Μια φορά κι ένα
καιρό η Ελλάδα δεν ήταν όπως είναι σήμερα, ή έτσι τουλάχιστον φαίνεται απ' το
πεντηκοστό δεύτερο σκαλοπάτι όπου στέκομαι, έτοιμος να ανέβω και στο επόμενο.
Κάποτε ήταν
διαφορετικά -τι να τα θυμάμαι νοσταλγικά όμως, μια και τα σημερινά στο παρελθόν
τα χτίσαμε.
Κι όμως, οι ήχοι
που βγαίναν από το ραδιόφωνο και το πικάπ από πριν τα '50 μέχρι και μετά τα '70
δεν σβήνουν... και θυμίζουν εποχές που τα καθημερινά πράγματα γύρω μας είχαν
σημασία, και, τολμώ να πω; ελπίδα. Ακόμα και χαρά. Σίγουρα δύναμη.
Πόσα τραγούδια να
θυμηθεί κανείς; 20; 50; 100; Και παραπάνω θα βρει κανείς, από κάθε πεζοδρόμιο,
κάθε γειτονιά, κάθε παρέα και αδελφοσύνες, και διχασμούς.
Έβαλα εδώ κάτω 67
τραγούδια, μια που το νούμερο '67 έχει κάποια θέση μες τη θύμηση μας... και ξέρω ότι
υπάρχουν κι άλλα, ή ότι θα βάζατε μερικά άλλα αντί γι αυτά που έβαλα εγώ. Πείτε
μας πια ακόμα...
Δεν έχουμε
γρήγορο ίντερνετ εδώ στο χωριό, και δεν μπόρεσα να δω αυτά τα λινκ που βρήκα.
Κάθε κλικ θα ανοίξει καινούργιο παράθυρο και θα σας πάει σε ένα βίντεο στο youtube.
Αυτά είναι τα
λόγια και οι μελωδίες απ' τα νιάτα μου. Κι αν είστε πολύ, μα πολύ καλοί, μια
μέρα θα σας πω τα Παραπονεμένα Λόγια με την κιθάρα!
Μια ζωή που
πέρασε και πάει, με Ελληνική μουσική: αυθεντική και έντεχνη, ρομαντική και
θυμωμένη, εμπορική και του πεζοδρόμιου, αλλά, πάντα Ελληνική:
 |
Αγαπημένο μου κρασί Ορέστης Μακρής |
||
 |
Αγωνία Τόλης Βοσκόπουλος |
||
 |
Αθήνα Νάνα Μούσχουρη |
||
 |
Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου Γιοβάννα |
||
 |
Άνοιξε πέτρα Μαρινέλλα |
||
 |
Απ' το αεροπλάνο Κώστας Χατζής |
||
 |
Ασπρα καραβια τα όνειρα μας Γιάννης Πουλόπουλος |
||
 |
Άσπρη μέρα και για μας Γρηγόρης Μπιθικότσης |
||
 |
Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι Βίκυ Μοσχολιού |
||
 |
Βράχο-Βράχο τον Καημό μου Στέλιος Καζαντζίδης |
||
 |
Γαρύφαλο στ' αυτί Μαίρη Λω |
||
|
Δε Βαριέσαι Αδελφέ Κώστας Χατζής |
||
|
Δειλινά Βίκυ Μοσχολιού |
||
 |
Δεν Υπάρχει Ευτυχία Λίτσα Διαμάντη |
||
|
Εμείς οι ταπεινοί Κώστας Χατζής |
||
|
Ένα αστέρι πέφτει πέφτει Βίκυ Μοσχολιού |
||
 |
Ένας Μύθος Γιώργος Μούτσιος |
||
 |
Έχω ένα μυστικό Αλίκη Βουγιουκλάκη |
||
 |
Η Αθήνα τη νύχτα Ρένα Βλαχοπούλου |
||
 |
Η Σωτηρία της ψυχής Άλκυστις Πρωτοψάλτη |
||
 |
Θεσσαλονίκη Δημήτρης Μητροπάνος |
||
 |
Ιλισσός Μελίνα Μερκούρη |
||
 |
Ιστορία μου, Αμαρτία μου Ρίτα Σακελαρίου |
||
 |
Καροτσέρη τράβα Μαρίζα Κωχ |
||
|
Κάτι τρέχει Κώστας Χατζής |
||
|
Κολωνάκι Place Κώστας Χατζής |
||
|
Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ Άλκυστις Πρωτοψάλτη |
||
 |
Μάλιστα Κύριε Γιώργος Ζαμπέτας |
||
|
Μάτια βουρκωμένα Γρηγόρης Μπιθικότσης |
||
 |
Μη χτυπάς σ' ένα σπίτι κλειστό Μανωλης Μητσιας |
||
|
Μην τον ρωτάς τον ουρανό Μαίρη Λω |
||
 |
Μιας πεντάρας νιάτα Μπέμπα Μπλάνς |
||
|
Μίλησέ μου Γρηγόρης Μπιθικότσης |
||
 |
Μινόρε της αυγής Μάρκος Βαμβακάρης |
||
|
Μου σπάσανε το μπαγλαμά Δημήτρης Μητροπάνος |
||
 |
Νάτανε το '21 Γιώργος Νταλάρας |
||
|
Νικολή, Νικολή Δημήτρης Μητροπάνος |
||
|
Ξέρω κάποιο αστέρι Νάνα Μούσχουρη |
||
|
Ξημερώνει Νάνα Μούσχουρη |
||
|
Ο Μαθητής Γιώργος Ζαμπέτας |
||
|
Ο Μήνας έχει ενιά Βίκυ Μοσχολιού |
||
|
Ο Πενηντάρης Γιώργος Ζαμπέτας |
||
 |
Οι Θαλασσιές σου οι χάντρες Δημήτρης Χορν |
||
|
Όλα μοιάζουν μαγικά Γιώργος Νταλάρας |
||
|
Πάει, πάει Βίκυ Μοσχολιού |
||
|
Παμε για ύπνο Κατερινα Γιάννης Πουλόπουλος |
||
|
Παραπονεμένα λόγια Γιώργος Νταλάρας |
||
|
Ποιός είναι αυτός Μαρινέλλα |
||
 |
Ρωμιός αγάπησε Ρωμιά Σταμάτης Κόκοτας |
||
|
Σαν τον Καραγκιόζη Μαρίζα Κωχ |
||
|
Στο 'πα και στο ξαναλέω Μαρίζα Κωχ |
||
 |
Συννεφιασμένη Κυριακή Βασίλης Τσιτσάνης |
||
|
Τα Παιδιά του Πειραιά Μελίνα Μερκούρη |
||
|
Τα Τραίνα που φύγαν Βίκυ Μοσχολιού |
||
|
Ταξίδι στα Κύθηρα Γιώργος Νταλάρας |
||
 |
Τι Είναι αυτό που το λένε αγάπη Νάντια Κωνσταντοπούλου |
||
|
Τι κι αν γεννήθηκα φτωχός Ορέστης Μακρής |
||
|
Τι να φταίει Μαρινέλλα |
||
|
Το γκρίζο γατί Αλίκη Βουγιουκλάκη |
||
|
Το θέμα είναι να την βρώ Σταμάτης Κόκοτας |
||
|
Το φεγγάρι είναι κόκκινο Νάνα Μούσχουρη |
||
|
Του Βοτανικού ο Μάγκας Γρηγόρης Μπιθικότσης |
||
|
Τώρα που πας στην ξενιτιά Νάνα Μούσχουρη |
||
|
Φραγκοσυριανή Μάρκος Βαμβακάρης |
||
|
Φτωχολογιά Γρηγόρης Μπιθικότσης |
||
 |
Χάρτινο το φεγγαράκι Πόπη Αστεριάδη |
||
|
Χίλια περιστέρια Γιώργος Ζαμπέτας |
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω, και να τα βάλω σε σειρά, γι αυτό τά 'βαλα αλφαβητικά... κάμποσα ήταν πάντα αγαπημένα μου αλλά μερικά από αυτά είναι περισσότερο αναμνήσεις μιας άλλης ζωής μια και δεν ταυτίζομαι πια με λόγια λύπης και παράπονου, αλλά είναι μερικά που θα τα έχω μέσα μου πάντα... Άσπρα καράβια, Άσπρη μέρα και για μας, Απ' το Αεροπλάνο, Δε βαριέσαι αδελφέ, Η Σωτηρία της ψυχής, Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ, Μην τον ρωτάς τον ουρανό, Παραπονεμένα λόγια, Σαν τον Καραγκιόζη, Ταξίδι στα Κύθηρα, Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, Φτωχολογιά...
