Τζάμπα!

 

Φεύγαμε από την Ανκόνα για Πάτρα μιάμιση μεσημέρι με το Hellenic Spirit. Μη το είδατε, μη το απαντήσατε το παπόρι. Στις δυόμιση κατέπλευσε το Olympic Champion, αδελφό του Spirit. Μας είπανε να πάμε με το αυτοκίνητο στην ουρά στις τρεις. Από τις τρεις ως τις τεσσερσίμιση περιμέναμε στον ήλιο, τέσσερεις ουρές αυτοκίνητα, και μια ουρά τροχόσπιτα και δυό ουρές φορτηγά. Ούτε αξιωμάτικός, ούτε πλήρωμα, ούτε της ΑΝΕΚ ούτε του λιμανιού. Καμία πληροφορία. Καμία κίνηση έξω ή μέσα στο καράβι. Τηλεφωνήσαμε στα γραφεία δυό φορές και τις δυό φορές είπανε ότι …μα επιβιβάζονται τώρα. Τους απαντήσαμε ότι όχι, είμαστε στην ουρά και δεν κουνιέται τίποτα. Καμιά απάντηση. Έκλεισε το τηλέφωνο.

Στις έντεκα το πρωί όταν είχα πάει όπως πάντα να κάνω το τσεκ-ιν μου ζητήσανε και το βιβλίο του αυτοκινήτου. Πήγα πίσω στο πάρκινγκ και τους το έφερα. Με χαμόγελο και από περιέργεια ρώτησα τον κύριο που το κοιτούσε, δεκάξι χρόνια δεν μου το ‘χατε ζητήσει. Άλλαξαν οι κανονισμοί; Η απάντηση ήταν ότι δεν είναι αλήθεια, πάντα το ζητάνε. Α… απάντησα, δηλαδή εννοείτε ότι είτε είμαι τρελός είτε λέω ψέματα; Ποιο απ’ τα δύο; Δεν έλαβα ανταπάντηση.

Κατά τις δύο, παρκαρισμένοι στην σκιά πίσω από τα εισιτήρια, πριν μας στείλουνε να περιμένουμε στο λιμάνι στον ήλιο επί μιάμιση ώρα αργότερα, πήγα σε ένα μπαράκι στο πάρκινγκ και ζήτησα μια πίτσα και μια κόκα-ζέρο. Μου δώσανε την κόκα και την άρχισα καθώς περίμενα την πίτσα. Ήρθε η πίτσα σε πορσελάνινο πιάτο. Παρακάλεσα τον ευγενέστατο νεαρό να μου δώσει χάρτινο πιάτο για να την πάω στο αυτοκίνητο. Μου απάντησε βεβαίως, με χαμόγελο. Την έδωσε στη μαμά του (μάμα μία), που τον βοηθούσε, και η μάμα μία πήρε την πίτσα μου στα από πίσω που δεν έβλεπα. Επέστρεψε με ένα μικρό χάρτινο σακουλάκι από αυτά που βάζουν μισή μερίδα πατάτες. Είχε κόψει την πίτσα των 25 εκατοστών σε τέσσερα κομμάτια, είχε ακουμπήσει δυό-δυό, πλευρά ντομάτα-μοτσαρέλα να εφάπτεται στην άλλη πλευρά ντομάτα μοτσαρέλα και τα δύο ζεύγη το ένα πάνω στο άλλο, τα είχε τυλίξει ρολό και τα είχε ζουλήξει να χωρέσουν στο σακουλάκι. Προσπάθησα να ξεχωρίσω τις φέτες αλλά δεν ξεχωρίζανε πια. Άφησα το σακουλάκι με τον πολτό πίτσας, την μισοτελειωμένη κόκα και τις χαρτοπετσέτες στο γκισέ και έφυγα. Ούτε κουβέντα δεν είπα ούτε μου είπαν κουβέντα ο νεαρός και η μάμα μία.

Δεν πειράζει, σκέφτηκα, τυρόπιτα Ελληνική στο καράβι. Τέσσερεις ώρες αργότερα πήρα τυρόπιτα στο καράβι. Τρίγωνη και πολύ λεπτή. Την έφαγα. Τι είχε μέσα η τυρόπιτα; Ρώτησα τον μπάρμαν. Α, μου απάντησε, δε είναι τυρόπιτα, είναι γραβιερόπιτα από την Κρήτη. Έχετε φάει γραβιερόπιτα; Εγώ έφαγα μία. Ταιριάζει πολύ με Maalox, το οποίο μετά απαλύνει την καούρα στον οισοφάγο και το στομάχι.

Ρώτησα μα πως και τις πουλάνε αυτές. Απάντηση: οι ξένοι δεν ξέρουν τι είναι τυρόπιτα και την τρώνε.

Πήγα να πληρώσω και μπροστά μου ήταν ένας φορτηγατζής, χωρατατζής που έλεγε στον μπάρμαν ότι θα τον πληρώσει με δολάρια, αλλά απλά κάνανε πλάκα. Όταν ήρθε η σειρά μου έμαθα ότι το καράβι είχε πρόβλημα και δεν δουλεύει το μηχάνημα για τις πιστωτικές κάρτες. Α, του λέω δεν έχω Ευρώ μετρητά και μετά θυμήθηκα και έβγαλα ένα δεκαδόλαρο. Το κοίταξε χαμογελώντας και μου είπε ότι μπορώ να πληρώσω στο επόμενο ταξίδι. Το επόμενο πρωί πήγα να τον πληρώσω για το χθεσινό, με Ευρώ της Μαργαρίτας και εκείνος γελώντας μου είπε ότι δεν ξέρει περί τίνος ομιλώ. Τον ευχαρίστησα και του είπα να ‘ναι καλά.

