Έρχεται...

 

Θυμάστε τον παλιό καλό καιρό όταν ο Γιωργάκης από το Καστελόριζο χρεοκόπησε τον κάθε Έλληνα για να μη χρεοκοπήσει το κράτος. Ήταν μόνο καμιά δεκαριά χρόνια μετά από τότε που το Ευρώ είχε κάνει τους Έλληνες ευρωπέη με καγιέν, με κόστος ζωής Ευρωζώνης αλλά μισθούς το εν-τέταρτο των υπόλοιπων οικονομιών στην Ευρωζώνη.

Τότε όταν πάθαμε την κρίση του "Λεφτά Υπάρχουν", αν θυμάμαι καλά, το Εθνικό Χρέος ήταν κάπου 350 δισεκατομμύρια και το Δημόσιο Χρέος έναντι Εθνικού Προϊόντος ήτανε γύρω στο 120%.

Δέκα χρόνια αργότερα η Ευρώπη είπε, εντάξει, χάιδεψέ τους λίγο τα αυτιά και πες τους ότι βγήκανε απ’ την κρίση, και βλέπουμε.

Πέντε χρόνια αργότερα, σήμερα, το Εθνικό Χρέος της Ελλάδας είναι κοντά στα 538 δισεκατομμύρια, 54.000 Ευρώ ανά πολίτη και το Δημόσιο Χρέος έναντι Εθνικού Προϊόντος είναι 230%. Το χρέος της Ελλάδας ανεβαίνει κάπου 10.000 Ευρώ κάθε 11 δευτερόλεπτα.

Οι τιμές αγοράς ακινήτων και τα νοίκια στην Αθήνα έχουν φτάσει σε ύψη απίστευτα, γελοία, αλλά αυτό είναι μια φούσκα που πρόκειται να σκάσει όπως έσκασε στην Αμςρική το 2008. Όσοι γνωρίζουν, γνώρισαν. Φορέστε παιδιά το κράνος σας και καλυφθείτε γιατί έρχεται μεγάλο κραχ στο απέραντο τρελοκομείο της φαιδράς πορτοκαλέας.

Οι Ιταλοί σας ρίχνουνε!

Το Εθνικό Χρέος της Ιταλίας πλησιάζει τα 4 τρισεκατομμύρια, 66.000 Ευρώ ανά πολίτη.

Ορίστε και κάτι που μπορείτε να παρακολουθείτε με τις ώρες. Είναι καλύτερο από σήριαλ στην τηλεόραση. Κάντε και σκρολ πάνω και κάτω και συγκρίνετε:

https://www.usdebtclock.org/world-debt-clock.html

Πάντως και τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής σας ρίχνουνε!

Το Εθνικό Χρέος τους είναι κοντά στα 36 τρισεκατομμύρια, 109.000 δολάρια ανά πολίτη.

https://www.usdebtclock.org/index.html (καντε κλικ στο κουτί επάνω δεξιά να κλείσει το παράθυρο που καλύπτει την μέση των ενδείξεων) Το χρέος της Αμερικής ανεβαίνει κάπου 100.000 δολάρια κάθε τέσσερα δευτερόλεπτα.