...κι άρχισα κιόλας να θυμάμαι κι άλλα που δεν έχω βάλει εδώ...
...οι φωνές της ψυχής χρόνων άλλων, η Μοσχολιού, ο Ζαμπέτας, ο Τσιτσάνης, ο σερ Μπιθί... ο Χατζής!
...κι άρχισα κιόλας να θυμάμαι κι άλλα που δεν έχω βάλει εδώ...
...οι φωνές της ψυχής χρόνων άλλων, η Μοσχολιού, ο Ζαμπέτας, ο Τσιτσάνης, ο σερ Μπιθί... ο Χατζής!
θα θυμώσεις αν σου πω ότι πολλά από αυτά δε μου αρέσουν; πάρα πολλά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα τραγούδια που έχεις αναρτήσει είναι αντιπροσωπευτικά και τολμώ να πω αθάνατα. Παρόλο που δεν μπορώ να επιλέξω και να ξεχωρίσω κανένα, στην καρδιά μου ιδιαίτερη θέση έχει η Φραγκοσυριανή, η Συννεφιασμένη Κυριακή, το Μινόρε της Αυγής και (άσχετο με τα υπόλοιπα) η Αγωνία του Βοσκόπουλου. Βέβαια και το Ιστορία μου Αμαρτία μου είναι ξεχωριστό κομμάτι…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μου επιτρέπεις θα ήθελα να αφιερώσω τα Χίλια Περιστέρια στην κα Τελευταία και την κα thinks…
Α, και το Γαρύφαλλο στ' αυτί στη Ρία από πάνω που δεν της αρέσουν τα άσματα... ;)
ria μου, ποιά σ' αρέσουν; :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελευταίε, πράγματι, αθάνατα! Τα ξανα-ακούω σε mp3 μέρες τώρα όλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως φαίνεται πως δεν είμαστε συνομήλικοι... Αλλά σε κάθε περίπτωση εγώ είμαι της ροκ, οπότε μάλλον, απλά θα ευχηθώ στους άλλους φίλους, καλή ακρόαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα είναι δυνατόν να λείπουν πχ Θεοδωράκης,Σαββόπουλος,Μαρκόπουλος ή οι φωνές του Ξυλούρη και της Αλεξίου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως ο Χατζής που βλέπω πως σου αρέσει και τον άκουσα live το καλακαίρι έχει παραμείνει το ίδιο καλός όπως και παλιά σις μπουάτ.
Δήμο, σίγουρα όχι συνομήλικοι. Αλλά και εγώ κλασσικό ροκ, τα πάντα, κλασσικά, μπαρόκ, 20's, 30's, 40's, 50's. Το μόνο που δε μου πάει είναι η Rap και οι μετέπειτα εμπορικοφορμουλαϊκές μπούρδες. Τα παραπάνω είναι από μια συγκεκριμένη εποχή, τα πιο διαδεδομένα και εμπορικά λαϊκά και δημοφιλή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθεόφοβε, πολύ σωστή παρατήρηση! Ήθελα να κάνω μια λίστα με τα πολύ δημοφιλή, εμπορικά, αυτά που ήταν συνέχεια στο ραδιόφωνο. Για Σαββόπουλο διάλεξα την Μαρίζα να λέει τον Καραγκιόζη, ο Μαρκόπουλος έχει δύο τραγούδια στη λίστα υπό Νταλάρα, και ο Ξυλούρης είναι παράλειψη. Ποία άσματα να συμπεριλάβωμεν;
Τα ξέρω όλα (βασικά χωρίς να του τη λέω, τα άκουγε η μάνα μου). Απλά δε μου αρέσουν (πλην ενός 5-10%). Η μονοτονία του έρωτα ως θεματολογία με αφήνει παγερά αδιάφορο και με κάνει κακόβουλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμο; "Η μονοτονία του έρωτα ως θεματολογία σε αφήνει παγερά αδιάφορο και σε κάνει κακόβουλο "; Μα... χωρίς έρωτα πως δα γεννηθούν καινούργιοι επαναστάτες, δυνάστες, φτωχοί, πλούσιοι, εξυπνάκηδες, ηλίθιοι, επιστήμονες, στρατιώτες, πολιτικοί, διανοούμενοι και τόσοι άλλοι; Μέσα σε πειραματικό σωλήνα; Οι άνθρωποι πως θα ζευγαρώνουνε να περνάν τη ζωή τους μαζί; θα αποφασίζει κα θα διατάσει ένα κομπιούτερ; Χωρίς έρωτα Δήμο, η Ζωή, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν ένα γκρι, καταθλιμμένο, μόνιμα τσαντισμένο, άδειο πράμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ άνοιξες συζήτηση όχι για ξεχωριστή ανάρτηση αλλά για ειδικευμένο μπλογκ!
Τουλάχιστον, αν λες ότι σου αρέσουν 5-10%, αυτό σημαίνει, από τη λίστα, 3-6 τραγούδια. Ποιά;
Δείμο, δε σου αρέσουν αυτά τα τραγούδια; Με ποια τραγούδια μεγάλωσες ρε φίλε; Δε χόρεψες ποτέ τη Συννεφιασμένη Κυριακή; Ή δεν είχες ποτέ Αγωνία με λαχτάρα για κάποιον έρωτα; Δε λέω ότι όλα τα τραγούδια που αναφέρει ο Δημήτρης έχουν την ίδια αξία, αλλά το 90% τουλάχιστον μιλάνε στην ψυχή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε περίπτωση, να σου κάνω μια αφιέρωση, αν μου το επιτρέπει ο οικοδεσπότης: Του Βοτανικού ο μάγκας...
Τελευταίε, και η συνάδελφός σου και ο οικοδεσπότης συμφωνούν ότι οι αφιερώσεις σου είναι και ά-λα της να πούμε. Συνέχισε!
ΑπάντησηΔιαγραφήTi ωραίο μπουκέτο παρά λίγο συνομίληκε! ο ίαμβος αχολογά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλωσα με τη "Συννεφιασμένη Κυριακή" και βασικά με τα περισσότερα κομμάτια. Γι' αυτό σε έφερα στην ηλικία της μαμάς και του μπαμπά μου. Μου αρέσει η Πρωτοψάλτη, ο Χατζής. Αργότερα έμαθα το Χατζηδάκι και τον Θεοδωράκη. Μετά το γύρισα σε ροκ (το ρεμπέτικο και το επαναστατικό ήταν αναγκαίο για το ΚΝίτικα μεταπτυχιακά :). Παραμένω ροκ και τζαζ (κατά προτίμηση Κοντραφούρης κλπ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιόνυσε, ευχαρίστησή μου! Βλέπω πως έχεις καλό γούστο ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμο, δεν υπάρχει μουσική που να μην μου αρέσει και να μην την ζω (εκτός από τα προαναφερθέντα RAP κλπ). Η μητέρα σου και ο πατέρας σου έχουν καλό γούστο σαν τον Διόνυσο! Και μη με λες θείο!
ΥΓ. Θεοδωράκης είναι για ανάρτηση όλη δικιά του!
έχω μία ένταση με τη γενικότητα... Δε θεωρώ ότι κάποιος τα ακούει όλα. Ή τουλάχιστον δε νοιάζει αν τα ακούει στο ράδιο τυχαία ή κάποια στιγμή σε κάποια έξοδο. Η μουσική που μας αντιπρσωπεύει (και αυτή πρέπει να λέμε ότι μας αρέσει) είναι η μουσική που επιλέγουμε να βάλουμε στο CD του αυτοκινήτου και της οικίας. Μόνο η επιλεγμένη μουσική. Δεν πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να επιλέγει σπίτι του να ακούει μουσική τζαζ και παράλληλα μετά από μία ώρα ή την επομένη να ακούει σκυλάδικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι, λοιπόν, κι εγώ ποτέ δεν επιλέγω να ακούσω σκυλάδικο ή γενικά το -λεγόμενο- λαϊκό τραγούδι που στην ουσία είναι λαϊκισμός της Τέχνης και υποκουλτούρα (αφοριστικός, ε; Αυστηρός κι απόλυτος, θα έλεγα εγώ).
