Τατόι

Το πρωτοανέφερε ο Τζων Μπόης, αλλά και η Roadartist φρόντισε να μην το ξεχάσουμε! Μπήκε στο πρόγραμμα για την τελευταία μας μέρα στην Ελλάδα και έκανα και εγώ την απαραίτητη διαφήμιση στην Μαργαρίτα, η οποία δεν χρειαζότανε διαφήμιση... Όταν πρόκειται για φύση και δάσος, μέχρι να τελειώσεις να το προτείνεις η Μαργαρίτα βρίσκεται ήδη εκεί και σε ρωτάει γιατί αργείς.

Όσον αφορά τα βασιλικά κτήματα στο Τατόι, το αγρόκτημα, το δάσος και το ανάκτορο, αισθάνομαι συνδεδεμένος μιά και, όπως ίσως έχω ξαναγράψει μιά-δυό φορές, ο υπολοχαγός του μηχανικού Θεόδωρος Κουλουμόπουλος, πρώτος ξάδελφος του πατέρα της μητέρας μου (και με το ίδιο όνομα και επώνυμο του παππού μου), ήταν ένας από τους τρεις αξιωματικούς που κάηκαν ζωντανοί για να σώσουν τον βασιλιά στην πυρκαγιά του Τατοΐου, 30/6-12/7  του 1916.

Οι δύο Θεόδωροι το '12, τέσσερα χρονια πριν σκοτωθεί ο ένας.

Ο παππούς και η γιαγιά, μάλλον γύρω στο 1925
με αυτοκίνητο και κυνηγόσκυλο κοντά στο Τατόι.

Μέσα στα κτήματα δεν είχα πάει ποτέ, αν και έχουμε μαυρόασπρες φωτογραφίες του παππού μου από εκεί μπροστά στο αυτοκίνητό του με την γιαγιά. Όταν ήμουνα πολύ-πολύ μικρός είχαμε πάει να φάμε στον Άγιο Μερκούριο στην Βαρυμπόμπη. Στο τέλος του Δημοτικού είχα πάει 2-3 φορές στο αεροδρόμιο του Τατοΐου για αγώνες αερομοντελιστών επειδή παιδικός φίλος του πατέρα μου έχτιζε συρματοκατευθυνόμενα αεροπλανάκια. Και στο τέλος του Γυμνασίου (Λυκείου) είχα πάει με συμμαθητή μου, ο οποίος από το 1977 εργάζεται σαν πιλότος ιδιωτικών τζετ στις ΗΠΑ, και είχα πετάξει με Πάιπερ από το Τατόι.

Το Σάββατο το μεσημέρι λοιπόν, μετά από το Ευγενίδειο και τον Αγγελιοφόρο του Σύμπαντος, η red sister (με Ιταλικές πινακίδες πλέον, μετά από της Μασαχουσέτης και του Ελληνικού τελωνείου) κι' εμείς, πήραμε την Εθνική Οδό από το ΣΕΦ και ήμασταν στο Τατόι κατά τις μία. Στην red sister άρεσαν οι λάσπες. Και σε μένα, και φυσικά στην Μαργαρίτα.

Ήταν πολύ τυχερό και το ότι είχε τέλειο καιρό, και το ότι πολλές οικογένειες είχαν πάει να πετάξουν αετό. Το χώμα ήταν υγρό, η βλάστηση σε οργιάζουσα κατάσταση. Η παιδευμένη λόγω σπουδών και επαγγέλματος ετυμηγορία της Μαργαρίτας ήταν ότι οι εκτάσεις αυτές, έχοντας αφεθεί ανεξέλεγκτα στην φύση είναι ένα καλό παράδειγμα Μεσογειακής θαμνώδους βλάστησης (Macchia Medtiterranea). Ηλικιωμένα δέντρα και νέα, νεκρά και ζωντανά, πανύψηλα και χαμηλά, κάθε είδους, με βλάστηση ανάμεσά τους που κάνει το περπάτημα δύσκολο αλλά την εμπειρία υπέροχη... Φύση και κτίσματα από εντελώς εγκαταλελειμμένα έως ελάχιστα και στοιχειωδώς διατηρημένα, που χτίζουν ένα ιδιαίτερο, περίεργο, μυστήριο αλλά και υπέροχο σκηνικό!

Μια τέλεια εκδρομή για όλη την οικογένεια, παππούδες και γιαγιάδες, ερωτευμένους νέους, παιδιά και σχολεία, περιηγητές και φυσιολάτρες. Έχει και ένα σταθμό αστυνομίας/δασοφυλακής όπου φυσικά η Μαργαρίτα έδωσε γνωριμία και τα είπανε με τον μοναδικό αστυνομικό βάρδιας, με πολιτικά. 