Όλα αυτά τα τρισεκατομμύρια δεν υπάρχουν, δεν είναι αληθινά. Ειναι αέρας κοπανιστός. Είναι το πόσα έχουν ξοδέψει οι κυβερνήσεις περισσότερα από τα λεφτά που είχανε.

~~~

Νιανιά

 

Κάτι περίεργο συμβαίνει στο μάνα-Ελλάντα τα τελευταία χρόνια. 

Ξεκίνησε από το Βενέτη πριν καναδυό χρόνια. Παραγείλαμε καφέ και κρουασαν, και τα κρουασάν ήρθανε κομμένα, με μαχαίρι, και πατικομένα μάλιστα, το καθένα τρία κομμάτια. Το κρουασάν. Κομμένο. Τους είπα: «τα κρουασάν είναι κομμένα». «Ναι», μου απαντάνε, «τα κόβουμε για τους πελάτες».

Τους εξήγησα ότι δεν πρέπει να τα κόβουνε και τους τα γύρισα πίσω. Από τότε, κάθε φορά που πάμε στου Βενέτη και παραγγέλνουμε κρουασάν ή οτιδήποτε, τους λέω να μην μας τα φέρουνε κομμένα γιατί θα τους τα γυρίσω πίσω, και με κοιτάνε σαν να είμαι μουρλός, αλλά τα φέρνουνε ολόκληρα. Τα κρουασάν.

Μετά από δύο χρόνια, σήμερα, η σερβιτόρα θυμήθηκε και όλο χαμόγελο με πρόλαβε. Δεν θέλετε να σας το κόψουμε! Όχι, της απαντώ με χαμόγελο αντάξιο του δικού της. Μας θυμόσαστε! Ευχαριστούμε πολύ!

Τις προάλλες πήγα την Αγγλίδα ανιψιά μου στην Ακρόπολη και μετά πήγαμε απέναντι στο τουριστικό περίπτερο και κάτσαμε για καφέ και κάτι να τσιμπήσουμε. Η ανιψιά μου είδε French Toast στο μενού και χάρηκε. Λέω στο γκαρσόνι, έχετε φρεντς τοστ; Ναι, μου απαντάει. Το Αμερικάνικο φρεντς τοστ που δεν έχει σχέση με Γαλλία; Ναι, μου ξαναπαντάει. Θαύμα! Του λέω. Ένα φρεντς τοστ και ένα κλασσικό τοστ τυρι-ζαμπον, παρακαλώ.

Το κλασσικό τοστ τυρί-ζαμπον που ήτανε μικρούλι, μου ήρθε κομμένο σε τέσσερα πιο μικρούλικα κομματάκια στοιβαγμένα όρθια, καλλιτεχνικά το ένα δίπλα στ’ άλλο. 

Το φρεντς τοστ της ανιψιάς μου, το οποίο όταν γεννήθηκε στην κουζίνα ήταν φουσκωτό και αφράτο με σορόπια να του δίνουνε χαρά περίσσια, ήρθε διαλυμένο, κατακομμένο με μαχαίρι νιανιά. Νιανιά, σας λέω! Μπορείτε να πείτε στον μάνατζερ να έρθει αν μπορεί να του μιλήσω; Βεβαίως. Έρχεται ο μάνατζερ, ανοίγουμε κουβέντα χαρούμενα και φιλικά περί νιανιά και με διαβεβαιώνει ότι θα μιλήσει με την διεύθυνση σχετικά. Έφυγε, να ‘στε καλά, κι' εσείς, νά 'στε καλά, και χωρίς αμφιβολία θα πρέπει να σκεφτότανε, ρε τον μαλάκα.

Πήγαμε στην Γλυφάδα σε μπροζολάδικο. Άντε να πάρω ένα ribeye steak, σκέφτηκα. Ελληνικό ή Αργεντινής με ρωτάει το γκαρσόν. Ελληνικό, απαντάω, ευχαριστώ. Έρχεται το παχύ και ζουμερό μου στέηκ, μήντιουμ-ρέαρ. Το κεφάλι μου γυρισμένο προς την άλλη μεριά μιλώντας στην καλεσμένη μας Ελληνο-αυστραλίδα κόρη φίλης της μητέρας μου. Γυρνάω προς το στέηκ μου και βλέπω ότι το γκαρσόν το έκοβε για μένα με καλοακονισμένη μαχαίρα σε φέτες τσιγαρόχαρτο. Είχε ήδη κόψει το μισό. Όοοοοχι! Όχι! Αρχίζω να κλαίω. Τι κάνετε; Σας κόβω την μπριζόλα σας, μου απαντάει. Μπιμπερό θα μου φέρετε; Ρωτάω. Σταματάει να κόβει. Ευχαριστώ, του λέω. Οι δεκάδες Ευρώ που θα πληρώσω, του εξήγησα, ήταν για ζουμερές ωραίες μπουκιές, να χαίρομαι να τις κόβω εγώ, μάλιστα. Αν ήθελα ζαμπόν θα είχα παραγγείλει ζαμπόν.

Τελικά, σε όλους τους παραπάνω έχω πει άκρως ευγενικά ότι ίσως θα ήταν καλό να ρωτούσαν τον πελάτη αν τα θέλει κομμένα και νιανιά πριν τα κόψουνε και τα κάνουνε νιανιά. Την λέτε ακόμα την λέξη νιανιά, ή χρησιμοποιώ λέξη χτεσινή;

Φαίνεται όμως ότι είμαι ο μόνος ανάποδος που σερβίρισαν τα τελευταία χρόνια.

Έτσι από περιέργεια ρε παιδιά, να ρωτήσω, αν κανείς αναγνώστης έχει τύχει να του κόβουνε τα γκαρσόνια το φαΐ τα τελευταία χρόνια, πως σας φάνηκε; Σας φάνηκε… πως να το πω… νορμάλ; Επειδή… πουθενά στον κόσμο δεν έχω συναντήσει τέτοιο πράμα. Άλλη μια Ελληνική πρωτιά!

Τι λέτε να το ξεκίνησε αυτό το …σκεπτικό στην Ελλάδα;
Τά 'χει ο κόσμος τελείως χαμένα, και τ' αυγά και τα πασχάλια;