Η μουσική πρέπει να σε εμπνέει. Η Τέχνη πρέπει να σε οδηγεί αλλού, αλλά να σε κρατά στο σήμερα και να σου δίνει δύναμη. Η Τέχνη πρέπει να αμφισβητεί. Άρα δεν μπορεί να είναι εμπορική, δηλαδή να δημιουργεί μόνο και μόνο για να πουλήσει.
Δήμο, να απαντήσω σε κάθε σημείο:
ΑπάντησηΔιαγραφή"έχω μία ένταση με τη γενικότητα"
Πως μπορεί κανείς να απολαμβάνει τα συγκεκριμένα λουλουδια, φυτά και δέντρα που του αρέσουν αλλά να έχει πρόβλημα κοιτάζοντας το δάσος;
"Δε θεωρώ ότι κάποιος τα ακούει όλα"
Αυτό εξαρτάται από πόσο ανοικτή είναι μια ψυχή και πόσους διαφορετικούς δρόμους μπορεί να βρεί για να χαίρεται τη ζωή σε κάθε της έκφραση...
" Η μουσική που μας αντιπρσωπεύει (και αυτή πρέπει να λέμε ότι μας αρέσει) είναι η μουσική που επιλέγουμε να βάλουμε στο CD του αυτοκινήτου και της οικίας."
Μεταξύ της οικίας του σπιτιού μου (και τις δύο οικίες εν Ελλάδι και Ιταλίαν) και τα αυτοκίνητα, και το κομπιούτερ, έχω διαλέξει ένα-ένα, ανά τις δεκαετίες σε τέσσερεις χώρες και δύο ηπείρους, να έχω, περίπου:
- 220 άλμπουμ βινυλίου (και καμιά 50αριά παλιά 45άρια)
- 350 CD, και,
- 6,329 mp3 (24.4 Gigabytes)
και τέσσερα πάρα πολύ καλά στερεοφωνικά.
Αυτά περιλαμβάνουν μουσική
- Μεσαίωνα
- Αναγέννησης
- Μπαρόκ
- Κλασσική
- Ρομαντική
- 20ου αιώνα
Και του 20 αιώνα, περιλαμβάνει, φυσικά,
- Όλη την Ελληνική μουσική των δεκαετιών συμπεριλαμβανομένων όλων αυτής της ανάρτησης, και αυτών που ανέφερε ο Αθεόφοβος (εξαιρουμένων ίσως των σκυλάδικων, τα οποία δεν είναι ακριβώς αυτό που περιέγραψεςστο σχόλιό σου), και επίσης άλλους όπως ο Μίμης Πλέσσας, και,
- Δεκαετίες των '20, 30, 40 ΗΠΑ
- Bluegrass
- Country & Western
- Folk (Irish, British, American)
- Jazz
- Blues
- Rock and Roll
- Classic Rock
- Soft Rock
- Disco
Και είμαι σίγουρος ότι έχω ξεχάσει μερικά.
Τώρα, κάθε ένα από τις χιλιάδες των παραπάνω, όταν τα ακούω, τα μουρμουρίζω, τα σφυρίζω, τα τραγουδάω, και πολλά με λόγια. Αυτό τι με κάνει; άξεστο, ή κάποιον που δεν εκτιμά την σφιχτοκωλική έννοια της υψηλής τέχνης; ή κάποιον που διψάει για κάθε είδος ανθρώπινης έκφρασης της δόξας της ζωής; Αν δηλαδή Κυριακή πρωί τραγουδήσω | Freude, schöner Götterfunken Tochter aus Elysium, Wir betreten feuertrunken, Himmlische, dein Heiligtum!" με συνοδεία Herbert von Karajan και Φιλαρμονικής του Βερολίνου, και την Παρασκευή το βράδυ τραγουδήσω "...honey, why don't we get drunk and screw!" με τον Jimmy Buffet, τι λέει αυτό;
Όσο για το "αυτή πρέπει να λέμε ότι μας αρέσει (τη μουσική που μας αντιπροσωπεύει)", τι θα πεί "πρέπει"; κι εμένα που με αντιπροσωπεύει το 98% της μουσικής, και έχω "επιλέξει" τόσο διαφορετική, τι "πρέπει" να πώ;
"Η τέχνη πρέπει να αμφισβητεί", βέβαια, αλλά δεν χρειάζονται τα πάντα στη ζωή "αμφισβήτηση", ούτε ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει με τέχνη και μόνο... άσε που ο όρος τέχνη είναι τόσο εκπορνευμένος όσο και ο όρος "αριστερά" :-)
Πάντως Δήμο μου, η παραπάνω ανάρτηση εστιαζόταν στην Ελληνική εμπορική και δημοφιλή μουσική τριών δεκαετιών όπως ακουγόταν συνέχεια στα ραδιόφωνα.
Όταν κάνω ανάρτηση για την μουσική τέχνης που με αντιπροσωπεύει εμένα προσωπικά, θα είσαι, ελπίζω, από τους πρώτους που θα την δεις :-)
Πλην του τελευταίου σχολίου, αλλά ειδικότερα στο είδη που ανέφερες συμφωνούμε απολύτως. Μα απολύτως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείμο, θα προσυπογράψω την απάντηση του Δημήτρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θα προσθέσω και το εξής, που αφορά στα σκυλάδικα τραγούδια: Το συγκεκριμένο είδος έχει να επιδείξει κάποια υπέροχα τραγούδια που μιλάνε στην ψυχή του ακροατή ανάλογα με την ψυχική του διάθεση πάντα. Π.χ. Το "Φωτιά στα Σαββατόβραδα" ή το "Ουρανέ" της Άντζελας είναι άσματα αξεπέραστα. Ή το "Σε νοσταλγώ" (...σα μια ανάμνηση παλιά σε νοσταλγώ) του Πανταζή ή το "Μια ιστορία" του Κοντολάζου ή το "Αλήτισσα" του Στράτου Διονυσίου ή ή ή... Ο κατάλογος είναι μακρύς. Δε μιλάω βέβαια για τραγούδια του τύπου "Μείνε μαζί μου έγκυος είμαι που φερέγγυος" για να το διασαφηνίσω. Αλλά υπήρξε μια περίοδος που τα λεγόμενα σκυλάδικα έδωσαν σ' αυτόν τον κόσμο τραγούδια πολύ σημαντικά κατά τη γνώμη μου.
Όσον αφορά στη ροκ μουσική που ένθερμα υποστηρίζεις και ακούς, υπάρχει σαβούρα ατελείωτη. Γιατί άλλο πράγμα είναι να ακούς πέντε δέκα μεγάλα κι αξιόλογα συγκροτήματα ή καλλιτέχνες κι άλλο είναι να θεωρείς ότι το σύνολο της ροκ είναι άριστο.
Κλείνοντας, θέλω να εκφράσω την εξής απορία μου: Πως, αφού ακούς τζαζ και σου αρέσει δεν ακούς ρεμπέτικα; Αφού μιλάμε για παρόμοιο είδος μουσικής. Γραμμένο πάνω στο ίδιο μέτρο.
Πάντως, καλό είναι να μην είμαστε απόλυτοι σε τίποτα. Έχω στο αυτοκίνητο ένα CD με μουσική από το Κουρδιστάν, ενός καλλιτέχνη ονόματι Hakan που ζει στην Ελλάδα. Θα κάνω τον κόπο να το ψηφιοποιήσω και θα σου το στείλω αν θες. Είναι καταπληκτικό σαν άκουσμα. Το κύριο όργανο είναι το Σάζι, κάτι σαν το δικό μας ταμπουρά. Απαγορευμένο στην Τουρκία γιατί είναι το όργανο - σύμβολο των Κούρδων. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι κάθε τραγούδι έχει τη δική του αξία (ας είναι και εμπορικό ή σκυλάδικο) κι έχει κάτι να πει από την ψυχή του δημιουργού του.
