Χοιρινό και Ρύζι

Όσοι θυμούνται το τραγούδι Warewolves of London ίσως να θυμούνται μια στροφή που λέει:

I saw a werewolf with a Chinese menu in his hand

walkin' through the streets of Soho in the rain.

He was lookin' for α place called Lee Ho Fook's,

gonna get a big dish of beef chow mein.

...και ίσως μερικοί να κατάλαβαν ότι το Lee Ho Fook  ήταν ένα κινέζικο εστιατόριο στο Soho του Λονδίνου.

Αυτό όμως δεν είναι όλο: Το Lee Ho Fook, μεγάλο, σε δύο ορόφους, με πλούσιο μενού, θεωρείτο επί δεκαετίες το καλύτερο Κινέζικο εστιατόριο του Λονδίνου. Μετά άλλαξε ιδιοκτησία και πήρε την κατηφόρα, μέχρι που πρόσφατα έκλεισε.

Αλλά ούτε και αυτό είναι όλη η ιστορία. Λίγοι ξένοι το ξέρουν αυτό, αλλά, εμείς οι μια-φορά-κι ένα-καιρό ντόπιοι ξέραμε ότι, περπατώντας ανατολικά και στρίβοντας την γωνία βόρεια προς την Shaftesbury Avenue έπεφτες σε μια μικρή τρύπα με 5 τραπέζια που λεγόταν επίσης Lee Ho Fook. Και εκεί, στο μικρό Lee Ho Fook μπορούσες να παραγγέλλεις μόνο τρία πράγματα: Ψητό Χοιρινό και Ρύζι, Ψητή Πάπια και Ρύζι, ή Ψητό Χοιρινό, Ψητή Πάπια και ρύζι.

Την πρώτη φορά που έφαγα Κινέζικο φαγητό ήταν Ψητό Χοιρινό και Ρύζι, σε αλουμινένιο κεσέ take away (πού το έπαιρνες και έφευγες). Είχαμε στείλει έναν της ομάδας να φέρει να φάμε, καθώς εμείς στο σχολειό στο Covent Garden συνεχίζαμε τα γυρίσματα, στο τέλεια χτισμένο σκηνικό μας μέσα στην πρώην αποθήκη χονδρικής πώλησης μπανάνας, με μια μηχανή Mitchell BNC, την μηχανή με την οποία γυρίστηκαν τόσα από τα '30 ως τα '60... και ο Πολίτης Κέην... και η οποία έδωσε τον μηχανισμό της στην κορούλα της, την Panaflex Panavision.

Όταν επέστρεψε είχε φέρει μαζί του μπόλικα ψητά με ρύζι για όλους και μόνο ξυλάκια. Και έτσι, την πρώτη φορά που έφαγα Κινέζικο, στα όρθια μέσα στο στούντιο μεσάνυκτα, έμαθα από ανάγκη να χρησιμοποιώ ξυλάκια. Καθοριστική στιγμή της ζωής.

Από τότε τακτικότατα έμπαινα στην τρύπα με τα 5 τραπέζια, τα οποία τα μοιραζόσουνα με άλλους, και παράγγελνα το Ψητό Χοιρινό μου με Ρύζι, και έβαζα και λίγη Κινέζικη σάλτσα τσίλι στην άκρη του πιάτου να βρέχω τα ξυλάκια. Και τσάι, φυσικά.

Το μικρό Lee Ho Fook είναι μια από τις αγαπητές, ζεστές αναμνήσεις της ζωής μου, όπως είναι και η ανάμνηση του Κινέζικου take away στο studio. Το βράδυ που τελειώναμε τα γυρίσματα μιας ταινίας προσθέταμε και Γαλλική σαμπάνια που συνόδευε το Κινέζικο από χάρτινα ποτηράκια...

Όταν πήγα στην παλιά γειτονιά από την Αμερική το 1999 για το Millennium, το μικρό Lee Ho Fook είχε μεγαλώσει παίρνοντας και την διπλανή τρύπα και προσθέτοντας άλλα 6 τραπέζια. Το μενού και η ποιότητα ήταν η ίδια. Όταν ξαναπήγα να φάω τον Απρίλιο του 2008, δεν υπήρχε πια.