~~~

Είμαι

 

Η πατρίδα μου είναι το σύμπαν. 

Το έθνος μου είναι όλη η ζωή στο σύμπαν.

Είμαι ένα σύννεφο.

Ένα σύννεφο από εφτά δισεκατομμύρια δισεκατομμύρια δισεκατομμύρια άτομα,

που συνεργάζονται σαν μια οντότητα η οποία αναλύει την φύση του ατόμου.

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω γαλαξίες από άτομα, και είμαι ένας από αυτούς τους γαλαξίες.

«Είμαι»... τι ομορφη ποιητική ψευδαίσθηση, η συνειδητοποίηση του «Είμαι».

Όνειρο

 

Έχω ένα όνειρο. Ο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μας έμαθε ότι μπορούμε να έχουμε όνειρα με την ομιλία που έδωσε από το μνημείο του Λίνκολν στο ένα εκατομμύριο που έκαναν την πορεία στην Ουάσιγκτον, στις 28 Αυγούστου 1963. Ήμουν σχεδόν 5 χρονών. 

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πίστης του: Θεωρούμε ότι αυτές οι αλήθειες είναι αυτονόητες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι. 

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα στους κόκκινους λόφους της Γεωργίας, οι γιοι πρώην σκλάβων και οι γιοι πρώην ιδιοκτητών σκλάβων θα μπορέσουν να καθίσουν μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης. 

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα ακόμη και η πολιτεία του Μισισιπή, μια πολιτεία που πνίγεται από τον πυρετό της αδικίας, πνιγμένη από τη ζέστη της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης. 

Έχω ένα όνειρο ότι τα τέσσερα μικρά μου παιδιά θα ζήσουν μια μέρα σε ένα έθνος όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους. Έχω ένα όνειρο σήμερα. 

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα κάτω στην Αλαμπάμα με τους μοχθηρούς ρατσιστές της, με τον κυβερνήτη της να στάζουν τα χείλη του από τις λέξεις παρεμβολής και ακύρωσης, μια μέρα ακριβώς κάτω στην Αλαμπάμα, μικρά μαύρα αγόρια και μαύρα κορίτσια θα μπορούν να ενώσουν τα χέρια με τα μικρά λευκά αγόρια και λευκά κορίτσια ως αδερφές και αδέρφια. Έχω ένα όνειρο σήμερα. 

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλωθούν, τα τραχιά μέρη θα γίνουν πεδιάδες, και τα στραβά μέρη θα ευθυγραμμιστούν, και η δόξα του Κυρίου θα αποκαλυφθεί, και όλη η σάρκα θα το δει μαζί. 

Σήμερα έχω κι’ εγώ ο Δημήτρης ένα όνειρο, ότι θα ξεπεράσουμε! (τα εμπόδια μπροστά μας, την καταπίεση, την ανισότητα, τον ρατσισμό, την φτώχια), όπως προσευχήθηκε και βεβαίωσε το τραγούδι-ύμνος της δεκαετίας των ’60: We Shall Overcome.

Η Τζόαν Μπαέζ τραγουδά We Shall Overcome
το 1963 στην Πορεια στην Ουάσιγκτον, και
το 2010 για έναν Μαύρο Πρόεδρο και την Πρώτη Κυρία στον Λευκό Οίκο.

Σικάγο, 19-22 Αυγούστου 2024

Η Αμερική πότε είναι ένα Έθνος και πότε 50 Κράτη αλλά δεν είναι μια χώρα.

Είναι μια ιδέα.

Η ιδέα ότι μπορούμε συνεχώς και παντοτινά να παλεύουμε για μια περισσότερο τέλεια Ένωση.

