Τέτοια κληρονομιά είναι φτηνή όταν καυχιέται απόγειο της γνώσης, μια και όσο περισσότερα γνωρίζει κανείς τόσο συνειδητοποιεί πόσο ελάχιστα γνωρίζει. Ένα οξύμωρο το οποίο διδάσκει την έλλειψη της σημαντικότητας αντί την εμπέδωση της. Την σημασία της ταπεινότητας και της απορρέουσας αρμονίας. Την γαλληνη ή τον τρόμο των ονείρων που ίσως η ανεξερεύνητη χώρα να προσφέρει.
Η κληρονομιά εκείνων που αναχώρησαν επέζησε προφορικά, στις παραδόσεις κοινωνιών, και γραπτά, γραμμένη σε βράχια, δέρματα ζώων, μάρμαρα, κεραμικά, πάπυρο και χαρτί. Το τι επέζησε, επέζησε επειδή η πλειοψηφία της κάθε κοινωνίας το θεώρησε σημαντικό και το θεώρησε σκέψη άξια να διατηρηθεί.
Όμως, 6.000 χρόνια μετά την Μεσοποταμία, στις αρχές της εποχής που ονομάζουμε Εικοστό-πρώτο Αιώνα, κάτι άλλαξε ριζικά στον τρόπο επιλογής του τι προσφέρεται προς διαιώνιση.
Τώρα, αντί οι σκέψεις καποιουνού να επιλέγονται για διαιώνιση από τις κοινωνίες, βάση της κοινής αντίληψης για την αξία τους, ο κάθε ένας και η κάθε μία μπορούν να αφήνουν στις μελλοντικές γενεές ότι τους κατέβηκε, στιγμιαία και τζάμπα, δημοσιεύοντάς το μόνοι τους στο διαδίκτυο (οργανωμένες συνδέσεις ψηφιακών στοιχείων που χρειάζονται ηλεκτρισμό για να υπάρξουν και χωρίς συνεχή παροχή ηλεκτρισμού εξαφανίζονται για πάντα). Αυτό επιτελείται με προσωπικούς ιστοχώρους χρησιμοποιώντας προγράμματα που λέγονται «Web Log» ή, σε συντομία, «Blog».
Τα μπλογκ θεωρούνται κάτι σαν προσωπικά ημερολόγια οπού μπορεί κανείς να γράψει οποτεδήποτε, οτιδήποτε θέλει, από «Αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα έβρεχε, πέρα...», εως αναρτήσεις που να αναπτύσουν θέματα κοινής συζήτησης, γενικών ενδιαφερόντων, πολιτιστικών ενδιαφερόντων και γνώσης, ή... έως και τον Μονόλογο του Πρίγκηπα Αμλετόπουλου από την Γαστούνη.
Η χρήση του διαδικτύου, και των μπλογκ, υποτίθεται ότι θα έφερνε τους ανθρώπους κοντύτερα μεταξύ τους, και ότι θα μεγάλωνε το βάθος και σημασία της συζήτησής τους. Αντ’ αυτού όμως, το διαδίκτυο απομάκρυνε τους ανθρώπους και έκανε την συζήτηση ακόμα πιο ρηχή μια που οι περοσσότεροι ενδιαφέρονταν να γράφουν, αλλά όχι να διαβάζουν.
Κάποιοι μάλιστα απεχθάνονταν τα μακρήγορα σχόλια και συζήτηση, εν αντιθέσει με τον υπογράφοντα ο οποίος τρελαίνεται για κάτι τέτοια. Η Ελληνική μπλογκόσφαιρα θέριεψε για λιγότερο από 10 χρόνια μεταξύ 2008 και 2014 και μετά έφθινε σταθερά και αμετάκλητα, εις όφελος του φεησμπουκιού, του ινσταγκράμη και του τίκτόκ... με τελική κατεύθηνση, κατά πάσα πιθανότητα, την απομόνωση.
Σύνολο αναρτήσεων: 1.393
Σημ.: Το "40" στο 2024 μπορεί να φτάσει και 50 ως το τέλος του 2024...
