Τζάμπα!

 

Φεύγαμε από την Ανκόνα για Πάτρα μιάμιση μεσημέρι με το Hellenic Spirit. Μη το είδατε, μη το απαντήσατε το παπόρι. Στις δυόμιση κατέπλευσε το Olympic Champion, αδελφό του Spirit. Μας είπανε να πάμε με το αυτοκίνητο στην ουρά στις τρεις. Από τις τρεις ως τις τεσσερσίμιση περιμέναμε στον ήλιο, τέσσερεις ουρές αυτοκίνητα, και μια ουρά τροχόσπιτα και δυό ουρές φορτηγά. Ούτε αξιωμάτικός, ούτε πλήρωμα, ούτε της ΑΝΕΚ ούτε του λιμανιού. Καμία πληροφορία. Καμία κίνηση έξω ή μέσα στο καράβι. Τηλεφωνήσαμε στα γραφεία δυό φορές και τις δυό φορές είπανε ότι …μα επιβιβάζονται τώρα. Τους απαντήσαμε ότι όχι, είμαστε στην ουρά και δεν κουνιέται τίποτα. Καμιά απάντηση. Έκλεισε το τηλέφωνο.

Στις έντεκα το πρωί όταν είχα πάει όπως πάντα να κάνω το τσεκ-ιν μου ζητήσανε και το βιβλίο του αυτοκινήτου. Πήγα πίσω στο πάρκινγκ και τους το έφερα. Με χαμόγελο και από περιέργεια ρώτησα τον κύριο που το κοιτούσε, δεκάξι χρόνια δεν μου το ‘χατε ζητήσει. Άλλαξαν οι κανονισμοί; Η απάντηση ήταν ότι δεν είναι αλήθεια, πάντα το ζητάνε. Α… απάντησα, δηλαδή εννοείτε ότι είτε είμαι τρελός είτε λέω ψέματα; Ποιο απ’ τα δύο; Δεν έλαβα ανταπάντηση.

Κατά τις δύο, παρκαρισμένοι στην σκιά πίσω από τα εισιτήρια, πριν μας στείλουνε να περιμένουμε στο λιμάνι στον ήλιο επί μιάμιση ώρα αργότερα, πήγα σε ένα μπαράκι στο πάρκινγκ και ζήτησα μια πίτσα και μια κόκα-ζέρο. Μου δώσανε την κόκα και την άρχισα καθώς περίμενα την πίτσα. Ήρθε η πίτσα σε πορσελάνινο πιάτο. Παρακάλεσα τον ευγενέστατο νεαρό να μου δώσει χάρτινο πιάτο για να την πάω στο αυτοκίνητο. Μου απάντησε βεβαίως, με χαμόγελο. Την έδωσε στη μαμά του (μάμα μία), που τον βοηθούσε, και η μάμα μία πήρε την πίτσα μου στα από πίσω που δεν έβλεπα. Επέστρεψε με ένα μικρό χάρτινο σακουλάκι από αυτά που βάζουν μισή μερίδα πατάτες. Είχε κόψει την πίτσα των 25 εκατοστών σε τέσσερα κομμάτια, είχε ακουμπήσει δυό-δυό, πλευρά ντομάτα-μοτσαρέλα να εφάπτεται στην άλλη πλευρά ντομάτα μοτσαρέλα και τα δύο ζεύγη το ένα πάνω στο άλλο, τα είχε τυλίξει ρολό και τα είχε ζουλήξει να χωρέσουν στο σακουλάκι. Προσπάθησα να ξεχωρίσω τις φέτες αλλά δεν ξεχωρίζανε πια. Άφησα το σακουλάκι με τον πολτό πίτσας, την μισοτελειωμένη κόκα και τις χαρτοπετσέτες στο γκισέ και έφυγα. Ούτε κουβέντα δεν είπα ούτε μου είπαν κουβέντα ο νεαρός και η μάμα μία.

Δεν πειράζει, σκέφτηκα, τυρόπιτα Ελληνική στο καράβι. Τέσσερεις ώρες αργότερα πήρα τυρόπιτα στο καράβι. Τρίγωνη και πολύ λεπτή. Την έφαγα. Τι είχε μέσα η τυρόπιτα; Ρώτησα τον μπάρμαν. Α, μου απάντησε, δε είναι τυρόπιτα, είναι γραβιερόπιτα από την Κρήτη. Έχετε φάει γραβιερόπιτα; Εγώ έφαγα μία. Ταιριάζει πολύ με Maalox, το οποίο μετά απαλύνει την καούρα στον οισοφάγο και το στομάχι.

Ρώτησα μα πως και τις πουλάνε αυτές. Απάντηση: οι ξένοι δεν ξέρουν τι είναι τυρόπιτα και την τρώνε.

Πήγα να πληρώσω και μπροστά μου ήταν ένας φορτηγατζής, χωρατατζής που έλεγε στον μπάρμαν ότι θα τον πληρώσει με δολάρια, αλλά απλά κάνανε πλάκα. Όταν ήρθε η σειρά μου έμαθα ότι το καράβι είχε πρόβλημα και δεν δουλεύει το μηχάνημα για τις πιστωτικές κάρτες. Α, του λέω δεν έχω Ευρώ μετρητά και μετά θυμήθηκα και έβγαλα ένα δεκαδόλαρο. Το κοίταξε χαμογελώντας και μου είπε ότι μπορώ να πληρώσω στο επόμενο ταξίδι. Το επόμενο πρωί πήγα να τον πληρώσω για το χθεσινό, με Ευρώ της Μαργαρίτας και εκείνος γελώντας μου είπε ότι δεν ξέρει περί τίνος ομιλώ. Τον ευχαρίστησα και του είπα να ‘ναι καλά.