(Υ.Γ. Ας περιαυτολογήσω λίγο... Στις Μικρές Ιστορίες, στον Νικόλαο Δημητρίου τον Υπουργό, υπάρχει στο πάνω μέρος της ιστορίας ένα κουμπάκι που αναπαράγει ένα τραγούδι δικιάς μου κατασκευής. Θα ήθελα τη γνώμη σου Δείμο, γιατί ως αυστηρός κι απόλυτος (!) θα μετρήσει ιδιαίτερα...)
Δήμο και Τελευταίε, το τι είναι "Σκυλάδικο" έχει οπωσδήποτε προσδιορισμό νεφελώδη γιατί χρησιμοποιείται περισσότερο σαν έκφραση υποτιμιτική, παρά σαν περιγραφή συγκεκριμένου είδους μουσικής. Παράδειγμα, έγραψαν οι εφημερίδες: "Εν αντιθέσει με την εναρκτήριο τελετή των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, την τελετή του κλεισίματος την κάνανε σκυλάδικο", πρόταση η οποία οπωσδήποτε δεν αναφέρεται σε είδος μουσικής μια που κατά την διάρκεια εκείνου του τουλάχιστον περίεργου κλεισίματος των αγώνων ακούσαμε από ηχογράφηση και την Αθήνα της Νάνας Μούχουρη -η οποία έχει τραγουδήσει στο Ηρώδειο, το Άλμπερτ Χωλ και το Κάρνεγκι Χωλ, αλλά όχι, απ' ότι ξέρω σε σκυλάδικο... Γουφ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι ο Τελευταίος το έθεσε σωστότατα και ανταποδίδω την προσυπογραφή του!
Τελευταίε, η ροκ δεν έχει σκυλάδικα κομμάτια. Ο πειραματισμός με ροκ φόρμες από μόνος του είναι κάτι μακράν της υποκουλτούρας. Και φυσικά υπάρχουν ροκ κομμάτια που μας αφήνουν αδιάφορους, αλλά όχι υποκουλτούρα. Εκτός αν στη ροκ συμπεριλάβεις και το Χατζηγιάννη :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως θα συμφωνήσω ότι τραγούδια λαϊκά (κι όχι σκυλάδικα) έχουν επιβιώσει για δεκαετίες. Αυτά δε θα τα έλεγα σκυλάδικα, αλλά μάλλον γνήσια λαϊκή έκφραση (ακόμα κι αν δε λένε τίποτα σε μερικούς από εμάς).
Δημήτρη, σκυλάδικο = υποκουλτούρα και πολιτισμικός λαϊκισμός.
υποκουλτούρα και πολιτισμικός λαϊκισμός = προσδιορισμός νεφελώδης :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήμε ενέπνευσες και ετοίμασα ανάρτηση. θα τα δεις. έψαξα και μερικά άλλα αλλά δεν τα βρήκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήμου αρέσει πολύ η μουσική και τα τραγούδια του μεσοπολέμου...
τι κάνετε ρε παιδιά; πως περνάτε στο χωριουδάκι σας;;;
Θα με κάνεις να γράψω νωρίτερα από ότι υπολόγιζα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το θεωρώ νεφελώδες, υπό την έννοια ότι το σκυλάδικο δεν ταυτίζεται με το λαϊκό. Έχω πει κι άλλη φορά ότι το σκυλάδικο είναι η λαϊκίστικη υποκουλτούρα, που προσομοιάζει το λαϊκό, αλλά δεν είναι καθώς στοχεύει στο κέρδος, τη χειραγώγηση κλπ. Σκυλάδικο έχουμε και στο θέατρο και στο βιβλίο και στο σινεμά. Σκυλάδικο έχουμε παντού. Και ειδικά το μεταμοντέρνο είναι γεμάτο.
Ακριβώς:
ΑπάντησηΔιαγραφή"σκυλάδικο είναι η λαϊκίστικη υποκουλτούρα, που προσομοιάζει το λαϊκό / Σκυλάδικο έχουμε και στο θέατρο και στο βιβλίο και στο σινεμά. Σκυλάδικο έχουμε παντού. Και ειδικά το μεταμοντέρνο είναι γεμάτο"
Δηλαδή, πιο απλά:
έκφραση υποτιμιτική, παρά σαν περιγραφή συγκεκριμένου είδους + προσδιορισμός νεφελώδης :-)
Μα, εγώ, είχα αποσυνδέσει το λαϊκό τραγούδι από το σκυλάδικο (έγραψα: Πάντως θα συμφωνήσω ότι τραγούδια λαϊκά (κι όχι σκυλάδικα) έχουν επιβιώσει για δεκαετίες. Αυτά δε θα τα έλεγα σκυλάδικα, αλλά μάλλον γνήσια λαϊκή έκφραση -ακόμα κι αν δε 'λένε τίποτα' σε μερικούς από εμάς-.
ΑπάντησηΔιαγραφή).
Απλά η ροκ και η τζαζ δεν έχουν σκυλάδικο. Όσο τουλάχιστον μένουν σε επίπεδο πειραματισμού και διαφορετικότητας. Και αναφέρομαι σε underground συγκροτήματα που πειραματίζονται συνέχεια και σε σχετικά προβεβλημένους καλλιτέχνες που αναζητούν συνεχώς νόρμες (όχι τόσο στην Ελλάδα).
Η ροκ και η τζαζ δεν έχουν "σλκυλάδικο"; Δήμο μου, δεν έχεις βρεθεί ποτέ στο Quarter στη Νέα Ορεάνη, η στο Greenwich Village στο Μανηατταν, η στην MLK avenue στο Χάρλεμ; (για να μην αρχίσω να σου δίνω διευθήνσεις για ροκ). Τι ακριβώς νομίζεις ότι είναι η τζαζ και η ροκ. Ποιά νομίζεις ότι είναι τα γενοφάσκια τους; Μόνο και μόνο επειδή στο Ελλαδιστάν το να λέει κανείς ότι ακούει τζαζ τον κάνει να ακούγεται σαν υπεράνω των άλλων διανοούμενος, δεν σημαίναι ότι η τζαζ δεν ειναι η πιό ατόφια μορφή Αφρικάνικού-Αμερικάνικου σκυλλάδικου... Πως μπορείς να απολαμβάνεις τζαζ και ροκ και να λες ότι (κατά τον δικό σου κιόλας προορισμό της λέξης) δεν έχουν σκυλλάδικο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπό την προϋπόθεση ότι πειραματίζονται. Κοίτα προσπαθώ να αποξενώσω το αν μου αρέσει ένα κομμάτι από το χαρακτηρισμό του ως υποκουλτούρα. Και μην ξεχνάς ότι και τα δύο είδη ξεκίνησαν ως underground (σχεδόν απαγορευμένα) είδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήria, περιμένω! και 'μένα μ' αρέσει του μεσοπολέμου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε θαυμάσια κι ευτυχισμένα, εδώ στο σπιτάκι μας, με το τζάκι μας, την κουζίνα με τα ξύλα, και από εδώ, τα προβλήματα του κόσμου πάντα φαίνονται πιο εύκολα... πολλά φιλιά κι απ' τους δυό μας!
Δήμο, αν πας και πεις σ' ένα τσελίστα, ή σ' ένα τρομπετίστα, ή σ' ένα κιθαρίστα: "Ξέρετε, κύριε, είστε μέλος μιας υποκουλτούρας και πειραματίζεστε", θα σου φέρει την κιθάρα στο κεφάλι (καλύτερα από το τσέλο ή, θεός φυλάξει, την τρομπέτα). Αυτοί οι όροι που χρησιμοποιείς Δήμο μου και τα κουτάκια στα οποία προσπαθείς να βάλεις την ζωή είναι καλά για μια αίθουσα διαλέξεων ενός πύργου ελεφαντοστού, αλλά η πραγματική καθημερινή ζωή στο πεζοδρόμιο δεν είναι έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχα όλα! Η μουσική έχει τεράστια δύναμη.. Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο πως όταν ακούμε την αγαπημένη μας μουσική, απελευθερώνεται στον εγκέφαλό μας περισσότερη ντοπαμίνη, η ίδια χημική ουσία στην οποία οφείλεται το αίσθημα ευχαρίστησης που προκαλείται από ένα καλό φαγητό, από τα ναρκωτικά και από τα χρήματα. Καλό βράδυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείμε, πέρα από τις πεποιθήσεις σου τις οποίες θεωρείς σωστές, παρατηρώ ότι δεν αποδέχεσαι εύκολα τη γνώμη των άλλων και μου κάνει τρομερή εντύπωση. Ίσως βέβαια να κάνω λάθος γιατί από τα κείμενά σου προκύπτει ένας άνθρωπος με πολύ - πολύ ανοιχτό μυαλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ίδια λογική του πειραματισμού πάντως, δεν θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο Μπουγάς για παράδειγμα είναι κάποιος λαϊκός τραγουδιστής που πειραματίζεται; Γιατί ο εν λόγω καλλιτέχνης είναι underground στα σίγουρα...χα,χα,χα...
Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι καλό είναι να ακούει ο άνθρωπος όλων των ειδών τα τραγούδια, ανάλογα πάντα με την ψυχική του διάθεση και την κουλτούρα του βεβαίως. Ο αποκλεισμός κάποιου είδους είναι για μένα κάτι αντίστοιχο του ρατσισμού.
Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω το γεγονός ότι, ειδικά για την περίπτωση του έρωτα, ή πιο πεζά της καψούρας στην καθομιλουμένη, ο Έλληνας μπορεί μεν να ακούσει ροκ για να "θεραπευτεί", αλλά μόνο με κάτι που έχει ελληνικό στίχο θα βρει τη "γαλήνη". Το ίδιο νομίζω ισχύει και για τον Ιταλό, το Γάλλο κ.ο.κ.
Τελευταίε, φίλε μου, έγραψες!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι,
"Ο αποκλεισμός κάποιου είδους είναι για μένα κάτι αντίστοιχο του ρατσισμού" συμφωνώ με κλαρίνα και ταμπούρλα!
roadartist σ' ευχαριστώ, και, ναι, η δύναμη της μουσικής μπορεί να μας δώσει φτερά, ν αμας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις λύπες μας και να γιορτάσουμε τις χαρές μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτσε, ρε τελευταίε, θα με τρελάνεις. Σίγουρα περί ορέξεως έχω τη δική μου κολοκυθόπιτα. Έχω μια άποψη. Γιατί πρέπει εγώ να δεχτώ ότι το σκυλάδικο (και δεν εννοώ το λαϊκό) είναι κουλτούρα και πολιτισμός; Για το λαϊκό πολιτισμό έχω συγκεκριμένη αντίληψη και στάση. Κάτι όμως που κλέβει λαϊκότητα προκειμένου να πουλήσει, δεν είμαι και υποχρεωμένος να μου αρέσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω σαφέστατη άποψη για την Τέχνη και καταγεγραμμένη. Μέχρι σήμερα δεν έχω πεισθεί ότι πρέπει να μου αρέσει η Βανδή ή η Στανίση ή ακόμα και η Σακελαρίου.
Αν τώρα εκτιμήσουμε ότι ο Μπουγάς πειραματίζεται, να αναθεωρήσω για την κατάταξή του (χωρίς να σημαίνει ότι θα μου αρέσει).
...o Δημήτρης σιωπηλά σκέφτεται κι αναρωτιέται... "καλά... από 67 εμπορικά τραγούδια τριών δεκαετιών της Ελλάδας, από ποιό δρόμο φτάσαμε στα σκυλάδικα;..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείμο, δε λέω ότι πρέπει σώνει και καλά να σου αρέσει η Σακελαρίου. Όμως, δεν είναι υποκουλτούρα επειδή δεν ανήκει στις μουσικές σου προτιμήσεις. (Εδώ ολόκληρος Ανδρέας Παπανδρέου την τιμούσε την εν λόγω καλλιτέχνιδα!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι η ισοπεδωτική αντίληψη ότι αυτά που δεν μας εκφράζουν είναι και υποκουλτούρα είναι λανθασμένη. Να το θέσω και αλλιώς: Εμένα ο Πλάτωνας δε μου αρέσει. Τον θεωρώ παιδί της καθεστηκυίας τάξης και οι απόψεις του εξέφραζαν ακριβώς αυτή την (ολιγαρχική) τάξη. Αυτό τι σημαίνει, ότι ο Πλάτωνας ανήκει στη Β' κατηγορία;
Και κάτι άλλο. Όλοι οι τραγουδιστές και όλα τα είδη της μουσικής έχουν να επιδείξουν καλά κομμάτια αλλά και σαβούρες. Έτσι και το σκυλάδικο έτσι και η ροκ. Ας μην αφορίζουμε το πρώτο και θεοποιούμε το δεύτερο.
Και μιας και το 'φερε η κουβέντα για τη Ρίτα, μου ήρθε στο μυαλό το: "Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα"...
Καλό σου βράδυ.
Εμ, Δημήτρη, αυτά έχει ο ελεύθερος διάλογος. Από αλλού ξεκινάμε κι αλλού καταλήγουμε. Και να σκεφτείς ότι κανείς δε χαρακτήρισε αυτά τα κομμάτια, σκυλάδικα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελευταίε, μάλλον, επειδή ο Παπανδρέου την άκουγε, πρέπει να την εντάξω στο σκυλάδικο :) Βέβαια, ως κοντός πρέπει να ομολογήσω ότι είναι εξαιρετικό τραγούδια (σαν εκείνο με τον μακρυμάλλη του Ζουγανέλη (αναρωτιέμαι γιατί δεν το συμπεριέλαβε ο Μήτσος)...
Θα δεχτώ ότι είμαι απόλυτος. Σήμερα έγραψα ένα σχετικό αρθράκι (για αύριο το έχω) όπου ακριβώς με κρίνω απόλυτο. Ωστόσο, σχετικά με τη μαζική κουλτούρα, τη γνήσια λαϊκή τέχνη (όχι στην μουσική, αλλά γενικότερα από τη ροκ εκδοχή μέχρι τα γκράφιτι) έχω μία ολοκληρωμένη άποψη.
Σίγουρα στις θέσεις μου κεντρικό ρόλο διαδραμάτισε τόσο η πολιτική μου σκέψη (μάλλον η ΚΝΕ) όσο και ο Jameson και ο Adorno με τον Eco.
Ίσως φαίνομαι απόλυτος. Ίσως είμαι είμαι. Δεν το συνηθίζω, αλλά όταν η τηλεόραση μας έχει πήξει στο σκυλάδικο (δημοσιογράφοι, βιβλία, τραγούδιάριδες -κατά το φωνή μ... [bipppp]- Πάνιες, Σταρ, Πετρούλες κλπ) κι εγώ ο καημένος δεν αντέχω... Κάπου τα παίρνω κι ίσως τα ισοπεδώνω.
Ζητώ συγνώμη αν αποπήρα κάποιον. Αύριο θα έχουμε μια άλλη μέρα, μια άλλη ανάρτηση (ή μεγάλο σεντόνι θα την κρίνετε ή μαξιλαροθήκη) :)
Προσωπική μου εντύπωση είναι πως ο μοναδικός σκοπός που πρέπει να υπηρετεί η τέχνη είναι η δημιουργία συναισθημάτων. Στο βαθμό κατά τον οποίο επιτυγχάνει το συγκεκριμένο σκοπό θα μπορούσα να θεωρήσω πως είναι επιτυχημένη. Υπάρχουν βέβαια κάποιες μορφές τέχνης που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως είναι εξαιρετικά ρηχές. Υμνούν κατώτερα πάθη και αποθεώνουν ευτελή ένστικτα. Η ρηχότητα αυτή ωστόσο πιστεύω πως αντιπροσωπεύει τη ρηχότητα του κοινού στο οποίο απευθύνεται. Το οποίο κοινό δεν θα μπορούσε να βρει διέξοδο σε άλλη μορφή τέχνης. Η τέχνη αποτελεί το είδωλο μας και (σχεδόν πάντα) όχι το αντίθετο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια καλό θα ήταν να μη δίνουμε στη τέχνη διαφορετική αξία από αυτή που έχει. Η τέχνη δεν είναι απαραίτητο να αντιπροσωπεύει πολύπλοκα νοήματα. Αρκεί, λόγου χάρη, ένας καλός ρυθμός για να απογειώσει τα συναισθήματα μας. Η τέχνη απευθύνεται κυρίως στο θυμικό και συνεπώς δεν είναι απαραίτητο να ευαισθητοποιήσει το grey-matter μας για να πετύχει τους σκοπούς της
Τελευταίε, το θέτεις πραγματικά σωστότατα, ότι μια ισοπεδωτική αντίληψη υποβιβάζει το κύρος των πεποιθήσεων που επικαλείται. Το παράδειγμά σου με τον Πλάτωνα είναι πολύ εύστοχο. Νομίζω ότι στην συζήτηση αυτή μια από τις ενδιαφέροντες γωνίες ήταν ότι αναφέραμε συγκεκριμένες "οικογένειες" μουσικής από τη μία, και ένα προσδιορισμό ο οποίος στο τέλος περιελάμβανε υποκειμενικά και υποτιμητικά, μέρη των "οικογενειών". Και στο τέλος, βέβαια ο καθένας μπορεί να πει ότι "κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι καλό και εκείνο κακό", και να έχει κάθε δικαίωμα να το πει. Όταν χρησιμοποιεί το "κατά τη γνώμη μου..." Χωρίς αυτό, το "κατά τη γνώμη μου" τότε το απόφθεγμα ακούγεται ως θέσφατο που πρέπει να επηρεάζει και την κρίση άλλων, και παίρνει άλλο δρόμο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι, όσον αφορά τις αφιερώσεις σου, Στό 'πα και στο ξαναλέω: Έκτακτα! Συνέχισε!