Εν τω μεταξύ, την προηγουμένη, μετά την επιβίβαση είχα πάει στην τράπεζα δίπλα στην ρεσεψιόν αλλά δεν δουλεύανε τα μηχανήματα να πάρω μετρητά. Μια κυρία πίσω μου άρχισε να ωρύεται στον αξιωματικό στο γκισέ, σε πολύ προσωπικό τόνο, ότι και εκείνη και τα παιδιά της πεινάνε και δεν παίρνουν κάρτες τα εστιατόρια και τα μπαρ. Ευγενικά της είπα ότι καταλαβαίνω ακριβώς πως αισθάνεται και συμφωνώ και έχει δίκιο, αλλά, από εμάς εδώ, ο μόνος ο οποίος δεν φταίει σε τίποτα είναι ο αξιωματικός στο γκισέ της τράπεζας. Εκείνη την στιγμή αν έβαζα υποψηφιότητα για κάτι, όλο το πλήρωμα θα με ψήφιζε.

Τότε, πίσω, στο λογιστήριο, ένας αρσενικότατος Ελληναράς τους έβριζε όλους στην διαπασών για τη καθυστέρηση. Ευγενέστατα προσπαθούσαν να τον παρακαλέσουν να μην φωνάζει. Και εκείνος με υψηλότερη φωνή απάντησε, δηλαδή τι θα κάνετε; Θα με πετάξετε στη θάλασσα;

Στην καμπίνα, στο ταβάνι, εκεί που συνήθως έχει το αιρκοντίσιον είχε μια τρύπα. Κάλεσα και ήρθε μηχανικός ο οποίος μου εξήγησε ότι τα αιρκοντίσιον δεν λειτουργούν και τα έχουν βγάλει για να έρχεται τουλάχιστον, από την τρύπα, ο λίγος αέρας που κυκλοφορεί στις σωληνώσεις. Πατέντα. Τον ευχαρίστησα και του είπα ότι είναι εμφανέστατο ότι τριάντα πλήρωμα κάνουν την δουλειά για εκατό, ότι δεν αρκεί το πλήρωμα, και αναρωτήθηκα μήπως η ΑΝΕΚ ετοιμάζεται να πουληθεί. Ο μηχανικός με παρακάλεσε να το γράψω αυτό σε ένα γράμμα και να το στείλω στην ΑΝΕΚ.

Το επόμενο πρωί, ανακοίνωση. Μπρέκφαστ ιζ φρή. Τζάμπα το πρωινό. Όλο το πλοίο έτρεξε να φάει τζάμπα πρωινό, χίλιοι και βάλε νοματαίοι. Η ανακοίνωση δεν είπε κάτι όπως φερ’ ειπείν, λόγω της χθεσινής καθυστέρησης και ταλαιπωρίας η ΑΝΕΚ προσφέρει το πρωινό δωρεάν. Απλά λέγανε τζάμπα πρωινό. Κανείς Ιταλός, Γερμανός, Αυστριακός, Γάλλος, Άγγλος, Ολλανδός ή Πολωνός δεν καταλάβαινε γιατί το μπρέκφαστ είναι φρη. Απλά το τρώγανε. Αλλά, χωρίς σωστή επικοινωνία, τζάμπα το τζάμπα πρωινό. Μόνο μια Ελληνική φωνή άκουσα να λέει, στα ρωμαίικα, στην συμβία του, κοίτα οι μαλάκες δίνουν και τζάμπα πρωινό.

ΥΓ. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο, από τις τρεις εταιρείες στην Αδριατική, η καλύτερη είναι η ΑΝΕΚ, δεύτερη η Σούπερφαστ και η Μινόαν/Γκριμάλντι είναι σκατά.

Φεύγοντας από την Ανκόνα, το Μόντε Κόνερο:

Βλέπετε τις κηλίδες στον ήλιο, μέση-δεξιά;

Sun spots

Η Γη είναι μικρότερη από την κάθε "κηλίδα".

Δεν ματακινούνται τα χρυσά σύννεφα και ο ήλιος. Το καράβι κινείται.
Και από πάνω, ο Κώστας.

Αργότερα το επόμενο βράδυ,

πάνω από τον Υμηττό, πέντε το πρωί.

Η Γη βουρλίζεται, αλλά το σύμπαν παραμένει...

(ίσα-ίσα που τα καταφέρνει)

~~~

Άλλη μια φωτογραφία,

1. Όπως βγήκε από την μηχανή,

2. Ένα βήμα λίγων διορθώσεων,

3. Δεύτερο βήμα περισσότερων διορθώσεων.

Στην λήψη προτίμησα να υποεκθέσω λίγο, γιατί πάντα κάποια λάμψη κάπου μπορεί να υπερεκτεθεί,
και ενώ από υποέκθεση διορθώνεις ανετότατα προς τα "πάνω",
από υπερέκθεση δεν διορθώεται τίποτα προς τα "κάτω".

Η πρώτη διόρθωση το φέρνει περισσότερο "αληθινό"
και η δεύτερη το φέρνει περισσότερο εντυπωσιακό.

~~~

Γέφυρες

Για να φτάσει κανείς κάπου,
πρέπει πρώτα να ξεκινήσει από κάπου αλλού

 

  

Τις πτήσεις Μπολόνια-Φρανκφούρτη-Μαϊάμι, Βοστόνη-Φρανκφούρτη-Μπολόνια,

τις έκλεισα τον Αύγουστο.

