Ηθικά

 

Από τις 9 Απριλίου 2011, δηλαδή εδώ και 13 χρόνια, 6 μήνες, 3 βδομάδες και 4 μέρες, ή, 1.240 από τις 1.394 αναρτήσεις μου, χρησιμοποιώ μια μόνο λέξη για τον τίτλο κάθε ανάρτησης, για διάφορους λόγους, και ο μονολεκτικός τίτλος της κάθε ανάρτησης έχει γίνει μέρος της ταυτότητας του μπλογκ. Συνήθως αυτό είναι πολύ εύκολο και, που και που χρειάζεται λίγη σκέψη για να βρεθεί η μία λέξη. Σήμερα για πρώτη φορά ήταν αρκετά δύσκολο.

Ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης θα έπρεπε να είναι «Ηθική και άλλα Διηγήματα». Μια λέξη θα σήμαινε να ονομάσω την ανάρτηση ή «Ηθική» ή «Διηγήματα». Την ονόμασα τελικά «Ηθικά», ελπίζοντας ότι οι αναγνώστες πιθανόν να σκεφτούν, ή να ξέρουν, ότι η όποια ηθική δεν είναι παρά το διήγημα, η αφήγηση, της ζωής του καθενός.

Στις οικογένειες των οποίων αποτέλεσμα είμαι εγώ, οι γονείς, παππούδες και προ-λοιποί, ζουν μέχρι γύρω τα μέσα της δεκαετίας των ’70 τους χρόνων, πράγμα που σημαίνει ότι, καθώς ετοιμάζομαι να μπω στα 67, έχω μπροστά μου κάπου μεταξύ 5 και 11 χρόνια. Αν προσθέσουμε την ζωή και τον αέρα στο χωριουδάκι στο βουνό, υγιεινότερη από την συνήθη τροφή, εδώ στο βουνό, και το καλύτερο σύστημα υγείας που γνώρισα ποτέ στις χώρες που έζησα, ίσως να προσθέσει κανείς κάπου 5 ακόμα χρόνια για αναμενόμενα 10-16. Είναι βέβαια πιθανόν να αρχίσω την γυμναστική και την εξάσκηση, να προσέχω περισσότερο τον διαβήτη μου, να σταματήσω το κάπνισμα …και μόλις τα κάνω αυτά να με πατήσει λεωφορείο ή να με χτυπήσει μετεωρίτης.

Τέλος πάντων, το γεγονός είναι ότι έχω μπροστά μου πολύ λιγότερο μέλλον από όσο έχω παρελθόν πίσω μου.

Ευτυχώς, στο ένστικτό μου και στην σκέψη και συνείδησή μου, η ύπαρξη δεν είναι μια μονοδιάστατη ευθεία γραμμή από την γέννηση μέχρι το ξαφνικό τέλος. Είναι μια σφαίρα τρισδιάστατη την οποία ο θάνατος, ως μέρος της ζωής, δεν την σταματά αλλά την συμπληρώνει. Καθώς μπαίνουμε από τον χώρο και γραμμικό χρόνο στον χωροχρόνο, όπου ο χρόνος είναι και άπειρο και μηδέν, συνάμα. Όταν έρθει θα έρθει σαν παλιός φίλος. Κάτι είναι κι’ αυτό.

Όμως είναι φυσικό καθώς πλησιάζει κανείς το ολικό συμπλήρωμα να θέλει να έχει βάλει τα πάντα, το κάθε τι στην θέση του. Σε θέσεις που να αντιπροσωπεύουν το σύνολο της ύπαρξής του. Ειλικρινά και χωρίς δικαιολογίες ή αυταπάτες. Να απεικονίζει σωστά το διήγημα της ηθικής που έχτισε.

Ο Κώστας ήταν ο τελευταίος με την ιδιαίτερη ορθογραφία του επωνύμου μας, το οποίο ξεκίνησε στην Γαλλία τον 14^ο αιώνα, και με διάφορες ορθογραφίες πέρασε στην βόρεια Αγγλία, την Ισπανία, την Βόρειο Αμερική, και για μας στο Αϊβαλή και στην Πόλη, καταλήγοντας στην Αθήνα και την Βοστώνη. Τώρα όμως που ο Κώστας πέταξε προς την Δύση, χωρίς εγγόνια για μένα, εγώ, για την δική μας ορθογραφία του επωνύμου στα Ελληνικά, είμαι ο Τελευταίος των Μοϊκανών.