Μια Ένωση, ένα Έθνος σαν κανένα άλλο, χτισμένο από το 1620 από ανθρώπους που ήρθαν στο τελευταίο σύνορο

από όλο τον πλανήτη, για να ανάψουν ένα δαυλό ελευθερίας για όλο τον πλανήτη.

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

17 Σεπτεμβρίου 1787

ΕΜΕΙΣ Ο ΛΑΟΣ των Ενωμένων Κρατών,

για να σχηματίσουμε μια πιο τέλεια Ένωση, να θεσπίσουμε την Δικαιοσύνη,

να ασφαλίσουμε εγχώρια Ηρεμία, να προβλέψουμε την κοινή άμυνα, να προωθήσουμε την γενική ευημερία,

και να εξασφαλίσουμε τις Ευλογίες της Ελευθερίας στους εαυτούς μας και στους απογόνους μας,

ορίζουμε και θεσπίζουμε αυτό το Σύνταγμα για τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής.

Η Γαλλία δώρισε στα Ενωμένα Κράτη το άγαλμα της Ελευθερίας στις 4 Ιουλίου 1884.
Αυτή η εικόνα,
Νησί της Ελευθερίας, Λιμάνι της Νέας Υόρκης.
Δημήτρης, 7 Απριλίου 2016

Αυτή είναι η Υπόσχεση της Αμερικής

Η Αμερική είναι, πάντα, μια Υπόσχεση για το αύριο.

Το προνόμιο και η υπερηφάνεια του να είσαι Αμερικανός.

~~~

Περίεργο

 

Κάτι περίεργο συμβαίνει στην Αμερική. 

Χαρά. 

Έκρηξη, αφθονία ενθουσιασμού. 

Λες και, κάτω από την σκοτεινή συννεφιά το υγρό από την βροχή γρασίδι και τα λασπόνερα είχαν γεμίσει σκουλήκια, και ξαφνικά βγήκε σε καταγάλανο ουρανό ο ήλιος και η γη γέμισε χαρούμενους, αποφασισμένους ανθρώπους –περισσότερους και δυνατότερους από τα σκουλήκια του Τραμπ. Από την μια μέρα στην άλλη. 

Θετική ενέργεια. 

Χιλιάδες στέκονται χιλιόμετρα ουρά στον καύσωνα της κλιματικής αλλαγής όχι για να δούνε την Κάμαλα και τον προπονητή Τιμ, αλλά για να δούνε το πόσο πολλοί είναι, όλοι μαζί, μαζί με την Χάρις και τον Γουώλζ που υπηρετούν εκείνους, που τους αντιπροσωπεύουν στην ιδέα της Αμερικής: πόσο έτοιμοι είναι να στείλουν τα σκουλήκια εκεί από όπου ήρθαν, κάτω από το χώμα. Κάτω από τις πέτρες. 

Ο Τραμπ χρειάζεται όχλο να τον λατρεύει, εχθρούς να τον φοβούνται. Ξαφνικά, ο ίδιος και η εκστρατεία μίσους που εξαπόλυσε δεν ξέρουν τι να κάνουν, πως να απαντήσουν, πως να επιτεθούν. Επειδή ο Τραμπ δεν μπορεί να κατανοήσει, να διανοηθεί την έννοια, την ιδέα του να υπηρετεί κανείς τον καθημερινό κόσμο, αντί να περιμένει να παρελαύνουν μπροστά του με το βήμα της χήνας, χαιρετώντας με χέρι τεντωμένο. 

• Η προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ αναφέρει ότι συγκέντρωσε 137 εκατομμύρια δολάρια τον Ιούλιο.
• Από τότε που ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν ανακοίνωσε την απόφασή του να παραιτηθεί ως υποψήφιος των Δημοκρατικών, η Χάρις έχει συγκεντρώσει πάνω από 310 εκατομμύρια δολάρια για την εκστρατεία της, με το 66 τοις εκατό των δωρεών να προέρχονται από πρωτοεμφανιζόμενους που δεν είχαν συνεισφέρει στο παρελθόν.

Δεν ξέρω τι σας λένε οι δημοθιογλάφοι σας πάντως αυτό που συμβαίνει στην Αμερική δεν το έχουμε δει από την εκστρατεία του Ομπάμα το 2008. Απρόσμενο. Και κάτι άλλο απρόσμενο για μένα: ποτέ δεν πρόσφερα δεκάρα σε πολιτικούς. Τώρα αισθάνθηκα ότι ήταν αναμφισβήτητο καθήκον, όχι "να στείλω λεφτά σε πολιτικούς" αλλά να κάνω ότι μπορώ, από εδώ που είμαι, περισσότερο από τις δεκάδες σχόλια και συζητήσεις μου στην Washington Post κάθε μέρα, σαν την υποχρέωσή μου να πάρω θέση, στην πραγματική και μεγαλύτερη μάχη για την Δημοκρατία και το Σύνταγμά μας –και έστειλα 125 δολάρια στην Κάμαλα. Και θα στείλω κι’ άλλα, όσα μπορώ, για το κόστος των διαφημίσεων και της επικοινωνίας, να ξυπνήσουν όσοι κοιμούνται ακόμα. Το πρόβλημα δεν είναι ο Τραμπ αλλά οι κακομοίρηδες που έχαψαν την απάτη του ενάντια στο Σύνταγμα.

Έχουμε 87 μέρες μπροστά μας. Έχουμε δουλειά. Πάμε.

 Το παιγνίδι αρχίζει.
Παίζουμε για τις επόμενες γενεές.
Από σεβασμο για τις προηγούμενες.