Τον Σεπτέμβριο η Λουφτχάνσα ακύρωσε την πτήση μας από Μπολόνια και μας έβαλε σε άλλη πτήση που θα έφτανε στην Φρανκφούρτη μιάμιση ώρα αφού θα είχε φύγει η πτήση μας για το Μαϊάμι. Πήρε 40 (σαράντα) λεπτά στο τηλέφωνο να καταλάβει η Λουφτχάνσα ότι η πτήση μας έπρεπε να φτάσει στην Φρανκφούρτη ΠΡΙΝ φύγει η επόμενή μας πτήση για Μαϊάμι. Μετά, με λύπη ο υπάλληλος μου είπε ότι δεν υπάρχει νωρίτερη πτήση και του είπα ότι έχω μια ιδέα! Γιατί δεν μας βάζουν σε πτήση το προηγούμενο απόγευμα και να πληρώσουν το ξενοδοχείο μας μέχρι να φύγουμε για το Μαϊάμι την επόμενη μέρα; Καλή ιδέα! Είπε η Λουφτχάνσα!

Σε αυτήν την γρήγορη επίσκεψη στην Γερμανία μας έκανε τρομερή εντύπωση πόσο ευγενικοί, χαρούμενοι και χαμογελαστοί ήταν όλοι, σε βαθμό υπερβολικό. Μετά από λίγες ώρες συναντήσαμε τον πρώτο κατσούφη άξεστο, αλλά, ως επί το πλείστον, απορήσαμε λίγο με την χαρούμενη ευγένεια.

Α! και, ο σερβιτόρος ξέχασε το άπλ-στρούντλ μου και ήταν απαρηγόρητος μέχρι που του είπα δεν πειράζει εξυπηρετήσατε καλά τόσους όλη μέρα, και του έδωσα ένα καλό πουρμπουάρ. Το αρνήθηκε λέγοντας ότι δεν συνηθίζει να παίρνει πουμπουάρ όταν δεν κάνει καλά την δουλειά του και του απάντησα ότι δεν συνηθίζω να μην σέβομαι μια ολόκληρη μέρα ενός ανθρώπου που εξυπηρετεί άλλους, κάμποσοι εκ των οποίων δεν το αξίζουν. Επέμεινα και το δέχτηκε.

Μάθημα πρώτον: Αν θέλεις σνίτσελ Βιενουά, πήγαινε στην Βιέννη.

Ο μόνος λόγος για να περάσει κανείς από το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης είναι τα Πρέτσελς.

Αυτά είναι από το "παραδοσιακό" αρτοποιείο μαζικής παραγωγής με πολλά σημεία σε όλο το αεροδρόμιο.

Το άλλο πρέτσελ που έφαγα από καροτσάκι έξω, ήταν καλύτερο.

Τα πρέτσελς τους, που στην Γερμανία τα λένε μπρέτζελ, είναι σχεδόν όσο καταπληκτικά όσο του Μπρούκλιν*.

Αλλά, υπάρχει και άλλος λόγος. 

Εκείνος που με έκανε να κλείσω για το Μαϊάμι την Λουφτχάνσα από την Φρανκφούρτη:

Η Λουφτχάνσα, ή, όπως την λέω εγώ χαϊδευτικά, η Λουφτβάφε,

είναι η μόνη που έχει το τελευταίο μοντέλο Μπόινγκ 747-8

* Για περισσότερες λεπτομέριες περί πρέτσελ, δείτε τα σχόλιά μας με την Scarlett στην προηγούμενη ανάρτηση.

Αν κατά τις δεκάμιση ώρες πτήσης χαλάσει το σύστημα διασκέδασης και κινηματογραφικών ταινιών επί τέσσερεις κάπου ώρες, μην περιμένετε ότι οι αεροσυνοδοί της Λουφτβάφε (που είναι όλες από ένα μέτρο κι' ογδόντα μέχρι δύο μέτρα και κάτι) θα ενδιαφερθούν για τα προβλήματα του λαουτζίκου. Το σύστημα θα αυτο-διορθωθεί από μόνο του μετά από καμιά εικοσαριά αυτόματες επανεκινήσεις καθώς οι Βολκύρε πίνουν καφέ με τραβηγμάνη την κουρτίνα...

Από την Φρανκφούρτη μέχρι το Μαϊάμι!

Αν προσέξατε ότι τα αυτοκίνητα εδώ στο Μαϊάμι δεν έχουν πινακίδες μπροστά,

αυτό είναι επειδή στη Φλόριδα έχουν μόνο μία πινακίδα πίσω,

όπως παλιά ήταν και στην Μασσαχουσέτη.

Οταν φτάσαμε σπίτι στο Duck Key είχε αέρα.

Αλλά το επόμενο πρωί έπεσε και είχε ήλιο.

Για να πάμε μέχρι το Key West!

Από την γέφυρα των 13 χιλιομέτρων:

Η παλιά γέφυρα του σιδηρόδρομου, τώρα εγκαταλελειμένη.

Αριστερά ο Ατλαντικός, δεξιά ο κόλπος του Μεξικού.

Key West!

Η Μαργαρίτα και η μητέρα του αδελφικού φίλου του Κώστα, του Τζάστιν, η Λωρήν.

Εδώ, η Λωρέν Μπακώλ κάθεται σε ένα πιάνο και κοιτά τον άνθρωπο που έπρεπε, χρόνια αργότερα, να πάρει την απόφαση αν θα επιτρέψει να σκοτωθούν κάπου 2 έως 4 εκατομμύρια Αμερικανοί και 6 έως 10 εκατομμύρια Ιάπωνες επί ενάμιση-δύο χρόνια με εισβολή στην Ιαπωνία,

ή αν θα δολοφονηθούν 215.000 Ιάπωνες στην Χιρόσιμα και το Ναγκασάκι.

