Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Συνομιλίες με τον Θεό








Την πρώτη φορά που πήρε ο Θεός λίγη ώρα από το φορτωμένο πρόγραμμά Του να τα πούμε, πήρε την μορφή γαϊδουράγκαθου.

Ήμουνα 14 και με τον 13χρονο φίλο μου τον γιό του ξενοδόχου είχαμε φύγει από το ξενοδοχείο στα 1200 μέτρα και είχαμε σκαρφαλώσει στην κορυφή του βουνού, πάνω από το Αίγιο, στα 1650 μέτρα, όπου χωρούσε μόνο ένα μικρό πέτρινο παμπάλαιο εκκλησάκι -ο Θεός μόνο ήξερε πως το χτίσαν' εκεί πάνω. Δίπλα στην κορφή ήταν μια λίγο χαμηλότερη δίδυμη κορφή σαν ρετιρέ πάνω στο βουνό, και κατεβήκαμε εκεί και κάτσαμε, απολαμβάνοντας το βουνό, το Αίγιο, τον Κορινθιακό και τον Παρνασσό απέναντι, όλα λουσμένα στο Αυγουστιάτικο απογευματινό φως. Ο ήλιος θα έδυε σε καμιά ώρα και είχαμε τρείς ώρες δρόμο για την επιστροφή.

Καθώς καθόμασταν και τα λέγαμε είδα μπροστά μου ένα γαϊδουράγκαθο, έσκυψα και το έβαλα στην χούφτα μου πλησιάζοντάς το μην το κόψω. Η τελειότητα είναι ένα ταξίδι, είπε το γαϊδουράγκαθο δείχνοντάς μου τις χρυσοκίτρινες αρμονικά συμμετρικές ακτίνες που ξεπετάγονταν γύρω από το λουλούδι του, που ήταν κι αυτό ένα πορφυρό μωσαϊκό ισλαμικής τέχνης. Η τελειότητα είναι μια αναζήτηση που δεν φτάνει στο τέλος της ποτέ. Μια κατάσταση απόλυτης αρμονίας που υπάρχει μόνο αν δεν πιστέψεις ποτέ ότι έφτασες.

Τέσσερα χρόνια αργότερα έβγαλα τα παπούτσια μου και ένοιωσα την κρύα, λεία, ευπρόσδεκτη πέτρα κάτω από τα γυμνά μου πόδια. Έξω ο ήλιος έκαιγε το Κάϊρο μέσα στο κατακαλόκαιρο, μα μέσα στο παμπάλαιο μεγαλοπρεπές τζαμί το φως του έχτιζε σφαίρες και οπτασίες από σκιά και λάμψη. Καθώς τα βήματά μου έφτασαν στην σπιτική επιφάνεια των χειροποίητων χαλιών σταμάτησα και έπεσα στα γόνατα. Με τα χέρια μπροστά ακούμπησα το μέτωπό μου στους απειροελάχιστα μικρούς μάλλινους κόμπους, αφήνοντας το κορμί μου να πλέει σε μια πρωτόγνωρη ειρήνη -μια βεβαιότητα πως όλα τα πράγματα στο σύμπαν είναι στη θέση τους. Και μετά από λίγο σκέφτηκα πως είχα ξεχάσει να υπολογίσω προς τα που πέφτει η ανατολή πριν γονατίσω.

Όρθιος πάλι Τον είδα λίγα μέτρα πέρα από εμένα, στην άκρη των χαλιών, να μελετά τα αραβουργήματα στον τοίχο, με την πλάτη του γυρισμένη σε μένα. Δεν είχε πάρει μορφή καμιά γιατί σ' ένα τζαμί κανένας δεν επρόκειτο να Τον ψάξει σε οποιαδήποτε μορφή. Χωρίς να γυρίσει, σχεδόν σαν να σκεφτόταν δυνατά να τον ακούσω, έδειξε και είπε να προσέξω την ιστορία που έλεγαν τα υπέροχα αραβικά γράμματα -μια ιστορία αρμονίας, υποταγής, ανάτασης και πεπρωμένου.