Δήμο, για μια στιγμούλα! ο κοντός 'δω μέσα είμαι εγώ! στεκόμενος περήφανα στο ένα κι εξηντατέσσερά μου δηλαδή, και όσο για γάτα, Γαβ-γαβ! Γραβάτα πάντως ξέμεινε στα γραφεία της νιότης μου... τώρα μου αρκεί η γραβάτα-μπόλο, με σκαλισμένη αγκράφα και ένα μπλε λίθο από τους μαύρους λόφους των Λακόττα, με κασσίτερο σκαλισμένο στις άκρες των δύο δερμάτινων κορδονιών.
Πράγματι πως τα φέρνει ο καιρός... εγώ μεγάλωσα μαθαίνοντας καθαρεύουσα, οξείες, δασείες, περισπωμένες, "ει" ή "η" στο τέλος του ρήματος... εσύ ΚΝΕ... και τώρα κι οι δύο με τον τρόπο μας δεινόσαυροι σ' αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε. Τώρα, μπορούμε να γράφουμε στην καθομιλουμένη του λαού και να ρωτάμε τι έχει πιο πολύ αξία: να σε καταλαβαίνει ο κόσμος ή να κοιτιώνται και να λένε: "έτσι που μιλάει πολλά πρέπει να ξέρει αλλά ιδέα δεν έχω τι εννοεί -ας κάνουμε ότι τα καταλαβαίνουμε..."
Εγώ πάντως είμαι υπέρ της φυσικής εξέλιξης και της απλότητας, και της πολυφωνίας: ζήσε κι άσε να ζήσουν λέω εγώ. Ένα σκυλάδικο είναι τελικά το μυαλό μου. Αλλά, στο τέλος, η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Γι αυτό και προτείνω το δεύτερο κοντσέρτο του Ραχμάνινοφ, με Σβάτοσλαβ Ρίχτερ στο πιάνο, ηχογράφηση 1959.
Epanechnikov, αυτές οι σκέψεις σου είναι ακριβώς ο τρόπος που βλέπω κι εγώ την τέχνη. Πάντα έλεγα μιλώντας για φωτογραφία σε τάξεις ότι έχουμε μέσα μας την ανάγκη και φυσική τάση να προσπαθούμε να επικοινωνούμε την συναισθηματική εμπειρία μας από το περιβάλλον επιστρέφοντάς την στο περιβάλλον μας, λέγοντας με οποιονδήποτε τρόπο έκφρασης μπορούμε αυτά τα οποία είναι μέσα μας. Είμαστε και πομποί και δέκτες αυτής της επικοινωνίας. Οι τρόποι είναι πάμπολοι: ζωγραφική, γλυπτική, γράψιμο, μουσική, τραγούδι, φωτογραφία, ηθοποιία... Ένα συναίσθημα, μια σκέψη, πρέπει να βρει τον δρόμο της από την ψυχή ενός ανθρώπου στην ψυχή ενός άλλου. Η πράξης της μετάδοσης είναι, για μένα, η τέχνη.
"Το οποίο κοινό δεν θα μπορούσε να βρει διέξοδο σε άλλη μορφή τέχνης". Αυτή η έννοια που μετέφερες εδώ είναι πολύ κεντρική σε αυτή τη συζήτηση γιατί εξηγεί ακριβώς αυτό που προσπαθούσα να πω: ότι αυτό που έχει σημασία, μεγαλύτερη από αυτήν κάθε συγκεκριμένης έκφρασης, είναι το γεγονός της επικοινωνίας και της απελευθέρωσης της ψυχής από την καθημερινότητα.
Αυτό που έχει στο τέλος σημασία είναι οι άνθρωποι, η ζωή, όσο ρηχοί κι αν είναι, όσο δύσκολή και να είναι. Η ζωή πάντα βρίσκει ένα τρόπο, και η τέχνη είναι το εργαστήρι της για όλους, σε όλα τα επίπεδα.
Το δεύτερο κονσέρτο ή το 3ο (που είναι πανδύσκολο) ή το 5ο (ακόμα πιο εντυπωσιακό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως οφείλουμε να δούμε μία άλλη πτυχή αυτού που ονομάζουμε κουλτούρα. Ο Σαίξπηρ θεωρούνταν δια 2 περ. αιώνες "σκυλάδικο" (λαϊκή τέχνη με την υποβιβαστική έννοια). Ομοίως και το ελληνικό λαίκό τραγούδι (μέχρι περίπου την εποχή του κινηματογράφου οπότε κι εμφανίζεται δυναμικά στο προσκήνιο ο μεν Ζαμπέτας και ο δε Καζαντζίδης (χωρίς τόση δημοσιότητα από το σινεμά τότε) και στον ίδιο δρόμο πολύ αργότερα οι άλλοι. Μέχρι εκείνη την εποχή το λαϊκό τραγούδι χαρακτηρίζονταν "σκυλάδικο" και ακόμα πιο υποβιβαστικοί ήταν οι χαρακτηρισμοί για το ρεμπέτικο (μέχρι περίπου το 1970-1975 με την εξαίρεση του Τσιτσάνη και της Μπέλλου μεταχουντικά κυρίως).
Κάποιος θυμήθηκε τα "σαββατόβραδα" (εγώ θα συμπληρώσω το "τρελό φορτηγό" και άλλα τέτοια ηλίθια ή χαζά εν πρώτοις τραγούδια, μην σκυλάδικα και θυμώσει ο τελευταίος) που όμως για περίεργους λόγους έμειναν στα χείλη του λαού. Εκ των υστέρων, λοιπόν, λέμε ότι αυτά είναι λαϊκότατα.
Δείμο, απάντησα στο δικό σου ιστολόγιο και μάλιστα έκανα και λάθος με το userId.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας όμως υπάρχει ζωντανός διάλογος κι από εδώ, θέλω να αναφέρω κάτι προσωπικό. Το πρώτο τραγούδι που χόρεψα στη γυναίκα μου (ζεϊμπέκικο), την πρώτη μέρα που τη γνώρισα μάλιστα, ήταν του Στράτου Διονυσίου το "Καλύτερα μαζί σου και τρελός". Ο στίχος ξεκινάει κάπως έτσι:
Πέταξα τα σκεπάσματα και φόρεσα ότι βρήκα
και μες τη νύχτα με βροχή 3 παρά δέκα βγήκα
Ρωτάω καρδιά μου που με πας
μου λέει σ' εκείνη π' αγαπάς
Καλύτερα μαζί σου και τρελός
παρά μονάχος μου και λογικός...
Δυστυχώς το ρεπερτόριο ήταν περιορισμένο και δεν μπορούσα να διαλέξω κάποιο άλλο, ενδεχομένως πιο ταιριαστό για την περίπτωση. Πάντως έκατσε 'γάντι'. Της 'μίλησα' και με το τραγούδι και με το χορό. Πως να το έκανα αυτό βρε Δείμο με κάποιο ροκ τραγούδι; Και πες ότι έβρισκα το κατάλληλο, θα καταλάβαινε το στίχο; Κι ας πούμε ότι τον καταλάβαινε, πως να της πει ο χορός μου όλα αυτά που 'λέει' ο ζεϊμπέκικος; Κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις; Έλληνες είμαστε, χρειάζεται να μιλάμε και με το σώμα μας, δεν είμαστε Σουηδοί να φοράμε κάπες για το κρύο και να μη φαίνονται οι κινήσεις μας...
