χωρίς να το καταλάβεις έφτασες ήδη τα 100 και απ΄ότι βλέπω προχωράς ακάθεκτος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται πως βοηθά ο καθαρός αέρας του βουνού!
Ο Σκοτ Πράϊορ πάντως μου φαίνεται ότι είναι φίλος σου και μας βάζεις τόσους πίνακες του, που δεν έχουν και πολλά πράγματα να προσφέρουν σε αυτό το είδος της ρεαλιστικής τέχνης που είδαμε και πάθαμε μετά από μερικούς αιώνες να απαλλαγούμε!
Ω, Αθεόφοβε, ακάθεκτος, ακάθετος και ανοριζόντιος! κάθε φορά που γυρνάμε από περίπατο στο βουνό είμαι γεμάτος ιδέες. Τώρα τελευταία έχω 3-4 αναρτήσεις έτοιμες στη σειρά! Ανησυχώ! Επίσης οι πελάτες μου ανησυχούν, αλλά ευτυχώς δεν μπορούν να διαβάσουν Ελληνικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να ήταν φίλος μου! Πάντως ένα ενδιαφέρον πράγμα είναι ότι: ενώ όταν κοιτάω κλασσική τέχνη από Αναγέννηση, Ολλανδική, μέχρι Ιμπρεσιονισμό, η εμπειρία λειτουργεί και με τον κλασσικό μηχανισμό, όταν πρωτοείδα μπροστά μου το Νάννυ και Ρόουζ λειτούργησε όπως όταν βλέπω ένα Πόλλοκ, ή Κλιντ -ενστικτωδώς. Το οποίο είναι περίεργο όταν υπολογίσει κανείς το γεγονός ότι είναι αυτός ο νέος Αμερικανικός ρεαλισμός σαν μια απλή φωτογραφία. Εκ πρώτης όψεως. Αλλά είναι; Σαν φωτογράφος, μπορώ να σου πω ότι υπάρχουν σημαντικές οπτικές διαφορές μεταξύ ενός πίνακα του Σκοτ Πράϊορ και του ίδιου πίνακα αν είχε φωτογραφηθεί με φωτογραφική μηχανή από την συγκεκριμένη γωνία. Και οι διαφορές αυτές ιδανικοποιούν την εικόνα με τρόπους που το μάτι δεν μπορεί να πιάσει συνειδητά. Αυτές οι σημαντικές "αόρατες" διαφορές είναι αυτό που δίνει αξία στην εργασία του Πράϊορ. Δίδαξα φωτογραφία επί 16 χρόνια στην Βοστώνη, συνεχώς, και σε κάθε καινούργια ομάδα μαθητών ξεκίναγα από την δουλειά του Πράϊορ για να εξηγήσω τι ΔΕΝ μπορούν να κατορθώσουν οπτικά οι φωτογραφικοί φακοί των διαφόρων εστιακών αποστάσεων, και, έτσι, να ξεκινήσω την ανάλυση των φωτογραφικών φακών και πως μπορεί ένας φωτογράφος να τους χρησιμοποιήσει σαν εργαλεία, ώστε, σε συνδυασμό με το φως, να ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ να φτάσει στο επίπεδο του Πράϊορ... Με άλλα λόγια, εμένα μ' αρέσουνε οι πίνακές του :-)
Πρώτον, sorry, αλλά δεν μου αρέσουν τα έργα :-(
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερον, τι γιορτάζουμε;
Χρόνια πολλά (για ότι προκύψει) :-)
Τρίτον, διαπιστώνω ότι πραγματικά έχεις γράψει αρκετά!!!!!
Φιλιά
καλή εβδομάδα
:-)
Από ότι καταλαβαίνω έχεις γενέθλια σήμερα;; Κλείνεις τα 52; Να τα εκατοστήσεις να είσαι δυνατός, με υγεία και αγάπη! Μου αρέσουν τα έργα του, με κερδίζει αυτός ο ρεαλισμός. Όσο για τα posts σου, ευχές να αυξάνονται :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά βρε Δημήτρη να είσαι πάντα καλά! Και να τις χιλιάσεις τις αναρτήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πίνακες απίστευτοι! μου θυμίσανε λιγάκι τον Gerhard Richter που είχα δει στο MoMa πριν από κάποια χρόνια, μονάχα που εκεινού ήτανε σαν πιο "θολές" φωτογραφίες.
Φίλε Δημήτρη χρόνια σου πολλά, με υγεία και δημιουργία, και μην βιάζεσαι να μεγαλώσεις άλλο, μπορεί να βγεί και το φάρμακο της αθανασίας και να μείνουμε στα μπλόγκ να γράφουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποθέτω πως επειδή είσαι φωτογράφος βλέπεις πράγματα που εμείς δεν βλέπουμε. Εμένα μου αρέσουν οι πίνακες που στόχο τους έχουν την "αισθητική", είτε μια κοινωνίας, είτε ενός πολιτισμού, είτε μιας εποχής. Ο ζωγράφος σου πάντως είναι πολύ φωτογραφικός.
Το Sunday Boston Globe δεν είναι τεράστιο και ασήκωτο πιά, τα ένθετα έγιναν κουπόνια, το κομμάτι με τα φιλοσοφικά κείμενα εξαφανίστηκε, το άλλο με τις δουλειές, το Jobs Wanted, που κάποτε ήταν πάνω απο 100 σελίδες μετακόμισε κι αυτό στο ιντερνετ, αλλά το MFA παραμένει ακόμα ενα σπουδαίο μουσείο. Ανώτερό του βέβαια, σε συλλογές και πλούτο, το Μέτ της Νέας Υόρκης.