Πέρασαν χρόνια. Βρέθηκα στο Λονδίνο. Με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι, και το φλας, προσεκτικός να κάνω την δουλειά μου σωστά, κάλυψα την κορφή του κεφαλιού μου με το στρογγυλό ύφασμα και αισθάνθηκα ευλάβεια, προστασία, σιγουριά. Αισθάνθηκα τους αιώνες να με αγκαλιάζουν καθώς ακολούθησα τους πελάτες μου στην μέση της βαριάς αίθουσας, εκεί που τους περίμενε ο Ραβίνος. Ήταν τιμή μου, αισθάνθηκα, να βρίσκομαι εκεί, να είμαι δεκτός, ν' ακούω τον κάντορα να υψώνει την ανθρώπινη ψυχή στο απόγειο της πρώτης πίστης που γνώρισε ένα και μόνο Θεό.

Και χρόνια αργότερα βρέθηκα πάλι μέσα σε Συναγωγή, αυτή τη φορά στην συνοικία Μπρουκλάϊν της Βοστώνης -και δεν ήταν για να πάρω φωτογραφίες: ήμασταν καλεσμένοι, ο Ισμαήλ και εγώ, στο Μπαρ Μιτζβα του γιού του φίλου μας, Ντέηβιντ. Το είχαμε πάντα σαν καλαμπούρι ότι ο Ντέηβιντ, ο Ισμαήλ και εγώ ήμασταν φίλοι, γιατί ο Ντέηβιντ από την Νέα Υόρκη και ο Ισμαήλ από την Συρία ανήκαν σε δύο ομάδες που βρίσκονταν αιώνες σε "εμπόλεμη" κατάσταση ανταγωνισμού. Ο ένας ήταν του Χάρβαρντ κι ο άλλος του Γέηλ, κι εγώ ούτε από το ένα ούτε από το άλλο. Είχαμε καλύψει κι οι δυό την κορφή της κεφαλής μας με το στρόγγυλο ύφασμα και στεκόμασταν με τους καλεσμένους.

Μεταξύ των τριών μας σε αυτή την Συναγωγή, έχουμε τον Θεό πλήρως καλυμμένο! ψιθύρισε αστειευόμενος ο Έλληνας Ορθόδοξος. Δεν κατάλαβες! ψιθύρισε ο Μουσουλμάνος, να μην ενοχλήσουμε την ψαλμωδία του Κάντορα: Εμείς οι τρείς δεν έχουμε καλυμμένο τον Θεό. Ο θεός μας έχει καλυμμένους εμάς. Και τους τρείς. Κι έσκασε ένα χαμόγελο μια που μου την είχε φέρει πάλι.

Πολλές φορές τα είπαμε όταν Του έμενε καιρός. Στην Ιερουσαλήμ, στην έρημο του Σινά, στην Γκίζα, στους Δελφούς, στην Πόλη την αυγή μέσα σε ένα καράβι στον Κεράτιο, στις κορφές στα Βραχώδη Όρη, και, δυό μήνες πριν παντρευτούμε, όταν πήγαμε με τον γιό μου να μας δίξει το Βατικανό ο άνθρωπος που θα περνούσε μαζί μου κι εγώ μαζί της την ζωή, καλό Καθολικό κορίτσι όλη της τη ζωή, μπαίνοντας μέσα στον Άγιο Πέτρο δίπλα μου έκανε το σταυρό της με τα τρία δάχτυλα Ορθόδοξα. Κι ένα χρόνο μετά είχε πάρει το Χρίσμα το Ορθόδοξο γιατί όπως είπε, σε μία οικογένεια πρέπει να έχουμε την ίδια γεύση.