Όπως εξήγησα στην πρόσφατη ανάρτηση «Είμαι», η πατρίδα μου είναι ολόκληρο το Σύμπαν και το Έθνος μου όλη η Ζωή στο Σύμπαν. Η υπηκοότητα που επέλεξα σαν δική μου είναι τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής. Την Ιταλική υπηκοότητα δεν την είχα επιλέξει τόσα χρόνια από το 2008, επειδή δεν αισθάνομαι ότι ζω στη Ιταλία αλλά απλά στο σπιτάκι μας, στο χωριουδάκι μας στο βουνό μας. Αν είχα ποτέ αισθανθεί ότι ζω στην Ιταλία, θα είχα πηδήξει στην Μεσόγειο και θα ειχα κολυμπήσει στην Αμερική με την Μαργαρίτα στους ώμους μου. Αλλά, το 2020 καθώς επιστρέφαμε στην Ιταλία από τον εορτασμό της ζωής του Κώστα σκέφτηκα ότι θα ήταν μια πράξη σεβασμού προς την χώρα όπου θα συμπληρώσουμε την ζωή μας να έχω την υπηκοότητά της. Κι’ έτσι, το 2025 θα γίνω και Ιταλός υπήκοος.

Γεγονός το οποίο αφήνει την ερώτηση σχετικά με την Ελλάδα.

Πολύπλοκη ερώτηση. Αλλά θυμάμαι ένα καλαμπούρι που είχε πει την δεκαετία των ’60 ο Αμερικανός κωμικός Lenny Bruce. Είχε πει ότι, καθημερινά άνθρωποι εγκαταλείπουν την εκκλησία και ξαναβρίσκουν τον Θεό. Το νόημα είναι ότι η πραγματική ουσία του οτιδήποτε δεν βρίσκεται απαραίτητα εκεί που την έχει βάλει το στερεότυπο μιας κοινωνίας, αλλά ίσως να πρέπει να απομακρυνθεί κανείς από τα στερεότυπα για να βρει την βαθύτερη ουσία.

Πως λοιπόν μπορώ να κρατήσω μέσα μου τις ρίζες μου, από τους Μινωικούς στους Δωριείς στους Αχαιούς, τους Ίωνες, τους Αιωλείς, τους Δαναούς, τους Αθηναίους, τον Αλέξανδρο, τους Ρωμιούς… το αριστούργημα Σέργιος και Βάκχος του Καραγάτση, την Αναφορά στον Γκρέκο του Καζαντζάκη, το Παραμύθι Χωρίς Όνομα της Πηνελόπης Δέλτα... την Ιστορία, την παράδοση, τις ιδέες, την λογοτεχνία… ότι μπήκε μέσα μου από τότε που γεννήθηκα μέχρι που άνοιξα τα φτερά μου και δέχτηκα τόσα μα τόσα άλλα, από παντού, από το Σύμπαν…

Πως μπορώ να υφάνω μια κλωστή που να με συνδέει απ’ ευθείας με όλα αυτά χωρίς να μαγαρίζεται από το στερεότυπο της σημερινής γελοίας κοινωνίας όπου κατάντησαν την Ελλάδα οι λεγόμενοι νεοέλληνες με την πλήρως παιδαριώδη και κακεντρεχή άγνοια, εθνικισμό και αλαζονεία τους…

Πως μπορώ να προχωρήσω το διήγημα της δικής μου Ηθικής ώστε να αισθάνομαι ειλικρινής;

Όταν πάρω την Ιταλική υπηκοότητα του χρόνου, με την οποία μπορώ να παραμείνω πολιτογραφικά και Ευρωπαίος συνάμα με την υιοθετημένη μου Αμερική, θα πρέπει να κάνω ότι χρειάζεται για να αποποιηθώ την Ελληνική υπηκοότητα. Τότε μόνο μάλλον θα μπορέσω να ξαναβρώ την Ελλάδα που αγαπώ, μέσα μου.

~~~