Μετά, βλέπουμε, αν και το βλέπω χλωμό να σταματήσουν οι αναρτήσεις εδώ,
χωρίς να γνωρίζει κανείς ημερομηνία αναχώρησης προς την ανεξερεύνητη χώρα.
~~~
Εγώ σε διαβάζω πάντα με ενδιαφέρον.. Μόνο τοτε με τον Κώστα δεν καταλάβαινα τι διαβάζω. Σου εύχομαι η σκέψη σου να τρέχει κ το σώμα να τη συνοδεύει αγόγγυστα μέχρι το τερμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, αγαπητέ, ή αγαπητή, ανώνυμε, ή ανώνυμη. Αυτή είναι η χαρά μου, να μοιραζόμαστε ενδιαφέροντα. Και σ' ευχαριστώ για την ευχή σου που είναι ότι ωραιότερο μπορεί να ελπίσει κανείς. Νά 'σαι καλά.
ΔιαγραφήΧαίρομαι που γράφεις Δημήτρη και μ'αρέσει να σε διαβάζω ακόμη και όταν δεν σχολιάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ''όλα τα σόσιαλ η γραφή είναι η πιο απαιτητική, αλλά και η πιο ενδιαφέρουσα για όσους δεν τρελαίνονται με το τικ τοκ και όλες τις τρεντιές της εποχής μας. Γι' αυτό και λυπάμαι που κάποιοι υπέροχοι, παλιοί μπλόγκερ έπαψαν να γράφουν. Θυμάμαι πόσο ενδιαφέρον έβρισκα εκείνα τα πρώτα χρόνια όταν ανακάλυπτα ενδιαφέρουσες, ταλαντούχες φωνές που έβρισκαν εδώ μέσα έκφραση.
Ήταν πολύ όμορφη η εμφάνιση των πρώτων μπλογκ. Μια πραγματική επανάσταση, που δυστυχώς σύντομα λοξοδρόμησε με την εμφάνιση του Facebook και του Instagram. Βλέπεις το να βγάλεις μια φωτογραφία με το κινητό είναι πολύ πιο εύκολο. Δε χρειάζεται ούτε γράμματα να ξέρεις. Και κυρίως δε χρειάζεται να σκέφτεσαι, να κρίνεις, να αναλύεις.
Όμως η πρώτη εμφάνιση των μπλογκ ήταν όπως το 'γραψα πιο πάνω, μια μικρή επανάσταση.
Επιτελους εμείς οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, είχαμε τη δυνατότητα να εκφραστούμε, να διαβαστούμε, ακόμη και να επικοινωνήσουμε Είχαμε τη δυνατότητα να διαβάσουμε τις γραφές ανθρώπων που δεν ήταν συγγραφείς ή δημοσιογράφοι. Ανθρώπων πολύ διαφορετικών από εμάς τους ίδιους. Ανθρώπων όλων των ηλικιών, επαγγελμάτων, απ΄όλα τα κοινωνικά στρώματα, ανθρώπων που κατοικούν σε άλλες χώρες, όπως καλή ώρα εσύ. Με ένα μόνο κοινό σημείο. Μας αρέσει η γραφή.
Προσωπικά έψαξα κάποια στιγμή να γράφω τακτικά, γιατί όλα όσα βιώνω και βλέπω, μου έβγαιναν σε γκρίνια. Είτε σε τοπικό είτε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Και κάπου το θεώρησα βαρετό.
Νιώθω πως "ο κόσμος" με προσπερνάει. Πως τρέχει προς μία κατεύθυνση που δε μου αρέσει.
Όλα αυτά τα σόσιαλ, η παντοκρατορία των ΜΜΕ, η σύγχρονη πολιτική και η συνεχόμενη καταστροφή ό,τι πιο ωραίου υπάρχει ακόμη, όλα αυτα τα δήθεν.
Είδες; Γκρίνια :):)
Λοιπόν Δημήτρη, συνέχισε να γράφεις.
Υπάρχουν πάντα λέξεις που πρέπει να μπουν στη σειρά, σκέψεις που πρέπει να βρουν διέξοδο.