 ~~~

Βενετία

 

Η πρώτη μου επίσκεψη στην Βενετία, Ιούλιος του 1976, δεκαεφτάμισι χρονών.

Τριάντα εννέα χρόνια αργότερα:

Η πιο πρόσφατη επίσκεψή μου στην Βενετία, πενήνταεξίμισι χρονών, με τον Κώστα, 25 χρονών,
29 Ιουνίου 2015

Τότε πια ζούσα στην Ιταλία ήδη εφτά χρόνια και οδήγησα τις τρεις ώρες από το χωριό να υποδεχτώ τον Κώστα,

ο οποίος πιλοτάρησε αεροπλάνο Μπόινγκ 767 για πρώτη του φορά προς την Ευρώπη από την Νέα Υόρκη.
Το χάρηκε που στην Βενετία τον παρέλαβε το ίδιο Τσεροκή με το οποίο πήγαινε νηπιαγωγείο 14 χρόνια πριν στην Αμερική.

Εδώ, η προσγείωση που έκανε ο Κώστας σαν Πρώτος Αξιωματικός,
καθώς ο Κυβερνήτης βοηθούσε με επικοινωνίες και παρακολούθηση
(Οι Αμερικανοί πιλότοι ανταλλάσσουν καθήκοντα μεταξύ τους κάθε ταξίδι,
δεν παίζουν τα Ευρωπαϊκά λοφία και περικεφαλαίες του αξιώματος).

Ο Κώστας ήτανε FO (First Officer, εφ-όου), κι' εγώ FOD (First Officer's Dad, εφ-όου-ντι).

Από το 1976 ως το 2015 είχα πάει στην Βενετία έξι φορές, τρεις μόνος μου, μια με την μητέρα μου και δύο με τον Κώστα, 2008 και 2015. Είχα μπει τρεις φορές αυγή με καράβι (δύο με κρουαζιερόπλοιο και μια με φέρυ από την Πάτρα), και τρεις με αυτοκίνητο (μια με το μωβ Μίνι-1000 μου από το Λονδίνο και δύο με το κόκκινο Τσεροκή μου από την Μασαχουσέτη). Α! εφτά φορές! σταματήσαμε εκεί για μια μέρα και το 1984 στο ταξίδι του μήνα του μέλιτος με την Κριστίν (ο θειός μου εργαζόταν για την εταιρεία κι' έκανα τις κρουαζιέρες τζάμπα).

Έχω δει την Βενετία από την νορμάλ κατάστασή της το 1976 μέχρι την αηδιαστική κατάσταση του 2015. 

Ξαναπήγα να συναντήσω τον Κώστα άλλες τρεις φορές στην Βενετία μετά από την πρώτη του πτήση του 2015, δύο μόνος μου και μια με την Μαργαρίτα, αλλά αποφύγαμε να μπούμε στην πόλη. Κάναμε εκδρομές γύρω από την Βενετία, από το αεροδρόμιο και από το Μέστρε, ανατολικά και δυτικά της λιμνοθάλασσας.