Η φωτογραφία κρέμεται στον μικρό Λευκό Οίκο του Χάρυ Τρούμαν στο Key West.

 Παρα κάτω είναι το σπίτι του Έρνεστ Χέμινγουαίη.

 Το Μπαλκόνι του Χέμινγουαίη.

 

Το καθιστικό του Χέμινγουαίη.

 Η γραφομηχανή του Χέμινγουαίη.

  Το κρεβάτι του Χέμινγουαίη.

Ήμουνα σίγουρος, μετά από πολύ ώρα παρατήρησης ότι η γάτα ήταν ταριχευμένη.

Μετά, γύρισε το κεφάλι της και με κοίταξε.

Οι πάμπολες γάτες εκεί, σήμερα, κατάγωνται από τις

αρχικές γάτες του Χέμινγουαίη.

 Το Μπάνιο του Χέμινγουαίη.

  Το κρεβάτι του Χέμινγουαίη (και η γάτα).

 Ο καμπινές του Χέμινγουαίη

Το γραφείο του Χέμινγουαίη

 Η πισίνα του Χέμινγουαίη.

  

Το πιο νότιο σημείο των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής.

Στο βάθος (153 χλμ), Κούβα!

Πριν από κάθε γεύμα, μια ντουζίνα στρείδια! (μόνο για μένα -εσείς πάρτε άλλα)

Έκπληξη! Τούρτα για τα γενέθλιά μου!

Η τούρτα είναι αγορασμένη, αλλά τα Ιταλικά μπισκότα τα έφτιαξε ο Τζάστιν μόνος του.

Ο Τζάστιν και η Μαργαρίτα

Ο πατέρας του Τζάστιν, ο Μάικλ, δικηγόρος, που είχε τον Κώστα σαν παιδί του δέκα χρόνια,

και επί ενάμιση χρόνο έκανε όλες τις διαδικασίες για την τακτοποίηση

της περιουσίας του Κώστα, για τον Κώστα, χωρίς αμοιβή.

Το νερό ανήκει στον Ατλαντικό. Πέρα από τα φυτά, ο ίδιος ο Ατλαντικός.

Πίσω από την γέφυρα στο βάθος-βάθος, ο Κόλπος του Μεξικού.

Τσάρκα στη γειτονιά.

...και μπλουμ στα νερά του Ατλαντικού.

Έκανα κι' εγώ αλλά δε με φωτογράφισε κανείς!

Όπως δίδαξε ο Τζων Φορντ τον δεκαενιάχρονο Στήβεν Σπίλπμεργκ,

όταν ο ορίζοντας είναι στην μέση, το κάδρο είναι πληκτικό!

Το στέκι της Μαργαρίτας: το hot tub και η πισίνα,

ανάμεσα στο σπίτι και τα δωμάτια της πισίνας.

Πολλές φωτογραφίες της συνάντησής μου με τους θαλασσόβιους φίλους μου,

στην προ-προηγούμενη ανάρτηση, εδώ!

Το αυτοκίνητο του Κώστα, Γκραντ Τσεροκή, 2004, το δώσαμε με αγάπη στον Μάικλ και την Λωρήν

να το κρατήσουν για το εξοχικό στα Keys και μια μέρα μου το έδωσε να το οδηγήσω.

Ο Κώστας αγαπούσε πολύ το εξοχικό στο Ντακ Κη και πήγαινε συχνά από πριν το 2012,

τελευταία φορά τον Ιούλιο του 2020 με το αεροπλάνο του.

Το Κορόλα που νοικιάσαμε από το αεροδρόμιο του Marathon Key να πάμε στο Orlando.

Στο σπίτι του Τζάστιν και της Έμιλι στην Μπόκα Ρατόν,

αποφασίζοντας ποια Τεκίλα να χρησιμοποιήσουμε για τις Margarita μας.

Είχαμε ήδη αποφασίσει για Κουαντρώ αντί Τρίπλ Σεκ.

 

Ο Τζάστιν και ...ξέχασα πάλι το ονομα του πουλιού.

(το είδος πάντως, στην Αμερική, το λένε Lovebird)

Στο Ελλάντα γράφουνε "Θέλω πλύσιμο".

Στο ΑμέριΚΚΚα γράφουνε "Jesus is Real".

Τρεις ώρες οδήγημα βόρεια, στο Σπρους Κρηκ Φλάη-Ιν όπου είναι τα σπίτια του Κώστα,
με άλλο καλό φίλο του Κώστα που μας αγαπάει πολύ, τον Τζάστιν (ναι, επίσης Τζάστιν), 

και ήρθε να μας δει.

Όλοι οι φίλοι και φίλες του Κώστα είναι από το πανεπιστήμιο και όλοι επισης πιλότοι.

 Πήραμε το αυτοκινητάκι του γκολφ του Κώστα που οδηγήσαμε τόσες φορές, τόσα χρόνια, αλλά η μπαταρία, αν και πλήρως φορτισμένη, είχε πια χαλάσει και μείναμε στον δρόμο 500 μέτρα από το σπίτι. Γείτονας με σκούφια του Σάντα Κλως σταμάτησε να βοηθήσει για να μην σπρώχνω.

"Jesus is Real"

Όταν ο επιστάτης μου στο Σπρους Κρηκ και η σύζυγός του ακούσανε την ιστορία της μπαταρίας

του γκολφ-καρτ του Κώστα, μας πρόσφεραν το δικό τους για την διαμονή μας!