Πηγαίνουμε στην Φλωρεντία στην Ορθόδοξη εκκλησία που παντρευτήκαμε. Αλλά είναι μακριά, μιάμιση ώρα. Δεν πηγαίνουμε εκκλησία στο χωριό μας γιατί ο παππάς είναι μέγας βλάξ και πνευματικά απωθητικός, αλλά στο διπλανό χωριό είναι η εκκλησούλα του Ντον Λουίτζι, που είναι ένας φωτισμένος γλυκός άνθρωπος 82 χρονών και λειτουργεί την μικρή εκκλησία ακόμα. Ξέρει ότι δεν παίρνει πια από εκείνον κοινωνία η κοπέλα την οποία ξέρει είκοσι χρόνια τώρα, μια και κοινωνεί πια μαζί μου, Ορθόδοξα. Αλλά είναι ένας από τους ανθρώπους που θα λείψουν από τον κόσμο όταν φύγει. Ο θεός είναι ένας για όλους όπως και να τον λέει κανείς, λεέι. Πριν κάμποσους μήνες, την τελευταία φορά που είπαμε να πάμε να τον δούμε να λειτουργεί, πριν αρχίσει ο λιγνός, κοντούλης, καμπούρης γέροντας την λειτουργία του μ' έπιασε το μάτι του καθώς η γυναίκα μου στεκόταν δίπλα στο άντρα της, σηκώνει ένα χέρι και με χαμόγελο λέει να τον ακούσει όλη η εκκλησούλα: Σε χαιρετώ Δημήτρη! Σήκωσα κι εγώ το δικό μου χέρι με ένα χαμόγελο και είπα με όλη μου την καρδιά, Σε χαιρετώ Ντον Λουίτζι!

Τα 52 μου χρόνια για Εκείνον δεν είναι παρά κλάσμα του δευτερολέπτου της αιωνιότητας, οπότε, από το δικό Του σημείο βλέψεως, κάθε τρείς και λίγο κάθεται και με κουβεντιάζει κι ας μου φαίνεται εμένα μόνο λίγες φορές αραιά και πού σε μια ολόκληρη ζωή. Και ίσως το περισσότερο νόημα πρέπει να το ψάξω στις φορές που δεν κάνει κέφι να μιλά μαζί μου. Τις φορές στην Ελλάδα φερ' ειπείν που Τον βλέπω για μια στιγμή μόνο καθώς κρύβεται σιωπηλός και μαραμένος μέσα στα ερείπια ενός παρατημένου ξωκλησιού.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι είναι τόσο εύκολο να είναι κανείς Άθεος-πρέπει να είναι λυτρωτικό να μην χρειάζεται κανείς να ψάχνει γιατί βρήκε την απάντηση ήδη.

Όμως έχω την υποψία ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι απόλυτα σωστό. Ίσως η Θεία παρουσία να μην παίζει κρυφτό με τα παιδιά που την ψάχνουν. Ίσως να βρίσκεται ήδη μέσα σε όλους μας, από την αρχή των αιώνων, και να είμαστε, όχι υποτακτικοί της, αλλά μέρη της ύλης και της σκέψης που την αποτελεί. Ίσως να μην την βλέπουμε, όχι γιατί δεν υπάρχει ή γιατί δεν την καταλαβαίνουμε, αλλά, απλά, γιατί δεν είμαστε έτοιμοι για την βαριά ηθική ευθύνη του να είμαστε εμείς οι ίδιοι τίποτα παραπάνω, ή παρακάτω, από ένα μέρος αδιαίρετο του σύμπαντος που μας γέννησε, ενός σύμπαντος που σφύζει από ζωή. Όπου η ζωή είναι η αυτοσυνείδηση του σύμπαντος που μέσα στον φόβο μας και την αβεβαιότητά μας το ονομάζουμε Θεό, ή το διαγράφουμε από ύπαρξη, διαγράφοντας το μεγαλείο της ίδιας της ζωής.

Μια μέρα μπορεί να κοιτάξουμε επάνω, τα άστρα, και να δούμε μια και μόνη ψυχή. Την ψυχή όλων μας.

Και τότε, κάθε μέρα θα γεννιέται ο Θεός, λάμποντας μέσα στην αθωότητα, στην παρθενία των ψυχών, των μυαλών, που δεν βρίσκουν πια λόγο για φόβο. Ή για μίσος. Μόνο για γνώση. 










Σε όλους ευχές, για χαρούμενες μέρες με υγεία!