Αν, κατά την εμπειρία μου, η Βενετία από το 1976 ως το 2015 είχε καταντήσει αηδιαστική, όσον αφορά τουρισμό, πήξιμο, ποιότητα των πάντων, τιμές, συμπεριφορά ντόπιων και λοιπά, από το 2015 που σταμάτησα επί τούτου να πηγαίνω, ως σήμερα η κατάσταση έχει ξεσαλώσει.

Η μεγάλη μου λύπη είναι ότι επισκέπτες ποτέ πια δεν θα δουν την Βενετία που είχα δει εγώ.
Τότε, ήταν κάτι το θεαματικό, ρομαντικό και μοναδικό.

Σήμερα μπαίνουν κάπου 3,8 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο στην Βενετία των 262 χιλιάδων κατοίκων. Δέκα τέσσερεις τουριστες ανά κάτοικο σε μεσο όρο έτους, αλλά φυσικά διπλάσιους ή τριπλάσιους το καλοκαίρι από τον χειμώνα. Φανταστείτε, είναι σαν να έρχονται 140 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο στην Ελλάδα, ή 50 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο στην Αθήνα. Σοβαρά.

Για γενικότερη εικόνα, το 2023, η Ιταλία δέχτηκε 85,7 εκατομμύρια τουρίστες και η Ελλάδα 36 εκατομμύρια. Δηλαδή, η Ιταλία δέχτηκε 1,4 (λιγότερους από δύο) τουρίστες ανά κάτοικο, και η Ελλάδα δέχτηκε 3,6 τουρίστες ανά κάτοικο. Ή, η Ιταλία δέχτηκε 285 τουρίστες ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο ενώ η Ελλάδα δέχτηκε 273 τουρίστες ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Ομως, η Ελλάδα είναι ορεινή χώρα. Αν υπολογίσουμε το εμβαδόν της Ελλάδας στο οποίο μπορούν να πάνε τουρίστες, τότε μας έρχεται περισσότερο κοντά στο 600-800 τουρίστες ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Αν υπολογίσουμε μόνο την Αττική και τα τουριστικά νησιά, την Πελοπόννσο και την Κρήτη, ξεπερνάμε τους 1.000 τουριστες ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.