Εν τω μεταξύ, την προηγουμένη, μετά την επιβίβαση είχα πάει στην τράπεζα δίπλα στην ρεσεψιόν αλλά δεν δουλεύανε τα μηχανήματα να πάρω μετρητά. Μια κυρία πίσω μου άρχισε να ωρύεται στον αξιωματικό στο γκισέ, σε πολύ προσωπικό τόνο, ότι και εκείνη και τα παιδιά της πεινάνε και δεν παίρνουν κάρτες τα εστιατόρια και τα μπαρ. Ευγενικά της είπα ότι καταλαβαίνω ακριβώς πως αισθάνεται και συμφωνώ και έχει δίκιο, αλλά, από εμάς εδώ, ο μόνος ο οποίος δεν φταίει σε τίποτα είναι ο αξιωματικός στο γκισέ της τράπεζας. Εκείνη την στιγμή αν έβαζα υποψηφιότητα για κάτι, όλο το πλήρωμα θα με ψήφιζε.

Τότε, πίσω, στο λογιστήριο, ένας αρσενικότατος Ελληναράς τους έβριζε όλους στην διαπασών για τη καθυστέρηση. Ευγενέστατα προσπαθούσαν να τον παρακαλέσουν να μην φωνάζει. Και εκείνος με υψηλότερη φωνή απάντησε, δηλαδή τι θα κάνετε; Θα με πετάξετε στη θάλασσα;

Στην καμπίνα, στο ταβάνι, εκεί που συνήθως έχει το αιρκοντίσιον είχε μια τρύπα. Κάλεσα και ήρθε μηχανικός ο οποίος μου εξήγησε ότι τα αιρκοντίσιον δεν λειτουργούν και τα έχουν βγάλει για να έρχεται τουλάχιστον, από την τρύπα, ο λίγος αέρας που κυκλοφορεί στις σωληνώσεις. Πατέντα. Τον ευχαρίστησα και του είπα ότι είναι εμφανέστατο ότι τριάντα πλήρωμα κάνουν την δουλειά για εκατό, ότι δεν αρκεί το πλήρωμα, και αναρωτήθηκα μήπως η ΑΝΕΚ ετοιμάζεται να πουληθεί. Ο μηχανικός με παρακάλεσε να το γράψω αυτό σε ένα γράμμα και να το στείλω στην ΑΝΕΚ.

Το επόμενο πρωί, ανακοίνωση. Μπρέκφαστ ιζ φρή. Τζάμπα το πρωινό. Όλο το πλοίο έτρεξε να φάει τζάμπα πρωινό, χίλιοι και βάλε νοματαίοι. Η ανακοίνωση δεν είπε κάτι όπως φερ’ ειπείν, λόγω της χθεσινής καθυστέρησης και ταλαιπωρίας η ΑΝΕΚ προσφέρει το πρωινό δωρεάν. Απλά λέγανε τζάμπα πρωινό. Κανείς Ιταλός, Γερμανός, Αυστριακός, Γάλλος, Άγγλος, Ολλανδός ή Πολωνός δεν καταλάβαινε γιατί το μπρέκφαστ είναι φρη. Απλά το τρώγανε. Αλλά, χωρίς σωστή επικοινωνία, τζάμπα το τζάμπα πρωινό. Μόνο μια Ελληνική φωνή άκουσα να λέει, στα ρωμαίικα, στην συμβία του, κοίτα οι μαλάκες δίνουν και τζάμπα πρωινό.

ΥΓ. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο, από τις τρεις εταιρείες στην Αδριατική, η καλύτερη είναι η ΑΝΕΚ, δεύτερη η Σούπερφαστ και η Μινόαν/Γκριμάλντι είναι σκατά.

Φεύγοντας από την Ανκόνα, το Μόντε Κόνερο:

Βλέπετε τις κηλίδες στον ήλιο, μέση-δεξιά;

Sun spots

Η Γη είναι μικρότερη από την κάθε "κηλίδα".

Δεν ματακινούνται τα χρυσά σύννεφα και ο ήλιος. Το καράβι κινείται.
Και από πάνω, ο Κώστας.

Αργότερα το επόμενο βράδυ,

πάνω από τον Υμηττό, πέντε το πρωί.

Η Γη βουρλίζεται, αλλά το σύμπαν παραμένει...

(ίσα-ίσα που τα καταφέρνει)

~~~

Άλλη μια φωτογραφία,

1. Όπως βγήκε από την μηχανή,

2. Ένα βήμα λίγων διορθώσεων,

3. Δεύτερο βήμα περισσότερων διορθώσεων.

Στην λήψη προτίμησα να υποεκθέσω λίγο, γιατί πάντα κάποια λάμψη κάπου μπορεί να υπερεκτεθεί,
και ενώ από υποέκθεση διορθώνεις ανετότατα προς τα "πάνω",
από υπερέκθεση δεν διορθώεται τίποτα προς τα "κάτω".

Η πρώτη διόρθωση το φέρνει περισσότερο "αληθινό"
και η δεύτερη το φέρνει περισσότερο εντυπωσιακό.

~~~