13 σχόλια:

  1. Σέβομαι πάντα την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν σε κάποιο θεό ιδίως όταν την πίστη τους την δικαιολογούν με τόσο ωραίο τροπο.
    Εκτός των άλλων βέβαια θαυμάζω και το κατόρθωμα του να γίνη μια καθολική ορθόδοξη!
    Συνήθως γίνεται το αντίστροφο!
    Όλες μου τις ευχές για ευτυχισμένες γιορτές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αθεόφοβέ μου και εγώ σέβομαι αυτή την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν σε κάποιον Θεό, και γι αυτό ψάχνω πάντα να βρω εικόνες να συζητηθεί το γεγονός ότι το σύμπαν είναι αυτό που είναι και δεν χρειάζεται κανένας γέρος στον ουρανό να μας κάνει τα χατίρια, με τρόπο που να μην είναι αφαιρετικός (Ξύπνα χαζούλη! Δεν υπάρχει Θεός!) αλλά εμπλουτιστικός (Ο "Θεός" είσαι εσύ και αυτό το μεγαλειώδες σύμπαν γύρω σου). Από την άλλη μεριά με το να θυμώνει ο τουμπανιάρης και να σπάει το τούμπανο μόνο και μόνο επειδή του την δίνει το παπαδαριό κατακούτελα, είναι τουλάχιστον κρίμα...

    Ξέρεις, ο ήρωας μου ο Καρλ Σέηγκαν ήταν "Άθεος", και η γυναίκα του η Ανν Ντράϋαν είχε πει περήφανα μετά από τον θάνατό του ότι δεν άλλαξε γνώμη στο νεκροκρέβατό του. Αλλά, ο Άθεος Καρλ Σέηγκαν πίστευε σε κάτι πολύ πιο μεγαλειώδες από οποιονδήποτε ανθρώπινο Θεό. Πίστευε στο Σύμπαν.

    Το θέμα δεν είναι τι δεν πιστεύει ο καθένας, αλλά το τι πιστεύει. Και αν πιστεύει κανείς στην ανυπαρξία Θεού χωρίς να μπορεί να δει το μεγαλείο γύρω του, όπως το έβλεπε ο Καρλ...

    Στο άλλο θέμα: οι σκεπτόμενοι άνθρωποι παγαίνουν από τον Ρωμαιοκαθολικισμό στην Ορθοδοξία γιατί το Ορθόδοξο δόγμα δεν έχει οροφή, ενώ το Ρωμαιοκαθολικό έχει οροφή και μάλιστα τσιμεντένια. Οι άνθρωποι που προτιμούν να αφήνουν τη σκέψη στον Άγιο Πατέρα, αυτές τις μέρες στον Παπαράτσι (όπως λένε εδώ ειρωνικά τον Πάπα Ράτσινγκερ) πηγαίνουν από την Ορθοδοξία στον Ρωμαιοκαθολικισμό :-)