  Μην ταΐζετε ή ενοχλείτε τους αλιγάτορες (κροκόδειλους βόρειας Αμερικής)

  Την εξέδρα κάτω στο Κρηκ την πήρε ο τελευταίος Χάρικέην και τώρα την επισκευάζουν.

Στο πανεπιστήμιο Έμπρυ-Ριντλ στην Ντεητόνα Μπητς,

συναντηθήκαμε στην αίθουσα συναντήσεων του Πρύτανη με δύο από τους μέχρι τώρα τέσσερεις

αποδέκτες της Υποτροφίας Κώστας Σιβύλλης.

Τον Οκτώβριο του 2020 το πανεπιστήμιο ξεκίνησε ελπίζοντας για δωρεές $25.000 σε τέσσερεις εβδομάδες

αλλά έλαβαν $43,000 σε τρεις εβδομάδες.

Τώρα πραμένει κοντά στις $50,000 και θα ξεκινήσει και άλλη προώθηση του χρόνου.

givingto.erau.edu/Costas

Μόνιμα στον τοίχο, Φωτογραφία και πλάκα αφιέρωσης.

"Προς τιμήν της αταλάντευτης δέσμευσής του και της υποδειγματικής του υπηρεσίας στο alma mater του, απονέμουμε στον Κώστα Σιβύλλη τον τίτλο του Ομότιμου Μέλους του Συμβουλευτικού Συμβουλίου του Κολλεγίου Αεροπορικής Βιομηχανίας του Embry-Riddle Aeronautical University."

Ο Κώστας ήταν ήδη ένα κατά πολύ νεότερο από τους άλλους μέλος του Συμβουλίου και από τον Οκτώβριο του 2020 είναι εσαεί μέλος με το όνομά του να αναφέρεται σε όλα τα έγγραφα του Συμβουλίου.

Τον Κώστα μας τον έχουν θρηνήσει χιλιάδες άνθρωποι.

Πίσω στο Σπρους Κρηκ, στην τοποθεσία "Δεντρο" δίπλα στον ιδιωτικό διάδρομο απογείωσης, οι γείτονες έρχονται κάθε Παρασκευή απόγευμα να χαζέψουν γείτονες

που χαίρονται τα αεροπλάνα τους.

Η περιφραγμένη κοινότητα έχει περίπου 2.000 κατοίκους

και τα περισσότερα σπίτια έχουν γκαραζ που χωράνε δυό-τρία αυτοκίνητα και αεροπλάνα.

Στο Σπρους Κρηκ ζούσε και ο Τζων Τραβόλτα αλλά του είπανε και έφυγε,

γιατί τα τζετ του κάνανε πολύ θόρυβο.

Τώρα έχει δικό του αεροδρόμιο.

Δοκιμάζοντας το πιλοτήριο του καινούργιου αεροπλάνου του Τζεφ, το οποίο

είναι το αριστερό από τα δύο, τρεις φωτογραφίες παραπάνω,

στο γκαράζ του, συνέχεια του σπιτιού του.

Υπάρχουν δρόμοι αεροπλάνων από το κάθε γκαράζ στον διάδρομο.

Δύο καθίσματα πρώτης θέσης που τα σώσανε από ένα παμπάλαιο Μπόινγκ 727

πριν πάει για παλιοσίδερα, πριν πολλά χρόνια.

Και κάτι ψυχο-ανησυχητικό:

Από το 1983 στην Μασαχουσέτη, ξαφνικά έπρεπε να κάνω μεταγραφή στην Φλόριδα! Μου βάλανε μια τρύπα στον αριθμό της άδειας οδηγήσεως της Μασαχουσέτης και μου δώσανε τούτη εδώ! Αν νομίζει ο Ντε Σάντις ότι θα τον ψηφίσω ας το ξανασκεφτεί! Εμείς είμαστε από την Μασαχουσέτη, φίλε! Και μπορεί το Δημοκρατικό κόμμα της Φλόριδας να είναι στην μονάδα εντατικής στο νοσοκομείο αλλά τουλάχιστον η ψήφος μου τώρα θα πέφτει σε κράτος εμπόλεμης κατάστασης. Τουλάχιστον, το κράτος της Φλόριδας δεν έχει κρατικούς φόρους αλλά μόνο Ομοσπονδιακούς και γλυτώνω κάπου 60% σε συνολική φορολογία. Οι πιο άτυχοι είναι οι Νεοϋρκέζοι (της πόλης όχι του κράτους) που πληρώνουνε φόρους και Ομοσπονδιακούς και Κρατικούς και της Πόλης.

Κατά τ’ άλλα, από όταν πήγα στο γκισέ και είπα ότι πρέπει να αλλάξω κατοικία, πολιτογράφηση και άδεια από την Μασαχουσέτη εδώ στη Φλόριδα, μέχρι που είχα στο χέρι μου την τελική πλαστική κάρτα άδειας της Φλόριδας και ήμουν και εγεγραμμένος να ψηφίζω, πέρασαν 18 λεπτά. Έπρεπε να τους δείξω το διαβατήριό μου των ΕΚΑ, ένα λογαριασμό από οπουδήποτε που μου στάλθηκε στην διεύθυνσή μου στην Φλόριδα, φωτογραφία και τεστ όρασης επί τόπου στο γκισέ, και να απαντήσω μερικές ερωτήσεις, προφορικά. Μετά να κάνω κλικ σε μια οθόνη ότι οι απαντήσεις που έδωσα είναι αληθινές. Πως τώρα να εξηγήσει κανείς σε Ευρωπαίο, και ιδιαίτερα σε Μεσογειακό, ότι στα ΕΚΑ ως πολίτης και ελεύθερος άνρθωπος θεωρείσαι ειλικρινής και αθώος, από το Ομοσπονδιακό σύνταγμα και τα κρατικά συντάγματα, και αν θέλει το κράτος πρέπει εκείνο να αποδείξει σε δώδεκα συμπολίτες σου με αποδεικτικά στοιχεία ότι δεν είσαι ειλικρινής. Το να λες κάτι και να σε πιστεύει το κράτος σου χωρίς να πρέπει να περάσεις από 13 χαρτορίχτρες και εφτά Δημόσιους Υπάλληλους είναι πολύ μεγάλο πράμα…

Ένα πράμα σαν την Σωτηρία της Ψυχής, να δεις.