Κάπου εκεί πίσω από τα ερείπια βρήκα και δύο Ford Limited Country Squire Station Wagons, μοντέλα του 1972, σε ευτράπελα τρομακτική εγκατάλειψη σκουριάς. Μου έκανε εντύπωση πως όταν έπιανε το αυτί μου κουβέντες άλλων, συνήθως μιλούσαν για τον Κώτσο, τον πήξε, τον δείξε, τους βασιλιάδες... λες και μόλις είχαν μπει στην Βαστίλη και είχαν ρίξει τους Λουδοβίκους. Οι οποίοι Λουδοβίκοι, εκείνοι, δεν θα είχαν Φορντ αλλά Κάντιλακ ή Ρολς. Οι δικοί μας είχαν Φορντ: παρακατιανοί όσον αφορά βασιλείς. Λίγο γνωστό γεγονός: Ο Φίλιππος της Αγγλίας, σύζυγος της Ελίζαμπεθ Γουίνδσορ και μπαμπάς του Πρινς Τσαρλς, γεννήθηκε "Έλληνας" στο τραπέζι της Κουζίνας στο Τατόι.

Σημείωση εκ παραδρομής... Έχει σημασία η Ιστορία ενός λαού, πέρα και ανεξάρτητα από το τι φατρίες αντιπροσωπεύουν τα γεγονότα και οι θύμισες. Το Τατόι είναι Εθνική Κληρονομιά και θα έπρεπε να του δίναμε περισσότερη σημασία και φροντίδα. Ούτε ένα έντυπο, ούτε ένα σημειωμένο μονοπάτι... Ούτε ένα περίπτερο για πληροφορίες ή βοήθεια-ξενάγηση, ούτε μία τουαλέτα (εκτός από την μεγάλη τουαλέτα του δάσους) ή ένα ποτήρι δροσιστικό κάτι-τις να πιεί κανείς κάπου... Το ανάκτορο με τα συρματοπλέγματα γύρω-γύρω και τα πρόχειρα προκατ κτίσματα απ' έξω είναι σε άθλια κατάσταση, ανεπίτρεπτη.

Επί του πιεστηρίου: Ο Σύλλογος Φίλων Κτήματος Τατοΐου ζητά από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Λουί Μπενέκ να μελετήσει το ανάκτορο και τον χώρο και να καταθέσει πρόταση για αποκατάσταση. Κάλιο αργά παρά ποτέ... αλλά... δεν έχουμε αρχιτέκτονες νταν λα Γκρές;;; Πάντως, διαβάζοντας για το σωματείο, μου φαίνεται ότι κάνουν καλά πράγματα και χαίρομαι! Η ιστοσελίδα τους είναι θαυμάσια φτιαγμένη και πολύ κατατοπιστική. Όσο διαβάζω μάλιστα εντυπωσιάζομαι από την προσπάθεια που γίνεται.

Από την άλλη, είναι αυτό που είναι... μία υπέροχη έκταση αφημένη στην φύση, όπου η φύση είναι βασίλισσα...

Περπατήσαμε, και από δρόμους και μέσα στην βλάστηση, πάνω και κάτω... Για μας ήταν ακριβώς αυτό που μας αρέσει και το κάνουμε συχνά απ' έξω από την πόρτα μας στο χωριό. Το καλοκαίρι θα επιστρέψουμε με τον μπαμπά μας και την μαμά μας για πικ νικ!

Ευχαριστούμε Τζων Μπόη, και Ευχαριστούμε Roadartist!!! :-)

Σημείωση:
Είχα πάρει και φωτογραφίες τα άδεια πλαστικά μπουκάλια, τα χαρτιά, τα σκουπίδια, που αφήνουν μερικοί ...ρωμιοί φυσιολάτρες.
Αλλά τελικά αποφάσισα να μην τις συμπεριλάβω.


Εδώ μία ενδιαφέρουσα ιστορία του Τατοΐου,
και 
η πρώτη σελίδα των Φίλων του Τατοΐου,
και
εδώ για την πυρκαγιά

Ασβουλίνα στο δάσος!

Πινακίδες πληροφοριών στο έδαφος και όχι με καρφιά και βίδες πάνω στα δέντρα!
:-)))

Μαργκαριτίνε!!

1972 Ford Limited Country Squire

Η Μαργαρίτα πρόσεξε ότι ο ιππέας είναι τρομερά δυσανάλλογος με το άλογο.
Εκτός αν είναι το μικρό του πόνυ.

Εδώ είχα φάει πριν 53 χρόνια!

Αν κοιτάξτε προσεκτικά στην μέση της φωτογραφίας,
θα δείτε έναν αετό να πετάει πάνω απο΄τα βουνά!

Όλο αυτό το ανέβηκαν η Μαργαρίτα με τον Λεωνίδα πριν δυό βδομάδες!

Ciao! Θα σας δούμε πάλι το καλοκαίρι!