Αν θέλουν να έρθουν οι τουρίστες από παντού σε ένα μέρος όπως η Βενετία, ή η Αθήνα, θα έρθουν. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούν οι ντόπιοι να κάνουν για να σωθούν. Θα μπορούσαν ισως να οργανώσουν τον τουρισμό στην πόλη τους καλύτερα, να οργανώσουν και το πως παρουσιάζονται οι ίδιοι και τα μαγαζιά τους, κλπ., αλλά η απληστεία και η αδιαφορία, δύο αντικρουόμενες αλλά συνυπάρχουσες τάσεις των ντόπιων, παντού στην Μεσόγειο, χτίζουν το χάος που υπάρχει, λυπηρά αλλά αμετάκλητα.

~~~

Κατά την δική μου εμπειρία, γνώμη και εντύπωση, ο κατά πολύ πιο υπέροχος τρόπος να μπει κανείς στην Βενετία είναι αυγή με καράβι, με την ομίχλη μιας ηλιόλουστης μέρας καθώς ο ήλιος ανατέλλει. Είναι κάτι το παραμυθένιο και φαντασμαγορικό. Η Ιστορία χάνει την γραμμική της έννοια και η δόξα της Ενετικής κυριαρχίας, τέχνης και πολιτισμού αιωρείται εκτός χρόνου γύρω σου, στην φωτεινή πρωινή ομίχλη.

Τα παρακάτω καρέ από βίντεο που πήραμε με τον Κώστα καθώς έμπαινε για πρώτη του φορά με καράβι στην Βενετία την αυγή, Φεβρουάριο του 2008, δεν φέρνουν ούτε κατά προσέγγιση την πραγματική αίσθηση, αλλά τουλάχιστον ίσως να δώσουν μια ιδέα...

Για μένα, αυτή είναι η τέλεια είσοδος στην Βενετία,

πάντα συνοδευόμενη από το ανταζιέτο της 4ης κίνησης της 5ης συμφωνίας του Γκούσταβ Μάλερ.
Την αίσθηση του αριστουργήματος του Λουκίνο Βισκόντι, Θάνατος στην Βενετία (1971) του Τόμας Μαν.
Που πήγαινα και την έβλεπα στο σινεμά στο Λονδίνο, παράσταση αργά, μεσάνυκτα, στην Ράσελ Σκουέαρ.

Βενετία: Τόμας Μαν: Βισκόντι: Μάλερ:

Μια πόλη που πεθαίνει μέσα στην σπαρακτική λαχτάρα του έρωτα προς την απρόσιτη αγνότητα. 

Το 1981 είχα οργανώσει, στην επιστροφή από την Αθήνα στο Λονδίνο,
να οδηγώ σιγά το μωβ Μίνι-1000 μου στην γέφυρα από Μέστρε προς Βενετία, αυγή, με την 5η του Μάλερ στο στέρεο.
Φυσικά, το βίντεο που κάναμε με τον Κώστα έχει την 5η του Μάλερ ως μουσική επένδυση.

Εδώ, η πορεία των καραβιών,
13 χιλιόμετρα από την είσοδο στην λιμνοθάλασσα μέχρι το παλιό λιμάνι.
(η παρακάτω διαδρομή είναι σαν  Ελληνικό ως Πειραιά)
(Στην μέση της Βενετίας από το San Marco στο λιμάνι, το φιδωτό ανάποδο "S" ειναι το Κανάλε Γκράντε.
Το φημισμένο Λίντο είναι απέναντι νότια, στην Αδριατική
Και βόρεια, το νησάκι Μουράνο, όπου φτιάχνουν τα πολύχρωμα φυσιχτά γυάλινα)

Από τα παραπάνω ότι πάρετε.

Καράβι πλέον γιόκ. Το παλιό λιμάνι το κλείσανε για να μην μπαίνουν πια καράβια.

Ζώντας τα τελευταία 17 χρόνια, όπως και τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου στην Ιταλία, και έχοντας διατελέσει δημόσια ψηφισμένος ελεγκτής του Δήμου μας, έχω κάποια μικρή ιδέα του πως να αποδώσω κατά κάποια έννοια την υποκρισία της μεγαλομανίας μιας κοινωνίας που έδωσε στον κόσμο την μαφία και τον φασισμό. Και της ανήμπορης ντροπαλότητας της Ιταλικής έκδοσης του σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω. Του καταναγκασμού να βλέπεις προβλήματα αντί για λύσεις. (Σημ.: Η Μαφία είναι στην Σικελία. Σε άλλες περιοχές ονομάζεται διαφορετικά, με ντόπια προέλευση)

Βέβαια, όπως είπαμε και παλαιότερα, η κάθε περιοχή ("regione", επαρχία;) της Ιταλίας έχει διαφορετικό χαρακτήρα, κουλτούρα, παράδοση... Και ενώ η περιοχή Βένετο συμπεριλαμβάνει και την πόλη της Βενετίας, έχω την εντύπωση ότι υπάρχει κάποια αισθητή διαφορά μεταξύ των κατοίκων της γενικότερης περιοχής και της πόλης της Βενετίας, όσον αφορα συμπεριφορά και κουλτούρα. Άλλωστε, η περιοχή Βένετο, συμπεριλαμβάνει και τις πόλεις Πάδουα, Βιτσένζα και Βερόνα. Ξέρετε την Βερόνα, εκεί που ποτέ δεν έζησαν πραγματικά ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, και το μπαλκόνι που δείχνουν στους τουρίστες οι Βερονέζοι σήμερα για την γνωστή σκηνή της τραγωδίας δεν έχει καμία σχέση ούτε με την φαντασιακή οικογένεια των Μόντεγκιου ούτε εκείνη των Καπουλέτων.