Φλόριδα-Νέα Υόρκη:

Η Έβελυν στα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα με θυμήθηκε από τον Αύγουστο που ήμουνα

με τον ανιψιό μου τον Ρικάρντο, γνώρισε την Μαργαρίτα, και ήθελε φωτογραφία!

Έκπληξη!

Η Έβελυν, αντί για το μικρό σενταν που είχα παραγείλει, μας έδωσε ένα

GMC Terrain SUV χωρίς οικονομική επιβάρυνση για την αλλαγή!

Και εντελώς συμπτωματικά, πινακίδες Φλόριδας!
Αν είναι δυνατόν... Η Φλόριδα με κυνηγάει...

Στο Esopus, δύο ώρες βόρεια από την πόλη της Νέας Υόρκης.

Και, για τους καταναγκαστικά Έλληνες να διευκρινίσω ότι το Esopus δεν ονομάστηκε για τον Αίσωπο αλλά για την φωνητική απόδοση του ονόματος της τοπικής φυλής "Ινδιάνων" που ακουγόταν κάτι σαν "Εσποης", αλλά η ακριβής προφορά είναι χαμένη στα βάθη της Ιστορίας.

Είδα τις προάλλες ένα meme που ήταν τέσσερεις γηγενείς Αμερικανοί με την λεζάντα:

"Πολεμάμε κατά της τρομοκρατίας από το 1492"

Όλο αυτό εγώ το καθάρισα!

Εντάξει, σχεδόν όλο.

Εντάξει, όχι όλο.

Το εν-τρίτο. Πάνω-κάτω.

Πέρα από τους μακρυνούς λόφους: η Μασαχουσέτη.

Η Ελοΐζ και η Μαργαρίτα.

Η Ελοΐζ και ο Δημήτρης.

Η Νίκα, η Μαργαρίτα, ο Δημήτρης και ο Γκρεγκ.

(οι κουμπάροι μας)

Ανοίγοντας τα δώρα που μου έστειλε ο Σάντα από το

 Β&Η στο Μανχάταν!

Νίκον Ζ9 με έξι φακούς και αξεσουάρ...

Και στην Μαργαρίτα έφερε ένα καινούργιο λαπτοπ 16" 3Κ από την Dell!

Μπρέκφαστ.

Ο Γκρεγκ φτιάχνει τον καλύτερο καφέ στο ημισφαίριο...

Μασαχουσέτη!!!

Το κράτος ονομάστηκε "Μασαχουσέτη" από την ονομασία της φυλής των Massachusetts

που κατοικούσαν στην περιοχή "Μπλέ Λόφοι" κοντά στον ωκεανό.

Βενζίνη $3,20 το γαλόνι, περίπου 76 σεντς του Ευρώ το λίτρο.

Ο Πούτιν την έκανε πανάκριβη. Ήταν κάπου 50 σεντς το λίτρο.

Γουώλμαρτ!

Φέραμε πίσω δυό βαλίτσες μπακαλικά, ρουχισμό και λοιπά!

Στο αγαπημένο μας εστατοριάκι στο Πλύμουθ όπου πήγαινα τον Κώστα από παιδάκι

και πήγαμε και την μαμά μας και τον μπαμπά μας το 2016.

Σκεφτόμασταν τον μπαμπά μας, Ρομπέρτο, που πέταξε με τον Κώστα που τον αγαπούσε σαν πραγματικό εγγόνι του μόλις τώρα, στις 5 Νοεμβρίου.

Του άρεσε πολύ το εστιατοριάκι.

Αστακουδάκια!

Κοχύλια φούρνου και καλαμαράκια τηγανιτά.

Αργότερα, στο Λήγκαλ Σήφουντς,

αρχίζω πάντα με μια ντουζίνα στρείδια!

Ο αστακός μου ήρθε αργότερα αλλά η Μαργαρίτα ήταν απασχολημένη

με το χάμπέργκερ της και δεν τον φωτογράφησε.

Μια φορά κι’ ένα καιρό χρειαζόσουνα άδεια να πουλάς θαλασσινά που να μην σκοτώνουν,

και το πρώτο εστιατόριο που πήρε άδεια για επιτήρηση από το υγειονομικό αυτοαποκαλέστηκε «νόμιμο».

Λήγκαλ Σήφουντς. Από το 1950.

Το Σαββατοκύριακο το περάσαμε με την Κριστίν, την μητέρα του Κώστα,

που ήμασταν παντρεμένοι από το 1984 ως το 2001.

Εδώ, στην κουζίνα του σπιτιού όπου μεγάλωσε ο Κώστας που το αγόρασα όταν ήταν 16 μηνών.

Στο παιδικό δωμάτιο του Κώστα με τα συναρμολογούμενα που φτιάχναμε και την μπάλα του μπέησμπωλ που υπογράφαν οι παίκτες όταν πηγαίναμε σε παιγνιδια στο

Φένγουαίη Παρκ των Ρεντ Σοξ στην Βοστόνη.