Nα σου ευχηθώ λοιπόν, χρόνια πολλά, και πολλά καλά πόστ. Υποθέτω πως την αποκλειστικότητα της Νέας Αγγλίας την κρατάω εγώ:)
το επόμενο βήμα, είναι να τα χιλιάσεις!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήτι υπέροχοι πίνακες!!!
Tantiii auguriii a te !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήChe bella eta.Disegniavo libri per ragazzi tra 7 e 10,ai Paesi Bassi.
Ο Πολλοκ ειναι ο πιο κοντινος μου γιατι σαν τους πινακες του ειναι το μυαλο μου.Αν και τελευταια παω προς τον Κλιμντ,ετοιμος να κραυγασω.
Βάσσια, χαίρομαι που σε "βλέπω" και πάλι! και σόρυ που δεν σου αρέσουν τα έργα :-( Αυτό που ξέρω ότι λείπει εδώ είναι η εμπειρία του να το δει κανείς μπροστά του στο φυσικό του μέγεθος, με τα χρώματα και φως που αδύνατον να αποδοθούν ψηφιακά... το ίδιο πρόβλημα και στο προ-προηγούμενο ποστ για τον Τζάκσον Πόλλοκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερον, γιορτάζουμε τα 100 (ε-κ-α-τ-ό) ποστ τα οποία, σχεδόν αλλά όχι ακριβώς, συνέπεσαν με τα 26x2 μου χρόνια! Και σ' ευχαριστώ και για τα δύο, για τις ευχές!
Τρίτον, όσα περισσότερα μοιράζεται με τους φίλους του κανείς, τόσο ανακαλύπτει πόσα πολύ περισσότερα υπάρχουν για το μέλλον!
Καλή βδομάδα! :-)
Roadartist σ' ευχαριστώ! είναι μέρες που έκλεισα τα 52 και σήμερα το εκατοστό ποστ, και του χρόνου νά 'μαστε όλοι καλά! Από φυσικού, λόγω καταπληκτικής χρήσης του φωτός, της ατμόσφαιρας και των χρωμάτων τα έργα αυτά ξεπερνούν τον ρεαλισμό μιας φωτογραφίας. Είναι υπέροχο να στέκεσαι μπροστά τους. Και έχω τόσα θέματα στο μυαλό μου -εσείς να θέλετε να διαβάζετε, κι εγώ γράφω, μέσα σ' αυτήν την υπέροχη συντροφιά!
Κωστή, σ' ευχαριστώ, και στα δικά σου! (και στα 100 ποστ και τούς 52 Μάϊδες! -αν και για τους 52 Μάϊδες καμία ανάγκη βιασύνης: εγώ, όπως βλέπεις από την απάντησή μου στη Βάσσια έχω ανακαλύψει την σοφία του 26 x 2! και μια μέρα, εικοσπεντάχρονος τρείς φορές, ελπίζω!) Δεν έχω δει Richter, νομίζω... θα τον ψάξω!
Locus μα φυσικά! μετράω σε σένα να μου την προσέχεις! Απ' το Cape Ann ως το Newport, και απ' το Plymouth ως το Stockbridge! Και τώρα, χειμώνα καιρό, ρίχνε και καμιά επιτήρηση στα χιονοδρομικά κέντρα του New Hampshire!
Φανταζόμουνα ότι ο κυριακάτικος Boston Globe θα πρέπει να έχει υποστή σοβαρή δίαιτα... Πάντως θυμάμαι τότε, το 1983 που έμεινα στη Newbury Street στο Back Bay, και το 90 στη Marborough Street, Κυριακή πρωί με την εφημερίδα στο διαμερισματάκι... Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τα Κυριακάτικα πρωινά σε ωραία ξενοδοχεία 200 μίλια νοτιοδυτικά με τους New York Times! Πάνε αυτά. Έχω απαντήσει σε αγγελίες για δουλειά από τον Boston Globe... interviews... αν και οι καλύτερες αγγελίες για μένα ήταν στο περιοδικό AdWeek που έβγαινε την Πέμπτη και έτρεχα στα γραφεία να δώ τις αγγελίες πριν βγούν οι κόπιες στο πεζοδρόμιο...
Και το MFA, για την τιμή των όπλων της Bean Town! Φυσικά έχεις δίκιο ότι ένα ολόκληρο Σάββατο στο Met είναι άλλη υπόθεση!
ria, χαίρομαι που σου αρέσουν! και σ' ευχαριστώ! Πάντα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο, και φαίνεται το κάνω ανάρτηση-ανάρτηση! Φιλιά.
AdeGia grazie caro amico!
Χά! ...Paesi Bassi...
Ένα καλό που βγαίνει από την Κραυγή όσο περνάει ο χρόνος, είναι η σκέψη του ότι, αν από τότε είχε τέτοια επίδραση η κοινωνία σε ένα άνθρωπο, και υπάρχει η κοινωνία ακόμα μετά από τόσες δεκαετίες, μπορεί ίσως να μην μαθαίνουμε, αλλά τουλάχιστον μπορεί και να μην αυτοεξοντωθούμε μια και υπάρχουμε ακόμα, ώστε τα εγγόνια μας επίσης να μπορούν να κοιτάνε Κλιμντ! Αν και αργά η γρήγορα κάποιος θα παρατηρήσει ότι οι τοίχοι των τρελοκομείων είναι μεν ορατοί και σταθεροί, αλλά δεν είμαστε πλέον σίγουροι ποιοί είναι μέσα και ποιοί απ΄ έξω!
Νά 'σαι καλά!
Τότε, αν πέσω πάνω στα έργα σε έκθεση, θα τα προσέξω και ίσως αλλάξω γνώμη. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και γνωρίζω το γούστο μου, που δεν έχει καμία σχέση φυσικά με την αξία του κάθε καλλιτέχνη.
:-)
Καλησπέρα