Το Συμβούλιο της Βενετίας αποφάσισε ότι πολλοί τουρίστες έχουνε πλακώσει και πρέπει να τους λιγοστέψουνε. Γι’ αυτό, φέτος νομοθετήσανε ότι κάθε επισκέπτης στην Βενετία πρέπει να κόψει εισιτήριο για να μπει στην πόλη.

Πέντε Ευρώ το άτομο. Σχεδόν η μισή τιμή του πόσο κοστίζει ένας καφές ‘κει πέρα (ενώ εδώ στο χωριό ο καφές είναι ένα Ευρώ). Περιμένανε λέει ότι θα λιγοστέψουνε οι επισκέπτες και θα βγάλουν και κάπου 800.000 Ευρώ από τα εισιτήρια που θα κοπούν. Νομίζανε ότι οι τουρίστες απ' αλλού έχουν την ίδια μιζέρια πού 'χουν οι Ιταλοί, γενικά, και ότι πέντε ψωροευρώ θα τους σταματούσαν από το να μπουν στην πόλη... Αλλά οι επισκέπτες δεν λιγοστέψανε και τα εισιτήρια φέρανε 2,3 εκατομμύρια Ευρώ αντί 800 χιλιάδες. Τώρα προσπαθούνε να αποφασίσουνε τι θα τα κάνουνε τόσα λεφτά και σκέφτονται να κάνουν το εισιτήριο δέκα Ευρώ του χρόνου (ή μπας και λιγιστέψουν επί τέλους οι τουρίστες αλλά μάλλον για να διπλασιαστούν τα απρόσμενα Ευρώπουλα).

• Τα μπιχλιμπίδια σουβενίρ είναι πλέον φτιαγμένα στην Κίνα (στην Κίνα του Μάρκο Πόλο).
• Συνοστισμός και φρακάρισμα από γόνδολες με τουρίστες μπροστά στο σπίτι της οικογένειας Πόλο (του Μάρκο)
  (Polo είναι το όνομα της οικογένειας και pollo είναι το κοτόπουλο στα Ιταλικά).
• Ιδέα δεν έχουν οι τουρίστες ότι τα άλογα του Σαν Μάρκο είναι τα άλογα από τον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης.
  (ούτε ότι ο Βενετσιάνος Μοροζίνι ανατίναξε τον Παρθενώνα και το χαρακτήρισε «τυχερή βολή»)
• Η ποιότητα του κάθε τι από κάθε άποψη είναι μαζική ευτέλεια.
• Η συμπεριφορά των επαγγελματιών και των ντόπιων ασεβής και απαράδεκτη.
• Και οι τουρίστες θλιβεροί. Ειλικρινά θλιβεροί, σήμερα.
• Για καλό φαγητό βγήκαμε απ' την πόλη το 2015 και πήγαμε απέναντι στο Μέστρε.

Αν θέλετε συκώτι βενετσιάνικο, ελάτε να σας το μαγειρέψω εγώ. Μη τρέχετε άδικα στη Βενετία.
(η Μαργαρίτα το εγκρίνει)

Και το 2008, βάζοντας τον Κώστα για πρώτη του φορά σε γόνδολα, από το Ριάλτο πάνω στο Κανάλε Γκράντε, ρώτησα τον γονδολιέρη:

• Πόσο κοστίζει από εδώ, ακολουθώντας το Κανάλε Γκράντε μέχρι την Πλατεία του Αγίου Μάρκου;
• 100 Ευρώ.
• Κι αν πάμε κατευθείαν από μέσα από την πόλη που είναι το 1/3 της διαδρομής;
• 100 Ευρώ.
• Κι’ αν κάνουμε μόνο το τετράγωνο 10 λεπτά και γυρίσουμε εδώ;
• 100 Ευρώ.

Τα πληρώσαμε.

"Feed the birds, tuppence a bag

Tuppence, tuppence, tuppence a bag

Feed the birds", that's what she cries

While overhead, her birds fill the skies"

Mary Poppins (1964)

Σ' ένα ριστοράντε πρώτου ορόφου στην πλατεία Σαν Μάρκο, Φεβρουάριος 2008.
Δυό μήνες αργότερα, το κόκκινο Τσεροκή θα με έφερνε από την Στοκχόλμη στην Μαργαρίτα,
276 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πλατείας Σαν Μάρκο.

2008, και κάτω: 2015

...εν τω μεταξύ, πίσω στο 1979:

2008:

Ο Οθέλλος είναι το ένα από τα δύο έργα του Shakespeare που λαμβάνουν χώρα στην Βενετία, γραμμένο γύρω στο 1603.

Το άλλο είναι το Ο Έμπορος της Βενετίας, γραμμένο το 1596-1597, η ταινία είναι του 2004.

Θα αγοράσω μαζί σου, θα πουλήσω μαζί σου, θα μιλήσω μαζί σου, θα περπατήσω μαζί σου και έτσι θα ακολουθήσω,
αλλά δεν θα φάω μαζί σου, δεν θα πiώ μαζί σου, ούτε θα προσευχηθώ μαζί σου.

Σάυλοκ (Αλ Πατσίνο)
William Shakespeare, Ο Έμπορος της Βενετίας
Πράξη 1η, Σκηνή 3η

~~~