Μεράκλωσα τώρα, και θυμήθηκα κι άλλο τραγούδι, το οποίο αν ήμουν ο Δημήτρης θα το αφιέρωνα στη Μαργαρίτα. Στράτος Διονυσίου: "Αλήτισσα" (... της καρδιάς μου αλήτισσα, πόσα βράδια ξενύχτησα, θυμήσου...). Κάνε ένα κόπο Δημήτρη και βρες στο youtube...
Άμα έχετε όρεξη να συνεχίσω με τις αφιερώσεις και τα άσματα. Διετέλεσα και παράνομος ραδιοερασιτέχνης στα νιάτα μου...
Η προηγούμενη απάντησή μου έγινε χωρίς να έχει εμφανιστεί το τελευταίο σχόλιο (9:47) του Δείμου. Οπότε πρέπει να απαντήσω, λέγοντας πρώτα απ' όλα ότι συμφωνούμε για όσα αναφέρεις στο πρώτο σκέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γιατί έμειναν στα χείλη του λαού δεν είναι περίεργο Δείμο, είναι οφθαλμοφανές. Γιατί μιλάνε στην καρδιά του. Και μη φοβάσαι δεν παρεξηγούμαι... Μπορείς να τα αποκαλείς όπως θες, δε με θίγεις καλέ μου φίλε.
Κάνω μια παρένθεση. Όταν ήμουνα φοιτητής είχα "ιδρύσει" την Α.Σ.Α. -> Ανώτατη Σκυλάδικη Αρχή!!! Προέδρευα της Επιτροπής με τιμή και καμάρι... Κλείνει η παρένθεση.
Πράγματι υπάρχει πάρα πολύ σαβούρα στο σκυλάδικο. Ναι δε διαφωνούμε. Μην την καταδικάζουμε όμως ολόκληρη αυτή την "οικογένεια" της μουσικής. Έχει και πάρα πολλά διαμάντια.
Οπότε συνεχίζω τις αφιερώσεις, μόνο κάντε ένα κόπο να τα αναζητήσετε στο youTube.
1. Μεθυσμένα μάτια - Άγγελος Διονυσίου
2. Δυο φωνές - Άντζελα Δημητρίου
3. Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι - Στράτος Διονυσίου
4. Σε νοσταλγώ - Πανταζής
5. Αναγκάζομαι - Λίτσα Διαμάντη - Κομνηνός (;)
6. Μια ιστορία - Κοντολάζος
Όλα αφιερωμένα με αγάπη στο Δείμο, που αν παραβεί λίγο τα πιστεύω του και τα ακροαστεί, ας κάνει ένα κόπο να τα κρίνει και να μας πει εντυπώσεις.
Αφιερωμένα και σε σένα Δημήτρη, ειδικά το πρώτο που νομίζω ταιριάζει γάντι στη συνάδερφο λόγω των υπέροχων ματιών της...
Δήμο, το δεύτερο γιατί νομίζω ότι είναι πολύ ωραιότερο, ρομαντικότερο και δυνατό. Δεν θα διάλεγα ένα επειδή είναι πανδύσκολο ή άλλο επειδή είναι εντυπωσιακό. Εντυπωσιακές ήταν και οι χάντρες που έδινε το Βρετανικό Ναυτικό της Αυτής Μεγαλειότητας στους ιθαγενείς του Νότιου Ειρηνικού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτιμώ, όπως είπαμε όλη τη μουσική, αλλά φυσικά έχω προσωπικές προτιμήσεις που μιλάνε μόνο για μένα, άνευ αντικτύπου προς τους καλλιτέχνες και όχι.
Φερ' ειπείν, το μόνο που ακούω από Μάλερ είναι η 4η κίνηση της 5ης συμφωνίας, και από την Καβαλερία Ρουστικάνα λατρεύω το ιντερμέτσο σινφώνικο. Σταρβίνσκι, μόνο, ίσως αν με απειλήσεις με ένα πολύ μεγάλο πιστόλι.
Τώρα, έχεις απόλυτο δίκιο, ιδίως με το παράδειγμα του Σαίξπηρ. Και τέλος, ότι μένει στην καρδιά του κόσμου, αν όχι στην αιωνιότητα, κάτι είχε που ίσως να μην το είδαν οι ειδικοί στην αρχή. Φι αυτό και όλων των ειδών οι ειδικοί μου φέρνουν αλλεργία (όπως θα λέγαμε Αμερικάνικα, I'm allergic to bullshit!)
Δήμο, λίγη προσπάθεια, αν καθόλου, βάζω να καταλάβω όρους όπως λαϊκό ή λαϊκίστικο, μεταμοντέρνο, πριναμέσωςμετάπρώτηδεξιάκαιόλοαριστερά τέχνη... Τη στιγμή που βάζει κανείς όρους, καλούπια, κουτάκια... κάνουμε, νομίζω, βήματα μακριά από την απλή πραγματικότητα. Το μόνο που καταφέρνουν οι όροι είναι να μπερδεύουν τη συζήτηση μια που ποτέ ένας όρος δεν σημαίνει ακριβώς το ίδιο για όλους. Και ένας όρος υποτιμητικός (υποκουλτούρα, σκυλλάδικο, κλπ), ιδίως λεγόμενος σαν να ήταν γεγονός, οπωσδήποτε θα σηκώσει μερικά φρύδια...
Τελευταίε, ο τρόπος που συστήθηκες στην γυναίκα σου εγκρίνεται ασυζητητί και από τη συνάδελφό σου και από μένα. Να είστε ευτυχισμένοι με την οικογένειά σας πάντα!
Κάθε βδομάδα να κάνεις αφιερώσεις και από διαφορετικά είδη μουσικής! οι μέχρι τώρα πάντως, εντάξει! Σωστός! Μέσα!
Κατ΄ αρχάς μπορώ να πω πως με το 1,66 ύψος μου μάλλον σε βλέπω πλέον αφ΄ υψηλού !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα σχετικά με την συζήτηση για τα σκυλάδικα θα έλεγα πως αυτά είναι συνήθως τραγούδια βραχύτατης χρήσεως και ξεχνιούνται ταχύτατα μαζί με αυτούς που τα τραγουδάνε.
Ότι είναι καλό καθίσταται πάντα διαχρονικό.
Πολλά από τα λαϊκά που σήμερα τα θεωρούμε πλέον παραδοσιακά στην εποχή τους ένα μεγάλο μέρος του κόσμου τα θεωρούσε ασήμαντα.
Θυμάμαι δε την μεγάλη απογοήτευση που ένιωσα όταν στα μέσα της 10ετιας του 70 άκουσα στα κέντρα που έπαιζαν τον Τσιτσάνη και την Μπελλου.
Δεν μπορούσαν να δώσουν τίποτα από αυτά που απολαμβάνουμε σήμερα από τους δίσκους.
Όσο για τι τραγούδια θα πρότεινα, έχω παλιότερα γράψει δύο σχετικά ποστ με τις προτιμήσεις μου ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ και ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΠΕΤΟΒΕΝ ,Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΓΩ.
Επίσης όποιος ενδιαφέρεται για διάφορα άλλα σχετικά με την μουσική ποστ μου μπορεί να τα δεί πατώντας την ετικέτα Μουσική που υπάρχει στο τέλος σε αυτά τα ποστ.
Αθεόφοβε, τότε, την πρώτη φορά που θα συναντηθούμε να φορέσω τις καουμπόικες μπότες μου που πρέπει να προσθέσουν αυτούς τους δύο πόντους! Από την άλλη μεριά όμως είναι φυσικό να βρίσκω ότι η κατεύθυνση σου, στην οποία πρέπει να κοιτώ, είναι προς τα πάνω :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά υπάρχουν δύο ειδών μέτρα και σταθμά: τι μένει στο στόμα των ανθρώπων επί δεκαετίες, ή αιώνες και βάλε, έναντι του τι ξεχνιέται, και τι πρεσβεύουν οι σοφολογιότατοι -δύο μονάδες μετρήσεως που σπάνια συμπίπτουν. Η ιστορία των ανθρώπων προτείνει πάντως ότι η φύση αρέσκεται στο να παίζει σα γάτα με το ποντίκι και με τους πλέον σοφολογιότατους ανάμεσά μας!