Είχα να μπω στο σπίτι 21 χρόνια, από το 2001 όταν τους το έδωσα για

να μην φύγει από το σπίτι του ο Κώστας.

Με τον φίλο της Κριστίν τον Πωλ, δέκα χρόνια μεγαλύτερό μου,

Βετεράνο του Βιετνάμ,

που φέτος έκλεισε τα 18 χρόνια με την Κριστίν, ένα παραπάνω από εμένα.

(Εκτός αν μετρήσει κανείς τα τέσσερα επι πλέον χρόνια πριν παντρευτούμε, οπότε

έχει λίγο μέλλον μπροστά του για να σπάσει και αυτό το ρεκόρ --Σε αυτό το σημείο η Κριστίν έσκασε στα γέλια).

Εδώ βρίσκονται τα απομεινάρια σε γραμμικό χρόνο.

Ο ίδιος ο Κώστας, στον χωροχρόνο, είναι παντού,

σε κάθε ασημένιο βέλος στον ουρανό,

και γύρω μας να μας προσέχει.

Τώρα, με τον μπαμπά μας τον Ρομπέρτο.

Ο Ρομπέρτο ήταν πολύ οργανωμένος και τον φανταζόμαστε τώρα να κάνει προγράμματα,

γραπτώς, πότε (σε γραμμικό χρόνο) θα μας προσέχει ο Κώστας και πότε εκείνος.

Η ερώτηση είναι όταν οι δυό τους παίζουν μαζί και κάνουν τούμπες

κυνηγώντας αεροπλάνα, ποιος μας προσέχει εμας; ε;

Τότε που η Κριστίν και ο Πωλ ήρθαν στο μνημόσυνο που κάναμε για τον Κώστα

στο Κάντρυ Κλαμπ του Σπρούς Κρηκ το 2020, είχα να την δω 19 χρόνια.

Από τότε η Μαργαρίτα επικοινωνεί με την Κριστίν καθημερινά.

Η Μαργαρίτα έχτισε ένα θαύμα, για τον Κώστα της.

Κράτησε την μητέρα του από το χείλος του γκρεμού.

Μόλις γνωριστήκανε στο μνημόσυνο η Κριστίν είπε ότι η Μαργαρίτα είναι

η δεύτερη μητέρα του Κώστα.

Στο αεροδρόμιο, ένας πάγκος από γρανίτη σε σχήμα φτερού αεροπλάνου,

με σκαλισμένη αναμνηστική σημείωση για τον Κώστα.

Στο μικρό δημοτικό αεροδρόμιο όπου ο Κώστας έμαθε να πετάει από 12 χρονών,

αυτός ο νεαρός θέλει να γίνει πιλότος.

Και η Κριστίν θέλει να τον βοηθήσει.

Στην εκκλησία μας του Ευαγγελισμού όπου πηγαίναμε με τον Κώστα από τότε που ήταν 2 χρονών μέχρι 18

για να αποκτήσει την ταυτότητα ρίζας και κουλτούρας

που έχουν και χρειάζονται όλοι οι Αμερικανοί.

Περισσότερα για αυτήν την στιγμή στην προηγούμενη ανάρτηση: "Κριτική"

Ο Χριστούλης ήταν πραγματικό μωράκι σε κάθισμα αυτοκινήτου, δίπλα στην παναγίτσα.

(Jesus was real)

Όταν σε μια στιγμή άρχισε να κλαίει,

ένα από τα αγγελούδια πήγε στο άψε-σβήσε και τού 'χωσε μια πιπίλα στο στόμα.

Ο καινούργιος παππάς της εκκλησίας. 

Ο πάτερ Ιωάννης που ήταν εκεί ήδη χρόνια όταν τον πρωτογνώρισα το 1992

λειτούργησε κι' εκείνος και έδειξε μεγάλη χαρά και αγάπη όταν με είδε.

Στο πεζοδρόμιο του Τέρμιναλ "Ε" του αεροδρομίου Λόγκαν της Βοστόνης.

Όταν είναι μείον-8 Κελσίου και έχεις κάνει επέμβαση στο αυτί πριν 12 μήνες,

φοράς και κανα-σκούφο και καμιά-δυό κουκούλες, έτσι για πλάκα.

Όταν επί οχτώ χρόνια έχεις φάει ψάρι και πατάτες

τυλιγμένα σε αληθινή σημερινή εφημεριδα στο Ηστ Εντ του Λονδίνου,

ψεύτικη εφημερίδα στην Βοστόνη τυπωμένη σε χαρτοπετσέτα, δεν είναι το ίδιο.

Επίσεις τα κομμάτια του ψαριού πρέπει να είναι διπλό μήκος και μισό πάχος από αυτά!

Στην Ευρώπη, Dr. Pepper πότε θα φέρουνε;;;

Το Α340-300 για Φρανκφούρτη.

(το σύστημα διασκέδασης και ταινιών δεν χάλασε, αλλά οι αεροσυνοδοί

παρέμειναν στα ένα-80 με δύο-κάτι)

Όσο για το κομμάτι Φρανκφούρτη-Μπολόνια, μας αλλάξανε πτήση δυό μέρες πριν, και την ημέρα της πτήσης αλλάξανε πύλη τρεις φορές, την τρίτη φορά όταν είμαστε ήδη στην πύλη και μας στείλανε σε άλλη.