    Και από μας, Αθεόφοβε, και κυρία Αθεοφόβου, όλες μας τις ευχές για υγεία και χαρά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φοβάμαι ότι κι εγώ, όπως κι ο δικός μου αγαπημένος Carl Sagan που τον ανακάλυψα λίγο όψιμα πριν τρια ή τέσσερα χρόνια, πιστεύω στη Φύση. Η τύχη, με έφερε στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσω Δασολόγος. Μέσα στη σχολή διδάχτηκα πολλά πράγματα για το περιβάλλον γύρω μου. Αυτό όμως που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν το γεγονός ότι οι καθηγητές μου διαφωνούσαν για το ίδιο πράγμα. Π.χ. ένα δέντρο. Ο βιολόγος υποστήριζε ότι πρωτίστως οι γενετικές καταβολές του ήταν αυτές που το έκαναν τόσο ψηλό και υγιές. Ο μετεωρολόγος έλεγε ότι όσο καλές καταβολές κι αν έχει, αν οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν καλές δε θα γινόταν τόσο ψηλό και υγιές. Ο καθηγητής της εδαφολογίας έλεγε ότι παρά τις γενετικές καταβολές και τις κλιματικές συνθήκες αν δεν ήταν καλό το έδαφος δε θα γινόταν τόσο ψηλό και υγιές. Κι άλλος καθηγητής τα δικά του κι ο επόμενος τα δικά του. Και μετά τσακωνόντουσαν κι ο καθένας υποστήριζε τη δική του άποψη ως σωστή. Το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή για μένα να ξυπνήσω από ένα λήθαργο που βρισκόμουνα μέχρι τότε. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως όλοι είχαν δίκιο μαζί και άδικο. Συνειδητοποίησα την πολυπλοκότητα της Φύσης, που είναι τόσο απλή όσο πιο πολύπλοκη γίνεται. Καθαρή. Αρκεί να την κοιτάξεις και να ρουφήξεις αυτά που σου μαρτυράει αφιλοκερδώς κάθε μέρα. Γι’ αυτό λοιπόν, για την αμέτρητη σοφία της, για την τελειότητά της αν θες, πιστεύω στη Φύση. Ίσως να είναι το ίδιο μ’ αυτό που ο Carl Sagan ονόμαζε «Κόσμος», ίσως κι όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. teleytaios, μη "φοβάσαι" καθόλου! κι εγώ το ίδιο. Και ναι΄, η φύση, ο Cosmos, το ίδιο... Μόνο που φαίνεται είναι πολύ δύσκολο να πείσεις τον κόσμο ότι η ερώτηση περί "Θεού" είναι χωρίς κατεύθυνση ή σημασία αν δεν ξέρουμε πρώτα τι ακριβώς εννοεί ο καθένας μας με την λέξη "Θεός". Εγώ ο κακομοίρης προσπαθώ πάντα να πω ότι ...η ανυπαρξία Θεού είναι ο "θεός" του άθεου, ότι αυτό που προσωποποιούμε στο Θεό δεν είναι τίποτα άλλο από το σύμπαν, τον Cosmos του οποίου είμαστε αδιαίρετα, ομοούσια μέρη. Και ότι άλλο είναι να λέμε ότι δεν υπάρχει τίποτα και άλλο να λέμε ότι δεν βλέπουμε το σύμπαν γύρω μας ή την σχέση μας με αυτό. Οι θρησκειοποιοί δεν ήταν χαζοί. Την σκάλα την άφησαν μέσα στα λεγόμενά τους να την βρει όποιος θέλει. Η μεγάλη σαλάτα γίνεται όταν μπερδεύουμε τις παραδόσεις και ταυτότητα ενός λαού, την θρησκεία μιας ομάδας ανθρώπων, και τα προσωπικά Πιστεύω του καθένα.

    Ώστε Δασολογία, και τον Καρλ τον ανακάλυψες και εσύ! Η γυναίκα μου έχει δοκτορά Δασολογίας από το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, και είναι η διοικήτρια του σταθμού Δασοφυλακής στο Εθνικό Πάρκο των βουνών μας -στην Ιταλία η Δασοφυλακή είναι μια από τις 5 αστυνομικές δυνάμεις του κράτους. Όσο για τον Καρλ, θα σε ενδιαφέρει αυτή η ανάρτηση :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εύχομαι τα καλύτερα
    για τούτες τις γιορτές
    πράξη να γίνουν εύχομαι
    όλες σου οι ευχές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φάνη μου έδωσες χαρά
    και η ευχή σου να δεις, θα βγει αληθινή
    μια που χρειάζονται για τούτο μοναχά
    παιδιού καρδιά και φίλοι καλοί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. thinks, χαίρομαι που είμαι συνάδερφος με τη γυναίκα σου. Χαίρομαι επίσης που έχει δοκτορά, κάτι που ήθελα κι εγώ, αλλά δυστυχώς σ' αυτή τη χώρα που ζω άμα δεν είσαι γραμμένος στο κόμμα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι μια πικρή ιστορία που δεν ταιριάζει εδώ, συγχώρα με, αλλά δεν μπορώ να το ξεπεράσω όσα χρόνια κι αν περάσουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. teleytaiow, έκανε 10 χρόνια να το πάρει, και στην Ιταλία τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, εκπαιδευτικά. Μπορεί τώρα να βάλει το Dr πριν το όνομά της, και έδωσε διατριβή παίρνοντας τον ανώτατο βαθμό -αλλά ένας καθηγητής (που μάλλον θα πρέπει να είχε ...Ελληνικό αίμα) επειδή και μόνο δεν τα είχε καλά μαζί της, δεν της έδωσε το cum laude κι ας το απαιτούσε η παρουσίαση και η βαθμολογία. Πάντως και εκείνη, και εγώ, και εσύ ελπίζω, πιστεύουμε ότι τον άνθρωπο δεν τον κάνει το χαρτί περισσότερο απ' όσο κάνουν τον παππά τα ράσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν είναι θέμα το χαρτί, αλλά ο δρόμος μέχρι το χαρτί. Κι εμένα αυτή η ευκαιρία δεν μου δόθηκε. Κι αν είχα διδακτορικό, πίστεψέ με, το Dr δεν θα έβαζα ποτέ μπροστά από το όνομά μου. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι διακρίσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. teleytaios, ούτε εκείνη θα το βάλει ποτέ το Dr. Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες, και ξέρω πόσο άδικη είναι η Ελλάδα. Αισθάνθηκα περισσότερο θυμό απ' όσο έδειξα όταν διάβασα το πρώτο σου σχετικό σχόλιο, αλλά προσπάθησα να δώσω την απάντηση που είχε περισσότερη αλήθεια και σημασία...