Και να περνάτε καλά στα όμορφα βουνά σας.
Σ’ ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου αγαπητή μου Scarlett. Η γραφή είναι βέβαια εντελώς διαφορετική από κοινωνικές στιγμιαίες και σύντομες ανταλλαγές. Η διαφορά μεταξύ blog και Facebook, Instagram ή Τικτοκ είναι σαν… αν πάμε ένα αιώνα πίσω, σαν την διαφορά μεταξύ της δημοτικής βιβλιοθήκης και των καφενείων, ή μπαρ. Στην τελική, και τούτο ποιήσαι κακείνο μη αφιέναι. Μετά από ώρες στην βιβλιοθήκη, ένας καφές δε βλάπτει. Το πρόβλημα είναι ότι οι βιβλιοθήκες είναι άδειες.
ΔιαγραφήΠράγματι, η Ελληνική μπλογκόσφαιρα έχει κατεβάσει τα ρολά, ως επί το πλείστο. Αυτό δεν με πειράζει επειδή όταν γράφω, γράφω κάτι που θέλει να βγει από μέσα μου και τελειώνει όταν το διαβάσω και μου φανεί ότι είναι γραμμένο σωστά και με τον επαγγελματισμό παρουσίασης και δομής που εξάσκησα από το 1979. Μετά βρίσκεται στο μπλογκ μου και υπάρχει εκεί. Βλέπω ότι ο αριθμός αναγνωστών έχει πέσει κατά κοντά στο 90% αλλά αυτό με στεναχωρεί πολύ περισσότερο για το ότι είναι άδειες οι βιβλιοθήκες και γεμάτα τα καφενεία, παρά για μένα. Καμιά φορά μάλιστα, όταν γράφω, μπορεί να γράψω σκεπτόμενος ότι κάτι συγκεκριμένο θα το διαβάσει ένας ή μια από τους ελάχιστους απομείναντας αναγνώστες και λιγότερους ακόμα σχολιαστές. Και όταν διαβάσω ένα σχόλιο χαίρομαι γιατί είναι πραγματικό σχόλιο, με σκέψη, και αυτό με γεμίζει. Αλλά το μπλογκ θα συνεχίσει και να τις κατεδαφίσουν ή να τις πυρπολήσουν τις βιβλιοθήκες 😊
Και ναι, επανάσταση ήταν όπως το είπες. Είχε την δυνατότητα να αλλάξει την κοινωνία, να την απογειώσει, όπως το περιέγραψες. Δυστυχώς τα καριοφίλια του πόπολου ήταν άσφαιρα και είπαν οι περισσότεροι «συνεχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα», καθώς μια που δεν είχαν ψωμί αποφάσισαν να φάνε παντεσπάνι...
Υπάρχει λόγος που κάτι μπορεί να φανεί βαρετό. Από την οπτική που παραθέτεις έχει δίκιο. Και θα το έβλεπα κι’ εγώ έτσι αν για μένα δεν συνιστούσε έκφραση της φύσης μου. Ναι ούτε εμένα μου αρέσει ποσώς η κατεύθυνση που τρέχει ο κόσμος, αλλά συνεχίζω την δική μου κατεύθυνση, και έτσι υπάρχει και αυτή, όσο μηδαμινή και να είναι ποσοστιαία στο σύνολο. Η γκρίνια είναι καλό πράμα. Χωρίς γκρίνια δεν γίνεται πρόοδος 😊
Συνεχίζω και είναι χαρά μου να διαβάζεις, Scarlett μου. Η επομενη ανάρτηση είναι έτοιμη, και θα δημοσιευτεί άυριο-μεθαύριο, μόλις δουν μερικοί ακόμα την παρούσα.
Νά ‘σαι καλά, και Καλή Βδομάδα!
Παρακαλώ σας, όλους σας, μη σταματήσετε να γράφετε, έστω και μόνο για μας τους ανώνυμους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ, πάντως, θα συνεχίσω, σταθερά.
Διαγραφή