Η Φρανκφούρτη (όπου περπατάς 1.200 μέτρα για την πύλη και μετά σου αλλάζουνε πύλη), και η Λουφτβάφε ήταν ακριβό αντίτιμο για δύο πρέτσελ και ένα ημιτασιόν σνίτσελ Βιενουά! Κι' ένα 747-8.

Α! Επίσης, ιδίως στα μικρά Ευρωπαϊκών πτήσεων, τα καθίσματα της Λούφτβάφε είναι, κάθισμα και πλάτη, τόσο λεπτά και φαινομενικά φίρφιλα που φοβάσαι να καθίσεις --αλλά μετά συνηδητοποιείς ότι είναι σιδερένια και γερά, σαν να κάθεσαι σε ατσάλινο πάγκο.

Γιουνάιτέντ μας, σου υποσχόμαστε δεν θα σου ξανακάνουμε απιστίες!

Όταν το είπα αυτό, αστιευόμενος στον διευθυντή εκπαίδευσης πιλότων της Γιουνάιτεντ, που έχει φωτογραφία του Κώστα πάνω στο γραφείο του, γέλασε και είπε δεν πειράζει, η Λουφτχάνσα ανήκει στην ίδια συμμαχία μάρκετινγκ με την Γιουνάιτεντ!

Η Βοστόνη μου.

Κοίταγα καθώς απογειωνόμασταν και γνώριζα τους δρόμους όπου πριν 32 χρόνια

με κουστούμι και χαρτοφύλακα στα χιόνια περπατούσα να βρω δουλειά.

Εκεί που πέντε χρόνια αργότερα έχτισα την δική μου εταιρεία.

Εκεί που μεγαλώσαμε τον Κώστα μας.

Το σπίτι μας, η εστία μας τώρα, είναι όπου βρισκόμαστε οι δυό μας με την Μαργαρίτα.

Αλλά η Βοστόνη, η Μασαχουσέτη, η Νέα Αγγλία είναι το θεμέλιο της ψυχής μου.

Στην Μπολόνια, στο πάρκινγκ, περίμενε το 28 ετών και τεσσάρων μηνών Τσεροκή που αγόρασα

από δίπλα από το δημοτικό αεροδρόμιο όπου έμαθε ο Κώστας να πετάει

και μέσα στο οποίο πήγαινε δημοτικό και γυμνάσιο.

(Και τώρα, στην Ιταλία, το έγραψαν ως "Όχημα Ιστορικής Αξίας" --δεν είμαι σίγουρος αν το έκαναν έτσι επειδή ήταν το τελευταίο μοντέλο πραγματικό Τζηπ, AMC πριν το καταστρέψει η Κράισλερ, ή επειδή μ' αυτό πήγαινε σχολείο ο Costas Sivyllis... και στην Ιταλία μου ζητάνε φόρο κυκλοφορίας €25 τον χρόνο αντί τα €2.200 που ζήταγε η Ελλάδα. Μέχρι πριν καμιά δεκαριά χρόνια θα πλήρωνα μέχρι και €1.000 για τις πινακίδες του Ελληνικού τελωνίου. Αλλά, €2.200; Η Ελλάδα μπορεί να πάει στη γωνία να δει αν έρχομαι -άλλωστε είναι αποσχολημένη είκοσι χρόνια τώρα, ποιός θα φάει τα περισσότερα στο Ελληνικό).

Σπίτι μας σπιτάκι μας.

Η τσαγιέρα είναι της Μαργαρίτας από την Λούκα.

Το πράσινο κύπελο είναι της Μαργαρίτας.

Το δικό μου το ροζ, είναι ήδη στο γραφειάκι μου.

Και η ζωή συνεχίζεται...

(σε γραμμικό χρόνο)

Ζεστή σοκολάτα του Δημήτρη...

ανεπανάλειπτη!

σοβαρά, ανεπανάλειπτη: κάθε φορά μου βγαίνει λίγο διαφορετική, αλλά έχει πάντα

τέσσερα είδη σοκολάτας, γάλα και κρέμα γάλακτος,

και καφέ ζάχαρη

και τον αφρό της κρέμας τον κάνω καπουτσινοειδώς αφρώδη με ένα στρογγυλό πραμματάκι

με μπαταρίες που κάνει μπζζζζζ-μπζζζζζ

(τα κύπελα είναι από το νησάκι του αγάλματος της Ελευθερίας,

με τον Κώστα, την μαμά μας και τον μπαμπά μας, το 2016,

Εκατό Χρόνια των Εθνικών Πάρκων των ΕΚΑ)

(η φωτιά είναι χαμηλή γιατί τα ξύλα είναι για να δίνουν πραγματική ζέστη, όχι γρήγορο εφέ)

Ο Κώστας και ο Ρομπέρτο!

Όταν ήμουν κάπου 19 χρονών μια φορά όταν με είχαν επισκεφτθεί οι γονείς μου στο Λονδίνο,

είχα πει με αγάπη και θαυμασμό στον πατέρα μου που ήταν 43, ότι θα προσπαθήσω μια μέρα

να φτάσω πιο ψηλά από εκείνον, γιατί πίστευα ότι αυτό ονειρεύεται κάθε πατέρας,

αλλά ο πατέρας μου είχε προσβληθεί και πληγωθεί.

Τώρα που είμαι 64, είκοσι ένα χρόνια μεγαλύτερος από όσο ήταν εκείνος τότε, είμαι ευγνώμων προς την ζωή,

για όλα όσα μου έδωσε και μου δίνει, αλλά, περισσότερο,

που μου επέτρεψε να βρεθώ στην σκιά του δικού μου γιού.

Όπως λέω πάντα, όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τον γιό μου.

~~~