Θα τα διαβάσω!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξαναγράφω χωρίς ανορθογραφίες
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό το αφιέρωμα. Επειδή μεγάλωσα σε ξενικό περιβάλλον χωρίς ίχνος Ελληνικής μουσικής, αλλά με πολύ ξένη μουσική, κλασσική, Ποπ, Jazz και Rock&Roll, όλα αυτά τα τραγούδια σου + πολλά άλλα τα έμαθα στο τέλος της δεκαετίας του '70, προς μεγάλη δυσαρέσκεια της μητέρας μου που είχε την άποψη ότι τα ερωτο-τράγουδα είναι δακρύβρεχτα και σαχλά ενώ ο έρωτας είναι κέφι και χαρά, μάλλον για να της μπώ στη μύτη, μάζεψα είτε σε 45άρια (δίσκους), είτε σε μαγνητοταινίες (μπομπίνες), είτε σε κασέτες, όλα αυτά που αναφέρεις πολλά άλλα, της Δούκισας, του Σαββόπουλου, της Σακελλαρίου, του Τζίμη Μακούλη, Τζένης Καρέζη, Πασχάλη, Αρλέτα, Σπυριδούλα, Διάφανα Κρίνα, Αλεξίου, το Τρελλοκόριτσο κλπ.. Ο Μ. Θεοδωράκης και ο Νταλάρας δεν μου άρεσαν ποτέ.
Ομως δεν άκουγα αυτή τη μουσική..προτιμούσα το Ρόκ και τον Monteverdi..
Marina, κι εγώ μεγάλωσα σε σπίτι, στην Αθήνα, με κλασσική μουσική, Αμερικανική μουσική, και ολίγη σνομπαρία ως προς την μουσική αυτής της ανάρτησης. Την Ελληνική μουσική την ανακάλυψα και την αγάπησα από το '80. Υπάρχουν τόσα υπέροχα τραγούδια, ποίηση και στοίχων και μουσικής. Τώρα τελευταία ακούς και πολύ Κώστα Χατζή! Η μουσική της ψυχής μου πάντως, αν έπρεπε να διαλέξω, εκτός από Μότσαρτ, Ραχμάνινοφ, Τσαϊκόφσκυ, είναι Μπήτλς, Σάιμον και Γκάρφάνκελ, και τόσοι άλλοι, '60 και '70. Rock, Soft Rock, Soul... και κάμποσο Country!
ΔιαγραφήΚαλό απόγευμα :-)
Επειδή όλοι οι συγγενέις και γονείς μου ήταν επιζώντες του Β'Π.Π., θεωρώ ότι προτίμησαν το ξένο τραγούδι σαν σανίδα σωτηρίας που θα τους έπαιρνε μακριά απο τα δεινά του Πολέμου και εμφυλίου που είχαν βιώσει. Το γεγονός βέβαια ότι ο ξάδελφός μου είχε πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό που έπαιζε λαϊκά κυρίως τραγούδια βοήθησε στην ελληνικοποίηση της μουσικής μου παιδείας. Τώρα ακούω όλους τους παλιούs καλούς Ελληνες τραγουδιστές, όχι όμως και τους νέους τύπου Βανδή, Ρουβά, Χατζηγιάννη. Εμμένω στη ρόκ (παλιά αλλά και νέα)Τζό Κόκερ, Guns n'roses, aerosmith, Tina Turner, με πινελιές απο Οπερα, funky, Raabe, Amy Winehouse, Bregovic, Iggy Pop και Γιώργο Φακανά με freedom jazz. Καλή εβδομάδα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι ακριβώς τα ίδια θα έγραφα κι εγώ... και για την οικογένεια και την Ελληνική μουσική παλαιότερη και νέα... Μου φα΄νεται ότι εγώ σταμάτησα στο Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ...
ΔιαγραφήJoe Cocker, Tina Turner, Janis...
Δεν υπάρχει ωραιότερο όνειρο από την μουσική...
Καλή σου βδομάδα!
Τα ξέρω όλα! Δεν το περίμενα. Μερικά μάλιστα, όπως π.χ. το Μίλησέ μου και το Κυκλοφορώ και οπλοφορώ, περιλαμβάνονται στα πολύ αγαπημένα μου. :) Ευχάριστη ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα θα προτείνω δικά μου:
Οι Ιμάμ Μπαϊλντί είναι συγκρότημα (βασικά δύο αδέρφια) οι οποίοι διασκευάζουν ελληνικά τραγούδια του ΄20, του '30, του 40 και 4-5 χρόνια τώρα έχουν τρελή επιτυχία όπου παίζουν.
Βάζω τον Πασατέμπο: http://www.youtube.com/watch?v=rfhrhITARBU
και το Πόσο λυπάμαι http://www.youtube.com/watch?v=boGbyJNj7uM
Δε ξέρω αν έχετε ακούσει ότι ένας Ιταλός μουσικός έκανε δίσκο επηρεασμένο από τα ρεμπέτικα και τον ονόμασε Rembetiko. Αν όχι, ακούστε: http://www.youtube.com/watch?v=AW1IaEMeQ7A
(αφιερωμένο στη Μαργαρίτα) Δυστυχώς δεν υπάρχει όλος ο δίσκος στο youtube.
Το αγαπημένο μου ελληνικό τραγούδι ever είναι αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=kqNkfnIHhhw
Εδώ έγραψα για έναν μουσικό και κατέληξα να πολιτικολογώ. Τα έσβησα γιατί έκρινα ότι δεν ταιριάζουν στην ανάρτηση.
Και τώρα που σε καλόπιασα (χαχα) με τόσα τραγούδια, ας ζητήσω μια μεγάλη χάρη. Θα ήθελα να κάνεις μία ανάρτηση με μερικά τραγούδια από τις δεκαετίες 20, 30, 40 (ΗΠΑ). Αν έκανα ταξίδι στο χρόνο εκεί θα ήθελα να βρεθώ. Δε ξέρω γιατί. Το ήθελα από πριν διαβάσω ιστορία. Ίσως με μαγεύουν οι απαγορεύσεις. Βλέπω και το Boardwalk Empire, παρότι χρειάζεται να ξέρεις πολύ καλά την πραγματικότητα της εποχής για να το παρακολουθήσεις.
Και μία ακόμα ανάρτηση για την τζαζ.
Και τίποτα να μην κάνεις, ευχαριστώ γιατί πέρασα ένα υπέροχο μισάωρο σε μια γκρίζα μέρα. :)
Όλο το άλμπουμ Κυκλοφορώ κι' Οπλοφορώ είναι κατά την γνώμη μου από τα δέκα, ή λιγότερα, πιο σημαντικά άλμπουμ της Ελληνικής μουσικής και το αγαπούμε και η Μαργαρίτα κι εγώ πολύ!.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκούσαμε Το Δίχτυ και συμφωνούμε ότι είναι πράγματι υπέροχο Ελληνικό τραγούδι. Και μ'ά ρεσε και το μοντάζ από την ταινία στο youtube. Βέβαια, για το "καλύτερο" δεν ξέρω :-) Υπάρχουν τόσα... δεν νομίζω καν ότι έχω εγώ δικό μου "καλύτερο"...
Χαίρομαι που πέρασες ευχάριστη ώρα με την ανάρτηση ¨-) Γι' αυτό είναι η μουσική! Από τις ομορφότερες ικανότητες της ψυχής, να ονειρεύεται και να εκφράζεται με μελωδία!
Θα προσπαθήσω να φτιάξω τις αναρτήσεις σου! Με χαρά, αλλά εν ...καιρώ. Για την ώρα να αναφέρω τα 5 άλμπουμ CD του Rod Stewart, The Great American Songbook με τις καλύτερες επιτυχίες 1920-'50. Καταπληκτικά CD!! Οι καλύτερες εκτελέσεις!
http://www.youtube.com/results?search_query=Rod%20Stewart%20The%20Great%20American%20Songbook&sm=3