    ΥΓ. ...λέγε με Δημήτρη και στο μπλογκ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πάντα σέβομαι την ανάγκη κάποιων να πιστέψουν σε μια ανώτερη δύναμη. Μερικές φορές τους μακαρίζω γιατί έχουν μια εξωανθρώπινη ελπίδα που θα θαυματοποιήσει. Είναι πολύ δύσκολο να στέκεσαι μόνο στα πόδια σου με μόνη ελπίδα εσένα και τις συνεργασίες σου. Είναι τόσο δύσκολο να προσπαθείς/πασχίζεις να αντικρούσεις την τύχη (όπως την όρισε ο Θουκυδίδης, εκείνο το στοιχείο/γεγονός που δεν μπορείς να προβλέψεις).

    Καλά Χριστούγεννα. Καλή ξεκούραση και ημέρες με χαρά κι ευτυχία γεμάτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητέ μου AdeGia, σ' ευχαριστώ! Νά 'μασται όλοι καλά!



    Αγαπητέ μου Δήμο, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου. Όπως σε πολλές αναρτήσεις μου, όπως αυτή εδώ, προσπαθώ να πω και σε εκείνους που έχουν ανάγκη τον γέρο στον ουρανό, και σε εκείνους που έχουν την δύναμη να πιστεύουν μόνο στον εαυτό τους και τους συνεργάτες τους, ότι οι άνθρωποι βρίσκουν δύναμη στην θετικότητα, όχι στην αρνητικότητα, και ότι ίσως το μεγαλείο του σύμπαντος, της φύσης, της επιστήμης να μπορεί να δώσει ομορφιά, μεγαλείο και εμπιστοσύνη χωρίς ούτε την ανάγκη "θεού" πέρα από το σύμπαν του οποίου είμαστε αδιαίρετα μέρη, ούτε την ανάγκη καταδίκης οποιασδήποτε ποίησης μπορεί να ζει στην ψυχή του ανθρώπου -αρκεί να καταλάβει κανείς το μεγαλείο της φύσης γύρω μας και της προσωπικής μας δύναμης, και τότε, με μάτια θετικά, θα δούμε ότι μια που ένας άνθρωπος δεν είναι μόνο μια κρύα μηχανή λογικής σκέψης, μπορούμε εύκολα να ταιριάξουμε τις παραδώσεις μας και την δημιουργική ποίηση της ψυχής μας. Εσύ και εγώ και ο Αθεόφοβος σ΄αυτά τα σχόλια, πιστεύουμε το ίδιο πράγμα. Και είμαι σίγουρος ότι και εσύ το βλέπεις ομορφότερο να πιστεύουμε αυτό που πιστεύουμε, την προσωπική μας δύναμη, σαν μέλη μιας ομάδας όντων που πέρα από την λογική έχουν και την δύναμη να ονειρεύονται, να βλέπουν γύρω τους τη αγάπη και την ομορφιά της φύσης της οποίας είμαστε ένα μέρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή