Κυριαρχία

Και η άκρα αριστερά και η άκρα δεξιά πρεσβεύουν ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς σε αυτό. 

Και η άκρα αριστερά και η άκρα δεξιά έχουν θέση στα κοινοβούλια των δημοκρατιών γιατί η δημοκρατία απαιτεί να επιτρέπεται η φωνή όλων, συμπεριλαμβανομένων των άκρων -ίσως, ιδίως των άκρων.

Το να πάρει την εξουσία η άκρα αριστερά ή, η άκρα δεξιά, μπορεί να γίνει με ένα από δύο τρόπους.

Ο πρώτος τρόπος είναι να πάρουν την εξουσία δια της βίας. 

- Αν είναι κανείς αριστερός, το να πάρει την εξουσία δια της βίας λέγεται "Επανάσταση", κι αν είναι δεξιός αυτό το ίδιο πράμα λέγεται "Πραξικόπημα". 

- Αν κάνεις "Επανάσταση" βαφτίζεις το αποτέλεσμα κάτι που να έχει στο συνθετικό της ονομασίας του παράγοντα των λέξεων "Σοσιαλισμός" ή "Κομουνισμός", ή "Λαϊκό" ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. 

- Αν κάνεις "Πραξικόπημα" βαφτίζεις το αποτέλεσμα "επανάσταση" και/ή κάτι που να έχει στο συνθετικό της ονομασίας του την λέξη "Εθνοσωτήριο" συν κάτι σχετικό με "Σοσιαλισμό".

Είναι σημαντικό να υπάρχει η λέξη "Σοσιαλισμός" στο τελικό αποτέλεσμα, είτε αριστερή επανάσταση είτε δεξιό πραξικόπημα, γιατί, όπως στο Εθνοσοσιαλιστικό αποτέτοιο του Χίτλερ και τις Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες του Στάλιν, χρειάζεται ο λαός την σιγουριά μιας λέξης που να του επιβεβαιώνει ότι είναι κυρίαρχος.

Αν ο Παπαδόπουλος την είχε πει Εθνοσωτήριο Σοσιαλιστική Λαϊκή Επανάσταση, και αντί για Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών την είχε πέσει σε στυλ Ελλάδα Για Το Λαο, θα είχαν τσαντιστεί τόσοι να πάνε να κάνουν αντίσταση απ΄το Παρίσι; Δημόσιες Σχέσεις! Ο τσίπρας το κατάλάβε το κόλπο.

Ο δεύτερος τρόπος να πάρει την εξουσία η άκρα αριστερά, ή, η άκρα δεξιά, είναι μέσω δημοκρατικών διαδικασιών δηλαδή να πείσουν τον κυρίαρχο λαό να τους δώσει πλειοψηφία.

Η κατάκτηση της εξουσίας μέσω δημοκρατικών διαδικασιών δεν είναι τόσο θεμιτή, γιατί παίρνει καιρό, είναι στη μέση και το πρόβλημα ότι πρέπει να πεισθεί η πλειοψηφία του κυρίαρχου λαού, και, αφού βγει στην ηξουσία έχει ακόμα δρόμο μπροστά για να μετατρέψει το πολίτευμα από δημοκρατικό σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Γιατί καλά τώρα που θα βγει η άκρα-μια και θα επιτρέψει στην άκρα-άλλη να μείνει στη Βουλή!

Μια καλή ερώτηση είναι γιατί επιτρέπει η δημοκρατία μέσα στο κοινοβούλιο της τα άκρα τα οποία από ορισμού θέλουν την κατάλυσή της, και η απάντηση είναι ότι αν η δημοκρατία απαγόρευε τίποτα δεν θα ήταν δημοκρατία (θα ηταν επαναστατική δημοκρατία, ή σοσιαλιστική δημοκρατία, ή εθνοσωτήριος δημοκρατία, αλλά δεν θα ήταν δημοκρατία).

Θα μου πείτε, είναι δημοκρατία τώρα αυτή που έχουμε, ή μπορδέλο. Αυτό εξαρτάται από το πως το βλέπεις. Αν είσαι η τσατσά το λες οίκο ανοχής. Αν είσαι η εκδιδομένη (ή και ο εκδιδόμενος) το λες σπίτι σου. Αν είσαι ο πελάτης το λες κλαμπ, εκτός αν σταματήσει να σου κάθεται οπότε θυμώνεις και το λες μπορδέλο και δίνεις και δυό μούντζες στην σημαία σου από την πλατεία. 

Το θέμα είναι ότι είτε από την μία το δει κανείς είτε από την άλλη, η βουλή μας έχει πλέον μπάσει μέσα τα άκρα, και οι εκδιδόμενοι δεν έχουν πια τίποτα να δώσουν στους πελάτες, άρα ο κυρίαρχος λαός έχει πρόβλημα εκτόνωσης.

Για "Επανάσταση" δεν το βλέπω γιατί και ο πλέον χαζός καταλαβαίνει ότι αν μόνο ξεροκόμματα έχει τώρα, μετά από επανάσταση δεν θα υπάρχουν ούτε αυτά -αν και θα έχουν μείνει λιγότερα στόματα να ταϊστούν.

Για "Πραξικόπημα", ποιός ξέρει, είναι τόσο ηλίθιοι οι γορίλες αυτοί που μπορεί να το προσπαθήσουν, αλλά μάλλον τα μούτρα τους θα φάνε όταν πλακώσουν τα γαλάζια κράνη από τα Ηνωμένα Έθνη να προστατέψουν τους τόκους. Η μόνη τους οδός τώρα είναι να πάρουν με το μέρος τους όλους τους ...αγνούς πολίτες οι οποίοι ενίστανται στην λαθρομετανάστευση μια που δεν έχουν πια λεφτά να πληρώσουν τους λαθρομετανάστες να κάνουν δουλειές χωρίς να χρειάζεται κάποια ενοχλητική απόδειξη ή τιμολόγιο.

Οπότε μια και ούτε για "Επανάσταση" ούτε για "Πραξικόπημα" το βλέπω, μένουν οι δημοκρατικές διαδικασίες.

Βέβαια, η πλάκα είναι ότι όλοι οι χρηματέμποροι και κλέφτες που είναι υπεύθυνοι κατά μεγάλο μέρος για την δυστυχία, κάθονται στις πλάτες του κυρίαρχου λαού υπό την προστασία του μπορδέλου,  και να τους πιάσετε ακόμα λεφτά δεν θα δείτε δεκάρα γιατί οι εταιρείες τους θα χρεοκοπήσουνε την επόμενη μέρα, και τα λεφτά τους από την Ελβετία έχουν φυγαδευτεί αλλού πολύ πριν κλείσει η περιβόητη συμφωνία με την Ελβετία για να γίνουν φανερά.

Κοντολογίς, το πρόβλημα δεν είναι πως να βρούμε το δίκιο και τα λεφτά του παρελθόντος. Αυτά φύγανε και πάνε. Το πρόβλημα είναι πως να σταματήσουμε το τι γίνεται και να γυρίσουμε το μπορδέλο σε δημοκρατία -και να μην δίνουμε λαβές στον κυρίαρχο λαό να ονειρεύεται τα άκρα, και άστα τα άκρα να επιστρέψουν στα μονά ποσοστά ή και έξω από την βουλή, δημοκρατικά.

Εύκολα τα λες, θα μου πείτε τώρα, αλλά πως το κάνουμε το μπορδέλο να γίνει δημοκρατία όταν έχουμε ακόμα ταχυδακτυλουργούς του τσαμπουκά σαν τον τσίπρα, και φαντάσματα του παρελθόντος στο ΝΔΣΟΚ, και τον βασιλιά Ληρ στην ΔημΑρ (από Μπίλλυ Σαίξπηρ ξέρει κανείς;)

Δεν είπα ότι είναι εύκολα. Για να διορθωθεί το μπορδέλο χρειάζεται πολίτες που να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και να είναι ενωμένοι στο σύνολό τους, κι ας έχουν διαφορετικές πολιτικές ιδέες. Χρειάζονται πολίτες με ανατροφή από το σπίτι και παιδεία από το κράτος. Χρειάζονται πολίτες που να μην πετάνε χαρτιά και τσιγάρα από το παράθυρο του αυτοκινήτου και να μην αφήνουν σκουπίδια στις παραλίες, και να μην οδηγούν με τα μηχανάκια με την κομμένη εξάτμιση στο πεζοδρόμιο ή σαν παλαβοί στους δρόμους. Ναι, από τα σκουπίδια και την ανατροφή ξεκινάει. Από την ανατροφή, και τα άλλα φτιάχνονται από μόνα τους σιγά-σιγά.

Μια γενιά. Αν δεν ξεκινήσετε σύντομα, ή το παίξετε ραχάτι, δύο γενιές, άντε τρεις. Εν τω μεταξύ κοιτάτε τα τάγματα εφόδου στην τηλεόραση και φανταστείτε ότι η τηλεόραση είναι ένας καθρέπτης που δεν καθρεφτίζει τον καθένα χωριστά αλλά όλους μαζί, είτε το καταλαβαίνουν ότι βλέπουν το σύνολο στον καθρέφτη, στο οποίο σύνολο ανήκουν ομοούσια, είτε δεν το καταλαβαίνουν...

Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε με διαστημόπλοιο από τον Άρη: η κοινωνία της Ελλάδας την γέννησε. Και ποιά είναι η κοινωνία; Όλοι μαζί σε μία οντότητα. Κι ας βλέπουν την τηλεόραση νομίζοντας ότι δεν είναι οι ίδιοι μέρος του συνόλου που συμπεριλαμβάνει τις εικόνες αυτές.

Τέλος πάντων. Έλαβα με email το ψηφοδέλτιό μου από την πόλη μου στην Μασαχουσέτη των ΗΠΑ για την ψηφοφορία του Σεπτεμβρίου μέσα στο κόμμα των Δημοκρατικών (μια και είμαι περήφανα εγγεγραμμένος στο Δημοκρατικό κόμμα και ουχί στους Ρεπουμπλικάνους) και πάω να το συμπληρώσω και να το επιστρέψω πάλι με email. Μάλιστα τηλεφώνησα στο παλιό μου Δημαρχείο να ρωτήσω κάτι, και η γραμματέας με θυμήθηκε μετά από 5 χρόνια και μού 'κανε χαρές. Και αργότερα θα λάβω και το ψηφοδέλτιό μου για τον Νοέμβριο (στο Δημαρχείο μου στο Φάληρο, και στο ΙΚΑ και στη ΔΕΗ κλπ., είμαστε ακόμα στην αυθάδεια και την άρνηση με ένα ξερό και θυμωμένο "κύριε!" στο τέλος -κι αν θυμηθούν να πουν "κύριε").

Σε αντίθεση, όπως έχουμε ξαναπεί, Έλληνες του εξωτερικού δεν μπορούν να ψηφίσουν σε εκλογές στην Ελλάδα γιατί δεν θεωρούνται εγχώριοι πελάτες των κομμάτων (όπως φαίνεται) άρα ποιός τους θέλει; στον αγύριστο να μείνουνε! Άρα μου μένει να ψηφίζω στις ΗΠΑ. Κάτι είναι κι αυτό.

Μύκονος

Η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο Τουρισμός. Και η Ελλάδα χρωστάει τον τουρισμό της στην Μύκονο και την Σαντορίνη. Για τον ξένο τουρίστα, αυτή είναι η Ελλάδα των καρτ ποστάλ. Αυτή, και ο Ζορμπάς (1964) του Κυπρίου Μιχάλη Κακογιάννη με τον Μεξικανό Άντονυ Κουήν, τον Βρετανό Άλαν Μπέητς και τον Ελληνικό Εθνικό Θησαυρό, την Ειρήνη την Παππά.

Αν δεν ήταν ο Ζορμπάς, και οι καρτ ποστάλ της Μυκόνου, και της Σαντορίνης, δεν θα είχαν έρθει οι τουρίστες με τους αριθμούς στους οποίους έφτασαν από τις δεκαετίες των '70-'80. Ποιός τους ζήτησε να έρθουν, θα μου πείτε; Οι ίδιοι Έλληνες που ζητάνε εργοστάσια και δουλειά, και εισόδημα. Στην Ελλάδα το μόνο εργοστάσιο το οποίο δεν μπορούμε να καταστρέψουμε όσο και να προσπαθούμε είναι ο τουρισμός, γιατί δεν εξαρτάται από εμάς αλλά από την Γη που μας έλαχε και την ψυχή που γεννήσαμε όταν βρεθήκαμε μακρυά από την Αθήνα, και που ο Καζαντζάκης και ο Κακογιάννης συνέστησαν στους τουρίστες που έχουν τα λεφτά.

Τα αρχαία, θα μου πείτε. Ναι, τα αρχαία έρχονται να τα δουν το 15-25% και από αυτούς κανείς ξένος τουρίστας δεν βρίσκεται υπό την πλάνη ότι οι Ζορμπάδες που χορεύουν εύθυμοι στην παραλία και σπάνε πιάτα στο γιαλό, και τους πουλάνε τις θαλασσιές τις χάντρες, και κάνουν καμάκι στα μπαρ, έχουν σχέση με τα αρχαία περισσότερη από όση ο φύλακας ενός μουσείου που θέλει και πουρμπουάρ.

Σε αντίθεση με τις Μπενίτσες και τον Κάβο της Κέρκυρας, τα Μαλια της Κρήτης, το Φαληράκι της Ρόδου, και τόσα άλλα μέρη, όπου ο τουρισμός είναι μεθυσμένοι αδέκαροι τουρίστες, η Μύκονος ευλογήθηκε από την φύση και τους κατοίκους της με ένα συνδυασμό εικονογράφησης, αίσθησης και εμπειρίας που την κατατάσσει, στην διεθνή αντίληψη, σε ένα επίπεδο μοναδικότητας και τελειότητας πλατύτερης της ζωής -και φέρνει ξυπόλυτους και κρουαζιερόπλοια, ερωτευμένους και τζετ-σετ, σικ και αριστοκρατία, αλλά και το διεθνές εμπόριο που ψάχνει την τέλεια εικόνα -ανθρώπους που θέλουν να δουν και να ειδωθούν στο σωστό διεθνές σημείο, άνευ αναμνηστικών φωτογραφιών του οποίου δεν μπορούν να ζήσουν

Για μένα προσωπικά οι Κυκλάδες, και ιδιαίτερα το τρίγωνο Σύρος-Τήνος-Μύκονος είναι το κέντρο της Γης.

Αυτό και τα Βραχώδη Όρη. Για μένα.

Ο προ-προ-προ-προπεπάππους μου ήταν έμπορος Τηνιακός και είναι σε έναν από τους 8 τάφους δίπλα στο Ιερό της Μεγαλόχαρης, και, συμπτωματικά και άσχετα με αυτό, η μάνα μου γεννήθηκε στην Σύρο όταν ήταν στην Ερμούπολη ο παππούς μου διορισμένος από την Αθήνα για τα δημόσια έργα, στον μεσοπόλεμο. Έτσι μεγάλωσα πηγαίνοντας πάντα στο κέντρο της Γης, Πάσχα, καλοκαίρι, δελφίνι στα κρυστάλλινα νερά, κατσίκι στα βράχια, Αθηναίος στα μαγαζιά, κυκλαδίτης στις εκκλησιές και στις ταβέρνες, τρώγοντας με την μάνα μου μεσημεριανό στη Μύκονο μόνος μου γιατί δεν είχαμε λεφτά να φάμε και οι δύο μετά από το εισιτήριο από την Τήνο.

Αργότερα πήγα τον γιό μου να σκαρφαλώσει το καμπαναριό της Μεγαλόχαρης όπως το σκαρφάλωνα εγώ, έκανε και μια λειτουργία παπαδάκι στην Μεγαλόχαρη το 2000, ξέροντας την διαδικασία φαρσί από την Ορθόδοξη εκκλησία στην Μασαχουσέτη, και μπήκαμε σε ένα ξωκλησάκι στην Μύκονο, που ήταν ανοιχτό κοντά στην Άνω Μέρα, και το λειτουργήσαμε οι δυό μας. Εγώ διάβασα από το βαγγέλιο το αγαπημένο μου, εκεί που λέει ο Ιησούς να αφήσουν τα παιδιά να τον πλησιάσουν όταν οι μαθητές του θέλαν να τα διώξουν για να μην ενοχλούν τον δάσκαλο.

Και ανάμεσα, γνώρισα την Μύκονο με το Κολωνακιώτικο τζετ-σετ (τρομάρα τους), με τα περιοδικά, τις διαφημιστικές εταιρείες, την μόδα και το σικ πράμα. Και την γνώρισα με την φωτογραφική μου μηχανή εργαζόμενος για μια Αγγλική τουριστική εταιρεία που έφερνε τσάρτερ από το Γκαντγουηκ. Και είδα την ανατολή από το γιωτ κλαμπ πριν πάω την σχεδιάστρια του περιοδικού-μπροσούρας με το τζιπάκι στο αεροδρόμιο αφού είχαμε τραβήξει το εξώφυλλο για του χρόνου. Θυμάμαι ότι όταν βράδυ πήγαινα σε κανένα μπαρ ερχόταν και ο πράκτορας μας μαζί μου για να κλείσει το μάτι στον μαγαζάτορα ότι είμαι "δικός τους" να μη μου δώσει τις "μπόμπες" που δίνουν στους τουρίστες, αλλά κανονικό ποτό από κλειστό μπουκάλι.

Ο βράχος και το μελτέμι θα είχαν αφήσει την Μύκονο το φτωχότερο από τα νησιά, να όμως που ο Απόλλωνας και η Άρτεμις το διάλεξαν το νησί για να γίνει το πιο πλούσιο. Και όλοι στην Ελλάδα που παίρνουν γρόσι από την ΕΕ για τον αγρό ή την ψαρόβαρκα και αντί για κει τα ρίχναν τα λεφτά στην βίλλα Κατίνα και την μερσεντέ, θα έπρεπε να στέλνουν ευχαριστήρια στην Μύκονο γιατί η Μύκονος, και η Σαντορίνη, είναι η εικόνα από την οποία γνωρίζουν οι τουρίστες την Ελλάδα και αποφασίζουν να έρθουν να μας δώσουν τα λεφτά τους.

Αρέσει στους Έλληνες η Μύκονος; Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Και ποιός Έλληνας άλλωστε έχει πραγματικά καταλάβει πως τον βλέπουν οι ξένοι και τι σημαίνει τουρισμός. Και τώρα με την μαλακία του Καλλικράτη μάλιστα, τρέχα γύρευε. Τον τουρισμό δύο πράγματα θα τον σώσουν: Το γεγονός ότι την Γη μας δεν μπορούμε να την καταστρέψουμε όσες "μπόμπες" με πάγο και να σερβίρουμε μετά από τα μεσάνυχτα, και το γεγονός ότι άσχετα από το κράτος, τον Δήμο και το κακό συναπάντημα θα υπάρχουν πάντα έμποροι και ευσυνείδητοι και ασυνείδητοι που θα προσφέρουν το προϊόν που θέλει η αγορά.

Είναι φυσικό άλλωστε ο Έλληνας να μην την πάει την Μύκονο γιατί η Μύκονος από την μιά δεν προσφέρει αυτά που θέλει η Ελληνική οικογένεια στις διακοπές της, και από την άλλη έχει την ιδιαιτερότητα της, που ή σου αρέσει ή όχι. Ή την κάνεις κρεμαστάρια. Και, στο τέλος, αυτή είναι η μοναδικότητα που προσφέρει η Ελλάδα σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα μέρη του κόσμου:

ότι, κάθε μέρος, κάθε νησί, μα κάθε νησί μας, είναι διαφορετικό και σε φύση και σε ανθρώπους από το διπλανό.

Μπορείς να πας κάθε καλοκαίρι δέκα χρόνια στην Ελλάδα και να δεις κάτι εντελώς διαφορετικό από την περασμένη χρονιά, και να έχεις μια εμπειρία, και από τους ανθρώπους που θα συναντήσεις, τελείως διαφορετική από νησί σε νησί.

Και οι Έλληνες, σαν κότα και αυγό του παραπάνω θέματος που έθιξα, δεν πάνε ο ένας τον άλλον από τόπο σε τόπο: οι Τηνιακοί δεν τους πάνε και τόσο του Μυκονιάτες, ούτε οι Μυκονιάτες τόσο τους Συριανούς. Και οι υπόλοιποι δεν πάνε και τόσο τους Μυκονιάτες. Εγώ την αισθάνομαι την διαφορά από ότι ξέρω και αισθάνομαι ο ίδιος, αλλά από τα ταξίδια με τα οποία με ευλόγησε η ζωή έμαθα να αγαπώ αντί να κριτικάρω και έμαθα να αγαπώ αυτό που "υπάρχει" και όχι αυτό που θα ήθελα να δω...

Την αγαπώ πολύ την Μύκονο. It is a truly special and unique place, in my heart.

ΥΓ. Πάντα ήθελα να πάω στην Καραϊβική, και πήγα δυό φορές με κρουαζιερόπλοιο. Και αισθάνθηκα ντροπή, και αισθάνθηκα παρείσακτος, και ήθελα να με καταπιεί η γη και ο ωκεανός. Γιατί είδα την φτώχεια γύρω μου, τις παράγκες, την εξαθλίωση παντού, με τα υπερπολυτελή ανάμεσα, και τους τουρίστες με τα άσπρα σορτς, τα ροζ πουκαμισάκια, και τα πούρα να ρίχνουν 25 σεντς στα ξυπόλητα παιδιά που ζουν κάτω από μια λαμαρίνα. Στην Μύκονο και στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα... ούτε καν σήμερα.

Ντουβάρι

Να και μια φωτογραφία τριτοκοσμικής υποβάθμισης του ατόμου, των ονείρων και των προσωπικών ικανοτήτων.

Η πρώτη αποτυχία και απογοήτευση στη ζωή έρχεται όταν είσαι 8, 10, 14 χρονών και συνειδητοποιείς ότι το αντικείμενο που σε γεμίζει χαρά και ενδιαφέρον δεν είναι σωστό, άρα δεν είσαι εσύ σωστός, γιατί το ποιός είσαι δεν συμπεριλαμβάνεται στην λίστα των σωστών επαγγελμάτων του μαμά, της μπαμπάς(1), του παππού, της γιαγιάς και της θείας Αφροξιλάνθης. Εσύ δεν παίρνεις τους βαθμούς στα μαθηματικά ή τα αρχαία που παίρνει ο μπόμπος από δίπλα. Ο στόχος σου, και η ψυχή σου, πρέπει να διορθωθεί προς το σωστό και να μπεις στην Νομική, στην Αθήνα, ή να γίνεις γιατρός, στην Αθήνα. Να πας Πολυτεχνείο και να γίνεις πολιτικός μηχανικός για να χτίζεις αντιπαροχές μέχρι να μην μείνει δέντρο για δέντρο ανάμεσα στα μπάζα και τα σκουπίδια.

Η δεύτερη αποτυχία στην ζωή έρχεται όταν αφού ξόδεψες χρόνια να μελετάς κάτι που δεν ενδιαφέρει την ψυχή σου, περιμένεις το κράτος που έχτισαν οι γονείς σου να καθορίσει το ποσοστό της αποτυχίας σου, να αποφασίσει σε πια γωνιά της Ελλάδας θα σε στείλει για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα των γονιών σου, και να αποφασίσει για σένα αν θα σπουδάσεις τελικά αυτό το οποίο έβαλαν σαν στόχο σου βιάζοντας την ψυχή σου, ή αν το κράτος θα αποφασίσει ότι θα σπουδάσεις κάτι άλλο γιατί ούτε αυτόν τον στόχο δεν πέτυχες.

Τελικά, οι περισσότεροι Έλληνες, με το που τελειώνουν την εκπαίδευσή τους έχουν ήδη αποτύχει δύο με τέσσερεις φορές στην ζωή τους. Κι αν ακόμα μπήκαν στη Νομική στην Αθήνα, πάλι μπορεί να αισθάνονται αποτυχημένοι μέσα τους, χωρίς να το συνειδητοποιούν καν, γιατί κατά πάσα πιθανότητα δεν κάνουν αυτό που ήθελε η ψυχή τους πριν υποστεί τον βιασμό που επιβάλει η Ελληνική κοινωνία και οικογένεια. 

Τι σόι κοινωνία περιμένει κανείς από ένα κράτος αποτυχημένων ψυχών, που από τα οχτώ-δεκα χρόνια τους έμαθαν ότι αυτό που είχαν στην καρδιά τους δεν μέτραγε τίποτα μπροστά στα λοφία και τις περικεφαλαίες που ήθελαν η μαμά και ο μπαμπάς...

Τα γράφω αυτά γιατί είδα το άρθρο για τις βάσεις στην εφημερίδα. Και αυτές οι μπαμπέσικες οι βάσεις δεν αποτελούν στόχο γιατί αλλάζουν οι παμπόνηρες κάθε χρόνο... Αυτό πού ήταν αρκετό πέρσι, δεν είναι φέτος, και εκείνος ή εκείνη που δεν πήγαν εκεί που ήθελαν πέρσι θα μπορούσαν φέτος... 

Και κοιτάω την φωτογραφία και βλέπω την μαμά με το μπλοκάκι, και τα παιδιά που ψάχνουν την επιβεβαίωση του κατά πόσον απέτυχαν στην ζωή πριν καν ξεκινήσουν... Τον μπαμπά με την καράφλα, και τον παππού με τα άσπρα μαλλιά, τους νέους και τους γέρους μιας κοινωνίας που ψάχνουν την αξία τους στα χαρτιά που είναι κολλημένα πάνω σε ένα ντουβάρι.

Αν ήμουνα ένα από αυτά τα παιδιά, ή αν το παιδί μου ήταν ένα από αυτά τα παιδιά, θα ήθελα μέσα από τα σωθικά μου να δώσω ξύλο αφού πρώτα αποφασίσω ποιός φταίει για την κατάντια μου. Θα ήθελα να έρθω στο σημείο να υπαγορεύσω στους άλλους αντί να υπαγορεύουν οι άλλοι σε μένα. Και θα έχτιζα μια κοινωνία σαν την Ελληνική δίνοντας ξύλο, ή πλασάροντας σοφιστεία και δικαιολογία -ή την τεχνητή και υπόγλυκη γλύκα της ζαχαρίνης.

Το πρόβλημα είναι τόσο απλό... μα δεν το βλέπει κανείς;

(1) Δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος

ΥΓ. Αυτές τις μέρες έχουμε μαζί μας τον "αδερφό" μου και την οικογένειά του, με τον οποίον γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα της ανώτερης εκπαίδευσης στο Λονδίνο πριν 36 χρόνια. Μόλις δημοσίευσα αυτό το άρθρο, του έδειξα την φωτογραφία και, μια που δεν ξέρει τίποτα από Ελληνικά πράγματα, τον ρώτησα να μου πει τι του δίνει η εικόνα αυτή σαν εντύπωση περί του τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι.

Μου απήντησε:

"This photo shows people looking for the identity of missing persons after a natural disaster."

Dreams

Happy landings, Neil,

You carried humankind on that small step,
On to a giant leap that is yet to come.
Embracing a destiny,

Drenched in the heavenly light
Of billions of worlds,
That small minds will never fit,

Leap forward,
Beyond the abyss
As you step away,

Towards the dream
Of Life
You exist in our yearnings, now,

Happy Landings, Neil.

Τζιτζίκια

Στις εκλογές, συνήθως, ο νικητής είναι ο βέλτιστος των χειρίστων. Στις τελευταίες εκλογές οι χαμένοι ήταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γιατί επέτρεψαν με την ανικανότητα και αρτηριοσκλήρυνση τους να πιαστούν τα 25% από τον πιο επικίνδυνο ταχυδακτυλουργό που μας έτυχε από εποχής Ανδρέα και Τσοβόλα, και το 8% να ρίξουν τις μάσκες και να αναγεννήσουν τον φασισμό.

Όσοι γνήσιοι Ρωμιοί, πρέπει να θυμούνται ότι σκόρδο-κρεμμύδι σημαίνει δεξιά-αριστερά. Ή αριστερά-δεξιά. Ποτέ δεν μπόρεσα να θυμηθώ αν το σκόρδο είναι το δεξιά ή το αριστερά. Κάθε Έλληνας ή Ελληνίδα σεφ ξέρει ότι το σκόρδο και το κρεμμύδι είναι απαραίτητα συστατικά κάθε καθώς-πρέπει Ελληνικού πιάτου χωρίς να μπορεί κανείς να ξεχωρίσει αν το σκόρδο χρειάζεται το κρεμμύδι ή το κρεμμύδι το σκόρδο. Απλά δεν μπορούν να υπάρξουν στην συνταγή το ένα χωρίς το άλλο. Και το σκόρδο και το κρεμμύδι έχουν το καθένα την δική του ιδιαίτερη μπόχα, ή άρωμα -εξαρτάται από το ποιόν ή ποιάν φιλάς αλά-Γαλλικά μετά το γεύμα.

Δεξιά και αριστερά είναι σαν το σκοτάδι και το φως. Κανείς δεν θυμάται, ή συμφωνεί, ποιό είναι ποιό, αλλά δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε το ένα χωρίς την ύπαρξη του άλλου. Μην ξεχνάμε και το παλιό καλαμπούρι που έλεγε ότι αν θες να πάρεις έναν κομουνιστή και να τον κάνεις καπιταλιστή, δώστου ένα εκατομμύριο δολάρια. Αυτό είναι παλιό. Τώρα με τον πληθωρισμό μάλλον θα έχουν γίνει δέκα εκατομμύρια. Αλλά με την κρίση ίσως να μπορέσεις να το πετύχεις και με μισό.

Θα μπορούσε βέβαια ο αγνός άκρως αριστερός να σου την φέρει και μόλις τα πιάσει στα χέρια του να τα μοιράσει όλα στους φτωχούς και όταν αντί να κρατάει ένα εκατομμύριο ένας άνθρωπος κρατάνε από ένα δολάριο ένα εκατομμύριο άνθρωποι παραμένουν όλοι φτωχοί, άρα και αριστεροί. Και εσύ είσαι φασίστας γιατί τους έδωσες μόνο από ένα δολάριο! Αρχιστικγούναρε! Καταπιεστή του προλεταριάτου!

Αλλά, από τους χίλιους αριστερούς, πόσοι θα μοίραζαν το εκατομμύριό τους; Όχι όλοι. Ένα ποσοστό θα το τσέπωνε και θα απεδείκνυε το ορθό του καλαμπουριού. Αυτό το ποσοστό αριστερών που δεν θα μοίραζαν το πεσκέσι τους στους συναγωνιστές τους θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν ήταν γνήσιοι αριστεροί, παρά νομίζανε ότι είναι αριστεροί, ή παριστάνανε τους αριστερούς, γιατί δεν είχαν φράγκο. Μέχρι που είχανε και πήγανε το τάμα τους στην Τήνο.

Για την ώρα πάντως τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία, γιατί, για την ώρα, η τηλεοπτική σειρά των νέων αγώνων κατά της καταπίεσης τελείωσε με το φινάλε της σαιζόν, με τις εκλογές, όπως πέρσι το φινάλε της σαιζόν ήταν οι αγανακτισμένοι, τρομάρα τους, και τώρα πήγαμε στα μπάνια του λαού αφού πρώτα είπαμε "να δεις τι έχει να γίνει τον Σεπτέμβριο", όπως είχαμε πει και πέρσι και φυσικά δεν έγινε τίποτα.

Κάθε καινούργια σαιζόν του σόου ξεκινά και από καινούργια κατεύθυνση. Φέτος οι σεναριογράφοι του παραμυθιάσματος ετοιμάζουν κάτι πολύ πρωτότυπο!

Θα πουν ότι για την κλεψιά, την κουτοπονηριά, την ανικανότητα και την κατάχρηση και διαφθορά της Ελληνικής κοινωνίας και του κράτους της, για τα σκουπίδια στους δρόμους και τις παραλίες, και για τα αυθαίρετα, για τους λαθρομετανάστες που ξεσκατίζουν τους γονείς των Ρωμιών χωρίς απόδειξη ή τιμολόγιο (μια που ξεχάσαμε να χτίσουμε περίθαλψη), για το Δημόσιο, δεν φταίει ούτε η Ελλάδα ούτε οι Έλληνες (οι οποίοι Έλληνες έχουν και προγόνους που πριν 2500 έδωσαν και πολιτισμό να πούμε! μη τα ξεχνάμε αυτά, ε!;) Όχι κυρίες και κύριοι, δεσποινίδες και μάγκες. Για την ασυδοσία και την τζιτζικοζωή του Ρωμιού δεν φταίει ο Ρωμιός! Οι Ευρωπαίοι φταίνε που μας έσυραν αλυσοδεμένους και μας ανάγκασαν να υιοθετήσουμε το Ευρώ! Πως τόλμησαν, οι αγύρτες!

Καλομελετάτε και θα το ακούσουμε και αυτό το παραμύθι!

υγ. Δεν έχω δει σκουπίδι ένα στα μέρη μας στα βουνά της Ιταλίας τεσσεράμισι χρόνια. Προχτές σε μια άκρη δρόμου που σταματάνε λεωφορεία είδαμε σακούλες, χαρτιά, αποτσίγαρα, και η Ελληνική μου πλευρά αισθάνθηκε σαν στο σπίτι της. Έλληνες θα τα άφησαν, είπε μια Αγγλίδα φίλη που έιναι αυτές τις μέρες μαζί μας, και γελάσαμε. Μετά, ανάμεσα στα σκουπίδια είδα ένα άδειο πακέτο τσιγάρα Μάλμπορο. Και πάνω στο πακέτο έγραφε ότι "Το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο". Και το έγραφε στα Ελληνικά. Καλημέρα σας.

Νόσος

Ο Ελληνικός κινηματογράφος και η εξεζητημένη Ελληνική κοινότητα των κουλτουρέ ακλουθούν την κάθετη και ελεύθερη πτώση της κοινωνίας.

Ο αδελφός της ξενοδόχας του χωριού πριν λίγες μέρες, όταν είχαμε πάει για εσπρέσο, μου έδωσε ένα πειρατεμένο DVD με δύο ταινίες. Η μία, είπε, είναι Ρώσικη με Ισπανικούς υποτίτλους και η άλλη Ελληνική χωρίς υποτίτλους. Την Ρώσικη με Ισπανικούς υποτίτλους την κατάλαβε, είπε, καλύτερα από την Ελληνική, κι ας μην ήξερε ούτε Ρώσικα ούτε Ισπανικά, και ήθελε την γνώμη μου για την Ελληνική.

Έφτιαξα κι εγώ ένα ρύζι μπασμάτι , το περιέλουσα με σάλτσα σόγιας, άχνισα μύδια με λευκό κρασί και θυμάρι, και τα σκόρπισα πάνω από το ρύζι, με λίγο γουασάμπι στην άκρη, και μας κάθισα μπροστά την οθόνη. Η ταινία λεγόταν Homeland, του Syllas Tzoumerkas. Σταμάτησα το DVD  και πήγα στο internet να δω ήντα πράμα είναι τούτο.

Ανακάλυψα ότι την ταινία την λέγανε "Χώρα Προέλευσης" και ήταν η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Σύλλα Τζουμέρκα. Πρώτο Λάθος. Homeland σημαίνει κάτι σαν Πατρίδα. Χώρα Προέλευσης μεταφράζεται ως Country of Origin. Και ενώ οι τίτλοι ταινιών συνήθως αλλάζουν από γλώσσα σε γλώσσα, από Country of Origin σε Homeland είναι αρκετά κοντά για να προτείνουν ότι μάλλον λάθος στην μετάφραση έγινε παρά διασκευή τίτλου. Αλλά εφ' όσον είναι γνωστό ότι οι Έλληνες γνωρίζουν όλες τις γλώσσες του κόσμου καλύτερα από τους λαούς που τις μιλάνε -λόγω του ότι οι Έλληνες έδωσαν πολιτισμό και γλώσσα σε όλους τους άλλους, το πέρασα στο ντούκου και ξανάβαλα το DVD να δούμε την ταινία η οποία είχε βγει τον Οκτώβριο του 2010.

Για να αρχίσω από το τέλος, από τις κριτικές που πήγα και διάβασα αφού είδαμε την ταινία, η πιο σωστή και επαγγελματική κριτική της ταινίας Χώρα Προέλευσης είναι στο Cinema News GR, εδώ:

http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=7311

Μόλις άρχισα να διαβάζω την παραπάνω κριτική η Μαργαρίτα με ρώτησε τι λέει. Της απήντησα ότι δεν ξέρω γιατί είμαι μόνο στην πρώτη παράγραφο και η κριτική είναι γραμμένη από Έλληνα/ιδα στα Ελληνικά, άρα πρέπει να φτάσω στην τρίτη παράγραφο πριν ανακαλύψω τι προσπαθεί να πει. Πράγματι, το ζουμί βρισκόταν στην τρίτη παράγραφο.

Και η πιο εντελώς ηλίθια κριτική, που μ' έκανε και γέλασα με την πνευματική κατάντια του κριτικού, νάναι καλά ο άνθρωπος, είναι εδώ:

http://camerastyloonline.wordpress.com/2010/10/21/homeland-criticism-by-john-karabitsos/

Παρεμπιπτόντως, στην διεύθυνση της από πάνω κριτικής θα δείτε ότι γράφει "criticism" ενώ θα έπρεπε να γράφει "critique" ή "review", αλλά τι ξέρουν οι Άγγλοι από Αγγλικά μπροστά στους Έλληνες;

Μια άλλη, σχετικά καλή αλλά άνευ όρχεων κριτική, εδώ:

http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite1_8_21/10/2010_360746

Ξεκινώντας την ταινία, και οι δυό μας ήμασταν πολύ προσεκτικοί να μπούμε στο νόημα του σκηνοθέτη/σεναριογράφου, και να του επιτρέψουμε, ξεκινώντας τα μυαλά μας από λευκό πίνακα, να μας πάει όπου ήθελε, με όποιο τρόπο ήθελε -με την μόνη μας προκατάληψη ότι θέλαμε να μας αρέσει.

Η ταινία είναι 111 λεπτά. Γύρω στα 65 λεπτά αποφασίσαμε να την δούμε μέχρι το τέλος γιατί αν την σταματούσαμε και πετούσαμε το DVD σαν φρίσμπι από το παράθυρο στο δάσος θα είχαμε εντελώς σπαταλήσει πάνω από μια ώρα της ζωής μας χωρίς λόγο. Και, ούτως ή άλλως, η Μαργαρίτα δεν επιτρέπει σκουπίδια στο δάσος.

Σε μια στιγμή, γύρω στα 75 λεπτά, ψιθύρισα δειλά-δειλά: Δεν είναι τέχνη. Είναι το ανειδίκευτο παραλήρημα ενός ανθρώπου με πάρα πολλά προσωπικά προβλήματα. Μετά όμως αμέσως συνειδητοποίησα ότι δεν είχα απόλυτα δίκιο: Η πλοκή της ταινίας, αν την έβλεπε κανείς εκτός ταινίας, γραμμένη κάπου να την καταλάβει μια που η ταινία δεν την εξηγούσε επαρκώς, ήταν ευρηματική και ενδιαφέρουσα. Μάλιστα προσωπικά την βρήκα πολύ καλή γιατί χρησιμοποιούσε την οικογένεια σαν καθοριστικό παράγοντα της ποιότητας μιας κοινωνίας. Ο τρόπος με τον οποίον ο σκηνοθέτης, ο φωτογράφος και ο μοντέρ απόδωσαν το σενάριο, συμβάδιζε με την δυσλειτουργία της κοινωνίας, της οικογένειας και των ανθρώπων που πραγματευόταν. Υπό αυτό το φως, με την σκηνοθεσία, την φωτογραφία και το μοντάζ αιχμάλωτα της δυσλειτουργίας και την νοσηρής φύσης του θέματος, μπόρεσα και δικαιολόγησα την προσπάθεια του σκηνοθέτη, εφ' όσον σκέφτηκα ότι ο τρόπος παρουσίασης μπορούσε να θεωρηθεί μέρος του θέματος. Αλλά οπωσδήποτε, στην προσπάθεια αυτή απέτυχε στο τέλος ο Τζουμέρκας γιατί δεν απόδειξε τον εαυτό του αρκετό για τέτοιο επιχείρημα, έλειπαν σημαντικές λήψεις στίξης στην σύνταξη για την θέσπιση της συνέχειας -ιδίως όταν πρόκειται για σπονδύλωση χρόνου, και ο μοντέρ έχασε πολλά καρέ δεξιά κι αριστερά στα κοψίματά του.

Θα ήθελα να προτείνω στο κύριο Τζουμέρκα, ότι όταν αποφασίσει κανείς να γίνει ορειβάτης, το πρώτο βουνό που διαλέγει να ανέβει δεν πρέπει να είναι το Έβερεστ. Ούτε το Μον Μπλάν. Τι κατάλαβε τώρα που κατρακύλησε τσουλήθρα όλο τον παγετώνα της βόρειας όψης;

Τα extreme close-up χρησιμοποιούνται σε καίρια σημεία γιατί δίνουν έμφαση. Όχι συνέχεια. Η ιστορία χρειάζεται κόμματα και τελείες, και άνω τελείες, και παραγράφους. Τα extreme close-up δεν επιτρέπουν στον ηθοποιό να εξασκήσει την τέχνη του γιατί είναι εργαλεία του σκηνοθέτη, όταν χρησιμοποιεί τους ηθοποιούς σαν μανεκέν, για να πει αυτό που θέλει εκείνος. Και οι Έλληνες σκηνοθέτες, περισσότερο από άλλους, είναι γνωστοί για το πως χρησιμοποιούν "εργαλεία του σκηνοθέτη" για να χρησιμοποιήσουν τον ηθοποιό σαν μανεκέν αντί για ηθοποιό. Όπως κάθε Έλληνας, έτσι και οι Έλληνες σκηνοθέτες λένε αυτό που θέλουν εκείνοι να πουν χρησιμοποιόντας εργαλεία που σιωπαίνουν τους άλλους -στην προκειμένη περίπτωση τους ηθοποιούς οι οποίοι παίζουν τα μολυβένια στρατιωτάκια πάνω στο τραπέζι του Εγώ του σκηνοθέτη. Ορισμένα γεγονότα και νοήματα πρέπει να κρύβονται εκεί που ο θεατής μπορεί να τα βρει με λίγη σκέψη. Όταν τα εξαφανίζεις τελείως, αυτό δεν είναι τέχνη: είναι η έλλειψη αυτής. Όταν θέλεις να συνδυάσεις κάτι όπως διαδηλώσεις και επίκαιρα, με την πλοκή μέσα σε μια οικογένεια, πρέπει να βρεις και να προσφέρεις κάποια γέφυρα.

Η κινηματογραφική φωτογραφία είναι δύσκολο πράγμα. Κάθε πίξελ του καρέ πρέπει να είναι φωτισμένο και εκτεθειμένο σωστά, και οι σκοτεινές σκηνές είναι οι δυσκολότερες γιατί πρέπει να φωτιστούν "σκοτεινά". Το να μην υπάρχει σκοτεινός φωτισμός και να το αφήνει μαύρο αντί για "μαύρο" είναι απλή έλλειψη γνώσης. Και αποτυχία. Για να κινείς την μηχανή για να δώσεις την αίσθηση της κίνησης του περπατήματος, δεν πρέπει να την περπατάς (εκτός αν είσαι ο Κλωντ Λελούς). Πρέπει να έχεις Steady-cam υδραυλικό και να ξέρεις και πως να το χρησιμοποιήσεις.

Το editing (κόψε-ράψε των σκηνών -μοντάρισμα) μπορεί να καταστρέψει ένα αριστούργημα, ή να σώσει μια ταινία. Η ταινία συμβαίνει στο μοντάρισμα. Το πιο απλό παράδειγμα είναι όταν ο ηθοποιός παίζει την ίδια σκηνή δύο φορές, τραβηγμένος από δύο διαφορετικές γωνίες, και μετά κόβεις από την μία γωνία στην άλλη. Όταν στο πρώτο γύρισμα ο ηθοποιός ξαφνικά χαμογέλασε και όταν κόβεις στο δεύτερο τράβηγμα από την άλλη γωνία ο ηθοποιός δεν χαμογελάει, σημαίνει ότι ο μοντέρ έκανε λάθος και έπρεπε να κόψει το πρώτο κομμάτι 6-12 καρέ πιο σύντομα, πριν αρχίσει να χαμογελά ο ηθοποιός. Αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις το χαμόγελο και κόψιμο χωρίς "συνέχεια" σε μη-χαμόγελο για να δείξεις το πέρασμα του χρόνου, πρέπει να αφήσεις το χαμόγελο λίγα καρέ παραπάνω 24-36 το λιγότερο. Αυτά είναι τα απλά. Δεν θα αναφέρω όλα τα λάθη μονταρίσματος που έπιασα στην Χώρα Προέλευσης για να μην διαβάζετε μέχρι αύριο.

...το ότι η ταινία αυτή πήρε κάποιες καλές κριτικές και Ελληνικά βραβεία ήταν γιατί ήταν η καλύτερη από μια ομάδα κακίστων, ή γιατί θεωρήθηκε καλή; Ίσως να πήγε καλά γιατί στο Ελλαδιστάν όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι και μας κουράζει το θεωρούμε τέχνη, τρομάρα μας, και ακούμε (και επαναλαμβάνουμε) αυτά που λένε οι ...αυθεντίες. Η ιδέα ήταν καλή. Ο Τριφώ δεν θα την είχε αγγίξει, ο Μπέργκμαν θα την είχε κάνει δύο διαφορετικές ταινίες. Ο Γκοντάρ θα την είχε χειριστεί τελείως διαφορετικά. Ο Τζουμέρκας δεν είναι Γκοντάρ. 

Κάπου στα 10 λεπτά μέσα στην ταινία ψιθύρισα στην Μαργαρίτα: Ελληνική ταινία για Έλληνες μέσα στην Ελληνική κοινωνία, γιατί έχει μουσική υπόκρουση Ιταλική όπερα; Και η Μαργαρίτα μου απάντησε: Μαρία Κάλας.

Σαράντατρία

Είμαι τρομερά απογοητευμένος και φταίει το περιοδικό Rolling Stone. 

Στις 13 Δεκεμβρίου του 2010 είχα γράψει την ανάρτηση "Φως", όπου είχαμε όλοι μάθει πως οι νέες οικονομικές λάμπες είναι μέρος μιας διεθνούς σκοτεινής συνομωσίας με σκοπό να πέσει αίσθηση κλινικής κατάθλιψης και παράνοιας στο  κάθε σπιτικό που τις χρησιμοποιεί (βλ., Clinical depression and paranoia: why folks are committing suicide in the squares, the streets and from the rooftops)  - η λάμπα δε αυτή, ήταν η προφητική έμπνευση πίσω από τα τελευταία λόγια του Βίκτωρος Ουγκό ο οποίος είπε "Βλέπω ένα μαύρο φως". Και ξεψύχησε.

"Ceci est le combat du jour et de la nuit… Je vois de la lumière noire"

Στην αρχή εκείνης της ανάρτησης είχα επίσης πληροφορήσει το αναγνωστικό κοινό ότι το Dark Side of the Moon των Pink Floyd είναι από τα 2-3 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών. Τελεία και παύλα. Είχα πει.

Και πρόσφατα, διαβάζοντας με χαρά στο CNN ότι το Rolling Stone κατέταξε το άλμπουμ Legend του Bob Marley τεσσαρακοστό έκτο στην λίστα των 500 καλύτερων άλμπουμ όλων των εποχών, έκανα μια βόλτα μέχρι το Rolling Stone να δω που έιναι το Dark Side of the Moon.

Το ότι το νούμερο Ένα, και καλύτερο, άλμπουμ όλων των εποχών θεωρείται το Sargent Pepper's Lonely Hearts Club Band των Beatles δεν με εξέπληξε καθόλου. Ούτε με εξέπληξε ότι το Revolver, το Rubber Soul και The White Album, πάντα των Beatles  ήταν επίσης στην πρώτη δεκάδα στις θέσεις 3, 5 και 10. Το ότι ο Bob Dylan είναι στο 4 και στο 9 με το Highway 61 Revisited και το Blonde on Blonde ήταν φυσικό. Οι Rolling Stones στο νούμερο 7 με το Exile on Main Street, θα μπορούσε να είναι στο 17 αντί το 7, και ο Marvin Gaye με το What's Going On πρέπει να έδωσε κλεφτά κανένα φακελάκι μυρωδάτο για να πάει στο νούμερο 6.  Το London Calling των The Clash στο νούμερο 8 ζορίζει την λογική. Αλλά τι στον Τσίπρα κάνει το Pet Sounds των Beach Boys στο νούμερο 2 ανάμεσα στον Sargent Pepper και το Revolver εγώ τουλάχιστον δεν το ξέρω.

Kαι μια που μείναμε από νούμερα στην πρώτη δεκάδα, και δεν είδα το Dark Side of the Moon, άρχισα να ανησυχώ βαθειά. Και πήγα στην δεύτερη δεκάδα όπου συνάντησα τύπους όπως τον Elvis στο 11, τον Michael Jackson με το Thriller του στο 20, και ανάμεσα πάλι Dylan, Blood on the Tracks, στο 16, Beatles, Abbey Road (βεβαίως) στο 14, και κάτι περίεργα πράγματα, Miles Davis, 12, Andy Warhol, Verve στο 13, Jimmy Hendrix, Experience, 15, Nirvana, Nevermind, 17, Bruce Springsteen, Born to Run στο 18 και στο 19 Van Morrison, Astral Weeks.

Πουθενά το Dark Side of the Moon!

21 έως 30: Chuck Berry, Robert Johnson, Plastic Ono Band, Stevie Wonder, James Brown, Fleetwood Mac-Rumors, U2-Joshua Tree, Who's Next, Led Zeppelin, και επί τέλους Joni Mitchell-Blue.

Που θα βρισκόταν μια τέτοια λίστα χωρίς την Joni σε θέση σχετικά καλή. Αλλά πως είναι δυνατόν να φτάνεις στo Blue και να μην έχεις δει ακόμη την Σελήνη; Το οδοιπορικό, πατώντας το κουμπί να δω τα προηγούμενα δέκα άλμπουμ είχε φτάσει σε στιγμή πανικού και απελπισίας!

To Dark Side of the Moon δεν βρισκόταν ούτε στην επόμενη δεκάδα 31-40 πέφτοντας πίσω ακόμη και από Ramones, Ziggy Stardust, Carole King, Hotel California και Muddy Waters.

Και εκεί, επί τέλους, στην επόμενη δεκάδα, 41 έως 50, στριμωγμένο μεταξύ του Jim Morisson και της Patti Smith, έλαμπε το φως της Σκοτεινής Πλευράς της Σελήνης, των Pink Floyd, στο νούμερο 43!

Αν έχετε τον θεό σας ή τον άθεό σας ή τον Τσίπρα σας, στο νούμερο 43 το Dark Side of the Moon, αν είναι δυνατόν! Αίσχος. Συνωμοσία.

Που θα ήμασταν χωρίς να θυμόμαστε the day the music died, η να ξέρουμε πως να teach your children -ή να περνάμε χέρι-χέρι την bridge over troubled water; Now, do you believe in Rock 'n Roll, can music save your mortal soul and can you teach me how to dance real slow? Imagine all the people living life in peace... Imagine no possessions -I wonder if you can. No need for greed or hunger, a brotherhood of man...

Διότι, δεν είναι δυνατόν κυρίες και κύριοι, δεσποινίδες και μάγκες, το American Pie του Don McLean να μην βρίσκεται πουθενά μα πουθενά στα 500 καλύτερα, το Bridge Over Troubled Water των Simon and Garfunkel να είναι στο 51, το Imagine στο 80 (!), Band on the Run στο 418, Μα είναι δυνατόν το Atlantic των Crosby, Stills and Nash να είναι στο 262; Buddy Holly στο 92;

Ποιός έφτιαξε την λίστα των 500 Greatest Albums of All Time του Rolling Stone; μου λέτε; 

Και που έιναι το Let it Be; E;!

 392

 43

Rolling Stone Magazine:

500 Greatest Albums of All Time
500 Greatest Songs of All Time
100 Greatest Singers of All Time
Women Who Rock: The 50 Greatest Albums of All Time 

meThought:

With no American Pie on the list, Dark side of the Moon at 43, Let it Be at 392, etc., etc., you start wondering what Rolling Stone is smoking these days, and why we should be wasting our time and money on it... Not a question of making one's own list if we don't like it: Some things (see above) are not up to subjectivity.

Προσελήφθη

Ο γιός μου ο Κώστας προσελήφθη σαν συγκυβερνήτης στα επιβατικά τζετ της US Airways Express, CRS 700 και CRS 200, από τις 20 Αυγούστου, και ξεκινάει σε 12 μέρες, 17 μέρες πριν γίνει 22 χρονών. Από τους πολύ λίγους νεώτερους πιλότους αερογραμμών στον κόσμο. Η φωτογραφία από πάνω είναι το πρώτο επιβατικό αεροπλάνο στο οποίο θα είναι συγκυβερνήτης, και η από κάτω φωτογραφία είναι το ...γραφείο του.

Από τον Μάρτιο είχε ήδη δύο εταιρείες που ήθελαν να τον προσλάβουν, για την Delta και την United, αλλά υπήρχε η δυσκολία του καινούργιου νόμου ο οποίος λέει ότι ένας πιλότος αερογραμμών πρέπει να είναι 23 χρονών την 1η Αυγούστου του 2013, και ο Κώστας έχανε την ημερομηνία για 37 μέρες, εφ' όσον γίνεται 23 στις 7 Σεπτεμβρίου του 2013. Είχε αναγκαστεί να δεχτεί την θέση του εκπαιδευτή πολυκινητηρίων, οργάνων, αέρος και εδάφους (CFI, multi-engine, instruments, ground) στο Πανεπιστήμιο από όπου είχε αποφοιτήσει, περιμένοντας να γίνει 23, και είχε πάρει το τρίτο του σιρίτι πριν δύο εβδομάδες.

Αλλά η US Airways Express και η PSA, η τρίτη εταιρεία που είχε δείξει ενδιαφέρον, δεν ήθελε να τον χάσει και το θέμα έφτασε στον πρόεδρο της εταιρείας ο οποίος υπέγραψε μια ειδική συμφωνία με το συνδικάτο, ξεχωριστά για τον Κώστα, ώστε ο Κώστας να πάρει 37 μέρες άδεια από 1η Αυγούστου 2013 μέχρι να γίνει 23, όταν τον πιάσει ο νόμος.

Η εταιρία αυτή είναι συμβεβλημένη με το συνδικάτο ALPA του οποίου τον πανεπιστημιακό κλάδο ο Κώστας ίδρυσε πριν δυόμιση χρόνια και υπηρέτησε σαν πρόεδρος μέχρι που αποφοίτησε τον Μάιο του 2012. Έτσι θα μπορέσει να συνεχίσει και την δουλειά του για την ALPA προωθώντας τον πανεπιστημιακό κλάδο του συνδικάτου στην Αμερική.

Σαν εκπαιδευτής στο πανεπιστήμιο, ο Κώστας έβγαζε κάπου 40-42 χιλιάδες δολάρια τον χρόνο, αλλά στον πρώτο χρόνο του σαν πιλότος αερογραμμών θα μειωθεί ο μισθός του και θα φτάνει γύρω στο 30 χιλιάδες δολάρια τον χρόνο, πριν αρχίσει να ανεβαίνει πάλι σημαντικά μετά από την αρχή του δεύτερου χρόνου. Μια θυσία που αξίζει να μην την σκέφτεται καν κανείς μια που το να είναι συγκυβερνήτης αερογραμμών είναι η εκπλήρωση ενός ονείρου ζωής και η πόρτα για την καριέρα του. Σε 1 με 3 χρόνια θα γίνει κυβερνήτης (PIC: Pilot in Command) και όταν πάρει τις απαραίτητες 1000-1500 ώρες τζετ και μερικές PIC θα μπορέσει να μεταπηδήσει από τα τοπικά δρομολόγια των θυγατρικών τοπικών αερογραμμών στις μεγάλες "μαμάδες" εταιρείες για υπερπόντια... και το τελευταίο όνειρο που έχει μείνει ακόμα ανεκπλήρωτο στα 22 του χρόνια: τα 747 και 777.

Ο διευθυντής της σχολής πτήσης του πανεπιστημίου Εμπρυ Ρίντλ, στην Ντεητόνα Μπητς της Φλώριδας είναι πολυάσχολος άνθρωπος και σκυθρωπός. Όταν θέλεις να τον δεις, περιμένεις μέχρι να βρει τον χρόνο να έρθει να σου ανοίξει την πόρτα του γραφείου του, και μετά, χωρίς να περιμένει να περάσεις, σου γυρνάει την πλάτη και επιστρέφει να κάτσει στο γραφείο του μουρμουρίζοντας το στάνταρ καλαμπούρι του: "Καλύτερα να μην έρχεσαι να μου πεις ότι φεύγεις".

"Καλύτερα να μην έρχεσαι να μου πεις ότι φεύγεις!" είπε στον Κώστα που τον ακολουθούσε προς το γραφείο του αφού άνοιξε την πόρτα. Ο Κώστας "υπακούοντας" δεν είπε τίποτα, και κάθησε στην καρέκλα απέναντι από το γραφείο του διευθυντή κοιτώντας τον, σιωπηλός.

"...τι;" απόρησε ο διευθυντής.

"...;;;"

Κοιταχτήκανε.

"Φεύγω..." είπε ο Κώστας.

Δεν έχει δει κανένας ποτέ τον διευθυντή να χαμογελά.

Τότε, ο διευθυντής χαμογέλασε με ικανοποίηση και χαρά και είπε: "Από την αποφοίτησή σου που σε προσλάβαμε σαν μόνιμο 40 ωρών ξέραμε ότι είναι θέμα ημερών το να φύγεις. Είμαστε τυχεροί που σε είχαμε για έξι εβδομάδες. Συγχαρητήρια."

Ρώτησε τον Κώστα πως τα κατάφερε να καταστρατηγήσει τον νόμο των 23 ετών. Ο Κώστας του εξήγησε πως ο πρόεδρος της PSA υπέγραψε ιδιαίτερο συμφωνητικό με το συνδικάτο για να μην εργαστεί ο Κώστας εκείνες τις 37 μέρες το 2013.

Ο διευθυντής έβαλε τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του και έγειρε την πολυθρόνα του πίσω. Και είπε: "Wow!"






...στο πανεπiστήμιο, ο Κώστας είναι ήδη legend.

Αυτάρκεια

Καθώς ο Κώστας περπατούσε στο γρασίδι του αεροδρομίου (βλ., προηγούμενη ανάρτηση), επιστρέφοντας από το περίπτερο της Cessna στο δικό τους του Πανεπιστημίου, τρείς άνθρωποι στεκόντουσαν και τον κοιτάζανε. Πριν τους περάσει, ο ένας από αυτούς τον πλησίασε δειλά και ρώτησε: 

"Με συγχωρείς... ήσουνα στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας USA Today πέρσι;"
"Ναι;" απαντάει ο γιός μου,
"...είσαι ο ...Κώστας!"
"Ναι, είμαι", χαμογέλασε ο Κώστας.
"Ξέρεις", λέει ο νεαρός, που έδειχνε γύρω στα 28-30, "θέλω να σε ευχαριστήσω γιατί με βοήθησες να φτάσω το όνειρό μου".
Και συνέχισε: "Διάβασα το άρθρο με την φωτογραφία σου πολλές φορές και έκανα την ευχή να μπορέσω να γίνω σαν εσένα. Καδράρισα την εφημερίδα και την έβαλα στον τοίχο στο υπνοδωμάτιο μου να την βλέπω κάθε πρωί για να θυμάμαι τον προορισμό μου. Ένα χρόνο αργότερα, τις προάλλες η Southwest Airlines με προσέλαβε συγκυβερνήτη σε 737. Αυτό ήταν το όνειρό μου, και με βοήθησες να το φτάσω. Σ΄ ευχαριστώ."

Και μετά παρακάλεσε να τον πάρουν μια φωτογραφία να στέκεται δίπλα στον Κώστα, είπανε να βρεθούνε να φάνε μαζί όταν θα είναι ο Κώστας στο Νέο Μεξικό και πήγε ο καθένας τον δρόμο του.

Ένας άλλος αργότερα του ζήτησε αυτόγραφο επειδή τον είχε δει στα νέα στην τηλεόραση.

Θυμάμαι μια σκηνή που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ο Κώστας κι εγώ ήμασταν μόνοι μας στο λίβινγκ ρουμ του διαμερίσματος, κοντά στην Βοστώνη. Είχε ένα αγαπημένο πρόσωπο λιονταριού, πάνω σε μία κορδέλα, που του το φορούσα σαν ρολόι στο αριστερό του χέρι και το κοίταζε και του "μιλούσε" με τις ώρες. Ήταν η εποχή πριν αρχίσει να προσπαθεί να μπουσουλάει και να κάνει κινήσεις με κάποιο σκοπό.

Κάποια στιγμή τον ακούμπησα στο ειδικό μωρουδίστικο τραπεζάκι όπου του άλλαζα τις πάνες, για να του βάλω την καινούργια του πάνα. Καθώς ήταν ανάσκελα και κοιτούσε δεξιά κι αριστερά με τα φρύδια σηκωμένα, ακούμπησα το λιονταράκι στο ξύλο του τραπεζιού κοντά στο κεφάλι του Κώστα να το κοιτάζει να περνάει την ώρα του καθώς τον άλλαζα. Το έπιασα απαλά με το βέλκρο του γύρω από το γαλάζιο ξύλο και το λιονταράκι τον κοίταζε και ο Κώστας κοίταζε το λιονταράκι και του έκανε "αγκού!"

Μόλις τέλειωσα το άλλαγμα, πριν κάνω τίποτα άλλο πρόσεξα μια κίνηση του Κώστα. Δεν θα σήμαινε τίποτα στους περισσότερους αλλά εμένα μου μπήκε η ιδέα ότι είχε προσπαθήσει, χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιήσει ο ίδιος, να πιάσει το λιονταράκι με το χέρι του.

Η πρώτη μου αυθόρμητη σκέψη ήταν να το βγάλω από το ξύλινο καγκελάκι και να του το δώσω. Αλλά αμέσως σταμάτησα. Για να μην του κινήσω την προσοχή και χαθεί η στιγμή, γονάτισα σιγά-σιγά δίπλα στο τραπέζι να μην με βλέπει, και προσεκτικά ξέδεσα το βέλκρο για να μην έχει αντίσταση αλλά να συνεχίσει να βρίσκεται στην θέση του. Η μικρή κίνηση έκανε το λιονταράκι να πάει ελάχιστα από αριστερά-δεξιά, και ο Κώστας έκανε "αγκού!" ενθουσιασμένος.

Επί μισή ώρα ήμουνα στα γόνατα και παρακολουθούσα μια καταπλητκική στιγμή, καθώς ο Κώστας, προσηλωμένος στο προσωπάκι του λιονταριού πέρναγε από τις νοητές διαδικασίες της συνειδητοποίησης ότι θέλει να το πιάσει, και τις όλο και βελτιωμένες συντονισμένες ηθελημένες κινήσεις και προσπάθειες του πως να τα καταφέρει.

Από το πάτωμα που ήμουνα, χωρίς να με βλέπει, το τράβηξα όλο σε βίντεο. Πού και πού, ανεπαίσθητα κουνούσα το λιονταράκι από πίσω κανένα εκατοστό χωρίς να βλέπει το δάχτυλό μου να το κουνάει. Κάπου στα 40 λεπτά οι κινήσεις του Κώστα έγιναν προσδιορισμένες και άρχισε να το ακουμπάει με τις άκρες των δαχτύλων. Κι άρχισα να ψιθυρίζω στον εαυτό μου, "έλα, αγόρι μου... πιάστο..."

Και σε μια απλή γρήγορη στιγμή, πριν τα 45 λεπτά, ο Κώστας το έπιασε, το τράβηξε και το έφερε στο πρόσωπό του έκπληκτος.

Ήταν η πρώτη φορά που  ο Κώστας απέκτισε αυτό που ήθελε χωρίς βοήθεια.

Τότε, τελείως φυσικά, του μιλούσα Ελληνικά... σε λίγους μήνες, αυθόρμητα και πάλι φυσικά άρχισα να του μιλάω Αγγλικά. Δεν έχουμε μιλήσει Ελληνικά από τότε... Ελληνικά έμαθε στο Ελληνικό σχολείο της εκκλησίας, τρείς νύχτες την εβδομάδα επί 7 χρόνια.

7 χρόνια μετά από αυτό το περιστατικό, ο Κώστας έκανε απεργία από το σχολείο. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://dimitristhinks.blogspot.it/2010/11/blog-post_23.html

Στα 5 άρχισε να ασχολείται με το Microsoft Flight Simulator, όταν δεν έβλεπε τα αεροπλάνα στα αεροδρόμια της Βοστώνης και, από την βεράντα του παππού και της γιαγιάς, του Ελληνικού.

Στα 12 έκανε την πρώτη του πτήση με πραγματικό Cessna 152 από το αεροδρομιάκι της πόλης μας, όπου συνέχισε με τον εκπαιδευτή του μέχρι τα 18.

Στα 12 άρχισε να βγάζει χρήματα περπατώντας σκυλιά της γειτονιάς.

Στα 15, αφού ήδη ήξεραν το όνομά του σαν παίκτη του μπέης μπωλ πολλοί από τους κατοίκους και γονείς της πόλης μας, άρχισε να βγάζει μισθό σαν διαιτητής.

Το πανεπιστήμιο του και την καριέρα του τα είχε αποφασίσει από τα 13. Στα 18 και μισό οδήγησε το αυτοκίνητό του από την Μασσαχουσέτη στην Ντεητόνα και τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία. Καθώς φοιτούσε στο πανεπιστήμιο άρχισε ήδη να εργάζεται με μισθό σαν εκπαιδευτής στην σχολή πτήσης του πανεπιστημίου. Πήρε υποτροφίες, και ανάμεσα σε αυτές, στον μισθό του, και σε αυτά που κατάφερε να βγάλει η εταιριούλα μου από το κομπιούτερ μου, αποφοίτησε σε 3 αντί 4 χρόνια χωρίς να χρωστάει δεκάρα σε δάνεια, σε αντίθεση με τους περισσότερους Αμερικανούς.

Χειρίζεται μόνος του τα οικονομικά του από χρόνια και ξέρει πως να απλώνει τα χέρια του να πιάσει τα όνειρά του, σε μια χώρα όπου σημασία έχει γιατί ψηφίζεις και όχι ποιόν ψηφίζεις, και είναι προσγειωμένος στην πραγματικότητα καθώς πετά κάθε μέρα στον ουρανό, αυτάρκης.

Oshkosh!

Η αεροναυτική έκθεση EAA AirVenture Oshkosh, στο αεροδρόμιο Whitman Regional Airport της πόλης Oshkosh στην Πολιτεία του Wisconsin είναι η μεγαλύτερη του κόσμου, απλά η έκθεση του Παρισιού στην Γαλλία είναι πιο γνωστή γιατί στο Παρίσι κάνουν τις επιχειρηματικές τους ενέργειες και συμφωνίες με πελάτες η Boeing και η Airbus και οι υπόλοιποι. Στο Oshkosh η διαφορά είναι πως η έκθεση είναι Fly-in που σημαίνει ότι πάς εκεί και με το ιδιωτικό σου αεροπλάνο, και είναι πολύ πιο "φιλική" και προσιτή στον επισκέπτη, στις οικογένειες, τα παιδιά, και τους ενθουσιώδεις οπαδούς της πτήσης.

Φέτος έγινε από τις 23 έως τις 29 Ιουλίου, και ο γιός μου ο Κώστας αντιπροσώπευσε μαζί με δύο άλλους φίλους του το πανεπιστήμιο. Πέταξαν τα 1.000 περίπου ναυτικά μίλια από την Daytona Beach στο Oshkosh, με τρία αεροπλάνα, στις 19 Ιουλίου, μέσω Nashville, Tennessee, όπου διανυκτέρευσαν, και επέστεψαν στις 29-30 Ιουλίου μέσω Nashville, Tennessee και Atlanta, Georgia.

Στις 19 Ιουλίου ο Κώστας προβιβάστηκε από part-time εκπαιδευτής, που ήταν όσο φοιτούσε και στο πανεπιστήμιο, σε full time, τώρα που αποφοίτησε, και πήγε από δύο σιρίτια στον ώμο σε τρία. Αλλά, λόγω κανονισμών οι εκπαιδευτές που βρισκόντουσαν στο Oshkosh, για την διάρκεια της έκθεσης έπρεπε να φοράνε τέσσερα συρίτια.

Είναι καταπληκτικό, πριν κλείσεις καν τα 22, να έχεις πετύχει τόσα όνειρα και να πετάς τόσο "ψηλά". ΟΙ εμπειρίες που έχει αρχίσει να συλλέγει ήδη, είναι για άλλους όνειρα που μπορεί και ποτέ να μην εκπληρωθούν... Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τον γιό μου!

Στην επάνω φωτογραφία, ο Κώστας, δεξιά, με άλλους δύο εκπαιδευτές,

για πρώτη φορά στην ζωή του επισήμως με τέσσερα συρίτια.

Η αμέσως από κάτω είναι μια πανοραμική από 12 φωτογραφίες

παρμένες από τον πύργο ελέγχου του Oshkosh, που μου ζήτησε να του φτιάξω

στο Adobe Photoshop.

Κάντε κλικ να την δείτε HD 1920 pixels.

(όλες οι φωτογραφίες μεγαλώνουν με κλικ).

Σικάγο

Καταιγίδα με κεραυνούς μπροστά...

Εδώ και ένα χρόνο ένας φίλος του "παρακολουθεί" την ζωή του Κώστα

φτιάχνωντας φωτογραφίες-καλαμπούρι στο Facebook:

(1350 ώρες πτήσης με 7 τύπους αεροπλάνου και συνεχίζεται το μέτρημα)

(Αποφοίτησε το 2012 αντί το 2013)

(Πρωτοσέλιδο στην USA Today τον Ιούνιο 2011, και βραδινά νέα εθνικού δικτύου Ιούλιο 2012)